ΠΕΡΙ ΕΑΡΙΝΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ

ΠΕΡΙ ΕΑΡΙΝΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ

Ποικίλων επιπέδων στοιχεία της Μυστηριακής Επιστήμης συγκροτούν τις τέσσερις πραγματικότητες των δύο Τροπών και των δύο Ισημεριών.

Χωροταξικώς, η Γη κατέρχεται οδεύουσα την ελλειπτικήν της τροχιάν και συναντά το επίπεδον του ισημερινού του Ηλίου. Η Γη κατέρχεται από την αψίδα της Χειμερινής Τροπής. Η Γη, δηλαδή, συναντά το αστρονομικόν σημείον γ και συνεχίζει κατερχομένη κάτωθεν του επιπέδου του ισημερινού του Ηλίου προς συνάντησιν της αψίδος της Θερινής Τροπής. Το τόξον του κατερχομένου τεταρτοκυκλίου από το σημείον γ μέχρι την αψίδα της Θερινής Τροπής καλείται «Άνοιξις».

Το σημείον γ ευρίσκεται απέναντι από την πρώτην μοίραν της θέσεως του ζωδίου Ζυγός. Άρα, το σημείον γ φέρεται ως να επισκοπή την έναρξιν των Μυστηριακών πραγμάτων της αρχαίας Ελλάδος.

Επειδή, η πρώτη μοίρα του ζωδίου του Ζυγού είναι και η πρώτη μοίρα του πρώτου δεκανού της θέσεως Ζυγός, η συζυγία της θέσεως αυτής με το σημείον γ προσδίδει εις το τελευταίον την ισχύν του πρώτου Φυσικού Νόμου ΚΙΝΗΣΙΣ, η οποία μάλιστα ενισχύεται τα μέγιστα λόγω του ότι η πρώτη μοίρα του ζωδίου Ζυγός έχει από όλες τις απόψεις ταυτιστεί με την οπωσδήποτε παντοδύναμον ισχύν της ενάρξεως της λειτουργίας του πρώτου Φυσικού Νόμου ΚΙΝΗΣΙΣ, κάτι που αντιπροσωπεύει ήδη, αλλά και εκπροσωπεί ήδη η πρώτη μοίρα της θέσεως Ζυγός.

Το σύνολον αυτής της πολυπλόκου δέσμης δυνάμεων αντανακλάται εις το σημείον γ. Όμως, ο πρώτος Φυσικός Νόμος ΚΙΝΗΣΙΣ περικλείει την πανίσχυρον τάσιν αλλαγής καταστάσεως. Όταν εις την αψίδα της Χειμερινής Τροπής ο σπαρείς εις την γην φυτικός σπόρος με την ισχύν της βλαστήσεως εκφύη βλαστόν, ο οποίος διατρυπά την γην και βαθμιαίως μέχρι την Εαρινήν Ισημερίαν αναπτύσσεται εις φυτόν πλήρες, η όλη διαδικασία της φυτικής εξάρσεως, θεωμένη μέσα από την γονιμοποιόν δύναμιν της φυτικής φύσεως, καταλήγει επίσης εις μίαν μεταμόρφωσιν, όμως άλλης τάξεως.

Επαναλαμβάνεται, δηλαδή, η ισχύς του Φυσικού Νόμου 1 ΚΙΝΗΣΙΣ, η οποία ισχύς προσφέρει την δυνατότητα εις τον εκφυόμενον βλαστόν να τρυπήση το γήινον περιβάλλον και να οδεύση ο βλαστός αυτός εξελισσόμενος κάτω από τις ακτίνες του χειμερινού Ηλίου, οι οποίες ακτίνες προσπίπτουν υπό γωνίαν εις τον βλαστόν. Η άφιξις του φυτικού αναπτύγματος εις το σημείον γ προσφέρει την δυνατότητα εις τον βλαστόν να δεχθή πλησιστίως τις δυνάμεις του ισημερινού του Ηλίου.

