ΤΑΝΤΡΑ - Η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ
Η Βασιλική Ατραπό της Τάντρα – Το Τραγούδι του Μαχαμούντρα.
Η Ύψιστη Διδασκαλία του Μαχαμούντρα / Του Μεγάλου Οργασμού
με το Σύμπαν.
Η Σανσκριτική λέξη Τάντρα σημαίνει Διεύρυνση της Συνειδητότητας.
Ο ύστατος σκοπός της Τάντρα είναι να διευρύνει την
συνειδητότητά μας πέρα απ’ τον υλικό και βιωμένο κόσμο, οδηγώντας στην
πνευματική γνώση και στο ανώτατο επίπεδο την φώτιση.
Ο τρόπος που χρησιμοποιεί η Τάντρα για να το πετύχει αυτό
είναι η αφύπνιση της Σάκτι της σεξουαλικής ενεργειακής δύναμης και η
καθοδηγούμενη άνοδός της στο Ανώτερο κέντρο, όπου συνδέεται και συγχωνεύεται με
τον Σίβα την αγνή συνειδητότητα.
Αυτό που διαφοροποιεί την Τάντρα από τα άλλα πνευματικά
συστήματα είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει το ανθρώπινο σώμα. Η Τάντρα βλέπει
το σώμα σαν ναό, σαν κάτι θεικό, ένα βατήρα που μπορεί να οδηγήσει στην Φώτιση.
Ενώ τα περισσότερα πνευματικά συστήματα αντιμετωπίζουν το
σώμα σαν εμπόδιο προς την πνευματικότητα, η Τάντρα το αντιμετωπίζει σαν κάτι
Θεικό, χρησιμοποιώντας την πιο βασική του ενέργεια, την ζωική η σεξουαλική
ενέργεια, σαν ένα μέσο σύνδεσης με την πνευματικότητα. Η μέθοδος της Τάντρα για
να το πετύχει αυτό χρησιμοποιεί την αφύπνιση της σεξουαλικής ζωικής ενέργειας Σάκτι
και την οδήγησή της προς το Ανώτερο κέντρο, όπου συνδέεται και συγχωνεύεται με
τον Σίβα, που αντιπροσωπεύει την αγνή συνειδητότητα.
Η ΜΕΔΟΔΟΣ ΤΗΣ ΤΑΝΤΡΑ - ΧΑΛΑΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΟΤΗΤΑ
~ ΌΣΣΟ
Μέσα από την πρώτη κι όλας στροφή του τραγουδιού του
Μαχαμούντρα, ο Osho προσδιορίζει την ίδια την ουσία της Τάντρα σα μια
πνευματική μέθοδο για την επίτευξη της εμπειρίας της Φώτισης.
«Χωρίς να κάνεις καμιά προσπάθεια,
Απλά μένοντας χαλαρός και φυσικός
Μπορείς να σπάσεις τα δεσμά σου και
Να κερδίσεις έτσι την Απελευθέρωση.»
ΤΑΝΤΡΑ - Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΜΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ
Η ποιότητα της ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ του πότε να πολεμώ και πότε να αφήνομαι!
Το πρώτο πράγμα για την επίτευξη της ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ είναι η Στάσης
του ΚΕΝΟΥ ΧΩΡΟΥ ("Οι σκέψεις σου, τα αισθήματα, τα συναισθήματά σου, όλα
αυτά έχουν ως κέντρο το κεφάλι σου. Είναι λάθος αντίληψη να νομίζεις ότι τα
συναισθήματά σου είναι στην καρδιά σου. Η καρδιά σου είναι απλώς μια αντλία
αίματος.
"Όταν μιλάμε για την κενή καρδιά, μιλάμε στην
πραγματικότητα για τον κενό νου. Ο Βούδας χρησιμοποίησε τη λέξη καρδιά αντί για
το νου, επειδή το νου τον συνδέουμε με την ιδέα ότι αποτελεί μόνο τη διαδικασία
των σκέψεων κι ότι η διαδικασία του συναισθήματος βρίσκεται στην καρδιά κι η
καρδιά είναι βαθύτερη.
"Αυτές τις ιδέες τις δημιούργησαν οι ποιητές. Η αλήθεια
όμως είναι ότι μπορείς να το λες κενό νου ή μπορείς να το λες κενή καρδιά΄ το
ίδιο είναι.
Κενός χώρος – εσύ είσαι απλώς ένας παρατηρητής και δεν υπάρχει
τίποτε τριγύρω με το οποίο να ταυτίζεσαι, δεν υπάρχει τίποτε στο οποίο να είσαι
προσκολλημένος. Αυτή η δίχως προσκόλληση παρατηρητικότητα είναι ο κενός νους, ο
μη νους ή η κενή καρδιά. Πρόκειται για απλές λέξεις. Η ουσία είναι ο άδειος
χώρος – κενός από κάθε σκέψη, συναίσθημα, αισθήματα, συγκινήσεις. Μόνον ένα
σημείο παρατηρητικότητας απομένει.") είναι η χαλάρωση κάθε προσπάθειας,
πράγμα που είναι ένα από τα δυσκολότερα στον κόσμο... το πιο απλό και όμως το
πιο δύσκολο.
Είναι εύκολο να το κατορθώσεις, αν καταλαβαίνεις΄ και πολύ δύσκολο
να το κατορθώσεις, αν δεν καταλαβαίνεις. Δεν είναι ζήτημα άσκησης΄ είναι ζήτημα
κατανόησης.
Στη Δύση, ο Emile Coue ανακάλυψε έναν συγκεκριμένο νόμο που
ονομάζει ΄νόμο τού αντίστροφου αποτελέσματος΄. Πρόκειται για ένα από τα πιο
θεμελιώδη πράγματα στον ανθρώπινο νου. Υπάρχουν πράγματα που αν θέλεις να τα
κάνεις, μην προσπαθείς να τα κάνεις΄ διαφορετικά το αποτέλεσμα θα είναι το
αντίστροφο.
Για παράδειγμα, δεν σε παίρνει ο ύπνος: μην προσπαθείς. Αν
προσπαθήσεις, ο ύπνος θα απομακρύνεται όλο και πιο πολύ. Αν προσπαθήσεις πάρα
πολύ, θα είναι αδύνατο να κοιμηθείς, γιατί κάθε προσπάθεια στρέφεται κατά του
ύπνου. Ο ύπνος έρχεται μόνο όταν δεν υπάρχει καμιά προσπάθεια. Όταν δεν σε
απασχολεί ο ύπνος, είσαι απλώς ξαπλωμένος στο μαξιλάρι σου, απολαμβάνεις τη
δροσιά του μαξιλαριού, το σκοτεινό, βελουδένιο περιβάλλον γύρω σου, το
απολαμβάνεις απλώς... τίποτε΄ δεν σκέφτεσαι καν τον ύπνο. Περνούν από τον νου
κάποια όνειρα: τα κοιτάς με πολύ νυσταγμένο τρόπο, δεν σε ενδιαφέρουν πολύ ούτε
καν αυτά, γιατί αν γεννηθεί το ενδιαφέρον, θα εξαφανιστεί ο ύπνος. Μένεις
απόμακρος κατά κάποιο τρόπο, απολαμβάνοντας απλώς, αναπαυόμενος, χωρίς να
επιδιώκεις κάποιο στόχο΄ κι ο ύπνος έρχεται.
Αν αρχίσεις να προσπαθείς γιατί πρέπει να έρθει ο ύπνος,
μόλις εμφανίζεται το ΄΄πρέπει΄΄, είναι σχεδόν αδύνατο. Μπορεί τότε να μείνεις
ξύπνιος ολόκληρη τη νύχτα και αν αποκοιμήθηκες, μπορεί να έγινε αυτό μόνο και
μόνο γιατί κουράστηκες από την προσπάθεια και όταν δεν υπάρχει πια η
προσπάθεια, επειδή έκανες τα πάντα και τα παράτησες, τότε έρχεται ο ύπνος.
Ο Emile Coue ανακάλυψε, μόλις αυτό τον αιώνα, τον νόμο του
αντίστροφου αποτελέσματος. Ο Παταντζάλι θα πρέπει να τον γνώριζε, σχεδόν πέντε
χιλιάδες χρόνια πριν. Λέει πραγιάτνα σαϊθίλυα, χαλάρωση της προσπάθειας. Θα
πρέπει να είχες συμπεράνει ακριβώς το αντίθετο: ότι πρέπει να γίνει πολύ μεγάλη
προσπάθεια για να επιτύχεις την στάση.
Ο Παταντζάλι λέει, ΄΄Αν κάνεις πολύ
μεγάλη προσπάθεια, δεν θα είναι δυνατό να συμβεί. Η μη-προσπάθεια τής επιτρέπει
να συμβεί.΄΄
Θα πρέπει να χαλαρώσει τελείως η προσπάθεια, διότι η
προσπάθεια αποτελεί μέρος τής θέλησης και η θέληση είναι ενάντια στην παράδοση.
Αν προσπαθείς να κάνεις κάτι, δεν επιτρέπεις να το κάνει η ύπαρξη. Όταν
εγκαταλείπεις, όταν λες, ΄΄Εντάξει, ας γίνει το θέλημά σου. Αν στέλνεις τον
ύπνο, πολύ καλά. Αν δεν στέλνεις τον ύπνο, πολύ καλά επίσης. Δεν έχω κανένα
παράπονο να κάνω΄ δεν γκρινιάζω. Εσύ ξέρεις καλύτερα. Αν χρειάζεται να στείλεις
ύπνο για μένα, στείλε τον. Αν δεν χρειάζεται, πολύ καλά΄ μην τον στείλεις. Σε
παρακαλώ, μη με ακούς! Πρέπει να γίνει το δικό σου θέλημα.΄΄ Με αυτό τον τρόπο
χαλαρώνει κανείς την προσπάθεια.
