ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΙΟΝ

ΔΑΙΜΩΝ  «ως φαίη ο Σωκράτης το δαιμόνιον εαυτώ σημαίνειν»

Στην αρχαία εποχή η λέξη δαίμων και δαιμόνιο δεν είχε τη σημερινή σημασία. Περισσότερο χαρακτήριζε ένα πνεύμα της φύσης, μια οντότητα μεταξύ θεών και ανθρώπων. Πολλές φορές σήμαινε ένα προστατευτικό πνεύμα. Στον Μύθο του Ηρός στο δέκατο κεφάλαιο της Πολιτείας του Πλάτωνα, ο Σωκράτης εμφανίζει τις ανθρώπινες ψυχές να διαλέγουν το «δαίμονα», ο οποίος θα τις συνοδεύει στην επόμενη ζωή τους. Σήμερα θα λέγαμε το «φύλακα άγγελό» τους, μια και αυτό το ον θα συνοδεύει την κάθε ψυχή στην ενσάρκωσή της.

Στον Κρατύλο ο Πλάτωνας προσπαθώντας να δώσει την ετυμολογία της λέξης δαίμων. Θεωρεί ότι έχει σχέση με τη γνώση, τη σοφία και τη φρόνηση. Έτσι λέει ότι οι άνθρωποι του «χρυσού γένους», του Ησίοδου, ονομάζονται από τον ποιητή δαίμονες -πνεύματα αγνά- γιατί ήταν συνετοί και σοφοί (δαήμονες).

Με την επικράτηση του χριστιανισμού η λέξη δαίμων και δαιμόνιο αποκτούν τη σημερινή σημασία που είναι φορτισμένη αρνητικά. Αυτό έγινε, επειδή οι θεοί των αρχαίων, και γενικότερα όλα τα αόρατα όντα ανώτερα και κατώτερα στα οποία αναφέρονταν, θεωρήθηκαν κακοί και κακά. Όμως δεν υπάρχει καμία αναφορά που να δείχνει ότι ήταν έτσι. Θα είμαστε πιο κοντά στην αλήθεια αν διακρίναμε ότι για τους αρχαίους το καλό και το κακό συνυπάρχουν και πιο πολύ έγκειται στον άνθρωπο να διαλέξει το καλό παρά το ότι για τα λάθη του ευθύνονται κακοποιοί δαίμονες. 

Πολύ περισσότερο μάλιστα στην περίπτωση του Σωκράτη όπου έχουμε έναν φιλόσοφο μεγάλου ύψους, με τεράστια διαλεκτική ικανότητα και παράδειγμα τρόπου ζωής και θανάτου. Κάτι άλλο λοιπόν συνέβαινε με το δαιμόνιο του Σωκράτη. Θα προσπαθήσουμε να το εξετάσουμε με βάση αυτά που γράφει ο Πλούταρχος στο βιβλίο, το «Περί Σωκράτους Δαιμονίου». Και μάλιστα έχοντας υπόψη ότι η τοποθέτηση του Πλούταρχου βρίσκεται πολύ κοντά στην εσωτερική άποψη της διαχρονικής εσωτερικής φιλοσοφίας (εσωτερισμού).

Τι ήταν όμως το δαιμόνιο του Σωκράτη; Πώς μπορούμε να το προσεγγίσουμε; Και πώς συμβιβαζόταν η επίδρασή του στον Σωκράτη, αφού όπως είναι γνωστό ο φιλόσοφός μας ήταν και ένας δάσκαλος της διαλεκτικής και έψαχνε την αλήθεια με λογική, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος.

Πάμπολλες  είναι η αναφορές του Σωκράτη για το Δαιμόνιο του

«… αντιλαμβάνομαι μέσα μου κάτι σαν σημείον θείον και υπερφυσικόν… Τούτο δε, το οποίον ήρχισεν από την παιδικήν μου ηλικίαν, είναι έν είδος φωνής, η οποία ομιλεί και πάντοτε μεν με αποτρέπει, από τούτο το οποίον μέλλω να πράξω, ουδέποτε δε με προτρέπει …» Πλάτωνος Απολογία του Σωκράτους

Αλλά και στην Απολογία του Ξενοφώντα είναι χαρακτηριστικό ότι στην Απολογία του επίσης κατά τον Ξενοφώντα ο Σωκράτης εμφανίζεται να λέει στους δικαστές «εξαγγείλας εις πολλούς εκ των φίλων μου τας συμβουλάς του θεού, ουδέποτε απεδείχθην ψευδόμενος» (Ξενοφώντος Απολογία Σωκράτους ΙΙ,13).

Κατά τον Σωκράτη το Δαιμόνιο του τον «απέτρεπε» από το να προβεί σε κάποια ενέργεια, ήτε τον προέτρεπε για κάποια άλλη ενέργεια.  Στην Απολογία του δε λέει ότι εκείνο το πρωίνο πηγαινοντας για το δικαστήριο το Δαιμόνιο του είχε εξαφανιστεί αλλίως αν ήταν να πάθει κάτι κακό θα τον είχε αποτρέψει…..εδω βλέπουμε την επίγνωση του Σωκράτη και την συνειδητοποίηση του ότι έτσι όφειλε να γίνει, όπως έτσι κι έγινε κι έμεινε ο Σοφότερος όλων και μετά Θάνατον.

Έτσι υπήρχε λοιπόν ένα πρόβλημα αρκετά έντονο για τους αρνητές ή επικριτές του δαιμονίου του Σωκράτη. Από τη μία το κατέκριναν από την άλλη όμως δεν είχε αποδειχθεί ποτέ ότι έλεγε ψέματα. Ο Πλούταρχος μάλιστα αναφέρει την περίπτωση μιας μάχης στην Πάρνηθα: μια ομάδα ιππέων σκοτώθηκαν, γιατί δεν ακολούθησαν το δρόμο που τους οδηγούσε ο Σωκράτης. Το δαιμόνιο τον απέτρεπε να πάει από το δρόμο όπου φαίνεται ότι τους περίμεναν οι εχθροί. Όσοι δεν τον άκουσαν πήγαν από αυτόν το δρόμο και σκοτώθηκαν. Τότε, σημειώνει ο Πλούταρχος, έγινε πολύς θόρυβος στην Αθήνα για το δαιμόνιο  του Σωκράτη. Επίσης ο Σωκράτης είχε προαναγγείλει τη μεγάλη καταστροφή των Αθηναίων στη Σικελία.

Όμως ας επανέλθουμε στις αναφορές για το θέμα μας. Ο Ξενοφώντας εμφανίζει το δαιμόνιο του Σωκράτη ως έναν τρόπο μαντικής, με τον οποίο ήταν προικισμένος ο γέρο σειληνός φιλόσοφος. Το χάρισμα αυτό του το έδωσαν οι θεοί και -κατά τον Ξενοφώντα- πρέπει να το παραδεχθεί όποιος παραδέχεται και άλλους τρόπους μαντικής.

Όμως δεν αναφέρονται μόνο ο Ξενοφών και ο Πλούταρχος στο δαιμόνιο του Σωκράτη. Πάρα πολλές φορές αναφέρεται σ’ αυτό και ο θείος φιλόσοφος Πλάτωνας. Σαν άμεσος μαθητής του Σωκράτη δίνει αρκετές πληροφορίες για το θέμα από «πρώτο χέρι» όπως θα λέγαμε σήμερα. Μερικές είναι απλές αναφορές στο δαιμόνιο, το οποίο, ως συνήθως, δεν αφήνει το Σωκράτη να κάνει κάτι όπως: στον Ευθύδημο (272 Ε). Παρόμοια στον Φαίδρο (242 Β). Στο Θεαίτητο (151 Α) το δαιμόνιο εμφανίζεται σαν θεία φωνή που αποτρέπει το Σωκράτη σε κάποιες συναναστροφές.

Στην Πολιτεία (βιβλίο ΣΤ 496c) ο Σωκράτης εμφανίζεται να λέει ότι το φαινόμενο που εμφανίζεται σ’ αυτόν δεν έχει τύχει σε κανέναν άλλο.

«Τι πρέπει να παραδεχθώμεν, φίλτατέ μου, περί του δαιμονίου του Σωκράτους; Πρόκειται περί ψεύδους ή τι πρέπει να υποθέσωμεν; Διότι εκ των περί Πυθαγόρου λεγομένων περί μαντικών δυνάμεων, ουδέν μου εφάνη τόσο μέγα και θείον, (όσον τα περί Σωκράτην). Διότι απαράλλακτα όπως ο Όμηρος έχει ποιήσει την Αθηνάν, παρισταμένην παρά τον Οδυσσέα κατά τας παντοειδείς δυσκόλους περιστάσεις του βίου του, κατά τον αυτόν τρόπον φαίνεται ότι το δαιμόνιον επισυνήψεν εις τον Σωκράτην, εξ αρχής του βίου του, ως προηγεμόνα της οδού του βίου του, κάποιαν οπτασίαν, «η οποία  μόνη προπορευομένη ρίπτει φως» επί των αδήλων πραγμάτων και καθ’ ας περιστάσεις η ανθρώπινη φρόνησις δεν είναι επαρκής, ώστε δια του συλλογισμού να αποφανθή».

Με αυτό το απόσπασμα αρχίζουν σε αυτό το έργο του Πλουτάρχου οι συζητητές τον διάλογο προκειμένου να συμπεράνουν τι ήταν το δαιμόνιο του Σωκράτη. Ένας από τους συνομιλητές προσπαθεί να το τοποθετήσει στα μαντικά «σημεία» τα οποία δέχονταν οι αρχαίοι. Έτσι λέει ότι πρέπει να ήταν ή πταρμός ή «κληδών». Ο πταρμός ανάλογα με τον τρόπο και το χρόνο που γινόταν είχε κάποια σημασία για τους αρχαίους. Αυτό επέζησε μέχρι τις μέρες μας και στον απλό λαό κι έτσι όταν κάποιος πταρνίζεται του λένε ότι κάποιοι θα τον συζητούν. Ακόμα οι διάφορες «γητιές» που γίνονται για το «κακό μάτι» όταν συνοδεύονται από πταρμό θεωρείται ότι «πιάνουν». Στον Όμηρο (Οδύσσεια Ρ 545-550) διαβάζουμε:

Έτσι είπε κι ο Τηλέμαχος φταρνίστηκε με κρότο, που όλο το σπίτι αντήχησε.

Γέλασε η Πηνελόπη κι έτσι είπε ευτύς στον Εύμαιο με πεταχτά της λόγια «τρέχα, τον ξένο φώναξε και φερ’ τονε μπροστά μου.

Δεν είδες πώς φταρνίστηκε στα λόγια που είπα ο γιός μου;

Δοιλεί πώς χάρος άσφαλτος θα λάχει στους μνηστήρες!

Οι κληδόνες ήταν πάλι ήχοι,  λέξεις, φωνές ή φράσεις που θεωρούνταν σαν οιωνοί-προμηνύματα.* Όμως δεν γίνεται δεκτό ότι ο Σωκράτης θα καθοδηγούνταν από ένα τέτοιο κατώτερο είδος μαντείας. Γίνεται μια σκιαγράφηση του χαρακτήρα του από έναν από τους συζητητές: Είχε βεβαιότητα και άκαμπτη δύναμη που πήγαζαν από μια πολλή δυνατή κρίση, παρέμεινε πτωχός με τη θέλησή του σ’ όλη του τη ζωή, δεν απομακρύνθηκε από τη φιλοσοφία παρά τα όσα εμπόδια και όταν έφθασε η στιγμή του τέλους, ενώ μπορούσε να διαφύγει δεν το έκανε. Έτσι δεν μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να αλλάζει τη γνώμη του από «κληδόνες και πταρμούς».

Έτσι οι συζητητές του Πλουτάρχου προσπαθούν να βρουν κάποια άλλη λύση. Με τέχνη ο Πλούταρχος βάζει έναν πυθαγόρειο, το Θεάνορα, μέσα στο διάλογο. 

Είχε πάει στη Θήβα -όπου γίνεται η συζήτηση για το δαιμόνιο του Σωκράτη- για να αποδώσει τις νεκρικές τελετές που άρμοζαν σε έναν άλλο πυθαγόρειο -το Λύσι- ο οποίος είχε πεθάνει εκεί. Ο συγγραφέας τον εμφανίζει να επικοινωνεί με το «δαιμόνιο» του Λύσιδος. Φαίνεται ότι οι Πυθαγόρειοι είχαν αρκετές γνώσεις των αόρατων κόσμων. Αποκαλύπτει ο Πλούταρχος ότι μπορούσαν να επικοινωνήσουν με την «ψυχή» ενός συντρόφου τους που είχε πεθάνει μέσω των ονείρων. Ο Πυθαγόρειος λοιπόν κάνει μια ανάπτυξη και τονίζει τα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου, ο οποίος επικοινωνεί με τις λεπτές διαστάσεις. Είναι αυτός, ο οποίος αντιμετωπίζει όλα αυτά που τραβούν την ψυχή προς όλες τις κατευθύνσεις (εδώ κι εκεί), έχει αυτοέλεγχο, ο νους του είναι καθαρός και απαθής και έτσι έχει τη δυνατότητα να ακούει κάποιες άλλες «φωνές» εκτός από αυτές του θορύβου της καθημερινής ζωής. Ο Σωκράτης εμφανίζεται σαν ένας από αυτούς. Μάλιστα τονίζεται ότι «μόλις ανεμίγνυεν εαυτόν με το σώμα προς συμμετοχήν των αναγκαιούντων δια την διατήρησιν του εν τη ζωή, ήτο εξαίρετος δέκτης των θείων ενδείξεων …»

Ακόμη αναφέρεται ότι ο Σωκράτης, όταν κάποιοι ισχυρίζονταν κάτι σχετικά με οράματα, δεν έδινε μεγάλη σημασία. Όταν όμως κάποιος έλεγε ότι άκουσε κάποια «φωνή», τότε τον άκουε προσεκτικά και προσπαθούσε να μάθει όσο το δυνατόν περισσότερα. Φαίνεται ότι διέκρινε την ομοιότητα με τη δική του περίπτωση. Πρωταγωνιστικό ρόλο στη συζήτηση αναλαμβάνει ο Σιμμίας ο οποίος είχε ζήσει αρκετά χρόνια δίπλα στον Σωκράτη και είχε ακούσει πολλές διδασκαλίες απ’ αυτόν.

Μπορούμε να χωρίσουμε το υπόλοιπο του διαλόγου σε δύο μέρη. Στο ένα θίγεται το θέμα της ύπαρξης των αόρατων οντοτήτων, οι οποίες επικοινωνούν με τον άνθρωπο με μια λάμψη του νου ή με σύμβολα. Αλλά αυτές οι άηχες «νοητικές φωνές» δεν βρίσκουν απήχηση σε όλους τους ανθρώπους, αλλά μόνο σε όσους έχουν «το ήθος αθόρυβον και ήσυχον την ψυχήν». Αυτούς τους ανθρώπους αποκαλούμε άγιους ή θείους.

Στο δεύτερο μέρος αναφέρεται ο μύθος του Τιμάρχου του Χαιρωνέως, ο οποίος πέρασε μέσω του μαντείου Τροφωνίου «στον άλλο κόσμο» και επέστρεψε. Διηγήθηκε δε όλα όσα είδε. Αυτός ο μύθος παρόμοιος με αυτούς που έχει τοποθετήσει ο Πλάτωνας στο Γοργία, στο Φαίδωνα και στο μύθο του Ηρός, που εκθέτει στο τελευταίο κεφάλαιο της Πολιτείας, περιέχει πολλές γνώσεις σχετικά με τους αόρατους κόσμους. Αλλά περιέχει και σημαντικές διδασκαλίες και γνώσεις για τα αόρατα σώματα του ανθρώπου. Έτσι μεταξύ άλλων ο Τίμαρχος εμφανίζεται να λέει ότι το ανώτερο μέρος του ανθρώπου βρίσκεται έξω και πάνω από τον άνθρωπο. Λίγοι κατορθώνουν να επικοινωνούν με αυτό. Όσοι επικοινωνούν σωστά το αποκαλούν δαίμονα. Είναι δε αυτό το μέρος που καθορίζει την τύχη των ψυχών των ανθρώπων. Έτσι ακολουθώντας το παράδειγμα του Πλάτωνα ο Πλούταρχος τοποθετεί στο κατάλληλο σημείο ένα μύθο για να δώσει λύση στο θέμα.

Στην αρχαιότητα η λέξη Δαίμων (αρσ. και θηλ.) ήταν, ίσως, η πιο ευσεβής λέξη. Παράγεται από το  δαίω (: μοιράζω στον καθένα την τύχη του).

Αν και συνυπήρχε με τη λέξη Θεός, εντούτοις, ο δαίμων αναφερόταν στην απρόσωπη και απροσδιόριστη δύναμη, ενώ ο θεός στην ανθρωπόμορφη θεϊκή οντότητα. Η έννοια του δαίμονος ισοδυναμούσε με την Μοίρα, την Ειμαρμένη.

Επίσης, στη λέξη  Δαίμονα απέδιδαν την έννοια του φύλακα αγγέλου «κατά φύλακα δαίμονα».

Απ’ εδώ και η λέξη ευδαιμονία (: ευτυχία, προσδιόριζε τον έχοντα την εύνοια του Δαίμονος)

Όμως, στου χρόνου τα γυρίσματα καθιερώνεται η νέα θρησκεία: ο Χριστιανισμός. Η λέξη που δήλωνε τον αγνό θεό των Αρχαίων έπρεπε να αποκτήσει αρνητική σημασία και από συνώνυμο του Θεού γίνεται συνώνυμο του Διαβόλου.

Ο καλός άγγελος γίνεται κακό δαιμόνιο. Οι δαίμονες, πλέον, είναι τα κακά πνεύματα, (ουαί τοις ηττημένοις. )

ο άγγελος του κακού, ο έκπτωτος άγγελος που έχει ως αρχηγό του τον σατανά ( satana στα εβραϊκά: ο αντίπαλος).

Έτσι, δημιουργήθηκαν οι λέξεις: δαιμόνιος, δαιμονισμένος, δαιμονόπληκτος, δαιμονιστής, δαιμονολατρία, πανδαιμόνιο κλπ.

Οι τελευταίες «εστίες αντίστασης» καταγράφονται στη λέξη: ευδαιμονία, όπου ο δαίμων μεταφέρεται με την έννοια του θεού. Έτσι, για να θυμίζει ότι εκεί που τώρα φτύνουμε εμείς (π.χ. «φτου σου δαιμονισμένε»), κάποιοι είχαν εναποθέσει τη σωτηρία της ψυχής τους.

Τι τραβάνε και αυτές οι λέξεις από τους επικυρίαρχους.

Ακόμα κι άλλοι Αρχαίοι  Ύψιστοι  ΦιλόΣοφοι είπαν:

Ηράκλειτος «ήθος ανθρώπω δαίμων» (: Δαίμων/θεός για τον άνθρωπο δεν είναι παρά ο χαρακτήρας του)

Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια (η ευδαιμονία είναι κάποια ενέργεια με τους κανόνες της τέλειας αρετής)

Λυσίας, επιτάφιος, 78, «ο δαίμων ο την ημητέραν μοίραν ειληχώς απαραίτητος»

Ξενοφών, απομνημονεύματα, Α,1, «ως φαίη ο Σωκράτης το δαιμόνιον εαυτώ σημαίνειν» ο Σοφότερος Όλων είπε, ότι, Δαιμόνιον, ο Ανώτερος Έαυτός σημαίνει!!!

''Το Δαιμόνιο είναι εκείνο που τον Σωκράτη στο Γνώθι Σ’ Έαυτόν τον οδήγησε. Όταν δεν έχει ισορροπήσει η Λογική και το Συναίσθημα, ο Νούς με την Καρδιά, όταν το Εγώ νομίζει ότι απο εκείνο εξαρτώνται τα κάτω και τα άνω, τότε, το Εγώ, δεν μπορει να αφουγκραστεί το δαιμόνιο τον ανώτερο Εαυτό, ούτε το Εγώ αφήνει Εκείνο(τον ανώτερο Εαυτό) να δράση. Το Σωκρατικό Δαιμόνιον δηλαδή κατά Σωκράτη ο Ανώτερος  Έαυτος! Είναι, ο Εσωτερικός μας Γκούρου στην Φιλοσοφία του Γιόγκα και ο Σωκράτης ο Εξωτερικός μας Γκούρου! Που σμιλεύει το Εγώ μας ώστε ο ανώτερος Έαυτός μας που σέ όλους τους έμψυχους είναι Εύ(δαίμων) στο Δελφικό Γνώθι Σ’ Εαυτόν να μας Οδηγήσει!!!''

