ΑΝΤΙΠΕΠΟΝΘΟΣ - ΚΑΡΜΑ = Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΙΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ

Το κάρμα - Ο νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος

ΑΝΤΙΠΕΠΟΝΘΟΣ (αρχαία ελληνικά) = ΚΑΡΜΑ (σανσκριτικά) = Ανταποδοτική Δικαιοσύνη = Νόμος Αιτιατού = Νόμος της σχέσης Αιτίας και Αποτελέσματος.

Δια της Ελευθερίας της βουλήσεως λειτουργεί ο Νόμος του Αντιπεπονθότος, δηλαδή ο αναπόδραστος Νόμος της Ανταποδοτικής Δικαιοσύνης.

Η λέξη Κάρμα είναι σανσκριτική και σημαίνει «Δράση». Νοείται όμως με την πλατύτερή της έννοια, δηλαδή εμπεριέχει τη δράση και την αντίδραση που η ίδια προκαλεί. Είναι λοιπόν ο Παγκόσμιος Νόμος της Δράσης και της Αντίδρασης, της Αιτίας και του Αποτελέσματος. Γνωστός στο πλαίσιο της φυσικής και χημικής επιστήμης, ο Νόμος του Κάρμα λειτουργεί το ίδιο σ’ όλα τα Επίπεδα συνείδησης. Έτσι κάθε φορέας εκδήλωσης της συνείδησης δημιουργεί και ξεχρεώνει το δικό του Κάρμα. Οι ψυχολογικές και νοητικές δράσεις προκαλούν Κάρμα και συνεπώς θα υποστούν ανάλογες αντιδράσεις σ’ αυτά που, καλά ή κακά, έπραξαν.

Ο Νόμος του Κάρμα είναι η δυναμική εκδήλωση του Παγκόσμιου Νόμου, Μοναδικού, Ενιαίου και Αιώνιου, που στην Ανατολή ονομάζεται ΔΑΡΜΑ. Αυτή η σανσκριτική λέξη προέρχεται από τη ρίζα DHR (ίδια  με της Ελληνικής λέξης Δρόμος) που σημαίνει «κρατάω, υποστηρίζω, συγκρατώ ενωμένα». Στα πανάρχαια κείμενα των Ινδικών Βεδών, η λέξη ΔΑΡΜΑΝ χρησιμοποείται με την έννοια της Συμπαντικής Τάξης, του Απόλυτου Ενός Νόμου, που κυβερνά το ΠΑΝ. Από αυτόν τον Ένα και Απόλυτο Νόμο διαφοροποιούνται επί μέρους Νόμοι, ένας για κάθε Γραμμή Εξέλιξης, για τα Είδη Οντοτήτων κ.λ.π. ώσπου φθάνει στις μικρότερες υποδιαιρέσεις του ειδικού Νόμου που διέπει ένα ορυκτό, ένα φυτό ή έναν άνθρωπο. Αυτές οι κλιμακωτές υποδιαιρέσεις του Νόμου ΔΑΡΜΑΝ ονομάζονται Δάρμα ή καλύτερα ΣΒΑΔΑΡΜΑ (το καθήκον του καθενός). Είναι ο ατομικός Ορθός Δρόμος, που κάθε Οντότητα ή Είδος οφείλει ν’ ακολουθήσει για να φτάσει στην Τελειότητα του Ενός, ν’ ανταποκριθεί στην πραγματική της Φύση.

Αι Ορφικαί Πινακίδες, έφερον εις το προσκήνιον το θέμα των επανενσαρκώσεων και της Ειμαρμένης. Ο Ορφικός Ορίζων διαπνέεται εκ της πεποιθήσεως της αθανασίας της ψυχής, βασιζόμενος εις την επαναληπτικότητα των βίων, κατά τους οποίους η ψυχή εναλλάξ προσλαμβάνει τον ένσαρκον φορέα της και του θανάτου, κατά τον οποίον μένει ελευθέρα, άνευ του «σήματος» σώματός της. Το «σήμα» είναι ο τάφος της ψυχής, λέγει ο Πλάτων (Κρατύλος 400C).

Ο Πλάτων, έχων παραλάβει εκ του Σωκράτη και των Πυθαγορείων την Ορφικήν Θεολογίαν, εις τον μύθον του Ηρός της Πολιτείας (617) αναφέρει ότι αι ψυχαί διαλέγουν αι ίδιαι το είδος του βίου, που επιθυμούν να ζήσουν, όταν μεταβαίνουν προς ενσάρκωσιν (618Α - C). Η ελευθέρα επιλογή των τας καθιστά υπευθύνους των πράξεών των. Λέγει ο Πλάτων «αιτία ελομένου, θεός αναίτιος» (617Ε). Την ευθύνην την έχει ο επιλέγων, ο θεός είναι αναίτιος. Και τίθεται η ερώτησις: ποίος ο ρόλος της Μοίρας, εφ’ όσον δια της ελευθέρας βουλήσεως η άσαρκος ψυχή έχει επιλέξει προ της ενσαρκώσεώς της τον βίον που θα ζήση;

Προ του Πλάτωνος, ο Ηράκλειτος μας παρέδωσεν το απ. 25, το οποίον παρουσιάζει ιδιαίτερον ενδιαφέρον, σχετικώς με το θέμα των επανενσαρκώσεων και την σημασίαν των μοιρών:

«Μόροι γάρ μέζονες, μέζονας μοίρας λαγχάνουσι». = Σημαντικώτεροι θάνατοι, κληρώνουν επιφανέστερα μερίδια ζωής.

Εις το απόσπασμα αυτό και ο Ηράκλειτος ομιλεί περί της επιλογής του βίου από την ψυχήν προ της ενσαρκώσεως. Τα έργα κατά την διάρκειαν του προτέρου βίου διαμορφώνουν τας προϋποθέσεις διά το είδος του κλήρου που θα επιλέξη η ψυχή κατά την επομένην ενσάρκωσιν. Όσον σημαντικώτερος ο βίος επισφραγισθείς δια του θανάτου/μόρου, τόσον και ο λαχνός δια την επομένην ζωήν θα έχη μεγαλύτερον μερίδιον/ μοίρας, καλύπτων τας τύχας περισσοτέρων ανθρώπων.

Τί ακριβώς προσδιορίζει η λέξις μοίρα εις την Ελληνικήν Γλώσσαν;

Χώρος και χρόνος μοιράζονται την ιδίαν λέξιν, την λέξιν μοίραν. Αι μοίραι εις τον χώρον αναφέρονται εις τον Ζωδιακόν Κύκλον, τον Κύκλον του Διονύσου Ζαγρέως, (Ζ + Αγρεύς, του μεγάλου Ζα = προθ. επιθέτου και Αγρέως = Κυνηγού), δηλαδή του Μεγάλου Κυνηγού των ψυχών εις τον Αγρόν της Ζωής.

Ο Ορφικός Ύμνος των Μοιρών άπτεται της ιδέας του Ζωδιακού Κύκλου, αρχίζων ως εξής:

«Μοίραι απειρέσιοι, Νυκτός φίλα τέκνα μελαίνης,

κλύτε μου ευχομένου, πολυώνυμοι, αι τ’ επί λίμνης ουράνιας...».

δηλαδή (Ω Μοίραι αναρίθμητοι, αγαπητά τέκνα της μαύρης Νυκτός, ακούσατε την προσευχήν μου, εσείς με τα πολλά ονόματα, σεις πού κατοικείτε επάνω εις λίμνην επουρανία...).

Αλληγορική εικών του Ζωδιακού Κύκλου είναι η ουρανία λίμνη, εις την οποίαν κατοικούν αι μοίραι, επί των οποίων αρμενίζει ο πλανήτης Γη με τα έλλογα και άλογα όντα που τον κατοικούν. Εις τον 16ον στίχον του ιδίου Ύμνου ο Υμνωδός αναφέρεται εις τας τρεις μοίρας: Λάχεσιν, Κλωθώ και Άτροπον. Η ιδία λέξις, η μοίρα μοιράζεται χώρον και χρόνον, εφ’ όσον χρόνος είναι το παρελθόν, η Λάχεσις, το παρόν η Κλωθώ και το μέλλον η Άτροπος, αι τρεις θυγατέραι της Ανάγκης (Πολιτεία 617C). Εις δε τον χώρον ο κύκλος των «απειρεσίων» μοιρών (360°) είναι εις την δικαιοδοσίαν του Ζωδιακού Κύκλου του Διονύσου Ζαγρέως.

Αμφότεραι αι λέξεις μοίρα και μόρος προέρχονται εκ της αυτής ρίζης, της ρίζης μερ-, και διά της ετεροιώσεως μορ-, του ρήματος μείρομαι.

Μείρομαι (ρίζα μερ-, μέρος) 1) λαμβάνω το μέρος μου, το ανήκον εις εμέ μερίδιον, συμμερίζομαι, μετέχω τινός. 2) Διαιρώ, λαμβάνω δια κλήρου, μοιράζω, διαιρούμαι, χωρίζομαι από τινος. 3) παθ. παρακειμένου και υπερσ. είμαρται και είμαρτο = ήτο ωρισμένον υπό της μοίρας, ήτο πεπρωμένο, γραφτό. Ωσαύτως κατά μετοχήν ειμαρμένος, η, ον = ο προωρισμένος, αποφασισμένος, πεπρωμένος. Ως ουσ. η ειμαρμένη εξυπακούεται η μοίρα, ως το πεπρωμένη εκ του πέπρωται, ό,τι είναι καθωρισμένον διά τον καθένα, ό,τι είναι παραχωρημένον εις έκαστον υπό της μοίρας, το πεπρωμένον. Μέρος, μερίς, μερίζω, μοίρα, μόρος.

Διότι η μεν Ειμαρμένη (εκ του μείρομαι = μοιράζω) αφορά εις την μοίραν του χώρου και του χρόνου κατά την οποίαν ετελέσθησαν αι πράξεις και ο θνητός εμοιράσθη με τους συνανθρώπους του τα της κοινής μοίρας του Ζωδιακού Κύκλου• το δε Πεπρωμένον εκ του ρήματος πόρω, εξ ου και πέπρωται, σημαίνει προσκομίζω, δωρίζω, προσπορίζω, αποκομίζω, ακριβώς εκείνα, τα οποία έχω πραγματοποιήσει διά της ελευθέρας βουλήσεως μου κατά την διάρκειαν της ζωής, την οποίαν εγώ ο ίδιος επέλεξα.

Ειμαρμένη, Πεπρωμένον, Αντιπεπονθός είναι χρόνου παρακειμένου. Και αι τρεις σημασίαι έχουν σχέσιν με τον Νόμον της Ανταποδοτικής Δικαιοσύνης.

Το Αντιπεπονθός, μετοχή ουδετέρου γένους Ενεργητικής Φωνής, παρακειμένου του ρήματος πάσχω και με την πρόθεσιν αντι-πάσχω, επισφραγίζει την ελευθερίαν της βουλήσεως. Επιβεβαιώνει, δηλαδή, ότι ό,τι προήλθεν εξ αιτίας των παρελθουσών πράξεών μου θα το υποστώ αντί + πάσχων. Αι αυτόβουλοι πράξεις μου, θετικαί και αρνητικαί, κυρώνονται αναλόγως από την Μοίραν Άτροπον εις τον μέλλοντα χρόνον διά του Νόμου του Αντι + Πεπονθότος, που ελειτούργησε κατά το πρόσφατον παρελθόν.

Ο παρακείμενος είναι κείμενος παρά. Αναφέρεται εις το πρόσφατον τετελεσμένον παρελθόν, συνεπώς έχει σχέσιν με την μοίραν Λάχεσιν και με το «μοίρας λαγχάνειν» του Ηρακλείτου της αυτής ρίζης λαγχάνω. Η μετοχή και των τριών ανωτέρω ρημάτων δηλώνει την μέθεξιν μετά του υποκειμένου. Τίνος υποκειμένου; της μοίρας, του αμόρου και του αντι + πάσχοντος.

Πού υπεισέρχεται η ελευθερία της βουλήσεως; Εις το δηλωτικόν του χρόνου της επιτελέσεως της πράξεως υπό του υποκειμένου, η οποία πράξις αναφέρεται εις το τετελεσμένον προσφάτως παρελθόν. Η χρονική στιγμή της τελέσεως της πράξεως προέρχεται, όχι από κάποιον αόριστον, αόρατον και άγνωστον ή γνωστόν θεόν ή άλλον εξωγενή παράγοντα, έτοιμον να τιμωρήση, αλλά από το ίδιον το άτομον. Διά των τετελεσμένων του πράξεων ωδήγησε την Ειμαρμένην ή Πεπρωμένον ή Αντιπεπονθός εις την κατανομήν του αντιστοίχου μεριδίου, το οποίον λαμβάνει έκαστος αναλόγως των πράξεων, τας οποίας ελευθέρως και κατόπιν των προσωπικών του επιλογών επραγματοποίησεν.
Ουδείς θεός, αγαθός ή τιμωρός έχει μεσολαβήσει μεταξύ του ατόμου και της Ειμαρμένης ή Πεπρωμένου. 

Δια της Ελευθερίας της βουλήσεως λειτουργεί ο Νόμος του Αντιπεπονθότος, δηλαδή ο αναπόδραστος Νόμος της Ανταποδοτικής Δικαιοσύνης.

Οι Φυσικοί Νόμοι που διέπουν τον άνθρωπο, συλλέχθηκαν στις Ινδικές συνθήκες των ΔΑΡΜΑΣΑΣΤΡΑ, η πιο γνωστή από τις οποίες είναι η λεγόμενη Μανάβα-Δαρμασάστρα ή τα Βιβλία των Νόμων του Μανού (1). Το Δάρμα σε Δράση είναι το Κάρμα. Όταν ο Νόμος μπαίνει στον εκδηλωμένο Κόσμο αναγκάζεται να μορφοποιηθεί, περνώντας από το «Κρυστάλλινο Πρίσμα» της Παγκόσμιας Διάνοιας Μαχάτ, για να μπορέσει να γίνει κατανοητός.

Ο Παγκόσμιος Νους είναι η αιτία του Δυαδισμού, είναι ο πρώτος καταστροφέας της Ενότητας του Πραγματικού και ο δημιουργός της πολλαπλότητας. Και η φύση του ανθρώπινου Νου είναι δυαδική, γι’αυτό το λόγο δεν μπορούμε να κατανοήσουμε καμιά πραγματικότητα χωρίς τη χρήση των αντίθετων πόλων, οι οποίοι μας επιτρέπουν τη γνώση μέσω αλληλοσυγκρίσεων. Για να καταλάβουμε το καλό χρειαζόμαστε το κακό, για να καταλάβουμε το σκοτάδι χρειάζεται να το αντιπαραθέσουμε με το φως και ούτω καθεξής. Έτσι το Δάρμα δυαδικοποιείται όταν συλλαμβάνεται από το Νου. Τότε ο Νόμος μπαίνει σε Δράση και διαφοροποιείται σε δύο Όψεις, τη Δράση και την Αντίδραση, την Αιτία και το Αποτέλεσμα, που λειτουργούν σαν πλαίσια του «Ορθού Δρόμου» του Δάρμα.

Μπορούμε να το παραλληλίσουμε μ’ ένα δρόμο που στα πλάγια, δεξιά και αριστερά, έχει δύο ελαστικά τοιχώματα, που εμποδίζουν τους διαβάτες να βγουν έξω από αυτόν. Όταν οι οδοιπόροι της Εξέλιξης προχωρούν ίσια στο Δρόμο, η Δράση τους είναι Ορθή και δεν δημιουργούν κανένα επιβαρυντικό Κάρμα. Αυτή η ίσια, η ορθή πορεία του Ανθρώπου στην εξέλιξη, μέσα από τις μετενσαρκώσεις ονομάζεται στα σανσκριτικά ΣΑΝΤΑΝΑ. Αν όμως ο οδοιπόρος ξεφύγει από το κέντρο του Δρόμου, από το Νόμο και στραφεί προς ένα από τα δύο ελαστικά τοιχώματα (τις δύο δομικές καταστάσεις των Γκούνας, Ράτζας και Τάμας) τότε όχι μόνον θα κτυπηθεί και θα πονέσει, αλλά θα προκαλέσει και μία αντίδραση, τέτοια που θα τον εκσφενδονίσει με την ίδια δύναμη προς την αντίθετη κατεύθυνση. Κάθε δράση προκαλεί μία αντίδραση και κάθε αιτία ένα αποτέλεσμα, το οποίο θα γίνει, με τη σειρά του, αιτία για ένα νέο αποτέλεσμα. Δεν υπάρχει αιτία χωρίς αποτέλεσμα ούτε αποτέλεσμα που να μην προκαλεί νέα αλυσιδωτή αντίδραση, όπως συμβαίνει στο νόμο του εκκρεμούς. Η κατάσταση ισορροπίας (Σάττβα) με την οποία ο Οδοιπόρος θα βρεθεί πάλι στον ίσιο δρόμο, θ’αργήσει και αυτός θα περάσει από πολλές διαδοχικές, αν και όλο και ασθενέστερες, ταλαντώσεις ανάμεσα στα αντίθετα τοιχώματα.

Ο Νόμος του Κάρμα, λοιπόν, μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο σε αδιέξοδο, γιατί συνεπάγεται ατέλειωτες αλυσιδωτές δράσεις και αντιδράσεις. Είναι αυτό που ονομάζεται Τροχός του Κάρμα ή ΣΑΜΣΑΡΑ, γιατί αναγκάζει τον άνθρωπο σε συνεχείς και ατέρμονες ενσαρκώσεις, αφού στην κάθε ενσάρκωση δημιουργεί και νέες καρμικές καταστάσεις και δράσεις που θα πρέπει να ξεχρεώσει σε νέες και ούτω καθεξής.

Πώς μπορεί λοιπόν κανείς ν’απελευθερωθεί από τον Τροχό της Σαμσάρας; Ο Παραδοσιακός Εσωτερισμός, βασιζόμενος στις Διδασκαλίες των μεγάλων Σοφών και Αβατάρα (2), Απεσταλμένων της Θεότητας, απαντάει: «Με την άσκηση της ΟΡΘΗΣ ΔΡΑΣΗΣ που δεν περιμένει καρπούς για τις πράξεις και με το σεβασμό στο ΚΑΘΗΚΟΝ και το ΝΟΜΟ της Φύσης. Μόνο τότε ο άνθρωπος απελευθερώνεται από τον Τροχό των αιώνιων μετενσαρκώσεων και βρίσκεται «πέρα από το καλό και το κακό».

Το Κάρμα μπορεί να είναι, ανάλογα με την ποιότητά του, καλό ή κακό. Εδώ όμως πρέπει να διευκρινίσουμε ότι και τα δύο είδη δεσμεύουν. Μόνο η Ορθή Δράση απελευθερώνει. Η εφαρμογή της θα ήταν ένα τρίτο είδος Κάρμα, πέρα από το καλό και το κακό ή καλύτερα, θα ήταν το ίδιο το Δάρμα σε Δράση. Οι καλές πράξεις δημιουργούν καλές αντιδράσεις, καλό Κάρμα, oι κακές, το αντίθετο. Αλλά όλες επιστρέφουν σε μας και μας δεσμεύουν, ζητώντας μας εκπλήρωση και καρπούς.

Αν κάνω μία καλή πράξη, για παράδειγμα, βοηθάω μεν κάποιον που χρειάζεται τη βοήθειά μου, αλλά μετά μπορώ να του «ζητήσω τα ρέστα». Ή βοηθώ για κάποια ανταμοιβή ή για να κερδίσω την εκτίμηση των άλλων ή ακόμη, για να πάω στον παράδεισο... Τότε δεν πρόκειται για Ορθή Δράση. Έχω κάνει απλώς μία καλή πράξη, τους καρπούς της οποίας θα δεχτώ σ’ αυτήν ή σε κάποια άλλη, μελλοντική ζωή. Μόνο η δράση από Καθήκον βοήθειας, εντελώς ανιδιοτελής και ελεύθερη από κάθε ελπίδα ανταμοιβής, είναι πραγματική Ορθή Δράση, που οδηγεί στην έσχατη Απελευθέρωση από κάθε δεσμό, πέρα από τη σχετική έννοια του καλού και του κακού.

Κάρμα και Μετενσάρκωση είναι δύο Νόμοι απόλυτα συνδεδεμένοι μεταξύ τους και συμπληρωματικοί. Πώς θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε τις αδικίες που μένουν ατιμώρητες στη ζωή; Ή το γεγονός ότι κάποιος τιμωρείται φαινομενικά άδικα, ενώ είναι αθώος; Πώς εξηγούνται τα παράλογα, μερικές φορές, «καπρίτσια» της τύχης, που μας κάνουν πλούσιους ή φτωχούς, ανεξάρτητα από την προσπάθεια και την ελευθερία μας; Η ύπαρξη της Μετενσάρκωσης μας δίνει μία θετική απάντηση, που μας επιτρέπει να νιώσουμε τη λειτουργία μιας Απόλυτης Δικαιοσύνης στο Σύμπαν.

Η αρχή της ανθρώπινης ελευθερίας είναι μία από τις κύριες συνέπειες του Νόμου του Κάρμα, στο ψυχολογικό και νοητικό επίπεδο των αποφάσεων. Γιατί πώς θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε καλό ή κακό Κάρμα, αν δεν είχαμε ελευθερία απόφασης; Εξάλλου, πώς θα κάναμε την πρώτη Καρμική παρεκτροπή απ’τον ίσιο Δρόμο του Δάρμα, αν δεν είχαμε την ελευθερία να αποφασίσουμε και να διακινδυνεύσουμε μόνοι μας; Ο Νόμος του Κάρμα συνδέει αρμονικά τις δύο φαινομενικά αντίθετες έννοιες: της ελεύθερης Βούλησης και του μοιραίου αδιάλλακτου Πεπρωμένου. Δηλαδή, ναι μεν είμαστε υποχρεωμένοι, μοιραία, να πληρώσουμε και να δεχθούμε τ’ αποτελέσματα των περασμένων δράσεών μας, αλλά κάθε νέα μας δράση εξαρτάται από την ελεύθερη απόφασή μας. Είμαστε αναγκασμένοι σε δράση. Αλλά ποιά θα είναι αυτή η δράση; Πώς και πού θα δράσουμε; Αυτό μπορούμε να τ’αποφασίζουμε εμείς, με την ελεύθερη βούλησή μας. Και όσο ισχυρότερη βούληση διαθέτουμε, τόση μεγαλύτερη ελευθερία απόφασης έχουμε, γιατί μόνο αυτοί που έχουν δυνατή βούληση, είναι ικανοί ν’αλλάζουν τη μοίρα και ν’αποφασίζουν ελεύθερα, χωρίς δεσμά.

Οπότε, στους ανθρώπους με λίγη εσωτερική ανάπτυξη, η αναλογία αυτών των δύο δυνάμεων είναι πολύ ανισόρροπη. Είναι σκλαβωμένοι στη δύναμη του Πεπρωμένου, κατά περίπου ένα 80-90%, ενώ η βούλησή τους είναι πολύ μικρή. Αντίθετα, στον άνθρωπο με εξελιγμένο πνευματικά Εγώ, η δύναμη της Βούλησής του, του Ατόμου, είναι πολύ μεγαλύτερη και γίνεται κύριος της Μοίρας του, γιατί μπορεί και αντιστρέφει την αναλογία. Ο μέσος όρος όμως της ανθρωπότητας ενεργεί ανάμεσα στις δύο δυνάμεις, με μία αναλογία που κυμαίνεται μεταξύ  40-60%.

ΕΙΔΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΡΜΑ

Όπως συμβαίνει και στον κόσμο της φυσικής και της χημείας, έτσι και στους άλλους, λεπτότερους κόσμους, η μελέτη των καρμικών σχέσεων και αλληλοεπιδράσεων δεν είναι εύκολη και αποτελεί μία ολόκληρη πνευματική απόκρυφη Επιστήμη. Οι Καρμικές σχέσεις και λειτουργίες είναι περίπλοκες και ποικίλες και για να μελετηθούν βαθιά απαιτούν από τον ερευνητή μεγάλη διορατική ικανότητα για την εξερεύνηση των λεπτών κόσμων. Μπορούμε όμως να συνοψίσουμε, λέγοντας ότι υπάρχουν 12 τάξεις του Κάρμα που σχηματίζονται από τους συνδυασμούς δύο βασικών αξόνων: του κάθετου άξονα των τεσσάρων φορέων ή επιπέδων και του οριζόντιου των τριών κέντρων συνείδησης, δηλαδή του Προσωπικού Εγώ, του Ατομικού Εγώ και του Συλλογικού Εγώ, που καθορίζουν τη διάρκεια του Κάρμα.

Έτσι, η Καρμική δράση έχει τέσσερις ιδιαιτερότητες, που διακρίνουν το Κάρμα σε αιθεροφυσικό, πρανικό ή βιοενεργειακό, αστρικό ή συναισθηματικό και νοητικό, μία για κάθε ένα από τους φορείς της ανθρώπινης προσωπικότητας (3). Από την ανάλογη δράση του κάθε σώματος θα προκύψει και το αντίστοιχο ιδιαίτερο Κάρμα. Από την άλλη μεριά, ανάλογα με τη διάρκεια, την κινητήρια δύναμη και τη σκοπιμότητά του, μπορεί να έχει κάποια από τις ακόλουθες τρεις ιδιότητες, ανάλογα με το πού τοποθετείται το κέντρο της συνείδησης του δρώντος:

1) Ιδιότητα της προσωπικότητας και τότε έχουμε «Κάρμα μικρού Κύκλου» γιατί η δράση γεννιέται και ξεχρεώνεται κατά της διάρκεια της ίδιας ζωής,

2) Του Ατόμου ή ανώτερου Εγώ και είναι το Ατομικό Κάρμα ή «Μακρύ Κύκλου», γιατί η εξόφλησή του μεταφέρεται σε μελλοντικές ζωές και

3) Ιδιότητα του συλλογικού ή Ομαδικού Κάρμα, που αφορά στις διάφορες ομάδες, είδη, έθνη, οικογένειες κλπ. (4).

Αυτές είναι οι δώδεκα τάξεις του Κάρμα για τους ανθρώπους (τα κατώτερα όντα δεν διαθέτουν Ατομικό Κάρμα και στα ανώτερα λείπουν τα στοιχεία της κατώτερης προσωπικότητας). Οι αλληλεπιδράσεις και μετασχηματισμοί ρυθμίζονται μεταξύ τους πάλι μέσω του παγκόσμιου Νόμου της Τετρακτύος, που ήδη αναφέραμε. Ας πάρουμε τώρα ένα υποθετικό παράδειγμα, όπου οι διάφοροι αριθμοί παριστάνουν τις θετικές και τις αρνητικές πράξεις ενός ανθρώπου σε κάποια στιγμή της ζωής του, σε κάθε τάξη του Κάρμα. Στο Προσωπικό του Κάρμα έχει δημιουργήσει 3 αρνητικές σκέψεις έναντι 4 θετικών (με τον Κάμα-Μάνας φορέα δηλαδή) (5). Αυτές οι πράξεις πολλαπλασιάζονται με τον ανάλογο παράγοντα της Τετρακτύος και μας δίνουν το σύνολο σε σταθερό μέτρο αιθερο-φυσικής μονάδας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι (-3) x4 =(-12) και (+4)x4=(+16) δηλαδή θα είχε θετικό λογαριασμό στο νοητικό σώμα. Με τις συναισθηματικές μονάδες, τις βιοενεργειακές και φυσικές, ο αναγνώστης μπορεί να επιχειρήσει να κάνει ο ίδιος τους υπολογισμούς. Το ίδιο ισχύει και για το Ομαδικό Κάρμα.

Αξιοσημείωτο είναι το παράδειγμα στο Ομαδικό Κάρμα, όπου οι μονάδες στο Κάμα-Μάνας αντιστρέφονται στο αιθερο-φυσικό σώμα. Δηλαδή, η εν λόγω ομάδα, ενώ έκανε τρεις κακές φυσικές πράξεις (χωρίς βέβαια να μεσολαβήσει ούτε νοητική προμελέτη ούτε συναίσθημα) έναντι μιάς καλής (υποθέτουμε ότι εδώ πρόκειται για τέτοιο Ομαδικό Κάρμα) έκανε, αντίθετα, 3 καλές σκέψεις έναντι μιάς κακής, οι οποίες κατάφεραν να εξουδετερώσουν την προηγούμενη ανισορροπία, καθώς και τις 3 αρνητικές συγκινήσεις που είχε προκαλέσει στο Αστρικό, ώστε το σύνολο τελικά να εξισώνεται, δίνοντας στην ομάδα αυτή τη δυνατότητα ν’αντιμετωπίσει εξαρχής καθαρά το μέλλον. Με λίγο διαλογισμό πάνω στο θέμα ο ερευνητής-αναγνώστης θα μπορέσει ασφαλώς να βρει πολλά συγκεκριμένα παραδείγματα στην καθημερινή του ζωή.

Αν και η λειτουργία του Νόμου του Κάρμα τείνει συνήθως να ενεργεί οριζόντια, δηλαδή να ξεχρεώνει τις δράσεις σ’ ένα επίπεδο με αντιδράσεις ανάλογες σ’ αυτό το ίδιο επίπεδο, μπορεί όμως να ενεργήσει, κατ’ εξαίρεση, κάθετα, δηλαδή να ξεχρεώσει τη δράση που έγινε σ’ένα άλφα επίπεδο, με μία ανάλογη αντίδραση σ’ένα άλλο βήτα επίπεδο. Για παράδειγμα, μπορεί να πληρωθεί μία δράση του νοητικού επιπέδου με καρμική αντίδραση στο αιθερο-φυσικό. Αφού, όπως είπαμε, στη λειτουργία του Κάρμα ισχύει ο νόμος της Τετρακτύος, οι σχέσεις «συναλλαγής» θα γίνουν σύμφωνα μ’αυτόν. Ετσι, μία π.χ. αρνητική δράση, μία άλφα κακή σκέψη, μπορεί να πληρωθεί στο αιθεροφυσικό σώμα με τέσσερα, της ίδιας έντασης με την κακή σκέψη, ατυχήματα, που να κάνουν το δράστη να πονέσει σωματικά ή υλικά. Η συνολική εξίσωση του Κάρμα δεν άλλαξε, το μόνο που άλλαξε είναι ο τρόπος πληρωμής. Θα λέγαμε ότι αντί να δώσει κανείς ένα εικοσάρικο, μπορεί να δώσει δύο δεκάρικα ή τέσσερα τάληρα ή δέκα δίφραγκα ή είκοσι δραχμές. Το συνολικό ποσόν δεν αλλάζει. Αλλάζουν μόνο οι μονάδες μέτρησης που κλιμακώνονται.

Πότε και πώς μπορεί όμως να συμβεί μία τέτοια κάθετη διαδικασία; Συνήθως αυτή δεν είναι στο χέρι του συνηθισμένου ανθρώπου, ο οποίος δεν είναι βέβαια κύριος της Μοίρας του (αυτοί είναι οι μύστες από το βαθμό του Αναγκαμίν ή της Τρίτης Μύησης και πάνω, όπως θα εξηγήσουμε σε άλλο κεφάλαιο) αλλά το αποφασίζουν κάποιες οντότητες Δεβικού Τύπου, που ονομάζονται Κύριοι του Κάρμα. Μπορεί να γίνει σε περίπτωση που, από προηγούμενο Κάρμα, κάποιο σώμα γεννήθηκε πιο αδύναμο και πιο εύθραυστο από τα άλλα. Αν αυτό πλήρωνε το Κάρμα του επιπέδου που του αντιστοιχούσε, μπορεί να κατέρρεε, ματαιώνοντας, με πολύ αρνητικές επιπτώσεις, την τωρινή του ενσάρκωση και γι’ αυτό από συμπόνια, οι Κύριοι του Κάρμα μπορεί να επιτρέψουν να πληρωθεί το Κάρμα αυτό σε κάποιο άλλο επίπεδο, όπου το σώμα θα είναι δυνατότερο.  Όπως είπαμε όμως, αυτό συμβαίνει σε εξαιρετικές περιπτώσεις.

Τέλος, να διευκρινίσουμε ότι τα ίδια ισχύουν για τη μετατροπή του Κάρμα από Προσωπικό σε Ατομικό, ώστε να μπορεί να μεταφερθεί σε μία επόμενη ζωή. Αυτό συμβαίνει αναγκαστικά, όταν μία δράση δεν έχει δεχθεί την ανάλογη αντίδραση κατά τη διάρκεια της προσωπικής ζωής. Τότε η δράση αυτή «συμπυκνώνεται» και μετασχηματίζεται σε ένα νοητικό Σκοπό η Σκάνδα, που συνοδεύει το Εγώ, ώσπου να έρθει η κατάλληλη στιγμή για να «φυτρώσει και να δώσει καρπούς» σε κάποια άλλη μελλοντική ζωή. Τη διαδικασία αυτή μπορούμε να τη συγκρίνουμε με το παράδειγμα της μετατροπής ή του μετασχηματισμού της φωνής του τραγουδιστή με ηλεκτρομαγνητικά κύματα, τα οποία καταγράφονται σε ταινίες μέσω των ηλεκτρονικών μηχανημάτων ενός μουσικού στούντιο. Την ταινία μετά μπορούμε να την ακούσουμε όποτε θέλουμε, βάζοντάς την σ’ ένα άλλο μηχάνημα «μετασχηματιστή» (το κασετόφωνο ας πούμε), το οποίο θα μετατρέψει σε ήχο την αόρατη ηλεκτρονική γραφή της κασέτας.

Αυτή η διαδικασία, όμως, γίνεται αυτόματα από τη Φύση, χωρίς τη μεσολάβηση των Κυρίων του Κάρμα, όπως αυτόματα λειτουργεί το κασετόφωνο. Οι Κύριοι του Κάρμα είναι οι χειριστές, οι «Γραφείς».

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1) Ο Μανού ήταν μία θρυλική μορφή του Αρχετυπικού ή Πρωτοτυπικού Ανθρώπου, που έσωσε το ανθρώπινο Είδος από τον αφανισμό στον Παγκόσμιο Κατακλυσμό και θεωρείται γενάρχης της σημερινής Ανθρωπότητας. Είναι αντίστοιχος του Βιβλικού Νώε, του Έλληνα Δευκαλίωνα ή του Πέρση Γιάμα.

(2) Αβατάρα είναι οι αγγελιοφόροι του θεού, με την αποστολή, μεταξύ άλλων, να επαναφέρουν το Δάρμα.

(3) Τα τρία ανώτερα στοιχεία του Εγώ δεν μπορούν να δημιουργήσουν Κάρμα εφόσον ενεργούν Δαρμικά, ανιδιοτελώς και χωρίς δυνατότητα επιλογής καλού-κακού. Είναι οι φορείς της τέλειας Ορθής Δράσης.

(4) Είναι όμως σημαντικό να ορίσουμε τι εννοείται ακριβώς με την έννοια Ομάδα. Τα κύρια χαρακτηριστικά που χωρίζουν μία ομάδα (ίδια ρίζα με τη λέξη όμοιο) από μία απλή και ίσως τυχαία συνάθροιση ανθρώπων ή όντων, γενικά είναι τρία: 1) Το να υπάρχει ένα κοινό παρελθόν, μία ιστορία 2) Το να υπάρχουν ανάμεσα στα μέλη της ομάδας σχέσεις επικοινωνίας τύπου κλειστού τροχού ανάδρασης (ανακύκλωση πληροφοριών) και 3) Να έχουν όλοι ένα κοινό μέλλον, αποτελώντας «μία μονάδα Μοίρας στο Συμπαντικό».

(5) Το να οριστεί τι θεωρείται μονάδα σκέψης ή Κ-Μ, ώστε να μπορούμε να πούμε ότι κάποιος έχει δημιουργήσει τόσες Κ-Μ μονάδες θετικές ή αρνητικές, εξαρτάται από την ένταση, την ποσότητα, την ποιότητα και τη διάρκεια της νοητικής πράξης. Το να θεωρείται θετική ή αρνητική, εξαρτάται από τη σκοπιμότητα-κατεύθυνσή της, δηλαδή προς το καλό ή το κακό. Ο καθορισμός όλων αυτών των στοιχείων είναι ολόκληρη απόκρυφη Μυητική Επιστήμη.