Η απουσία προσπάθειας είναι σπουδαίο φαινόμενο. Μόλις το
γνωρίσεις, γίνονται δυνατά για σένα πολλά εκατομμύρια πράγματα. Μέσω της
προσπάθειας, η αγορά, μέσω της απουσίας προσπάθειας, το θεϊκό στοιχείο. Μέσω
της προσπάθειας δεν μπορείς ποτέ να φτάσεις στη νιρβάνα΄ μπορεί να φτάσεις στο
Νέο Δελχί, αλλά όχι στη νιρβάνα.
Mέσω της προσπάθειας μπορείς να επιτύχεις πράγματα τού
κόσμου΄ δεν επιτυγχάνονται ποτέ χωρίς προσπάθεια, να το θυμάσαι. Αν λοιπόν
θέλεις να επιτύχεις περισσότερα πλούτη, μην με ακούς, γιατί τότε θα θυμώσεις
πάρα πολύ μαζί μου, που ο άνθρωπος αυτός σου αναστάτωσε όλη σου τη ζωή:
΄΄Έλεγε, ΄Πάψε να κάνεις προσπάθειες, και πολλά πράγματα θα συμβούν΄, κι εγώ
καθόμουν και περίμενα, και τα λεφτά δεν έρχονται και κανείς δεν έρχεται με την
πρόσκληση, ΄Έλα και γίνε σε παρακαλούμε ο πρόεδρος της χώρας.΄ ΄΄ Δεν πρόκειται
να έρθει κανείς. Τα κουτά αυτά πράγματα τα πετυχαίνεις με προσπάθεια.
Αν θέλεις να γίνεις πρόεδρος, πρέπει να κάνεις τρελή
προσπάθεια για τούτο. Αν δεν τρελαθείς εντελώς, δεν θα γίνεις ποτέ πρόεδρος
μιας χώρας. Πρέπει να γίνεις πιο τρελός από τους άλλους ανταγωνιστές, να το
θυμάσαι, γιατί δεν βρίσκεσαι μόνος σου εκεί. Υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός΄
προσπαθούν και άλλοι πολλοί. Για την ακρίβεια, κι όλοι οι άλλοι προσπαθούν να
φτάσουν στο ίδιο μέρος. Χρειάζεται πολλή προσπάθεια. Και μην προσπαθείς σαν
κύριος΄ γιατί αλλιώς θα σε νικήσουν. Δεν χρειάζεται να φέρεσαι σαν κύριος εδώ.
Να είσαι αγενής, βίαιος, επιθετικός. Μην σε νοιάζει το τι κάνεις στους άλλους.
Μείνε σταθερά στο πρόγραμμά σου. Ακόμη κι αν κάποιοι άλλοι σκοτωθούν για την
εξουσιαστική πολιτική σου, ας σκοτωθούν. Κάνε τους πάντες σκάλα σου, σκαλοπάτι.
Πάτα συνεχώς πάνω στα κεφάλια των ανθρώπων΄ μόνο τότε θα γίνεις πρόεδρος ή
πρωθυπουργός. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Οι τρόποι τού κόσμου είναι τρόποι βίας και θέλησης. Αν
χαλαρώσεις τη θέληση, θα σε πετάξουν έξω΄ κάποιος θα πέσει πάνω σου. Θα
μετατραπείς σε μέσον. Αν θέλεις να πετύχεις με τον τρόπο τού κόσμου, μην ακούς
ποτέ ανθρώπους σαν τον Παταντζάλι΄ είναι καλύτερα τότε να διαβάσεις τον
Μακιαβέλλι, τον Τσανάκυα, τους πονηρούς, τους πιο πονηρούς ανθρώπους τού
κόσμου. Σου δίνουν συμβουλές πώς να εκμεταλλεύεσαι τους πάντες και να μην
επιτρέπεις να σε εκμεταλλεύεται κανείς΄ πώς να είσαι αδυσώπητος, χωρίς καμιά
ευσπλαχνία, βίαιος απλώς. Μόνο τότε μπορείς να φτάσεις στην εξουσία, στο κύρος,
στα χρήματα, στα πράγματα τού κόσμου. Αν όμως θέλεις να επιτύχεις τα πράγματα
τού θεϊκού στοιχείου, χρειάζεται ακριβώς το αντίθετο: η μη-προσπάθεια.
Χρειάζεται η απουσία προσπάθειας, χρειάζεται η χαλάρωση.
Πολλές φορές έχει συμβεί... Έχω πολλούς φίλους στον κόσμο
της πολιτικής, στον κόσμο τού χρήματος, της αγοράς. Έρχονται σε μένα και λένε,
΄΄Δίδαξέ μας με κάποιο τρόπο να χαλαρώνουμε. Δεν μπορούμε να χαλαρώσουμε.΄΄
Ερχόταν σε μένα κάποιος υπουργός, κι ερχόταν πάντα με το ίδιο πρόβλημα: ΄΄Δεν
μπορώ να χαλαρώσω. Βοήθησέ με.΄΄
Του έλεγα, ΄΄Αν θέλεις πραγματικά να χαλαρώσεις, πρέπει να
αφήσεις την πολιτική. Η υπουργική δεν μπορεί να ταιριάσει με τη χαλάρωση. Αν
χαλαρώσεις, θα χάσεις. Αποφάσισε λοιπόν. Μπορώ να σε διδάξω χαλάρωση, αλλά τότε
μην θυμώσεις, γιατί αυτά τα δυο πράγματα δεν είναι δυνατό να πάνε μαζί. Πρώτα
λοιπόν, τελείωνε με την πολιτική σου΄ έπειτα έλα σε μένα.΄΄
Είπε, ΄΄ Δεν είναι δυνατό αυτό. Ήρθα για να μάθω χαλάρωση
ώστε να μπορέσω να δουλέψω πολύ και να γίνω πρωθυπουργός. Εξαιτίας αυτών των
εντάσεων μέσα στον νου και των συνεχών ανησυχιών, δεν μπορώ να δουλέψω πολύ.
Και οι άλλοι, εκείνοι δουλεύουν συνέχεια. Είναι μεγάλοι ανταγωνιστές και τη
χάνω τη μάχη. Δεν ήρθα για να εγκαταλείψω την πολιτική.΄΄
Τότε είπα, ΄΄Τότε σε παρακαλώ, μην έρχεσαι σε μένα. Ξέχασέ
με. Μείνε στη πολιτική, κουράσου αληθινά, πλήξε, τέλειωσε μαζί της΄ έπειτα έλα
σε μένα.΄΄ Η χαλάρωση είναι τελείως διαφορετική διάσταση, ακριβώς το αντίθετο.
Κινείσαι μέσα στον κόσμο με θέληση. Ο Νίτσε έγραψε ένα
βιβλίο, Η θέληση για την εξουσία. Αυτή είναι η σωστή γραφή που πρέπει να
διαβάσεις: Η θέληση για την εξουσία.
Ο Παταντζάλι δεν είναι ΄θέληση για την
εξουσία΄.
Είναι η παράδοση στο όλον. Το πρώτο πράγμα:
πραγιάτνα σαϊθίλυα,
έλλειψη προσπάθειας.
Πρέπει απλώς να αισθάνεσαι άνετα. Μην κάνεις μεγάλη
προσπάθεια για τούτο΄ άσε την αίσθηση να κάνει τη δουλειά της. Μην ανακατεύεις
τη θέληση εδώ. Πώς γίνεται να επιβάλεις στον εαυτό σου την άνεση; Είναι
αδύνατο. Μπορείς να είσαι άνετα, αν επιτρέψεις στην άνεση να συμβεί. Δεν
μπορείς να την εξαναγκάσεις.
Πώς γίνεται να εξαναγκάσεις την αγάπη; Αν δεν αγαπάς έναν
άνθρωπο, δεν αγαπάς έναν άνθρωπο. Τι μπορείς να κάνεις; Μπορείς να
προσπαθήσεις, να υποκριθείς, να πιέσεις τον εαυτό σου, αλλά το αποτέλεσμα θα
είναι ακριβώς το αντίστροφο: αν προσπαθείς να αγαπήσεις έναν άνθρωπο, θα τον
μισήσεις περισσότερο. Το μόνο αποτέλεσμα θα είναι, μετά από τις προσπάθειές
σου, να τον μισήσεις τον άνθρωπο, γιατί θα πάρεις εκδίκηση. Θα πεις, ΄΄Τι
είδους κακάσχημος άνθρωπος είναι αυτός; Αφού προσπαθώ τόσο πολύ να τον αγαπήσω
και τίποτα δεν γίνεται;΄΄ Θα τον καταστήσεις υπεύθυνο. Θα τον κάνεις να νιώθει
ένοχος, σαν να κάνει κάτι εκείνος. Δεν κάνει κάτι.
Την αγάπη δεν μπορείς να την θελήσεις, την προσευχή δεν
μπορείς να την θελήσεις, την στάση δεν μπορείς να τη θελήσεις. Πρέπει να
αισθανθείς. Η αίσθηση είναι τελείως διαφορετικό πράγμα από τη θέληση.
Ο Βούδας γίνεται Βούδας όχι από θέληση. Προσπάθησε επί έξι
χρόνια συνεχώς μέσω της θέλησης. Ήταν άνθρωπος τού κόσμου, εκπαιδευμένος ως
πρίγκηπας, εκπαιδευμένος να γίνει βασιλιάς σε κάποιο βασίλειο. Θα πρέπει να του
δίδαξαν όλα όσα είχε πει ο Τσανάκυα.
Ο Τσανάκυα είναι ο Ινδός Μακιαβέλλι, και μάλιστα πιο πονηρός
από τον Μακιαβέλλι, γιατί οι Ινδοί έχουν μια ιδιότητα τού νου που τους βοηθά να
φτάνουν ως τις ίδιες τις ρίζες. Αν γίνουν Βούδας, γίνονται αληθινά Βούδας. Αν
γίνουν Τσανάκυα, δεν μπορείς να τους ανταγωνιστείς. Όπου πηγαίνουν, πηγαίνουν
ως την ίδια τη ρίζα. Ακόμη και ο Μακιαβέλλι είναι λίγο ανώριμος μπροστά στον
Τσανάκυα. Ο Τσανάκυα είναι απόλυτος.
Θα πρέπει να είχαν διδάξει τον Βούδα΄ όλους τους πρίγκηπες
αναγκαστικά τους διδάσκουν. Το όνομα του σπουδαιότερου βιβλίου τού Μακιαβέλλι
είναι Ο ηγεμόνας. Θα πρέπει να του είχαν διδάξει όλους τους τρόπους τού κόσμου΄
επρόκειτο να ασχοληθεί με ανθρώπους στον κόσμο. Πρέπει να κρατηθεί στην εξουσία
του. Κι έπειτα έφυγε. Είναι όμως εύκολο να φύγεις από το παλάτι΄ είναι εύκολο
να φύγεις από το βασίλειο. Είναι δύσκολο να φύγεις από την εκπαίδευση τού νου.
Επί έξι χρόνια προσπάθησε μέσω της θέλησης να επιτύχει το
θεϊκό στοιχείο. Έκανε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό... ακόμη και απάνθρωπα
δυνατό. Έκανε τα πάντα΄ δεν άφησε τίποτε που να μην το κάνει. Δεν συνέβη
τίποτα. Όσο πιο πολύ προσπαθούσε, τόσο πιο μακρινό αισθανόταν τον εαυτό του.
Μάλιστα, όσο πιο πολύ επέβαλε τη θέληση και τις προσπάθειες μέσω αυτής, τόσο
πιο πολλή εγκατάλειψη αισθανόταν. ΄΄Το θεϊκό στοιχείο δεν είναι πουθενά.΄΄ Δεν
συνέβαινε τίποτα.
Έπειτα, κάποιο βράδυ τα παράτησε. Εκείνη ακριβώς τη νύχτα
φωτίστηκε. Εκείνη ακριβώς τη νύχτα συνέβη η πραγιάτνα σαϊθίλυα, η χαλάρωση τής
προσπάθειας. Έγινε Βούδας όχι με τη δύναμη της θέλησης΄ έγινε Βούδας όταν
παραδόθηκε, όταν εγκατέλειψε.
Σε διδάσκω διαλογισμούς και σου λέω συνεχώς, ΄΄Κάνε κάθε
προσπάθεια που μπορείς να κάνεις,΄΄ αλλά να θυμάσαι πάντα, η έμφαση αυτή να
κάνεις όλες τις προσπάθειες υπάρχει μόνον για να διαρραγεί η θέλησή σου, για να
τελειώσει η θέλησή σου και να τελειώσει το όνειρο για τη θέληση. Γίνεσαι τόσο
βαριεστημένος από τη θέληση ώστε κάποια μέρα απλώς εγκαταλείπεις. Την ίδια
ακριβώς εκείνη ημέρα, φωτίζεσαι.
Μην βιάζεσαι όμως, γιατί μπορεί να εγκαταλείψεις αμέσως τώρα
χωρίς να κάνεις προσπάθεια΄ δεν θα βοηθήσει αυτό. Θα είναι πονηρό το πράγμα και
δεν μπορείς να κερδίσεις με πονηριές στην ύπαρξη. Χρειάζεται να είσαι πολύ
αθώος. Χρειάζεται να συμβεί το πράγμα.
Πρόκειται για απλούς ορισμούς. Ο Παταντζάλι δεν λέει, ΄΄Κάνε
το!΄΄ Καθορίζει απλώς τον δρόμο. Αν το καταλαβαίνεις, θα αρχίσει να επιδρά πάνω
σου, στον τρόπο σου, στην ύπαρξή σου. Απορρόφησέ το. Άφησέ το να σε διαποτίσει
βαθιά. Άφησέ το να κυλήσει μαζί με το αίμα σου. Άφησέ το να γίνει το ίδιο το
μεδούλι σου. Αυτό είναι όλο. Ξέχνα τον Παταντζάλι.
Τις σούτρες αυτές δεν πρέπει να τις αποστηθίσεις. Δεν πρέπει
να γίνουν μέρος τής μνήμης σου΄ πρέπει να γίνουν μέρος δικό σου. Όλη σου η
ύπαρξη πρέπει να τις κατανοήσει, αυτό είναι όλο. Έπειτα, ξέχασέ τες. Αρχίζουν
να λειτουργούν.
΄΄Την στάση την επιτυγχάνεις μέσω της χαλάρωσης της
προσπάθειας και του διαλογισμού πάνω στο απεριόριστο.΄΄
Δυο σημεία. Χαλάρωσε
την προσπάθεια: μην το εξαναγκάζεις, άφησέ το να συμβεί. Είναι σαν τον ύπνο΄
άφησέ το να συμβεί. Μην προσπαθείς να το επιβάλεις΄ διαφορετικά θα το
σκοτώσεις.
ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΒΑΛΩ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΩ ΕΠΙΓΝΩΣΗ;
Δεν είναι ζήτημα προσπάθειας για να έχεις επίγνωση. Αν
κάνεις προσπάθειες για να έχεις επίγνωση, θα δημιουργήσεις εντάσεις μέσα σου΄
κάθε προσπάθεια φέρνει εντάσεις. Αν προσπαθείς να έχεις επίγνωση, πολεμάς με
τον εαυτό σου΄ δεν υπάρχει λόγος να πολεμάς. Η επίγνωση δεν είναι υποπροϊόν της
προσπάθειας: η επίγνωση είναι άρωμα της απόλυτης χαλάρωσης΄ η επίγνωση είναι
άνθισμα της παράδοσης, της χαλάρωσης.
Κάθισε σιωπηλά σε χαλαρή κατάσταση, μην κάνοντας τίποτα… και η επίγνωση θα αρχίσει να συμβαίνει. Δεν είναι πως πρέπει
να την τραβήξεις και να την βγάλεις από κάπου, δεν είναι πως πρέπει να την
φέρεις από κάπου. Θα πέσει πάνω σου σαν βροχή από το πουθενά. Θα πηγάσει προς
τα πάνω μέσα από τις δικές σου πηγές. Εσύ θα είσαι σιωπηλός, θα κάθεσαι.
Αλλά καταλαβαίνω το πρόβλημά σου. Είναι πολύ δύσκολο να
καθίσεις σιωπηλός΄ οι σκέψεις έρχονται συνέχεια. Ας έρχονται λοιπόν! Μην
παλεύεις με τις σκέψεις και δεν θα σου χρειαστεί καθόλου ενέργεια. Άσε τες
απλώς να έρχονται΄ τι να κάνεις; Τα σύννεφα έρχονται και φεύγουν΄ ας έρχονται
οι σκέψεις και ας φεύγουν όποτε θέλουν να φύγουν. Μην είσαι σε επιφυλακή και
μην έχεις μια ορισμένη στάση, ότι πρέπει ή δεν πρέπει να έρχονται οι σκέψεις΄
μην κρίνεις.
Ας έρχονται και ας φεύγουν όποτε θέλουν. Εσύ να είσαι τελείως
άδειος. Οι σκέψεις θα περνούν, θα έρχονται και θα φεύγουν, και σιγά-σιγά θα
δεις ότι παραμένεις ανεπηρέαστος από την άφιξη και την αναχώρησή τους. Και όταν
θα είσαι ανεπηρέαστος από την άφιξη και την αναχώρησή τους, αρχίζουν να
εξαφανίζονται, εξατμίζονται…. Όχι λόγω της δικής σου προσπάθειας, αλλά λόγω
της ηρεμίας σου, του ήσυχου άδειου χώρου, της χαλαρής σου κατάστασης.
Η Τάντρα είναι ο φυσικός δρόμος, ο δρόμος
της μη προσπάθειας, η πλήρης χαλάρωση και αποδοχή του είναι σου και του Κόσμου
γύρω σου. Είναι το πλήρες άφημα σου στο ρεύμα της Ύπαρξης, το να είσαι ο εαυτός
σου, το να μην αντιστέκεσαι, το να πλέεις μαζί με το ρεύμα, αφήνοντάς το με
εμπιστοσύνη να σε παρασύρει μέχρι τον ωκεανό, βιώνοντας στη διάβα του όλες τις
θαυμαστές εμπειρίες που σου προσφέρει - τόσο ψηλά στο βουνό, όπου αυτό είναι
ορμητικό, όσο και κάτω στη κοιλάδα, όπου αυτό κυλά ήρεμο και ειρηνικό, μέχρι να
συγχωνευτεί με τον μεγάλο ωκεανό. Είναι το γίνεις «η βαθύτερη κοιλάδα αποδοχής
για να μπορέσεις να δεχτείς τις υψηλότερες κορυφές της συνείδησης».
Δε χρειάζεται να πολεμήσεις, δε
χρειάζεται να αγωνιστείς για τίποτα, να πας πουθενά ή να πετύχεις οτιδήποτε.
Όλη η ύπαρξη συγκλίνει στο εδώ και τώρα, μη χάνεις λοιπόν αυτή τη στιγμή, μην
την αναβάλλεις για αύριο, γιατί αυτό το αύριο ποτέ δε θα έλθει και θα
συνεχίσεις να την χάνεις ζώντας τελικά μια μίζερη ζωή. Και όταν πολεμάς, να
ξέρεις ότι στη στην πραγματικότητα πολεμάς ενάντια στον ίδιο τον εαυτό σου,
ενάντια στη φύση σου, προσπαθώντας να αποκτήσεις κάτι που δεν έχεις, να φέρεις
κάτι που δεν είναι ήδη εκεί. Δεν απολαμβάνεις αυτό που ήδη είσαι, αυτό που ήδη
έχεις, την αυθόρμητη και φυσική δράση του είναι σου, αλλά θες να δημιουργήσεις
κάτι αφύσικο μέσα σου. Η προσπάθεια είναι πάντα για το αφύσικο, ποτέ για το
φυσικό. Το φυσικό απλά βιώνεται, έτσι όπως είναι, αυτό που είναι, και βιώνεται
πάντα εδώ και τώρα!
Φοβούμενοι τον κόσμο, κτίζουμε ένα
φρούριο, μια πανοπλία γύρω μας για να μας προστατέψει, το οποίο όμως
εξελίσσεται τελικά σε μια στυγνή και ζοφερή φυλακή που μας εμποδίζει να
ζήσουμε. Η φυλακή αυτή είναι ο χαρακτήρας μας, το προσωπείο μας, η εκτική
«φύση» μας, δομημένος μέσα από χιλιάδες αυθαίρετες συμβάσεις, ήθη και έθιμα.
Είναι η θρησκεία, η κοινωνία, η οικογένεια οι δάσκαλοί μας και όλοι όσοι
προσπαθούν να μας αλλάξουν, να μας «εκπαιδεύσουν», με άλλα λόγια να μας κάνουν
άκαμπτους, συμπαγείς και αφύσικους. Όπως λέει ο Osho: «Μείνε χαλαρός και
ρευστός, κινήσου με την κατάσταση, ανταποκρίσου σε αυτήν. Μείνε χαλαρός σαν το
νερό και όχι συμπαγής σαν το πάγο. Μείνε κινητικός και ευλύγιστος. Πήγαινε όπου
σε πάει η φύση. Μην αντιστέκεσαι, μην προσπαθείς να επιβάλλεις τίποτα στον
εαυτό σου, στο είναι σου.....Μη δημιουργείς καμιά δομή γύρω σου, ζήσε στιγμή
προς στιγμή, ζήσε με εγρήγορση».
Όσσο για την Απελευθέρωση:
Η Απελευθέρωση, δεν είναι μακριά, απλά
κρύβεται πίσω σου. Όταν είσαι αυθεντικός, η πόρτα είναι ανοιχτή. Είσαι όμως
τόσο ψεύτης και υποκριτής τόσο βαθιά κάλπικος που νομίζεις ότι βρίσκεται πολύ
μακριά σου. Δεν είναι! Για ένα αυθεντικό ον η απελευθέρωση είναι φυσική. Είναι
τόσο φυσική όσο οτιδήποτε άλλο.
Απελευθέρωση σημαίνει να είσαι απόλυτα
φυσικός. Δεν είναι κάτι για το οποίο μπορείς να καυχηθείς ότι το έχεις πετύχει.
Δεν είναι τίποτα το σημαντικό, το εξαιρετικό. Σημαίνει να είσαι απλά φυσικός,
να είσαι ο εαυτός σου.
Μόνον όταν μετά το πέταγμα των τεχνητών
πραγμάτων δημιουργηθεί μέσα σου η κενότητα, αρχίζει να ρέει η φυσική σου
ύπαρξη. Αυτή χρειαζόταν χώρο. Να είστε κενοί, χαλαροί και φυσικοί. Ας είναι
αυτή η πιο βασική αρχή της ζωής σας.
Η TANTRA ΔΕΝ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΧΕΤΑΙ
TA ΠΑΝΤΑ
Η Τάντρα σε δέχεται πλήρως, στην ολότητά
σου, έτσι όπως ακριβώς είσαι, δεν προσπαθεί να σε αλλάξει, να διώξει τίποτα από
πάνω σου. Δε σε διχάζει, είναι πέρα από την ηθική, δε βάζει κάτι «καλό» και
κάτι «κακό» μέσα σου προτρέποντάς σε να αγκαλιάσεις το ένα και να αγωνιστείς
εναντίον του άλλου - είναι πέρα από το καλό και το κακό, δε σε οδηγεί σε μια
μάταιη και ανόητη αυτοκαταστροφική μάχη μέσα σου, δε σε σακατεύει!
Δεν υπάρχει καμιά άλλη άποψη της ζωής που
να λέει «ΝΑΙ», απλά «ναι», χωρίς όρους, που να μην περιλαμβάνει πουθενά την
άρνηση μέσα της. Όλες οι θρησκείες λένε «ναι» στο Θεό και όχι στο Κόσμο, τον
οποίο, παρόλα αυτά, θεωρούν δημιούργημα του! Λένε «ναι» στο Δημιουργό και «όχι
στη Δημιουργία». Και μάλιστα προσπαθούν το «όχι» τους στη Δημιουργία να είναι
ιδιαίτερα βροντερό και ισχυρό, ώστε να ενισχύσουν περισσότερο το «ναι» τους
προς το Θεό! Ο Osho παρατηρεί:
Η Ταντρική αποδοχή είναι ολοκληρωτική, δε
σε διχάζει. Όλες οι θρησκείες του κόσμου, εκτός της Τάντρα, έχουν δημιουργήσει
μια σχιζοφρένεια μέσα σας. Σας διχάζουν. Δημιουργούν κάτι καλό και κάτι κακό
μέσα σας και σας λένε ότι πρέπει να ακολουθήστε το καλό και να αρνηθείτε το
κακό, ότι πρέπει να δεχθείτε το Θεό και να αρνηθείτε το Διάβολο. Δημιουργούν
μέσα σας ένα πόλεμο κι ένα διχασμό. Μετά νιώθετε ένοχοι, γιατί πώς μπορείτε να
καταστρέψετε εκείνο το κομμάτι του εαυτού σας που είναι οργανικά ένα μαζί σας;
Μπορεί να το ονομάζετε κακό, μπορείτε να το λέτε όπως θέλετε - αυτό δεν έχει
σημασία - αλλά πώς μπορείτε αν το καταστρέψτε; Ποτέ δεν το δημιουργήσατε. Το
έχετε απλά ανακαλύψει μέσα σας, σας έχει δοθεί. Ο θυμός είναι εκεί, το σεξ, η
πλεονεξία. Δεν τα δημιουργήσατε εσείς, είναι δεδομένα στοιχεία της ζωής, όπως
ακριβώς τα μάτια και τα χέρια σας. Μπορείτε να τους δώσετε διάφορα ονόματα,
μπορείτε να τα λέτε άσχημα ή όμορφα ή οτιδήποτε σας αρέσει, αλλά δεν μπορείτε
να τα καταστρέψετε.
Στο δρόμο σας θα συναντήσετε πολλούς
ανθρώπους που θα ήθελαν να σας σακατέψουν, να σας διαμελίσουν. Θα σου πούνε:
«Αυτό το χέρι είναι κακό, κόφτο». Αυτό το μάτι είναι κακό, βγάλτο! Ο θυμός
είναι κακό, το μίσος είναι κακό, το σεξ είναι κακό». Θα συνεχίζουν να σας
τεμαχίζουν και μέχρι να σας αφήσουν, θα έχετε καταλήξει ένας σακάτης. Δεν θα
σας έχει απομείνει πια καμιά ζωή. Με αυτόν ακριβώς το τρόπο έχει σακατευτεί
ολόκληρος ο πολιτισμός.
Η ΤΑΝΤΡΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΙΠΟΤΑ -
ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΖΕΙ!
Η Τάντρα είναι ο Δρόμος του
Μετασχηματισμού της ενέργειας, ακόμα και των δηλητηρίων, ακόμα και του θυμού
και της απληστίας. Δεν αρνείται τίποτα, δεν φοβάται τίποτα, γιατί γνωρίζει πώς
να χρησιμοποιεί την ενέργεια, πώς να την μετασχηματίζει και πάνω απ’ όλα
γνωρίζει πως τα πάθη, εφόσον μετασχηματιστούν, είναι ένα ισχυρότατο καύσιμο για
τη φώτιση. Άμα ξεριζώσεις όλα τα πάθη από μέσα σου, θα μείνεις ζούφιος και
νεκρός, ανίσχυρος, χωρίς κανένα δυναμικό. Πώς μπορείς να περιμένεις ότι θα
έχεις τότε την ενέργεια για να εκτοξευτείς στα ύψη της συνείδησης; Θα είσαι
άνοστος, ανάλατος, χωρίς τη γεύση της ζωής. Η ζωή, η Τάντρα, δεν είναι
απάρνηση, αλλά γεύση χωρίς κορεσμό, χωρίς προσκόλληση, χωρίς λίμνασμα στις
εμπειρίες της.
Σημειώνει ο Osho:
Τίποτα δεν μπορεί να καταστραφεί από την
ύπαρξη, τίποτα δεν μπορεί να εξαφανιστεί. Η Τάντρα λέει ότι μόνο μια
μεταμόρφωση είναι δυνατή, όχι όμως καταστροφή. Και αυτή η μεταμόρφωση έρχεται
όταν αποδέχεσαι την ολότητα του είναι σου. Τότε όλα μπαίνουν ξαφνικά σε τάξη,
παίρνοντας έτσι τη θέση τους. Τότε ο θυμός απορροφιέται, το ίδιο και η
πλεονεξία. Τότε χωρίς να προσπαθήσεις να αποκλείσεις τίποτα από το είναι σου,
αυτό από μόνο του αναδιατάσσεται. Όταν δέχεσαι, απλά δέχεσαι, τότε συμβαίνει
μια αναδιάταξη μέσα σου κι ενώ υπήρχε πριν ένας θόρυβος και μια αναταραχή,
γεννιέται τώρα μια μελωδία, μια μουσική, μια αρμονία.
Να θυμάστε ότι η Τάντρα σας αποδέχεται
στην ολότητά σας. Και σας λέω ότι θα είστε πλουσιότεροι όταν έχετε
μετασχηματισμένο θυμό, θα είστε πλουσιότεροι όταν έχετε μετασχηματισμένο σεξ,
μετασχηματισμένο μίσος. Όλα αυτά είναι καρυκεύματα της ζωής και θα έχετε έτσι
μια γεύση. Δεν θα είσαστε άγευστοι, θα εμπλουτίσετε τη γεύση σας. Χρειάζεστε
λίγο αλάτι. Και ο θυμός έρχεται στην ποσότητα ακριβώς που χρειάζεται. Αν τρως
μόνο αλάτι, θα πεθάνεις. Το αλάτι έρχεται σε μια ορισμένη αναλογία και σε αυτή
την αναλογία χρειάζεται, απολύτως χρειάζεται. Να το θυμάστε αυτό.
Όταν ο αμαρτωλός γίνεται σοφός, τότε ο
σοφός έχει μια ομορφιά. Όταν ο σοφός είναι απλά σοφός, χωρίς να έχει γίνει ποτέ
αμαρτωλός, τότε είναι ανόητος, έχει χάσει τη ζωή. Καμιά αρετή δεν μπορεί να
εμφανιστεί εάν δεν έχει υπάρξει προηγουμένως μια περιπλάνηση, μια
παραπλάνηση...
Γι αυτό η Τάντρα λέει ότι το κάθε τι
είναι όμορφο. Ακόμα και η αμαρτία είναι όμορφη, γιατί δίνει βάθος στην αγιοσύνη
σου. Ακόμα και η παραπλάνηση, γιατί εμπλουτίζει περισσότερο την επιστροφή σου.
Αυτό τον κόσμο τον χρειάζεσαι για να μπεις βαθιά μέσα του, να ξεχάσεις εντελώς
τον εαυτό σου και μετά να επιστρέψεις στο σπίτι σου.
Και πώς γίνεται ο μετασχηματισμός της
ενέργειας, ο μετασχηματισμός των παθών σε Φώτιση και σοφία, ποια είναι η
μέθοδος της Τάντρα;
Η μέθοδος της Τάντρα είναι η πλήρης
παρουσία σου σε αυτό που κάνεις. Δε σου δίνει κανένα ηθικό κανόνα για το τι
πρέπει να κάνεις και τι πρέπει να αποφύγεις. Κάνε ό,τι θες, ζήσε ό,τι θες και
όπως θες! Κάνε το όμως με εγρήγορση, με την παρουσία της συνείδησής σου! Αυτή
είναι η μόνη προτροπή και η πολύ σημαντική διαφορά στην ποιότητα των εμπειριών
που θα αρχίσεις πια να ζεις, αν ακολουθήσεις την Τάντρα.
Η εγρήγορση και
παρουσίαση σου σε αυτό που κάνεις, σε αυτό που βιώνεις, προσδίνει μια εντελώς
διαφορετική διάσταση στις εμπειρίες σου. Θυμώνεις, κανένα πρόβλημα, θύμωσε!
Αλλά να είσαι παρόν στο θυμό σου, να μπορείς να τον παρατηρείς, να μην γίνεις ο
θυμός σου, να μην ταυτιστείς πλήρως με αυτόν χωρίς να μπορείς να τον δεις. Να
μπορείς να βάλλεις μια απόσταση ανάμεσα σε αυτόν και σ’ εσένα, για να μπορείς
να τον παρατηρήσεις, να μπορείς να τον κοιτάξεις σα μέσα σε ένα καθρέφτη.
Μέσω
αυτής της απόστασης και της ανάπτυξης του Παρατηρητή μέσα σου, θα ανακαλύψεις
μια στιγμή πώς δεν θα μπορείς πια να θυμώνεις, να είσαι «εκτός φρενών». Δεν θα
είναι ότι έδιωξες το θυμό σου, ότι τον καταπίεσες, ότι πολέμησες εναντίον του.
Απλά αυτός δεν μπορεί να υπάρχει, όταν υπάρχει ο Παρατηρητής μέσα σου. Είναι
τελείως απλό. Και η ενέργεια του θυμού σου δε χάνεται, η ίδια αυτή αγνή
κατάσταση της παρατήρησής σου τον μετασχηματίζει σε ενέργεια ζωής και σοφίας.
Αυτή είναι η μέθοδος της Τάντρα, η μέθοδος της πλήρους εγρήγορσης, της πλήρους
συνειδητής παρουσίας σου σε αυτό που κάνεις και βιώνεις την κάθε στιγμή. Αυτή η
αγνή, γυμνή και απροϊδέαστη συνείδηση, αυτός ο στιλπνός και κενός - χωρίς
ουσία, με μόνη την ιδιότητα της αντανάκλασης - καθρέφτης που αντανακλά το κόσμο
γύρω μας είναι η πραγματική φύση μας.
Η ΤΑΝΤΡΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΠΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΗΔΗ
ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΙ!
Είμαστε ήδη αυτό που προσπαθούμε να
γίνουμε. Είμαστε ήδη φωτισμένοι και απλά δεν το γνωρίζουμε! Απλά τα σύννεφα της
άγνοιας καλύπτουν το λαμπερό φως του πνεύματός μας. Παραμένοντας απλώς χαλαροί
και φυσικοί, τα σύννεφα απομακρύνονται και νάσου προβάλλει ο ήλιος της
πραγματικής φύσης μας που ήταν πάντα εκεί! Λέγεται ότι όλοι οι φωτισμένοι
γέλασαν όταν φωτίστηκαν λόγω του μεγάλου αυτού κοσμικού αστείου και παράδοξου:
Έψαχναν τόσο καιρό να βρουν κάτι που ήταν ήδη εκεί, πάντα ήταν εκεί. Και
προσπαθούσαν να γίνουν αυτό που ήδη ήταν, πάντα ήταν. Πώς λοιπόν να μην
ξεσπάσουν σε γέλια;
Η ΤΑΝΤΡΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΗ ΞΑΦΝΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗ
ΒΑΘΜΙΑΙΑ ΦΩΤΙΣΗ
Η Γιόγκα προχωρά σιγά-σιγά, ο ασκητής
κατακτά βήμα-βήμα κάτι, μέχρι να φτάσει κάποτε, μετά από πολλά χρόνια ή ακόμα
και εκατομμύρια ζωές – μόλις κατορθώσει να εξαντλήσει όλο το αρνητικό κάρμα
του, αυτής της ζωής και όλων των προηγούμενων ζωών του, αν ποτέ το κατορθώσει αυτό,
αφού θα συνεχίζει να δημιουργεί αρνητικό κάρμα, που και αυτό θα πρέπει επίσης
να καταστραφεί... – στο Υπέρτατο. Είναι μια βαθμιαία διαδικασία που στηρίζεται
στον αγώνα και την προσπάθεια, είναι ο Δρόμος του Πολεμιστή. Με την προσπάθεια
όμως ισχυροποιείται το εγώ και η μεγαλύτερη δυσκολία που θα έχει να
αντιμετωπίσει ο γιόγκι πριν τη Φώτιση θα είναι το πώς θα μπορέσει να ρίξει αυτό
το ενισχυμένο μετά από χιλιάδες προσπάθειες εγώ του.
Αντίθετα η Τάντρα είναι ο «Βασιλικός
Δρόμος», ο δρόμος της μη προσπάθειας, ο δρόμος της φυσικότητας, του να είσαι
αυτό ακριβώς που είσαι, ο δρόμος της εγρήγορσης και της παρουσίας.
Στη Τάντρα η
φώτιση δεν είναι βαθμιαία, αλλά ξαφνική, μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή
εδώ και τώρα!
Η Τάντρα δεν πιστεύει στην λογιστική και στα βαθμιαία βήματα,
αλλά στην ποίηση και στα κβαντικά άλματα!
Η Γιόγκα ακολουθεί την οριζόντια
διάσταση: από το Α στο Β και από το Β στο Γ, η Τάντρα την κατακόρυφη, προς το
ύστατο ύψος ή το ύστατος βάθος, είναι μια μη βαθμωτή διαδικασία.
Όπως παρατηρεί
ο Osho, είναι σα να βρίσκεσαι στη κορυφή ενός λόφου:
Μπορείς να πας εκεί
σιγά-σιγά, βήμα-βήμα, ακολουθώντας το μονοπάτι από τους πρόποδες ή μπορείς να
ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις σε αυτήν. Η διαφορετικά, μπορείς να
κατέβεις σιγά-σιγά από το μονοπάτι στην κοιλάδα ή να πέσεις με εμπιστοσύνη στην
άβυσσο. Η Γιόγκα ακολουθεί την σιγουριά και ασφάλεια του μονοπατιού, η Τάντρα
βγάζει φτερά ή πέφτει με εμπιστοσύνη στο κενό.
Να γιατί ο περισσότερος κόσμος
ελκύεται από την Γιόγκα και φοβάται την Τάντρα.
Η Γιόγκα ταιριάζει άλλωστε με
το συνηθισμένο νου που αρέσκεται στις προκλήσεις και στις επιτεύξεις γιατί μέσω
αυτών τρέφεται το εγώ.
Η Τάντρα όμως πετάει το εγώ από το πρώτο κι όλας βήμα. Η
Γιόγκα το πετάει, αν μπορέσει, μόνο στο τέλος. Η Τάντρα είναι πλήρες άφημα,
πλήρης παράδοση στη ροή της Ύπαρξης, είναι θάνατος του εγώ την κάθε στιγμή, εδώ
και τώρα.
Η Γιόγκα είναι μια διαρκής μάχη ενάντια στο θάνατο, μια διαρκής
ενίσχυση του εγώ, ένα διαρκές άγχος.
Η Τάντρα είναι αφοβία και εγκατάλειψη από
την πρώτη κι όλας στιγμή.
Η Φώτιση είναι έτσι για την Τάντρα δυνατή
ανά πάσα στιγμή. Όλη η ύπαρξη είναι ανοιχτή, όλες οι πύλες ανοιχτές την κάθε
στιγμή. Από μας εξαρτάται αν θα διαλέξουμε την σκοτεινή αλλά οικεία πύλη της
άγνοιας και της δυστυχίας ή την φωτεινή, αλλά άγνωστη, πύλη της απελευθέρωσης
και ευδαιμονίας. Επειδή συνήθως διαλέγουμε την πρώτη, γι’ αυτό, παρόλο που
θεωρητικά μπορούμε να φωτιστούμε αυτή τούτη τη στιγμή, τελικά πρακτικά δεν
φωτιζόμαστε. Παρόλο έτσι που η Απελευθέρωση και η Φώτιση είναι ο φυσικός και αβίαστος
δρόμος, ο δρόμος της μη προσπάθειας, θα πρέπει τελικά να κάνουμε κάποια
προσπάθεια για να ξαναγίνουμε φυσικοί, όσο οξύμωρο και αντιφατικό και να
ακούγεται αυτό.
Η προσπάθεια όμως αυτή που θα κάνουμε δεν θα είναι για να
διώξουμε κάτι ή να αποκτήσουμε κάτι, αλλά μόνο για να είμαστε πάντα συνειδητοί
σε αυτό που κάνουμε, ό,τι κάνουμε, γιατί αυτή η καθαρή συνείδηση είναι στη
πραγματικότητα η ουσιαστική φύση μας, την οποία έχουμε ξεχάσει.
Ο ΤΑΝΤΡΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΦΩΤΙΣΗ
Λέει ο Τιλόπα στο Τραγούδι του
Μαχαμούντρα:
Αν δεν βλέπεις τίποτα όταν ατενίζεις τον
χώρο,
Αν με το νου παρατηρείς το νου,
Καταστρέφεις τις διακρίσεις και φτάνεις
στη Φώτιση.
Αναλύει ο Osho:
Κοίταξε τον ουρανό χωρίς να περιμένεις
κάτι, γιατί αν περιμένεις κάτι, θα παρουσιαστεί ένα σύννεφο…Το «κάτι» σημαίνει
ένα σύννεφο, το «τίποτα» σημαίνει την απέραντη έκταση του γαλάζιου ουρανού. Μην
αναζητάς κανένα αντικείμενο. Όταν αναζητάς, η ίδια η αναζήτηση δημιουργεί το
αντικείμενο: έρχεται ένα σύννεφο και τότε κοιτάς το σύννεφο. Μην κοιτάς τα
σύννεφα, ακόμα και αν υπάρχουν μην τα κοιτάς. Απλά ατένιζε. Άφησέ τα να
κινηθούν, να βρίσκονται εκεί. Ξαφνικά έρχεται μια στιγμή που συντονίζεσαι με
αυτό το βλέμμα του να μην κοιτάς – τα σύννεφα εξαφανίζονται και μόνον ο
απέραντος ουρανός παραμένει. Είναι δύσκολο, γιατί τα μάτια συγκεντρώνονται και
είναι συνηθισμένα να παρατηρούν αντικείμενα
Τη μέθοδο αυτή θα μπορούσαμε να την
ονομάσουμε «Συγκέντρωση χωρίς Αντικείμενο» ή «Διαλογισμό στην Κενότητα». Το
μεγάλο μυστικό για να την επιτύχουμε είναι να μην προσπαθούμε να δούμε ή να
διώξουμε τίποτα. Μένουμε απλά «χαλαροί και φυσικοί», μέχρι που τα σύννεφα
εξαφανίζονται και γινόμαστε ένα με τον απέραντο ουρανό, ολοκληρωνόμαστε πλήρως
μαζί του.
Το ίδιο ακριβώς κάνουμε και όταν
κλείνουμε τα μάτια μας και διαλογιζόμαστε. Τα «σύννεφα» εδώ είναι οι σκέψεις
μας. Έρχονται και παρέρχονται κι εμείς τις παρατηρούμε, χωρίς να προσπαθήσουμε
να τις διώξουμε, γιατί τότε θα τις δυναμώσουμε. Απλά τις αφήνουμε να είναι
εκεί, χωρίς να τις πολεμάμε και χωρίς να τις ακολουθούμε, χωρίς να τις
τροφοδοτούμε με την προσοχή μας, χωρίς να ενδιαφερόμαστε γι’ αυτές. Παραμένουμε
απλώς παθητικοί παρατηρητές.
Έρχεται μια σκέψη κι εμείς παρακολουθούμε
παθητικά, χωρίς να της δίνουμε σημασία, αλλά και χωρίς να προσπαθούμε να την
αποφύγουμε. Αυτή φεύγει και έρχεται μια άλλη σκέψη κι εμείς συνεχίζουμε να
παρακολουθούμε. Συνήθως νομίζουμε ότι η ροή των σκέψεων είναι συνεχής στο μυαλό
μας, ότι δεν υπάρχουν κενά διαστήματα ανάμεσά τους, αλλά κάνουμε λάθος, όπως
κάνουμε λάθος και με το φως των ηλεκτρικών λαμπτήρων που νομίζουμε συνεχές, ενώ
αυτό αναβοσβήνει στη πραγματικότητα 50 φορές το δευτερόλεπτο. Απλά αναβοσβήνει
γρήγορα και δεν προλαβαίνουμε να το παρατηρήσουμε. Αν η αντίληψή μας ήταν πιο
γρήγορη από αυτό, τότε θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε και τις απότομες στιγμές
του σκοταδιού ανάμεσα στις περιόδους του φωτός, αλλά δεν είναι. Αν ελαττώναμε
επίσης τη συχνότητά του φωτός, έτσι ώστε να τη φέρουμε μέσα στα επίπεδα τις
αντίληψής μας, τότε πάλι θα μπορούσαμε να παρατηρούσαμε το σκοτάδι ανάμεσα στο
φως.
Αυτό ακριβώς κάνουμε τώρα με το
διαλογισμό μας. Χαλαρώνουμε και αυξάνουμε έτσι την ταχύτητα της αντίληψής μας
ή, πείτε, αραιώνουν οι σκέψεις μας, επειδή δεν τις τροφοδοτούμε με τη προσοχή
μας και το ενδιαφέρον μας. Έτσι γινόμαστε ικανοί να παρατηρήσουμε τα μεταξύ
τους κενά. Μια σκέψη έρχεται, φεύγει και η επόμενη δεν ήλθε ακόμη και ξαφνικά
μπροστά μας προβάλλει το κενό, η απουσία σκέψης, μαζί και η πρωτόγνωρη εμπειρία
μιας συνείδησης χωρίς σκέψεις, μια διαυγής, μακάρια συνείδηση που
αντιλαμβάνεται τα πάντα χωρίς καμιά νοητική διαδικασία, Η ίδια η ακτινοβολία
της είναι και η αντίληψή μας.
Αυτή είναι η Κενότητα για την οποία μιλάει η
Τάντρα. Αλλά είναι απλά μια αναλαμπή Κενότητας. Γρήγορα μια άλλη
σκέψη έρχεται στο νου μας. Κανένα πρόβλημα. Συνεχίζουμε στην ίδια κατάσταση
παρατηρώντας με γυμνή προσοχή. Σιγά-σιγά έτσι τα κενά διευρύνονται, όλο και
λιγότερες σκέψεις έρχονται στο νου μας και κάποια στιγμή όλες οι σκέψεις
εξαφανίζονται και βρισκόμαστε να βιώνουμε την εμπειρία του εσωτερικού μας
ουρανού, της εσωτερικής μας κενότητας, ο εσωτερικός και ο εξωτερικός ουρανός
έχουν γίνει πια Ένας Ουρανός και αυτός ο Ουρανός είμαστε εμείς.
Ο σκοπός μας όμως δεν είναι να μένουμε
πάντα χωρίς σκέψεις. Ο σκοπός μας είναι να βιώνουμε τόσο την εμπειρία της
Κενότητας όσο και την εμπειρία των σκέψεων, τόσο την εμπειρία του Καθρέφτη όσο
και των προβολών-αντανακλάσεών του, τόσο την εμπειρία του Ουρανού όσο και των
συννέφων σε αυτόν, τόσο την εμπειρία του Ωκεανού όσο και των κυμάτων του. Αυτά
τα δυο δεν είναι ξεχωριστά, τα κύματα είναι ο Ωκεανός, ο καθρέφτης δεν μπορεί
να σταματήσει να αντανακλά ούτε και οι σκέψεις μπορούν να σταματήσουν να
έρχονται στο μυαλό μας. Είτε όμως υπάρχουν σκέψεις είτε όχι, εμείς παραμένουμε
στη κατάσταση της Εγρήγορσης και Διαρκούς Παρουσίας, στην κατάσταση της
Καθαρής, Πλήρους Συνείδησης χωρίς να ταυτιζόμαστε με αυτές..
Αυτή η μη ταύτιση
με τις προβολές του καθρέφτη, αυτή η γνώση ότι ο καθρέφτης και οι αντανακλάσεις
του είναι ένα, όπως ο Νους και οι σκέψεις του, αυτή η κατάσταση της Αγνής
Παρουσίας, όταν διαρκεί, χωρίς διασπάσεις και περισπασμούς, σε όλα τα γεγονότα
της ζωής μας, σε όλες τις στιγμές μας, στο ξύπνιο μας ή στον ύπνο μας, είναι η
Φώτιση, είναι η Απελευθέρωση από τη δυαδικότητα, είναι η γνώση ότι η Σαμσάρα.(παρουσία σκέψεων, εξαρτημένη ύπαρξη) και η Νιρβάνα
(απουσία σκέψεων, Απόλυτη Ύπαρξη) είναι στη πραγματικότητα ένα και το αυτό.
Η ΤΑΝΤΡΙΚΗ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Η Τάντρα αναγνωρίζει το σεξ, την ερωτική
ενέργεια, σαν το πιο ισχυρό καύσιμο για τη φώτιση και τον οργασμό σαν μια γεύση
της Φώτισης. Αμφισβητεί όμως ότι οι περισσότεροι από μας ξέρουν να κάνουν
έρωτα, ότι ξέρουν πώς να οργαστούν, ότι ξέρουν πώς να χρησιμοποιήσουν την
ερωτική πράξη σαν ένα εφαλτήριο για τη Φώτιση.
Ο έρωτας που κάνουν οι περισσότεροι
άνθρωποι είναι έρωτας κτητικός, κατακτητικός, διασπαστικός, επιφανειακός και
εγωιστικός. Προσπαθούν να πάρουν ο ένας από τον άλλο όσα περισσότερα μπορούν
και όχι να εγκαταλειφθούν, να αφεθούν πλήρως στη στιγμή. Σκέπτονται πως αν
αφεθούν, αν ξεχάσουν ποιοι είναι και ποιος είναι απέναντί τους, τότε πώς θα τον
«κατακτήσουν», πώς θα τον «απολαύσουν», πώς θα τον ρουφήξουν, πώς θα
ηδονιστούν; Άσε που το πλήρες άφημα μοιάζει με το θάνατο...
Η απληστία, ο πόλεμος, η κατάκτηση και η
λαφυραγωγία είναι τα χαρακτηριστικά του συνηθισμένου έρωτα, όχι όμως και της
Τάντρα.
Ποτέ στο συνηθισμένο έρωτα δεν
ξεπερνιέται η δυαδικότητα. Το ζευγάρι αρχίζει και παραμένει πάντα δύο χωριστά
και ανεξάρτητα άτομα: ο Κώστας και η Μαίρη, ο Κώστας που κάνει έρωτα με τη
Μαίρη, η Μαίρη που κάνει έρωτα με το Κώστα. Στην πραγματικότητα δεν είναι δύο,
αλλά τέσσερα άτομα: δύο σώματα και δυο μυαλά, όλα τελείως ασυγχρόνιστα μεταξύ
τους, ένα χάος, μια παραφωνία.. Ποτέ δεν φτάνουν σε μια ενότητα, σε μια
αρμονία, σε μια μουσική. Ο Κώστας δεν κάνει έρωτα, πηδάει, χουφτώνει την
ερωμένη του. Η Μαίρη δεν κάνει έρωτα: πηδιέται, χουφτώνεται με τον Κώστα!
Παραμένουν πάντα στα όρια τους, αρνούμενοι την συγχώνευσή τους. Δεν αφήνουν το
εγώ τους να συρρικνωθεί, να εγκαταλείψει πλήρως τον έλεγχο, τη κοινωνική του
προσαρμογή και να παραδοθεί πλέρια στην εμπειρία - ξεπερνώντας κάθε όριο του,
κάθε εκτική και εθιμική συμπεριφορά του, κάθε ενδοιασμό, «σφίξιμο», «διστακτικότητα»
ή επιφυλακτικότητα στο να αφεθεί και να εγκαταλειφθεί πλήρως στην υπέρτατη αυτή
εμπειρία. Δεν μπορούν επομένως να δονήσουν συνθέμελα το είναι τους και να
βιώσουν την πρωτόγνωρη, πυρηνική, έσχατη ηδονή κι ευδαιμονία που τους
επιφυλάσσει ο έρωτας, να ανανεωθούν και αναγεννηθούν πλήρως απ’ αυτόν.
Ο έρωτας ξεκινάει από ένα αγαπημένο
πρόσωπο, την ερωμένη ή τον εραστή, αλλά δε μένει σε αυτό. Ο σκοπός του δεν
είναι το πρόσωπο, αλλά ο ίδιος ο έρωτας ή ίδια η εμπειρία. Στον πραγματικό
έρωτα ξεκινάς με ένα οικείο, ποθητό ή αγαπημένο πρόσωπο, αλλά στη πορεία
ξεπερνάς τόσο αυτό το πρόσωπο όσο και τον ίδιο σου τον εαυτό, το «εγώ» σου, την
περιορισμένη σου αντίληψη και περιγραφή της πραγματικότητας, τη δυαδικότητα, τη
διάκριση. Μαζί με τον άλλο μπορείς να προχωρήσεις μόνο μέχρι ένα ορισμένο
σημείο στην ερωτική πράξη, μόνο μέχρι εκεί που σας επιτρέπουν τα στεγανά και οι
περιορισμοί των ατομικών σας εγώ, τα οποία συνήθως προβάλλουν μεγάλη αντίσταση
στο να διαλυθούν για να βιώσουν μια πληρέστερη εμπειρία.
Το πραγματικό σεξ μοιάζει με το θάνατο,
το θάνατο του «εγώ» και θα πρέπει να έχουμε έτσι τη τόλμη και το θάρρος να
εγκαταλειφθούμε πλήρως στην άβυσσο που φαίνεται να χάσκει εκείνη τη στιγμή
μπροστά μας. Να μη φοβηθούμε το ορθάνοιχτο στόμα της που θέλει να κατασπαράξει
το προσωπικό, ανούσιο εγώ μας, αλλά να επιτρέψουμε, με πλήρη εγρήγορση, τη
διάλυσή του και τη δόνησή των σωμάτων μας σε ένα ενιαίο, θεμελιακό κραδασμό
μέσα από τον οποίο ο άνδρας και η γυναίκα χάνουν τα όρια τους, γενόμενοι ο ένας
ο άλλος, ανταλλάσσοντας «πυρηνική» ενέργεια και βιώνοντας την ύστατη
ευδαιμονία.
Μόνον αυτή η πυρηνική κατάσταση μπορεί να
ονομαστεί ορθά «οργασμός», ορθά ουσιαστική επικοινωνία, συνάντηση με τον άλλο,
ορθά ένωση, ορθά αγάπη. Δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ ένωση χωρίς προηγουμένως
διάλυση των διακριτικών εκείνων παραγόντων που την αντιμάχονται: των δυο δηλαδή
διαφορετικών, ανταγωνιστικών ή ακόμα και «ξένων» εαυτών. Για να επιτευχθεί η
ένωση πρέπει να διαλυθεί προηγουμένως το εγώ, για να ζήσουμε ύστατα και πλέρια
πρέπει προηγουμένως να πεθάνουμε ως προς τη περιορισμένη, διακριτική, εγωική φύση
μας.
Ξεκινάμε μεν με το πρόσωπο, με τον
αγαπημένο ή αγαπημένη μας, αλλά δε συνεχίζουμε με αυτόν, δεν παραμένουμε εμείς
και αυτός με τον οποίο κάνουμε έρωτα. Δεν παίρνουμε χαρά επειδή τον έχουμε,
επειδή τον κατέχουμε, επειδή μας ανήκει και τον επιθυμούμε, αλλά επειδή έχει το
δυναμικό αυτός πρώτιστα να παίξει το ρόλο το καλύτερου δυνατού καταλύτη και
συντονιστή για την επίτευξη της πυρηνικής αντίδρασης, της αλχημικής ένωσης και
συγχώνευσης των δυο διαφορετικών εαυτών μας, μαζί με την ταυτόχρονη υπέρβασή τους.
Ο σκοπός του χορευτή δεν είναι να παραμείνει χορευτής και να παρατηρεί ή να
χαίρεται το χορό του, αλλά να χαθεί, εξαφανιστεί, διαλυθεί μέσα σε αυτόν. Να
πάψει αυτός ο ίδιος να υπάρχει και να υπάρχει μόνον ο χορός! Τότε μόνο έρχεται
σε επαφή με το μαγικό και το μεγαλειώδες, με το υπερβατικό και ξεπερνά
πραγματικά τον εαυτό του επιτυγχάνοντας το αφάνταστο.
Φιλάω την αγαπημένη-αγαπημένο μου και δεν
είμαι εγώ και αυτή που την φιλάω, αλλά γίνομαι το φιλί, γίνομαι το χάιδι,
γίνομαι η γεύση, γίνομαι η αφή - το ίδιο ακριβώς και αυτή. Και μέσα σε αυτή τη
σιωπηλή και μακάρια εγκατάλειψη των ορίων μας και των περιορισμών μας γινόμαστε
ο ΕΡΩΤΑΣ.
Ο σκοπός μας δεν είναι να κάνουμε έρωτα, αλλά να γίνουμε ο ΕΡΩΤΑΣ!
Μόνον τότε θα βιώσουμε τη πραγματική
χαλάρωση, διαύγεια, εγρήγορση, ανανέωση κι ευδαιμονία. Πρέπει να μάθουμε να
πεθαίνουμε για να ζήσουμε πραγματικά!
Μπορούμε να εκσπερματώσουμε, μπορούμε να
χύσουμε, μπορεί να εκτονωθούμε, μπορούμε να ανακουφιστούμε από την πίεση της
ερωτικής έξαψης, αλλά αυτό δεν είναι οργασμός. Ούτε μπορεί να έχουμε εμείς
οργασμό και ο άλλος να μην έχει., γιατί ο οργασμός είναι η συνάντηση και των
δυο, είναι η ένωση του γιν και του γιανγκ, η επιστροφή στο Ταό, στην αρχέγονη
φύση μας.
Οι περισσότερες όμως γυναίκες δεν έχουν
οργασμό, τις έχει καταπιέσει η πατριαρχική κοινωνία και κουλτούρα, φτάνοντας
ακόμα μέχρι την εκτομή των οργανιδίων ηδονής τους. Ο άντρας φοβάται ερωτικά τη
γυναίκα, γιατί είναι στη πραγματικότητα υποδεέστερός της ερωτικά. Απλά την
ευνούχισε και το παίζει τώρα κύριος και αφέντης του παιχνιδιού – όσο δε
γνωρίζει μια πραγματική, απελευθερωμένη, φυσική γυναίκα. Άμα τυχόν τη γνωρίσει,
θα του φύγει όλη η «μαγκιά», θα βάλλει το μαζεμένο από ντροπή πέος του κάτω από
τα σκέλια του και δε θα ξέρει πού να κρυφτεί!
Η γυναίκα είναι πολυοαργασμική, μπορεί να
έχει πολλούς, διαδοχικούς οργασμούς στην ερωτική πράξη, ενώ ο άντρας μόνον ένα.
Μετά απ’ αυτόν δε μπορεί να συνεχίσει, ενώ η φυσική γυναίκα θέλει κι άλλο κι
άλλο... Θα πρέπει έτσι να αντικατασταθεί από κάποιο άλλο «έτοιμο» αρσενικό για
να την ικανοποιήσει.. Από την άλλη μεριά ένας αρχαίος ελληνικός μύθος αποδίδει
τα 9/10 της ερωτικής ηδονής στη γυναίκα και το 1/10 μόνο στον άντρα...αυτά για
το ότι οι γυναίκες είναι δήθεν εκ φύσεως ψυχρές.
Γι αυτό ο άντρας ευνούχισε τη γυναίκα,
αποστερώντας όμως έτσι και από τον εαυτό του τον οργασμό. Την ευνούχισε και για
το λόγο των παιδιών, για να ξέρει με σιγουριά ότι θα είναι δικά του και όχι
κάποιου άλλου. Ο ίδιος επίσης θέσπισε το γάμο και τη μονογαμία, φοβούμενος τη
φυσική πολυγαμικότητα της γυναίκας. Στερημένος τελικά και ο ίδιος από
πραγματική ηδονή, άρχισε να το παίζει αυτός πολυγαμικός, κρατώντας τη γυναίκα
στο γυναικωνίτη και χρησιμοποιώντας τη μόνο για την παραγωγή παιδιών.
Οι άνθρωποι έτσι «πηδιούνται»,
«γαμιούνται», «παλεύουν», «ξεσχίζονται», κατακτούν και κατακτούνται, αλλά δεν
κάνουν έρωτα, δεν γίνονται ποτέ ένα, δεν αφήνονται, δεν χαλαρώνουν, δεν
διαλύονται ποτέ ο ένας μέσα στον άλλον, δεν δονούνται, δεν χορεύουν, δεν
γίνονται ο χορός, δεν γίνονται ο έρωτας, χύνουν αλλά δεν οργάζονται..
Ας αφήσουμε όμως τον Osho να εκφραστεί με
τα δικά του λόγια:
Όταν δυο εραστές βρίσκονται σε βαθύ
σεξουαλικό οργασμό, διαλύονται ο ένας μπέσα στον άλλον. Η γυναίκα δεν είναι πια
η γυναίκα, ο άντρας δεν είναι πια ο άντρας. Γίνονται σαν το κύκλο του γιν και
του γιανγκ, μπαίνουν ο ένας μέσα στον άλλο, συναντούν ο ένας τον άλλο, ξεχνούν
τις ταυτότητές τους. Γι αυτό ο έρωτας είναι τόσο όμορφος. Αυτή η κατάσταση της
βαθιάς οργασμικής επικοινωνίας λέγεται μούντρα και η τελική κατάσταση του
οργασμού με το Όλον λέγεται Μαχαμούντρα, ο μεγάλος οργασμός.
Τι συμβαίνει στον οργασμό, το σεξουαλικό
οργασμό; Πρέπει να το καταλάβεις, γιατί μόνον τότε θα σου δοθεί το κλειδί για
τον τελικό οργασμό. Τι συμβαίνει; Όταν βρίσκονται δυο εραστές...και να θυμάστε
πάντα δυο εραστές και όχι δυο σύζυγοι, γιατί με αυτούς δεν συμβαίνει σχεδόν
ποτέ. Οι σύζυγοι έχουν καθορισμένους ρόλους, δε διαλύονται ούτε ρέουν. Ο «σύζυγος»
έχει γίνει ένας κοινωνικός ρόλος, το ίδιο και η «σύζυγος»: υποκρίνονται, δρουν
σύμφωνα με τους ρόλους τους, έχουν γίνει ένα νομικό φαινόμενο.
Οι σύζυγοι είναι κοινωνικά φαινόμενα, ο
γάμος είναι ένας θεσμός, δεν είναι μια σχέση. Είναι ένα αναγκαστικό φαινόμενο –
όχι γι’ αγάπη, αλλά για άλλους λόγους: οικονομικούς, ασφάλειας, σιγουριάς,
παιδιών, κοινωνίας, παιδείας, θρησκείας, οτιδήποτε άλλο εκτός από αγάπη.
Ο οργασμός δεν συμβαίνει σχεδόν ποτέ
μεταξύ δυο συζύγων, εκτός αν είναι και εραστές. Μπορεί αυτό να συμβεί. Μπορεί
να είστε σύζυγοι και εραστές, αλλά τότε είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Δεν
είναι πια ένας γάμος, δεν είναι ένας θεσμός.
Ο οργασμός είναι μια κατάσταση που δε
νιώθεις πια το σώμα σου σαν ύλη. Δονείται σαν ενέργεια, σαν ηλεκτρισμός και
δονείται τόσο βαθιά, τόσο ριζικά, που ξεχνάς εντελώς ότι είναι ένα υλικό
αντικείμενο..... Στον οργασμό φτάνεις στο πιο βαθύ στρώμα του εαυτού σου, στον
ίδιο τον πυρήνα σου, όπου η ύλη δεν υπάρχει πια, μονάχα ενεργειακά κύματα
Δονείσαι και γίνεσαι ένας ενεργειακός χορός. Δεν υπάρχουν πια όρια για σένα.
Δονείσαι αλλά δεν είσαι πια κάτι υλικό, κι ο αγαπημένος σου δονείται και
αυτός...
Και όταν ο άντρας και η γυναίκα, οι δυο
εραστές ή οι δυο σύντροφοι αρχίσουν να δονούνται σε ένα ρυθμό, οι χτύποι της
καρδιάς τους και των σωμάτων τους ενώνονται και γίνονται μια αρμονία – τότε
συμβαίνει ο οργασμός, τότε παύουν να είναι δυο. Αυτό είναι το σύμβολο του γιν
και του γιανγκ. Το γιν που κινείται μέσα στο γιανγκ, το γιανγκ που κινείται
μέσα στο γιν. Ο άντρας που κινείται μέσα στη γυναίκα, η γυναίκα που κινείται
μέσα στον άντρα.
Αυτή η δόνηση των δυο σαν ένα είναι ο
οργασμός. Όταν το ίδιο πράγμα συμβαίνει όχι με ένα άλλο πρόσωπο, αλλά με
ολόκληρη την Ύπαρξη, τότε είναι το Μαχαμούντρα, ο μεγάλος οργασμός.
Χαλαρότητα, άφημα, παράδοση, εγκατάλειψη,
πλήρης συνείδηση και παρουσία είναι η λέξεις κλειδιά για το σεξ και τον
οργασμό. Δεν παίζει ρόλο η «πείρα», δεν παίζουν ρόλο οι «στάσεις», δεν παίζουν
τόσο ρόλο το μέγεθος ή ανατομία των σεξουαλικών οργάνων, αλλά η φυσικότητά μας,
η χαλαρότητά μας, το πλήρες άφημά μας στην ερωτική πράξη, η πλήρης διάλυσή μας
μέσα σε αυτή, το πλήρες ξεπέρασμα του εαυτού μας και των ορίων του, η ισχυρή,
αδιακύμαντη συγκέντρωσή μας στο τώρα, στο ρεύμα της ερωτικής ενέργειας,
ακολουθώντας με εμπιστοσύνη τη ροή του.
Και μη λες ότι η χαλάρωση θα απαιτήσει μεγάλη ενέργεια. Πώς
γίνεται να απαιτεί μεγάλη ενέργεια η χαλάρωση; Χαλάρωση σημαίνει απλώς ότι δεν
κάνεις τίποτε.
Κάθεσαι σιωπηλός,
χωρίς να κάνεις τίποτα,
κι έρχεται η άνοιξη
και το χορτάρι φυτρώνει από μόνο του….
Ας βυθιστεί μέσα στην καρδιά σου αυτό το μάντρα. Πρόκειται
για την ίδια την ουσία του διαλογισμού!... Κάθεσαι σιωπηλός…. χωρίς να κάνεις τίποτα… κι
έρχεται η άνοιξη… και το χορτάρι φυτρώνει από μόνο του…. Τα πάντα συμβαίνουν!
Δεν τα κάνεις εσύ.
Μην βάλεις ως στόχο σου την επίγνωση, διαφορετικά θα έχεις
χάσει αυτό που εννοώ. Έχω απλώς δώσει έναν ορισμό. Έχω πει: η επίγνωση είναι
αρετή, η έλλειψη επίγνωσης είναι αμαρτία.