Οι ηλιακές αυτές δυνάμεις είναι πανίσχυρες και εμφανίζονται ως να προσπίπτουν επί του αναπτυσσομένου βλαστού. Αναγνωρίζεται τότε μία ηλιακή συνεργασία και συνεργία του Ηλίου με την φυτικήν φύσιν του αναπτυσσομένου βλαστού. Ο φυτικός, όμως, βλαστός, ως αξονικός συμβολισμός, εκπροσωπεί εις τον φυτικόν κόσμον μίαν εκδηλωθείσαν φαλλικήν έξαρσιν του σπόρου, η οποία τώρα εις το σημείον γ παραλαμβάνεται από τις πανίσχυρες δυνάμεις του ισημερινού του Ηλίου.

Επειδή, ο πλανήτης Γη ευρίσκεται προς την πλευράν της θέσεως Ζυγός, ο πλανήτης Γη «βλέπει» τον Ήλιον καθρεπτιζόμενον εις το σημείον γ, δηλαδή, ο Ήλιος εμφανίζεται ως να προβάλλεται μέσα από τον ζωδιακόν χώρον της θέσεως Κριός. Αυτή η συγκεκριμένη ζωδιακή θέσις του Ηλίου εμφανίζεται, ως το τρίτον βήμα μετά την σποράν. Η θέσις αυτή του Ηλίου μέσα εις τον χώρον του Κριού ομοιάζει, ως να εκπληροί την τριπλότητα αρχή – μέσον – τέλος της λειτουργίας του αιθέρος.

Άρα, το φυτικόν στέλεχος αφίχθη εις το τρίτον σκέλος της αιθερικής λειτουργίας αρχή – μέσον – τέλος. Άρα, η φαλλική εκπροσώπησις εκ μέρους του βλαστού των γεννητικών δυνάμεων του φυτικού κόσμου διανοίγει τον τέταρτον ορίζοντα, ο οποίος, ως αποτέλεσμα ακολουθεί τα τρία πρώτα βήματα της αιθερικής λειτουργίας. Μέχρις ότου, όμως, ολοκληρωθεί το τέταρτον βήμα, το οποίον απεκλήθη ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, ο βλαστός του φυτού από το σημείον γ και επέκεινα καλείται να εναρμονισθή με τις λειτουργίες τις αιθερικές, οι οποίες συμποσούνται εις τον όρον τέλος, ήτοι, εις το τρίτον επίπεδον της αιθερικής λειτουργικής τριπλότητος.

Εμφανίζεται, συνεπώς, μία υπέρβασις της αιθερικής φύσεως του φυτού. Πρόκειται, διά μίαν ακόμη φοράν, διά την εμφάνισιν της Ανάγκης, η οποία μέσα από την αρχαίαν Ελληνικήν Μυστηριακήν αντίληψιν, είναι η εκφρασθείσα τάσις της υπερβάσεως της ισορροπίας ενός συστήματος. Η υπέρβασις εις τον τομέα αυτόν μετά την Εαρινήν Ισημερίαν συγκροτείται από συνεχομένην σειράν, δηλαδή, αλύσσεως συνεκτικής, μικρών υπερβάσεων. Το σύνολον αυτών των μικρών υπερβάσεων καταλήγει εις μίαν βαθμιαίαν έκφρασιν των γεννητικών δυνάμεων του φυτικού στελέχους βλαστός.

Εδώ, θα γίνη μία τομή. Διευκρινιστική. Όλη η Ελευσίνιος Μυστηριακή πράξις αποβλέπει εις πολλούς στόχους εκ των οποίων ο κύριος στόχος είναι η διατήρησις του αιθερικού συνδετικού περιβλήματος ψυχής και οργανισμού, το οποίον συνδετικόν αιθερικόν περίβλημα του υλικού ψυχικού ατόμου απορρίπτεται 40 ημέρες μετά τον θάνατον, λόγω λειτουργίας του Φυσικού Νόμου 4.