~ Δέλφειος Αττικός (Sivadhyanam)

Ο Λύκος το Ιερό Ζώο των Ελλήνων Θεών Ηλίου

"Τίποτε δεν είναι πιό δυνατό από την ευγένεια,

τίποτε δεν είναι πιό ευγενές από την δύναμη"

ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΥΚΟ

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

  

Από τα πανάρχαια χρόνια, στις διάφορες πολυθεϊστικές Παραδόσεις των Εθνών, ο λύκος τέθηκε να συμβολίζει τα ανώτερα ιδανικά των ελευθέρων ανθρώπων, δηλαδή την Αξιοπρέπεια, την Αφοσίωση, την Επιμονή και την Γενναιότητα, αλλά κυρίως -λόγω του ότι βλέπει άριστα την νύκτα- την Φώτιση (εξ ου και η κοινή ρίζα λυκ- στην Ελληνική για το συγκεκριμένο ζώο και το φως, λ.χ. Λύκαιον, Λυκόφως, Λυκομίδης, Λυκούργος δηλ. Λυκόεργος, φωτοδότης). Υπό αυτές λοιπόν τις συμβολιστικές, ο λύκος θεωρείται ιερό ζώο των Ελλήνων Θεών Ηλίου ("Λυκάβας" στον Όμηρο και τον Ιουλιανό) και Απόλλωνος (υπό την επίκληση "Λύκιος") και Άρεως, αλλά και των Ρωμαίων Mars και Silvanus, καθώς και του ηλιακού Θεού Bellenus των Κελτών και του ηλιακού Θεού των Αιγυπτίων Ρα.   

Στην Ρωμαϊκή πολυθεϊστική Παράδοση, ο λύκος συμβολίζει την ρώμη και την ανδρεία για αυτό και με γάλα λύκαινας (Λύκαινα του Καπιτωλίου, άγαλμα της Ρωμαϊκής Ψυχής) θέλει η συγκεκριμένη Παράδοση να έχουν ανατραφεί οι γενάρχες Ρωμύλος και Ρώμος. Στην Σκανδιναβογερμανική Παράδοση επίσης, ο λύκος συμβολίζει τη Νικηφορία και την Ισχύ, για αυτό και ο ύπατος Θεός Wodan (στα σαξωνικά Odin) απεικονίζεται συχνά να ιππεύει σε λύκους ή να έχει λύκους ως παραστάτες του. Όπως και στις υπόλοιπες Παραδόσεις της Ευρώπης, και στην συγκεκριμένη συμβολίζει επίσης την Ψυχοπομπή ή Ονειροπομπή (Ερμής των Ελλήνων και Οdin των Σκανδιναβογερμανών), την Φώτιση (εξ ού και ιερό ζώο του Θεού Baelder) αλλά και την Ενόραση, για αυτό και οι Σουηδές ιέρειες των δασών Βαργκαμόρες (Vargamors) ζούσαν ανάμεσα σε λύκους.   

Στην Σαμανιστική Παράδοση επίσης των Πρώτων Εθνών ("Ινδιάνων"), ο λύκος κατέχει την ανώτατη ίσως θέση ανάμεσα στα τοτεμικά ιερά ζώα, αφού συμβολίζει  

1.  Την αξιοπρέπεια και το θάρρος μπροστά στον θάνατο  

2.  Τον κύκλο των Αναγεννήσεων  

3.  Το Όνειρο και την Ενόραση  

4.  Την αρμονική ζεύξη του Ενστίκτου με την Νόηση  

5.  Την Κοινωνικότητα και την Συντροφικότητα  

6.  Την Νικηφορία, την Αυτοπροστασία και την Προστασία των οικείων προσώπων.  

7.  Την Επιμονή και την Υπομονή  

Αντιθέτως,  στην Ιουδαϊκή μονοθεϊστική Παράδοση, ο λύκος ταυτίζεται μόνο με την σκληρότητα, την δίψα για αίμα και την αρπακτικότητα (Γεν. ΜΘ 27). Από εκεί επηρεασμένη η Χριστιανική Παράδοση θα περάσει σε μία απίθανη επίθεση κατά του λύκου, ο οποίος, για τα αρρωστημένα μυαλά των "Πατέρων" συμβόλιζε τάχα το Απόλυτο Κακό, τον Διάβολο τον ίδιο, τον "Φθορέα του Ποιμνίου", την Πανουργία και την.. Αίρεση (!!)  

Μέσα σε αυτό το αρρωστημένο φαντασιακό, ο λύκος (όπως και άλλα άτυχα ζώα που μίσησαν οι χριστιανοί, λ.χ. γάτα, κουκουβάγια, αρκούδα, κοράκι κ.λ.π.) κατεδικάσθη ουσιαστικά επί δύο χιλιετίες να παίξει τον ρόλο του απόλυτου "Κακού" στα μυαλά των μέσων ανθρώπων και φυσικά να υποστεί τις συνέπειες, που ήταν συστηματική εξόντωσή του σε βαθμό που να αποτελεί πλέον ένα από τα απειλούμενα είδη αυτού του πλανήτη. Υπήρξε τόσο βαθιά η παραφροσύνη των χριστιανών κατά αυτού του υπερήφανου ζώου, που για μισόν περίπου αιώνα (1550 -1600) εξόντωναν όχι μόνο όλους τους λύκους αλλά και εκατοντάδες ανθρώπους της Γαλλίας, της Ολλανδίας και της Γερμανίας, με την κατηγορία της.. "λυκανθρωπίας" (!!) Στην παραφροσύνη είχαν προηγηθεί φυσικά των δυτικών οι ανατολίτες χριστιανοί (όπως και σε ένα σωρό άλλα πράγματα, λ.χ. καύση ανθρώπων, δημόσια πυρπόληση βιβλίων, Ιερά Εξέταση, στρατόπεδα συγκεντρώσεως κ.ά.): στην υπότουρκη Κωνσταντινούπολη ο χριστιανικός πληθυσμός "βλέπει" στη διάρκεια μίας νύκτας του 1542 συνάθροιση.. 150 "λυκανθρώπων" σε μία πλατεία της Κωνσταντινουπόλεως (Colen de Plancy, "Dict. Infernal").  

Παρά την παράνοια ωστόσο των μονοθεϊστών ανθρώπων απέναντι σε αυτό το υπέροχο ζώο,  αυτό το ίδιο παρέμεινε και παραμένει (τουλάχιστον όσο δεν έχουν καταφέρει ακόμη να το αφανίσουν από προσώπου γης..) το ίδιο υπέροχο, ελεύθερο και αξιοπρεπές, όπως και τότε που οι παρελθόντες, ανώτεροι του βαρβαρικού σημερινού, πολιτισμοί, όπως προείπαμε, το τιμούσαν και το θεωρούσαν ιερό. Αφορμή για όλα αυτά που γράφονται εδώ, υπήρξε η βαρβαρότητα κάποιων αποκτηνωμένων Χατζηελλήνων κτηνοτρόφων, που, στις 8.3."2000", επέδειξαν σε όλο το Πανελλήνιο, μέσω της -ούτως ή άλλως χυδαίας- τηλεοπτικής οθόνης, το ότι είναι άριστοι γνώστες του πώς διαπομπεύουν, βασανίζουν και θανατώνουν τελικά έναν ανυπεράσπιστο μικρό λύκο που απλώς είχε κάνει το.. "έγκλημα" να υπηρετήσει την φύση και την αυτοσυντήρησή του, αναζητώντας απλώς.. τροφή.  

Για την μη αιμοβόρα, αλλά ευγενική και κοινωνική φύση των λύκων δεν είναι βεβαίως εδώ ο κατάλληλος χώρος να αναπτύξει ο γράφων, ούτε και άλλωστε είναι αυτή η πρόθεσή του. Στο  Διαδίκτυο και στην υπάρχουσα Βιβλιογραφία υπάρχουν υπεραρκετά δεδομένα που αποδεικνύουν την ανώτερη φύση αυτού του επίσης ανώτερου ζώου. Εκεί ο ενδιαφερόμενος θα βρεί αυτά που ψάχνει. Ο γράφων εδώ απλώς ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΙ και για αυτό μόνον ενδιαφέρεται. Φροντίζει ωστόσο, σε ατομικό επίπεδο, να κρατήσει, για.. παιδευτικούς και μόνον λόγους, το βαθύ αίσθημα ΟΙΚΤΟΥ προς όλους τους αρνησίζωους εχθρούς της Φύσεως η οποία, όπως σοφά τόνιζαν οι πρόγονοί μας, οι πραγματικοί Έλληνες δηλαδή, "απάντων των διδαγμάτων κρατεί".  

    

Η έρημος επεκτείνεται. Αλίμονο σε αυτούς που την κουβαλάνε και μέσα τους. 

 

 

English summary: A Homage to the WOLF, by the author & historian Vlassis G. Rassias. The WOLF as a solar symbol and holy animal for the polytheist Traditions & Religions of the Old Europe and as an "icon" of the Devil for the Christians (a perception that led to its physical extermination in the most of the European countries by the 1500 Era Vulgaris).

Πηγή: Βλάσης Γ. Ρασσιάς http://rassias.gr/9003.html

Tantra Yoga Path

Like a cobra which has cast its coils

                                    spiraling conch-like three-times-

                                                            and-a-half round Shiva, her mouth

                                               laid on that other mouth

                       which leads to bliss,

            the enchantress

of the world,

            slender as a lotus stem,

                       bright as a lightning-flash,

                                                           lies sleeping,

                       breathing softly out and in,

murmuring poems

                        in sweetest meters,

                                                humming like a drunken bee

                                                                                    in the petals of

                                                            the muladhara lotus,

                        how brightly her light shines

        --Satcakra-nirupana Tantra

Tantra Yoga uses the tools of meditation (dhyana), conscious breathing (pranayama), physical gestures (mudra), sacred sounds (mantra), sacred geometry (yantra), body positions (asana), muscular contractions (bandhas) to achieve self-transformation, conscious awakening, and spiritual evolution.

Tantra means το be liberated by expanding your consciousness -  Yoga means JOIN is the process by which the identity of the individual soul and the Supreme Soul is realized by the Yogi. The human soul is brought into conscious communion with the Divine Reality.

The Tantrikas or Tantrica Yogis combine  two ways of the same Path

The White Tantra or Tantra of the Right Hand (Dakshina Marga) involves the meditative techniques of Tantra and is essentailly a celibate, ascetic path.

AND

The Red Tantra or Tantra of the Left Hand (Vama Marga) involves the use of elements that were considered taboo, such as the ritual of sexual union (maithuna), as a means of attaining liberation. Here, sexual union is used as means for going beyond into transcendent states of consciousness.

The benefits of Yoga Tantric practice include:

* Transcendent sexuality

* Deepened relationships

* Emotional freedom

* Expanded intuitive abilities

* Sustained health and vitality

* Boundless love

* and Playful, ecstatic awareness

According to Tantra, the creation of the world begins with an act of division of the opposites that are united in the deity. From their splitting arises, in an explosion of energy, the multiplicity of the world .

Starting from pure unity (Shiva), the world is a continuous unfolding (energized by the power of Shakti), until a state is reached, when the process must reverse and involute back to the very beginning. Multiplicity must once again become unity. According to Tantra the human being is a miniature universe and the same principles that apply to the universe apply in the case of the individual being.

delfeios

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ο ΒΙΟΣ ΚΑΙ Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ

Η ζωή και η προσωπικότητα του Σωκράτη

Ο Σωκράτης, γιος του γλύπτη (λιθοξόου) Σωφρονίσκου και της μαίας Φαιναρέτης, γεννήθηκε στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Δήμο Αλωπεκής, το 470 ή το 469 π.Χ.

Ακολούθησε στην αρχή το επάγγελμα του πατέρα του, οι Τρεις Χάριτες, άγαλμα που σωζόταν επι Παυσανία ήταν έργο δικό του,  αλλά τα παράτησε για να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη φιλοσοφία.

Αυτοδίδακτος στη φιλοσοφία, σχετίστηκε για λίγο με τους Σοφιστές έδειξε προτίμηση στα έργα του Αρχέλαου και σύμφωνα με τη μαρτυρία του Διογένη του Λαέρτιου για ένα μικρό διάστημα έγινε μαθητής του Αναξαγόρα.

Ο ίδιος έθεσε για αποστολή του να ξυπνήσει τους συμπολίτες του από τη διανοητική νάρκη ακολουθώντας μια εσωτερική φωνή, το «δαιμόνιον». Έβλεπε τη φιλοσοφία ως «υπηρεσία στο θεό». Έδειξε παλικαριά στη ζωή, αν και κατά βάση φτω­χός, έχοντας σύντροφο της ζωής του τη δύστροπη Ξανθίππη κι αργότερα την ευγενέστερη Μυρτώ. Από την πρώτη απέκτησε ένα γιο, τον Λαμπροκλή κι από τη δεύτερη, στα ύστερα χρόνια του, άλλους δυο γιους, τον Σωφρονίσκο και τον Μενέξενο. Δεν πήρε ποτέ χρήματα για τη διδασκαλία του· ήταν τύπος ολιγαρκής. Τα πενιχρά εισοδήματα τους λόγο του γεγονότος πως ο Σωκράτης δεν δεχόταν δώρα και χρήματα προκαλούσαν την οργή της Ξανθίππης πουόμως όπως λέγεται εκείνος δεχόταν με παρομοιώδη καρτερία και ηρεμία. Μάλιστα απο τον Πλάτωνα μαθαίνουμε πως ενώ ο Σωκράτης δεν έπαιρνε τίποτα, οι σοφιστές,όπως ο Πρόδικος ο Κέιος έπαιρνε 50 δραχμές (μισή μνα) για σειρά μαθημάτων γραμματικής, και 1 δραχμή για περιληπτικό μάθημα. Παρόλα αυτά η οικογένεια του δεν πρέπει να ήταν ιδιαίτερα φτωχή, και ειδικά ο πατέρας του, άσχετα από τηνγ εμάτη πενία ζωή που ο Σωκράτης ακολούθησε.

Διακρίθηκε για την ηθική του αγνότητα, τη δικαιοσύνη, την ευσέβεια, την ε­ξυπνάδα και τη γαλήνη. Δεν επε­δίωξε να λάβει πολιτικά αξιώματα. Μια φορά μόνο εξελέγη «πρόεδρος εν ταις εκκλησίαις» κατά τη μαρτυρία του Ξενοφώντα, και πιστός τηρητής αυτός των νόμων της πατρίδας «ουκ επέτρεψεν τω δήμω παρά τους νόμους ψηφίσασθαι» κατά τη δίκη των στρατηγών.

Σαν άνθρωπος και σαν φιλόσοφος αποτελεί πραγματικάμια σπανιότατη και μοναδική φυσιογνωμία που έχει γίνει αντικείμενο πολλών συζητήσεων αφού πράγματι είναι ένα φαίνομενο το πως έζησε, δίδαξε και στο τέλος πέθανε. Ας κάνουμε την αρχή απο άτομο του πρώτα. Ήταν ένας χαρακτήρας τίμιος,νομοταγής και ηθικός. Χαρακτηριστικό είναι πως εκτός απο την ανήθικη κατηγορία της διαφθοράς των νέων και την εισαγωγή καινών δαιμονίων που οδήγησε στη δίκη του, ποτέ κανένας δεν βρέθηκε να τον κατηγορήσει για κάτι ανήθικο, μεμπτό ή παράνομο. Ήταν εξαιρετικά νομοταγής και δεν παρέλειπε να εκτελεί τα πολιτικά και θρησκευτικά του καθήκοντα. Σεβόταν τους νόμους και τους θεσμούς και αγαπούσε την πατρίδα του. Μάλιστα ήταν ένας άνθρωπος με ήρεμη αλλα δυνατή θέληση, γενναίος και αποφασιστικός. 

Πολέμησε με θάρρος σε 3 εκστρατείες του Πελλοπονησιακού Πολέμου. Στην πολιορκία της Ποτείδαιας  όπου έσωσε την ζωή του Αλκιβιάδη (432-429 πΧ) στη μάχη του Δηλίου (424 πΧ) και στην μάχη της Αμφίπολης (422 πΧ) όπου επέδειξε ανδρεία, αυταπάρνηση και αντοχή στις κακουχίες. 

Απόδειξη του πόσο ηθικός και δικαιος χαρακτήρας ήταν φάνηκε σε πολλές στιγμές της ζωής του. Χαρακτηριστικά, το 406π.Χ όπου ήταν επιστάτης των πρυτάνεων,(πρόεδρος της βουλής) όρθωσε το ανάστημα του παρά τις πιέσεις και τις απειλές, και ήταν ο μόνος που αντιτάχθηκε στην άδικη και παράνομη ψηφοφορία απόφασης θανάτωσης των νικηφόρων στρατηγών της ναυμαχίας των Αργινουσών που λόγω της θαλασσοταραχής, δεν κατάφεραν να περισυλλέξουν και να τιμήσουν ταπτώματα των νεκρών. Μετά το τέλος του Πελλοπονησιακού Πολέμου και την κατάλυση της Δημοκρατίας απο τους ολογαρχικούς και τους τριάκοντα τυράννους ο Σωκράτης ήρθε πολλές φορές σε σύγκρουση μαζί τους και ειδικά με τον Κριτία. Η ειρωνεία είναι πως ο Κριτίας ήταν παλαιότερα μαθητής του Σωκράτη αλλά και του Γοργία. Ήταν συγγραφέας, ρήτορας φιλόσοφος και ποιητής και πριν γίνει ολιγαρχικός,ένας μορφωμένος και φιλελεύθερος άνθρωπος. Όταν όμως ακολούθησε τον πατέρα του στην ολιγαρχία και αργότερα ανακυρήχθηκε ο αρχηγός των τριάκοντα τυρράνων, έγινε σκληρός, αιμοβόρος και αρχομανής με αποτέλεσμα μείνει γνωστός κυρίως για τη θηριωδία του.

Η παράνομη κατάληψη της εξουσίας με την βοήθεια των Σπαρτιατών, οι δημεύσεις περιουσιών και οι καταδίκες σε θάνατο έκαναν τον Σωκράτη να συγκρουστεί μαζί τους πολλές φορές και να αρνηθεί να συλλάβει ανθρώπους που επαναστατούσαν στην καταπίεση τους και οι τύρρανοι θεωρούσαν απειλή. Εκτός απο το συμβάν με τους στρατηγούς, άλλη απόδειξη του χαρακτήρα του ήταν αυτό με τον Λέοντα τον Σαλαμίνιο το οποίο αναφέρει και στην απολογία του:

<<Εγώ λοιπόν, ω άνδρες Αθηναίοι, δεν κατέλαβα ποτέ κανένα άλλο αξίωμα στην πόλη, διετέλεσα όμως κάποτε βουλευτής. Και έτυχε να πρυτανεύσει η δική μας φυλή, η Αντιοχίς, τότε που εσείς με τους δέκα στρατηγούς που δεν μάζεψαν τους ναυαγούς τη μερά της ναυμαχίας θέλατε να τους δικάσετε όλους μαζί παράνομα, όπως αργότερα το καταλάβατε όλοι σας. Τότε μόνος απο όλους τους πρυτάνεις σας εναντιώθηκα, υποστηρίζοντας οτι δεν πρέπει να κάνετε τίποτα αντίθετοπρος τουςνόμους και ψήφισα ενάντια στη θέληση σας. Και ενώ ήταν έτοιμοι οι ρήτορες να με καταγγέλουν και να βάλουν να με συλλάβουν και εσείς τους παροτρύνατε με φωνές, έκρινα πως είναι προτιμότερο να διακινδυνεύσω όντας με την πλευρά του νόμου και του δικαίου, παρά να είμαι με το μέρος το δικό σας που δεν σκεφτόσαστε δίκαια, απο φόβο μη φυλακιστώ ή μη θανατωθώ… Άλλα όταν έγινε ολιγαρχία, οι τριάκοντα πάλι με κάλεσαν μαζί με τους άλλους τέσσερις στην Θόλο, μας διέταξαν ναπάμε ναφέρουμε απο τη Σαλαμίνα τον Λέοντα τον Σαλαμίνιο, για να τον σκοτώσουμε….Τότε λοιπόν εγώ, όχι με τα λόγια αλλά έμπρακτα απέδειξα πάλι σε εμένα για να μιλήσω πιο καθαρά οτι δεν με ενδιαφέρει διόλου ο θάνατος. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να μην διαπράξω κάτι άδικο ή ανόσιο…Αλλά αφού βγήκαμε απο τη Θόλο, ενω οι τέσσερεις πήγαν στη Σαλαμίνα και έφεραν τον Λέοντα εγώ έφυγα και πήγα στο σπίτι μου, και ίσως να είχα πεθάνει γιαυτή μου την πράξη αν δεν είχε καταλυθεί σύντομα η εξουσία τους…>>

Η άσχημη μορφή του, όπως ο ίδιος ο Σωκράτης την περιγράφει στο «Συμπόσιο» του Ξενοφώντα, μαζί με την αδιαφορία για την εξωτερική του εμφάνιση, δημιουργούσε αντίθεση στην ευθιξία της αττικής καλαισθησίας. Αλλά και ο τρόπος της ζωής του ήταν απλός. Ελάμβανε τόση τροφή όση του αρκούσε και έπινε μόνον όταν διψούσε. Υποστήριζε ότι τα πολλά φα­γητά και ποτά βλάπτουν όχι μόνο «τάς κοιλίας, αλλά καί τάς κεφαλάς καί τάς ψυχάς». Φορούσε συνεχώς τον ίδιο φθαρμένο χιτώνα και κυκλοφορούσε ξυπόλυτος στις αγορές, τα γυμναστήρια και τους δρόμους πιάνοντας ατελείωτες φιλοσοφικές και πολιτικές συζητήσεις με αποτέλεσμα οι κωμωδιογράφοι της εποχής να βρίσκουν πλούσιο υλικό για να τον σατιρίζουν, πράγμα όμως που τον άφηνε παγερά αδιάφορο. Ποτέ δεν ένιωθε προσβεβλημένος, και πάντα αντιμετώπιζε τα πάντα με χιούμορ, καιαπλές αλλά αποστομωτικές απαντήσεις. Αν και η εξωτερική του εμφάνιση δεν ήταν και η καλύτερη, είχε ένα οξυδερκές πνεύμα και μια χαρισματική προσωπικότητα που καθήλωνε το πλήθος γύρω του. Νηφάλιος και μελίρρυτος, ασκούσε μια παράξενη γοητεία σε όσους βρίσκονταν κοντά του και μπορούσαν να τον ακούν με τις ώρες μαγεμένοι από την αύρα που απέπνεε…

Ωστόσο δεν θα μπορούσε κανείς να τον χαρα­κτηρίσει απόκοσμο. Και τις συναναστροφές επεδίωκε και στα συμπόσια, όταν τον καλούσαν, συμ­μετείχε. Σ’ αυτά, παρά τη συνήθειά του, φορούσε κομψά ενδύματα, όπως και οι άλλοι συμποσιαστές. Αν κρίνουμε από τις περιγραφές που διασώζουν στα «Συμπόσιά» τους ο Πλάτων και ο Ξενοφών, η παρουσία του Σωκράτη σ’ αυτά ήταν περιζήτητη.

Αλλά και ο ίδιος, κατά τον Διογένη Λαέρτιο, κα­λούσε Αθηναίους για δείπνο, παρά τις διαμαρτυρίες της Ξανθίππης. Φρόντιζε και για την εξάσκηση του σώματός του και το διατηρούσε σε καλή φυσική κατάσταση. Εί­ναι γνωστό ότι συχνά πήγαινε στα Γυμναστήρια, όχι μόνο για να συζητεί με τους νέους Αθηναίους, αλλά και για να ασκείται ο ίδιος. Η μετρημένη και λιτή ζωή του εξασφάλιζε άριστη υγεία και ενώ οι Αθηναίοι πολλές φορές είχαν προσβληθεί από λοι­μώδεις ασθένειες, αυτός δεν αρρώστησε ποτέ.

Αξιοσημείωτο στη ζωή του Σωκράτη είναι το γε­γονός ότι δεν ένιωσε την ανάγκη να ταξιδεύει, ό­πως έκαναν οι περισσότεροι φιλόσοφοι, εκτός από την περίπτωση που συμμετείχε στις εκστρατείες. Σ’ αυτές έδειξε απαράμιλλη γενναιότητα. Λέγεται ό­τι στη μάχη του Δηλίου πήρε στους ώμους του τον Ξενοφώντα που είχε πέσει από το άλογό του. Τότε ενώ σχεδόν όλοι οι Αθηναίοι ετράπησαν σε άτακτη φυγή, αυτός οπισθοχωρούσε με ηρεμία και γύριζε κάπου κάπου αγριοκοιτάζοντας, έτοιμος να αντεπιτεθεί αν δεχόταν επίθεση. Όλο τον άλλο καιρό ο Σωκράτης παρέμεινε στην Αθήνα, κάνοντας οξύτατες συζητήσεις, προσπαθώντας να μάθει τους Αθηναίους ν’ αναζητούν την α­λήθεια. Υπάρχει βέβαια η μαρτυρία του Ίωνα του Χίου, ότι στα νιάτα του ο Σωκράτης ταξίδεψε στη Σάμο. Ο Αριστοτέλης επίσης ισχυρίζεται ότι πήγε και στους Δελφούς. Μια νεότερη μαρτυρία, που παρουσιάζει ο Φαβωρίνος στα δικά του «Απομνη­μονεύματα», πιστοποιεί ότι ο Σωκράτης πήγε και στον Ισθμό.

Παρ’ όλ’ αυτά, προκαλούσε την προσοχή και το ενδιαφέρον των συμπολιτών του και δεν τους άφη­νε αδιάφορους η παρουσία του, ούτε το περιεχόμενο της διδασκαλίας του. Για τούτο και οι περισσότεροι εξέφραζαν το θαυ­μασμό τους για το αδούλωτο φρόνημα και την εμ­μονή του στις αρχές του. Προκαλούσε όμως και το φθόνο και τη δυσαρέσκεια για τις καινούργιες ιδέ­ες που έβαζε στο προσκήνιο της ζωής των Αθηναί­ων. Έτσι εξηγείται και η διακωμώδησή του στα έρ­γα του Αριστοφάνη («Νεφέλες», «Όρνιθες» κ.α.), αλλά και οι επίσημες κατηγορίες που διατυπώθη­καν αργότερα και τον οδήγησαν τελικά στη δίκη, την καταδίκη και το θάνατο.

Η πορεία του Σωκράτη ως φιλοσόφου έχει το εξής ασυνήθιστο: Δεν άφησε τίποτα γραπτό. Όλα όσα γνωρίζουμε προέρχονται από τις καταγραφέςτου Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και του Ξενοφώντα. Επίσης άλλη μίαπροέρχεται τον5ο αιώνα π.Χ από τον Λιβάνιο. Καμία όμως δεν αντικαθιστά σε αξία και πιστότητα αυτή του Πλάτωνα αφού η φιλοσοφία και κυρίως ο θάνατος του συγκλόνισε την κοινωνία εκείνης της εποχής και ειδικά τον Πλάτωνα που στην ηλικία των 28 ετών είχε αρχίσει να διαμορφώνει σταδιακά τη δική του υπόσταση. Η Απολογία συγκεκριμένα γράφτηκε το 396 π.Χ. Τα λόγια δεν είναι πιστή αντιγραφή όμως θεωρείται σχεδόν σίγουρο πως ο Πλάτωνας τα έγραψε όσο πιο πιστά μπορούσε να τα θυμηθεί αν και ίσως έβαλε και δικές του ιδέες μέσα στις καταγραφές των διδασκαλιών και της Απολογίας του διδασκάλου του. Του Ξενοφώντα θεωρείται μάλλον μιμητικό του Πλάτωνα, και ακόμα πιο πιθανό να έχουν παραποιηθεί λόγια του Σωκράτη αφού δεν μπορούσε να συλλάβει τις ιδέες του τόσο όσο ο μεγαλοφυής Πλάτωνας.

Αφετηρία της Σωκρατικής σκέψης ήταν ο σκεπτικισμός. <<Εν οίδα ότι ουδέν οίδα>>. Ο τρόπος σκέψης του στρεφόταν κυρίως γύρω απότα καθημερινά προβλήματα της ζωής. Αγαπούσε τους ανθρώπους και του άρεσε να έρχεται σε επαφή με τις έννοιες τους και με ότι τους απασχολούσε. Μιλούσε συχνά για το ήθος, την καλοσύνη, το δίκαιο, την ανδρεία και τα αντίθετα τους. Έλεγε στους νέους, ειδικά στα παιδιά των πλουσίων, να μην δίνουν σημασία στα υλικά αγαθά και να μην νοιάζονται για πλούτη, παρά μόνο για αυτοβελτίωση. Πίστευε πως ο άνθρωπος με χρήση λογικών μεθόδων μπορούσε να βρει λύση σε ότι τον απασχολεί και την πραγματική αλήθεια.

Η μεγαλοφυής μέθοδος της διαλογικής συζήτησης που ονομάστηκε <<μαιευτική>> και που είχε ως βάση τη λογική πως η μαμή βοηθάει όχι το μωρό αλλά τον τοκετό του, έκανε κάθε συνομιλητή του να βρει μόνος του μέσα από ένα σωστό διάλογο -με τις κατάλληλες ερωτήσεις-την απάντηση που έψαχνε σε ότι τον απασχολούσε, επειδή θεωρούσε ότι αυτή βρισκόταν ήδη μέσα του. Ο συνομιλητής λοιπόν μέσω του διαλόγου, αντί να λάβει οποιαδήποτε απάντηση, μέσω ερωτήσεων την εκμαίευε από μόνος του. Στην περίπτωση όμως της μεθόδου της <<ειρωνείας>> ο Σωκράτης προσποιούνταν άγνοια επί του θέματος, κέρδιζε τον συνομιλητή και αφού τον άφηνε να αναπτύξει τη θεωρεία του υποτίθεται για να τον διαφωτίσει μέσω περίπλοκων και έξυπνων ερωτήσεων, ανάγκαζε τον <<γνώστη>> να παραδεχτεί την άγνοια του. Συνήθιζε να εκθειάζει τον συνομιλητή, ώστε στο τέλος να φανεί η πραγματική έλλειψη γνώσης του, και η αληθινή πνευματικότητα του Σωκράτη. Θεωρούσε λοιπόν πως εάν ο άνθρωπος έχει το γνώθι σαυτόν, να γνωρίζει δηλαδή τον εαυτό του, θα βρει τους ηθικούς κανόνες που θα τον διέπουν αφού μέσα από την αυτογνωσία γίνεται ο καθένας ενάρετος και κατανοεί την φύση τωνπραγμάτων στο πραγματικό της βάθος, κάτι που φυσικά και τότε όπως και σήμερα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να συναντήσεις στους περισσότερους ανθρώπους. Η παραδοχή πως κανένας δεν είναι παντογνώστης, οδηγεί στο αγαθό και ενάρετο. Στην ευσέβεια και το σεβασμό.  Ο Σωκράτης θεωρούσε αρετή τη σύνεση και τη φρόνηση. Γι αυτόν αγαθό είναι ότι κάνουμε με γνώση, ενώ για την κακία έλεγε πως <<ουδείς εκών αμαρτάνει>>. Κανένας δεν αμαρτάνει επειδή το θέλει παρά μόνο από απερισκεψία, ανοησία και άγνοια. Σαν ιδρυτής της ηθικής επιστήμης και της Σωκρατικής διαλεκτικής προήγαγε την βελτίωση των ανθρώπινων ενστίκτων όπως αυτά εκδηλώνονται με κεντρικό πυρήνα τη διδασκαλία και την διάπλαση της προσωπικότητας των νέων. Αυτό το επεδίωκε γιατί πίστευε πως η αρετή είναι κάτι που διδάσκεται αφού η γνώση και η πράξη συνδέονται άμεσα.

Αν και το ποιόν του Σωκράτη ήταν σε γενικές γραμμές γνωστό σε όλους, ο σπουδαίος φιλόσοφος είχε και εχθρούς που ενοχλούνταν από τη χαρισματική του προσωπικότητα, την ενασχόληση του με τους εκπροσώπους της μισαλλοδοξίας, της κακεντρέχειας, της αρχομανίας, της στενομυαλιάς και της ηθικολογικής κατά τα άλλα ασυδοσίας. Στάθηκε μεγάλος πολέμιος ειδικά των αρχόντων και των σοφιστών και φαίνεται χαρακτηριστικά πως ο Σωκράτης ήξερε πολύ καλά που άρχιζε η πνευματική ελευθερία του ανθρώπινου νου σπάζοντας τους φραγμούς του παρωπιδισμού, και που υπήρχε η διαχωριστική γραμμή της ασυδοσίας αυτής και της κακής χρήσης της ελευθερίας. Μάθαινε τους ανθρώπους να σκέφτονται: Προσπαθούσε να αφυπνίσει τις συνειδήσεις ώστε να μπορούν να ξεχωρίζουν ποτέ πρέπει να είναι πνευματικά ελεύθεροι και σκεπτόμενοι άνθρωποι ώστε να κατανοούν την πραγματικότητα, και πότε πρέπει να καταλαβαίνουνκαι να αντιστέκονται στην προσπάθεια διάβρωσης και κακών ιδεών στο όνομα της δήθεν ελευθερίας του λόγου. Αυτό θεωρήθηκε και το πιο απειλητικό. Το ότι μάθαινε τον κόσμο να χρησιμοποιεί το κεφάλι του και ήταν εξαιρετικά ικανός να καυτηριάζει όλους αυτούς που το μόνο που μπορούσαν να κάνουν αφού δεν μπορούσαν να καταφέρουν και κάτι καλύτερο- ήταν να τον ειρωνεύονται.

Η ειλικρίνεια του και η ειρωνεία του στα κακώς κείμενα της τότε κοινωνίας ενοχλούσαν πάρα πολλούς από αυτούς, και κάποιοι βάλθηκαν να τον εξοντώσουν. Βρέθηκε τότε το 399 π.Χ. ένας άγνωστος τραγικός ποιητής ο Μέλυτος, ένας πλούσιος βυρσοδέψης Πολιτικός της δημοκρατίας με μεγάλη πολιτική επιρροή στην Αθήνα ο Άνυτος, κι ένας ρήτορας ο Λύκων. Ο Μέλητος εμφανίστηκε σαν κυρίως κατήγορος αλλά υποκινητής ήταν ο πολιτικός Άνυτος ο οποίος δεν ήταν αμέμπτου ηθικής και μάλλον είχε λόγο να αντιπαθεί το Σωκράτη αφού κάποια στιγμή τον είχε κατακρίνει ανοιχτά και αυστηρά επειδή εξανανάγκασε τον γιο του να ακολουθήσει το επάγγελμα του και δεν του επέτρεψε να ασχοληθεί με τη φιλοσοφία, αλλα κυρίως γιατί ο Σωκράτης καταπολεμούσε τις ολέθριες θεωρείες των σοφιστών και των δημοκρατών, κατακρίνοντας το καθεστώς του δημοκρατικού πολιτεύματος, ονομάζοντας βλακώδη την εκλογη των αρχόντων με κυάμους. Κατά τον Αριστοτέλη και το Διόδωρο κάποτε ο πολιτικός Άνυτος θα καταδικαζόταν σε θάνατο αλλά δωροδόκησε τους δικαστές.

Η κατηγορία ήταν ότι δεν αναγνωρίζει τους θεούς τους, εισάγει καινούριους θεούς ή δαίμονες (καινά δαιμόνια), πλανά και διαφθείρει τους νέους σε νέα δαιμόνια. Εδώ θαπρέπει να τονίσω, επειδή έχει συζητηθεί πάρα πολύ, πως το δαιμόνιο που αναφέρεται δεν έχει τη σημασία που αποδίδει η χριστιανική θρησκεία σήμερα, αλλά ήταν μια θεότητα, ένα πνεύμα οδηγός που δρούσε σαν ενδιάμεσο επικοινωνίας, σαν μια εσωτερική φωνή, μεταξύ θεού και ανθρώπων. Κάθε άνθρωπος είχε το δικό του δαιμόνιο – πνεύμα οδηγό και είναι σαν το φύλακα άγγελο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι πως όταν ο ρήτορας Λυσίας προσφέρθηκε να του γράψει την απολογία του για τη δίκη, αρνήθηκε και δεν θέλησε ούτε ο ίδιος να γράψει κάτι γιατί όπως είπε ο τρόπος ο οποίος έζησε, χωρίς να πειράξει κανέναν ήταν η καλύτερη απολογία και το δαιμόνιον του τον απέτρεπε λοιπόν από κάτι τέτοιο. Γενικότερα ο Σωκράτης εμφανίζεται να αναφέρει αρκετές φορές αυτό το περιβόητο δαιμόνιον. Στην Απολογία λέγει πως <<είναι μια φωνή που ακούω η οποία όποτε την ακούω με αποτρέπει από κάτι που πρόκειται να κάνω και ποτέ δεν με προτρέπει σε τίποτα>>. Επίσης ο Πλάτωνας συμπληρώνει στο Συμπόσιο πως το δαιμόνιον ήταν ενδιάμεσο ον ανάμεσα σε θεούς και ανθρώπους. Δεν εννοείται λοιπόν κάποια πνευματική υπόσταση με την έννοια αρνητικής οντότητας. Οι κατηγορίες βασίστηκαν περισσότερο στο φόβο της επιρροής που εξασκούσε ο Σωκράτης ειδικά στο νέο και προοδευτικό αίμα του τόπου, παρά στο ότι υπήρχε αμφιβολία της ηθικής του. Σημαντικό ρόλο έπαιξε η άμεση και καυστική του ειλικρίνεια, η αμεσότητα και η ευρύτητα της αποδοχής των λόγων του όχι μόνο στη νεολαία, αλλά και σε όλους όσους απεχθάνονταν τους δήθεν γνώστες και διδασκάλους, που το μόνο που ήθελαν είναι να επηρεάζουν, να κατευθύνουν συνειδήσεις, να ελέγχουν και να χειροκροτούνται. Είχε επίσης ενοχλήσει το γεγονός πως ο Σωκράτης δεν ξεχώριζε τους μαθητές του και μέσα σε αυτούς ήταν και παιδιά ολιγαρχικών. Η ευθύτητα και το καυστικό του χιούμορ δεν ήταν παρά μια μύγα στα πλευρά όλων των κομπλεξικών φαφλατάδων και αλαζόνων της εποχής, που απλά δεν μπορούσαν να συγκριθούν μαζί του σε πνευματικό επίπεδο και αντί να εκτιμήσουν τη συνεισφορά του και να προσπαθήσουν να μάθουν κάτι,ανησυχούσαν μη ξεμπροστιαστούν και αρχίσει ο κόσμος να αφυπνίζεται και στραφεί εναντίον τους. Καίριο ρόλο στην έχθρα εναντίον του έπαιξε και ο Αριστοφάνης, ο οποίοςέκανε ότι μπορούσε για να τον παρουσιάσει ως γελοίο, γραφικό και έκφυλο αλλά παρόλα αυτά επικίνδυνο και τρελό, παρασύροντας πολλούς σε αυτή τη νοοτροπία που σαφώς επηρέασε και τη δικαστική απόφαση. Αν και η προσφορά της διδαχής του στους ολιγαρχικούς είχε θεωρηθεί ύποπτη, θα πρέπει να σκεφτούμε πως εκτός από το γεγονός πως ο Σωκράτης δεν αρνιόταν τη γνώση σε κανέναν που την αναζητούσε, τα παιδιά των πλουσίων είχαν πιο άνετη πρόσβαση στη γνώση και περισσότερο χρόνο να την απολαύσουν από τα παιδιά των φτωχών. Εκτός αυτού, οι κατηγορίες ήρθαν και σε μια εποχή που ο Πελοποννησιακός Πόλεμος είχε αφήσει ανεξίτηλα σημάδια και οι Αθηναίοι ήταν πιο ευαίσθητοι από ποτέ σε ζητήματα της πόλης τους και της θρησκείας τους νιώθοντας την ανάγκη να κρατήσουν την κοινωνική και θρησκευτική συνοχή τους στα πάντα περισσότερο από ποτέ, χωρίς καμία παραφωνία που θα μπορούσε να θεωρηθεί γι αυτούς απειλή της υπάρχουσας δομής. Δεν ήταν λοιπόν δύσκολο να βρεθεί ένα εξελαστήριο θύμα. Κατά τη γνώμη μου οι κατήγοροι του Σωκράτη δεν ήταν παρά απλοί εκπρόσωποι, τα όργανα που χρησιμοποιήθηκαν για την εξόντωση του, ενώ από πίσω υπήρχαν πολύ περισσότεροι. Εδώ παρατηρούμε πως η εποχή του Σωκράτη ελάχιστα διαφέρει από τη δική μας.

Ο Μέλητος έπρεπε σύμφωνα με το νόμο να πάει με ένα ή δυο μάρτυρες και να γνωστοποιήσει στο Σωκράτη τις κατηγορίες ώστε να εμφανιστεί στον άρχοντα βασιλέα και τη βασίλειον στοά στο ΒΔ τμήμα της αγοράς, ώστε να του αποδοθούν και επίσημα. Σύμφωνα με τους Πλατωνικούς διαλόγους Θεαίτητον και Ευθύφρων, ο Σωκράτης προκειμένου να μην καθυστερήσει,διέκοψε μια συνομιλία που είχε με τον Θεόδωρο τον Μεγαρέα τον γεωμέτρη και τονμαθητή του Θεαίτητο και φτάνοντας εκεί έπιασε κουβέντα με τον Ευθύφρονα που περίμενε εκεί για μια δική του υπόθεση. Η δίκη ορίστηκε και θα εκδικαζόταν απο την Ηλιαία, το λαϊκό δικαστήριο που αριθμούσε 6.000 μέλη πάνω απο 30 χρονών απο 10 αθηναϊκές φυλές. Στη δίκη του Σωκράτη κληρώθηκαν και παρέστησαν 500 δικαστές. Η στάση του Σωκράτη ήταν περήφανη και γαλήνια και η απολογία του ένα πραγματικό μάθημα για όλους. Ο Άνυτος επέμενε στην θανατική ποινή υποστηρίζοντας μάλιστα πως ή δεν έπρεπε να γίνει αυτή η δίκη καθόλου ή ο Σωκράτης έπρεπε να καταδικαστεί σε θάνατο. Μεγάλη η αδημονία του να τον ξεφορτωθεί.

Η Απολογία του Σωκράτη χωρίζεται σε τρία μέρη στα οποία και θα επεκταθούμε με μια συνοπτική ανάλυση στο καθένα από αυτά ώστε σε γενικές γραμμές να γίνει κατανοητή η περιβόητη αυτή Απολογία.: Στο πρώτο και κυριότερο μέρος της ο Σωκράτης αρχίζει αρνούμενος ότι είναι δεινός ρήτορας όπως οι κατήγοροι τον χαρακτηρίζουν με το επιχείρημα του Άνυτου πως θα μπορούσε να τους πλανέψει. Δηλώνει πως θα μιλήσει όπως ακριβώς αισθάνεται καλώντας όλους όσους είναι μέσα στο ακροατήριο να πουν εάν ισχύουν όσα αρνητικά λέγονται γι αυτόν. Αναλύει το πραγματικό νόημα της σοφίας και κατά πόσο είναι σοφός ή όχι σαν άνθρωπος, συνεχίζοντας με λεπτομέρεια για όσα λέγονται εις βάρος του. Ακολουθεί ένας διάλογος με τον Μέλητο όπου τον προκαλεί να αποδείξει με ποιον τρόπο διαφθείρει τους νέους. Ο διάλογος αυτός για να αναλυθεί λέξη προς λέξη χρειάζεται ένα άρθρο μόνο του. Τα συμπεράσματα ήταν πως ο Μέλητος απαντώντας απλά και μονολεκτικά στις διαυγείς, έξυπνες και περίπλοκες, ουσιαστικά ρητορικές για αυτόν ερωτήσεις του Σωκράτη, στερείται ικανοποιητικών απαντήσεων και πνευματώδους επιχειρηματολογίας. Εάν δεν έπαιζαν και άλλοι παράγοντες ρόλο που ανέφερα νωρίτερα σε προηγούμενη παράγραφο μάλλον θα επιβεβαιωνόταν ο Σωκράτης ο οποίος είχε πει πως <<είναι σε όλους φανερό πως εάν δεν είχα παρουσιαστεί για να με κατηγορήσουν ο Άνυτος και ο Λύκων, θα χρώσταγε (ο Μέλητος) και 1000 δραχμές πρόστιμο επειδή δεν θα έπαιρνε ούτε το 1/5 των ψήφων>> εννοώντας τις ψήφους της καταδίκης του που δεν θα ήταν ούτε το 1/5, και σε αυτή την περίπτωση ο Μέλητος θα αναγκαζόταν να επιβαρυνθεί με πρόστιμο. Εν ολίγοις για μένα οι κατήγοροι απλά αδυνατούν να πείσουν. Διαβάζοντας ο καθένας την Απολογία μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματα του. Στη συνέχεα καταθέτει παραδείγματα του ήθους του κατά τη διάρκεια της ζωής του αναφέροντας και ονομαστικά παρευρισκόμενους στο ακροατήριο που τον γνωρίζουν και που είναι εκεί για μάρτυρες υπεράσπισης ή κατηγορίας καταλήγοντας πως δεν φοβάται τον θάνατο και δεν θα παρακαλέσει κάνοντας εν τέλει αυτό που νιώθει σωστό. Στην πρώτη ψηφοφορία των δικαστών τον κρίνουν ένοχο με περίπου 280 υπέρ της ενοχής του και 220 κατά αυτής.

Το δεύτερο μέρος της Απολογίας είναι μετά την ανακοίνωση της ψηφοφορίας και όταν τον ρωτούν οι δικαστές τι ποινή θέλει να του επιβληθεί. Ο Σωκράτης δεν αγανακτεί για την απόφαση και μάλιστα απορεί που καταδικάστηκε με τόσο μικρή διαφορά. Μάλιστα κάποια στιγμή εξοργίζει το δικαστήριο λέγοντας πως πρέπει ως ποινή να του επιβληθεί δια βίου και δωρεάν σίτιση στο πρυτανείο όπως γίνεται στους ευεργέτες της πόλης. Εναλλακτικά αντιπροτείνει ένα πρόστιμο 30 μνων με εγγυητές τον Κρίτωνα, Απολλόδωρο και Κριτόβουλο. Ότι λέει δεν το λέει απο αλαζονεία αλλά γιατί πραγματικά είναι εντάξει με τον εαυτό του και νιώθει πως ποτέ στη ζωή του δεν έβλαψε κανέναν, αντίθετα έκανε μόνο καλό. Ίσως επειδή διαισθανόταν την επικείμενη απόφαση και ήθελε να προκαλέσει λίγο όλη αυτή τη κωμωδία εναντίον του.

Μετά και το δεύτερο σκέλος ακολουθεί και η επόμενη ψηφοφορία όπου τον καταδικάζει σε θάνατο και μάλιστα με περισσότερες ψήφους. 

Εκεί ακολουθεί το τρίτο και τελευταίο μέρος. Απορεί γιατί βιάζονται να σκοτώσουν έναν 70χρονο που βρίσκεται ήδη στη δύση της ζωής του. Δεν μετανιώνει για ότι είπε και έκανε και δεν θα προσπαθήσει να αποφύγει την καταδίκη.

Μάλιστα λέει χαρακτηριστικά κάτι που κάνει εξαιρετική εντύπωση: <<Θέλω όμως σε εσάς που με καταψηφίσατε να δώσω και ένα χρησμό για το μέλλον: Γιατί ήδη βρίσκομαι στο σημείο που οι άνθρωποι σαν πρόκειται να πεθάνουν αποκτούν τη δυνατότητα να προλέγουν καλύτερα. Λέω λοιπόν, σε όσους απο εσάς, άνδρες με σκοτώσατε, ότι αμέσως μετά το θάνατο μου, θα τιμωρηθείτε πολύ χειρότερα. Μα τον Δία, απ όσο με τιμωρείτε σκοτώνοντας με. Γιατί τώρα με την πράξη σας αυτή νομίζετε πως θα απαλλαγείτε απο το να δίνετε λόγο για τη ζωή σας. Αλλά ακριβώς το αντίθετο θα συμβεί όπως εγώ σας τα λέω. Γιατί θα αυξηθούν εκείνοι που σας ελέγχουν, τους οποίους εγώ μέχρι τώρα, χωρίς να το καταλαβαίνετε εμπόδιζα >>. Να σχολιάσω απλά πως αυτό αποδείχτηκε επιεικώς προφητικό απο τότε μέχρι και σήμερα και επαναλαμβάνεται συνεχώς και καθημερινά. Συνεχίζει διερωτώμενος τι υπάρχει στην άλλη ζωή και ευελπιστεί να συναντήσει πραγματικούς δικαστες στον Άδη και να συναντήσει τις μεγάλες προσωπικότητες της ιστορίας. Κατακρίνει τους κατηγόρους του που πίστεψαν πως θα μπορούσαν να τον βλάψουνμε αυτό τον τρόπο, και αποχαιρετά όλους με τα συγκλονιστικά λόγια:<<Αλλά τώρα είναι ώρα να φύγουμε, εγώ για να πεθάνω και εσείς για να ζήσετε. Ποιοι απο μας πηγαίνουν σε καλύτερο μέρος είναι άγνωστο σε όλους μας εκτός απο το Θεο…

Στη φυλακή έμεινε ένα μήνα περίπου λόγο της απουσίας του ιερού πλοίου της πόλης, της Πάραλου που βρισκόταν στην Δήλο για τις γιορτές του Απόλλωνα. Όσο απουσίαζε το ιερό πλοίο κανένας δεν μπορούσε να εκτελεστεί. Μάλιστα καθυστέρησε λόγο τρικυμίας Ο Κρίτων που ήταν πιστός φίλος του Σωκράτη, τον επισκέφτηκε για να τον ειδοποιήσει πως το πλοίο φάνηκε στοΣούνιο, άρα πλησίαζε και η ώρα της εκτέλεσης της ποινής. Παρά την επιμονή τη δική του όπως και άλλων φίλων και μαθητών του να δραπετεύσει, εκείνος αρνήθηκε κατηγορηματικά να το κάνει. Θα δεχόταν την ποινή του με ηρεμία και αξιοπρέπεια μένοντας πιστός στους κανόνες της πολιτείας και της απόφασης του δικαστηρίου, δείχνοντας έτσι πως εξακολουθεί να τιμά και να σέβεται τους νόμους. Εκτός απο αυτό όμως η πράξη του να μην εμποδίσει το θάνατο του έκρυβε και βαθύτερο νόημα. Δραπετεύοντας θα έπρεπε να ζήσει σαν φυγάς μακρια απο τον τόπο του και αυτό δεν το ήθελε. Δεν τον ενδιέφερε να ζήσει όση ζωή του απέμεινε στα 70 του χρόνια στην εξορία,μακρια απο τη ζωή και το περιβάλλον που γνώριζε και αγαπούσε, σαν ένας δραπέτης. Άλλωστε για τον Σωκράτη ο θάνατος που θα ερχόταν απο το κώνειο, δεν ήταν παράμια επιτάχυνση της χρονικής στιγμής του θανάτου που θα ερχόταν απο γηρατεία έτσι και αλλιώς κάποια στιγμή. Δεν έβλεπε τον θάνατο σαν το τέλος. Εκτός από αυτό όμως, με την αυτοθυσία του δεν ήθελε παρά να αποδείξει στους υπόλοιπους την μεγάλη αλήθεια που γιαυτόν ήταν αυτονόητη: Πως με τον αδιαμαρτύρητο θάνατο του και υποφέροντας αγόγγυστα την αδικία της εκτέλεσης του αποδείκνυε αυτόματα πως έμενε πιστός στις πεποιθήσεις και τις αρχές που σε όλους δίδασκε μια ζωή, πλήττοντας έτσι τη μισαλλοδοξία και τη δεισιδαιμονία. Στους πλατωνικούς διαλόγους Κρίτων και Φαίδωνα καταγράφεται και αυτη η συνομιλία με τον Κριτία, αλλα και η φοβερή στιγμή του θανάτου του. Οι φίλοι του και μαθητές του τον επισκεπτονται στο κελί του για να του κάνουν συντροφιά και να του δώσουν θάρρος, αν και μάλλον ο Σωκράτης δίνει θάρρος σε αυτούς. Κατά το τέλος της ημέρας ο φρουρός φέρνει το κώνειο που πίνει χωρίς ίχνος ταραχής και αγωνίας. Η δραματική διήγηση κορυφώνεται με τον Σωκράτη να νιώθει στα πόδια του το μουδιασμα του θανάτου και όταν πλησιάζει η ώρα να ξεψυχίσει λέει και τα τελευταία λόγια στον Κριτία, να θυσιάσει στον Ασκληπιό για λογαριασμό του ένα κοκκορα. Το τραγικό του τέλος έρχεται με τη λεπτομερειακή εξιστόριση ακόμα και των συσπάσεων του προσώπου του καθώς χάνει το χρώμα του και πεθαίνει. Πραγματικά συγκλονιστική στιγμή…Και έτσι τελειώνει η ζωή ενός απο τους μεγαλύτερους φιλοσόφους της αρχαίας Ελλάδας αλλά και μια σελίδα ντροπής για την ιστορία και το θεσμό της Δημοκρατίας…

Η σπάνια φιλοσοφική οντότητα του Σωκράτη είχε συγκεντρώσει γύρω του πολλούς μαθητές που ίδρυσαν τις λεγόμενες Σωκρατικές Σχολές, προσθέτοντας στον κορμό της διδασκαλίας του και την δική τους φιλοσοφική αντίληψη. Αυτές ήταν: Η Μεγαρική ή Εριστική Σχολή, η Κυνική Σχολή και η Κυρηναική Σχολή. Θα αναλύσουμε συνοπτικά το αντικείμενο της κάθε μίας ώστε να δωθεί ένα γενικό νόημα χωρίς να ξεφύγουμε απο την κεντρική ουσία που είναι ο βίος του Σωκράτη, αφού για να μιλήσουμε εις βάθος για την κάθε μια, θα χρειαστεί και εδώ ένα ολοκλήρο άρθρο.

Στην Μεγαρική ή Εριστική που ιδρύθηκε από τον μαθητή του Σωκράτη, Ευκλείδη από τα Μέγαρα, διδασκόταν πως το ον είναι ένα και ταυτίζεται με το αγαθό στοιχείο παρόλο που μπορεί να εμφανίζεται με διαφορετικές έννοιες και ονομασίες. Ο άνθρωπος πρέπει να επιδιώκει την ανύψωσητ ου μέχρι τη θεϊκή νόηση και αυτό επιτυγχάνεται με τον διαλεκτικό έλεγχο. Επίσης επικεντρώνεται στον τρόπο που γίνεται μέσα από πολλές εννοιολογικές αποδόσεις μιας έννοιας να διατηρήσεις την σημασία της. Η Μεγαρική Σχολή έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση της Πλατωνικής θεωρίας των Ιδεών, αφού μετά το θάνατο του Σωκράτη, ο Πλάτωνας έμεινε αρκετό καιρό με τον Ευκλείδη.

Στην Κυνική Σχολή που ιδρύθηκε από τον Αντισθένη διδασκόταν ο αυτοέλεγχος, η αρετή και η σωφροσύνη που δίδασκε ο Σωκράτης, και που είναι το μέσον για το υπέρτατο αγαθό, την αρετή. Αυτή επιτυγχάνεται με την αυτογνωσία και με την πειθαρχία στον καθημερινό βίο μας. Η πειθαρχία και η απαλλαγή από την ηδονή, απελευθερώνει από τις ανάγκες. Ζούσαν αυστηρά, λιτά και σεμνά, περιφρονώνταςτον πολιτισμό και τα αγαθά του και οτιδήποτε έχει σχέση με τη γνώση που σχετίζεται με τον πολιτισμό. Ζούσαν στη φύση θεωρώντας πως έτσι προφυλάσσονται από τις κακοτοπιές και τις απογοητεύσεις της κοινωνίας και επιτυγχάνουν την θέωση. Αντιπροσωπευτικότερος μαθητής αυτής της Σχολής, ήταν ο Διογένης από την Σινώπη που πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του μέσα σε ένα πιθάρι, κρατώντας ένα φανάρι και κραυγάζοντας πως ψάχνει να βρει έναν αληθινό και τίμιο άνθρωπο!  Άλλη μία από τις άπειρες αποδείξεις της διαχρονικότητας ή ακόμα και της προφητικής, επίκαιρης διδασκαλίας του Σωκράτη.

Στην Κυρηναϊκή Σχολή, η σχολή που βγήκε μέσα από τη γνώση της ηδονής που δημιούργησε ο Αρίστιππος πρέσβευαν την αρετή που προέρχεται από τη γνώση και το ενάρετο που προέρχεται από την πράξη που προσφέρει ευχαρίστηση. Ευχαρίστηση όμως που δεν πρέπει να σε καταλαμβάνει, κάνοντας σε σκλάβο της. Η ηδονή είναι ευτυχία και η ευδαιμονία της στιγμής η μεγαλύτερη ευτυχία, αφού το παρελθόν έχει ήδη μείνει πίσω μας και το μέλλον αργεί ακόμα να έρθει όποτε το παρόν έχει τη μεγαλύτερη αξία με βασική προϋπόθεση όμως, η ευδαιμονία αυτή να μην προκαλείται ποτέ σε βάρος κάποιου άλλου και να του προκαλεί δυστυχία. Ο Αρίστιππος διδάσκει τη φιλοσοφία ως τέχνη ζωής που αποσκοπεί στην διατήρηση της εσωτερικής ευτυχίας.

  

Μπορεί να πέρασαν αιώνες και αιώνες από το θάνατο του Σωκράτη αλλά τα κληροδοτήματα του και η συνεισφορά του στην ανθρώπινη εξέλιξη της σκέψης και των αξιών του πολιτισμού μας, εξακολουθούν και παραμένουν επίκαιρα μέχρι σήμερα. Η διδασκαλίες του επαληθεύονται συνεχώς, αφού ο καθένας από εμάς ψάχνει να βρει κάθε μέρα τον πραγματικό εαυτό του!

ΤΗΝΟΣ-ΑΡΧΑΙΟΝ ΘΕΑΤΡΟΝ-ΙΑΣΗΣ

Ελάχιστοι από τους προσκυνητές που φτάνουν στην Τήνο θα γνωρίζουν, φαντάζομαι, ότι ο ναός της Μεγαλόχαρης είναι κτισμένος πάνω σε ένα αρχαίο θέατρο του Διόνυσου, αυτού του καλού θεού που διακονούσε με ευλάβεια από την αρχαιότητα, τις χαρές των ανθρώπων.

Το Ορυκτό της Τήνου αποτελειται από όλων των ειδών και χρωματων Μαρμαρου το Μάρμαρο η επιστημη πλέον έχει αποδεχτει ότι συσσωρεύει την υψηλότερη Ιάσιμη Συμπαντική ενέργεια.

το Πραγματικό Αρχαίο ΘΕΑΤΡΟΝ είναι ένα ΘΕΙΟΝ ΙΑΤΡΕΙΟΝ

ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΤΗΝ λέξη "επίδαυρος" σημαίνει "Δρα Επι της Αύρας" (ψυχή),

δεν ειναι τυχαια και η υπαρξη των Ασκληπιειων εκει, που εχει να κανει με τον ηχο ,την ακουστικη, την επίγεια μουσικη αρμονια η οποία συγχρονίζεται με την συμπαντική μουσική αρμονία και την ιαση.

Η ακουστικη λοιπον στο αρχαιο θεατρο της Επιδαυρου εχει το αξιοπεριεργο, οτι ετσι οπως ακουγονται καθαρά τα Ελληνικα εκει, δεν μπορουν να ακουστουν αλλες γλώσσες, υπάρχει δηλ καποιου ειδους συντονισμου του ηχου, της Μαθηματικής Ελληνικης γλωσσας, του χωρου και της ακουστικής, και αυτο γιατι η Ελληνικη γλώσσα ειναι μουσική γλωσσα. (γνωστη δε η σχεση μεταξυ μουσικης αρμονιας και των μαθηματικων και των μαθηματικων με την αρμονια του συμπαντος, όπως επίσης γνωστό είναι ότι στην αρχαία Ελλάδα η μουσική, η αριθμητική η γεωμετρία και η αστρονομία ήταν αδελφές επιστήμες)

Η ορχίστρα του είναι ένας τέλειος κύκλος, ενώ το κοίλον του αποτελεί τμήμα σφαίρας. 34 σειρές καθησμάτων στο κάτω διάζωμα και 21 στο επάνω δίνουν τον αριθμό 55 (ЭЄ). Το άθροισμα των πρώτων 10 αριθμών (1+2+3+4+5+6+7+8+9+10) δίνει 55 (ЭЄ), το άθροισμα των πρώτων 6 (1+2+3+4+5+6) δίνει 21 και το άθροισμα των 4 τελευταίων (7+8+9+10) δίνει 34.

Ο χρυσός αριθμός Φ κάνει την εμφάνιση του μιας και η αναλογία σειρών των δυο διαζωμάτων 21/34=0,618=Φ, αλλά και η αναλογία του κάτω διαζώματος προς το σύνολο των σειρών 34/55=0,618=Φ.
Η τοποθεσία της Επιδαύρου δεν είναι καθόλου τυχαία. Αυτός είναι και ο λόγος που επιλέχθηκε για να δημιουργηθεί εκεί το κορυφαίο θεραπευτήριο της Αρχαιότητας. Ένα θεραπευτήριο εναλλακτικής, όπως θα λέγαμε σήμερα, ιατρικής.

Η ίδια η λέξη Επίδαυρος μας επιτρέπει να κατανοήσουμε, αν ξέρουμε τον τρόπο, την λειτουργία του χώρου και την διαδικασία της ίασης. Όπως πρώτη αποκαλύπτει η ερευνήτρια Αλτάνη, αν αναγραμματίσουμε την λέξη ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ, η ίδια η λέξη μας εξηγεί το νόημά της καθώς η Επίδαυρος ΔΡΑ ΕΠΙ ΑΥΡΑΣ. Με την λέξη αύρα στην αρχαία Ελλάδα εννοούσαν την ίδια μας την ψυχή. Επομένως αντιλαμβανόμαστε ότι οι θεραπείες που γινόταν στην Επίδαυρο, ήταν πρωτίστως θεραπείες ψυχής. Ο Ασκληπιός και κατά συνέπεια οι αρχαίοι γιατροί της Επιδαύρου, ως πρώτο και κύριο μέλημα στην διαδικασία της ίασης ενός ασθενούς, είχαν να εξισορροπήσουν τις ψυχικές του δυνάμεις.

Οι αρχαίοι γιατροί πίστευαν ότι για να θεραπευτεί το σώμα πρέπει απαραίτητα να προηγηθεί η θεραπεία της ψυχής. Όσο η ψυχή πάσχει, η αδυναμία της αυτή, μεταφέρεται και αντικατοπτρίζεται στο σώμα. Ένα σώμα που έχει μια υγιή ψυχή είναι αδύνατο να παρουσιάσει οποιοδήποτε είδους νόσο. Ποιος ήταν όμως ο τρόπος που μπορούσαν να καταφέρουν κάτι πραγματικά τόσο δύσκολο, κάτι που στις μέρες μας αποτελεί ίσως την δυσκολότερη ίαση;

Από τις τεχνικές και τις θεραπείες που πραγματοποιούσαν στην Επίδαυρο οι αρχαίοι ιατροί-ιερείς πολύ λίγα είναι γνωστά στις μέρες μας. Το σίγουρο είναι ότι καλούσαν τον ασθενή σε «εγκοίμηση», να κοιμηθεί δηλαδή ένα βράδυ μέσα στον ναό του Ασκληπιού. Εκεί κατά την διάρκεια του ύπνου του ο Θεός εμφανιζόταν στον ύπνο του ασθενούς και τον θεράπευε. Έτσι το επόμενο πρωινό που ο εγκοιμώμενος ξυπνούσε ήταν θεραπευμένος και έφευγε υγιής ευχαριστώντας και ευγνωμονώντας τον Θεό!

Γνωρίζουμε τα ονόματα πολλών ασθενών και πολλές από τις παθήσεις τους και μάλιστα ο σημερινός επισκέπτης μπορεί να βρει στο μουσείο του χώρου πλήθος μαρτυριών που το αποδεικνύουν.

Εκτός όμως από αυτά που ξέρουμε είναι απολύτως βέβαιο ότι όσον αφορά τον συγκεκριμένο θεραπευτήριο είναι πολύ περισσότερα αυτά που δεν ξέρουμε. 

Είναι βέβαιο ότι υπήρχαν και άλλοι τρόποι θεραπειών, βασισμένες πάντοτε στην ίδια λογική της εξισορρόπησης της ψυχής ή τουλάχιστον πολλές ειδικές προετοιμασίες που γινόταν ανάλογα με την ασθένεια που έπρεπε να θεραπευτεί.

Η Επίδαυρος είναι γνωστή στις μέρες μας κυρίως για το εξαίσιο θέατρο που περιλαμβάνει στον αρχαιολογικό της χώρο. Πόσοι όμως έχουν αναρωτηθεί για ποιον λόγο υπήρχε ένα θέατρο και μάλιστα αυτών των διαστάσεων μέσα σε ένα θεραπευτήριο; Φαίνεται πως οι αρχαίοι μας πρόγονοι γνώριζαν πολύ περισσότερα για την θεραπεία από όσα εμείς σήμερα με τα υπερσύγχρονα μηχανήματα τελευταίας τεχνολογίας, τα αντιβιοτικά, και τα αναρίθμητα χαπάκια… Από τελευταίες έρευνες, ανακαλύπτουμε σιγά σιγά τις τεχνικές και τους τρόπους, που οι θεραπείες της ψυχής ήταν δυνατό να γίνουν μέσα στο θέατρο κατά την διάρκεια των παραστάσεων του αρχαίου δράματος.

Άλλωστε, εφόσον η Επίδαυρος «δρα επί αύρας» αυτό συμβαίνει και μέσα στον χώρο του θεάτρου που με την σειρά του αποκαλύπτεται ότι το ΘΕΑΤΡΟΝ είναι ένα ΘΕΙΟΝ ΙΑΤΡΕΙΟΝ.

Φαίνεται πως υπήρχαν οι κατάλληλες τεχνικές όπου μέσα από μία θεατρική παράσταση ήταν δυνατό ο Θ-ίασος να δώσει την Ίαση στους θεατές-ασθενείς που είχαν συγκεκριμένες θέσεις επί του κοίλου του θεάτρου… Θεραπείες όμως γινόταν και στους διάφορους ναούς του ιερού αυτού χώρου, αλλά και στην περίφημη Θόλο της Επιδαύρου, το αινιγματικότερο ίσως μνημείο της Αρχαίας Ελλάδας που στις μέρες μας αναστηλώνεται.

Φαίνεται πώς ανάλογα την «πάθηση» υπήρχε και ο αντίστοιχος τρόπος θεραπείας σε κάποιον ιδιαίτερο ναό. Αυτό όμως που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι να καταλάβουμε πως οι θεραπείες αυτές δεν ήταν αποσπασματικές και επικεντρωμένες στο συγκεκριμένο όργανο ή σύστημα που ασθενούσε, αλλά ήταν ολοκληρωμένες, ολιστικές προσεγγίσεις στην ασθενούσα ψυχή, έτσι ώστε μετά από την θεραπεία της και την απομάκρυνσή της από τον σπουδαίο αυτό χώρο να μην χρειαζόταν ποτέ η επιστροφή της για …συμπληρωματική θεραπεία.

Η φήμη που είχε αποκτήσει η Επίδαυρος ήταν τεράστια και αδιάσειστες μαρτυρίες των θεραπευμένων επισκεπτών της, βρίσκονται στο μικρών διαστάσεων αλλά τεράστιου ενδιαφέροντος μουσείο του αρχαιολογικού χώρου.

Το ίδιο ελάχιστοι, φαντάζομαι πάλι πως είναι αυτοί που ξέρουν ότι πολλούς αιώνες πριν από την εύρεση της εικόνας της Παναγίας, η Τήνος ήταν ένας από τους αρχαιότερους τόπους προσκυνήματος στο Αιγαίο εξ αιτίας του Ιερού του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης.

Τα ερείπια εκείνου του αρχαίου Ιερού Προσκυνήματος διασώζονται στον αρχαιολογικό χώρο, που άρχισε να σκάβει το 1902 ο Hubert Demulin.

Ο χώρος αυτός, στην περιοχή Κιόνια, τέσσερα χιλιόμετρα από τη χώρα, είναι σήμερα εύκολα επισκέψιμος.

Με αυτές τις δυο παρατηρήσεις, το ταξίδι στην Τήνο αποκτά, πιστεύω, ενδιαφέρον, σασπένς και περιέργεια. Αποκτά όμως και μια ξεχωριστή μαγεία.

Είναι ένας αρχαίος τόπος που διαπερνά τους αιώνες μέσα από την ίδια ασίγαστη δίψα των ανθρώπων να αγγίξουν το θαύμα.

Το Θείο, όπως και το θαύμα αποκτούν «υπόσταση» κατά το δοκούν για όποιον είναι διαθέσιμος να δεχτεί τη μετάληψή του και να γίνει κοινωνός εκ πεποιθήσεως.

Στην ουσία, πιστεύω ότι δεν διαφέρουν καθόλου εκείνοι οι αρχαίοι προσκυνητές που θαλασσοδέρνονταν να φτάσουν στην Τήνο από τα πέρατα της Μεσογείου, για να προσπέσουν στο Ιερό του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης, από εκείνους που καταφθάνουν και σήμερα στο νησί για να προσκυνήσουν τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας.

Μια άποψη από το κρηπίδωμα του βαθμιδωτού Ναού του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης, όπως σώζεται στις μέρες μας.

Η εικόνα της Μεγαλόχαρης βρέθηκε στις 30 Ιανουαρίου του 1923, ωστόσο, πολλούς αιώνες πριν την εύρεσή της, η Τήνος, πολύ πριν και από την ακμή της γειτονικής Δήλου, με το Ιερό του Απόλλωνα, ήταν ένας τόπος προορισμού στο Αιγαίο, για πολλούς προσκυνητές που ερχόντουσαν στο Ιερό του Ποσειδώνα, με σκοπό να βρουν την ίαση από τις αρώστειες τους.

Εκαναν δηλαδή αυτό που κάνουν περίπου και οι σημερινοί προσκυνητές, για τον ίδιο σκοπό, με τον ίδιο τρόπο για μια διαφορετική θεότητα, από την οποία και προσδοκούσαν το ίδιο θαύμα.

Τα δυο Ιερά Προσκυνήματα, της αρχαιότητας και το σημερινό, λειτουργούσαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όπως προκύπτει από τον ίδιο το χώρο που ανέσκαψαν οι αρχαιολόγοι στα Κιόνια, αλλά και από τα ευρήματα και τις επιγραφές που ήρθαν στο φως ανασκαφικά.

Ο αρχαίος αυτός ναός του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης, όπως προκύπτει από τις ανασκαφές, μπορούσε να φιλοξενήσει στα καταλύματά του ένα σημαντικό αριθμό προσκυνητών, καθώς διέθετε κοιτώνες και εστιατόρια ικανά να τους εξυπηρετήσουν.

Παρά τη δυσκολία που είχαν τα ταξίδια εκείνη την εποχή, οι ταξιδιώτες δεν έπαυαν να συρρέουν στην Τήνο από κάθε σχεδόν γωνιά της Μεσογείου.

Αυτό το Ιερό που ανακάλυψε στα Κιόνια ο H. Demulin, πιστεύεται ότι είναι ένα από τα αρχαιότερα προσκυνήματα στον Αιγαιακό χώρο. Το παράξενο, ωστόσο είναι ότι το αρχαίο προσκύνημα με το τωρινό μοιάζουν σε όλα τους σαν δυο σταγόνες νερό, παρ’ ότι, όταν ανακαλύφθηκε η εικόνα της Παναγίας, οπότε και δημιουργήθηκε το νέο προσκύνημα, ουδείς γνώριζε για τη λειτουργία του προσκυνηματικού Ιερού του Ποσειδώνα, παρά μόνο ελάχιστοι αρχαιοδύφες.

ΤΗΝΟΣ

Το νησί του Ποσειδώνα, της Αμφιτρίτης, του Αιόλου, της Δήμητρας, του Διόνυσου αλλά και ολόκληρου του Δωδεκάθεου.

Σε αυτή την ανάρτηση θα μιλήσουμε για τον Ιερό Ναό του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης.

Σήμερα η Τήνος είναι γνωστή για τον Ναό της Παναγίας της θαυματουργού Μεγαλόχαρης. Πλήθος προσκυνητών καταφθάνουν στο νησί για να εναποθέσουν το τάμα τους ή να αποδώσουν τιμές στην θαυματουργή εικόνα της Παναγίας.

Καλό όμως είναι να γνωρίζουμε και την ιστορία του νησιού της Τήνου, αλλά και κάθε νησιού και κάθε γωνιά της πατρίδας μας. Οι σημερινοί Έλληνες έχουμε μία τάση να βλέπουμε τα πράγματα επιφανειακά. Λίγοι είναι εκείνοι που ερευνούν την εις βάθος ιστορία. Και ακόμα πιο λίγοι μπορούν να συνδυάσουν αυτό που συνέβαινε την παλαιά εποχή, με αυτό που συμβαίνει τώρα.

Μία εμπεριστατωμένη έρευνα φέρνει στο φως πάρα πολλά κοινά σημεία τα οποία υιοθετήθηκαν από την μεταγενέστερη ιστορία. Πολλές φορές αυτή η μεταγενέστερη ιστορία υιοθετώντας στοιχεία της παλαιότερης, φέρεται με έναν εντελώς εγωιστικό τρόπο απέναντι στους προπάτορες της και παρόλο που απαιτεί γονυπετείς ανθρώπους, εντούτοις το ίδιο το σύστημα της μεταγενέστερης ιστορίας αναθεματίζει και προσπαθεί με κάθε μέσο να εξαλείψει τα σημάδια της προγενέστερης ξεχνώντας οικιοθελώς ότι το μόνο που έχει κάνει είναι να αντιγράψει τα παλαιότερα στοιχεία.

Σε πολλές περιπτώσεις το μεταγενέστερο σύστημα φορτώνει μία ετικέτα στο προγενέστερο χαρακτηρίζοντας το «ειδωλολατρικό». Ξεχνά όμως τις πάμπολες υιοθεσίες που έχει κάνει και ξεχνά και κάτι σημαντικότερο. Ότι το προγενέστερο σύστημα προϋπήρχε του μεταγενέστερου αφενός και αφετέρου πάνω στη βάση του προγενέστερου στηρίχθηκε για να εδραιωθεί. Άρα το μεταγενέστερο είναι ένα κλαδί του προγενέστερου, μία «αίρεση» όπως χαρακτηρίζεται στον σημερινό μας κόσμο. Τα «ειδωλολατρικά αγάλματα» αντικαταστάθηκαν με «τις θαυματουργές εικόνες». Από ύλη φτιαγμένα και τα μεν, από ύλη φτιαγμένες και οι δε. Ας αρχίσουμε λοιπόν να παίρνουμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αυτό σημαίνει γείωση και παύση του εθελοτυφλωτισμού.

Ένα ακόμα σημαντικό σημείο είναι ότι παρόλο που το προγενέστερο σύστημα ονομάστηκε «θρησκεία», για να συνταιριάζει με το μεταγενέστερο και να μπορεί το μεταγενέστερο να αποδοκιμάσει και να ανταγωνιστεί «επί ίσοις όροις», εντούτοις το προγενέστερο σύστημα, και συγκεκριμένα το Αρχαιοελληνικό σύστημα δεν είναι θρησκεία παρά ένα φιλοσοφικό σύστημα που καλλιεργεί τον Νου, εξυψώνει και απελευθερώνει το ανθρώπινο Πνεύμα, και μεταμορφώνει τον ά-νθρωπο (με άλφα μικρό) σε ΄Α-νθρωπο με Άλφα κεφαλαίο.

Εάν ρίξουμε μία ματιά στο γράμμα ΑΛ – ΦΑ έχουμε το ΑΛ = Πνευματικό Ολύμπιο Πεμπτοδιάστατο Φως και την λέξη ΦΑ , τα δύο πρώτα γράμματα του ΦΑΟΣ (Αρχαιοελληνική Λέξη που σημαίνει ΦΩΣ). Χρησιμοποιούνται τα δύο πρώτα γράμματα ΦΑ, διότι εναρμονίζονται με την μουσική νότα ΦΑ, του μεγάλου μουσικού Ορφέα – 4η χορδή της εννεάχορδης λύρας του (Ορφικά Μυστήρια), η οποία νότα ΦΑ εναρμονίζει τα σώματα με το Ολύμπιο Φως και κατ’ επέκταση με την Πυθαγόρεια Αρμονία των Κοσμικών Αριθμών. Για αυτή την επέκταση ο Οφρέας πρόσθεσε τις άλλες δύο χορδές στην επτάχορδη Λύρα του Απόλλωνα.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην Τήνο. Από το νησί πέρασαν πολλά προσωνύμια. Μερικά από αυτά είναι : «Υδρούσα» (από τον Αριστοτέλη) από τα πολλά νερά και τις πηγές που είχε αλλά και Οφιούσα λόγω των πολλών φιδιών που υπήρχαν στο νησί. Επίσης ονομαζόταν και «Φιδούσα». Όχι όμως από τα φίδια αλλά από τους πολλούς κέδρους που υπήρχαν και συνεχίζουν να υπάρχουν, λιγότεροι βέβαια σε αριθμό, στο νησί (φίδες ή εφίδες είναι ένα είδος κέδρου).

Σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική Μυθολογία το νησί ήταν γεμάτο από φίδια και οι κάτοικοι μέσα στην απελπισία τους κάλεσαν τον Ποσειδώνα για να τους απαλλάξει από αυτά. Ο Ποσειδώνας έστειλε τότε ένα σμήνος πελαργών οι οποίοι έφαγαν τα φίδια (το πνεύμα επικυριαρχεί στην ερπετική φύση σε αποκωδικοποίηση του μύθου αυτού).

Οι κάτοικοι τότε προς τιμή του Ποσειδώνα έχτισαν τον μεγαλοπρεπή ναό του τον οποίο αργότερα επέκτειναν και έχτισαν και δεύτερο μικρότερο ναό για την σύζυγό του την πανέμορφη Νηρηίδα Αμφιτρίτη.

Το πιο σημαντικό είναι ότι οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν πλήρη επαφή με τους θεούς τους διότι τους έβλεπαν. Οι σημερινοί Έλληνες δεν τους βλέπουν για τον απλούστερο λόγο ότι τους γύρισαν την πλάτη και τους αντικατέστησαν.

Απομεινάρια του Ναού του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης σήμερα βρίκονται στην περιοχή Κιόνια. Ο Ποσειδώνας είναι ο προστάτης του νησιού της Τήνου.

Μία άλλη λεπτομέρεια που πάρα πολλοί αγνοούν είναι ότι ο Ναός του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης ήταν ονομαστός την αρχαία εποχή, διότι ήταν εφάμιλλος του Ασκληπείου της Επιδαύρου. Στον ναό λοιπόν του Ποσειδώνα κατέφθαναν άνθρωποι από όλη την Μεσόγειο αλλά και από πολλά άλλα μέρη για να θεραπευτούν από τις διάφορες αρρώστιες! Η θεραπευτική δόνηση τόσο του Ποσειδώνα για πολλές ασθένειες αλλά και της Αμφιτρίτης ήταν ξακουστή. Συγκεκριμένα η Αμφιτρίτη θεράπευε τις γυναίκες που δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά αλλά και σε γενικότερα πλαίσια ήταν η θεά της γονιμότητας. Με άλλα λόγια ο Ποσειδώνας και η Αμφιτρίτη λατρεύονταν στην Τήνο ως θεοί-θεραπευτές!

Γινόταν δηλαδή την αρχαία εποχή ακριβώς ότι γίνεται και σήμερα με την Ναό της Παναγίας στην Τήνο, ο οποίος ναός είναι χτισμένος επάνω στα ερείπια του Ναού και του Θεάτρου του θεού Διονύσου! Σήμερα συρρέει πλήθος κόσμου για να θεραπευτεί από την Παναγία ενώ στην αρχαιότητα γινόταν το ίδιο με τον Ποσειδώνα και την Αμφιτρίτη. Τελικά μόνο τα ονόματα αλλάζουν. Η δόνηση και η ενέργεια παραμένει η ίδια.

Το Ιερό του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης εντάχθηκε στο τετράγωνο των Κιονίων (4 χιλιόμετρα από την πόλη της Τήνου) γύρω στον 4ο π.χ. αιώνα επί εποχής Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Και πριν όμως από την ανέγερση του μεγάλου αυτού για την Αρχαία Ελλάδα Ναού του Ποσειδώνα στις Κυκλάδες, υπήρχε ένα προγενέστερος μικρότερος ναός αφιερωμένος στον μεγάλο αυτόν θεό, όπου οι ναυτικοί που κατέφθαναν στο νησί πήγαιναν για να εξαγνιστούν και να καθαρθούν πριν μεταβούν στο Ιερό Νησί της Δήλου στον Ναό του Απόλλωνα αλλά και αποδίδοντας ευχαριστίες στον θεό της θάλασσας.

Αλλά και αργότερα όταν χτίστηκε ο υπέρλαμπρος Ναός του Ποσειδώνα οι προσκυνητές που πήγαιναν στην Δήλο πραγματοποιούσαν απαραίτητη στάση στην Τήνο για να βουτήξουν και να καθαρθούν στα εξαγνιστικά λουτρά του Ναού του Ποσειδώνα, προκειμένου να περάσουν «καθαροί» στο Ιερό Νησί του Απόλλωνα, την Δήλο. Ας μην ξεχνάμε ότι η Δήλος στην αρχή ήταν Α-Δηλος, δηλαδή αόρατη. Με την παρέμβαση του Ποσειδώνα τέσσερεις διαμαντένιες στήλες στερέωσαν το περιπλανώμενο νησί (Αστερία) στο Αιγαίο ώστε η Ά-δηλος (αόρατη) να γίνει Δήλος, δηλαδή ορατή, για να μπορέσει η Λητώ να γεννήσει την Άρτεμη και τον Απόλλωνα.

Φρουρός λοιπόν ο Ποσειδώνας στην γέννα των μεγάλων θεών Απόλλωνα και Άρτεμις, φρουρός και ο Ναός του για τους προσκυνητές στο Ιερό Νησί της Θείας Γέννησης, Δήλου.

Ο Στράβωνας αναφέρει για την φήμη του μεγαλόπρεπου ναού του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης στην Τήνο και μάλιστα διευκρινίζει την μεγάλη φήμη που είχε από την Ιταλία μέχρι την Μικρά Ασία αλλά και την Αφρική.

Κατά τον μήνα Ιανουάριο και Φεβρουάριο προς τιμή του θεού τελούνταν η εορτή των «Ποσειδωνίων» ή «Ποσείδιων» όπου συγκεντρωνόταν πολύς κόσμος από την Ελλάδα και άλλες χώρες. Στο κέντρο του Ναού υπήρχαν αγάλματα του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης. Το Ιερό του Ποσειδώνα βρίσκεται στα δεξιά όπως μπαίνουμε από την κεντρική είσοδο σήμερα, ενώ το Ιερό της Αμφιτρίτης περίπου στην ευθεία από την κεντρική είσοδο.

Η λατρεία του Ιερού διήρκεσε μέχρι τον 4ο μ.Χ. όταν η καινούργια θρησκεία του Χριστιανισμού ήρθε στο προσκήνιο της Τήνου. Τότε ο Ναός εγκαταλείφθηκε και στην κυριολεξία λεηλατήθηκε. Μάρμαρα και υποστυλώματα ξηλώθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν για την ανέγερση σπιτιών, εκκλησιών αλλά και μικρών τοιχίων στα χωράφια.

Η ολοκληρωτική καταστροφή του Ναού του Ποσειδώνα έγινε επί Ενετοκρατίας και Τουρκοκρατίας όπου ότι είχε απομείνει χρησιμοποιήθηκε για περαιτέρω κατασκευές.

Το 1903 – 1905 οι δύο Βέλγοι αρχαιολόγοι Demoulin και Graindor ανακάλυψαν τα κατάλοιπα του ναού, την Ιερή Κρήνη του Ποσειδώνα, όπου εκεί όσοι έπιναν νερό γιατρεύονταν.

Όπως ακριβώς γίνεται σήμερα με την Ιερή Κρήνη μέσα στο Ιερό της Παναγίας της Τήνου). Ανακάλυψαν επίσης αγάλματα, ψηφιδωτά και το περίφημο ηλιακό ρολόι του Ανδρόνικου. Όλα αυτά τα ευρήματα σήμερα εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Τήνου.

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

ΥΠΗΡΧΕ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ / ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΟΥ ΕΤΟΥΣ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ Η 15η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ (ΚΑΙ ΔΙ' ΑΥΤΟ ΕΟΡΤΑΖΕΤΟ ΛΑΜΠΡΩΣ ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΟΥΤΟ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΤΟΥΣ ΕΒΑΛΑΝ ΕΚΕΙ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΙΚΗ ΤΩΝ ΕΟΡΤΗ. ΟΥΤΩΣ,

ΟΙ 4 ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΕΟΡΤΕΣ ΕΝΕΤΑΣΟΝΤΟ ΕΙΣ ΕΝΙΑΙΟΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΝ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΟΝ ΚΑΙ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΟΝ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΝ:

1η ΒΑΘΜΙΣ ΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ -- ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ - Η ΣΠΟΡΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ.

2α ΒΑΘΜΙΣ ΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΑΙ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΑΙ ΕΟΡΤΑΙ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ ΤΗΣ ΧΕΙΜΕΡΙΝΗΣ ΤΡΟΠΗΣ, ΝΑ ΓΙΑΤΙ Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΑΣ {ΕΤ. ΑΡΧΑΙΟΦΙΛΩΝ} ΤΗΝ ΕΟΡΤΑΖΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ - Η ΩΡΙΜΑΝΣΙΣ ΤΩΝ ΚΑΡΠΩΝ ΤΟΥ ΚΙΣΣΟΥ.

3η ΒΑΘΜΙΣ ΤΗΣ ΕΑΡΙΝΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ. ΤΑ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ -- Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΠΕΠΛΟΥ / ΑΘΑΝΑΤΟΥ ΨΥΧΙΚΟΥ ΔΙΑΚΟΣΜΟΥ.

4η ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΗΝ ΘΕΡΙΝΗ ΤΡΟΠΗ -- Η ΠΛΗΡΗΣ ΑΘΑΝΑΤΟΠΟΗΣΙΣ !!!

~ ΑΠΟ ΤΟ ΙΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟΝ "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ" Δρ. ΠΑΝ. ΜΑΡΙΝΗ

===

ΜΑ ΤΟΝ ΚΥΝΑ ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΑ ΙΣΧΥΕΙ ΤΟ ΕΞΗΣ:

"Σε μερικές περιοχές θεωρούνταν ότι οι μέρες του Αυγούστου συμπίπτουν με την «εώα επιτολή» του Σείριου, την ανατολή δηλαδή του λαμπρότερου άστρου της νύχτας λίγο πριν από την ανατολή του Ήλιου. Όπως αναφέρουν οι Μάνος Δανέζης και Στράτος Θεοδοσίου:

«Ο Σείριος είναι το λαμπρότερο άστρο του αστερισμού του Μεγάλου Κυνός και η εώα επιτολή του σ’ αυτή τη χρονική περίοδο είχε συνδεθεί στην αρχαιότητα με τα κυνικά καύματα (τα dies caniculariae των Λατίνων), δηλαδή με τις θερμότερες ημέρες του έτους, τα οποία καύματα οι αρχαίοι απέδιδαν στην επί πλέον αύξηση της θερμοκρασίας από την υποτιθέμενη προσθήκη της ακτινοβολίας του Σείριου στην ακτινοβολία του Ήλιου»."

~ Μάνος Δανέζης & Στράτος Θεοδοσίου ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΠΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

ΤΟ ΙΕΡΟΝ ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΜΦΙΤΡΙΤΗΣ

ΣΤΑ ΚΙΟΝΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Η Τήνος στην αρχαιότητα ήταν Νησί Ιερό και οι κάτοικοι της είχαν σε μεγάλο βαθμό ανεπτυγμένο το θρησκευτικό και το καλλιτεχνικό συναίσθημα. Σαν τέτοιο το θεωρούσαν  οι κάτοικοι της αρχαίας Ελλάδας και πριν ακόμη αποκτήσουν την Εθνική των ενότητα, όταν τα διάφορα γεωγραφικά διαμερίσματα ήταν χωρισμένα σε μικρά και ανεξάρτητα Κρατίδια και μετέπειτα σε Κοινοπολιτείες.

Οι απότομες φυσικές αντιθέσεις, οι άγριοι βράχοι και οι καταπράσινες κοιλάδες και ρεματιές, οι απαλές γραμμές και οι απότομες κορυφές, τα σκοτεινά και φωτεινά χρώματα, οι αίθριες και οι συννεφιασμένες μέρες, η διαύγεια και η θολάδα του ορίζοντα, η νηνεμία και ο τραχύς βοριάς, η άλλοτε γαληνεμένη και άλλοτε φουρτουνιασμένη θάλασσα, τα ολόδροσα και καθαρά νερά που κελάρυζαν στα ρυάκια και οι καταρρακτώδεις βροχές, που τα νερά των παφλάζουν στους ορμητικούς χείμαρρους, όλες αυτές οι αντιθέσεις προκαλούσαν το δέος στη ψυχή των μακρινών μας προγόνων και την ανάγκη της λατρείας των αρχαίων θεοτήτων, των ημίθεων και των τοπικών αγαθοποιών δαιμόνων που αντιπροσώπευαν διάφορες φυσικές καταστάσεις και δυνάμεις. Ακόμη οι απότομες αυτές αντιθέσεις κινούσαν το θυμικό και συντελούσαν στη γένεση της αισθητικής συμπαθείας, που αποτελεί απαραίτητο στοιχείο του φαινομένου της τέχνης, δηλαδή την εμψύχωση ης φύσεως.

Έτσι από τη μακρινή αυτή εποχή η Θρησκεία και η Τέχνη είναι οι δυο αιώνιες και ακατάλυτες αξίες που κάλυπταν τον ψυχικό κόσμο των μακρινών μας προγόνων και από γενεάς σε γενεά μεταβιβάζονται μέχρι σήμερον. Καλλιμάρμαροι Ναοί είχαν ανεγερθεί από τους αρχαϊκούς χρόνους για τη λατρεία των Θεοτήτων της Αρχαίας Θρησκείας και χιλιάδες προσκυνητές συνέρρεαν από όλα τα μέρη της Αρχαίας Ελλάδας για να τους τιμήσουν. Πολλές φυλές (Κοινότητες) της Τήνου πήραν το όνομα των Θεοτήτων και τους Ημιθέους που λατρεύονταν στην Τήνο, ως Ειλείθυια - Ειλειθυιείς, Ηρακλής - Ηρακλήδες, Υάκυνθος – Υακυνθείς κλπ.

Η περιορισμένοι μέχρι σήμερα Αρχαιολογική Έρευνα του Νησιού, ανέσυρε από τα σπλάχνα της Τηνίας γης, αξιόλογα Αρχαιολογικά Καλλιτεχνικά ευρήματα.

Δυο από τις Θεότητες της Αρχαίας Θρησκείας ήταν ο Ποσειδών και η σύζυγος του η Αμφιτριτη. Μεγαλοπρεπής Ναός και άλλα συμπληρωματικά κτίσματα, είχαν ανεγερθεί σε μια μαγευτική Παραλιακή Τοποθεσία, που κείται τρία (3) χιλιόμετρα δυτικά της πόλεως και ονομάζεται «Κιόνια» προς τιμήν των ανώτερο Θεοτήτων.

Την Ιστορία, την περιγραφή του Ιερού και τις τελετές που ελάμβαναν χώραν σ’ αυτό, επιχειρούμε με την παρούσα μελέτη να σκιαγραφήσουμε. Το εγχείρημα αυτό είναι υπέρτερο των δυνάμεων μας, πλην όμως εφ’ όσον μέχρι σήμερα δεν υπάρχει πόνημα σχετικό, τολμούμε να φέρωμε στο φως της δημοσιότητας την παρούσα εργασία, με την προσδοκία πως άλλοι δοκιμώτεροι από ημάς θέλουν καταπιαστεί με το ανωτέρω θέμα και με την ελπίδα, πως αν δεν ωφελήσει, δεν θα τον αναγνώστη.

Γ. ΔΩΡΙΖΑΣ

Μυθολογία – Ιστορία

Ο ΠΟΣΕΙΔΩΝ ΚΑΙ Η ΑΜΦΙΤΡΙΤΗ

Στην Τήνο λατρεύονταν κατά τη Προχριστιανική Εποχή, οι δύο σύζυγοι Θεοί της Θάλασσας, ο Ποσειδών και η Αμφιτρίτη.

Ο Ποσειδών είναι Θεός της Ελληνικής Μυθολογίας, γιος του Κρόνου και της Ρέας και νεώτερος αδερφός του Δία, στη θέληση του οποίου υποκύπτει. Θεωρείται σαν Θεός ισχυρός, μυώδης, ευρύστερνος στο σώμα, μέσης ηλικίας. Το πρόσωπο που του φαίνεται αγριεμένο και έχει σκυθρωπή έκφραση, η κόμη του είναι άτακτη, ο πώγωνάς του είναι πυκνός και τραχύς. Είναι Θεός με μορφή άγρια και οργίλος. Παρουσιάζει βασιλικό μεγαλείο, όχι όμως ήμερο. Από τα ανωτέρω χαρακτηριστικά διαφαίνεται η σφοδρότητα των αισθημάτων  του, από τα οποία ταράσσεται το υγρό στοιχείο. Φέρει στο ένα χέρι την Τρίαινα, που θεωρείτε σαν όπλο και σύμβολο του. Με αυτή ταράσσει τη θάλασσα και εγείρει τα κύματα. Με την Τρίαινα ακόμη ταράσσει τη γη προξενεί τους σεισμούς. Ακόμη μ’ αυτή κτυπά τις κοιλότητες των βράχων και αναβλύζουν από πηγές τα νερά. Οι τρικυμίες, οι σεισμοί και τα ορμητικά νερά των χειμάρρων θεωρούνται σαν αποτέλεσμα της οργής του Θεού και οι άνθρωποι προσπαθούν να τον καταπραΰνουν με προσευχές και θυσίες.

Ο Ποσειδώνας από τα μανιασμένα κύματα ξερνά φοβερά τέρατα που ορμούν στις παραλίες και προξενούν καταστροφές. Τα αφρισμένα κύματα θεωρούνται σαν ορμητικοί Ίπποι του Θεού, πού τινάσσουν την κυμάζουσα χαίτη των στην ξηρά. Σαν Ίπποι παρομοιάζονται τα πηγαία νερά που αναβλύζουν σαν κρουνοί και αναπηδούν από τους βράχους, καθώς επίσης και τα ορμητικά ρεύματα των ποταμών και οι καταρρακτώδεις χείμαρροι.

Γι’ αυτό ο Ίππος θεωρούνταν το Ιερό Ζώο του Θεού και το σύμβολο της λατρείας του.

Ο Ποσειδών είχε τα ανάκτορά του στο βυθό της θάλασσας, από εκεί αναδύεται στην επιφάνεια και ταράσσει με την Τρίαινα τη θάλασσα. Άλλοτε πάλι φαίνεται να ολισθαίνει στην επιφάνεια των κυμάτων και να κρατά την Τρίαινα με το ένα του χέρι και με το άλλο το δελφίνι που είναι το σημείο της γαλήνης. Τότε Θεωρείται σαν Θεός της γαληνεμένης θάλασσας.

Τα βραχώδη Νησιά του Αιγαίου που εγείρουν τις ράχες των επάνω από τα κύματα οφείλονται σε ενέργειες του Ποσειδώνος και θεωρούνται σαν δημιουργήματα του.

Οι περισσότεροι τρικυμισμένοι μήνες του χρόνου ο Δεκέμβρης και ο Γενάρης ήσαν αφιερωμένοι στον Ποσειδώνα. Σύζυγος του ήταν η Αμφιτρίτη Θυγατέρα του του Νηρέα και της Δωρίδας και μητέρα της Ροδής και των Τριτώνων που τον συνοδεύει. Κάθεται κοντά του και κρατεί αυτή την Τρίαινα, σύμβολο της Κυριαρχίας της θάλασσας, την οποία μερίζεται με τον σύζυγό της.

Ο Ποσειδών ακόμη νομιζόταν και λατρευόνταν σαν μεγάλος και Θαυματουργός γιατρός. Δίδαξε την ιατρική και στη σύζυγό του και την έκαμε πολύτιμη βοηθό του.

Η Αμφιτρίτη θεράπευε κυρίως τις γυναίκες που δεν τεκνοποιούσαν.

Η ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ

Πριν ή αρχίσωμε την εξέταση του παραπάνω θέματος θεωρούμε σκόπιμο να παραθέσουμε παρακάτω τις ιστορικές χρονολογίες από τις οποίες καταφαίνεται η υποταγή, η εξάρτηση και συμμαχίες της Τήνου, με διάφορες ισχυρές πολιτείες της Αρχαιότητας.

Κατά το έτος 740 π.Χ. υπάγεται υπό τη Κυριαρχία της Ερέτρειας ή κατά χρονικά διαστήματα είναι αυτόνομος και μέλος της Ομοσπονδίας των Κυκλάδων με έδρα τη Δήλο.

Κατά το 490 π.Χ. κυριεύεται από τους Πέρσες. Μετά την καταστριφή των στον Μαραθώνα, ανακτά την ελευθερία της.

Κατά το  480 π.Χ. πάλι κυριεύεται από τους Πέρσες.

»    »   477 π.Χ. συνάπτει συνάπτει συμμαχία με τους Αθηναίους.

»    »   405 π.Χ. υποτάσσεται στους Σπαρτιάτες.

»    »   394 π.Χ. συνάπτει και πάλι συμμαχία με τους με τους Αθηναίους.

»    »   362 π.Χ. λεηλατείται και εξανδραπόδίζεται από τον Τύραννο των Φερρών

Αλέξανδρο.

»    »   338 π.Χ. υποτάσσεται στον Φίλιππο της Μακεδονίας.

»    »   300 π.Χ. επαναστατεί και ανακτά την ελευθερία της.

»    »   244 π.Χ. υποτάσσεται στους Αιγυπτίους.

»    »   202 π.Χ. υποτάσσεται στους Μακεδόνας.

»    »   200 π.Χ. υποτάσσεται στους Ρόδιους και σύμμαχό των Βασιλέα της

Περγάμου Άτταλον

»    »   146 π.Χ. υποτάσσεται στους Ρωμαίους.

»    »     88 π.Χ. λεηλατείται και καταστρέφεται από τον Μιθριδάτη.

»    »     86 π.Χ. υποτάσσεται και πάλι στους Ρωμαίους και αποτελεί τμήμα της

Ρωμαϊκής Επαρχία της Μικράς Ασίας.

»    »   243-249 μ.Χ. λεηλατείται από Γότθους.

»    »   292 μ.Χ. μετά τον διαχωρισμό του Ρωμαϊκού κράτους αποτελεί μετά άλλων

Νήσων ανεξάρτητη Επαρχία.

»    »   325 μ.Χ. με την αναγνώριση του Χριστιανισμού υπάγεται στο Βυζάντιο.

Προ του Γ΄ π.Χ. αιώνα ήταν γνωστή στην Τήνο μόνο η λατρεία του Ποσειδώνος σύμφωνα με μια παλαιότερη αναθηματική επιγραφή του Δ’ αιώνα π.Χ. που βρέθηκε στο Ιερό, και ύστερα από τον παλιό Δελφικό χρησμό, που έγινε αφορμή να εισαχθεί η λατρεία του Ποσειδώνος στην Τήνο, καθώς μας πληροφορεί ο Ράκιτος (ΙΙΙ.63)

Ακριβής χρονολογία της ιδρύσεως του Ιερού του Ποσειδώνος δεν γνωρίζομε. ‘Ο Demoulin που ανέσκαψε ένα μέρος του Ιερού αποφαίνεται ότι τούτο είναι αρχαιότατο. Κατά το νεώτερο ιστορικό και κριτικό Κούρτιο, το Ιερό του Ποσειδώνος είναι αρχαιότερο από το Ιερό του Απόλλωνα της Δήλου και νεώτερο από το Ιερό του Διονύσου που έκειτο εκεί έχει ανεγερθεί ο Ιερό Ναός της Μεγαλόχαρης. Από τις ανασκαφές των δυο Βέλγων αρχαιολόγων  Demoulin και Graindor έχουν ανασυρθεί από τη γη του Ιερού Ε΄ αιώνα. Ο ακριβής χρόνος της ιδρύσεως του Ιερού παραμένει μέχρι σήμερα πρόβλημα άλυτο. Μελλοντικές ανασκαφές και καινούργια αρχαιολογικά ευρήματα πιθανώς να δώσουν λύση στο πρόβλημα. Φρονούμε με πιθανότητα πως οι υπολογισμοί μας δεν είναι λανθασμένοι, ότι η ίδρυση του Ιερού ανάγεται στους τελευταίους χρόνους της Αρχαϊκής Εποχής και σε μια από τις διασπορές των Ιώνων από την Αττική και τη Μ. Ασία στην Τήνο ή σε ένα μερικό εποικισμό της Τήνου από τους Βοιωτούς και Ερετριείς που είχαν κάμει σύμμαχο την Τήνο. Κατά την εποχή αυτή φαίνεται πως η Τήνος ευημερούσε. Η τέχνη των παραπάνω ισχυρών πόλεων ήταν επηρεασμένη από την τέχνη των Τηνίων και όστρακα αρχαϊκά σε πολλά σημεία της Τήνου έχουν ανευρεθή. Κέντρο θρησκευτικό προτού να ιδρυθεί το Ιερό του Απόλλωνα στην Δήλο, ήταν η Τήνος με τη λατρεία του Ποσειδώνος. Αλλά και μετά την ίδρυση του Ιερού του Απόλλωνος στη Δήλο, που γίνεται τώρα αυτή κέντρο Θρησκευτικό, Τήνος δεν παύει να συγκεντρώνει πολυπληθείς προσκυνητές στο Ιερό του Ποσειδώνος και πολλοί απ’ αυτούς συνεχίζουν το ταξίδι τους στη Δήλο, αφού λουσθούν και καθαρισθουν στη Τήνο.

Το Ιερό βρισκόταν σε μεγάλη ακμή κατά τους χρόνους της Ναυμαχίας στη Σαλαμίνα (480 π.Χ.). οι Αθηναίοι ένοιωθαν και έδειχναν μεγάλο σεβασμό στο Ιερό και πολλά προσέφεραν σ’ αυτό σαν απότιση φόρου τιμής προς τους Τηνίους που τους εξυπηρετούσαν κατά πολλούς τρόπους. Έμπειροι Τήνιοι Ναυτικοί και κατά την ειρηνική και κατά την πολεμική περίοδο μεγάλες υπηρεσίες προσέφεραν στους Αθηναίους.

Ο Τήνιος Τριήραρχος Παναίτιος είχε αυτομολήσει από το Στόλο των Περσών προς τους Έλληνες κατά τη νύκτα της παραμονής της Ναυμαχίας στη Σαλαμίνα και είχε αναγγείλει την κύκλωση των από τον Περσικό Στόλο. Έτσι έλαβε χώραν η Ναυμαχία στο στενό της Σαλαμίνας με την νίκη των Ελλήνων και την πανωλεθρία των Περσών. Επίσης Στρατιωτικό σώμα από 700 Τηνίους πολέμησε τους Πέρσες στη Μάχη των Πλαταιών.

Αλλά και καλλιτέχνες Τήνιοι μαρμαρογλύπτες δούλεψαν στην Αθήνα και δημιούργησαν τα εξαίρετα έργα τέχνης της Κλασσικής εποχής. Και αυτός ο Φειδίας κατά την παράδοση ήταν Τήνιος.

Για τους παραπάνω λόγους η Τήνος πήρε προνομιακή θέση ανάμεσα στους συμμάχους των Αθηναίων.

Οι ομόφυλοι των Αθηναίων Τήνιοι μιλούσαν την Ιωνική διάλεκτο και χρησιμοποιούσαν το μετρικό και νομισματικό σύστημα των Αθηναίων.

Όταν κατά το 457 π.Χ. ενσκήψει λοιμός στην Αθήνα το Μαντείο απέδωσε τούτο στην αφαίρεση θησαυρών του Ιερού από τους Αθηναίους που τους δαπάνησαν για μια εκστρατεία. Οι Αθηναίοι για να εξευμενίσουν τον Ποσειδώνα και να εξουδετερώσουν την οργή του είχαν προβεί στην εξοικονόμηση και επιστροφή του ποσού που είχαν αφαιρέσει.

Οι Μακεδόνες που είχαν υποτάξει την Τήνο κατά το έτος 338 π.Χ. εσεβάσθησαν το Ιερό και μεγάλες τιμές απέδιδαν σ’ αυτό. Η Τήνος όταν επαναστάτησε κατά των Μακεδόνων και ανέκτησε την ελευθερία της κατά το 300 και μέχρι της υποταγής της στους Αιγυπτίους κατά το 244 π.Χ. φαίνεται ότι ευημερούσε. Κατά το χρονικό αυτό διάστημα και από του 278-261 π.Χ. γίνεται η ανακατασκευή και η ανακαίνιση και η επέκταση του Ιερού και καθιερώνεται και η λατρεία της Αμφιτρίτης, οπότε αντικαταστάθηκε το Άγαλμα του Ποσειδώνος με το σύμπλεγμα του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης, καθώς θα ιδρούμε παρακάτω. Από την εποχή αυτή η φήμη του Ιερού μεγαλώνει και εξαπλώνεται σε όλη την Ελλάδα, στην Κάτω Ιταλία (Μεγάλη Ελλάδα) και στα παράλια της Μικράς Ασίας και της Αφρικής. Ωρισμένες πόλεις ανεγνώρισαν σ’ αυτό το δικαίωμα του απαραβιάστου ασύλου εκείνων που καταδιώκονταν και προς έφεραν σ’ αυτό δωρεές.

Στο λογαριασμό των ιεροποιών του Δηλίου Απόλλωνος αναφέρεται ότι η Τήνος Είχε μεταφέρει στη Δήλο τον μισό σχεδόν Ιερό Θησαυρό. Πιθανώς ο θησαυρός αυτός που έφτανε στο σημαντικό ποσό των Δρχ. 42.135 να κατετέθη στο Ιερό της Δήλου προς φύλαξη, ένεκα των ταραχών που έγιναν στην Τήνο με την κατάληψη της και πάλι από τους Μακεδόνες (202-200 π.Χ.).

Το Ιερό του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης είχε φθάσει σε μεγάλη ακμή και νέα αίγλη είχε αποκτήσει από του 200-146 π.Χ. Κατά το χρονικό αυτό διάστημα η Τήνος είχε υπαχθεί υπό τη Ροδιακή κυριαρχία. Η πανίσχυρη Ρόδος με τον ισχυρό στόλο της και με το ακμαίο εμπόριο κυρίως των δούλων κυριαρχούσε στο Αιγαίο. Η ευημερία και η οικονομική άνθηση της Ρόδου, είχε ευεργετικό αντίκτυπο και στην Τήνο. Η γεωγραφική της θέση και η παλαιά ναυτική και καλλιτεχνική της παράδοση την είχαν καταστήσει κέντρο των Νησιών του Αιγαίου με τα οποία ανέπτυσσε το εμπόριο και πλούτιζε. Το Ιερό του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης πήρε νέα αίγλη. Σ’ αυτό συναθροίζονταν αντιπρόσωποι από όλα τα Νησιά, σαν ισότιμα μέλη Ομοσπονδίας των Νησιωτών και συζητούσαν και έπαιρναν αποφάσεις σε θέματα που αφορούσαν τη Συμμαχία. Με την ευκαιρία των μεγάλων εορτών και πανηγύρεων ελάμβανον χώρα και οι μεγάλες εμποροπανηγύρεις και αγοραπωλησίες κτημάτων. Έτσι η Τήνος κατά το διάστημα αυτό είδε μέρες ευημερίας, τα δε Ιερά της είχαν πλουτισθεί και κοσμηθεί με πολλά αγάλματα, ανδριάντες και άλλα αφιερώματα.

Από τα μέσα του Β΄ π.Χ. αιώνα η Ρόδος άρχισε να παρακμάζει και η

Τήνος είχε υποταχθει στην Ρωμαϊκη κυριαρχία. Ο πόλεμος του Μιθριδάτου προς τους Ρωμαίους  (88 π.Χ.) και οι διαφορές πειρατικές επιδρομές που ήταν συχνές κατά κατά την εποχή αυτή επέφεραν μεγάλες καταστροφές στην Τήνο. Οι συγκεντρώσεις των Νησιωτών στην Τήνο κατέστησαν αδύνατες και οι εμπορικές συναλλαγές στ6αμάτησαν. Έτσι η Τήνος οικονομικώς κατέρρευσε και το Ιερό του Ποσειδώνος και Αμφιτρίτης ξέπεσε.

Η Τήνος υπό την Ρωμαϊκή Κυριαρχία και από των μέσων του 1ου π.Χ. αιώνα άρχισε πάλι οικονομικώς να αναλαμβάνει και το Ιερό του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης να αναζωογονείται. Από της εποχής αυτής αποτελούσε τμήμα της επαρχίας της Μ. Ασίας. Οι Τήνιοι κολάκευαν τους Ρωμαίους αυτοκράτορες και στρατηγούς και αφιέρωναν στο Ιερό τους ανδριάντες των, έτσι δε είχαν την εύνοια της Ρωμαϊκής Διοικήσεως. Η Πανήγυρις των Ποσειδωνίων προσήλκυε και προσκυνητές από όλα τα μέρη του Αρχιπελάγους. Όταν επί Αυτοκρατορίας Τιβερίου η Σύγκλητος είχε προβεί στην αναθεώρηση των τίτλων των Ιερών που διαφιλονεικούσαν την ασυλία, οι Τήνιοι είχαν επικαλεσθεί αρχαίο χρησμό του Απόλλωνος που θέληση και εντολή του ήταν να αφιερωθούν στο Ιερό του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης αγάλματα. Έτσι η Σύγκλητος των Ρωμαίων με απόφασή της είχε αναγνωρίσει το απαραβίαστο του Ασύλου του Ιερού.

Ο Χριστιανισμός στην Τήνο διαδόθηκε από τον 2ον μ.Χ. αιώνα με τους ευκτηρίους οίκους στην αρχή και με τους Χριστιανικούς ναούς αργότερα. Η αρχαία θρησκεία εξακολουθούσε να συνυπάρχει μέχρι των αρχών του 4ου μ.Χ. αιώνα, οπότε με την επικράτηση του Χριστιανισμού το Ιερό του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης έπαυσε πλέον να λειτουργεί και η Τήνος με το διαχωρισμό του Ρωμαϊκού Κράτους σε Ανατολικό και Δυτικό είχε υπαχθεί στο πρώτο ανεξάρτητη Επαρχία.

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ

Κατά την Ρωμαϊκή εποχή οι κατακτητές πολλά και αξιόλογα έργα τέχνης είχαν αρπάσει από το Ιερό του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης και τα είχαν συναποκομίσει στην πατρίδα των. Κυρίως όμως η καταστροφή είχε αρχίσει από τις αρχές του 4 ου μ.Χ. αιώνα. Από της εποχής αυτής άρχισε να σβύνη η θρησκεία των αρχαίων και να επικρατεί ο Χριστιανισμός. Με τη λήξη της Ρωμαϊκής Κυριαρχίας η Τήνος είχεν υπαχθεί στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και είχεν αποτελέσει μαζί με τα άλλα Νησιά Επαρχία του Βυζαντινού Κράτους.

Οι πρώτοι Χριστιανοί που τους διέκρινε φανατισμός για τη νέα Θρησκεία και άσβεστο μίσος προς την παλαιά, είχαν ερημώσει το Ιερό του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης, το είχαν απογυμνώσει από καθετί που απέβλεπε στη λατρεία των αρχαίων θεών, είχαν συντρίψει και καταστρέψει τους βωμούς και τα αγάλματα. Είχαν κατακρημνίσει και κατασκάψει τα αρχαία οικοδομήματα και με τα οικοδομικά υλικά, ιδίως τα μάρμαρα, είχαν νέα κατασκευάσει. Η εξέδρα είχε μετατραπεί σε ιερό μικρού Χριστιανικού Ναού και η οικονομική που έκειτο προς τα βόρεια του Ναού του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης και χρησίμευε για κατάλυμα των επισήμων, έγινε Χριστιανικό εντευκτήριο. Επίσης μεταξύ της Κρήνης του Ποσειδώνος και του Ναού είχε κατασκευασθεί δεξαμενή Βυζαντινής εποχής μήκους 6.70, πλάτους 3,20 και ύψος 4 μ., γύρο δε από αυτή διάφορα υδραγωγεία.

Ό,τι διεσώθη από τον υπερβολικό φανατισμό των Χριστιανών της Βυζαντινης εποχής κατεστράφη κατά την εποχή της Ενετοκρατίας και Τουρκοκρατίας. Σε πολλούς Ορθοδόξους και Καθολικούς Ναούς είναι εντοιχισμένες μαρμάρινες πλάκες εμφανείς η αφανείς, κιονόκρανα, μαρμάρινες στήλες κλπ. που έχουν αρπαγή από το Ιερό των Κιονίων.

Και κατά την ανοικοδόμηση του Ιερού Ναού της Μεγαλόχαρης πολλά μαρμάρινα αρχιτεκτονικά μέλη του Ιερού του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης έχουν χρησιμοποιηθεί.

Ο «Αρχαιολόγος» μπάρμπα Φίλιππας από το Μουντάδο και άλλοι παλαιότεροι και νεώτεροι εντόπιοι και ξένοι απεγύμνωσαν και εξακολουθούν να απογυμνώνουν τον τόπο από κάθε τι που ανάγεται σε παλαιότερες εποχές.

Έτσι εκεί που άλλοτε έσφυζε η θρησκευτική ζωή των μακρυνών μας προγόνων λίγα μονάχα λείψανα της αρχαίας θρησκείας απέμειναν και λίγα αρχαιολογικά ευρήματα έχουν διασωθεί και φυλάσσονται στο Αρχαιολογικό μας Μουσείο.

Λατρεία

ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙ

Η λατρεία των κατοίκων της Τήνου προς τους δυο συζύγους Θεούς υπήρξε αποτέλεσμα πληρώσεως μίας εσωτάτης ψυχικής ανάγκης. Τα αφρισμένα και μανιασμένα κύματα κτυπούν αλύπητα από όλες τις ακτές το Νησί και οι ραγδαίες βροχές αποπλένουν την Τηνία γη και παρασύρουν στη θάλασσα το χώμα, τους καρπούς, τα ξύλα, τα ζώα κ.λ.π. Οι τρικυμίες βασανίζουν και ταλαιπωρούν τα πλεούμενα, πολλές φορές δε τα καταποντίζουν. Τα ανωτέρω φυσικά φαινόμενα αποδίδονται στην οργή του Θεού. Ευλαβικά προσέρχονται οι προσκυνητές πρώτα από την Τήνο και τα γύρω Νησιά και ύστερ’ από όλη την Αρχαία Ελλάδα, την κάτω Ιταλία, τα παράλια της Μικράς Ασίας και της Αφρικής στις μεγαλοπρεπείς γιορτές και Πανηγύρεις που τελούνται στο Ιερό των δύο συζύγων Θεών του υγρού στοιχείου κατά το Φθινόπωρο και τον χειμώνα για να προσφέρουν τις θυσίες και τα αναθήματα των και με τις δεήσεις και προσευχές να τους εξευμενίσουν ώστε να καταπαύσουν οι τρικυμίες και να καταπραϋνθεί η οργή των.

Ακόμη προσέρχονται όσοι πάσχουν από ψυχικά και σωματικά νοσήματα, για να ζητήσουν την ίαση των από τους δύο μεγάλους θαυματουργούς γιατρούς – συζύγους θεούς.

Η αποβίβαση και επιβίβαση των πολυπληθών προσκυνητών του Ιερού του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης γινόνταν, οσάκις ο καιρός το επέτρεπε, από μικρό λιμενίσκο που έκειτο στα Κιόνια. Από την εκβολή του χειμάρρου «Λαγκάδι του Παππά» που βρίσκεται εκατόν (100) μέτρα προς τα Νότια του Ναού είχε κατασκευασθεί μικρός λιμενοβραχίονας με κατεύθυνση νοτιοανατολική. Μέσα στο λιμενίσκο που σχηματιζόνταν από το λιμενοβραχίονα και την απέναντι αμμουδιά προσωρμίζονταν οι τριήρεις και αποβίβαζαν τους προσκυνητές στο κρηπίδωμα του λιμενοβραχίονα. Ίχνη του φαίνονταν ακόμα μέσα στη θάλασσα. Οσάκις ο καιρός δεν το επέτρεπε και οι τριήρεις δεν ήταν ασφαλισμένες στο μικρό λιμενίσκο, έπλεαν προς το Λιμάνι της Τήνου που ήταν αρκετά ευρύχωρο και ασφαλισμένο. Μακρός λιμενοβραχίονας από μεγάλους ογκόλιθους που παρέσυραν τα κύματα άρχοσε λίγο παρακάτω από τον ορθόδοξο Ναό του Αγίου Νικολάου και έφθανε ως τη μέση του σημερινού λιμανιού. Οι βάσεις του λιμενοβραχίονα αυτού φαίνονται έξω από το λιμάνι, στον πυθμένα της θάλασσας υπό το όνομα Ναγαράς (αναγραμματισμός της λέξεως αρραγάς – αρρραγής). Η ακτή του λιμανιού της Τήνου βρισκόταν επάνω στη γραμμή που άρχιζε από τον καθολικό Ναό του Αγίου Νικολάου και τελείωνε στον ομώνυμο ορθόδοξο Ναό. Η προς τα νότια της γραμμής αυτής ξηρά ήταν τότε θάλασσα. Οι προσκυνητές από την πόλη πορεύονταν προς τα Κιόνια. Προτού να προσέλθουν στο Ιερό λούζονταν στους παρακειμένους λουτήρες και ένιπταν τα χέρια και τα πόδια. Έτσι καθαροί στο σώμα και εξαγνισμένοι στην ψυχή έμπαιναν στο Τέμενος. Οι Ιερείς ερράντιζαν τους προσκυνητές με κλώνο δάφνης με το αγιασμένο συνήθως θαλάσσιο νερό που περιείχε λεκάνη τοποθετημένη επάνω στο περιρραντήριο. Από το τέμενος οι προσκυνητές παρακολουθούσαν τις ιεροτελεστίες της αρχαίας θρησκείας και έψαλλαν ύμνους προς τους δύο μεγάλους θεούς του υγρού στοιχείου.

Το πρώτο μέρος των ιεροτελεστιών αποτελούσαν οι θυσίες που ήταν αναίμακτες και αιματηρές. Οι πρώτες γινόνταν συνήθως στο Θυσιαστήριο που βρισκόνταν μέσα στους Ναούς, με τις προσφορές καρπών, γλυκισμάτων και προσφορών που κατασκεύαζαν με μείγμα από αλεύρι, μέλι και λάδι (πόπανα ή πέλανα). Κατά τις αναίμακτες θυσίες έκαιαν επάνω στο Βωμό εύοσμα ξύλα, αρωματώδεις ουσίες και λιβανωτό, έκαναν σπονδές δηλαδή έχυναν κρασί, μέλι, γάλα, λάδι και νερό, για να τιμήσουν τον Θεό ή να επικυρώσουν μια οποιαδήποτε μεταξύ των συμφωνία. Κοντά στο Βωμό στέκονταν οι Ιερείς και ανέπεμπαν ύμνους στους Θεούς.

Τις αναίμακτες θυσίες που δεν ήσαν δαπανηρές προσέφεραν οι πτωχοί. Τις αιματηρές θυσίες προσέφεραν οι πλούσιοι και γινόνταν συνήθως κατά τις μεγάλες εορτές προς τιμήν του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης. Στο Θυσιαστήριο του βωμού που έκειτο ανατολικά του Ναού οι Ιερείς έκαιαν αρωματικά και εύοσμα ξύλα, για να καθαρισθεί από τα μιάσματα. Στόλιζαν ζωντανό το θύμα ερίφιο ή αρνί με στεφάνους και ταινίες και το οδηγούσαν στο βωμό. Καλόν οιωνό θεωρούσαν αν το θύμα βάδιζε προς το βωμό μα με το κεφάλι προς τα κάτω οικειοθελώς, κακό δε οιωνό αν τούτο έφερε ισχυρή αντίσταση. Αναμμένο δαυλό από τη φωτιά του θυσιαστηρίου βύθιζαν σε λεκάνη με αγιασμένο νερό και ερράντιζαν το θύμα και το βωμό. Με χοντροαλεσμένο αλεύρι σκέπαζαν το κεφάλι του θύματος, έκοβαν λίγες τρίχες και τις έρριχναν στη φωτιά του θυσιαστηρίου.

Ο Ιερεύς ή ο βοηθός του έφραζε το θύμα με κοπίδα. Το υπηρετικό πρόσωπο έγδερνε το θύμα, αφαιρούσε τα σπλάχνα του, απέκοπτε τους μηρούς του με λιγοστό κρέας, τους ερράντιζε με κρασί και τους έθετε επάνω στο θυσιαστήριο. Τα λοιπά μέρη του θύματος τα έψηναν και τα έτρωγαν εκείνοι που τελούσαν και μετείχαν στη θυσία. Οι Ιερείς έπερναν το δέρμα και το κρέας που έβγαινε από τον ένα μηρό. Κατά την θυσία οι Ιερείς έψαλλαν ύμνους με συνοδεία αυλού.

Οι μάντεις κατά την τελετή της θυσίας παρατηρούσαν την ομαλή ή δύστροπη μετάβαση του θύματος στο βωμό, την κλίση της κεφαλής του προς τα κάτω, επάνω ή πλάγια, τον ήπιο ή μη θάνατο, τη ροή του αίματα, την αγωνία του θύματα όταν το έσφαζαν, την κατεύθυνση του καπνού που υψώνονταν κατά τη θυσία. Από τις παρατηρήσεις αυτές προέλεγαν τι έμελλε να συμβεί σε κείνους που προσέφεραν τα θύματα και προέβαιναν στις θυσίες. Οι συνηθισμένες θυσίες ήταν τα εκατοντέριφα (θυσία εκατόν εριφίων). Οι προσκυνητές πέντε (5) ημέρες μετά την άφιξίν των στην Τήνο προσέφεραν στο Ιερό ένα ή περισσότερα ερίφια.

Ο Κωμικός Εύφρων στην κωμωδία του «Οι Αδελφοί» παρεισάγει σκηνή από Τηνίους γέροντας με άσπρα μαλλιά που ήλθαν προσκυνητές στην Τήνο και έθυαν στο Ιερό. Κάποιος κρυφά είχε αφαιρέσει τους νεφρούς και κατόπιν φώναζε «το θύμα δεν έχει νεφρούς».

Οι Ιερείς ωνομάζονταν θεοπρόποι και ιεροποιοί. Ήσαν άνθρωποι με εξαιρετικά προσόντα και μεγάλη μόρφωση. Γνώριζαν την πολιτική κατάσταση και τις τοπικές ανάγκες των Ελληνικών πόλεων και αποικιών. Ακόμη γνώριζαν τις συνθήκες ζωής των ατόμων που κατέφθαναν στην Τήνο σαν προσκυνητές του Ιερού του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης. Τις πληροφορίες αυτές έπερναν από έμπιστα πρόσωπα που κατοικούσαν έξω από την Τήνο.

Οι Ιερείς φορούσαν λευκό χιτώνα χωρίς ζώνη. Για να διακρίνωνται από τους πολίτες έφεραν σκήπτρο και κρατούσαν τα κλειδιά του Ναού. Κατά το χρόνο των ιεροτελεστιών και θυσιών φορούσαν πολυτελή και λαμπρά πορφυρά ενδύματα και στο κεφάλι έφεραν στέμμα από φύλλωμα ελαιοδένδρων ή δάφνης και από χρυσό με δυο ταινίες μάλλινες που εκρέμονταν στα πλάγια. Προ των ιεροτελεστιών ένιπταν τα χέρια και τα πόδια. Οι Ιερείς ήσαν δυνατοί και ωραίοι και αρτιμελείς κατά τη σωματική διάπλαση, χωρίς ηθικά στίγματα και κηλίδες. Ανελάμβαναν το αξίωμα κατά κληρονομική διαδοχή ή με κλήρωση από τους άρχοντες και έδιναν όρκο σ’ αυτούς πως θα τηρήσουν βίο άμεμπτο. Οι άρχοντες τιμωρούσαν του Ιερείς σε περίπτωση που παρέβαιναν τον όρκο.

Τα καθήκοντά των Ιερέων ήταν η τέλεση των Ιεροτελεστιών και των θυσιών, η φύλαξη των ιερών σκευών, η μέριμνα για τους αγιασμούς και τι ιερές καθάρσεις, η επίβλεψη για την καθαριότητα του Ιερού, η συντήρηση τούτου, η αύξηση των προσόδων, η προστασία και η φύλαξη της περιουσίας, η καλλιέργεια των κτημάτων, η πώληση των δερμάτων, και η προστασία εκείνων που εδιώκονταν και κατέφευγαν στο άσυλο του Ναού.

Στο προσωπικό του Ναού και του Ιερού ανήκαν οι Μάντεις, οι αυλητές και αυλήτριες, οι κήρυκες, οι βοηθοί των Ιερέων και οι υπηρέτες, οι νεωκόροι και οι παράσιτοι που συνέλεγαν το σιτάρι, και τις άλλες προσφορές των πιστών και τα εισοδήματα από τα κτήματα του Ναού.

ΤΟ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΡΙΟ

Η Τήνος με τα πολλά Ιερά της, κυρίως δε με το Ιερό του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης είχε καταστεί Πανελλήνιο προσκύνημα. Οι μακρυνοί μας πρόγονοι λάτρευαν τους θεούς του υγρού στοιχείου σαν μεγάλους γιατρούς, που εθεράπευαν κάθε νόσηια, κυρίως δε είχαν ειδικότητα στις επιδημίες.

Ο Ποσειδών κατά την παράδοση, απέκτησε φήμη μεγάλου γιατρού από την εποχή που έστειλε στο νησί απειρία πελαργών που εξωλόθρευσαν τα φίδια.

Το Ιερό του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης είχε καταστή θεραπευτήριο εφάμιλλο του Ασκληπιείου της Επιδαύρου. Η τοποθεσία προς τούτο ήταν κατάλληλη. Το Υγιεινό κλίμα, ο καθαρός αέρας, το σκιερό άλσος, τα άφθονα νερά, ο εκτεταμένος ορίζοντας, οι κατάφυτες από σπάρτα και άλλους θάμνους πλαγίες των βουνών, οι βαθύσκιες ρεμματιές, οι ορμητικοί χείμαρροι, η άλλοτε γαλήνια και άλλοτε τρικυμισμένη θάλασσα, το άλλοτε δυνατό και άλλοτε ανάλαφρο αεράκι, αποτελούσαν όρους ευνοϊκούς και εξαιρετικούς για τη θεραπεία καιτην ανάρρωση των ασθενών. Σε ένα τέτοιο εξαιρετικό περιβάλλον οι ασθενείς με την υδροθεραπεία, με τις σωματικές ασκήσεις και τους περιπάτους, με την καλή διατροφή, με τη θρησκευτική υποβολή και με τις ιατρικές επεμβάσεις που γινόταν συνήθως από τους Ιερείς, εύρισκαν την υγείαν των.

Στο Ιερό το φημισμένο Θεραπευτήριο του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης έφθαναν οι ασθενείς από τα πέραμα της οικουμένης με φρικτούς και ανυπόφορους πόνους, με τα πρωτόγονα τότε πλωτά μέσα , ύστερ’ από ταξίδι μακροχρόνιο, άλλοι με τα πόδια και άλλοι με φορείο, για να ζητήσουν την ίαση των από την πάθηση που υπέφεραν. Οι ετοιμοθάνατοι εύρισκαν τη θύρα του Ναού κλειστή και πέθαιναν μέσα στα χωράφια, χωρίς ιατρική περίθαλψη και βοήθεια.

Σαν μέσα θεραπευτικά οι Ιερείς ,μεταχειρίζονταν την αγυρτεία και την υποβολή. Επίσης προέβλεπαν σε μικρές εξωτερικές χειρουργικές επεμβάσεις.

Υπέβαλλαν την ιδέα στους ασθενείς ότι ο Θεός τους έχει προικίσει με υπερφυσικές δυνάμεις και ικανότητες με τις οποίες τους εθεράπευαν. Επίσης με διάφορες τελετές και μυσταγωγίες προσπαθούν να διεγείρουν και να εξάπτουν τη φαντασία των ασθενών, έτσι ώστε να πιστεύουν πως η θεραπεία θα είναι αποτέλεσμα επεμβάσεως του Θεού.

Η είσοδος των ασθενών  στο Ναό, όπου διανυκτέρευαν γινόνταν ύστερ΄ από δίαιτα και υδροθεραπεία που απέβλεπε στον ηθικό καθαρμό. Οι Ιερείς σε κατάλληλη στιγμή τους έδιναν τα φάρμακα σύμφωνα με την συνταγή του Θεού. Εφρόντιζαν ακόμη όπως επέλθη η θεραπεία με τη θεοφάνεια, με την έκσταση, με τις οπτασίες και με τα όνειρα των ασθενών που αυτοί τους τα εξηγούσαν. Άμα ενύκτωνε οι νεωκόροι άναβαν τα κανδήλια και οι Ιερείς ανέπεμπαν δέηση στο Θεό, ώστε να λυπηθη και να θεραπεύση τους ασθενείς πιστούς.

Μετά τη δέηση οι νεωκόροι έσβηναν τα κανδήλια και άρχιζεν η αγωνία της θεραπείας. Η αναμονή στο βαθύ σκότος επί ώρες ολόκληρες, η κατανυκτική δέηση των ιερέων, ομαδική υποβολή, οι ψιθυριστές προσευχές των ασθενών ηλέκτριζαν την ατμόσφαιρα και έφερναν το ποθούμενο αποτέλεσμα σε πολλούς ασθενείς ιδίως δε σε κείνους που έπασχαν από νευρικά και ψυχικά νοσήματα.

Όσοι έπασχαν από επιληψία είχαν το δικαίωμα να κατακλιθούν κάτω από το άγαλμα του Θεού, γιατί την ασθένεια αυτή τη θεωρούσαν σαν ιερή. Όταν κάποτε ο Αθηναίος Τιμοκλής του Μνησικλέους που υπέφερε από νόσημα των ματιών κατακλίθηκε κάτω από το άγαλμα, ο Θεός τον ρώτησε γιατί έπραξε τούτο, αφού δεν έπασχε από επιληψία. Ο ασθενής του απήντησε πως επιθυμία και πόθος του ήταν να τύχη της θείας αντιλήψεως το ταχύτερο. Αμέσως ο Θεός εθεράπευσε το νόσημα των ματιών, εχορήγησε όμως σαν δώρο στον ασθενή την επιληψία για να μπορεί στο μέλλον να κατακλίνεται ελεύθερα κάτω από το άγαλμα του.

Οι Ιερείς απέδιδαν την θεραπεία στην επενέργεια και επέμβαση του Θεού και προκαλούσαν εκείνους που εθεραπεύθηκαν να εκδηλώνουν την ευγνωμοσύνην των προς αυτόν, κυρίως με τη χορήγηση διαφόρων προσφορών σε είδος και σε χρήμα, καθώς και διαφόρων αναθημάτων. Οι πτωχοί προσέφεραν μέλι, γάλα και άλλα γεωργικά είδη, οι πλούσιοι βόδια και χρήματα. Υπήρχαν και οι φιλάργυροι που προσπαθούσαν με διάφορα τεχνάσματα να αποφύγουν την προσφοράν των. Οι Ιερείς για να διατηρήσουν τη φήμη του Ιερού, δεν ζητούσαν φανερά αμοιβή για την ιατρική περίθαλψη από εκείνους που θεραπεύονταν. Όσοι δεν εύρισκαν ανακούφιση και θεραπεία στο Ιερό ήσαν ελεύθεροι να επιστρέψουν στην πατρίδα των χωρίς να καταβάλουν προσφορές.

Το Ιερό του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης είχε φημισθή  σαν θεραπευτήριο από τα καλύτερα και αθρίοι έφθαναν σ’ αυτό όσοι έπασχαν από διάφορα νοσήματα. Άρχοντες ακόμη, βασιλείς και στρατηγοί αποβιβάζονταν στα Κιόνια, θυσίαζαν στο Θεό, τον παρακαλούσαν να καταπραΰνη τη φουρτουνιασμένη θάλασσα και να τους δώση ούριο άνεμο και κατόπιν γεμάτοι πίστη και ελπίδα συνέχιζαν το ταξίδι των.

Όσο πιο γνωστό γινόταν το Θεραπευτήριο, τόσο περισσότερο τα έσοδα του ηύξαναν. Μ’ αυτά οι Ιερείς εμεγάλωναν τις εγκαταστάσεις του που περιείχαν, εκτός του Ναού και του Βωμού, Βιβλιοθήκες, παλαίστρες, Θέατρο, Λουτρά, ξενώνες για τους προσκυνητές, μαρμάρινες εξέδρες, αγάλματα και ανδριάντες, μεγάλο άλσος και διάφορα άλλα αναθήματα. Ο Ποσειδών έκαμε πολύτιμη βοηθό τη σύζυγό του Αμφιτρίτη που της έμαθε την ιατρική επιστήμη. Η Αμφιτρίτη γιάτρευε κυρίως τις γυναίκες που δεν τεκνοποιούσαν. Στη Θεά προσέφυγε η βασίλισσα της Κρήτης Μνησαρέτη και την παρεκάλεσε να μείνη έγκυος για να δώση διάδοχο σύζυγο της. Η Θεά ευδόκησε να εισακούση την δέηση της Βασίλισσας.

Από το μεγάλο χώρο που κατελάμβανε το Ιερό με τα διάφορα γύρω του κτίσματα ένα ελάχιστο μέρος, μικρότερο από το 1/5 του συνόλου, έχει ανασκαφή.

Μελλοντική ανασκαφή όλης της εκτάσεως μέλλει να αποκαλύψη και άλλα κτίσματα και αρχαιολογικά ευρήματα. Πιθανώς κάτω από την επιφάνεια της γης γύρω αγρών να αποκαλυφθούν και πίνακες, με χαραγμένα τα ονόματα των ασθενών που θεραπεύθηκαν, η ασθένεια από την οποίαν έπασχαν και ο τρόπος της θεραπείας. Τέτοιου είδους πίνακες έχουν βρεθή σε άλλα Ασκληπιεία.

ΟΙ ΠΑΝΗΓΥΡΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Ποσιδώνια ή Ποσίδεια ωνομάζονταν οι πανηγύρεις που γινόνταν προς τιμήν του Ποσειδώνος κατά τους μήνες Ιανουάριο και Φεβρουάριο (Ποσειδεώνα μήνα).

Τα Ποσειδώνια ή Ποσίδεια ήταν συνήθως θρησκευτικές πανηγύρεις θυσίας ανάλογες ανάλογες σε αριθμό προσκυνητών με τις σημερινές πανηγύρεις της Μεγαλόχαρης. Στο κύκλο των παραπάνω θρησκευτικών πανηγύρεως περιλαμβάνονταν σωματικοί και πνευματικοί αγώνες, ιερές πομπές με μουσική και ύμνους, χοροί, εστιάσεις, ευωχίες κλπ. Ακόμη κατά τις πανηγύρεις αυτές συγκεντρώνονταν έμποροι και παραγωγοί και έκαναν αγοραπωλησίες γεωργικών και βιοτεχνικών προϊόντων, ζώων κλπ.

Η ακμή των πανηγύρεων σχετίζεται με τη μεγάλη ανακατασκευή του Ιερού (278-261 π.Χ.) και με το κοινό των Νησιωτών που τα μέλη του έφθαναν και συνεδρίαζαν στην Τήνο. Η οργάνωση των πανηγύρεων γινόνταν από το Δήμο των Τηνίων. Επί κεφαλής της οργανώσεως ήτάν ο Άρχων με βοηθό του την Αρχίδα, που αυτός την εξέλεξε για την επιστασία των Πανηγύρεων.

Το αξίωμα της Αρχίδας, καθώς φαίνεται από τους καταλόγους που βρέθηκαν είχαν καταλάβει σε μια εποχή η Φιλίννα Κλεοφράδου, η Κλειώ Μνήμονος, η Μέλιννα Μελανίππου. Επίσης αναφέρονται στους ιδίους «οι Παίδες» που βοηθούσαν τους Άρχοντες κατά τις πανηγύρεις και τις εστιάσεις. Αναφέρονται τα ονόματα των παίδων : Οινοπίδης, Αίσχρων, Αισχρίων, Σάτυρος, Φανοκράτης, Χρυσόγενας και άλλοι.

Βοηθοί των Αρχόντων ήσαν ακόμη και οι Πάρεδροι.

Από μερική ανασκαφή που έγινε προς τα βόρεια του Ιερού Ναού της Ευαγγελιστρίας απεκαλύφθη το Πρυτανείο και μέσα σ’ αυτό επιγραφές που αναφέρουν τα ονόματα 12-20 παρέδρων, Βοηθών του Άρχοντα κατά την τελεστή των δημοτελών πανηγύρεων για κάθε περίοδο.

Κατά τις πανηγύρεις η Βουλή και ο Δήμος των Τηνίων ή οι Σύνεδροι και το κοινό των Νησιωτών απένεμαν τιμές με ψηφίσματα σ’ όσους είχεν προσφέρει εξαιρετικές υπηρεσίες στον τόπο, καθώς θα αναφέρωμε στο σχετικό κεφάλαιο. Η επίσημη ανακοίνωση των τιμών γινόνταν από τον άρχοντα της πόλεως όχι μόνο κατά την τελετή της θυσίας, αλλά και στο θέατρο, όπου ο δήμος ωργάνωνε και έδιδε παραστάσεις τραγωδιών κατά τις πανηγύρεις των Ποσειδωνίων ή Ποσιδείων.

Το Θέατρο είχεν οργανικό Σύνδεσμο με τις θρησκετικές πανηγύρεις και οι μακρυνοί μας πρόγονοι το θεωρούσαν όχι μόνο σαν μέσο ψυχαγωγίας, αλλά σαν έξοχη πνευματική εστία, που παρείχε εξαίρετα διδάγματα στους θεατές. Οι υποκριτές (ηθοποιοί) ήσαν άνθρωποι με εξαιρετική μόρφωση και ευγλωττία, οι δε θεατές τους τιμούσαν ιδιαιτέρως. Οι Γυναίκες δεν έπαιρναν μέρος στη παράσταση Θεατρικού έργου. Το ρόλο των γυναικών έπαιζαν άνδρες που φορούσαν γυναικεία ενδύματα και προσωπεία. Οι Χορηγοί του Θεάτρου δαπανούσαν μεγάλα πόσα για το λαμπρό διάκοσμο και για τις πολυτελείς αμφιέσεις των ηθοποιών.

Το θέατρο είχε σχήμα ορθογώνιο. Το μισό τμήμα είχε μικρύκλίση τούτο για την κατασκευή αμφιθεαρτικά των λιθίνων κερκιδών - καθισμάτων των θετών. Τα μπροστινά εδώλια προωρίζονταν για τους Ιερείς, τους στρατηγούς, τους πρεσβευτές και τους ευεργέτες του Ιερού, τα μεσαία για τους ελεύθερους πολίτες και τα τελευταία για τους δούλους. Οι τελευταίοι προτού να αρχίση η θεατρική παράστασις τοποθετούσαν μαξιλάρια στα λίθινα εδώλια για να κάθωνται οι κύριοι τους. Το άλλο μισό Τμήμα του ορθογωνίου, η ορχήστρα ήταν επίπεδο. Το μεγαλύτερο μέρος του χώρου αυτού που βρισκόνταν μπροστά από τα εδώλια των επισήμων προωρίζονταν για την δράση του χορού, (εκπροσώπων της κοινής γνώμης) και για τη διεξαγωγή των αθλητικών αγώνων. Ο χορός εξέφερε κρίσεις σε όσα έλεγαν οι υποκριτές (ηθοποιοί) και εξέφραζε τις ιδέες και τα συναισθήματα του κοινού.

Τέλος στο υπόλοιπο και ακραίο τμήμα του επιπέδου ήταν η σκηνή σε σχήμα ορθογώνιου, που περιελάμβανε αρκετά διαμερίσματα για την προετοιμασία και εμφάνιση των υποκριτών στο προσκήνιο. Η σκηνή ήταν απέναντι στους θεατές και βρισκόταν σε επίπεδο υψηλότερο από το δάπεδο της Ορχήστρας. Οι υποκριτές φορούσαν υψηλά υποδήματα και πολυτελή ενδύματα που έφεραν έγχρωμες κατακόρυφες ρίγες. Παραγέμιζαν το σώμα τους με διάφορα εσωτερικά ενδύματα, για να φαίνονται μεγαλύτεροι σε όγκο και για να προκαλούν οπτική απάτη.

Κατά την διάρκεια των θεατρικών παραστάσεων επικρατούσε ησυχία. Ειδικοί υπάλληλοι, οι ραβδούχοι, τηρούσαν την τάξη και τιμωρούσαν εκείνους που ατακτούσαν. Δείγμα επιδοκιμασίας των υποκριτών και του χορού ήταν τα χειροκροτήματα και της αποδοκιμασίας τα σφυρίγματα των θεατών. Για τα ευχάριστα μέρη της παραστάσεως οι θεατές ζητούσαν την επανάληψη με το επιφώνημα «αύθις»

Επειδή η απόσταση της σκηνής από τα εδώλια ήταν μεγάλη και δεν ακούγονταν οι υποκριτές από τους θεατές, γι’ αυτό τοποθετούσαν χάλκινα αγγεία σχήματος κώμωδος σε μικρές κοιλότητες μέσα στα ειδώλια των θεατών, ώστε να γίνεται αντήχηση της φωνής. Οι θεατές για να εισέλθουν στο θέατρο, πλήρωναν και έπαιρναν εισιτήριο.

Εκτός από τις θεατρικές παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο γινόνταν και αθλητικοί αγώνες. Προτού να αρχίσουν οι αγώνες οι αθλητές έκαναν θυσία στους θεούς. Ήσαν γυμνοί αλειμμένοι με λάδι και αγωνίζονταν μέσα στο στίβο (ορχίστρα). Ο κήρυκας φώναζε τα ονόματα και την πατρίδα των αθλητών. