The MAPUCHE Nation in Araucania

                                                THE MAPUCHE NATION

BACKGROUND

The Mapuche are the "people of the land", Mapu means land and che means people. They are also known as Araucanos, a name given to them by the Spanish colonialists. Before the "huincas" (Spanish) arrived in 1541, the Mapuche who numbered one and half to two million were the original inhabitants of the Southern Cone of the continent in a region which today covers half of Chile and half of Argentina. The Mapuche nation comprised of both sedentary and nomadic communities: hunters and gatherers, shepherds, farmers and fishermen. They lived in small family groups known as lof, which were under the authority of a Lonko (chief).

The Mapuche territory had its border with the Inca Empire south of the Maule river. This border was established after a long war and the failure of the Inca to conquer the Mapuche nation by the use of force. The Mapuche territory is divided into four main regions or wallmapu. These are known as: Puelmapu (land of the east), Pikunmapu (land of the north), Lafquenmapu (land of the Pacific coastal region in the west) and Huillimapu (land of the south). Therefore the Mapuche of those regions are identified accordingly, such as Puelche, Pikunche, Lafquenche, Huilliche. There are, however, other areas in which the Mapuche are known by their association with a particular eco-system or natural environment, for example Pewenche (people of the monkey puzzle tree) region, Waidefche (people from the cordillera), Ranquilche (people from the apple tree region), etc. Before the colonialists arrived the Mapuche people had and still have a distintive cultural identity, social organisation, language, religion and way of life. Inhabiting such a vast area the Mapuche had developed regional cultural diversity without a centralized power, but they nevertheless had a strong sense of unity. Their clear sense of nationhood and an unquestionable desire to maintain their self-determination and freedom, forced them into armed resistance, firstly against the Inca Empire and then for over 350 years against the Spanish, Chileans and Argentinians.

SOCIAL ORGANISATION

The traditional Mapuche organisation has its origin in the extended family structure, known as Lof. It is shaped by their socio-cultural, political and ideological concepts, complemented by their spirituality and religious beliefs, as well as taking into account the harmonious relationship between man, land and nature.

The community’s daily way of life was regulated in a code of practice known as Ad-Mapu. It was transmitted by the Ulmen (wise) who, as well as giving advice, also acted as negotiators in the prevention and resolution of internal disputes, or the formation of alliances with other Butalmapu in times of war. Ulmen in general were chosen to ensure that the communal law was respected, and acceptable standards of behaviour of its members were maintained. To this day, community Elders are still an important authority within communities. On the other hand the Lonko or chief is the highest authority of the community. In times of war the Mapuches organized themselves in Ayllarehue (8 rehue/lonko) and in addition a Council of Lonkos comprised of representatives of all regions (Butalmapu) used to choose a Toqui who was responsible and in charge of the army.

RELIGIOUS ORGANISATION

The Mapuche are a deeply spiritual and religious society, their belief system maintained that the world was created by a celestial family, who were the creators of all beings as well as holding the power of nature.

The religious organisation, which is formed by the Machi or spiritual leaders still plays an important role in the decision making processes regarding the internal affairs of each community. There are various ranks of Machi some of whom in addition to their spirituality, also have a profound knowledge of traditional medicine and psycho-therapy, most of these being women.

The Nguillatun is the most solemn civil and military religious ceremony in the Mapuche society. This sacred ceremony is conducted in an area specially allocated by the community known as Nguillantue. The ceremony, depending on the region may last two or three days and takes place in each region every two or three years. There, at the altar or Rehue in the open air, the Mapuche of all ages give thanks to Nguinechen, the Mapuche God. The ceremony is guided throughout by the Ngenpin, the chief of the ceremony, The Machi and the Lonko also play an important role in the preparation and conducting of the event.

THE MAPUCHE LANGUAGE

The language of the Mapuche is called Mapu-dugun, which means the language of the land, an oral language passed from one generation to the next. According to our ancestral beliefs the language of the Mapuche emerges from listening to the land, and all earthly elements, sounds and movements, including the animals, birds, trees, wind, rain, and even the mountain springs. It is this deep rooted communicative relationship developed between the Mapuche and the land which has brought the language into being.

In Chile as in Argentina the official language is Spanish and therefore Mapu-dugun is dying out. However, today in Chile there are a number of Mapuche organisations that are working towards the creation of a Mapuche alphabet in order to preserve and sustain the oral tradition.

THE LONG MAPUCHE WAR AGAINST COLONIAL AGGRESSION

In 1536, when the Spanish first set foot on Mapuche territory, they were welcomed by the Mapuche. Even when they came again in1541 with the intention of settling in our land they were well received. Only, when the real nature of their enterprise was disclosed did the Mapuche oppose them a fierce resistance which lasted for over 350 year. This war became known as "la guerra de Arauco" or "the Araucanian War".

The Spanish arrived from Cuzco, Peru, where they had their Viceroyalty, their main headquarters in South America. Pedro de Valdivia, the Captain General of the "Conquest" of Chile, set out from Peru to conquer the Mapuche land, and in February 1541 founded Santiago (Chile’s capital). The plans and objectives of the Spanish were fundamentally economic as well as ensuring that the geographical expansion of their colony was maintained. Their pretence of coexistence with their hosted nation, was soon to be exposed, when they invaded Mapuche land and began to enslave them, rape their women, pillage their communities and inflict horrendous torture and mutilation on those who resisted or tried to escape from the inhuman treatment inflicted in the mines or encomiendas. The first military action by the Mapuche took place in September 1541 when Toki Michimalongo who was in charge of the north part of the Mapuche territory liberated the Mapuche prisioners and in the process destroyed Santiago. The second encounter with the Mapuche army took place in the Quilicura locality in March 1546 when the Spaniards once against lost the battle, although some of their soldiers managed to escape back to Santiago.

In January 1550, the so called Conquistador of Chile, Pedro de Valdivia prepared a new military incursion deep into Mapuche land, during which his army built several military settlements and fortresses throughout the territory, at Tucapel, Puren, Angol, Imperial, Villarrica, Valdivia, and Osorno. By the end of 1553, however, much of this Spanish enclave had been destroyed and on New Year’s Day 1554, Valdivia and his troops were totally defeated by the Mapuche forces under the command of Toki Leftraru. Valdivia was taken prisoner, charged and sentenced according to Mapuche law. He was executed the next day by a blow on the head. The Mapuche forces, under the command of Toki Leftraru, then advanced north, towards Santiago, destroying one by one what remained of the Spanish enclave. In so doing the Spanish were expelled from Mapuche territory.

During the first century of the "Araucanian war" the Spanish tried stubbornly to conquer the Mapuche territory; unable to accept defeat from people they considered "inferior and uncivilised". Time and again they constructed new garrisons South of the Bio-Bio river into Mapuche territory, and the Mapuche responded by dispelling them from their land. In the process both the Spanish and Mapuche forces suffered considerable losses. The Mapuche lost powerful Toki (high chiefs); Leftraru was killed and Calfulican was taken prisoner, the Spanish, using their barbaric methods of execution, impaled him in the centre of the square in Cañete village. In 1598 another famous Toki called Pelantaru confronted the Governor Oñez de Loyola in Curralaba and defeated him in battle, leaving the governor dead. Pelentaru then proceeded to destroy all the latest Spanish enclave situated south of the Bio-Bio river.

During the war the Mapuche forces employed diverse military strategies and tactics which constantly surprised the invaders. The intelligence, creativity and determination of the Mapuche made it possible to defeat the, then, most powerful nation on earth. The Araucanian war has been widely documented by Spanish historians who recognize that the Spanish loss in soldiers and resources in this war was greater than losses through all other conquests throughout the Americas combined.

One hundred years after their arrival, on the 6th of January 1641 the Spanish were forced to sign a treaty in Quillin acknowledging their failure to defeat the Mapuche peope. With this treaty Spain recognised the independence of the Mapuche nation, an admission of the military capability as well as the determination of the Mapuche people not to accept defeat. It was agreed that the Bio-Bio river was the border and that the Spanish would dismantle the few remaining fortresses and retreat to the North of the river. The Mapuche on the other hand would return the Spanish prisoners of war and allow missionaries to continue with their work. Both sides agreed not to violate the settled borders. 

The Spanish however, did not stand by their obligations for long. They recognised the border of the Mapuche territory, but from time to time organized military incursions, to pilllage communities, kidnapping people who were sold as slaves to work in mines situated in the North of the country. Their actions maintained a permanent state of war, where the Spanish could not reconcile their demand for slaves and their agreement to keep the peace. In 1542 the Spanish formally declared Indian slavery illegal everywhere in the Americas, except in those regions where indigenous nations resisted and did not accept Spanish jurisdiction. However, a century after this declaration, slavery was still a fact of life everywhere in the Americas. The constant slave raiding in the Mapuche territory forced the Mapuche to retaliate and in 1655, once again the Mapuche forces swept through the Spanish resistance and destroyed the Spanish positions right up to the Maule river, originally the old border with the Inca Empire. The Spanish defeated and demoralised, their feelings of ‘human superiority’ chastised, realised that all they had constructed in over a century of hard work had been swept away. Furthermore, resistance to the Spanish grew overtime, as many indigenous peoples from the north of the continent, attracted by the strength of the Mapuche sought refuge in Mapuche land. The Mapuche welcomed these refugee families and gave them protection.

After the Treaty of Quillin, the Spanish promoted a number of parliaments in order to pacify the Mapuche people, as the "Araucanian War" became a military and economic burden to Spain, and therefore difficult to ignore. According to their own sources the Spanish lost, during the period 1603 to 1674, 42.000 Spanish soldiers, a similar number of indians auxiliares (*) and 37 million Pesos. As far as the Mapuche were concerned treaties became increasingly irrelevant as they were constantly violated by the Spanish. Nevertheless there were a number of well known parliaments, one of which took place in Negrete, in February 1726, and another in Lonquillmo January 1784 under Colonel Ambrosio O’Higgins. During this Parliament once again the border treaty of Quillin was ratified and an agreement made to release prisoners. It was also agreed that each side would appoint a permanent ambassador and a mutual security pact was also agreed. The last Parliament took place in Negrete in 1803 just before Chilean independence, under the administration of the governor Luis Muñoz Guzman.

These parliaments were called for and organized by the Spanish Crown usually when they suffered major losses in battle. They were designed to neutralize the Mapuche counter-offensive strategy. For the Spanish Governor in the colony such parliaments were not desirable Events Calendar to look forward to. They felt humiliated having to talk to their adversaries, especially since they knew their word was not being taken seriously by the Mapuche, who were dubious of their intentions and sceptical of Spanish honesty. These Parliaments were celebrated with grand solemnity; and serving as a symbol of their commitment to peace, the Mapuche obliged the Spanish to bury their weapons and on top of them a Canelo tree (Mapuche medicinal tree) was planted. In addition the Spanish had to invest a great deal of money, present gifts to the Mapuche, give parties and military parades. Both sides made speeches, the Mapuches who were great orators often spoke for hours during which time the word "huinca" (referring to the Spanish) was discreetly but effectively used. The Mapuche word "huinca" literally means thief.

The cost to the Spanish army during the Araucanian War was around 50.000 soldiers and an estimated 60.000 "indios auxiliares". These indians auxiliares were enlisted (sometimes by force) from others indigenous nations by the Spanish, who were driven ahead of their armies, acting as a sort of battering ram against the enemy. Many Spanish historians referred to Mapuche soil as the Spanish soldiers cemetery of The Americas.

The Mapuche losses are unknown but in addition to the losses in the battlefield they also suffered kidnapping and the Spanish brought with them diseases such as yellow fever, measles and smallpox against which the Mapuche had no defence. The effect of these diseases caused major epidemics throughout the Mapuche land, and by the beginning of the 1560’s had caused the death of hundreds of thousands of Mapuche people.

Treaties with the Argentinean……..

THE RECOGNITION OF THE MAPUCHE: NATION INDEPENDENCE

The Mapuche remained an independent nation long before and after the period of the Spanish conquest of the American continent, who were expelled during Latin America’s independence movement in the early Nineteenth century. In fact the Mapuche have always been an independent nation, it has never formed part of any colonial power or states. The Mapuche has its own common descent, history, social organisation, a self sufficient economy, cultural identity, its own language, and a set of unique cultural and spiritual values. The Mapuche originate and remain in a particular region of the Americas, which they regard as their ancestral territory. The Mapuche has its own sense of identity and a proud feeling of nationhood.

The Mapuche independence was further recognised, when the Spanish in 1641, a century after their arrival, signed the Treaty of Quillin which formally defined their frontier with the Mapuche nation.

INDEPENDENCE OF CHILE AND ARGENTINA FROM SPAIN

....................................

In 1810 a new generation of Spanish decendents, creole and anti-royalists from Chile and Argentina declared their independence from Spain, followed by a war against Spain which last almost 10 years. During that time the Mapuche society evolve and it was a diferent one of that the Spanish found 269 years early. before of confrontantion with the Spanish in which most of the time were in constant war, the Mapuche society evolve, they took a number of people adopt During this period the Mapuche nation was ...........

...................

With the final defeat of the Spanish by the newly formed states, the original treaties of 1641 between the Spanish Crown and the Mapuche nation were abrogated and by decree they declared the Mapuche territory as theirs. At the same time these new Republics, instigated new treaties leading to the gradual takeover of the Mapuche territory. Under the same pretext of that of the Spanish of "promoting civilization and Christianity" the Mapuche people suffere territorial conquests, military aggression, persecution, and the genocide of entire communities.

At the end of the 19th century Chilean and Argentinian armies seized the Mapuche territory, a dispossession recorded in Chilean history as the "Pacification of Araucania", and in Argentina as the "Campaign of the Desert".

......................................

It is known to most Mapuche people as ‘La Ultima Matanza’ - The Last Massacre.

..............................................

Since the defiet of the Mapuche forces in Patagonia, in 1885, legislation brought about by successive governments whether democratic or dictatorship, are indistinguishable in its objective, to undermine the Mapuche nation. The huincas (mestizo) using their legislation, reserve the right to modify it, if it prevented them from confiscating or appropriating Mapuche territory. Their laws tend to favour them and also envelope the "complicity of the "authorities" which, after one hundred years continues as standard practice, resulting in the Mapuche people constituting the most deprived sectors of the Chilean and Argentinean society today. The gradual loss of their cultural identity, insufficient land and resources, a lack of technical and financial help, and widespread poverty.

THE KINGDOM OF ARAUCANIA AND PATAGONIA

In 1858 Orelie Antoine de Tounens (a French lawyer) came to Chile, attracted by the historic, brave and heroic resistance of the Mapuche people against attempts by the Kingdom of Spain to colonise them over a period of nearly 300 years. He travelled to the Mapuche territory to get to know, as he put it, ‘this noble race of heroes’, and became fascinated by the history, hospitality and good nature of her people. He was soon integrated into their society, learning Mapu-dugun (the Mapuche language), wearing the poncho and even let his hair grow in the Mapuche style. Welcomed and entertained by the Lonko (local chief) and Toki (highest chief), he gained the confidence, respect and affection of the highest authorities of the Mapuche nation.

This extraordinary event took place in a time when the Chilean and Argentinean republics were plotting the complete occupation of the Mapuche territory. The Chilean and Argentinian Republics, ever since their independence from Spain in 1810, had claimed the Mapuche territory as their own; and to "legally" justify this used the means of their own judicial systems. In other words, authorities of foreign powers made decrees over yet unconquered land and tried by means of communiques, to extend the jurisdiction of their domestic laws to people and territories over which they had no right. During the next 50 years these new republics began to consolidate their territory and prepare to take control of the Mapuche territory by force. Military activities on the frontier, either side of the Andes were intensified. The Mapuche nation and its Toki could see that a new colonisers’ invasion was imminent. New weapons had been introduced into the republics’ army increasing its strength relative to the Mapuche forces. Faced with this reality, the Mapuche leaders felt that the time had come to employ a new tactic in the promotion and legitimisation of their nation. On the brink of the demise of the Mapuche nation’s independence, the kingdom of Araucania and Patagonia was created. This new governing system presented them with a fresh opportunity to seek support, alliances and international recognition.

The basis of a Kingdom was established after prolonged deliberation and consultation throughout the Mapuche territory. This process culminated on the 17th November 1860, with the approval of a constitution which gave origin to the Kingdom of Araucania and Patagonia. Part of the document stated:

"Considering that Araucania is not dependent on any other state, it finds itself divided by tribes and that a central government is required…. We decree the following":

Article 1: A constitutional and dynastic monarchy has been founded in Araucania; Orelie Antoine de Tounens is appointed King: the Constitution also contemplates the formation of: Council of the Kingdom, ministers, a legislative body nominated by universal suffrage, a Council of the State, responsible for putting together bills, etc. According to the Mapuche way of life and Ad-Mapu it also guarantees with respect to human and civil rights, the freedom and equality of individuals before the law. The Toki Quilapan was appointed Minister of War; Montril, Minister of Foreign Affairs; Quilahueque, Minister of the Interior; Calfouchan of Justice, Marihual of Agriculture.

The Chilean and Argentinian governments organised a well orchestrated propaganda and diplomatic campaign to discredit the formation of the Kingdom. In addition the Chilean security forces infiltrated it and offered 250 Piastras reward to whoever could capture the King dead or alive.

King Orelie Antoine was taken prisoner by Cornelio Saavedra with the help of his spy Rosales who was working as one of the servants of the King, Rosales was Second Corporal of the Civil Squadron of Nacimiento and one of his roles was to keep his superiors informed of Orelie’s movements in his territory. On the 5th January 1862, taking advantage of the King’s visit to an area close to the border, a military platoon seized him. The platoon had entered Mapuche territory disguised as merchants (priests and traders were allowed into Mapuche land). He was imprisoned in Los Angeles where he was confined to a damp, dark cell, deprived of food and medical care. His testimony reveals that he developed serious illnesses which almost took his life. However, King Orelie summoned enough strength in order to act as his own advocate, and proceeded to discard one by one the charges against him. The government could find no legal charges to hold against him: to declare him insane was their only solution. (Insanity was the version that has been continually portrayed by the official historians, anthropologists, etc.). It was argued that it could not be normal for a ‘white’ person to claim rights for the ‘savages’. This constituted an absolute ‘anomaly’ and ‘lunacy’. He was sent to the lunatic asylum in Santiago, Chile, and on the 16th of October 1862, was released and expelled from the country, forbidden to re-enter either to Chile or Argentina. However, he returned three times, where he was always welcomed by the Mapuche.

King Orelie Antoine was without doubt an important ally and true friend of the Mapuche people in the most crucial moment of their existence as an independent nation, on the eve of the most vile and inhuman genocide known in the history of the Americas. An atrocity which the creoles, like their ancestors the Spanish, committed in the name of ‘civilization’ and ‘progress’.

The formation of the Kingdom of Araucania and Patagonia in 1860 is a clear and irrefutable historic statement that then, from the Bio-Bio river to the South was independent territory under the political jurisdiction of the Mapuche people.

The legitimate successor today is Prince Philippe I. He lives in Paris, France, and hold the title of His Royal Highness to the Crown of Araucania and Patagonia, in exile.

CHILE AND ARGENTINA - THE NEW COLONIAL POWERS

In 1885, in Patagonia, the Mapuche nation was finally defeated by both armies, and many people were either killed or forced from their homes to live impoverished lives in small rural communities and in the cities. During this campaign many children were taken from their families and given to white people to be trained as servants.

...................

COLONIALS

TITULO DE MERCED

................................................

In Chile the Mapuche communities are concentrated in the provinces of Arauco, Bio-Bio, Malleco, Cautin, Valdivia, Osorno, Llanquihue and Chiloe, though many have migrated to the cities. In Argentina, the Mapuche live mainly in the Provinces of Neuquen, Rio Negro, Buenos Aires and Santa Cruz.

According to the last census (1992), 44.1% of the total Mapuche population live in the capital of Chile Santiago.

Their main source of income comes from agriculture, predominantly grain and cattle.

The official Mapuche history written is yet to be written by the Mapuche themselves and this account is an small contribution. This short version of the Mapuche history has been compile and it will be extended in a booklet to be printed form in the near future.

Οργονομία

''Η ομοφυλοφιλία είναι διαταραχή της γενετίσιας Λίμπιντο'' (Βιλχελμ Ράιχ)

Οί πρακτικές θεωρίες του Βίλχελμ Ράιχ ‘’ΟΡΓΟΝΟΜΙΑ’’

Γλωσσάριο όρων της οργονομίας 

Πρόκειται για όρους που εισήγαγε ο Ράιχ προκειμένου να περιγράψει τις νέες έννοιες οι οποίες προέκυπταν από τη μελέτη των λειτουργιών της οργόνης.

Άγχος ηδονής: Ο φόβος της ηδονικής διέγερσης. Εκ πρώτης όψεως πρόκειται για ένα παράδοξο φαινόμενο, που αποτελεί παρ’ όλα αυτά κυρίαρχο χαρακτηριστικό του πολιτισμένου ανθρώπου και οφείλεται στην αρνητική προς τη σεξουαλικότητα ανατροφή. Εκδηλώνεται όταν υπάρχει διαστολή και κίνηση της οργόνης στον οργανισμό.

Άγχος οργασμού, οργασμικό άγχος: Το άγχος που εμφανίζεται στην τελική και πλήρη παράδοση του οργανισμού όταν αυτός αφήνεται στις ακούσιες οργασμικές συσπάσεις του. Παρουσιάζεται στο τελικό στάδιο της θεραπείας και συναντάται σε κάθε έκφραση της θωρακισμένης ζωής.

Ανοργονία: Kατάσταση στην οποία περιέρχεται ο οργανισμός όταν η οργόνη αποσύρεται από κάποιο μέρος του ή όταν στερείται διέγερσης. Εμφανίζεται, όταν ακινητοποιείται το πρωτοπλασματικό σύστημα.

Αντανακλαστικό του οργασμού: Η χαρακτηριστική, ενιαία, ακούσια σωματική έκφραση του αθωράκιστου οργανισμού την οποία παρατηρούμε στην ακμή της σεξουαλικής πράξης και, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, κατά την ηρεμία.

Βάκιλοι-Τ: Μελετώντας τα βιόντα κάρβουνου ο Ράιχ ανακάλυψε μικροσκοπικά σώματα που είχαν σχήμα νυστεριού. Τα ονόμασε βακίλους-Τ, δηλαδή βακίλους θανάτου (από το γερμανικό Todes), εξαιτίας δύο παρατηρήσεων που τους συνέδεαν που τους συνέδεαν με τη διεργασία του θανάτου: α) Αναπτύσσονται κατά τον εκφυλισμό και τη σηπώδη αποσύνθεση της έμβιας και άβιας πρωτεΐνης. β) Όταν ενεθούν σε ισχυρές δόσεις, μπορούν να σκοτώσουν μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες. Μεγάλες συγκεντρώσεις βάκιλων-Τ βρέθηκαν στους ιστούς καρκινικών όγκων, τόσο σε νεκροτομικά ευρήματα ποντικιών, όσο και στο αίμα καρκινοπαθών ασθενών ή σε ιστούς (π.χ. κολπικό ή γλωσσικό επιθήλιο και δέρμα) που παρουσιάζουν προκαρκινικές αλλοιώσεις. (Βλ. Η βιοπάθεια του Καρκίνου.)

Βιόντα: Ονόμασε τις ενεργειακές κύστεις οι οποίες θεώρησε ότι αντιπροσωπεύουν μεταβατικά στάδια οργάνωσης της ύλης μεταξύ άβιας και έμβιας κατάστασης. Παρατήρησε ότι σχηματίζονται διαρκώς στη φύση κατά την αποσύνθεση της οργανικής ύλης και την αποδόμηση της ανόργανης και ότι συγκεκριμένη διαδικασία μπορεί να αναπαραχθεί πειραματικά. Πίστευε ότι τα βιόντα είναι φορτισμένα με οργόνη, δηλαδή με την Ενέργεια της Ζωής και, κάτω από ειδικές προϋποθέσεις, μπορούν να εξελιχθούν σε πρωτόζωα.

Βιόντα SAPA: Πρόκειται για βιόντα που παρασκευάστηκαν από άμμο ωκεανού. Στο βιβλίο του Η βιοπάθεια του καρκίνου, αναφέρει ότι τον Ιανουάριο του 1939, μία βοηθός έκανε επίδειξη του πειράματος με το οποίο παράγονται βιόντα για κάποιον επισκέπτη του εργαστηρίου στο Όσλο. Από λάθος, θέρμανε μέχρι πυράκτωσης άμμο από τον ωκεανό αντί για χώμα. Κατά την εξέταση του παρασκευάσματος σε μεγέθυνση 2000-4000x βρέθηκαν σχηματισμοί που διαθλούσαν έντονα το φως και αποτελούνταν από πακέτα 6 έως 10 κύστεων. Ο Ράιχ ονόμασε τα βιόντα αυτά SAPA από τις λέξεις sand = άμμος, και packet = πακέτο. Τα συγκεκριμένα βιόντα εξέπεμπαν έντονη φωταύγεια και επιβεβαίωσαν την πεποίθηση του Ράιχ ότι είχε ανακαλύψει μια ως τότε άγνωστη μορφή ενέργειας.

Βιοπάθεια: Όρος του Ράιχ που υποδηλώνει την οφειλόμενη στη θωράκιση διαταραχή του βιοενεργειακού παλμού του πρωτοπλασματικού συστήματος (βλ. λήμμα «πρωτοπλασματικά ρεύματα») του οργανισμού. Σύμφωνα με τον Ράιχ «Η σεξουαλική λίμναση αντιπροσωπεύει μια θεμελιώδη διαταραχή του βιολογικού παλμού. [...] Μια χρόνια διαταραχή [της σεξουαλικής] λειτουργίας πρέπει κατ’ ανάγκη να συμπίπτει με μία βιοπάθεια. [...] Ο κεντρικός μηχανισμός της βιοπάθειας είναι η διαταραχή της εκφόρτισης της βιοσεξουαλικής διέγερσης.» Διέκρινε τις βιοπάθειες σε ψυχικές και σωματικές ανάλογα με την εκδήλωσή τους στην ψυχική ή στη σωματική σφαίρα του οργανισμού αντίστοιχα. Έτσι οι νευρώσεις, οι ψυχώσεις, οι διαταραχές συμπεριφοράς και προσωπικότητας ανήκουν στις ψυχικές βιοπάθειες, ενώ πολλές χρόνιες παθήσεις από όλο το φάσμα της κλινικής παθολογίας —οι λεγόμενες «ψυχοσωματικές» διαταραχές— συγκαταλέγονται στις σωματικές βιοπάθειες όπως π.χ. αλλεργίες, βρογχικό άσθμα, πονοκέφαλοι και ημικρανίες, πολλές διαταραχές του γαστρεντερολογικού συστήματος, αυτοάνοσα νοσήματα, σακχαρώδης διαβήτης τύπου ΙΙ, παχυσαρκία, πολλά γυναικολογικά προβλήματα, ισχαιμική καρδιοπάθεια, ιδιοπαθής αρτηριακή υπέρταση, ιδιοπαθής επιληψία, σκλήρυνση κατά πλάκας, καρκινωματώδης συρρίκνωση κτλ.

Βιοφυσικός λειτουργισμός: Βλέπε οργονομικός λειτουργισμός.

Δευτερογενείς ορμές: Πρόκειται για τις βίαιες, καταστροφικές και διεστραμμένες παρορμήσεις στις οποίες μετατρέπονται οι φυσιολογικές πρωτογενείς ενορμήσεις καθώς προσπαθούν να διαπεράσουν τη θωράκιση για να εκφραστούν. Το άτομο τις νιώθει να βγαίνουν από μέσα του «αυθόρμητα» και ορισμένοι θεωρούν ότι είναι απολύτως φυσιολογικό να τις εκφράσουν, πιστεύοντας ότι είναι ισότιμες με κάθε άλλη γνήσια και αυθόρμητη έκφραση της φύσης του ανθρώπου.

Dor: Η τοξική και δυνητικά θανατηφόρος μεταλλαγμένη οργόνη. Ο Ράιχ, στο περιοδικό Δελτίο οργόνης, εξηγεί την προέλευση του όρου DOR ως εξής: «Η μεταλλαγμένη κατάσταση της οργόνης ονομάστηκε DOR, από τα αρχικά των λέξεων Deadly Orgone Radiation (Θανατηφόρα Οργονική Ακτινοβολία).» Σύμφωνα με τον Ράιχ, η αιτία που προκαλεί αυτή την τοξική μετάλλαξη της οργόνης είναι η υπερδιέγερσή της είτε από την πυρηνική ακτινοβολία (ραδιενέργεια) είτε από συσκευές και εγκαταστάσεις υψηλής τάσης και παραγωγής ιονίζουσας ακτινοβολίας (π.χ. ηλεκτρικά ρεύματα υψηλής συχνότητας, μηχανήματα ακτίνων-Χ, μηχανές μικροκυμάτων κ.ά.).

Εργοδημοκρατία: Το σύστημα κοινωνικής διακυβέρνησης που προκύπτει όταν οι φυσικές, ενδογενώς ορθολογικές εργασιακές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων λειτουργούν απρόσκοπτα. Ο όρος εργοδημοκρατία αντιπροσωπεύει την εδραιωμένη πραγματικότητα και όχι την ιδεολογία των εργασιακών σχέσεων οι οποίες, αν και είναι συνήθως διαστρεβλωμένες, λόγω της επικρατούσας θωράκισης και των παράλογων πολιτικών ιδεολογιών, ωστόσο αποτελούν τη βάση κάθε κοινωνικού επιτεύγματος.

Θωράκιση Μυϊκή θωράκιση: Οι παθολογικές εκφράσεις του μυϊκού συστήματος (χρόνιοι μυϊκοί σπασμοί) που αναπτύσσει ένα άτομο προκειμένου να καταστείλει έντονες οργανικές αισθήσεις και αφόρητες συγκινήσεις, ιδιαίτερα το άγχος, την οργή και τη σεξουαλική διέγερση. Είναι λειτουργικά ταυτόσημη με την χαρακτηρολογική θωράκιση.

Χαρακτηρολογική θωράκιση: Το σύνολο των τυπικών χαρακτηρολογικών στάσεων τις οποίες αναπτύσσει το άτομο προκειμένου να αμυνθεί απέναντι στις δυσβάστακτες συγκινησιακές διεγέρσεις. Οι στάσεις αυτές προκαλούν ακαμψία του χαρακτήρα, έλλειψη συγκινησιακής επαφής, «απονέκρωση». Είναι λειτουργικά ταυτόσημη με τη μυϊκή θωράκιση.

Κοσμική υπέρθεση: Κατά τον Β. Ράιχ πρόκειται για μια θεμελιώδη λειτουργία της φύσης. Εκδηλώνεται ως αμοιβαία διέγερση, έλξη και συγχώνευση (σύντηξη), δύο ή περισσότερων ενεργειακών συστημάτων.

Λίμναση, σεξουαλική: Η συσσώρευση σεξουαλικής ενέργειας λόγω αναστολής της σεξουαλικής εκφόρτισης. Τροφοδοτεί ενεργειακά κάθε σωματική και ψυχική βιοπάθεια καθώς και τον κοινωνικό παραλογισμό του ανθρώπου.

Λιμναστική νεύρωση: Κάθε σωματική και ψυχική διαταραχή που οφείλεται άμεσα στη λίμναση της σεξουαλικής ενέργειας, Στον πυρήνα της λίμνασης βρίσκεται πάντα το λιμναστικό άγχος.

Λιμναστικό άγχος: Το άγχος που προκαλείται από τη λίμναση της σεξουαλικής ενέργειας στο βιοενεργειακό κέντρο του οργανισμού όταν εμποδίζεται η οργασμική εκφόρτιση.

Μηχανικισμός, μηχανιστική σκέψη: Φιλοσοφικό σύστημα σκέψης που υποστηρίζει ότι η ύλη είναι η μοναδική υπαρκτική πραγματικότητα στο σύμπαν, και οι διάφορες εκφράσεις και αλληλεπιδράσεις της αρκούν για να εξηγήσουν τις φυσικές διεργασίες που συμβαίνουν τόσο στα μηχανικά, όσο και στα βιολογικά ενεργειακά συστήματα. Ο μηχανιστής έχει χάσει την επαφή με τον βιολογικό του πυρήνα και φοβάται τις φυσικές και αυθόρμητες εκφράσεις του. Λόγω της μυϊκής και χαρακτηρολογικής του ακαμψίας βιώνει μια κατακερματισμένη εικόνα για τον κόσμο και τον εαυτό του. Αντιλαμβάνεται τα πάντα γύρω του ως άθροισμα επιμέρους μηχανικών συστημάτων τα οποία δεν συνέχονται από καμία λειτουργική, ενοποιητική αρχή.

Μυστικισμός, μυστικιστική σκέψη: Το φιλοσοφικό σύστημα σκέψης που υποστηρίζει ότι οι φυσικές οργανικές αισθήσεις και ο μηχανιστικός τρόπος σκέψης δεν αρκούν για να κατανοήσει κανείς την πραγματικότητα. Μόνο η βίωση της «μυστικής» και άρρητης ένωσης με μια υπερβατική πραγματικότητα ή οντότητα —που συχνά ταυτίζεται με τον Θεό— μπορεί να οδηγήσει στην ολοκληρωμένη κατανόηση τόσο της φυσικής όσο και της άυλης πραγματικότητας. Ο μυστικιστής έχει διατηρήσει την επαφή με τον βιολογικό του πυρήνα, αλλά, λόγω της ιδιότυπης θωράκισής του, διαστρεβλώνει και παρερμηνεύει τις φυσικές εκφράσεις του και τις αποδίδει σε υπερφυσικές δυνάμεις. Σύμφωνα με τον Ράιχ, «Ο μυστικισμός σημαίνει, κυριολεκτικά, μια αλλαγή των αισθητηριακών εντυπώσεων και οργανικών αισθήσεων σε κάτι μη πραγματικό και εκτός του παρόντος κόσμου» (από το βιβλίο Ο αιθέρας, ο Θεός και ο διάβολος).

Νευροφυτοθεραπεία: Η θεραπευτική τεχνική που βασίζεται στις αρχές της σεξουαλικής οικονομίας. Ονομάστηκε έτσι, επειδή ο θεραπευτικός της στόχος ήταν να ελευθερωθεί η δεσμευμένη ενέργεια του Αυτόνομου Νευρικού Συστήματος, να αποκατασταθεί η νευροφυτική ισορροπία του ασθενούς και επομένως η οργασμική του ικανότητα. (Το Αυτόνομο Νευρικό Σύστημα ονομάζεται και «νευροφυτικό» ή απλά «φυτικό» σύστημα.) Αποτελούσε εξέλιξη της χαρακτηραναλυτικής τεχνικής του Ράιχ, ο οποίος αργότερα —στις αρχές της δεκαετίας του ’40 και μετά την ανακάλυψη της ατμοσφαιρικής οργόνης— μετονόμασε αυτή τη θεραπευτική τεχνική σε οργονοθεραπεία.

Οργασμική Ανικανότητα: Η απουσία οργασμικής ικανότητας που χαρακτηρίζει τον μέσο άνθρωπο της σύγχρονης εποχής. Η ατελής σεξουαλική εκφόρτιση έχει ως αποτέλεσμα τη συσσώρευση βιολογικής ενέργειας στον οργανισμό (οργόνης) η οποία στη συνέχεια τροφοδοτεί με ενέργεια κάθε είδους βιοπαθητικά συμπτώματα και τις μαζικές εκδηλώσεις παραλογισμού στη δημόσια ζωή.

Οργασμική Ικανότητα: Η ικανότητα πλήρους παράδοσης στον ακούσιο σπασμό του οργανισμού (οργασμός) και πλήρους εκφόρτισης της σεξουαλικής διέγερσης κατά την κορύφωση της γενετήσιας συνεύρεσης, την οποία στερούνται τα νευρωτικά άτομα. Χαρακτηρίζει τον γενετήσιο χαρακτήρα από τον οποίο απουσιάζει κάθε χαρακτηρολογική και μυϊκή θωράκιση. Η οργασμική ικανότητα πρέπει να διαφοροποιείται από την ικανότητα στύσης και εκσπερμάτισης, καθώς οι τελευταίες αποτελούν απλές προϋποθέσεις της.

Οργασμός: Ο ενιαίος, ακούσιος σπασμός ολόκληρου του οργανισμού κατά την κορύφωση της γενετήσιας συνεύρευσης. Λόγω του ακούσιου χαρακτήρα του και του άγχους οργασμού, έχει κατασταλεί στους περισσότερους ανθρώπους των πολιτισμών εκείνων που καταπιέζουν τη νηπιακή και εφηβική σεξουαλικότητα.

Οργόνη: Σύμφωνα με τον Ράιχ, πρόκειται για μια αρχέγονη κοσμική ενέργεια που βρίσκεται σε όλο το σύμπαν. Απέδειξε την ύπαρξή της οπτικά, θερμικά, ηλεκτροσκοπικά και με τον μετρητή Γκάιγκερ-Μίλερ. Στον ζωντανό οργανισμό την ονόμασε βιο-ενέργεια ή Ενέργεια της Ζωής.

Οργονική βιοφυσική: Ο τομέας της οργονομίας που ασχολείται με τη βιοφυσική έρευνα.

Οργονοθεραπεία: Φυσική Οργονοθεραπεία: Η βιοενεργειακή φόρτιση του οργανισμού με τη βοήθεια του συσσωρευτή οργόνης ο οποίος έλκει την κοσμική οργόνη της ατμόσφαιρας και τη συγκεντρώνει στο εσωτερικό του.

Ψυχιατρική Οργονοθεραπεία: Η κινητοποίηση της μπλοκαρισμένης ενέργειας (οργόνης) του οργανισμού, έτσι ώστε να εκφραστούν ελεύθερα και αυθόρμητα οι κατεσταλμένες συγκινήσεις, με τη σταδιακή διάλυση των μυϊκών και χαρακτηρολογικών θωρακίσεων, με σκοπό πάντα την εδραίωση της οργασμικής ικανότητας.

Οργονομετρία, Οργονομετρικές εξισώσεις: Ο Ράιχ ονόμασε οργονομετρία τη μελέτη των σχέσεων των φυσικών διεργασιών, οι οποίες αποτελούν εκδηλώσεις της οργονικής ενέργειας, με βάση τη συλλογιστική τεχνική του οργονομικού λειτουργισμού. Οι οργονομετρικές εξισώσεις αποτελούν σχηματικές παραστάσεις απεικόνισης του λειτουργικού τρόπου συσχέτισης των φυσικών διεργασιών.

Οργονομία: Η φυσική επιστήμη που ερευνά την οργόνη και τις λειτουργίες της.

Οργονομικός λειτουργισμός (ή ενεργειακός, ή βιοφυσικός): Η τεχνική της λειτουργικής σκέψης στην οποία στηρίζεται η κλινική και πειραματική οργονική έρευνα των φυσικών διαδικασιών. Το χαρακτηριστικό της λειτουργικής σκέψης είναι ότι η συλλογιστική της εναρμονίζεται με τον τρόπο που λειτουργεί η φύση. Η τεχνική αυτή αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια της μελέτης της διαμόρφωσης του ανθρώπινου χαρακτήρα και οδήγησε στην ανακάλυψη της οργόνης στον οργανισμό και στην ατμόσφαιρα, αποδεικνύοντας ότι είναι ικανή να προσεγγίζει σωστά τις βασικές φυσικές λειτουργίες τόσο των έμβιων όσο και των άβιων διεργασιών.

Οργονομικό δυναμικό, αντίστροφο: Έτσι ονόμασε ο Ράιχ την ενδογενή τάση και χαρακτηριστική ιδιότητα της οργόνης να κινείται αυθόρμητα από τα ασθενέστερα φορτισμένα οργονοτικά συστήματα προς τα ισχυρότερα τα οποία την έλκουν και τη συγκρατούν. Το αντίστροφο οργονομικό δυναμικό εξηγεί τη φόρτιση των συσσωρευτών οργόνης, τη λειτουργία του νεφοδιαλυτή και του ιατρικού απορροφητή DOR. Είναι προφανές ότι μια τέτοια αυθόρμητη φυσική διαδικασία είναι ασυμβίβαστη με το δεύτερο θερμοδυναμικό αξίωμα και την αρχή της εντροπίας στη φύση, σύμφωνα με την οποία η ροή ενέργειας από συστήματα χαμηλού δυναμικού προς εκείνα υψηλότερου γίνεται μόνο με εξωτερική δαπάνη έργου και ποτέ αυθόρμητα.

Πείραμα ΧΧ: Πρόκειται για ένα πείραμα που σκοπό είχε τη μελέτη της οργάνωσης των βιόντων από την ελεύθερη μάζας οργόνη. (Ο όρος «ελεύθερη μάζας ενέργεια» χρησιμοποιήθηκε από τον Ράιχ προκειμένου να υποδηλώσει την ενέργεια της οποίας η ύπαρξη δεν προϋποθέτει την παρουσία ύλης.) Ο Ράιχ μελετούσε τη φωταύγεια της οργόνης σε δείγματα βιοντικού νερού με μια σειρά πειραμάτων. Κάποιο δείγμα έμεινε στο ύπαιθρο και πάγωσε. Όταν το δείγμα αποψύχθηκε, περιείχε πυκνά λέπια. Στο μικροσκόπιο και σε μεγέθυνση 3000x, ο Ράιχ παρατήρησε ότι τα λέπια περιείχαν βιοντικές κύστεις οι οποίες συστέλλονταν και διαστέλλονταν, και εξέπεμπαν ισχυρή φωταύγεια. Ο ίδιος έγραψε για το πείραμα: «Μεταξύ 1936 και 1945, παρασκευάζαμε βιόντα αποκλειστικά από πλήρως οργανωμένη ύλη (χούμο, χόρτα, σίδηρο, άμμο, άνθρακα κτλ.). Η διαφορά του Πειράματος ΧΧ συνίσταται στο γεγονός ότι για πρώτη φορά μπορέσαμε να λάβουμε κύστεις οργόνης που είχαν όλα τα κριτήρια της έμβιας ύλης, προερχόμενες όχι από πλήρως οργανωμένη ύλη, αλλά από ελεύθερη μάζας οργόνη.» (Από το βιβλίο του Β. Ράιχ Η βιοπάθεια του καρκίνου. Εκδόσεις Orgone Insitute Press, 1948, σελ. 53.) [Παρασκευή βιοντικού νερού: Κοσκινίζουμε χώμα και αφού το βράσουμε σε αποσταγμένο νερό ή νερό βρύσης για μία ώρα ή το αποστειρώσουμε στο αυτόκαυστο για μία ώρα στους 120ο Κελσίου και πίεση 15 lbs, στη συνέχεια το διηθούμε. Το διηθημένο υγρό ονομάζεται βιοντικό νερό. (Βλ. Η βιοπάθεια του καρκίνου. Εκδόσεις Orgone Insitute Press, 1948, σελ. 55.)]

Πρωτοπλασματικά ρεύματα: Αισθήσεις ενεργειακής ροής, οι οποίες διατρέχουν ελεύθερα την αθωράκιστη και επομένως αυθόρμητα παλλόμενη έμβια ύλη. Η υποκειμενική αντίληψή τους αντανακλά την αντικειμενική μετάδοση της βιοπλασματικής διέγερσης. Η απουσία θωράκισης είναι απαραίτητη προϋπόθεση της αδιατάρακτης ενότητας του υποκειμενικού βιώματος με την αντικειμενική διέγερση του πρωτοπλάσματος. Ο Ράιχ θεωρούσε ότι τα ρεύματα αυτά προέρχονται από το πρωτόπλασμα των κυττάρων, δηλαδή από ένα πολύ βαθύ βιολογικό επίπεδο, το οποίο είναι κοινό σε όλα τα έμβια πλάσματα της φύσης. Στο περιοδικό Δελτίο οργόνης, Τόμος 2, Νο 3, 7/1950, στο άρθρο με τίτλο «Οργονομικός λειτουργισμός» (σ. 102) ο Ράιχ γράφει: «Όταν παρατηρούμε πρωτοπλασματικούς σπασμούς πρωτοζώων, δεν έχουμε ποτέ την εντύπωση ότι ο οργανισμός νιώθει άγχος ή είναι απορρυθμισμένος. Ο συνολικός πρωτοπλασματικός σπασμός μπορεί εύκολα να παρατηρηθεί σε ορισμένα πρωτόζωα (vorticella). Σ’ αυτά, έπειτα από μία περίοδο φόρτισης που προκαλείται από την πρόσληψη από το υγρό υψηλά φορτισμένων βιόντων (=ενεργειακών κύστεων), ξεκινούν επαναλαμβανόμενοι σπασμοί που ακολουθούνται από χαλάρωση. Η vorticella δεν διαθέτει κανένα νεύρο. Ο οργασμικός σπασμός είναι επομένως έκφραση της φόρτισης και εκφόρτισης του πρωτοπλάσματος και είναι ανεξάρτητος από την ύπαρξη ή όχι διαμορφωμένου νευρικού συστήματος.» Παλαιότερα ο όρος είχε μεταφραστεί ως «πλασματικά ρεύματα», αλλά η λέξη «πλασματικός» στα ελληνικά σημαίνει «αυτός που δεν στηρίζεται σε πραγματικά δεδομένα, φανταστικός, υποθετικός ή ψεύτικος» (Λεξικό Νεοελληνικής Γλώσσας, Γ. Μπαμπινιώτη, 20022), πράγμα που δεν μαρτυρά καθόλου τη σχέση του όρου με τη βιολογία του κυττάρου.

Σεξουαλική οικονομία: Ο τομέας της oργονομίας ο οποίος ασχολείται με την οικονομία, δηλαδή με την ενεργειακή διαχείριση, της βιολογικής ενέργειας του οργανισμού (οργόνης).

Συγκινησιακή πανούκλα: Η καταστροφική δράση του νευρωτικού χαρακτήρα όταν αυτή εκδηλώνεται στον κοινωνικό χώρο.

Συσσωρευτής οργόνης: «Ο συσσωρευτής οργόνης είναι μία κατασκευή η οποία, λόγω του ειδικού τρόπου διάταξης και συναρμολόγησης των υλικών της, ελκύει και συσσωρεύει στο εσωτερικό της την ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ που βρίσκεται στην ατμόσφαιρα, ώστε αυτή να μπορεί να χρησιμοποιηθεί για επιστημονικούς, διδακτικούς και ιατρικούς σκοπούς.» (Από το φυλλάδιο Ο συσσωρευτής οργόνης: Η ιατρική και επιστημονική του χρήση.) Τα υλικά από τα οποία αποτελούνται τα τοιχώματά του είναι μεταλλικά και οργανικά (μη μεταλλικά) υλικά, τα οποία τοποθετούνται σε διαδοχικές στρώσεις έτσι ώστε το τελευταίο εσωτερικό στρώμα να είναι μεταλλικό ενώ το τελευταίο εξωτερικό, οργανικό.

Χαρακτηρανάλυση: Αρχικά επρόκειτο για μια τροποποίηση της παραδοσιακής φροϊδικής ψυχαναλυτικής τεχνικής που εισήγαγε ο Ράιχ. Στο επίκεντρο της ανάλυσης τέθηκε πλέον ο χαρακτήρας και η αντίσταση που προέβαλλε στη θεραπεία, και όχι τα συμπτώματα και η αποκάλυψη του ασυνείδητου περιεχόμενού τους. Ωστόσο, η ανακάλυψη της μυϊκής θωράκισης οδήγησε σταδιακά στην ανάπτυξη μιας νέας τεχνικής, που ονομάστηκε χαρακτηραναλυτική νευροφυτοθεραπεία. Η μεταγενέστερη ανακάλυψη της οργανισμικής οργόνης («βιοενέργειας») οδήγησε στην περαιτέρω εξέλιξη της χαρακτηραναλυτικής νευροφυτοθεραπείας, η οποία τελικά ονομάστηκε οργονοθεραπεία. (βλ. λήμμα Οργονοθεραπεία, Φυσική και Ψυχιατρική.)

Χαρακτήρας (χαρακτηροδομή): Η δομή της ψυχικής ορ­γάνωσης ενός ατόμου, ο στερεότυπος τρόπος δράσης και αντίδρασής του. Η οργονομική έννοια του χαρακτήρα είναι λειτουργική και βιολογική και δεν αποτελεί στατική, ψυχολογική ή ηθικολογική έννοια.

Χαρακτήρας, Νευρωτικός (χαρακτηρονεύρωση, νευρωτική χαρακτηροδομή): Ο χαρακτήρας ο οποίος, εξαιτίας της χρόνιας σεξουαλικής λίμνασης, λειτουργεί σύμφωνα με τις ηθικολογικές προσταγές της ψυχαναγκαστικής ηθικής.

Χαρακτήρας, Γενετήσιος (γενετήσια χαρακτηροδομή): Ο μη νευρωτικός χαρακτήρας ο οποίος δεν πάσχει από σεξουαλική λίμναση και επομένως είναι ικανός για φυσική αυτορρύθμιση, βασιζόμενος στην οργασμική ικανότητά του.

more: ''Sexuality'' Wilhelm Reich http://delfeios.blogspot.gr/2012/10/sexouality.html

Τη δεκαετία του 1950 η αντιπαράθεση του με τον Σιωνιστικό παγκόσμιο Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ σχετικά με την ιατρική εφαρμογή της οργονομίας κορυφώθηκε με μια πολυσυζητημένη στημένη δικαστική διαδικασία η οποία είχε δυσμενή έκβαση για τον ίδιο και το έργο του. Μέρος των βιβλίων του καταστράφηκε από τις αμερικανικές αρχές (τα υπόλοιπα λογοκρίθηκαν) και ο Ράιχ βρέθηκε στη φυλακή, όπου πέθανε (δολοφονήθηκε) στιγματισμένος και περιθωριοποιημένος αλλά βέβαιος, παρ' όλα αυτά, για τη σπουδαιότητα των επιτευγμάτων του. Στην φυλακή του έγραψε την τελευταία παρακαταθήκη του προς την ανθρωπότητα.

Η θεική ζωτικοπνευματική ενέργεια. Τα αρχαία Σανσκριτικά την περιγράφουν ως Πράνα οι αρχαίοι Έλληνες ως Αιθήρ και ο Βίλχελμ Ράιχ την μέτρησε αντικειμενικά, την φωτογράφησε και απέδειξε την ύπαρξη της στο συσσωρευτή του όπου θεράπευσε ανίατες ασθένειες. Αυτήν την φυσική ενέργεια την ονόμασε Οργόνη!

Τη δεκαετία του 1950 η αντιπαράθεση του με τον Σιωνιστικό παγκόσμιο Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ σχετικά με την ιατρική εφαρμογή της οργονομίας κορυφώθηκε με μια πολυσυζητημένη στημένη δικαστική διαδικασία η οποία είχε δυσμενή έκβαση για τον ίδιο και το έργο του. Μέρος των βιβλίων του καταστράφηκε από τις αμερικανικές αρχές (τα υπόλοιπα λογοκρίθηκαν) και ο Ράιχ βρέθηκε στη φυλακή, όπου πέθανε (δολοφονήθηκε) στιγματισμένος και περιθωριοποιημένος αλλά βέβαιος, παρ' όλα αυτά, για τη σπουδαιότητα των επιτευγμάτων του. Στην φυλακή του έγραψε την τελευταία παρακαταθήκη του προς την ανθρωπότητα.

Για να έχουμε μια γενική ιδέα περί της οργόνης , ας δούμε κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο ‘Εγχειρίδιο συσσωρευτή οργόνης’ του Τζειμς Ντεμέο , Ph.D.

‘Θεωρούμε την ανακάλυψη της οργόνης ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα στην ιστορία του ανθρώπου’ – από ένα γράμμα προς την Αμερικανική Ιατρική Εταιρία , υπογεγραμμένο από 17 γιατρούς το 1949.

‘Είναι δικαιολογημένο ότι η ανακάλυψη της οργονοενέργειας και οι ιατρικές της εφαρμογές μέσω του συσσωρευτή οργονοενέργειας , του οργονοβόλου , των βιόντων γης , και του νερού οργόνης έχουν ανοίξει μια πληθώρα νέων και , όπως φαίνεται , εκπληκτικά καλών προοπτικών’ – Βίλχελμ Ράιχ , γιατρός . Από το βιβλίο ‘Η βιοπάθεια του καρκίνου (ανακάλυψη της οργόνης , τόμος 2)’ , 1948.

‘...η οργονοενέργεια δεν υπάρχει’ – Δικαστής Τζον Ντ. Κλίφορντ , από μια απόφαση δικαστηρίου των Η.Π.Α. το 1954 με βάση την οποία όλα τα βιβλία και ερευνητικά περιοδικά του Δρ. Ράιχ απαγορεύθηκαν , και διατάχθηκε , να καούν σε κλιβάνους , ενώ ο Ράιχ κλείσθηκε σε ομοσπονδιακή φυλακή , όπου πέθανε.

Ο Βίλχελμ Ράιχ είχε πει ότι ακόμα και αν η ενέργεια της ζωής , ήταν γνωστή για χιλιάδες χρόνια , κατάφερε να την κάνει συγκεκριμένα χρησιμοποιήσιμη , και ότι η εποχή των εφαρμογών της μόλις έχει αρχίσει. (πόσο δίκιο είχε ...)

Ο Δρ. Βίλχελμ Ράιχ, προσδιόρισε πολλές από τις βασικές της ιδιότητες. Για παράδειγμα η οργονοενέργεια φορτίζει κάθε ζωντανή και μη ζωντανή ύλη και ακτινοβολείται από αυτές. Επίσης , μπορεί εύκολα να διαπεράσει όλες τις μορφές ύλης αν και με διαφορετική ταχύτητα. Όλα τα υλικά επηρεάζουν την οργονοενέργεια, ελκύοντας και απορροφώντας την ή απωθώντας και αντανακλώντας την. Την οργόνη μπορούμε να τη δούμε, να τη φωτογραφήσουμε , να την αισθανθούμε και να τη μετρήσουμε. Είναι μια πραγματική, φυσική ενέργεια, και όχι μόνο κάποια μεταφορική, υποθετική δύναμη.

 ===

Θωράκιση: είναι ένας επιστημονικός όρος που έδωσε ο Βίλχελμ Ράιχ κατά την έρευνα και τη μελέτη του πάνω στον ανθρώπινο χαρακτήρα και στην άμεση εξάρτησή του από κοινωνικούς και βιολογικούς παράγοντες. 

Η θωράκιση λοιπόν, είναι το σύνολο των στάσεων του χαρακτήρα που το άτομο δημιούργησε ως άμυνες για να προστατευτεί από την καταστολή (καταπίεση) των βασικών βιολογικών του συγκινήσεων (ορμών) – ηδονή, επιθυμία, άγχος, οργή, θλίψη – οι οποίες δεν μπόρεσαν να ικανοποιηθούν ολοκληρωτικά από το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον, κυρίως κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής του ατόμου και στην περίοδο της εφηβείας. Η χαρακτηρολογική θωράκιση του ατόμου, συνδέεται ταυτόχρονα με αντίστοιχη μυϊκή θωράκιση. Αυτό συμβαίνει γιατί η συγκίνηση που είναι αλληλένδετη με λειτουργίες του Αυτόνομου Νευρικού Συστήματος (ΑΝΣ), όταν καταστέλλεται, αναγκάζει τον οργανισμό μέσω του ΑΝΣ να αυτοματοποιήσει μυϊκές εντάσεις που θα υποστηρίξουν τη συγκεκριμένη άμυνα, ως ένα είδος προστασίας από κάποιο «κίνδυνο», όπως συμβαίνει σε κάθε περίπτωση φυσικού κινδύνου. Όταν όμως η καταστολή των βασικών πρωταρχικών συγκινήσεων είναι συνεχής και χρόνια, ο οργανισμός αναγκάζεται να ενσωματώσει τις στάσεις αυτές ως μέρος του χαρακτήρα και τότε η θωράκιση – χαρακτηρολογική και μυϊκή – εγκαθίσταται μόνιμα, καθορίζοντας τη συμπεριφορά, την προσωπικότητα και το βαθμό της διανοητικής και σωματικής υγείας του ατόμου.

Η θωράκιση μοιάζει σαν ένα είδος χαρακτηρολογικού και μυϊκού τείχους/στρώματος, μιας σκλήρυνσης που κάνει το άτομο να χάνει την ικανότητα άμεσης επαφής με τη φύση και τον κόσμο, αφού πλέον βιώνει τη ζωή μέσα από αυτό το στρώμα. Το στρώμα της θωράκισης μπαίνει ανάμεσα στον πυρήνα του ατόμου που δημιουργεί τις πρωταρχικές ορμές και στην κοινωνία που τις καταστέλλει. Οι πρωταρχικές ορμές περνώντας μέσα από το στρώμα της θωράκισης διαστρεβλώνονται, με αποτέλεσμα ένα άλλο δευτερογενές στρώμα «κακών» ορμών να δημιουργείται, το οποίο μένει και αυτό ως επί το πλείστον ανενεργό, λόγω της ανάγκης του ατόμου για κοινωνική αποδοχή. Έτσι το άτομο κατασκευάζει μια προσποιητή συμπεριφορά που λειτουργεί ως βιτρίνα για τον έξω κόσμο, ενώ μόνιμο άγχος που συνοδεύεται από μυϊκή υπερτονία βιώνεται εσωτερικά.

Οι συγκινήσεις συνδέονται με ενεργειακά φορτία που διακλαδώνονται μέσω του ΑΝΣ και χαρακτηρίζονται από τη διαστολή και τη συστολή και δημιουργούν στο άτομο συγκεκριμένες αισθήσεις που αντιστοιχούν στην ηδονή και την απαρέσκεια. Ο υγιής ενεργειακός παλμός σε αθωράκιστες καταστάσεις, ακολουθεί τη φόρμουλα, ένταση – φόρτιση – εκφόρτιση – χαλάρωση. Η θωράκιση διαταράσσει τον ενεργειακό παλμό και δημιουργεί στο άτομο ένα αίσθημα απαρέσκειας που προκαλεί άλλοτε υπερδραστηριότητα και άλλοτε αποχή από τη ζωή, όπου και στις δύο περιπτώσεις το άτομο δεν βιώνει καμιά ικανοποίηση. Επειδή όμως η ανάγκη για ευχαρίστηση και ηδονή είναι βιολογικής σημασίας και δεν μπορεί να εξαλειφθεί, η χρόνια αποκοπή του ατόμου από την ευχαρίστηση της ζωής είναι υπεύθυνη για τη δημιουργία ενός κατοπτρικού «ιδανικού» κόσμου, πέρα από τη φυσική διάσταση (=παράδεισος). Το ιδανικό του παραδείσου και του υπερπέραν, δεν είναι παρά μια αναπόληση της χαμένης ικανότητας για επίγεια ευτυχία και δίνει στο άτομο ελπίδα και δύναμη για να συνεχίζει να ζει και να ελπίζει. Έτσι εξηγείται η μυστικιστική ανάγκη του ανθρώπου για πίστη στο Θεό και στην μεταθανάτια ζωή που θα τον «λυτρώσει» από τις αμαρτίες του, δηλαδή από τον πόνο και τις δευτερογενείς «κακές» ορμές που δημιουργεί η θωράκιση. Η πίστη στο Θεό είναι ο τρόπος με τον οποίον ο θωρακισμένος άνθρωπος, διαστρεβλωμένα, αισθάνεται τον πυρήνα μέσα του και ο παράδεισος, ο τρόπος με τον οποίον αντιλαμβάνεται την ικανοποίηση των πρωταρχικών ορμών, που φέρνουν την ευτυχία=ηδονή. Αφού λοιπόν οι πρωταρχικές ορμές δεν μπορούν να βρουν ικανοποίηση στο φυσικό κόσμο, σίγουρα θα «πρέπει» να υπάρχει κάποιου είδους «λύτρωση» μετά το θάνατο. Χωρίς αυτή την ελπίδα ο θωρακισμένος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ζήσει. Δεν είναι τυχαίο, που η εμπειρία του οργασμού στο σεξ, συνδέεται από τον θωρακισμένο άνθρωπο με την ιδέα του θανάτου, γι’ αυτό και εκδηλώνει φόβο μπροστά στην φυσική αυτή λειτουργία. Είναι γεγονός ότι κατά τη στιγμή του οργασμού, το αθωράκιστο άτομο με την ικανότητα του για απόλυτο δόσιμο, βιώνει ισχυρά ενεργειακά ρεύματα στο σώμα του, που προκαλούν μια προσωρινή απώλεια της συνείδησης (ego) και το αίσθημα μιας ολοκληρωτικής σύνδεσης με το σύντροφο και τη ζωή ως σύνολο. Στο θωρακισμένο άνθρωπο η ισχυρή αυτή κοσμική εμπειρία του ολοκληρωτικού δοσίματος και της προσωρινής απώλειας της συνείδησης, εξισώνονται με το θάνατο. Έτσι, ο θωρακισμένος άνθρωπος βιώνει μυστικιστικά τη ζωή φτιάχνοντας συνεχώς υποκατάστατα που τον εξοστρακίζουν από την πραγματικότητα.

Περισσότερα για τον Θωρακισμένο και Αθωράκιστο άνθρωπο εδώ: https://delfeios.blogspot.gr/2012/10/sexouality.html

Mysteries Of The Pineal Gland - ΚΩΝΑΡΙΟΝ

Mysteries Of The Pineal Gland

Dr. Swami Karmananda Saraswati, MB, BS (Syd)

Scientists have been mystified by the pineal gland for centuries. As the brain and central nervous and endocrine systems were progressively unravelled by the anatomists, physiologists and biochemists, the pineal gland resolutely refused to yield up its secrets. Until recently the scientific community regarded it as having no function in man, being but a vestigial remnant from an earlier stage in evolution. However, in the last few years interest in the gland has reached a climax when no fewer than ten national and international conferences devoted entirely to unravelling the secrets of the mysterious pineal have been held around the world.

Location and description

Physically, the pineal is perhaps the smallest organ of the body. Such a minute structure has rarely, if ever, caused so much curiosity and commotion. It is a tiny grey white structure approximately ¼ inch long, weighing about 100 milligrams, and shaped like a pine-cone. It is located directly at the top of the spinal cord within the brain at the level where the head and neck are joined. It lies attached to the roof of the third ventricle (fluid filled canal) of the brain directly in line with the point between the eyebrows. It is the only structure in the brain, apart from the pituitary gland, which is not bilaterally symmetrical, lying right in the midline. This means that, except for these two glands, the two halves of the brain when it has been cut from front to back, are mirror images of each other, with each structure being duplicated, one for each half.

History

It is interesting to trace the scientific history of the pineal gland to the present day. The ancients attached great significance to this tiny structure. The Greek anatomist Herophilis, in the 4th century B.C. called the gland 'a sphincter which regulates the flow of thought'. This suggests that he was well aware that the pineal functions as a transducer between the mental and physical realms. The early Latin anatomists termed the pineal 'the master gland' indicating that they knew the pineal exerts a higher control over the endocrine system, including the pituitary gland. Up until very recently, modern endocrinologists have considered the pituitary to be the highest controlling gland of all the other endocrine glands of the body. The Latins termed the pineal the 'glandula superior' in distinction to the pituitary which they termed 'glandula inferior'. They clearly designated the pineal to be a 'gland', even though it was not until 1958 that modern researchers isolated melatonin from the pineal to prove conclusively that it was a glandular structure.

              Ancient Greek ΚΩΝΑΡΙΟΝ pineconeDionysοs

In 1886 two micro anatomists, H.W. De Graff and E. Baldwin Spencer, independently discovered that the pineal is a rudimentary eye, possessing all the essential features of the external eyes with pigmented, retinal cells surrounding an inner chamber filled with a globular lens like mass. Subsequent research has proved that the gland actually responds to environmental light, both directly and via the nervous pathways from the external eyes. *1 It is surely beyond a coincidence that the yogic texts of India and the mystical traditions throughout the ages have spoken of the 'eye of intuition' and the 'third eye' when referring to the pineal gland.

In recent years, two hormones, melatonin and serotonin, have been isolated from the pineal. The hormone melatonin (Greek for darkness, constricting) was isolated from the pineal gland in 1958 by Aaron B. Learner, an American dermatologist working at Yale Medical School (USA). This substance has been found to be responsible for the ability of certain frogs and fish to change colour in response to varying environmental light conditions and also to changes in emotional states such as anger and fear. It has subsequently been found to play a profound role in the onset of puberty and ongoing sexual development in human beings. It is found that the size and functional capacity of the pineal gland diminishes as children enter the pubertal years. The gland appears to hold back the onset of sexual development, and the release of this control by the pineal is the stimulus for the release of the pituitary's sexual hormones which bring about the awakening of the reproductive systems in the male and female, and precipitate the adoption of a sexual role in life.

The second hormone isolated from the pineal was serotonin. Daniel Freeman, a psychiatrist, also at Yale University, isolated this substance from the tissues of the brain, finding its greatest concentration in the pineal gland and the nearby raphe cells of the nuclei of the midbrain. The pineal appears to be the reservoir of serotonin for the brain, while the raphe cells are responsible for the distribution of the hormone to other areas of the brain via long extensions or axons. These axons reach out to many areas of the brain and control the firing of other cells in those areas.

The next contribution to the pineal puzzle came when two workers at the National Institute of Health (USA), Axelrod and Weissbach, found that serotonin is the precursor of melatonin. They found that melatonin is produced from serotonin in the pineal gland by a simple chemical pathway.

The central role of serotonin was established a short time after the accidental discovery of lysergic acid diethylamide (LSD-25). Minute quantities of this substance, were found to cause profound alterations in consciousness, inducing states ranging from deeply felt religious and mystical experiences to paranoia and schizophrenia. The LSD-25 molecule was found to be structurally very similar to the serotonin molecule, so much so that it is able to antagonise or block the actions of serotonin in the brain by occupying the receptor sites where serotonin normally acts. Gaddum of Edinburgh University discovered that the alterations in consciousness induced by LSD-25 are not due to a direct effect on the brain tissues by that drug, but rather that LSD-25 deprives the brain of serotonin by blocking off its sites of action.

This means that the brain's levels of serotonin are responsible for maintenance of rational thought and that alteration in the concentration of serotonin in the brain, such as induced by LSD-25, are responsible for the unhinging of 'normal reality'.

This means that the brain's levels of serotonin profound for they show that the pineal gland is the physical medium which regulates the chemistry of altered states of consciousness. It also seems that our sexual identity and our state of consciousness are intimately related to one another. It is clear that man is imprisoned in his mundane, everyday state of consciousness. He is locked up far more effectively than the prisoner who is incarcerated in chains or behind bars. Such a prisoner is only experiencing the imprisonment of his body, and he is very aware of his condition. However, the human being is far more effectively bound and tied. His very consciousness is held prisoner. It is so effectively harnessed that he cannot even perceive the possibility of higher awareness and experience. The ropes which prevent his perception of a reality in which he is infinite seem to be the levels of serotonin within his own brain tissues!

Children

Before the regression of the pineal gland and the subsequent onset of puberty, children have ready access to a far more diverse range of conscious experience than adult human beings. In fact, many children quite effortlessly possess many of the 'siddhis' or psychic powers associated with the awakening of ajna chakra. Children are often highly intuitive, can see into the future or know what their parents are thinking. They are uncanny in their ability to see the reality behind appearances- so much so that it is very difficult to deceive or lie to a child. When the Israeli psychic Uri Geller became famous throughout the world by demonstrating his psychokinetic abilities such as bending forks by 'thought power' and stopping the watches and clocks of his television audiences, a number of parents became alarmed because their children began to perform the same feats at home. Children play in a multidimensional world of imaginary friends and places which is largely inaccessible to their parents. They do so because their large functional pineal glands are converting serotonin to melatonin. The effect of this is twofold. Firstly, the lowered serotonin levels give them access to the other states of awareness. Secondly, the high concentration of melatonin holds the powerful influences of the pituitary gland at bay, delaying the onset of puberty. Then at about the age of seven or eight years, the pineal's function begins to diminish and the pituitary hormones are progressively released, bringing the reproductive system to maturity. Simultaneously with this awakening of the reproductive system, the child is subject to great emotional and mental turmoil as his psyche adjusts to the new sexual role. With the diminished production of melatonin, there is a progressive build up of brain serotonin concentrations and a closing off of the doors into the child's expanded world of intuitive perception, imagination and play. Tragically, these doors often remain closed for the rest of his life, and the child within him is rarely, if ever, glimpsed again.

However, we need not be prisoners of our own brain biochemistry at all. We can expand our state of consciousness by reactivating the pineal gland, awakening the ajna chakra, opening the third eye -they are all the same process. In this way we regain contact with the child within while simultaneously fulfilling the duties and responsibilities of adult life. Then work becomes play and life a game, rather than the serious and depressing business it has become for many people today.

Kundalini yoga

This is the science which leads to the reawakening of the ajna chakra, reactivating the pineal gland and giving control over the powerful wayward endocrine glands of the body. It leads to a profound alteration in the hormonal secretions of the endocrine glands and a lowering of seratonin levels in the brain tissues. There is a retracing of our journey out of childhood. When Jesus Christ told his disciples "Unless you become once more like little children you cannot re-enter the kingdom of heaven" he was not speaking symbolically, but was referring to precisely this process. Rejuvenating the endocrine system allows us to regain the child's state of consciousness through the resulting alteration in brain biochemistry. This is the meaning of the awakening of kundalini -the ascent of the primal energy back up through the chakras, altering the glandular functions, until the sahasrara is awakened. This is the goal of yoga. It is the experience of cosmic consciousness or union with the divine. With the onset of puberty and the adoption of a sexual identity, the focus of attention, the seat of consciousness shifts from the large functional pineal gland. This gland is switched off and the reproductive system becomes the most powerful object of awareness. Then the doorways to higher consciousness accessible to the child close off as he or she becomes engrossed in coping with the powerful emotions and drives which are awakening within the body. Consciousness descends from ajna to mooladhara.

The science of kundalini yoga progressively re-channels the energy back upwards to its source. When the consciousness is in mooladhara, the possibility of higher awareness is forgotten and we become locked within the mundane state of awareness characteristic of the adult world. In this state, the highest bliss attainable is the momentary and fleeting loss of identity experienced in the climax of the orgasm in sexual union. This is a most powerful experience for a person locked within mundane consciousness, and that is why it is so highly valued and sought after. In fact, this experience gives man and woman the most transitory glimpse of the never ending cosmic bliss which is attained when the same kundalini shakti pierces the sahasrara at the culmination of yoga sadhana. This experience is even described in the tantras in very sexual terms, so that we will have some idea of its nature and intensity. It is described there as the eternal union of Shiva and Shakti, consciousness and energy. This is sahasrara, and this is the goal which yogis seek. It involves a progressive loss of the masculine or feminine sexual role, with the total reorganisation of the endocrine and nervous systems, and the realisation of both elements within the yogi's body and psyche. This is the symbolic meaning behind the tantric art of India in which Lord Shiva and Lord Krishna are depicted in a very beautiful childlike way, with half masculine and half feminine characteristics. It is a symbolical means of presenting this truth and symbolises that they are ever in cosmic union.

Conclusion

These are the implications of the current pineal gland research. It seems that the scientists and the yogis will at last meet and understand one another face to face on either side of the window of the ajna chakra/pineal gland complex. It is only fitting that this gland, which Rene Descartes, the 16th century French philosopher, termed 'the seat of the rational soul' should be the meeting place in which rational and mystical thought once more coalesce and merge. It was Descartes who created the body-mind dichotomy in western thought under which science and philosophy have laboured for the past 400 years. The ajna chakra is the doorway to higher consciousness, and the scientists are now prying open this door.