Η διατήρησις του αιθερικού συνδέσμου ψυχής και οργανισμού, ο οποίος αποκτάται κατά την διάρκειαν ενός πλήρους εικοσιτετραώρου προ της εισόδου του υλικού ψυχικού ατόμου εις την αριστεράν κοιλίαν της καρδίας, οφείλεται εις τις αναλογικές ελκτικές δυνάμεις του αιθερικού ψυχικού μεσοχώρου (του υλικού ψυχικού ατόμου), ο οποίος προέρχεται, κατά το 35Α του «Τιμαίου» του Πλάτωνος, από τον αιθέρα του απείρου χώρου, ο οποίος αιθήρ εισέβαλε, κατά το 35Α πάλι του «Τιμαίου» του Πλάτωνος, μεταξύ πυρήνος του υλικού ψυχικού ατόμου και υμενίου εκ μεριστής ουσίας, το οποίον, εάν χρησιμοποιήσουμε ιατρικόν όρον, θα μπορούσε να ονομαστεί «εφελκίς».

Αυτός ο αιθερικός ψυχικός μεσοχώρος «στεγάζει» τις γονιμοποιητικές δυνάμεις του υλικού ψυχικού ατόμου. Αυτές οι δυνάμεις πρόκειται να συγκρατήσουν τον αιθέρα τον διασυνδετικόν μεταξύ υλικού ψυχικού ατόμου και οργανισμού. Όταν το ανθρώπινον ον υποστή την καταστροφήν της σχέσεως ψυχής και ανθρωπίνου οργανισμού, επέρχεται ο λεγόμενος «θάνατος». Το υλικόν ψυχικόν άτομον μετά από 40 ημέρες χάνει τον διασυνδετικόν, ως άνω αιθέρα.

Η αρχαία Ελληνική Μυσταγωγία, ούσα η μοναδική εις τον πλανήτην η οποία αποδέχεται μέσω Ορφέως – Πυθαγόρου – Σωκράτους – Πλάτωνος και διαδόχων του Πλάτωνος ότι δύναται το ανθρώπινον ον, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, να συγκρατήση τον διασυνδετικόν του αιθέρα (ο οποίος αυτός αιθήρ θα χρησιμεύση ως αιθερικόν όχημα της ψυχής εντός του αιθέρος, όπου μετά θάνατον θα ευρεθή η ψυχή), πράγματι η αρχαία Ελληνική Μυστηριακή Επιστήμη αποσκοπεί εις την διατήρησιν αυτού του συγκεκριμένου διασυνδετικού αιθερικού οχήματος, ώστε η ψυχή να μη έχη πλέον ανάγκη επανειλημμένων παλιγγενεσιών εντός του κόσμου των θνητών με σκοπόν να καταφέρη η ψυχή να νομιμοποιήση το δικαίωμα να γίνη αποδεκτή εις τους κόλπους των μεταμορφωτικών αρχαίων Ελληνικών Μυστηριακών διαδικασιών.

Το σημείον αυτό είναι και το κρίσιμον εις την παρούσαν ενατένισιν. Μόνον όταν η ψυχή προβάλλη ελπίδες δημιουργίας προϋποθέσεων διά μίαν, ως ανωτέρω, συγκεκριμένην αιθερικήν αναγέννησιν, τότε και μόνον τότε η Μυστηριακή Ελλάς φιλανθρώπως είναι υποχρεωμένη να δεχθή εις τους Μυστηριακούς της κόλπους ψυχές με αυτές τις ελπιδοφόρες προϋποθέσεις.

Εις την Εαρινήν Ισημερίαν ο βλαστός, εκφράσας τις γονιμοποιούς δυνάμεις της φυτικής φύσεως, προβάλλει την εμφάνισιν των ανθέων. Τα άνθη ακολουθούν τον τριπλόν ή τετραπλόν βηματισμόν του αιθέρος. Τα άνθη δηλαδή της Ανοίξεως. Η φύσις του φυτικού στελέχους άνθος είναι τόσο διαφορετική από την φύσιν του φυτικού στελέχους βλαστός. Αυτή η διαφοροποίησις αποδεικνύει ότι η φυτική φύσις κινείται εις φυτικά επίπεδα λεπτοτέρας υφής.

Τα άνθη εις το τρίτον επίπεδον της εξελίξεώς τους εμφανίζουν την φυτικήν ωοθήκην, η επικονίασις της οποίας μέσω του υπέρου θα επιτελεσθή είτε διά του αέρος είτε διά του κόσμου των εντόμων, εις την κορυφήν των οποίων τοποθετούνται οι μέλισσες. Ο χώρος του άρθρου δεν επιτρέπει να επεκταθούμε εις τον χώρον του Άντρου των Νυμφών του Πορφυρίου, όπου «ερίβομβοι μέλισσαι» διαδραματίζουν σημαντικόν ρόλον γύρω από τα σύμβολα των αιθερικών οχημάτων.

Επειδή, η Ελευσίνιος πράξις επικεντρώνεται επί της λεπτομερειακής εμβαθύνσεως και συνειδητοποιήσεως των λειτουργιών των εσωτερικών – αιθερικός ψυχικός μεσοχώρος – και εξωτερικών – διασυνδετικός αιθήρ ψυχής και οργανισμού – αιθερικών συστημάτων, διά τούτο, ο εντοπισμός της λειτουργικότητος της φαλλικότητος αυτών των αιθερικών συστημάτων απετέλει ίσως το πιο καλώς φυλασσόμενον άρρητον εξ σεβασμού προς αυτήν ταύτην την φύσιν των αρχαίων Ελληνικών Εκθεωτικών Μυστηρίων, των μοναδικών εις τον κόσμον.

Η εμφάνισις των ανθέων, αποτελούσα το τρίτον στάδιον της φαλλικότητος των δύο αιθέρων, τόσον του αιθερικού ψυχικού μεσοχώρου όσον και του διασυνδετικού αιθέρος ψυχής και οργανισμού εις το ανθρώπινον είδος (αλλά εις ποίον επίπεδον του ανθρωπίνου είδους;) ως έρευνα καταλήγει εις τον εντοπισμόν των εκλεκτών εκείνων ψυχών, οι οποίες εκρίνοντο ότι έχουν ήδη παρουσιάσει δείγματα αιθερικής ανθοφορίας. Ότι, δηλαδή, η ισχύς του αιθερικού ψυχικού μεσοχώρου αυτών των ψυχών ώθησε τον εξωτερικόν αιθέρα να παρουσιάση πλήρως εκκολαφθέντα και αναπτυχθέντα αιθερικά άνθη εις τον εξωτερικόν διασυνδετικόν αιθέρα. Τότε, εν αφαιρετικότητι, η όλη αυτή διαδικασία μπορεί νομίμως να καταλήξη εις το κορυφαίον Μυστηριακόν σύμβολον του στάχεως.

Ο στάχυς διά του στελέχους του εκφράζει την φαλλικότητα της φυτικής φύσεως και διά της μεταμορφώσεως των ανθέων του εις κόκκους του σίτου, οι οποίοι ονομάζονται «πυροί» από τους αρχαίους Έλληνες Μύστες, αποτελεί μέσα εις την περιοχήν του καύματος του θέρους την λειτουργίαν της Ανοίξεως με την ανθοφορίαν του στάχεως. Δηλαδή, η Άνοιξις, επικοινωνούσα συμπαθητικώς και αιθερικώς με τον Ήλιον και συγκεκριμένα με τον ισημερινόν του Ηλίου κατά την αρχήν της Ανοίξεως, προκαλεί, διά της εναρμονίσεως της ηλιακής δυνάμεως με την γονιμοποιόν δύναμιν του φυτικού στελέχους, την εμφάνισιν των αποτελεσμάτων της γονιμότητος του εξωτερικού αιθέρος, δηλαδή, του διασυνδετικού αιθέρος, μία γονιμότης, η οποία αποτελεί αντανάκλασιν αποτελεσματική της γονιμότητος του αιθερικού ψυχικού μεσοχώρου.

Σπυροδήμος Γ. Ανεμογιάννης – Σινανίδης

Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών