Μυθωδία - Ερμηνευτική ανάλυση

Εισαγωγή (σχόλια)

Αθήνα. 28η Ιουνίου 2001. Στύλοι Ολυμπίου Διός.

Τo καλοκαίρι του 2001 έγινε στο χώρο των Στηλών του Ολυμπίου Διός μια πρωτότυπη και καθόλα άριστη μουσική συναυλία του διάσημου Έλληνα συνθέτη Βαγγέλη Παπαθανασίου: η Μυθωδία. Η μουσική αυτή παράσταση πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια της ερευνητικής αποστολής της ΝΑΣΑ στον πλανήτη Άρη, με σκοπό την ανακάλυψη τυχών στρωμάτων πάγου στο υπέδαφος. Πέρα όμως, από το καλλιτεχνικό της κομμάτι, η συναυλία γέννησε πλήθος ερωτημάτων.

Για ποιο λόγο η NASA δαπάνησε περίπου 6 εκατομμύρια ευρώ για την πραγματοποίηση μιας τέτοιας συναυλίας;

Γιατί η ΝΑΣΑ φαίνεται πως αποδέχεται κάτι που ο περισσότερος κόσμος το θεωρεί φανταστικό ή ψεύτικο;

Γιατί η συναυλία πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Ναό του Ολυμπίου Διός;

Γιατί επιλέχτηκε Ελληνική σύνθεση;

Για ποιό λόγο αναμεταδόθηκε η συναυλία στον Άρη;

Γιατί ως σήμερα οι συντελεστές αρνούνται κατηγορηματικά την ύπαρξη στίχων και τι ακριβώς λένε αυτοί οι στίχοι;

Η μουσική παράσταση Μυθωδία πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια της ερευνητικής αποστολής της ΝΑΣΑ στον πλανήτη Άρη, με σκοπό την ανακάλυψη τυχών στρωμάτων πάγου στο υπέδαφος, κάτι που θα σήμαινε αυτόματα τη πιθανότητα ύπαρξης ζωής. Η πρωτοφανής συμμετοχή της ΝΑΣΑ στο όλο εγχείρημα, το περιεχόμενο των στίχων της Μυθωδίας, καθώς κι η χρονική στιγμή που πραγματοποιήθηκε έδωσαν αφορμή για γέννηση πλήθους ερωτημάτων. Κι όπως θα δούμε παρακάτω, όχι τυχαία, αφού μέσα στην εντυπωσιακή μουσική υπάρχει καλά κρυμμένο ένα αινιγματικό, ωστόσο ενδιαφέρον κωδικοποιημένο μήνυμα.

Η συναυλία πραγματοποιήθηκε με τη συμβολή της ΝΑΣΑ και υπό την αιγίδα του Υπουργ. Πολιτισμού (ΥΠΠΟ), μέσα σε θύελλα αντιδράσεων. Αρχαιολόγοι μίλησαν για πιθανές καταστροφές στον ευρύτερο αρχαιολογικό χώρο και κυρίως πάνω στο Ναό. Το ΥΠΠΟ ένταξε την προσπάθεια στα πλαίσια της πολιτιστικής Ολυμπιάδας ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία παγκόσμιας προβολής της χώρας ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004. Από τον καλλιτεχνικό χώρο της Ελλάδος πολλοί μίλησαν με κακεντρεχή σχόλια απέναντι στην ελληνική πολιτεία, που επέτρεψε την πραγματοποίηση της συναυλίας και μάλιστα σε έναν τέτοιο χώρο σπουδαίας αρχαιολογικής σημασίας, από την άλλη, για τις οικονομικές δαπάνες, που ποτέ ως τότε δεν είχαν διατεθεί για κάποιον εγχώριο καλλιτέχνη με χρόνια προσφοράς στην ελληνική σκηνή.

Η NASA εγκατέστησε πίσω από τις υπάρχουσες κολώνες του Ναού ένα τεράστιο λευκό πανί για προβολή εικόνων στη διάρκεια της συναυλίας, ενώ ένα ειδικά διαμορφωμένο ξύλινο πάτωμα στήθηκε ακριβώς κάτω από την βόρεια πλαϊνή πλευρά του δαπέδου του Ναού, χώρος που χρησιμοποιήθηκε για την τοποθέτηση της ορχήστρας και για τις δυο διάσημες σοπράνο που εκτέλεσαν το μελωδικό τμήμα της συμφωνίας, τις Kathleen Battle & Jessye Νorman. Επίσης δυο ειδικά διαμορφωμένες σειρές καθισμάτων, αμφιθεατρικού τύπου, στήθηκαν ακριβώς μπροστά από την ορχήστρα για τους δεκάδες θεατές.

ΙNTRODUCTION

Ξεκινάμε με μια πανοραμική άποψη του λεκανοπεδίου, όσο παρουσιάζονται οι συντελεστές της παράστασης. Η κάμερα γυρίζει αργά αργά καλύπτοντας όλο το λεκανοπέδιο, κι εστιάζει τελικώς στο ναό του Ολυμπίου Διός, στο γνωστό μας Ολυμπείο... φωτισμένο σε κατάλευκο Φως. Μια απαλή μουσική, που τελειώνοντας καταλήγει σε χειροκρότημα, ειδοποιεί για την είσοδο του συνθέτη στη σκηνή, ενώ (για όσους είχαν τη τύχη να παρακολουθήσουν τη Μυθωδία από κοντά) στο λευκό πανί, που έχει τοποθετηθεί πίσω από το Ναό, προβάλλεται ο τίτλος Vangelis Athens Mythodea 2001.
Λίγο μετά την είσοδο του καλλιτέχνη και με νύξη του μαέστρου, η μουσική πανδαισία ξεκινά. Οι απαλοί ήχοι από το συνθεσάιζερ ανεβαίνουν στη μουσική κλίμακα ολοένα και περισσότερο, όσο διαρκεί η μικρή αυτή εισαγωγή. Όταν επίσημα πλέον, ξεκινήσει το κυρίως μέρος με το πρώτο Movement, ο ήχος που παράγεται από τα μουσικά όργανα και τους ενισχυτές ήχου είναι σε τόσο μεγάλη συχνότητα, που ακούγεται έντονα γύρω από το Ολυμπείο.
Εικόνες του πλανήτη ΑΡΗ προβάλλονται στους θεατές, σα να προσγειώνεται ο κάθε θεατής πάνω στην επιφάνεια του κόκκινου πλανήτη, ενώ δευτερόλεπτα μετά επιστρέφουμε πίσω στη Γη, στο σημείο, όπου λαμβάνει χώρα η ΜΥΘΩΔΙΑ. Όχι όμως κάπου τυχαία, αλλά ακριβώς πάνω από τις υπάρχουσες στέρεες ακόμη κολώνες του Ολυμπείου. Αν προεκτείνουμε νοερά τον εξωτερικό κίονα προς τα πάνω, θα «πέσουμε» πάνω στον πλανήτη ΑΡΗ, που εκείνη τη στιγμή, όπως «ανακοινώνεται» από τα μεγάφωνα «περνά» ακριβώς από πάνω από τα κεφάλια των θεατών.
Ο συνθέτης, στρέφει τη ματιά του προς τα πάνω, κλείνει τα βλέφαρά του και προσκαλεί τους θεατές στη μέθεξη. Ο «Οφθαλμός της Δίκης» προβάλλεται στο λευκό πανί. Το μάτι του Δία, που τα βλέπει όλα...! Μια μικρή εστίαση στην γειτονική φωτισμένη Ακρόπολη... και το πρώτο Movement έχει κιόλας αρχίσει...συσκευές καταγραφής και εκπομπής σήματος. Την ώρα της τελετής γινόταν τόσο εγγραφή για την παραγωγή του DVD, όσο κι αποστολή της μουσικής στο διάστημα.

Η Μυθωδία μετά την παγκόσμια προβολή της προκάλεσε ποικίλα σχόλια. Πέρα από το θαυμασμό τους για τη μαγεία της μουσικής πολλοί στάθηκαν στο ιδιαίτερο περιεχόμενό της – μιλώντας για τελετή, κι όχι για μια απλή μουσική παράσταση, που συνδύαζε εικόνες της αρχαίας Ελλάδας με ήχους λύρας και τυμπάνων, κι επικλήσεις σε θεϊκές φιγούρες της ελληνικής Μυθολογίας. Στα ερωτήματα που γέννησε η «Μυθωδία» προστέθηκαν απορίες σχετικά με το περιεχόμενο των λόγων τόσο των δυο σοπράνο, όσο και του Χορού.

Υπήρχαν στίχοι; Και αν όντως υπήρχαν, γιατί ως σήμερα τόσο η ΝΑΣΑ όσο κι ο συνθέτης αρνούνται κατηγορηματικά την ύπαρξη τους; Γιατί ακούγονται, ωστόσο, φράσεις και λέξεις στα Αρχαία Ελληνικά; Γιατί επαναλαμβάνονται ακούσματα όπως ΔΙΑ ΕΛΑ; Οι αρχικές αυτές απορίες γέννησαν πλήθος νέων ερωτημάτων, που γρήγορα έδωσαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο όλο εγχείρημα, όπως πχ

Για ποιο π.χ. λόγο η NASA δαπάνησε περίπου 6 εκατομμύρια Ευρώ για την πραγματοποίηση μιας τέτοιας συναυλίας, και για ποιο λόγο γινόταν αποστολή σήματος...στον Άρη, ενώ θεωρητικά πρόκειται για έναν πλανήτη από πέτρα, χωρίς ίχνος ζωής;

Γιατί η ΝΑΣΑ αποδέχεται κάτι που ο περισσότερος κόσμος το θεωρεί φανταστικό ή ψεύτικο, σε σημείο μάλιστα να χρηματοδοτεί μια τέτοια προσπάθεια;

Γιατί η συναυλία πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Ναό Ολυμπίου Διός – κάτι που δε συνέβη ποτέ στο παρελθόν και σε κανένα παρόμοιο αρχαιολογικό χώρο;

Γιατί επιλέχθηκε ο συγκεκριμένο χώρος και γιατί έλαβε χώρα σε συγκεκριμένη ημερομηνία;

Γιατί επιλέχτηκε Ελληνική σύνθεση και όχι κάποια σύνθεση από άλλη χώρα;

Για ποιό λόγο οι εικόνες που επιλέχθηκαν να σταλθούν στον Άρη, εικόνες όπως προτομή του Δία, του Απόλλωνα, του Ομήρου, του Ηνιόχου των Δελφών, εικόνες τις μινωικής Κρήτης, του Αγαμέμνονα, της αρχέγονης θεάς Εκάτης, της Μέδουσας, παραστάσεις από αγγεία με τον Οδυσσέα και τις Σειρήνες, φτερωτά άρματα και αγάλματα με τα χέρια τους σε στάση ικεσίας ήταν αποκλειστικά ελλάνια δημιουργήματα;

Ένα είναι βέβαιο. Πως η NASA για πρώτη φορά μας αποκάλυψε τις καλλιτεχνικές της ευαισθησίες!

Μια ακόμη παράσταση πραγματοποιήθηκε για τις ανάγκες παραγωγής του DVD, μια μέρα μετά την κανονική παράσταση, χωρίς ιδιαίτερο κοινό. Την ημέρα της κανονικής συναυλίας, την 28η Ιουνίου του 2001 συνέβαινε παράλληλα με την εκτέλεση της μουσικής συμφωνίας κι ένα επίσης ιδιαίτερο φαινόμενο. Ο πλανήτης Άρης θα εμφανιζόταν στο πεδίο όρασης των θεατών στον Ναό του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα από τις 19 και 30 ως τις 04 και 38 της επόμενης μέρας, ενώ παράλληλα, κανένας άλλος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος δεν ήταν ορατός την ίδια στιγμή στα μάτια των θεατών.

Στους μήνες που ακολούθησαν την συναυλία της Μυθωδίας έγιναν τα πρώτα βήματα κατανόησης των στίχων της αλλά και οι πρώτες ερμηνευτικές προσπάθειες απόδοσης των πιθανών νοημάτων. Μόλις το 2003 ένας Έλληνας χρήστης με ψευδώνυμο Εχετλαίος, έχοντας κάνει μια πρώτη ουσιαστική προσπάθεια για την προσέγγιση των στίχων, παρουσίασε το 1ο Movement μαζί με στίχους, δίνοντας τροφή για τα πρώτα σχόλια περί της αιτίας που έλαβε χώρα η Μυθωδία, ενώ πολλοί άλλοι χρήστες, βασιζόμενοι σε αυτή την προσπάθεια άρχισαν δικές τους παραλλαγές τόσο στους στίχους, όσο και στα πιθανά νοήματα του έργου κι εμφανώς επηρεασμένοι από συνομωσιολογικές θεωρίες συνέδεσαν την Μυθωδία με πιθανές εξωγήινες υπάρξεις, γιαχβιστικές καταβολές και μεταφυσικές δραστηριότητες. Εκπομπές στην τηλεόραση κι αφιερώματα τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό προσπάθησαν να ανακαλύψουν ποια ήταν ενδεχομένως η αλήθεια και σε τι ακριβώς στόχευε το όλο εγχείρημα, ωστόσο δίχως αποτέλεσμα.

Παράλληλα με το έργο του Εχετλαίου ένας άλλος ερευνητής της επονομαζόμενης τότε ομάδας Διάβασις- σήμερα Ομάδα ΕΛΛΩ, διαπιστώνοντας σωρεία λαθών στην απόδοση των στίχων, τόσο σε επίπεδο απομαγνητοφώνησης, όσο και σε γλωσσικό-συντακτικό επίπεδο, προσπάθησε να πραγματοποιήσει μια 1η ουσιαστική προσπάθεια σοβαρής και επιστημονικώς τεκμηριωμένης ερμηνευτικής ανάλυσης των στίχων, που εν μέρει ολοκλήρωσε το 2007 και τη δημοσίευσε στην ιστοσελίδα του Εχετλαίου, δίνοντας επιπλέον τροφή για σχόλια και παρατηρήσεις.

Ο Πελασγός, βασιζόμενος αρχικά στους στίχους που αποκωδικοποίησε ο Εχετλαίος διαπίστωσε κατά την κρίση του πως οι στίχοι αυτοί – έστω κι αν σε μεγάλο ποσοστό φαίνονταν να ταιριάζουν ακουστικά με τα λόγια των σοπράνο και του χορού δεν είχαν καμία ουσιαστική σύνταξη και μπέρδευαν γλωσσικά στοιχεία τόσο της αρχαίας γλώσσας όσο και την σύγχρονης νεοελληνικής, ενώ οι προσπάθειες ερμηνευτικής απόδοσης οδηγούνταν κατά συνέπεια σε τραγελαφικά λάθη με αυθαίρετα συμπεράσματα, αναγκάζοντας τους ερευνητές να προσθέτουν στοιχεία εκεί που δεν υπήρχαν, μόνο και μόνο για να αποδοθεί κάποιο νόημα στους στίχους, που κι αυτό ήταν εμφανώς επηρεασμένο από τις διάφορες θεωρίες συνομωσίας.

Μια ουσιαστικότερη αποκωδικοποίηση απαίτησε την εκ νέου απομαγνητοφώνηση όλης της μουσικής παράστασης με χρήση επαγγελματικών προγραμμάτων επεξεργασίας ήχου μέσω Η/Υ, καθώς κι εφαρμογή πολλαπλών φίλτρων και δεκάδων επαναλήψεων σε ακούσματα, για την καλύτερη δυνατή προσέγγιση. Με τη συμβολή του Ιάσωνος και άλλων μελών της ΕΛΛΩ έγινε μια λεπτομερέστατη ανάλυση των στίχων, καθώς ήταν πλέον εμφανές πως οι δυο σοπράνο συχνά πυκνά ξεκινούσαν την απαγγελία σχεδόν ταυτόχρονα κατά την προφορά των φθόγγων με διαφορετικό περιεχόμενο η καθεμία, ενώ η παρουσία μουσικής σε αρκετά μεγάλη ένταση λειτουργούσε ως επιπλέον κάλυψη στην προφορά τους.

Έτσι, ο Πελασγός βασιζόμενος στο αρχικό αποκωδικοποιημένο κείμενο του Εχετλαίου, προέβη σε ποικίλες αλλαγές καταλήγοντας σε ένα νέο κείμενο στίχων, προσθέτοντας επιπλέον λέξεις και φθόγγους, διορθώνοντας άλλους και τέλος έκανε και μια προσπάθεια ερμηνευτικής ανάλυσης της Μυθωδίας τόσο από συντακτική, όσο κι από καλολογική σκοπιά, κι η προσπάθειά του αυτή αποτέλεσε την πρώτη σοβαρή ανάλυση των στίχων με σκοπό την αποκάλυψη της βαθύτερης ερμηνείας της «Μυθωδίας», αλλά και μια πιο πλήρη εκδοχή των πιθανών στίχων.

Η μερική αυτή ολοκλήρωση της προσπάθειας αποτέλεσε και τη βάση δημιουργίας υλικού για την παραγωγή ενός DVD που απέστειλε η ομάδα ΕΛΛΩ το Νοέμβριο του 2009 στην εκπομπή του Κώστα Χαρδαβέλλα «Οι πύλες του Ανεξήγητου», προκαλώντας το έντονο ενδιαφέρον των τηλεθεατών, ενώ λίγο καιρό μετά, όλο αυτό το υλικό δημοσιεύτηκε τόσο στην ιστοσελίδα της ΕΛΛΩ καθώς και σε αντίστοιχη ομάδα στο Facebook, συγκεντρώνοντας πάνω από 2500 μέλη που συμμετείχαν στην συνέχεια της ερμηνευτικής προσέγγισης με τα σχόλιά τους και τις παρατηρήσεις τους, ενώ πάνω από 1500 άτομα απέκτησαν το DVD εντελώς δωρεάν.

Η έντονη ενεργή αυτή συμμετοχή του κοινού στην προσπάθειά μας, μας ώθησε σε επιπλέον έρευνα ανακάλυψης των στίχων κι ερμηνείας της Μυθωδίας, που έρχεται να αποκαλυφθεί με την παρούσα προσέγγιση. Ωστόσο, το αν η θεωρία ύπαρξης στίχων στη Μυθωδία αληθεύει ή όχι, κανείς δεν μπορεί να το βεβαιώσει, ίσως μόνο ο ίδιος ο συνθέτης, αν κι αρνείται να πάρει ξεκάθαρα θέση, παρά το γεγονός πως το αποτέλεσμα της έρευνας πλησιάζει αρκετά στην αλήθεια, καθώς και στα σχόλια γνωστών ερευνητών – πολλών από τον άμεσο κύκλο του συνθέτη, που μιλούν πλέον ουσιαστικά για ενεργό συμμετοχή της ΝΑΣΑ στην τελετή προς το ελληνικό πάνθεον και για εμφανή επίκληση στον αρχηγό των Ελλήνων Θεών.

Όσο δεδομένο κι αν προτείνεται, ωστόσο, από διάφορες πηγές, πως όλα αυτά είναι αποκύημα της φαντασίας και τίποτε δεν υφίσταται στην πραγματικότητα, το ίδιο πιθανό είναι όλα αυτά τα θέματα να διαθέτουν μια ισχυρή δόση αλήθειας. Άλλωστε κανείς δεν μπορεί να πει με σαφήνεια αν έχει δίκιο ή άδικο. Μπορεί, όμως, μέσα από μια διαδικασία που στηρίζεται σε λογικά επιχειρήματα και σαφή βήματα, να προσπαθήσει να αποδείξει την εγκυρότητα αυτών που ισχυρίζεται, πως δηλαδή και στίχοι υπάρχουν, και νόημα έχουν και ακριβώς ποιο είναι το νόημά τους! Όλα αυτά θα επιχειρήσουμε να τα απαντήσουμε εκ νέου μέσα από την αποκρυπτογράφηση των στίχων και από μια ερμηνευτική προσέγγιση, συνδυάζοντας ήχο, εικόνα, σχόλια και μυθολογικά στοιχεία, προσπαθώντας μέσα από επαγγελματική δουλειά να ανακαλύψουμε όσο το δυνατόν περισσότερο την αλήθεια.

Με το παρόν κείμενο γίνεται μια ουσιαστική προσπάθεια να προσεγγιστεί το κείμενο των στίχων, με βάση τεκμηριωμένα γλωσσολογικό-ιστορικά στοιχεία, καθώς και με αρχές φωνητικής, γλωσσικής σύνταξης και λαογραφίας, αναλύοντας κάθε φράση ή λέξη που προφέρεται στη συμφωνία, από σημασιολογική και καλολογική σκοπιά, λαμβάνοντας υπόψη φυσικά, και το τι γίνεται κατά την εκτέλεση της μουσικής συμφωνίας, σε συνδυασμό πάντα με το γενικότερο πλαίσιο αναφοράς της ελληνικής ιστορίας ανά τους αιώνες, αλλά και διάφορα γεγονότα που έλαβαν και συνεχίζουν να λαμβάνουν χώρα, ακόμη και μετά την εκτέλεση της Μυθωδίας.

Αμέσως μετά την συναυλία της Μυθωδίας, ακολούθησε δεξίωση προς τιμήν του συνθέτη στο Ζάππειο, όπου εκτός των επαίνων για το έργο του, δέχτηκε και πλήθος ερωτήσεων. Πολλοί από τους τυχερούς εκείνης της βραδιάς έθεσαν ερωτήσεις σχετικά με το περιεχόμενο των λόγων του Χορού και των δυο σοπράνο. Ο ίδιος ο συνθέτης απέφυγε να απαντήσει σε ερωτήσεις σχετικά με την πιθανή ύπαρξη στίχων. Το ίδιο συνέβη και με άλλους συντελεστές της μουσικής συναυλίας, όπως το προσωπικό της Nasa. Σε σχετική ερώτηση για την ύπαρξη στίχων ο μαέστρος Blake Neely (Μπλέϊκ Νίλι) απάντησε: «..δεν είναι κατ' ανάγκη στίχοι. Με την έννοια πως… ΔΕΝ αποτελούν γλώσσα!». Ο δημοσιογράφος συνέχισε ρωτώντας: Υπάρχουν πολλοί που νομίζουν πως ακούνε λέξεις στα γαλλικά, ενώ ουσιαστικά ακούνε ελληνικά. Ακούνε μέχρι και τη λέξη Μυθωδία να επαναλαμβάνεται παντού. Κι ο Neely απάντησε χαρακτηριστικά… αφήνοντας πολλά υπονοούμενα!:

«Ναι, υπάρχουν πολλά στοιχεία που ακούγονται ως λέξεις, αλλά μπορώ να σας πω, πως δε θα μπορούσατε να τα μεταφράσετε. Τόσο ο Βαγγέλης, όσο και εγώ πιστεύουμε πως θα είναι αστείο στα χρόνια που θα έρθουν, πως κάποιος θα εμφανιστεί και θα πει πως «Α ναι, ξέρω τι σημαίνουν!» και θα προσπαθήσει να τα μεταφράσει… Ο Βαγγέλης ξέρει τη σημασία τους, αφού ο ίδιος τους δημιούργησε. Σίγουρα δεν είναι τυχαίοι! Υπάρχουν πολλά σημεία, που ο καλλιτέχνης ζητά από τους τραγουδιστές να δημιουργήσουν τους δικούς τους ήχους, αλλά πολύ συγκεκριμένα. Αλλά ταυτόχρονα χωρίς να σημαίνουν κάτι… Είμαι σίγουρος πως σημαίνουν κάτι για αυτόν. Κι όταν ακούς την Kathleen Battle και τη Jessye Norman να το τραγουδούν, φαίνεται όντως να σημαίνει κάτι. Υπάρχουν σίγουρα σημεία που ξέρω πως έχουν κάποια ερμηνεία, αφού εργάστηκα πάνω σε αυτά για μήνες, σε σημείο μετά από λίγο καιρό να νομίζω «μάλλον αυτό θα εννοεί»! Όλοι όσοι συμμετείχαν, από ακροατές ως συντελεστές έφτιαξαν μια ιστορία για τη Μυθωδία. Είναι ένα διαδραστικό μουσικό κομμάτι. Αυτό νομίζω ήταν κι ο στόχος,...να δημιουργήσουμε ένα είδος ιστορίας. Άλλωστε, χρησιμοποίησε τη λέξη ΜΥΘΟΣ…»

Ο ίδιος ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, ωστόσο, ποτέ δε πήρε καθαρή αρνητική θέση απέναντι στο θέμα της ύπαρξης στίχων ή μη. Υπάρχουν, ωστόσο, κάποιες εμφανείς αντιφάσεις στο όλο σκηνικό. Ας δεχτούμε, πως δεν υπάρχουν στίχοι, και κατ’ επέκταση λόγια. Πώς είναι, όμως, δυνατόν δεκάδες άτομα να ισχυρίζονται την ύπαρξη στίχων με στοιχεία; Το ότι οι συντελεστές αρνούνται την ύπαρξη, δεν αποτελεί στοιχείο απόδειξης! Εξάλλου, η ύπαρξη στίχων, τυπικά βεβαιώθηκε κι από μέλη του Χορού. Σε μικρή μας έρευνα που κάναμε, κανείς τους δε μίλησε αρνητικά για τους στίχους, αλλά όλοι τους απάντησαν αμήχανα με ένα καταφατικό χαμόγελο. Από την άλλη πλευρά, είναι τόσο προφανής η χρήση συγκεκριμένων εκφράσεων από την ελληνική γλώσσα, που όλοι μας καταλαβαίνουμε πως κάτι λέγεται.

Παράλληλα, ακόμη κι αν θεωρήσουμε πως τελικά ο Βαγγέλης Παπαθανασίου έφτιαξε μια μουσική παράσταση με τυχαίους ήχους, τότε είναι προφανώς εξαιρετικό θαύμα, το γεγονός πως το αποτέλεσμα φαίνεται παρά τον παράγοντα της τύχης να είναι τόσο συγκεκριμένο με πλήρες νόημα κι ερμηνεία.

Η φράση πχ «ΔΙΑ ΕΛΑ», ακούγεται τόσες φορές μέσα στη συναυλία, που είναι αδύνατον να δεχτούμε πως δε λέγεται αυτό που όλοι μας ακούμε. Το να προφέρουν οι σοπράνο τυχαίους ήχους όπως «αααα», «οοο», «εεεε», δεν αρκεί. Φωνητικά τουλάχιστον αυτό είναι αδύνατο. Ο ίδιος ο Neely μας λέει ξεκάθαρα, πως υπάρχουν σίγουρα στοιχεία που έχουν μια κάποια ερμηνεία, άρα παραδέχεται την ύπαρξη στίχων. Αν οι στίχοι ήταν μόνο ένα σύνολο ήχων χωρίς λογικό νόημα - ακόμη και σε συλλαβές με χρήση τυχαίων συμφώνων, τότε δε θα μπορούσαν να έχουν ερμηνεία. Ακόμη κι αν μόνο ένα μέρος της ωδής βγάζει νόημα, κι όλη η υπόλοιπη συμφωνία να είναι απλά κορώνες και διάφοροι άλλοι ήχοι, υπάρχουν στίχοι, έστω για ένα μικρό κομμάτι της.

Σίγουρα οι σοπράνο θα είχαν μια σχετική δυσκολία να τραγουδήσουν στα ελληνικά, πόσο μάλλον στα αρχαία. Κάποιοι φθόγγοι της ελληνικής γλώσσας δεν υφίστανται στα αγγλικά. Πχ. ο φθόγγος Θ. Ένας Έλληνας θα τον προφέρει κανονικά ΘΘΘ, ενώ ένας πολίτης με γλώσσα την αγγλική θα το προφέρει διαφορετικά! Το ότι ο Βαγγέλης επιτρέπει – κατά τα λεγόμενα του Neely – οι σοπράνο να κάνουν δικές τους εκδοχές ήχων, αλλά μέσα σε κάποια όρια φανερώνει έμμεσα την ύπαρξη στίχων. Αν δεν υπήρχαν στίχοι, τότε ποιος ο λόγος τα ακούσματα από τις δυο σοπράνο να είναι τόσο σημαντικά, ώστε να έχουν συγκεκριμένη χροιά;

Επιπλέον, από την σκοπιά του Χορού, αν και σε τηλεοπτική εκπομπή η χορωδός της συναυλίας αρνήθηκε κατηγορηματικά την ύπαρξη στίχων, αν εξετάσουμε τα όσα είπε, καταλήγουμε πάλι σε αντιφάσεις. Αν δεχτούμε πως ο Χορός απλά απαγγέλει διάφορες συλλαβές χωρίς ιδιαίτερο νόημα, αφού έτσι κι αλλιώς ο ρόλος του είναι βοηθητικός σε σχέση με το κομμάτι των σοπράνο, κάπου θα πρέπει να βασίζεται. Αυτό που εννοούμε, είναι πως, δε μπορεί κάποιος άνθρωπος να απομνημονεύσει μια σειρά τυχαίων συλλαβών με ακαθόριστη σημασία χωρίς γενικό νόημα, πόσο μάλλον σε επίπεδο 120 ατόμων… και για μια μουσική παράσταση διάρκειας πάνω από μια ώρα και με συγχρονισμό!

Ταυτόχρονα, έστω κι αν δεχτούμε πως όντως δεν υπάρχουν στίχοι, και πως τα λόγια τόσο του Χορού, όσο και των σοπράνο είναι ένα σύνολο ακατανόητων συλλαβών, λογικά, κάπου δε θα έπρεπε να είναι γραμμένες; Κι αν όντως είναι τυχαίοι, γιατί δεν παρουσιάζονται στο κοινο;
Βασιζόμενοι λοιπόν στην προσωπική μας περιέργεια, το ενδιαφέρον μας να μάθουμε περισσότερα κι ουσιαστικότερα πράγματα, ξεκινήσαμε με μεράκι αυτή την προσπάθεια καταγραφής και ερμηνευτικής ανάλυσης των στίχων της Μυθωδίας. Το παρόν υλικό είναι μια προσπάθεια ιδιωτικής πρωτοβουλίας με σκοπό την προσέγγιση της ερμηνείας της μουσικής παράστασης «Μυθωδία». Στόχος μας δεν είναι να πείσουμε πως όλο αυτό που ισχυριζόμαστε είναι αναγκαία κι η μοναδική αλήθεια, αλλά μια απλή προσπάθεια γνωστοποίησης της έρευνας που κάναμε στο ευρύ κοινό. Το κοινό είναι ελεύθερο να την αποδεχτεί ή να την απορρίψει ανάλογα με τις πεποιθήσεις και τις εμπειρίες του, ή αφού πρώτα μελετήσει σοβαρά τις αποδείξεις που παραθέτουμε εδώ.

Η παρούσα προσπάθεια είναι αποτέλεσμα μια μακροχρόνιας έρευνας εκατοντάδων ωρών απασχόλησης με τη Μυθωδία και τους στίχους της. Πέρα από τον προσωπικό μας κόπο, στο αποτέλεσμα της έρευνάς μας συνέβαλαν πλήθος θεατών τους οποίους και πρέπει να ευχαριστήσουμε υπέρ το δέον τόσο για τη συμμετοχή τους στην ιστοσελίδα μας και στο FB, όσο και για τα πολύ σημαντικά σχόλιά τους ή απορίες τους, που έγιναν βάση περαιτέρω έρευνας. Ιδιαίτερη μνεία κι ένα μεγάλο ευχαριστώ οφείλουμε στο δημοσιογράφο Κο. Κώστα Χαρδαβέλλα και στους συνεργάτες της εκπομπής του «Οι Πύλες του Ανεξήγητου», που φιλοξένησαν δις την παραγωγή μας με έντονο ενδιαφέρον κι έδωσαν τροφή για εκ νέου ενασχόληση με τη Μυθωδία.

Με όλα αυτά εις γνώσιν, σας καλούμε στην παρουσίαση της έρευνάς μας. Πριν περάσουμε στην καθαυτή ανάλυση των στίχων, θα ήταν χρήσιμο ένα μικρό σχόλιο για το τίτλο του «έργου»: ΜΥΘΩΔΙΑ. Θα μπορούσε άνετα να ερμηνευτεί ως ΜΥΘΟΣ+ΩΔΗ ή ως ΜΥΘΟΣ+ΔΙΑΣ. Πρόκειται για ένα «τραγούδι ιστορίας» ή απλά για μια «εξιστόρηση που αφορά το Δία»; Ότι και να ναι, ίσως να είναι νωρίς να το διασαφηνίσουμε από τώρα. Ετυμολογικά, τουλάχιστον, μάλλον η ερμηνεία ότι η Μυθωδία είναι παράγωγο των λέξεων ΜΥΘΟΣ + ΩΔΗ φαίνεται να είναι κι η επικρατέστερη, γιατί το να αλλάξει το Ο σε Ω κατά τη συναίρεση των πιθανών λέξεων ΜΥΘΟΣ + ΔΙΑΣ είναι λίγο παράτολμη, έως αδύνατη. Ίσως να έχουμε να κάνουμε με μια πιο σύνθετη ομάδα λέξεων, που αποτελούν οι: ΜΥΘΟΣ+ΩΔΗ+ΔΙΑΣ. Ένα τραγούδι, υπό μορφή μύθου, για το Δία. <ΜΥΘΟΣ+ΩΔΗ+ΔΙΑΣ> -> <ΜΥΘΟΣ+ΩΔΗ+ΔΙΑΣ> - ΜΥΘΩΔΙΑ.

Το οπτικοακουστικό υλικό που χρησιμοποιήθηκε για αυτή την έρευνα ανήκει σε διάφορες πηγές, μεταξύ αυτών στη ΝΑSA, στη SONY, στη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, καθώς και στον συνθέτη της παράστασης, Βαγγέλη Παπαναθασίου. Η πρώτη προσπάθεια καταγραφής-αποκωδικοποίησης των στίχων ανήκει σύμφωνα με το Νόμο περί πνευματικής Ιδιοκτησίας στον Εχετλαίο. Ωστόσο το αποτέλεσμα της παρούσας έρευνας βασίστηκε σε νέα αποκωδικοποίηση της ομάδας ΕΛΛΩ που πραγματοποίησαν κυρίως οι Ιάσων και Πελασγός. Το ερμηνευτικό κομμάτι αυτής της προσέγγισης ανήκει αποκλειστικά στον Πελασγό, ενώ την καλλιτεχνική απόδοση τόσο του DVD όσο και της ιστοσελίδας επιμελήθηκε ο Ιάσων.

Η χρήση του έργου μας γίνεται κάτω από τη σαφή αποδοχή των όρων περί πνευματικής ιδιοκτησίας καθώς και των γενικότερων όρων και προϋποθέσεων χρήσης, όπως αυτοί θεσπίζονται από την ελληνική νομοθεσία. Το υλικό μπορεί να αντιγραφεί και να χρησιμοποιηθεί με κάθε νόμιμο τρόπο και για κάθε νόμιμη ενέργεια, αρκεί κάθε φορά να αναφέρεται η πηγή του.


MOVEMENT Ι

Το Movement ξεκινά με δύο θηλυκές μορφές να ξεπροβάλουν στα αριστερά της οθόνης, ενώ η κάμερα μας δίνει μια πανοραμική άποψη της σκηνής. Με τον καλλιτέχνη στη μέση της ορχήστρας η εικόνα εστιάζει και πάλι στο λευκό πανί, όπου φαίνεται και πάλι το πλανητικό νεφέλωμα της κλεψύδρας ως Δίκης Οφθαλμός. Από τα μεγάφωνα ακούγεται κι η μοναδική, σε μη ελληνική καθαρή γλώσσα, φράση «ONE, TWO, THREE» που επαναλαμβάνεται τέσσερις συνολικά φορές, όσο η μουσική ένταση δυναμώνει, σχηματίζοντας εμμέσως τον αριθμό 12.
Μια μάσκα του Διός, που ξεπροβάλει μέσα από σύννεφα εμφανίζεται στους θεατές και ξαφνικά η συγκεκριμένη εικόνα έρχεται ακόμη πιο μπροστά (ζουμάρει), και πλέον τα μάτια του Δία κοιτούν... ενώ ο αντρικός χορός καλεί τον Δία. «ΔΙΑ ΕΛΑ» . Λίγο παρακάτω το ίδιο θα κάνει και μόνος του ο γυναικείος χορός, ενώ τα μάτια του Δία φαίνονται να εστιάζουν ακόμη περισσότερο. Πέντε φορές λένε οι άντρες «ΔΙΑ ΕΛΑ», 4 οι γυναίκες ξεχωριστά, κι άλλη μια από κοινού. Στο τέλος ο αντρικός χορός προφέρει ένα Ε ενώ ο γυναικείος χορός τονίζει τη λέξη «ΛΑ», σα να λένε όλοι μαζί ΕΛΑ. Το κάλεσμα του Θεού, μόλις ξεκίνησε, και μας ειδοποιεί πως ο Δίας ζητείται να έρθει στη Γη. Η λέξη ΛΑ που είπε ο γυναικείος χορός, προέρχεται από τη ρίζα ΛΑΑΣ (=πέτρα), που σημαίνει τη Γη. Ο Δίας ζητείται εμφατικά από τον Χορό να επιστρέψει εδώ, ενώ το Ε της λέξης ΕΛΑ δηλώνει την ύπαρξη.
Η συγκεκριμένη «τακτική» εναλλάξ προσφωνήσεων διατηρείται με τον ανδρικό χορό να προσφωνεί το Δία «ΕΡΩΤΑ», δηλ. «αγαπημένε» και με το γυναικείο να απαντά «ΕΣΥ ΠΑΙ ΔΕΙ» (=εσύ παιδί πρέπει). Δε θα ήταν λογικό να προσφωνηθεί ο θεός ΕΡΩΣ σε αυτή τη φάση, ειδικά αν αναλογιστούμε, πως ο Ησίοδος στη Θεογονία, αναφέρει ... «εν αρχήν ην το Χάος, η Γη κι ο Έρως»... άρα εύλογα ο Δίας «γεννιέται» μετά την αρχική Τριάδα. Ποιος λοιπόν, ο λόγος, ο χορός εδώ να προσφωνήσει τον Έρωτα; Σκεφτείτε απλά τι λέμε όταν αγαπάμε κάποιον... «από εδώ ο ερωτάς μου...» (=από εδώ ο αγαπημένος μου!). Άρα, πρόκειται για μια προσφώνηση ενός ιδιαιτέρως προσφιλούς σε μας προσώπου. Ωστόσο, σε επίπεδο σημασίας ο Ζευς συμβολίζει τη συμπαντική δύναμη της έλξης, όπως ακριβώς κι ο Έρωτας. Παράλληλα με τη φράση «ΕΣΥ ΠΑΙ ΔΕΙ» βλέπουμε εικόνα του Απόλλωνα στο κέντρο της οθόνης με δεξιά κι αριστερά τοξότες σε θέση βολής.
Ο γυναικείος χορός ασταμάτητα προφέρει τη φράση (σε μετάφραση) «ΚΙ ΕΣΥ ΠΑΙΔΙ ΠΡΕΠΕΙ» με τον αντρικό χορό να παρεμβαίνει και να λέει «ΖΗΤΩ ΣΥ, ΕΛΑ» (ζητώ εσύ να έρθεις). Συμπληρώνει λίγο μετά «ΔΙΑ ΕΣΥ ΘΕΕ ΜΟΥ. Και πλέον σύσσωμος ο χορός προστάζει «ΚΙ ΕΣΥ ΠΑΙΔΙ ΠΡΕΠΕΙ».
Η επανάληψη της λέξης ΕΛΑ, φανερώνει εμμέσως τόσο την διαχρονική ύπαρξη του Δία, αλλά ταυτόχρονα τονίζει και το χώρο ύπαρξης του.
«ΕΣΩΜΕΝ ΣΥ» = θα γίνουμε εσύ / είτε «ΕΣΩ ΜΕΝ, ΣΥ» = εσύ (είσαι) μεν μέσα (μας)
«ΕΣΥ ΠΑΙ ΘΕΕ» = εσύ παιδί θεϊκό.
Αν το παιδί ζει μέσα μας, τότε μήπως η Μυθωδία είναι μια πρόσκληση των παιδιών του Δία;... του Έλληνα γενικότερα; Ή είναι απλά μια δήλωση πως εμείς είμαστε απόγονοί του, φέρουμε δηλαδή στην ουσία το αίμα του ως γνήσια τέκνα του;
Ένας Θεός ζει. «ΕΝ ΖEI ΘΕ-ΟΣ». Η φράση αυτή λέγεται εις διπλούν. Θα μπορούσε, όμως να μεταφραστεί και πως «Ο ΘΕΟΣ ΖΕΙ ΜΕΣΑ μας»… κάτι που συμπληρώνει την παραπάνω πρόταση πως στην ουσία ο Ζεύς έχει ενσαρκωθεί μέσα στον άνθρωπο, είτε είναι ο μοναδικός αληθινός θεός, με τη σημασία που απέδιδαν οι πρόγονοί μας στην έννοια ΘΕΟΣ, δηλ αυτός που οράται !

Επιπλέον, η φράση αυτή μέσα στη Μυθωδία στοχεύει ακριβώς στην αφύπνιση του ακροατή, που οφείλει να αναζητήσει τον Θεό, μέσα του. Όχι, όμως το Θεό ως πρόσωπο ή οντότητα, αλλά ως ουσία ανάτασης πνεύματος. Η Μυθωδία αποσκοπεί μέσω των λέξεων της, να υπενθυμίσει στον ακροατή τη δυναμική του θεάναι, να έλξει το Φώς!
Ο χορός συνεχίζει την παράκληση...
«ΖΗ-ΤΩ ΤΕ ΤΗN ΜΗ-ΤE-ΡΑ ΘΕΕ» πάλι εις διπλούν. Ο χορός ζητά εκτός από το Δία, το παιδί, και τη Μητέρα. Ποιά είναι η μητέρα; Αναφέρεται ο χορός στη ΡΕΑ /ΕΡΑ-ΗΡΑ; Ή... στην μητέρα του παιδιού; Ποιού παιδιού; (Προτομή του Ομήρου εμφανίζεται στην οθόνη, με τους τοξότες σε θέση βολής ακόμη... ) Η αοριστία της Μητέρας έρχεται να δια-λευκανθεί από τις δυο επόμενες φράσεις.
«ΜΕΝ Η ΕΚ ΤΟΥ ΔΙΑ ΜΕΝ» ... η μεν από το Δία (έρχεται; / υπάρχει; / υφίσταται;)
«ΜΟΝΗ ΕΚ ΤΟΥ ΔΙΑ ΜΕΝ» ... μόνη της από το Δία... η έλλειψη του ρήματος μας παραπέμπει στην ταυτότητα της μητέρας.
Αν η μητέρα είναι θεϊκής καταγωγής, και δη η ΗΡΑ ή η ΡΕΑ που μυθολογικά είναι το ίδιο πρόσωπο, έχει νόημα να λεχθεί πως η μητέρα υπάρχει από μόνη της... καθότι προϋπάρχει του Διός. Αν, όμως δεν εννοείται η ύπαρξη κάποιας Θεάς του επίσημου δωδεκάθεου, αλλά μια πιο παλιά, αρχέγονη Θεότητα, με μεγαλύτερη δύναμη από την ΗΡΑ ή τη ΡΕΑ, τότε αυτή η Θεά είναι η ΔΑΜΑΤΕΡΑ ή ΔΗΜΗΤΗΡ, η συμπαντική Μητέρα, η θεά ΓΑΙΑ/ΓΗ. Επίσης ο Χορός θα μπορούσε να αναφέρεται στην Θεά της Νύχτας και της Καταστροφής, την επίσης αρχέγονη Θεά Εκάτη, που σχετίζεται με τη ΓΗ, κυρίως δε με το υπέδαφος. Θα μπορούσε ενδεχομένως η αναφορά στη Μητέρα να παραπέμπει και στο πρόσωπο της Πηνελόπης που κατονομάζεται στο τέλος, η οποία, ωστόσο, ήταν γυναίκα θνητή, που ως προσωπικότητα σχετίζεται έμμεσα με το ταξίδι της διαστημικής αυτής Οδύσσειας. Ο Χορός μας πληροφορεί πως το πρόσωπο αυτό που ζητείται έμμεσα να έρθει, είναι όχι μόνο γυναίκα, αλλά και Μητέρα, δηλαδή είτε είναι έγκυος είτε έχει ήδη παιδί.
Αναφορικά με την ταυτότητα της Μητέρας πρέπει να πούμε πως ίσως η ταυτότητα της να ορίζεται από τους δύο στίχους «ΜΕΝ Η ΕΚ ΤΟΥ ΔΙΑ ΜΕΝ» και «ΜΟΝΗ ΕΚ ΤΟΥ ΔΙΑ ΜΕΝ», ως σαφής αναφορά σε ένα πρόσωπο που υφίσταται αποκλειστικά από τον ίδιο το ΔΙΑ και παράλληλα είναι κι η μόνη προσωπικότητα που έρχεται απευθείας από αυτόν. Σε μια τέτοια υπόθεση το ρόλο της Μητέρας αναλαμβάνει η κόρη του Δία ΑΘΗΝΑ, αφού είναι η μοναδική ΘΕΑ που βγαίνει απευθείας μέσα από το Δία και δε γεννιέται από την ένωση του με άλλη γυναίκα θεϊκής ή θνητής καταγωγής. Στην λαϊκή παράδοση, ωστόσο, έχει επικρατήσει πως η ΑΘΗΝΑ ως παρθένος ήταν και άτεκνη, κάτι που με μια πιο προσεκτικότερη ματιά διαψεύδεται, αφού σύμφωνα με το Μύθο η ΑΘΗΝΑ απέκτησε παιδί, που έγινε κι ο πρώτος διφυής βασιλιάς της Αττικής, ενώ διατήρησε την αγνότητά της.
Παράλληλα βλέπουμε εικόνες από την Οδύσσεια. Ο Οδυσσέας πάνοπλος σκοτώνει τους μνηστήρες υποβοηθούμενος από τον Τηλέμαχο, που γίνεται ορατός στο βάθος της εικόνας. Η εμφάνιση του Οδυσσέα σε αυτό το σημείο καθώς και του γιου του Τηλέμαχου, είναι έμμεση αναφορά στη μάχη που θα ακολουθήσει στο Movement ΙΙ, αλλά και πως η «μάχη» λαμβάνει χώρα «μακριά». Ο συμβολισμός του βασιλιά Οδυσσέα που επιστρέφει για να ανακτήσει τα κεκτημένα του, και πως συνοδεύεται στη μάχη αυτή και από τον υιό του, είναι ένας παραλληλισμός στην ικεσία του Χορού, που ζητά την επιστροφή του Διός και του Απόλλωνα, ή ενδεχομένως του Δία και των απογόνων του, των Ελλήνων. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα υποσυνείδητο μήνυμα καλέσματος ενός βασιλιά που επιστρέφει για να τακτοποιήσει τα του οίκου του και στην προσπάθειά του συμμετέχει και το παιδί του, μεταφορικά ο Έλληνας, κάτι που στο Movement 7 γίνεται πιο ξεκάθαρο, με το στίχο ΕΙ ΤΥΓΧΑΜΕΝ ΣΥ ΜΕΝ ΑΜΥΝΩΜΕΝ!
Τώρα, για να κατανοήσουμε το πρόσωπο της μητέρας πρέπει να δούμε το Movement από την αρχή και να αναζητήσουμε δείγματα εικόνων για μια μητέρα που έρχεται μετά από πρόσκληση του Χορού και μάλιστα με σημείο αφετηρίας κάτι εκτός Γης. Πότε είδαμε όλοι μας μια γυναίκα ΕΓΚΥΟ που έρχεται από το διάστημα; Αύγουστος-2004! Στην 1η Ολυμπιάδα της Νέας Εποχής. Μετά την παρέλαση των αρμάτων – ένα τμήμα της τελετής έναρξης των Αγώνων της Αθήνας, που ονομάζεται Κλεψύδρα – μια γυναίκα ξεπροβάλει την φωτισμένη της κοιλιά στο σύμπαν... κι εκείνο ανταποκρίνεται, κάνοντας τα άστρα να λάμπουν. Ο εκφωνητής στην τελετή έναρξης λέει... η Ήρα ανακάλυψε πως τυχαία θήλαζε ένα άγνωστο μωρό... τον Ηρακλή, χαρίζοντας του με το γάλα της, την Αθανασία... Ο Γαλαξίας... το γάλα τροφή του σύμπαντος... κι αμέσως το στάδιο πλημμυρίζει από αστέρια.
Γίνεται φανερό, πως τόσο η Μυθωδία, όσο κι η τελετή έναρξης των Αγώνων της Αθήνας του 2004, παρουσιάζουν εμφανείς ομοιότητες. Στη Μυθωδία γίνεται συνέχεια λόγος για τη μητέρα κι ένα παιδί, ενώ παρόμοιες εικόνες συναντά κανείς και στην τελετή έναρξης (που έπεται χρονικά της Μυθωδίας), στο επονομαζόμενο τμήμα της Κλεψύδρας – όπως ακριβώς και το νεφέλωμα που είδαμε στην αρχή του Movement. Στη τελετή έναρξης θα δούμε εν τάχει την ελληνική ιστορία να περνά μπροστά στα μάτια μας, φτάνοντας ως τη νεότερη ιστορία της Ελλάδος ως και το σήμερα, ξυπνώντας μας συναισθήματα και μνήμες. Η κλεψύδρα ξεκινά με τον Έρωτα που ως γενεσιουργός αιτία κινεί τα νήματα της εξέλιξης. Μινωικές φιγούρες που κρατούν φίδια και κοπέλες που μαζεύουν κρόκους είναι οι πρώτες εικόνες που παρακολουθούμε (με έμμεση πιθανή νύξη για την θεά Εκάτη). Λίγο αργότερα ο Έρωτας χαρίζει σε μια Κόρη ένα πορτοκαλί λουλούδι – έναν κρόκο, (που βγάζει το λευκό μαρμάρινο ρούχο της, κι εμφανίζεται με ένα κόκκινο φόρεμα, τρέχοντας πίσω από τους Κούρους), και στο τέλος της παρέλασης πάλι ο Έρωτας χαϊδεύει τη γυναίκα, της κρατά το μανδύα, κι εκείνη, λιτή κι απέριττη βγαίνει στο σύμπαν κι είναι έτοιμη να γεννήσει, ενώ οι θεατές ακούν την αοιδό μας Μαρία Κάλλας να τραγουδά μια άρια από την Aida του Verdi “Oh Patria mia….” (=ω πατρίδα μου), κι οι θεατές του σταδίου είναι ενθουσιασμένοι. Τόσο η χρήση θεϊκού άνθους, όσο και η εμφάνιση αρχέγονης δύναμης προμηνύουν την έλευση θεϊκού όντος που φέρει το Φως.
Ενώ θα περίμενε κανείς η ιστορική εξέλιξη της Κλεψύδρας, που μας ταξίδεψε στο χρόνο, να σταματά στο παρόν, βλέπουμε ακόμη ένα άρμα… που μας δείχνει εικόνες από το μέλλον, ενώ κύριο πρόσωπο στην πορεία των αρμάτων είναι μια γυναίκα που δέχεται ένα λουλούδι από κάποια θεϊκή προσωπικότητα, χάνει την αγνότητα του μαρμάρινου καθάριου ενδύματος της και ντυμένη στα κόκκινα – στα χρώματα του αίματος, της γέννησης, της Ζωής, φτάνει τελικώς ετοιμόγεννη στο κέντρο του σταδίου που συμβολίζει το Γαλαξία μας, φέροντας μαζί της και το παιδί της, που από την κοιλιά της μάνας του αγέννητο φωτίζει τον κόσμο.

Η μητέρα φέρνει μαζί της την ζωή, την αναγέννηση, την εξέλιξη, κάτι που γίνεται φανερό κι από τα στάδια που περνά ενώ μπαίνει στο χώρο της σκηνής. Στην αρχή η κοιλιά είναι σβηστή, λίγο λίγο ανάβει, το φως γίνεται πιο έντονο, ενώ η ίδια πλησιάζει το κέντρο του Γαλαξία κάνοντας τα αστέρια γύρω της να φωτίζονται κι αυτά, και τη στιγμή που φτάνει στο στόχο της, βλέπουμε το ξύπνημα του DNA να βγαίνει μέσα από το κέντρο του γαλαξία, φωτίζοντας ολόκληρο το στάδιο με χιλιάδες αστέρια… με ενδεχομένως έμμεση υπόνοια στα γεγονότα του μέλλοντος!
Ο χορός συνεχίζει εμφατικά να ζητά και την εμφάνιση του παιδιού, που πρέπει να έρθει, ενώ ταυτόχρονα σύσσωμος πλέον σηκώνει τα χέρια του σε στάση ικεσίας, κάνοντας δέηση στον άρχοντα που λείπει. Το ρήμα δέομαι στα αρχαία ελληνικά, όταν συντάσσεται με γενική εκφράζει την προϋπόθεση ενός γεγονότος που μέλλει να συμβεί, αλλά για να συμβεί, είναι αναγκαίο να γίνει κάτι», ενώ η σύνταξη με δοτική σημαίνει πως «είναι απαραίτητο για κάποιον να συμβεί κάτι». Έτσι εδώ, η φράση «ΔΕΙ ΔΕΟΜΕΝΟΙ ΑΡΧΟΝΤΟΣ» που αναφέρεται στον Δία, σημαίνει πως «πρέπει να γίνει δέηση στον άρχοντα που λείπει», κάτι που εξηγεί άμεσα το λόγο ύπαρξης αυτής της εισαγωγής. Η παράκληση αναφέρεται στον άρχοντα ΔΙΑ, που λείπει, και πρέπει κατά τα λεγόμενα του χορού να επιστρέψει, μετά της Μητέρας (ΤΕ ΤΗ ΜΗ ΤΕ ΡΑ) – ΕΛΑ (να έλθετε!), που και υπάρχουν αλλά και έχουν ως προορισμό τη ΛΑ- Γη! ... ενώ προβάλλονται τόσο η μάσκα του Διός όσο κι ενός νεαρότερου σε ηλικία ανδρός, στο κέντρο της οθόνης, με δεξιά κι αριστερά πλήθος τοξοτών σε θέση μάχης. Ο νεαρός άνδρας είναι ο Ερμής, που φορώντας το κράνος του και εν μέσω πτερωτών αλόγων ταξιδεύει μεταφέροντας τις καλές ειδήσεις. Το Movement «κλείνει» με τον Οφθαλμό της Δίκης πάλι σε πρώτο πλάνο.

MOVEMENT ΙI

Μετά από μερικά δευτερόλεπτα χειροκροτημάτων, το Movement II ξεκινά με τυμπανιστές να ηχούν πολεμικό χορό, ενώ περικεφαλαίες πολεμιστών της αρχαιότητας εμφανίζονται σταδιακά στο λευκό φόντο μέσα από τα σύννεφα και παραταγμένοι σε σειρά. Ο στρατός πληθαίνει και το κόκκινο χρώμα της φωτιάς και του πολέμου εξαπλώνεται παντού. Όσο ο ανδρικός χορός προφέρει «Ω ΔΙΑ ΕΝ», προβάλλεται ο Αστερισμός του Ταύρου ως εικόνα με τις γειτονικές Πλειάδες. Οι περικεφαλαίες θυμίζουν μυκηναϊκά αντίγραφα που φορούσαν οι πολέμαρχοι της εποχής του Αγαμέμνονα και του Αχιλλέα. Μια μάχη εξιστορείται στους θεατές, που θα ακολουθήσει, όχι όμως στο έδαφος. Το χρώμα της φωτιάς που προκαλείται από τα όπλα του πολέμου, κι οι πολεμικές ιαχές το δηλώνουν ξεκάθαρα, ενόσω ο ανδρικός χορός εξιστορεί τη σχέση του πατέρα μας Δία, με εμάς τα παιδιά του. Αυτό αναφέρεται ξεκάθαρα επίσης όταν στην αρχή του 2ου Movement ο χορός λέει ΖΕΥ ΕΙ, που σημαίνει ΖΕΥ των Ελλήνων. Ο Πλούταρχος στο έργο του «Το Έψιλον το εν Δελφοίς» αναφέρεται διεξοδικά στην ιστορία του Δελφικού Ε που παλιότερα γραφόταν κι ως ΕΙ! Η πολυσημία όμως της ελληνικής γλώσσας, σε συνδυασμό πάντα με το τι υπάρχει πριν αλλά και μετά στο κείμενο της Μυθωδίας, μας φανερώνει πως το ΖΕΥ ΕΙ είναι στην ουσία, όχι μόνο μια ονοματική φράση, αλλά– για τις ανάγκες της Μυθωδίας – ένα ρήμα χωρισμένο, που φανερώνει κίνηση. Ο Δίας ζεύει τα άρματα του, κι ετοιμάζεται για ένα ταξίδι. Επίσης, σε καθαρά ερμηνευτικό-συμβολικό επίπεδο το ΕΙ / Ε δηλώνει την ύπαρξη. Ο Ζεύς υπάρχει!
Στη συνέχεια ο Χορός χαρακτηρίζει το Δία άμεμπτο και μοναδικό Θεό, και δηλώνει πως μέσα από την απεραντοσύνη του γεννήθηκε ο Έλληνας. Ύστερα, τον παρακαλεί έμμεσα να «κοπιάσει», να «έλθει προς τα εδώ» δηλαδή. Αναφέρεται στη παρούσα δέηση και αρχίζει ήδη από αυτό το σημείο να εξιστορεί την ιστορία του Ελληνισμού, από τότε που στη Γη κυβερνούσε ακόμη ο πάππος του Δία, Ουρανός. Ο Χορός αναφέρεται στο ότι ήδη μια φορά στο παρελθόν ο Δίας ήταν εδώ, και πως εδώ στην Ελλάδα γνώρισε το Φώς, όταν στους θεατές εμφανίζεται να κεντράρει ο σκηνοθέτης στην Ακρόπολη φωτισμένη επίσης σε χρώματα φωτιάς. Εμμέσως δηλαδή γίνεται αναφορά στη θεά ΑΘΗΝΑ, προστάτιδα της Σοφίας, αλλά κι αντιπρόσωπο του συμπαντικού Νου-Δία. Η παράκληση επανεμφάνισης του Δία συνεχίζεται κι αυτή τη φορά οι περικεφαλαίες αλλάζουν σύσταση, σα να εκσυγχρονίζονται, κι ο Χορός σταδιακά σηκώνει τα χέρια του σε στάση ικεσίας και θέτει με απορία ένα ερώτημα «ΠΟΤΕ ΘΑ ΡΘΕΙ ΑΠΟ ΕΔΩ;» προς τον πατέρα Δία.

Η κάμερα ζουμάρει σε μια από τις δυο άρπες. Λίγο πριν εμφανιστεί στο λευκό πανί μπρούντζινο άγαλμα του Διός σε τέλεια σωματική διάπλαση γνωστό κι ως «Δίας του Αρτεμισίου», πίσω από την άρπα διακρίνουμε την χορωδό να έχει επίσης σηκώσει τα χέρια σε στάση ικεσίας, βλέποντας όμως αντίθετα, προς την πλευρά του Χορού, σαν να τους καθοδηγεί!
Το Ολυμπείο βάφεται αστραπιαία σε κατάλευκο φως, ενώ ο Χορός τονίζει την ιδιότητα του Έλληνα, πως είναι ένα και το αυτό με το δημιουργό τους. ΕΙ ΔΙΑ ΕΝ (σε μετάφραση…. Έλληνες Δίας ένα). Ο συνθέτης ρίχνει μια γρήγορη ματιά προς το νεφέλωμα, ενώ ο χορός συνεχίζει την ικεσία, και τα τύμπανα ηχούν σε πολεμική χροιά για λίγο ακόμη. Το Movement, «κλείνει» με ένα αναπάντητο ερώτημα «ΠΟΤΕ ΘΑ ΡΘΕΙ ΑΠΟ ΕΔΩ;» προς τον πατέρα Δία!
Η φράση του Χορού «ΕΙ ΔΥΝΑΜΕΝ» σκιαγραφεί την αιτία τέλεσης της Μυθωδίας. Ο Ζεύς/Δίας υπάρχει. Είναι ορατός. Όχι ως θεϊκή προσωπικότητα ανώτατης διάνοιας που καλείται να επιστρέψει για να τιμωρήσει αλλότριους, αλλά ως εσωτερικός ατομικός στόχος. Η Φύση/Ουσία του Θεού εντός εισαγωγικών, είναι διττή. Και ΖΕΥΣ, αλλά και ΔΙΑΣ. Και ικανός να ενώσει, να ενισχύσει να δημιουργήσει, αλλά ταυτόχρονα και ικανός για το αντίθετο, να Διαιρέσει, να καταστρέψει, να χωρίσει. Ο χορός ζητάει εμμέσως την επιστροφή του Ζηνός, κι όχι του Δία. «ΖΕΥ ΠΛΗΝ ΗΜΕΤΕΡΕ»… Ζήνα δίχως το άλλο σου μισό! «ΕΙ ΔΥΝΑΜΕΝ ΠΑΤΕΡΑΝ ΕΝ ΕΛΘΕΙΝ ΕΔΩ», Αν μπορούμε να επιστρέψει εδώ… ένας πατέρας. Μία αρχή… όχι και οι δύο φύσεις. Το κομμάτι κλείνει με προσευχή στον Ζήνα - «ΖΕΥ», που χαρακτηρίζεται Απέρατος.

MOVEMENT ΙΙΙ

Πριν ξεκινήσει το Movement ΙII το χειροκρότημα σημαίνει την είσοδο των 2 σοπράνο στο χώρο της τελετής και με ήχους άρπας ξεκινά η εξιστόρηση. Όχι τυχαία η επιλογή άρπας. Κλασικό αρχαιοελληνικό μουσικό όργανο. Η καθεμία αοιδός εξιστορεί με τη συνοδεία λυρικού οργάνου... όπως τότε, που εξιστορούνταν τα δυο γνωστά μας έπη, ταξιδεύοντας τη μνήμη μας στο απώτατο παρελθόν. Ο Χορός, ενώ ως τώρα σήκωσε στους ώμους του τα δυο πρώτα βήματα, έχει πλέον συμπληρωματικό χαρακτήρα. Οι δυο σοπράνο μοιράζονται ήχους από την ίδια φράση εξιστορώντας την ιστορία του Διός. Το ταξίδι στο παρελθόν ξεκινά με την Kathleen Battle, ενώ στην οθόνη βλέπουμε 2 αντικριστά αγαλματίδια του «αρπιστή της Κέρου».

ΠΑΤΕΡΑ ΖΗΝΑ, ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΣΩΜΑ (=Στον Πατέρα Δία, που έδωσε το σώμα, που έπλασε). Η λέξη ΖΗΝΑ είναι δεύτερος τύπος του ουσιαστικού ΖΕΥΣ σε πτώση αιτιατική. Είναι δηλαδή σαν κανείς να λέει πως ότι ακολουθεί είναι για ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΔΙΑ/ΖΗΝΑ, και μας γνωστοποιεί το έργο του, πως ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΣΩΜΑ, πως έπλασε καθώς επίσης και τι όρισε με νόμους που ο ίδιος θέσπισε. Στη οθόνη εμφανίζονται μινωικές φιγούρες να κρατούν το πρώτο και το τελευταίο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου, της πρώτης γλώσσας παγκοσμίως. Υποσυνείδητα η φράση «έδωσε το σώμα», δηλαδή «έπλασε» αντιπαρατίθεται μιας άλλης κοσμοθεωρίας, που συμπληρώνεται στον επόμενο στίχο, ενώ η πλάση δεν αναφέρεται μόνο στην ύλη των σωμάτων αλλά και στο πνεύμα αυτών, μέσω της γλώσσας!

ΟΣΟΙ ΚΑΤΗΛΘΟΝ ΩΩΩ, ΥΛΗΣ ΑΣ ΜΝΩΜΕΝ ΑΝΕΥ ΣΟΥ (όσοι κατήλθαν, όσοι κατέβηκαν ας θυμηθούμε, ήταν χωρίς την ύλη σου) Η αοιδός εδώ μας πληροφορεί πως κάτι πολύ σημαντικό συνέβη στο παρελθόν. Μας αναφέρει πως οι πληθυσμοί της Γης ήταν διαφορετικοί, άλλοι ήταν αυτόχθονες, δηλαδή γηγενείς, κι άλλοι, που κατέβηκαν από ψηλά (πώς άραγε μπορεί κανείς στο παρελθόν να κατέβει στο έδαφος από κάπου ψηλά;), πως δεν πλάστηκαν από την ύλη του Διός. Γίνεται εδώ έμμεσος διαχωρισμός της Ελληνικής Φυλής, του γένους του Δία που ήταν γηγενές, σε αντίθεση με άλλα όντα, που δεν ήταν, και μάλιστα ΚΑΤΗΛΘΑΝ από αλλού. Τώρα, όσοι κατέβηκαν από ψηλά, αγωνίσθηκαν στον κόσμο, προσπάθησαν να ζήσουν, αλλά… ΤΙΣ ΘΥΜΑΤΑΙ; (ποιός το θυμάται αυτό;). Ποιος δηλαδή θυμάται τις διαφορές των φυλών;

ΠΑΝΤΑ ΟΡΙΖΕ ΜΑΣ ΧΡΗ (Πάντοτε μας όριζε (εννοείται ο Δίας) πως πρέπει)…σχεδόν κανείς δε θυμάται τι όριζε ο Δίας στο παρελθόν.

ΟΥΧΙ ΜΑΤΗΝ ΝΑ ΤΙΝΙ ΣΥ ΔΑ ΝΕΙΖΑΝ ΟΤΙ ΝΟΜΙΖΑΤΟ (ουδέποτε να μην δάνειζαν μάταια σε άλλους ότι εκείνος όριζε με νόμους). Οι δυο σοπράνο μοιράζονται τμήματα των λέξεων, άλλα προφέρουν χωριστά κι άλλα μαζί. Αναφέρονται έμμεσα στις εντολές του Δία για διατήρηση του γένους του χωρίς επιμειξίες με άλλες φυλές, κάτι που αποτέλεσε και αιτία διαπλανητικού πολέμου στη Μυθολογία μας, όταν ο Δίας διαφώνησε με τα πρακτικές του πατέρα του Κρόνου να επιδίδεται σε επιμειξίες με άλλες φυλές κι όντα μη απαραίτητα ανθρώπινης προέλευσης, από τις οποίες ενώσεις γεννήθηκαν όλα τα περίεργα όντα της Μυθολογίας μας. Η αντίθεση αυτή οδήγησε στην γνωστή μας Τιτανομαχία και στην τελική επικράτηση της εξουσίας του Διός. Είναι σημαντικό να προσθέσουμε πως ο χρόνος αναφοράς είναι παρελθοντικός, ενώ η έμμεση αναφορά στην σύγκρουση δύο κόσμων δημιουργίας, του Τιτανικού κόσμου και της ολυμπιακής οικογένειας παραπέμπει και πάλι στην σύγκρουση δύο κόσμων που υπάρχουν πάνω σε ένα σώμα. … κυριολεκτικά της Γαίας, μεταφορικά των σωμάτων των ανθρώπων.

Η JN ξαφνικά φωνάζει με απορία, ΜΗ ΝΑ ΤΗΝ ΘΟΡΩ (=Μήπως τη βλέπω;) ενώ παράλληλα η 2η σοπράνο, συμπληρώνει τη φράση ΑΠΟΛΛΩΝ ΜΟΙ-(ΜΗ) ΠΑΤΕΡ ΩΩΩ (=Απόλλωνα πατέρα μου). Θα μπορούσε όμως να συνεχίζεται η επίκληση στο Δία. Απλώς… ονομάζεται ως ο ΑΛΦΑ των ΠΟΛΛΩΝ. Ο πρώτος όλων. Το ΜΟΙ της φράσης Απόλλων μοι πάτερ καλύπτεται ακουστικά από ένα δεύτερο «ΜΗ», το οποίο όμως συμπληρώνει την 1η φράση Μη να την θορώ….μη! Η JN αναρωτιέται αν τη βλέπει…

ΠΑΤΕΡΑ ΠΥΡΩΜΑ ΣΟΥ ΑΙΤΩ (=πατέρα (Δία) σημάδι σου ζητώ) Μυθολογικά, μπορεί ο Δίας κι ο Απόλλωνας να έχουν σχέση πατρός – υιού, αλλά στη ουσία η δωδεκαθεϊστική κοσμοθέαση είναι μονοθεϊστική. Δηλαδή ο Δίας, έχει όλες τις θεϊκές ιδιότητες, που για ευκολία τις έχουν μοιραστεί τα παιδιά του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, πως πολλές θεότητες είναι τμήματα του σώματος του. Η Αθηνά, βγαίνει από το κεφάλι του, ο Διόνυσος από το πόδι του. Ακόμη κι ο Άδης (ΑΔΗΣ/ΑΔΙΣ), αν γίνει αναγραμματισμός στο όνομα του, βγαίνει ΔΙΑΣ.

ΤΙ ΕΙ ΖΟΥΝ ΣΤΗ ΓΑ (Τι Έλληνες ζουν στη Γη;) Το ΓΑ είναι δωρικός τύπος και λήμμα αττικής διαλέκτου για την επονομασία της Γης. ΓΑΙΑ > ΓΑ > ΓΗ. Η αοιδός αναρωτιέται, τι Έλληνες υπάρχουν πλέον στην Γη; Πόσοι απέμειναν από αυτούς που εσύ έπλασες, πάτερ ω Ζεύ; Το ΕΙ εδώ δε μπορεί να έχει υποθετική σημασία, καθώς υπάρχει ρηματική φράση που να το συνοδεύει και μάλιστα σε δημοτική γλώσσα, άρα πρόκειται προφανώς για το δωρικό τύπο του γράμματος Ε (του αρχικού γράμματος της λέξης Ελλην) σε θέση υποκειμένου, κάτι που συναντάμε και στην προμετωπίδα του ναού του Απόλλωνα στους Δελφούς, στο μέσον της γνωστής σε όλους φράσης ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ (ΕΙ) ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ. Ο Πλούταρχός στο έργο του «Το Ε το εν Δελφοίς» αναφέρεται στην ιστορία αυτού του Ε(Ι), στην σημασία του για το ελληνικό γένος, τη σχέση του με τον ιερό αριθμό πέντε και με τα δελφικά παραγγέλματα.

Αν το ΕΙ ήταν υποθετικός σύνδεσμος, θα έπρεπε με βάση το συντακτικό της αρχαίας ελληνικής να έχουμε αμέσως μετά Οριστική ή Δυνητική Ευκτική έγκλιση ρήματος, και μάλιστα ο τύπος του ρήματος να είναι σε αρχαία γλώσσα, κάτι που φυσικά δε γίνεται με το «ΖΟΥΝ». Άρα το ΕΙ είναι σε θέση άρθρου κι ουσιαστικό. Θα μπορούσαμε δηλαδή να το χαρακτηρίσουμε ως αντωνυμικό ΕΙ.

Επίσης σε επόμενο Movement, μια εκ των σοπράνο θα πει «ΜΗ ΤΙΣ ΕΙ ΜΗ ΤΗΝ ΕΦΟΒΗΘΕΙ ΕΙ ΤΗΝ ΔΕΙ...» που σημαίνει... «Αν κάποιος ΕΙ (=Έλλην) την δει, να μην την φοβηθεί». Αν πάλι κάνουμε καθαρή συντακτική ανάλυση, το ρήμα της φράσης «ΤΙ ΕΙ ΖΟΥΝ ΣΤΗ ΓΑ», είναι το «ΖΟΥΝ». Ποιοι ζουν ή μάλλον τι ζει; Οι ΕΙ ζουν, και το ρήμα εδώ εμφανώς είναι σε πληθυντικό αριθμό. Άρα, προφανώς, το ΕΙ δεν είναι υποθετικό σύνδεσμος, αλλά κωδικοποιημένο μήνυμα σε θέση ουσιαστικού.

Ο Χορός σύσσωμος τραγουδά τώρα ένα ύμνο στο Δία. Τον αποκαλεί ΑΓΓΕΛΟ, δηλ αυτόν που στάλθηκε, ΑΜΕΜΠΤΟ και ΑΧΡΑΝΤΟ. Η μοναδικότητα του Θεού και οι θεϊκές του ιδιότητες τονίζονται. «ΠΑΛΙΝ ΣΥ ΕΡΧΟΜΕΝΕ ΘΕΕ»... Θεέ εσύ που και πάλι θα έρθεις. Μια άφιξη δηλώνεται εδώ από το σύμπαν, όπως κι ο προηγούμενος ερχομός του Θεού στη Γη. Γιατί για να έρθει πάλι, έχει ήδη έρθει μια φορά τουλάχιστον.

«ΤΩΡΑ» Η νέα άφιξη πρέπει να γίνει τώρα. Όσο γίνεται πιο γρήγορα.

«ΠΥΡΩΜΑ ΔΕ ΘΕΕ ΖΗΤΩ» (Σημάδι σου Θεέ ζητώ) ζητά η σοπράνο. Κι ο Χορός ανταπαντά

«ΚΑΤΗΛΘΟΝ ΚΑΙ ΕΙΠΟΝ ΜΕΝ ΕΕΕΕΕΕΕΥ ΣΕ ΟΝΟΜΑΤΑ» (Κατέβηκαν μεν αυτοί από ψηλά… και είπαν μεν σε σένα καλά ονόματα. Η λέξη ονόματα είναι συντακτικά σύστοιχο αντικείμενο στο «είπαν». Άρα μπορεί να μεταφραστεί κατά παράφραση... πως «αυτοί που ήλθαν όχι από σένα όμως, είπαν για σένα καλά πράγματα...» «ΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΣΥ» (=Εσύ, όμως να μην (τους πιστέψεις) «ΟΥΧΙ ΜΗ ΔΕΙ ΠΟΤΕ» (=Ούτε και πρέπει (να τους πιστέψεις) ποτέ). Ένας νεανίας εμφανίζεται στους θεατές.

MOVEMENT ΙV

Tο επόμενο Movement ξεκινά με ήχους ανέμου, ενώ στην οθόνη βλέπουμε τον αστερισμό του Σκορπιού. Ο πλανήτης Άρης έχει ήδη ξεκινήσει μια πορεία μέσα από τον αστερισμό του Τοξότη και πλησιάζει στο Σκορπιό. Ενώ οι θεατές βλέπουν γαλαξιακές εικόνες γεμάτες αστέρια από το εξωγήινο σύμπαν να πλημμυρίζουν την οθόνη, ήχοι άρπας μας οδηγούν σε ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο. Η εικόνα του συνθέτη με ένα χαμόγελο τονίζει τη σπουδαιότητα αυτού του κομματιού. Η μία εκ των σοπράνο τραγουδώντας, κουνά το κεφάλι της σε μια στροφή κοιτώντας τους θεατές, σα να δείχνει όλο τον κόσμο, λέγοντας «ΑΝΑ ΤΗΝ ΓΑΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΗΧΩΝ» (=γύρω σε όλη τη Γη, μέσα στην ηχώ), εννοώντας παντού στον κόσμο αυτό που αποκαλούμε Γη, μέσα κάτω από την επιφάνεια, εκεί που όταν φωνάζουμε ακούγεται η ηχώ της φωνής μας, εκεί στα Τάρταρα, «ΑΠΟΖΗΤΟΥΝ ΩΩΩ ΤΟ ΣΚΟΠΤΕΙΝΟ» (=αναζητούν κάποιοι να βρουν τον Κρόνο). Η λυρικότητα της φράσης διακόπτεται από την λέξη ΣΚΟ-Π-ΤΕΙΝΟ.

Το ελαφρώς εμβόλιμο Π εν μέσω της λέξεως είναι υπόδειξη για το ρήμα. Έτσι το παλιό ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ, αποκτά τώρα νόημα. Δεν ψάχνουν απλώς, αλλά με στόχο να βρουν κάτι που χαρακτηρίζεται ως ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ. Μυθολογικά, ο Κρόνος σχετίζεται με το σκοτάδι. Υπενθυμίζουμε εδώ, πως ο Κρόνος, όταν ηττήθηκε από τους Ολύμπιους Θεούς φυλακίστηκε στα Τάρταρα. Κάποιοι προσπαθούν να τον βρουν. Θα μπορούσε ίσως να προσφωνείται ο Ηράκλειτος, που είχε το σχετικό παρατσούκλι, λόγω των δύσκολων και κρυμμένων μηνυμάτων στα κείμενά του, αν και κάτι τέτοιο δεν προκύπτει άμεσα.

Το σκοτάδι, η νύχτα υπάρχει παντού «Ω ΝΥΞ ΕΙ (ΠΑΝΤΑ ΖΕΙ Η ΙΩ ΩΩ)», όμως (λένε οι σοπράνο), πάντα ζει η Ιώ. «ΠΑΝΤΙ ΤΟ ΖΕΙ» Παντού αυτό ζει. «ΤΗΝ ΕΙΔA» φωνάζει η μια σοπράνο κι η δεύτερη σχεδόν ταυτόχρονα μας γνωστοποιεί την ταυτότητά της. «Η ΙΩ».

Η Ιώ σύμφωνα με τη Μυθολογία, ήταν ιέρεια της Ήρας. Ήταν κόρη του Ίναχου, βασιλέα του Άργους κι εξαιρετική για την ομορφιά της, θεϊκής μάλιστα καταγωγής, κι ο Δίας, όπως ήταν φυσικό, την ερωτεύτηκε. Από κει και πέρα άρχισε το μαρτύριό της. Η Θεά Ήρα ετοίμασε ένα σχέδιο για να την καταστρέψει κι ο Δίας για να τη σώσει τη μεταμόρφωσε σε λευκή παχιά αγελάδα. Σύμφωνα με το μύθο, η Θεά Ήρα απαίτησε την παράδοσή της από τον ίδιο το Δία, στον Άργο Πανόπτη, για να τη φυλάει. Ο Ερμής όμως, με υπόδειξη του Δία, έπαιξε την λύρα του και με τους σκοπούς του έκλεισε όλα τα μάτια του Άργου Πανόπτη και τον σκότωσε. Τότε η ζηλόφθονη Ήρα έστειλε ένα σιχαμερό και ενοχλητικό έντομο, τον οίστρο (αλογόμυγα), που κεντούσε διαρκώς την Ιώ στα πλευρά. Αυτή για να αποφύγει τα τσιμπήματα άρχισε έξαλλη να τρέχει. Διέσχισε τη θάλασσα που πήρε το όνομά της <Ιώ+ναύς>, Ιόνιο Πέλαγος, κι έφτασε μετά από πολλές περιπέτειες στην Αίγυπτο.

Εκεί ο Δίας της ξαναέδωσε την ανθρώπινη μορφή της και από το «άγγιγμά» του η Ιώ γέννησε τον Έπαφο, που κυβέρνησε όσους τόπους ποτίζει ο Νείλος και έγινε προπάτορας όλων εκείνων που ίδρυσαν τα μεγάλα βασίλεια στην Ασία, την Αφρική και την Αργολίδα. Η Ήρα ανέθεσε στους Κουρήτες να εξαφανίσουν τον Έπαφο. Ο Δίας οργισμένος τους κατακεραύνωσε, μολονότι τον είχαν βοηθήσει τόσο πολύ όταν ήταν βρέφος, κι η Ιώ αγχωμένη άρχισε να αναζητά το παιδί της παντού! Ο Έπαφος πήρε για σύζυγό του την κόρη του Νείλου, τη Μέμφιδα και μαζί απέκτησαν μία κόρη, τη Λιβύη. Βασίλεψε στην Αίγυπτο και την πόλη Μέμφις (όπως αναφέρεται στον Απολλόδωρο και τον Οβίδιο). Απόγονοι του Επάφου ήταν ο Δαναός, ο Κάδμος, ο Δώρος, ο Βήλος, η Λυσιάνασσα, η Θήβη κι άλλοι, μεταξύ αυτών κι ο Περσέας κι ο μυθικός Ηρακλής.

Ο μύθος του Επάφου, που ήταν διαδεδομένος στην Εύβοια και στη Βοιωτία, δείχνει ότι υπήρξαν Έλληνες άποικοι στην Αίγυπτο, Ασία και Αφρική. Όσο για την Ιώ, ταυτίστηκε με την αιγυπτιακή Θεά Ίσιδα, γιατί και οι δύο παρασταίνονταν με κέρατα. Έτσι ο Έλλην Έπαφος προσωποποιήθηκε ως ο αιγυπτιακός Θεός Ώρος. Πεθαίνοντας η Ιώ πήρε τη θέση της στον ουράνιο θόλο ως αστερισμός και στη σύγχρονη εποχή είναι ένα από τα φεγγάρια του πλανήτη Δία.

Σε λογοτεχνικό επίπεδο γίνεται έμμεση αναφορά στον Έπαφο, μέσα από την τραγωδία του Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης», όπου πραγματεύεται την ηρωική αντίσταση του αλυσοδεμένου στον Καύκασο Προμηθέα, να υποκύψει στο θέλημα του Δία.

Σύμφωνα με το μύθο, η «αμαρτία» του Προμηθέα, που δεν είναι άλλη από την προσβολή της κοσμικής τάξης του Διός, με το να δώσει τη φωτιά στους ανθρώπους, οδηγεί στο «δέσιμο» του Τιτάνα ήρωα στον Καύκασο και ως επιπλέον τιμωρία, ένα γεράκι τρώει το συκώτι του κάθε μέρα, αφού λόγω της αθανασίας του αυτό αναγεννιέται.

Στο δεύτερο τμήμα της τραγωδίας, αν και ο Προμηθέας δέχεται συνεχείς συμβουλές από άλλες θεότητες να αποδεχτεί την εξουσία του Διός και να συμφιλιωθεί μαζί του, αμετανόητος εναντιώνεται στις βουλές του, και μάλιστα ευθαρσώς απαριθμώντας τις ευεργεσίες του προς το ανθρώπινο γένος. Στην επόμενη σκηνή παρουσιάζεται στον Προμηθέα η θεότητα Ιώ, που κι αυτή κατά τον Προμηθέα έχει βασανιστεί πολλάκις από τα καμώματά του Διός. Ο Προμηθέας μιλάει για τα παθήματά της, για τον απόγονό της που θα τον απελευθερώσει τελικώς από τα δεσμά του, αλλά και αφήνει νύξεις για ένα μυστικό που γνωρίζει και που μέλλει να ανατρέψει την εξουσία του Διός, κάτι που δε δέχεται να αποκαλύψει στον Δία, όσο είναι τιμωρημένος.

Στην τραγωδία η Γαία (προσδιορισμένη ως Θέμιδα) γνωστοποιεί στο γιο της Προμηθέα το μυστικό της μελλοντικής συντριβής του Διός. Σε σχετικό διάλογο του Προμηθέα με την θνητή Ιώ, αποκαλύπτεται πως απόγονος της θα λυτρώσει τον Προμηθέα από τα βάσανά του. Δεν αναφέρεται πως ο Έπαφος είναι ο απόγονος εκείνος που θα καταλύσει την εξουσία του Διός «τῶν σῶν τιν᾽ αὐτὸν ἐγγόνων εἶναι χρεών». (Αισχύλος: Προμηθέας Δεσμώτης, στ 771), αλλά πως ο δέκατος τρίτος απόγονος της Ιούς θα το κάνει αυτό «τρίτος γε γένναν πρὸς δέκ᾽ ἄλλαισιν γοναῖς». (στ 774)! Κι ο 13ος στη σειρά είναι ο μυθικός Ηρακλής! Η «κατάλυση» της θεϊκής εξουσίας όμως, δεν αναφέρεται στην πτώση του Διός από το αξίωμά του, αλλά στο τέλος των βασάνων του ήρωα Προμηθέα. Άλλωστε, κατά τη Μυθολογία ο Ζευς δεν πέφτει ποτέ από το θρόνο του από τον Ηρακλή, αφού ο δεύτερος πεθαίνει και μάλιστα θεοποιείται από τον Δία και νυμφεύεται την κόρη της Ήρας, Ήβη! (ΣΧΟΛΙΟ: Πάνω σε αυτό το μύθο βασίζονται αρκετοί για να πουν πως η καθεστηκυία τάξη των Ολυμπίων έρχεται να ανατραπεί με την εμφάνιση του Ιησού Χριστού, που φαίνεται να πληροί χρονικά τις 13 γενεές που αναφέρονται στο μύθο! Περαιτέρω σχολιασμός…περιττός!)

Ο Προμηθέας αναφέρεται έμμεσα σε απόγονο της Θέτιδος όταν αναφέρεται στο μυστικό! Η ίδια η Γαία, με τη μορφή της Θέμιδος στην τραγωδία, γνωστοποιεί το μέλλον του Διός στον Προμηθέα, ο οποίος με σθεναρή στάση απέναντι στις απαιτήσεις του Διός για να μάθει τον μελλοντικό αντικαταστάτη του, δεν τον προσκυνά, αλλά αντίθετα αντιστέκεται στις προσταγές του (μέσω του Ερμή), αλλά και πάλι, ο μόνος απόγονος της Θέτιδος είναι ο μυθικός Αχιλλέας, που σκοτώνεται ως γνωστόν. Ίσως ο μύστης Αισχύλος φανερώνει εδώ μια παράμετρο της αχίλλειου πτέρνας του Διός. Όπως μας αποκαλύπτει μέσα από το κείμενο του Προμηθέα Δεσμώτη, «Μόνος αυτός ο ίδιος, εξαιτίας των αφρόνων του βουλευμάτων… γάμον θα συνάψει, ο οποίος θα τον συνθλίψει», αναφερόμενος προφανώς στο μυστικό της Θέμιδος, πως αν ο Δίας συνάψει γάμο με τη Θέτιδα, τότε θα γεννηθεί ο αντικαταστάτης της εξουσίας του, όπως έγινε ήδη στην δική του περίπτωση με τον Κρόνο. Ο Προμηθέας άλλωστε, είναι κατά τα λεγόμενά του, ο μόνος που ξέρει τα μελλούμενα, αλλά και το τρόπο να γλιτώσει ο Δίας την θέση του. Δηλαδή μας λέει πως ουσιαστικά η εξουσία του Διός δε θα καταλυθεί οριστικά, αφού ο Προμηθέας γνωρίζει πως πρόκειται να απελευθερωθεί από τον απόγονο της Ιούς – το αντίθετο θα συνέβαινε αν εκείνος παρέμενε δεμένος στον Καύκασο. Μετά την απελευθέρωσή του από το μυθικό Ηρακλή, Δίας και Προμηθεύς συμφιλιώνονται κι εργάζονται μαζί για το καλό της ανθρωπότητας. Επιπλέον, ο Δίας μαθαίνοντας το μυστικό, παρά τον έρωτά του για τη Θέτιδα, κόρη του παλαιού θεού της θάλασσας Νηρέα, δεν την νυμφεύεται, αλλά αντίθετα της δίνει ως σύζυγο ένα θνητό, τον Πηλέα. Στους γάμους του Πηλέα και της Θέτιδας παρευρέθηκαν όλοι οι θεοί, εκτός από την Έριδα, εκείνη που έριξε το μήλο της προτίμησης ανάμεσα στις θεές και στάθηκε η ουσιαστική αιτία για να ξετυλιχθεί το νήμα του Τρωικού πολέμου.

Επιπλέον, αν θεωρήσουμε πως η ιστορία του Αισχύλου δεν είναι απλώς... παραμύθι αλλά αληθής καταγραφή παλαιότερων γεγονότων, τότε ο Δίας τείνει να καταλυθεί εξουσιαστικά από άμεσο απόγονό του, που πρέπει τουλάχιστον να είναι απόγονος θεών/τιτάνων, όπως ο ίδιος, που γεννήθηκε από τον Τιτάνα Κρόνο και την Τιτανίδα Ρέα. Πιθανός απόγονος ημίθεος δε μπορεί να τον καθαιρέσει, μόνο ένα υβρίδιο με δυνάμεις Τιτάνων αλλά και Θεών μπορεί να το κάνει. Κι επομένως ίσως να είναι αυτός ο λόγος που ο Αισχύλος κάνει αναφορά στη Θέτιδα στην εισαγωγή του έργου του, αφού μόνο με τη σύζευξη Διός-Θέτιδος και στη μίξη γενεών των, ελλοχεύει ο κίνδυνος κατάλυσης της εξουσίας του Διός.)

Επιστρέφοντας στο Μovement, οι σοπράνο μας γνωστοποιούν την ταυτότητά της Ιούς. Η φράση «ΠΑΝΤΙ ΤΟ ΖΕΙ» αναφέρεται στο ΣΚΟΤΕΙΝΟ Κρόνο. Το σκοτάδι ζει παντού, έχει χαθεί η ελπίδα. Όμως, όπως λέει η σοπράνο, ΤΗΝ (ΕΙΔΑ), αναφέρεται στη θεότητα. Τι κάνει, όμως, η Ιώ εδώ;

«ΑΝΑΖΗΤΑ – Ω ΑΝΑΖΗΤΩ, ΑΝΑΖΗΤΑ». Οι δυο σοπράνο μας αναπαριστούν τώρα έναν διάλογο που λαμβάνει χώρα. Η μία έχει το ρόλο της αφηγήτριας, που παρουσιάζει στο κοινό τα γεγονότα κι η δεύτερη ως προσωποποιημένη ΙΩ να μιλά απευθυνόμενη στο κοινό. Αναζητά, μας λέει η μια σοπράνο. Η Ιώ αναζητά κάτι να βρει…

«ΩΩΩ ΕΝ ΤΩ ΤΟ ΦΑ / ΑΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗΝ ΑΝΑΖΗΤΕΙ». Ψάχνει να βρει μέσα σε αυτό, μέσα στο σκοτάδι δηλαδή, το ΦΑ-ΟΣ/ΦΩΣ. Η Ιώ αναζητεί την ελπίδα του Φωτός (μεταφορικά αναφέρεται στον Απόλλωνα). Κι η δεύτερη σοπράνο σα να μας εξηγεί, μας λέει πως η Ιώ είναι εδώ γιατί ψάχνει να βρει αθάνατη ζωή. – βλέπουμε έναν παραλληλισμό της αισχύλειας τραγωδίας με τη Μυθωδία, όπως στο μύθο η Ιώ αναζητούσε το παιδί της. Η σοπράνο αφηγήτρια συνεχίζει.

«ΦΙΛΟΙΣΤΡΟΝ ΜΙΛΑ ΖΗΤΩ» Η σοπράνο μας λέει πως τη βρήκε τελικώς η Ιώ την Αθάνατη ζωή. Και για αυτό χαίρεται με μανία. Η λέξη Φίλοιστρον δηλώνει τη μανία της Ιούς ενώ μας εκφράζει παράλληλα και την έντονη χαρά με την οποία μας μιλά. Και το επιφώνημα ΖΗΤΩ έρχεται να επισφραγίσει τη χαρά της, τον οίστρο της. Επιπλέον, η λέξη ΟΙΣΤΡΟΣ είναι έμμεση αναφορά στην ίδια την Ιώ. Κατά το μύθο η αλογόμυγα που την κεντούσε όσο ήταν μεταμορφωμένη σε αγελάδα, ονομαζόταν ΟΙΣΤΡΟΣ. Η αιτιατική πτώση φανερώνει τον τρόπο έκφρασης των όσων μας λέει η Ιώ. Κι η κραυγή ΖΗΤΩ φανερώνει τη χαρά της, και μας γνωστοποιεί να δούμε την Ελπίδα γύρω μας. ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΠΑΝΤΟΥ ΝΑ ΠΑΛΛΕΤΑΙ. Κοίτα, να όλη η πλάση το φανερώνει αυτό που λαμβάνει χώρα, μας λέει η μια σοπράνο κι αμέσως ο Χορός σηκώνει το δεξί του χέρι και δείχνει στους θεατές τον ουρανό. Κάτι γίνεται, ήδη, αυτή τη στιγμή. Η ένταση της μουσικής ανεβαίνει σταδιακά ολοένα και περισσότερο. Ο Χορός συνεχίζει με επιφωνήματα να χαίρεται, ενώ η Ιώ μας μεταδίδει το ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ… κι η μια σοπράνο μας λέει πως τη βλέπει … ΤΗ ΘΑΡΡΩ…. ΕΔΩ ΕΔΩ ΕΔΩ… επαναλαμβάνει τη λέξη ΕΔΩ τρεις φορές. Σα να μας λέει πως η Ελπίδα/Ιώ είναι εδώ… στην Ελλάδα.

Ο Χορός τότε απαντά «ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΑΡΕΙΕ» εις διπλούν, με το χέρι στην καρδιά, σα να δηλώνει τη σοβαρότητα και την αλήθεια των λεγόμενων. Η Ιώ περιμένει έναν Άρειο, προφανώς να έρθει. Αν η προσφώνηση ΑΡΕΙΕ, απλά δηλώνει την καταγωγή, τότε κάποιος κατοικεί στον πλανήτη ΑΡΗ, λόγος για τον οποίο γίνεται κι η Μυθωδία. Η Ιώ συνεχίζει ακόμη να «ΑΝΑΖΗΤΑ».

«ΑΝΑΖΗΤΑ ΜΕΝ ΕΙΠΩ, ΟΥΤΩ, ΟΤΙ ΠΑΝΤΟΥ ΖΕΙ» (=Θα πω μεν πως αναζητά, αλλά [αυτό που θέλω να πω] είναι πως… αυτό ζει παντού. Η ελπίδα που γεννιέται από την ύπαρξη αθάνατης ζωής ζει παντού. Εδώ η Ιώ είναι σα να μας λέει πως από το γένος του Διός υπάρχουν ακόμη σπέρματα ζωντανά. Ήδη ένα σημάδι από τον ουρανό μας αποκαλύπτει πως κάποιοι ΕΙ ΖΟΥΝ ΣΤΗ ΓΑ. Υπάρχουν ακόμη κάποιοι ΕΙ που ζουν στη Γαία… και για αυτό υπάρχει ακόμη ελπίδα, διότι υπάρχει παντού – ΟΤΙ ΠΑΝΤΟΥ ΖΕΙ. Ο αντρικός χορός τοποθετεί μεμιάς το δεξί χέρι στον αριστερό του ώμο για να δηλώσει τη σοβαρότητα αυτής της στιγμής, ενώ τραγουδά λυρικά ΩΩΩ.

Ο χορός υμνεί την ύπαρξη της ελπίδας. Η JN μας λέει πως θα πει κάτι, αλλά, ότι πει, δε πρέπει να γίνει ευρύτερα γνωστό. Είναι εμφανής η συντακτική σχέση των δυο φράσεων. «ΜΕΝ ΕΙΠΩ» ως κύρια πρόταση, που εξαρτά την επόμενη «ΟΥΤΩ ΔΕΙ ΠΟΤ' ΕΡΘΩ ΕΔΩ Ω ΑΣΤΡΑΠΗ». Κάποια άφιξη επισημαίνεται, ενός προσώπου, που θα έρθει ως αστραπή (γρήγορα ίσως, ή πολύ φωτεινά/ εκτυφλωτικά;) σε όλη τη Γη «ΑΝΑ ΤΗΝ ΓΑΝ, ΘΑ 'ΡΘΕΙ». Ποιός ή μάλλον, ΠΟΙΑ θα έρθει; …ρωτάει η άλλη σοπράνο. Στην οθόνη εμφανίζονται οι Εσπερίδες να προστατεύουν τα μήλα της Γνώσης και αμέσως μετά βλέπουμε τον Οιδίποδα και τη Σφίγγα, επίσης εικόνα που αναφέρεται στην μυστική Γνώση εμμέσως δηλαδή στην Σοφία, άρα και στην προστάτιδά της, τη θεά ΑΘΗΝΑ, που θα επιστρέψει ως αστραπή!

«ΘΑ ΕΡΘΩ» (=θα έρθω [λέει η Ιώ-μεταφέρει τα λόγια της]), «ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΝΑ ΕΙΠΩ» συνεχίζει η Ιώ (να πω [θέλω} πως θα έρθει)!. Ψάχνει να βρει μέσα σε αυτό, το Φώς, μέσα στο Δία με σοφία, με σύνεση «ΖΗΤΑ ΕΝ ΤΩ, ΦΑΟΣ, ΩΩΩ ΝΑ ΒΡΩ, ΕΙΣ ΤΩ ΔΙΙ ΣΟΦΑ», είναι σημαντικό για αυτή να το βρει κι υπόσχεται πως θα ζει για πάντα εδώ, όταν με το καλό έρθει, «ΥΠΟΣΧΟΜΕΝΗ ΟΤΙ ΘΑ - ΖΩ ΘΑ ΖΩ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ ΑΝΑ ΤΗΝ ΓΑ ΟΤΑΝ ΘΑ ΕΡΘΕΙ». Στην οθόνη βλέπουμε τώρα μια εικόνα με έναν ταύρο και αμέσως μετά τον αετό που τρώει το συκώτι του Τιτάνα Προμηθέα, και λίγο μετά εικόνα του Οδυσσέα δεμένου στο ξάρτι του πλοίου του, ενώ περνά από τη χώρα των Σειρήνων.

«ΣΤΗ ΓΑ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΘΑ 'ΝΑΙ» (=Στη διάρκεια της παραμονής της στη Γη θα είναι δίπλα μας, με το μέρος μας, για να μας πει, πως [για σας /σε σας θα έρθει) – «ΤΙ ΜΑΣ ΕΙΠΕΙΝ ΟΤΙ ΥΜΙΝ ΘΑ 'ΡΘΕΙ». Πλέον η άφιξη αποκτά κι άλλο νόημα. Η ελπίδα, η μητέρα αναμένεται να έρθει, αλλά όχι σε όλη τη Γη, αλλά στο πλευρό των Ελλήνων. Ο χορός αναφέρεται στους θεατές και με τα χέρια στο στήθος, και πάλι σε στάση ικετική σηκώνει τα χέρια ψηλά. «ΘΑ 'ΡΘΕΙ Ω ΝΑΙ ΘΑ 'ΡΘΕΙ» Επιφωνήματα ευτυχίας προφέρονται, που επικυρώνουν την επικείμενη άφιξη. «Ω ΝΑΙ ΘΑ 'ΡΘΕΙ – ΕΔΩ» Θα έρθει, ΝΑΙ, θα έρθει εδώ!

«Α ΘΑ ΝΑ ΤΗ, ΩΩΩ ΩΩΩΩΩΩΩ» προσφωνεί δυνατά η μία σοπράνο, δηλώνοντας την ιδιότητα της γυναίκας. ΑΘΑΝΑΤΗ. Κι ενώ αναμένουμε να ακούσουμε πως θα αφιχθεί σε όλη τη Γη, παρεμβαίνει πανικοβλημένη η δεύτερη σοπράνο, φωνάζοντας πως «ΜΗ ΩΩΩ ΜΗ ΩΩΩ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΜΑ ΕΔΩ ΝΑ». Η Μητέρα δε πρέπει να έρθει ΑΝΑ ΤΗΝ ΓΑΝ, αλλά… ΜΑ ΕΔΩ ΝΑ (ΕΡΘΕΙ), ενώ βλέπουμε στη συνέχεια μια πανοραμική εικόνα του Ναού από ψηλά. Σε αυτό το σημείο γίνεται φανερό, πως πάνω στην κρηπίδα του αρχαίου ναού στέκονται μόνο Έλληνες. Τόσο οι οργανοπαίχτες, όσο κι οι σοπράνο βρίσκονται έξω από το ναό. Ο ελληνικός χορός στέκεται ακριβώς στη μέση του Ναού και λίγο πίσω τους η ελληνική ομάδα κρουστών, σε ένα πολύ ιδιαίτερο κομβικό σημείο, ενώ στην οθόνη βλέπουμε τμήμα κάτω από τη ζώνη του Ωρίωνα, όπου γεννιούνται νέα άστρα. Νέφη διαφόρων χρωμάτων και φωτός ενώνονται σε μια στιγμή γαιοπλασίας. Σε άλλη εικόνα παρατηρούμε την επιφάνεια του Άρη, που σταδιακά γεμίζει με νερό που αναβλύζει από το υπέδαφός του. Η ελπίδα ανα-γεννιέται μέσα στο νερό.

Το Movement θα κλείσει με συνοδεία διαφόρων ήχων και τις λέξεις ΕΔΩ ΕΔΩ τόσο από το Χορό όσο κι από τις υψιφώνους. Πλέον είναι φανερό. Η άφιξη δεν είναι για όλους στη Γη. Εδώ πρέπει να έρθει. Μόνο εδώ. Ο «θόρυβος» που παράγεται από τα τύμπανα, σε συνδυασμό με τις υπόκωφες φωνές του Χορού, υποδηλώνει τη σημασία του μηνύματος. Όλα μεταφέρονται ηχητικά σε σιγανούς τόνους, για να κρατηθούν μυστικά εν μέσω δυνατού θορύβου. Μετά από μερικές φωνητικές κορώνες, όλοι οι τραγουδιστές, σα να πέφτουν σε «χειμερία νάρκη», ρίχνουν απότομα τους τόνους, αφήνοντας με σιγανή φωνή να μεταφέρεται στο σύμπαν το μήνυμα παραμένοντας σε ικετικό ύφος. Όλοι πλέον στρέφουν το βλέμμα προς τα πάνω. Ο πλανήτης Άρης βρίσκεται αυτή ακριβώς τη στιγμή στο ζενίθ της συνόδου του με τη Γη, την Ελλάδα, την Αθήνα, το Ολυμπείο. Οι τυμπανοκρουσίες, όμως που σταδιακά αυξάνουν και σε έκταση και σε θόρυβο έχουν το σκοπό τους. Προκαλείται θόρυβος, για να μην ακουστεί πότε, που και ποίοι έρχονται. Εικόνες του κόκκινου πλανήτη προβάλλονται στους θεατές, ενόσω ο Χορός σηκώνει τα χέρια του ψηλά σε στάση ικεσίας, κοιτώντας ψηλά στον ουρανό σα να περιμένει κάτι. Το ίδιο κάνουν κι οι βασικοί συντελεστές της παράστασης. Ακόμη κι ο ίδιος ο συνθέτης στο Movement αυτό, πριν το κλείσιμο σηκώνει γρήγορα τα χέρια του από τα πλήκτρα σα να μπαίνει κι αυτός σε στάση ικεσίας.

Κι όσο η ικεσία διατηρείται με το Χορό να προφέρει ένα συνεχές ΩΩΩ, παρατηρήστε την εικόνα ενός άνδρα, με το βλέμμα ψηλά στον ουρανό. Ο φωτισμός του χώρου αλλάζει και «μαυρίζει» αστραπιαία, σα να κατεβαίνει κάτι από ψηλά που ρίχνει τη σκιά του στο χώρο, ενώ δευτερόλεπτα μετά ο μαέστρος φωνάζει σε όλους τους συντελεστές, στα αγγλικά, χωρίς όμως να ακούγεται η φωνή του στους θεατές, γινόμενος, ωστόσο καθαρά ορατός στο Χορό «Come on, this is what we were waiting for». (=ελάτε, αυτό ήταν που περιμέναμε), κι ο Χορός αυξάνει αυτόματα την κραυγή-ένταση της ικεσίας του προς το Θείο και σταματά. Ο Δίσκος της Φαιστού σχηματίζεται από τα λέιζερ γύρω από το Ολυμπείο περικλείοντας στο εσωτερικό του τμήμα ολόκληρο τον αρχαίο ναό, ενώ στο κέντρο του δίσκου εμφανίζεται ένας καφέ πλανήτης. Το Movement «κλείνει» επίσημα εδώ, ωστόσο το χειροκρότημα του κοινού – που έχει εντωμεταξύ ενθουσιαστεί από την παράσταση – διαρκεί για πολύ περισσότερο.

Ακόμη, όμως και τώρα, παρά την εμφανή χαρά κι ικανοποίηση των θεατών, ο συνθέτης φανερά μετρημένος απλά υποκλίνεται, χωρίς ίχνος έκφρασης προσωπικής ικανοποίησης, ενόσω το κοινό συνεχίζει να χειροκροτεί, κι οι δυο σοπράνο έχουν στρέψει το βλέμμα τους προς τον ουρανό, αναζητώντας σημάδια <σήμα-Δία>, <σήματα από το Δία>! Κι ενώ, οι περισσότεροι, απλά θα καταλάβαιναν πως το χειροκρότημα είναι απλά το μέσο έκφρασης των συναισθημάτων του κοινού σε αυτή τη χρονική στιγμή, ο συνεχής κρότος που παράγεται από τις τόσες παλάμες στο χώρο, συνεχίζει να παράγει «θόρυβο». Με λίγα λόγια...ο θόρυβος που έκανε η ορχήστρα, τώρα έμμεσα παράγεται από το κοινό.

MOVEMENT V

Μετά το πέρας του μηνύματος, ακολουθούν δύο διαφορετικά Movement. Το πρώτο για τη σοπράνο Kathleen Battle, το δεύτερο μόνο για τη Jessye Norman. Πολλοί θα σκεφτούν πως ο συνθέτης θέλησε να δώσει τη δυνατότητα σε κάθε μια προσωπικά να ξεδιπλώσει το ταλέντο της, «γράφοντας» ένα «κομμάτι» της συμφωνίας ειδικά για τη κάθε μια. Κάνοντας, όμως μια προσεκτικότερη ανάλυση στο έργο, θα «δούμε», πως αυτά τα δύο Movement, δεν υμνούν άμεσα μόνο τον Δία, όπως γινόταν ως τώρα, αλλά αναφέρονται στον ΑΡΗ και στους δορυφόρους του, το ΦΟΒΟ και το ΔΕΙΜΟ. Ας ξεκινήσουμε όμως με το Movement.

«ΑΡΗ ΩΣ ΦΩΤΕΙΝΟ». (=Άρη ως φως να έρθεις) – το ρήμα της φράσης εννοείται! «ΠΡΟΣΜΟΝΗ ΝΑ» (=Προσμονή για να [έρθεις]). Ποιά «αφήσαμε» να περιμένει την άφιξη; Την Ιώ, που κι αυτή με τη σειρά της περιμένει μια ακόμη θηλυκή θεότητα να έρθει... αυτή που υποσχέθηκε να μείνει για πάντα στη Γη εδώ. Μυκηναϊκές φιγούρες εμφανίζονται στην οθόνη. Η χρήση του ονόματος του Θεού του πολέμου, αναφέρεται και πάλι έμμεσα στην μάχη του καθενός ξεχωριστά, στη μάχη με τον εαυτό του.

Ο Χορός μιλάει... «ΔΙΑ ΘΕΕ ΕΛΑ ΕΔΩ, ΕΦΙΧΘΕΙ Η ΙΩ ΜΕ ΤΩ ΔΙΑ» (=Θεέ Δία, έλα εδώ, η Ιώ [ήδη] έφτασε με το Δία {ε;}). Μα πως είναι δυνατόν η Ιώ να έχει ήδη φτάσει με το Δία, κι ο Χορός να παρακαλάει τον ίδιο το Θεό να έρθει. Μήπως ο 2ος ΔΙΑΣ, με τον οποίο κατέφθασε κι η Ιώ, δεν είναι ο Θεός, αλλά ένα ΑΡΜΑ (του Θεού), μήπως δηλαδή η λέξη ΔΙΑΣ δεν είναι όνομα άλλα τίτλος; Κάτι, φάνηκε να κατέβηκε στο προηγούμενο Movement. Ο Χορός αναρωτιέται ξάφνου αν ήρθε κάτι, ενώ σημαίνει στον Άρη να έρθει ως «ΦΩΤΕΙΝΟ», ενώ το Ολυμπείο «βάφεται» στο χρυσό φως. Γίνεται επομένως κατανοητό πως η λέξη ΔΙΑΣ δεν αναφέρεται κατ ανάγκην στην θεϊκή προσωπικότητα που όλοι ξέρουμε, αλλά ίσως είναι ένας τίτλος, και ιστορικά να υπήρξαν επομένως πολλοί διαφορετικοί ΔΙΕΣ.

«ΕΛΛΑΔΑΝ ΜΗΝΙΝ» (=Ελλάδα Τιμωρία) φωνάζει ο Χορός. «ΑΡΗ ΩΣ ΑΕΙ ΠΝΟΥ ΚΑΤΕΒΑ» (=Άρη όπως πάντα, σαν αγέρας φύσα, [και] κατέβα). «ΜΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ ΘΕΑΜΕΝΕ» αναρωτιέται κιόλας. (=Μήπως ήρθες κιόλας εσύ, που έχεις γίνει ορατός στο παρελθόν;) Ζητείται εμφανώς τιμωρία – ποινή.

Η ΜΗΤΕΡΑ δηλώνει η σοπράνο. Κάποια ήρθε. Η μητέρα είναι. Κι ο Χορός απαντά «ΟΥ ΣΥ ΘΑ ΜΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΨΕ ΕΔΩ» (=Ούτε εσύ θα μείνεις κι απόψε εδώ!). Η άφιξη της μητέρας δεν είναι ακόμη ώρα να γίνει γνωστή.

«ΜΗ ΣΥ ΝΑ ΕΣΣΕΤΑΙ ΑΠΟ ΕΔΩ ΜΗ ΔΕΙ ΝΥΧΤΑ ΟΥΤΕ ΕΔΩ» (=Μην εσύ να περάσεις από εδώ, ούτε πρέπει να νυχτωθείς εδώ).

«ΜΕΝ ΕΙΣΑΙ ΤΩΡΑ ΕΔΩ» (=μήπως είσαι τώρα εδώ;), αναρωτιέται ο Χορός ψάχνοντας απάντηση από τη Μητέρα.

«ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΟΥ ΣΥ ΜΕΝ ΕΔΩ» (=Ούτε κι εσύ να είσαι εδώ!) συμπληρώνει. Όχι μόνο η Μητέρα, αλλά και η Ιώ πρέπει να μη μείνουν εδώ.

«ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΓΩ ΕΦΙΧΘΕΙ ΕΔΩ» (=Με την ΑΡΓΩ έφτασε εδώ!). Τώρα μαθαίνουμε, πως ακόμη ένα άρμα μετέφερε τη ΜΗΤΕΡΑ εδώ, που ονομάζεται Αργώ, ενώ αυτό είναι μια ακόμη υπόδειξη για την ταυτότητα της Μητέρας. Στη Μυθολογία η ΑΘΗΝΑ συμμετέχει στην κατασκευή της Αργούς. Στην οθόνη βλέπουμε τη χρυσή νεκρική μάσκα του Αγαμέμνονα και λίγο μετά γυναικεία μινωικά ειδώλια με τα χέρια σε στάση ικεσίας και το βλέμμα σηκωμένο προς τον ουρανό. Ο γυναικείος χορός έχει φέρει τα χέρια του σταυρωτά στο στήθος ικετικά, ενώ ο αντρικός χορός τοποθετεί το δεξί χέρι στον αριστερό ώμο του για να δηλώσει τη σοβαρότητα της στιγμής.

«ΜΕΝ ΔΕ ΕΥ ΣΕ ΤΩ ΚΟΣΜΩ» =[Και το Καλό (=τη Δικαιοσύνη) σε σένα στον κόσμο (έφερε)]

«ΜΕΝ ΔΕ ΕΥ ΣΕ ΤΩ ΛΟΓΩ» = (έφερε) όμως σε σένα και το Καλό της Λογικής (του Ορθού Λόγου)

Τόσο η έννοια της Δικαιοσύνης, όσο και της Λογικής είναι έμμεσες αναφορές στην ταυτότητα της Μητέρας, που σκιαγραφείται και στο πρόσωπο της θεάς Αθηνάς αλλά και στον συμπαντικό Νου- Δία, που ορίζει κι διέπει με τη σειρά του τις ουσίες της Δικαιοσύνης και της Ειμαρμένης!

«ΤΩΡΑ ΕΥ ΖΗΤΑΩ» (=Τώρα Καλό (πάλι) ζητάω), ΠΑΤΡΙΔΑ προφέρει η σοπράνο. (=για την πατρίδα!)

Η αοιδός τονίζει την άφιξη της Μητέρας, κι ο Χορός συγκαταβατικά με σιγανό τόνο στη φωνή του προστάζει να μην μείνει η Μητέρα εδώ τώρα. Ούτε να περάσει (να εμφανιστεί) από εδώ πρέπει, ούτε να περάσει τη νύχτα της εδώ. Πρέπει επομένως να κρυφτεί. Δεν ήρθε ακόμη η στιγμή της εμφάνισης της. Μπορεί ως Μητέρα να έφερε με την παρουσία της τη Λογική και τη Δικαιοσύνη, αλλά και τώρα, για να έχει καλό σκοπό ο ερχομός της, για την Πατρίδα, δε πρέπει να μείνει εδώ. Σε αυτό το σημείο κατανοούμε πως η Μητέρα είναι η Αθηνά, προστάτιδα της Λογικής και της Δικαιοσύνης, κόρη του συμπαντικού Νου.

«ΘΕΑΜΕΝ ΣΥΝΕΧΩΣ» (=Παρατηρούσαμε συνέχεια) συμπληρώνει ο Χορός. Ο Χορός φαίνεται να γνωρίζει τα τεκταινόμενα στη Γη και γι αυτό καλεί τους Θεούς, αλλά τους προειδοποιεί κιόλας να μη φανερωθούν, γιατί δεν έφτασε ακόμη η ώρα. Και συνεχίζει με προστακτικό τόνο την επίκληση του Διός, με εναλλαγές. Μια η σοπράνο μιλάει μόνη της, μια ο χορός λέει ΕΛΑ ΔΙΑ. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό, πως σε αυτό το σημείο η σοπράνο επικαλείται τον Φόβο. Ο Φόβος είναι ένα δεύτερο φεγγάρι του πλανήτη Άρη που συμβολίζει το γνωστό συναίσθημα, ενώ ο Δείμος συμβολίζει τον Τρόμο. Ο Χορός λέει με έμφαση ΔΙΑ ΔΙΑ ΤΩΡΑ. Ο Δίας πρέπει να έρθει εδώ και να μείνει για πάντα. Το παρόν Movement κλείνει με εναλλαγές της σοπράνο και του Χορού που η μια λέει συνεχώς ΕΔΩ, κι ο χορός απαντά ΕΛΑ ΔΙΑ. Η συνεχής επανάληψη των «ΔΙΑ ΔΙΑ» κι «ΕΔΩ» φανερώνει την επιθυμία των εκφραστών για την άμεση εμφάνιση του Θεού. Στην οθόνη, τέλος, εμφανίζεται κυκλαδίτικο ειδώλιο.

Ως τώρα, από το ξεκίνημα της συμφωνίας είδαμε τους συντελεστές μέσα σε ένα ιδιαίτερο κλίμα μουσικής σε συνδυασμό με ελλάνια δημιουργήματα (αγάλματα, εικόνες, σύμβολα) να κάνουν μια επίκληση προς το ΔΙΑ, και συγκεκριμένα να εξιστορούν μέσα σε λίγα λεπτά όλο το φάσμα της ελληνικής διαχρονικής ιστορίας, από τότε που υπήρξε ο άνθρωπος στη Γη, ως και τώρα. Στην ουσία η Κλεψύδρα ολοκληρώνεται σε αυτό το σημείο. Θα έλεγε κανείς πως αυτό το «εισαγωγικό» τμήμα της Μυθωδίας ήταν κάτι σαν ένα παραμύθι, μια καλώς ειπωμένη ιστορία, με στοιχεία που όλοι μας έχουν λίγο πολύ ακούσει, είτε από τις παραδόσεις του πολιτισμού μας, είτε διαβάζοντας τη Μυθολογία μας, και που ακούγοντάς το ενδόμυχα μας ξυπνά μνήμες.

MOVEMENT VΙ
Μετά το πέρας του μηνύματος προς τον ΑΡΗ, ακολουθεί το δεύτερο Movement που δεν απευθύνεται άμεσα μόνο στο Δία, αλλά σε έναν από τους Δορυφόρους του ΑΡΗ, τον Δείμο, που κι αυτός με τη σειρά του, αν και χωροταξικά ανήκει στον πλανήτη Άρη, χαρακτηρίζεται ως το άρμα του Δία. Ο φωτισμός του Ολυμπείου από κόκκινος του φωτός μετατρέπεται σε σκοτάδι. Μόνο τα αστέρια φέγγουν. Στην οθόνη επανειλημμένως βλέπουμε τον αστερισμό των Πλειάδων. Η σοπράνο τραγουδά... με συνοδεία λύρας και αυλού, ενώ παρακολουθούμε μια εντυπωσιακή ανατολή. Η κεφαλή της Αφροδίτης παίρνει κεντρική θέση στο πλάνο.

«ΩΩΩ ΔΙΑ ΩΩ ΑΡΜΑ» Η σοπράνο, σα να μιλά στον Δία, ζητά το άρμα. «ΔΕΙΜΟ» εις διπλούν. Το άρμα έχει όνομα ΔΕΙΜΟΣ.

«ΚΑΤΕΒΑ ΑΡΜΑ» Πρόσκληση άφιξης του Δείμου. Ο Όμηρος (Ηλιάδα, Ραψ Δ, στ440) καθώς κι ο Ησίοδος στη Θεογονία, μας μιλούν για τους δορυφόρους του Άρη, το Δείμο και το Φόβο, που η επιστημονική κοινότητα ανακάλυψε μόλις το 1877, αν και αναφέρονταν στα αρχαία κείμενα αιώνες πριν. Πως όμως η σοπράνο ζητά να έρθει εδώ ο Δείμος; Είναι ο Δείμος πέτρινο φεγγάρι ή όντως ΑΡΜΑ, δηλαδή διαστημόπλοιο;

«ΩΩΩ ΔΙΑ ΕΛΑ», «ΩΩΩΩΩ ΕΔΩ» συμπληρώνει στην παράκλησή της και επαναλαμβάνει την άφιξη εδώ, όχι σε όλη τη Γη, αλλά... εδώ. Και συνεχίζει λέγοντας «ΔΕΙΜΟ ΑΡΜΑ ΠΑΝΤΟΤΙΝΟ», μας αναφέρει έτσι τη διαχρονικότητά του. Η αοιδός φαίνεται να ξέρει πως ο Δείμος δεν είναι απλά το φεγγάρι του Άρη, που ανακαλύφθηκε σχετικά πρόσφατα, αλλά διαχρονικό ανά τους αιώνες και ικανό να μετακινηθεί. Και κλείνει τα λεγόμενά της, με μια παράκληση άφιξης στο σημείο που πρέπει… «ΩΩΩ ΕΛΑ ΕΔΩ ΩΩΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ» Και πως αν έρθει εδώ, αυτό θέλει να είναι για πάντα. «Ω ΔΕΙΜΟ ΕΛΑ ΕΔΩ ΤΑΧΥ» Η πρόσκληση γίνεται πλέον σαφής. Όχι μόνο πρέπει να έρθει, αλλά και πολύ γρήγορα. Κάτι μέλλει να συμβεί. Ο χορός ξέρει κάτι! Σύντομα κάτι θα συμβεί. Κι ο Χορός λέει...

«ΟΤΙ ΕΚΕΙ ΕΣΥ ΠΑΝΘ' ΩΡΑΝ» (=διότι εκεί εσύ τα πάντα βλέπεις). Εδώ πλέον γίνεται σαφής υπαινιγμός, πως ο Δείμος δεν είναι απλώς ένα φεγγάρι πέτρινο, αλλά ουσιαστικά, ένα ζωντανό σώμα, αφού από εκεί μπορεί να βλέπει τα πάντα, άγρυπνος φρουρός κι άρμα του Δία. Και αμέσως η σοπράνο συμπληρώνει…

«ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΕΚΕΙ ΤΗΝ ΩΡΑΝ» (=διότι έχεις την ώρα, ξέρεις πότε θα συμβεί) Στο σημείο αυτό γίνεται φανερό, πως ο Δείμος, ή όποιος τέλος πάντων βρίσκεται σε αυτόν και μπορεί να ακούσει τα λεγόμενα της σοπράνο, ξέρει ή φαίνεται να γνωρίζει την ουσία του γήινου αλλά και του συμπαντικού χώρου και χρόνου, και κατ επέκταση την ουσία της Ειμαρμένης.

«ΕΔΩ» Η κλήση του Δείμου συνεχίζεται με επαναλήψεις. Τον καλεί να επιστρέψει στη Γη, στην Ελλάδα συγκεκριμένα, κι ελπίζει να παραμείνει στη Γη για πάντα, ενώ λίγο πριν μας έχει εκφράσει μια ελπίδα, πως πάντα κάτι θα υπάρχει, από αυτό που ήρθε να αναζητήσει η Μητέρα, ενώ και πάλι κλείνοντας φανερώνει έμμεσα την ταυτότητα της Μητέρας όταν λέει «ΒΑΛΛΕ ΚΟΡΗ ΤΗ ΛΑ» δηλαδή «ΧΤΥΠΑ ΚΟΡΗ ΤΗ ΓΗ» και στην οθόνη παρατηρούμε αντικριστά της κεντρικής μορφής της Αφροδίτης, αναπαράσταση της Αθηνάς από τον ναό των Πεισιστρατιδών του 525π.Χ. στην Γιγαντομαχία, να φοράει την αιγίδα της, που φέρει το Γοργόνειο. Η σύσταση της ασπίδας-αιγίδος της Αθηνάς, από το δέρμα του Παλλάδος και την κεφαλή της Μέδουσας περιγράφει κάτι το φωτεινό που ακτινοβολεί κι απολιθώνει. Κι η αοιδός ζητά την επέμβαση της Θεάς, που πρέπει να εμφανιστεί και να αποκαταστήσει την κοσμική τάξη ως εκπρόσωπος της Σοφίας και της Δικαιοσύνης. Ο Χορός συμπληρώνει και πάλι πως ο Δείμος τα βλέπει όλα ως άγρυπνος φρουρός και γνωρίζει την ακριβή ώρα άφιξης. «ΔΕΙΜΟ ΟΡΜΗ ΝΑ 'ΡΘΕΙ» (=Δείμο, με ορμή να έρθει!) Το Movement κλείνει με τη δήλωση-επιθυμία της σοπράνο στο Δείμο πως η άφιξη της Κόρης πρέπει να γίνει ορμητικά, δηλαδή όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και με σκοπό να προκαλέσει ΔΕΟΣ.

MOVEMENT VΙΙ

Η μουσική σε αυτό το Movement δε ξεκινά αμέσως, αλλά μετά από μια μικρή παύση. Κι όταν αρχίζει, προβάλει μέσα από τον αστερισμό του Σκορπιού η κεφαλή της Μέδουσας, για την οποία έχει ήδη γίνει νύξη στο προηγούμενο βήμα. Η Μέδουσα ήταν ένα απεχθές τέρας που όποιος την κοιτούσε στα μάτια πέτρωνε από το φόβο του. Μέσα από τα αστέρια εμφανίζονται στην αρχή του Movement και δυο πρόσωπα. Πρόκειται για τον Ηνίοχο των Δελφών σε αντικριστές φιγούρες. Ο Ηνίοχος στην αρχή παρουσιάζεται μόνο ως πρόσωπο, μετά με το άρμα του και πίσω του πολλοί ακόμη ηνίοχοι. Σα να πληθαίνει ο στρατός. Εν συνεχεία πολλά πλοία σαν την Αργώ εμφανίζονται μαζί με δελφίνια καθώς και ασπίδες. Μια μάχη έπεται εντός ολίγου να ξεκινήσει.

ΓΑΡ ΑΡΜΑ Ω NYXT' ΑΡΡΗΤΟ (=γιατί τη νύχτα το άρμα είναι αθέατο). Η λέξη ΑΡΡΗΤΟ χρησιμοποιείται εδώ με διαφορετική, έμμεση σημασία. Κάτι που θα εμφανιστεί στο σκοτάδι, δε θα φανεί, άρα και κανείς δε θα το δει να έρχεται, για να μπορεί να πει πως το είδε να έρχεται.

«ΠΟΤΕ ΘΑ ΕΛΘΟΥΝ ΠΟΤΕ ΣΤΗ ΓΑΝ» αναρωτιέται η αοιδός, που φαίνεται να γνωρίζει τα μελλούμενα. Η άφιξη-επιστροφή των Θεών είναι πλέον γεγονός να συμβεί. Απλά δε ξέρουμε πότε ακριβώς θα γίνει αυτό. Και γιατί είναι σημαντικό αυτό;

«ΟΤΙ ΓΑΡ ΟΤΙ ΓΑΡ Ω» (= διότι διότι) λένε οι δυο σοπράνο, κι ο Χορός συμπληρώνει «ΜΗ ΔΕΙ» (=δε πρέπει)

«ΜΗ THΝ NA ΕΙΔΕΙΝ» (=ούτε αυτήν να δουν),
«ΜΗ TΗΝ NA 'ΡΘΕΙΝ» (=αλλά και… ούτε να έρχεται) εις διπλούν!

Το άρμα, λοιπόν, που θα έρθει, θα (πρέπει) να έρθει νύχτα, γιατί τη νύχτα δεν μπορούμε να το δούμε, και να ισχυριστούμε πως ήρθε. Όμως, εκτός από το άρμα, πρέπει να μάθουμε και κάτι ακόμη. Πρέπει να μας γνωστοποιηθεί η ώρα άφιξης. Πότε δηλαδή θα έλθει στη Γη. Κι αυτό, γιατί δε πρέπει ούτε αυτή να δουν, ούτε αυτή να έρθει. Ποια γυναίκα αναμένουμε να έρθει; ή μάλλον, ποια ήρθε, αλλά δεν πρέπει να φανερωθεί; Η Μητέρα ήρθε. Και γιατί δεν πρέπει να φανερωθεί; Γιατί κάτι φέρνει μαζί της. Ο Χορός σύσσωμος προσπαθεί να προστατέψει τη Μητέρα.

Ο χορός συμπληρώνει… « ΕΣΥ ΔΕ ΑΜΥΝΕΤ' ΑΠΟ ΜΑΚΡΩΝ ΚΑΙ ΕΣΩ», «ΣΥΝΟΔΟΙ ΕΙ ΤΕ ΤΗΝ ΙΩ ΔΩΣΕ» «ΕΙΘΕ», «ΕΙΘΕ»! Ο Χορός ζητά η άμυνα απέναντι στον εχθρό να γίνει σε δυο μέτωπα. Οι μεν Θεοί να πολεμούν από μακριά και μέσα. Δηλαδή, κάποιοι Θεοί να πολεμούν στο διάστημα, και κάποιοι άλλοι, εδώ στη Γη. Ο χορός παρακαλεί για συνοδό. Συνοδό των Ελλήνων (ΕΙ) δώσε την Ιώ. Μακάρι. Μακάρι.

«ΕΣΥ Ω ΑΝΙΚΗΤΕ ΑΝΔΡΑ», «ΑΜΥΝΕΤΑΙ (Σ) (Σ)» Χαρακτηρίζει το Δία ανίκητο άνδρα και του συστήνει την άμυνα. Μέσα σε πολλά «Σ», που δηλώνουν κάτι κρυφό, που πρέπει να ειπωθεί και να μεταδοθεί με άκρα μυστικότητα, ο Χορός ζητά άμυνα. Κι αν μάλιστα, τύχει (και συμβεί) με μας, αν «συναντηθούμε» στον αγώνα μας, θα αμυνθούμε (κι εμείς). Θα αμυνθούμε για τον Έλληνα. «ΕΙ ΤΥΓΧΑΜΕΝ ΣΥ ΜΕΝ ΑΜΥΝ (Σ) ΩΜΕΝ (Σ)» , «ΑΜΥΝΩΜΕΝ», «ΑΜΥΝΩΜΕΝ», «(Σ) ΕΛΛΗΝΟΣ»

«ΣΕΛΗΝ' ΟΥ» – Στη σελήνη όχι! Να μην πάνε στη Σελήνη. Ο Χορός και οι σοπράνο μαζί τραγουδούν ρυθμικά πλέον ένα τραγούδι στο Δία. «ΩΔΗ ΤΟ ΔΙΑ, Ο ΔΙΑ, ΩΔΗ (Σ)(Σ)», «Ω ΔΙΑ ΩΔΗ (Σ)(Σ) ΤΟ ΔΙΑ»!

Το Movement κλείνει άξαφνα με μια δήλωση:

ΕΙΣ ΕΛΛΗΝΑ (=Στους ΈΛΛΗΝΕΣ) Ένα μήνυμα για λίγους!
ΜΗ ΤΙΣ ΕΙ (=Κανείς Έλλην...)

ΜΗ ΤΗΝ ΕΦΟΒΗΘΕΙ.... (=Να μη την φοβηθεί...)
...ΕΙ ΤΗΝ ΙΔΕΙ! (=Αν την δει!)

κι η εικόνα της Μέδουσας εμφανίζεται ακόμη μια φορά. Στο σημείο αυτό παρατηρούμε επίσης κάτι σημαντικό. Ενώ ως τώρα οι δυο σοπράνο κι ο Χορός στις αναφορές τους κοιτούσαν ελαφρώς προς τον ουρανό, στη συγκεκριμένη φράση κοιτούν κατάματα το κοινό, αλλάζουν δηλαδή το βλέμμα τους. Φαίνεται να γνωρίζουν πως μια μάχη θα ακολουθήσει σύντομα, στην οποία θα γίνουν πράγματα ανείπωτα. Όμως, ότι κι αν τελικά δουν οι Έλληνες να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους, και σε καμία περίπτωση να μη φοβηθούν. Οι Θεοί τους… επιστρέφουν!

Βλέπουμε εδώ σύσσωμο το Χορό και τις δυο σοπράνο να στρέφουν τη ματιά τους προς το κοινό ενώ ως τώρα κοιτούσαν προς τον ουρανό, αναπαράγοντας μια εντολή. Κανένας Έλληνας να μην φοβηθεί αν την δει. Κανείς να μην τρομάξει στη θέα της Μέδουσας. Κάτι απόκοσμο θα συμβεί. Αλλά οι Έλληνες πρέπει να μείνουν ατάραχοι να μην πετρώσουν μεταφορικά από το φόβο τους. Βλέπουμε εδώ πως οι συντελεστές είναι απολύτως σίγουροι πως ότι συμβεί θα είναι τρομακτικό και πως θα προκαλέσει φόβο και τρόμο, αλλά ορίζουν το τι στάση πρέπει να κρατήσουν οι ακροατές. Η εμφάνιση της Μέδουσας κωδικοποιεί επίσης τη μετάβαση από τον υλικό στον πνευματικό κόσμο!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τα (Σ) είναι τεχνητοί εμβόλιμοι ήχοι!

MOVEMENT VΙΙΙ

Στο Movement αυτό ακούγεται μόνο ένας στίχος 2 φορές. Οι σοπράνο απλά συνοδεύουν το Χορό με κορώνες. Στην αρχή βλέπουμε και πάλι την Αργώ, μόνο που λίγο μετά εμφανίζεται πάνω της κι ο ίδιος ο Ποσειδώνας. Ο Χορός σε ικετική στάση λέει πως κάτι ήλθε. Ο Χορός ενημερώνει τον Δία πως ο σκοπός επετεύχθη. Η Γη φαίνεται πλέον από ψηλά.

(ΧΟΡΟΣ)
ΗΛΘΕ Ω ΔΙΑ - ΟΔΥΣΣΕΑ
ΗΛΘΕ Ω ΔΙΑ

(ΧΟΡΟΣ)
ΗΛΘΕ Ω ΟΔΥΣΣΕΑ
ΗΛΘΕ Ω ΔΙΑ

Βλέπουμε το χορό στο κλείσιμο αυτού του Movement να σηκώνει και πάλι τα χέρια σε στάση ικεσίας, αλλά και κάτι ακόμη, πάρα πολύ παράξενο. Η Γη μας εμφανίζεται ως εικόνα, αντεστραμμένη. Ο παγωμένος νότιος πόλος εμφανίζεται στο βορρά. Σα να γύρισε η Γη ανάποδα. Ακολουθεί χειροκρότημα του κοινού.

MOVEMENT ΙΧ

Ήχος δυνατού ορμητικού αέρα ανοίγει το εν λόγω Movement και μελωδικοί ήχοι άρπας με αντίθετη φορά παιξίματος, σαν να μας επιστρέφει η αφήγηση στο παρόν, ακολουθούν πριν φωνάξουν οι δυο σοπράνο τη φράση «ΤΗ ΘΝΗΤΗ», τρεις φορές. Λίγο παρακάτω, μετά από μια ακόμη μικρή διάρκεια μουσικής, άλλη μια φορά ακούγεται η φράση «ΤΗ ΘΝΗΤΗ». Οι σοπράνο μαζί πλέον παρακαλούν και πληροφορούν στο σημείο αυτό το κοινό, πως η Μητέρα έχει μια ιδιαίτερη απαίτηση. Επιθυμεί να εμφανιστεί η Ειμαρμένη και να συμβεί «ΤΗ ΘΝΗΤΗ» φυλή το αναπόφευκτο. Να υπάρξει αποκατάσταση της τάξης.

Οι σοπράνο όμως, παρακαλούν τον Άρη να μην αφήσει να συμβεί αυτό. Η Ειμαρμένη, το αναπόφευκτο της Μοίρας, είναι εδώ, ΖΕΙ, και έρχεται στη Γη. Πλησιάζει. Η Ειμαρμένη είναι η δύναμη λειτουργίας ενός συμπαντικού κόσμου που διέπεται από αυστηρή νομοτέλεια χωρίς εξαιρέσεις. Είναι η κυρίαρχη ανάμεσα στις Μοίρες. Είναι το βιβλίο της ζωής, στο οποίο οι 3 Μοίρες γράφουν τα μελλούμενα. Το μέγεθος του, όμως, ή ο αριθμός των σελίδων του ορίζεται από την Ειμαρμένη. Οι σοπράνο μας αποκαλύπτουν με δυνατή φωνή κι εν μέσω πάθους την πραγματικότητα. Η Ειμαρμένη δε πρέπει να συμβεί, γιατί «Η ΖΗΤΩΜΕΝΗ ΖΕΙ», γιατί αυτή που αναζητούμε υπάρχει, γιατί η απεσταλμένη, ήρθε, είναι εδώ. Η Ειμαρμένη εκ του μακρόθεν μας μιλά ΑΚΙΝΗΤΗ, και μας πληροφορεί μέσω των σοπράνο, πως φτάνει οσονούπω στη Γη και ζητά από το Χορό να ενημερώσει για την άφιξή της. Όλη αυτή την ώρα στο λευκό πανί βλέπουμε στο πάνω μέρος της οθόνης κάτι σαν ένα άστρο. Ένα πάρα πολύ φωτεινό αντικείμενο που πλησιάζει τη Γη. Η Ειμαρμένη ζει, και έχει ένα όνειρο, κι έρχεται στη Γη. Η μοίρα επιστρέφει.

Η φράση «ΤΗ ΘΝΗΤΗ» είναι ονοματική και σε πτώση δοτική και αναφέρεται στο ανθρώπινο γένος. Η πάλαι εκφορά του στίχου ως «ΤΙΘΝΗΤΙ» δεν στέκει. Αν υποθέσουμε πως πρόκειται για προστακτική έγκλιση του ρήματος Θνήσκω, ο μόνος ρηματικός τύπος που δέχεται κατάληξη –τι– είναι η προστακτική παθητικού αορίστου β‘. Το μόνο, ίσως, ρήμα που κάπως μοιάζει στον τύπο «Τίθνητι» είναι το «τίθνημι ή τέθνημι» που είναι αρχαϊκό λυρικό ποιητικό ρήμα που σημαίνει επιτρέπω, αφήνω, το οποίο ωστόσο και πάλι δε σχηματίζει σε καμία έγκλιση τον τύπο «τίθνητι». Η μόνη περίπτωση η λέξη αυτή να υπάρχει είναι να έχει δημιουργηθεί επί τούτου από τον ίδιο τον συνθέτη και να φέρει κάποια κρυφή σημασία. Αν αυτό δεν ισχύει, γίνεται φανερό πως η λέξη «τίθνητι» δεν υπάρχει στην ελληνική ως ρηματικός τύπος, άρα η μόνη λογική εξήγηση είναι να αναφέρεται στη θνητή φυλή, γενικότερα στο ανθρώπινο γένος, ως ουσιαστικό, ή αν δεν είναι ονοματική φράση σε πτώση δοτική, τότε θα μπορούσε να είναι μια φράση με σκοπό την έμφαση. Σε αυτή την περίπτωση θα είχαμε τις λέξεις ΤΟΙ ΘΝΗΤΗ, με το ΤΟΙ να εκφράζει βεβαιότητα.

Βλέπουμε, λοιπόν, τις δυο σοπράνο να ενημερώνουν το κοινό, πως η Μητέρα επιθυμεί την αποκατάσταση της καθεστηκυίας τάξης, όπως αυτής ορίζεται από την Ειμαρμένη. Η Ειμαρμένη όμως, αν και μακριά ακόμη συνομιλεί με τις σοπράνο και τις ενημερώνει για την άφιξή της, γιατί φαίνεται και αυτή να γνωρίζει πως το πρόσωπο που αναζητούσε ο Χορός τόση ώρα είναι ήδη στη Γη, υπάρχει. Ο Χορός τώρα ενημερώνει κι αυτός σύσσωμος για την επικείμενη άφιξή της Ειμαρμένης, που ταξιδεύει προς τη Γη. Ο ομφαλός της Γής από το Μαντείο των Δελφών εμφανίζεται στην εικόνα ως κομβικό σημείο κι ο αντρικός Χορός έχει σηκώσει τα χέρια και πάλι σε στάση ικεσίας.

Το πρόσωπο της συμπαντικής Μοίρας, όμως, είναι εκ φύσεως, αμείλικτο, και ενδεχομένως τρομακτικό για κάποιους. Η Ειμαρμένη εν μέσω πάθους κι από απόσταση λέει μέσω του Χορού, πως αν τυχόν κάποιος την δει, να μην πιστέψει πως ήρθε το τέλος. Κάτι θα φτάσει σε λίγο καιρό στη Γη. Δε πρέπει να το δούμε ως εχθρό μας. Και το μόνο που εκείνη μας λέει, το μόνο που θέλει να μας ζητήσει είναι συμπυκνωμένο σε τρεις λέξεις: ΘΕΛΗΣΗ, ΠΡΟΣΕΥΧΗ, ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ. Δεν πρέπει να το βάλουμε κάτω, ούτε απλά να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά. «συν Αθηνά και χείρα κίνει» έλεγαν οι πρόγονοί μας. Αυτό ακριβώς μας ζητά κι η Ειμαρμένη. Να μην τρομάξουμε στην επικείμενη εμφάνιση της, αλλά αντίθετα να την θέλουμε να έρθει, κι ως τότε… προσπάθεια για το καλύτερο – και ίσως για αυτό το Movement 7 έκλεισε με την προσταγή «ΕΙ ΤΙΣ ΕΙ, ΜΗ ΤΗΝ ΕΦΟΒΗΘΕΙ ΕΙ ΤΗΝ ΕΙΔΕΙ!»

Οι δυο σοπράνο στέκονται επίσης σε στάση ικεσίας προς τον ουρανό, ενώ μια εικόνα της Γης στο διάστημα εμφανίζεται στο λευκό πανί και πλήθος αστεριών την πλαισιώνουν. Το φωτεινό αντικείμενο που βλέπαμε πριν πάνω από αυτή, τώρα φαίνεται να προσγειώνεται στη Γη με μεγάλη ταχύτητα ενώ ταξιδεύει. Οι δυο σοπράνο συνεχίζουν την παράκληση και αναφέρουν πως οι θνητοί δεν πρέπει να χαθούν. Ωφελεί αντίθετα να σωθούν, όχι όμως απλά να αφεθούν σε καλύτερη τύχη, αλλά με το να ΛΗΦΘΕΙ η Ειμαρμένη, αλλά «ΙΣΧΥΡΗ ΟΥ».. όχι ισχυρή.

Το Movement κλείνει με τη συμμετοχή του Χορού. Ζητά από τους Θεούς να επιστρέψουν στη Γη και μαζί τους κι εκείνη που είναι δική μας, δηλαδή η Μητέρα, να επιστρέψουν ναι μεν εδώ, αλλά να είναι με το μέρος μας. Και σε αυτό το σημείο ουσιαστικά έχει τελειώσει η επίκληση στο Δία. Ακολουθεί ένα μικρό χειροκρότημα, πριν το κλείσιμο της τελετής με σχεδόν ατόφια επανάληψη του πρώτου βήματος, με μερικές, ωστόσο, αλλαγές.

MOVEMENT Χ

Η Μυθωδία τελειώνει με επανάληψη του 1ου Movement, με κάποιες μικρές αλλαγές. Αμέσως μετά από ένα ελαφρύ χειροκρότημα του κοινού, το Movement ξεκινά εν μέσω τυμπανοκρουσιών με το αντρικό χορό να καλεί και πάλι έντονα και εμφατικά με ρυθμό τον ΔΙΑ – «ΔΙΑ ΕΛΑ». Πλέον ο γυναικείος χορός παραμένει σιωπηλός, ενώ στο τέλος της επίκλησης-άφιξης του Διός προφέρει απλώς τη συλλαβή ΛΑ, που αναφέρεται στον τόπο άφιξης. Ο Δίας καλείται να επιστρέψει πίσω στη Γη, ενώ παράλληλα τονίζεται και η ύπαρξή του!

Ο αντρικός χορός συνεχίζει ζητώντας πάλι με έμφαση τη Μητέρα «ΔΙΑ ΤΕ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ», ενώ ο γυναικείος χορός πλέον μας πληροφορεί ένα όνομα… «ΤΗΝ ΠΗ-ΝΕ-ΛΟ-ΠΗ», ενώ και πάλι ο αντρικός χορός λέει πως «ΜΕΝ Η ΕΚ ΤΟΥ ΔΙΑ ΜΕΝ» ... η μεν από το Δία (έρχεται / υπάρχει / υφίσταται). Επομένως γίνεται εδώ κατανοητό πως δεν είναι δυνατόν η Μητέρα να είναι η Πηνελόπη, αφού μυθολογικά έπεται του Διός. Άρα η Πηνελόπη αναφέρεται με έμμεσο χαρακτήρα εδώ κι η χρήση του ονόματος της σχετίζεται με το ταξίδι της διαστημικής αυτής Οδύσσειας, ενώ αν λάβουμε υπόψη την αναφορά στο πρόσωπου που προέρχεται από τον Δία απευθείας, γίνεται φανερό πως η Μητέρα είναι η ΑΘΗΝΑ.

Πάλι σύσσωμος ο Χορός συνεχίζει να ζητά από τον Δια τον ερχομό του παιδιού που πρέπει να λάβει χώρα, κι ενώ το 10ο Movement βαίνει σταδιακά προς το τέλος του, ο Χορός σηκώνει τα χέρια του σε στάση ικεσίας και τραγουδά εν μέσω τυμπανοκρουσιών και με χαρούμενο ύφος.

«ΔΕΙ ΔΕΟΜΕΝΟΙ ΑΠΟΛΛΩΝ» = «Πρέπει να γίνει δέηση στον Απόλλωνα» προφέρει με στόμφο ο αντρικός χορός, όσο ο γυναικείος εκφράζει μια ευχή ελπίδας τμηματικά σε κάθε προσταγή του αντρικού χορού «ΖΕΙΝ ΔΕΙ ΜΗ» πως πρέπει μάλλον να ζει. Ο χορός ζητά την επιστροφή του Φωτός. Βλέπουμε τώρα πλέον τον αντρικό χορό να αλλάζει στάση και εκτός από τον εκλιπόντα άρχοντα ΔΙΑ, να καλεί πλέον το ΠΑΙΔΙ ονομαστικά, εκφράζοντας έτσι στην αναγκαιότητα αυτής της ωδής στον πατέρα θεό Δία, δια του μύθου του. «ΔΕΙ ΔΕΟΜΕΝΟΙ ΑΠΟΛΛΩΝ» - είναι απαραίτητο να γίνει δέηση και στον Απόλλωνα, ενώ ο γυναικείος χορός ζητά τέλος, από τον Δία να φέρει και τη Τιμωρία-Δικαιοσύνη για πάντα στη Γη. Πλέον δευτερόλεπτα μας χωρίζουν από το τέλος της τελετής επίκλησης. Σύσσωμος Χορός και σοπράνο όλοι συντονισμένοι και συγχρονισμένοι τραγουδούν μαζί έναν τελευταίο ύμνο στον Δία. «ΔΙΑ ΑΕΙ» - Δία για πάντα!

«ΔΕΩΜΕΝ ΘΕΕ ΔΕΩΜΕΝ ΣΟΙ – ΔΕΩΜΕΝ ΔΕΩΜΕΝ ΔΕΟΜΕΝΟΙ ΣΟΙ» που επαναλαμβάνουν 4 φορές, ενώ στην οθόνη έχουν προβληθεί εικόνες της Μέδουσας και πίσω της ένα άρμα. Ένα άρμα ταξιδεύει την κεφαλή της Μέδουσας και φτάνει στη Γη – η Αργώ επιστρέφει!

Ακολουθούν δυνατά χειροκροτήματα, Ο κόσμος κατενθουσιασμένος χειροκροτεί κι ο συνθέτης κλείνει την παράσταση με το γνωστό Chariots Of Fire μέσα σε μια πανδαισία φωτός.


Επίλογος

Τελειώνοντας με την ερμηνευτική ανάλυση της Μυθωδίας είναι ίσως χρήσιμο να δούμε τα
δεδομένα αυτής της τελετής από την αρχή και να κάνουμε κάποια σχόλια. Παρατηρώντας τη
συναυλία ως σύνολο διαπιστώνει κανείς πως η σειρά των Movement αποσκοπεί σε κάτι πολύ πιο
ουσιαστικό και μεγαλειώδες, από μια απλή τυχαία σειρά μουσικών τμημάτων που παίζονται απλά
και μόνο ως μουσική. Η ίδια η Μυθωδία ως σύνολο πλέον αποκτά νέο ερμηνευτικό επίπεδο, που
ξεφεύγει από την καθαρή ερμηνεία των στίχων της και αγγίζει σοβαρότερα θέματα.

Λαμβάνοντας δε υπόψη τη συμμετοχή της ΝΑΣΑ σε όλη αυτή την προσπάθεια και την εμφανή πλέον
στάση απόκρυψης ή μη παραδοχής της ύπαρξης στίχων και πως τελικά αυτό που έγινε εκείνη τη
νύχτα δεν ήταν μόνο μια καλλιτεχνική επίδειξη με στοιχεία αρχαίας ελληνικής ιστορίας στα πλαίσια
της διαστημικής αποστολής, αλλά κάτι πολύ πιο ουσιώδες και σπουδαίο, καταλήγουμε σε
συμπεράσματα που στήνουν στην κυριολεξία τον θεατή στον τοίχο και τον αναγκάζουν να
αναθεωρήσει πολλά πράγματα για τη ζωή του, μακριά από προκαταλήψεις, ψέματα, εσφαλμένες
αντιλήψεις και κυρίως… στη βάση της Λογικής.

Η Μυθωδία ξεκινά με δυο γυναικείες φιγούρες και εμφανή επίκληση στον αρχηγό των Ελλήνων
Θεών. Η επίκληση περιλαμβάνει δεήσεις για άφιξη οντοτήτων του ελληνικού πανθέου στην Γη, και
συγκεκριμένα στην ίδια την Ελλάδα καθώς κι αναφορές για τη μοναδικότητα του Δία ως θεού και
περιγραφή των χαρακτηριστικών του. Ύστερα, εξιστορείται μια μάχη εκτός Γης, στην οποία
συμμετέχουν και στρατιές Ελλήνων ενώ αναμένουν την επιστροφή των Θεών. Ο Χορός εξυμνεί τον
Δία κι αναφέρει τι ακριβώς όρισε στα παλιά τα χρόνια και μας ταξιδεύει στο παρελθόν μας μέσα
από την Μυθολογία μας, ενώ πληροφορεί, πως ο Δίας, μετά της ακολουθίας του, πλησιάζει. Ο
«σκοτεινός» Κρόνος όμως είναι εδώ όπως αναφέρει ο Χορός και για αυτό ζητείται η επέμβαση του
Διός. Πρώτα πρέπει να επιστρέψει ο Άρης, που ως άνεμος θα πάει παντού και θα εμποδίσει τη
Σελήνη. Ύστερα ο Δείμος, ως άρμα θα επιστρέψει στη Γη προκαλώντας Δέος και θα μείνει για πάντα
εδώ, όσο ο Έλλην θα πολεμά μαζί με τους θεούς του. Τέλος ο στόχος θα επιτευχθεί κι η Ειμαρμένη
ως αναπόφευκτη Μοίρα, θα ολοκληρώσει το καθήκον της, στην εκτέλεση του οποίου ο Έλληνας
πρέπει να διατηρήσει σθεναρή στάση και ψυχραιμία. Η τελετή κλείνει με επανάληψη της επίκλησης
στο θεό Δία, καθώς και με αναφορά στο πρόσωπο του Απόλλωνα.

Καλολογικά αναφερόμενοι στην Μυθωδία, τα Movement φαίνεται να έχουν μια τυπική σειρά , που
θα μπορούσε να αποτυπωθεί ως εξής:

ΕΠΙΚΛΗΣΗ>ΠΟΛΕΜΟΣ>ΔΙΑΣ>ΚΡΟΝΟΣ>ΑΡΗΣ>ΔΕΙΜΟΣ>ΕΛΛΗΝ>ΟΔΥΣΣΕΥΣ>ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ>ΕΠΙΚΛΗΣΗ

Ερμηνευτικά, τώρα, η όσο κι αν φαίνεται τυχαία αυτή σειρά των Movement, αναφέρεται σε μια
τελετή, που γίνεται για να κληθεί κάποιος Θεός, όχι όμως με την σύγχρονη έννοια του υπερφυσικού
όντος, αλλά εκείνου του προσώπου που στο παρελθόν έχει θεαθεί. Το πρόσωπο αυτό, ο Δίας,
καλείται να επιστρέψει στη Γη και να αποτρέψει την εγκαθίδρυση της ροής του Κρόνου, να
μπλοκάρει ουσιαστικά την Κρονία σκέψη και δράση, όπως ακριβώς έκανε και στο απώτατο
παρελθόν, ξυπνώντας ουσιαστικά τις μνήμες μας. Και στην προσπάθειά του αυτή θα βοηθηθεί και
από τους άλλους Θεούς της Μυθολογίας μας, όχι από υπάρξεις‐οντότητες, αλλά φιλοσοφικές
ουσίες πνεύματος. Πρώτος ο Άρης, που θα σπείρει το χάος στο πέρασμα του,ως πόλεμος με το
βαθύτερο εγώ μας. Ύστερα, θα έρθει γρήγορα με το άρμα του το ΔΕΟΣ κι όλοι θα απορήσουν με τα τεκταινόμενα. Οι Έλληνες θα πολεμήσουν μαζί με τους θεούς και μετά από το κλείσιμο αυτού
του κύκλου ιστορίας, το Πεπρωμένο θα συμβεί. Η Μυθωδία, παρόλο, όμως, που
αναφέρεται στη συμπαντική Μοίρα και την εκπλήρωσή της, δεν τελειώνει εκεί, αλλά γίνεται μια
ακόμη επίκληση, ένα τελευταίο κάλεσμα. Η συμφωνία θα κλείσει, όταν στην ουσία επιστρέψουμε
εκεί από όπου ξεκινήσαμε. Όταν ολοκληρωθεί ο ιστορικός κύκλος και επανέλθει η μνήμη.

Η σειρά των Movement, όσο κι αν φαίνεται τυχαία, δεν είναι. Στην ουσία στα 4 πρώτα Movement
ακούμε σε ιστορική εξέλιξη, βλέποντας παράλληλα σχετικές εικόνες από το ελληνικό ιστορικό
παρελθόν αυτό που όλοι μας ναι μεν ξέρουμε ως Μυθολογία, στην ουσία όμως ακούμε μια σειρά
πραγματικών ιστορικών γεγονότων του παρελθόντος κι αυτό μας προκαλεί αναμνήσεις. Όλα όσα
μάθαμε ως παιδιά τώρα τα θυμόμαστε ξανά και μάλιστα όχι μόνο τα συγκεκριμένα γεγονότα που
εξιστορούνται, αλλά όλο το ένδοξο και περήφανο παρελθόν μας. Είναι σαν να ήθελε κάποιος
να μας υποβάλει σε αυτή τη διαδικασία, αφού με την εξιστόρηση αυτή, όλοι οι Έλληνες, από εκείνη
τη νύχτα, υποσυνείδητα επέστρεψαν στο παρελθόν τους. Θυμήθηκαν ποίοι είναι, την καταγωγή
τους, καθώς και τι σκοπό έχει η παρουσία τους εδώ στη Γη. Η Μυθωδία είναι το εισιτήριο της
αφύπνισης!

Αυτό όμως που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι όχι το νόημα των στίχων ως λέξεις, αλλά οι κώδικες
που είναι κρυμμένοι μέσα στις συλλαβές των λέξεων. Ήδη το 1ο Movement μας δίνει το στίγμα του
με ιδιαίτερες γνωστοποιήσεις. Λογικά συμπεράσματα που βάζουν σε σκέψη κάθε ανήσυχο πνεύμα.
Η στάση της ΝΑΣΑ προκαλεί έντονο ενδιαφέρον, αν σκεφτεί κανείς τελείως αντικειμενικά, καθώς
ένας τέτοιος κρατικός οργανισμός φαίνεται να παρακαλεί έμμεσα και να αποδέχεται κάτι που ο
περισσότερος κόσμος το θεωρεί φανταστικό ή ψεύτικο… το ελληνικό πάνθεον. Δεν έχουμε
συναντήσει συχνά δυνάμεις ή οργανισμούς παγκόσμιας εμβέλειας να αναφέρονται στην ιστορία της
αρχαίας Ελλάδας και στο Πάνθεο της, αντίθετα ως έθνος βιώνουμε καθημερινά μια απαξίωση του
ελληνικού πνεύματος, της ιστορίας και των αξιών μας σε παγκόσμιο επίπεδο που μια τέτοια στάση
προκαλεί εύλογο ενδιαφέρον κι απορία. Και φυσικά η ΝΑΣΑ κρατώντας τέτοια στάση απέναντι στο
ελληνικό στοιχείο και υμνώντας ουσιαστικά το πάνθεον του Ελληνισμού δε θα μπορούσε να μη
γνωρίζει το περιεχόμενο των στίχων. Σίγουρα τους επέλεξε, ή τουλάχιστον άφησε με την άδειά της
να χρησιμοποιηθούν αυτοί οι στίχοι. Κι ακριβώς η στάση της αυτή οδηγεί σε 2 λογικές σκέψεις. Είτε
η ΝΑΣΑ γνωρίζει πράγματα για τον κόσμο εκτός πλανήτη Γη και τα αποκρύπτει με δόλιο σκοπό για
ιδίον όφελος, είτε τα αποκρύπτει πάλι, αλλά με σκοπό να προστατέψει τον πληθυσμό της Γης από
καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους, ακριβώς επειδή ξέρει τα μυστικά αυτά και μια ανακοίνωση πως
όχι μόνο δεν είμαστε μόνοι μας στο σύμπαν, όπως θεωρούσαμε μέχρι πριν μερικά χρόνια ή
εξακολουθούμε σε ένα ποσοστό να πιστεύουμε ακόμη, αλλά κι ότι οι διαστημικοί εντός
εισαγωγικών γείτονές μας σχετίζονται κατά κάποιο τρόπο με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό θα
προκαλούσε παγκόσμιο χάος τόσο σε κοινωνικό επίπεδο, όσο και καθαρά ατομικό.

Σκεφτείτε μόνο αν ανακάλυπταν οι άνθρωποι ξαφνικά, πως παραδείγματος χάριν ο βιβλικός θεός
δεν υπήρξε ποτέ, ούτε αυτός, ούτε οι λεγόμενοι άγιοι του, ούτε προφήτες, ούτε σωτήρες, ούτε
παράδεισος, ούτε κόλαση, ούτε επιούσιος λαός, ούτε διάβολος, ούτε αμαρτία. Σε μια νύχτα η
ανθρωπότητα θα διαπίστωνε τη μαύρη αλήθεια της πραγματικότητας. Πως δηλαδή, αιώνες τώρα,
το ανθρώπινο γένος εξουσιάζεται από μια μερίδα ανθρώπων που κατέχουν μυστικά για τη ζωή μας,
και πως όλους αυτούς τους αιώνες έπρεπε να πεθάνουν εκατομμύρια ανθρώπων στο βωμό του
κέρδους, της απληστίας, των συμφερόντων και της εξουσίας μόνο και μόνο για να διατηρείται έτσι
ένα σύστημα ελέγχου.

Γιατί, αλήθεια, πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας, αν με το που γεννιόμαστε μαθαίναμε πως μια
μέρα όλα αυτά θα τελειώσουν, όχι όμως επειδή ένας παντοδύναμος θεούλης θα μας τιμωρήσει για
ότι κακό κάνουμε όσο θα ζούμε, αλλά γιατί το φθαρτό μας σώμα δεν θα αντέχει άλλο. Πόσο
διαφορετικές επιλογές θα κάναμε αν ξέραμε πως ότι κι αν επιλέγουμε να κάνουμε δεν είναι
αμαρτία και σε καμία περίπτωση δε προσβάλουμε την κοσμική τάξη αν παραστρατήσουμε στη ζωή
μας, αλλά οφείλουμε να βιώσουμε τη Μοίρα μας; Πόσο ελεύθεροι θα ζούσαμε αν αποδεχόμασταν
γεγονότα και πρόσωπα βασισμένοι σε απτές και ουσιαστικές αποδείξεις κι δε λειτουργούσαμε με
κριτήριο το φόβο μας για το άγνωστο και την πίστη μας σε κάτι το υπερβατικό, που ίσως να μην
υφίσταται κιόλας;

Κι αν η ΝΑΣΑ φαίνεται να γνωρίζει πως κυρίαρχος στο διάστημα είναι το ελληνικό πνεύμα, αυτό που
δίδαξε όλη την υφήλιο κι ενέπνευσε ποιητές και στοχαστές να αναζητήσουν την ουσία της
ανθρώπινης ζωής δίνοντάς της νόημα κι αξία, καταλαβαίνουμε άμεσα το ρόλο της Ελλάδος στην
παγκόσμια πολιτική σκηνή. Από εξιλαστήριο θύμα της πολιτικής τραπεζών και κυβερνήσεων
καλείται να παίξει ρόλο κλειδί στην πρόοδο της ανθρωπότητας προβάλλοντας τις αξίες της αλήθειας
για ακόμη μια φορά παγκοσμίως, όπως πολλάκις έκανε στο απώτατο παρελθόν, ως παγκόσμιος
πρεσβευτής, διάμεσος κρίκος στην υπερκόσμια κοινωνία κι ηνίοχος κάθε επερχόμενης προόδου.

Η Μυθωδία μας καλεί να γίνουμε μέτοχοι της συμπαντικής ουσίας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας
και μέσα από το μέτρο να φτάσουμε στην κατανόηση της ζωής. Κι εκεί ακριβώς, στη διαπίστωση της
παροδικότητας μας και στη βάση της αποδοχής της να κατανοήσουμε την αξία της και να την
ζήσουμε με πάθος κι ένταση, αδιαφορώντας για αμαρτίες, θρησκείες και γνώμες τρίτων που ποτέ δε
θα γνωρίσουμε αλλά οφείλουμε να πιστέψουμε, γιατί αλλιώς θα τιμωρηθούμε για την
παραβατικότητά μας. Η Μυθωδία μας καλεί να δούμε τον εαυτό μας μέσα από τον καθρέπτη. Να
κατανοήσουμε τη Φύση μας και από τη διαδικασία αυτή να οδηγηθούμε στο Φώς.

Ο Έλληνας πάντα λειτουργούσε με γνώμονα τη Φύση, το Κάλος καθώς και τις ανάγκες του ατόμου
για τον συνάνθρωπο του και μέσα από αυτό το πρίσμα έφτιαξε Φιλοσοφία, Τέχνες, Λόγο, και
επηρέασε με τα ιδανικά του όλη την ανθρωπότητα. Ακριβώς επειδή εστίασε στην πραγματικότητα,
την Αλήθεια και τη Λογική κι έφερε το υπερβατικό στοιχείο στο επίπεδο του ανθρώπου, χωρίς να το
καταργήσει, αλλά με το να το ενσωματώσει μέσα στον Πολιτισμό του. Αυτό ακριβώς μας ζητά στην
ουσία η Μυθωδία… να ανακαλύψουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, τον εαυτό μας, μακριά από
εξωγενείς επιρροές, και να δούμε μέσα μας την Αλήθεια, απαλλαγμένοι από ψεύτικες επιδράσεις,
επιστρέφοντας ουσιαστικώς στις ρίζες του πολιτισμού μας. Γιατί εκεί βρίσκεται η αλήθεια.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΟ

ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΕ ΤΑ ΝΕΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΣΕ ΝΕΟ DVD ΙΙ ....ΟΣΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΠΑΛΑΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΟ ΕΔΩ: http://youtu.be/CIwOG-B11Kw   <--- ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΙΝΚ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΟΙ ΕΚΑΤΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΘΕΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΝΟΧΛΗΣΑΝ!! ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΤΟ ΜΠΛΟΚΑΡΑΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΤΟ ΛΙΝΚ ΤΟΥ ΒΙΝΤΕΟ ΣΤΟ youtube ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΗΧΑΝΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ...ΟΣΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΔΩΣΟΥΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΣΤΟ ΝΕΟ ΛΙΝΚ ΕΔΩ: https://youtu.be/gtLO9O8MTfo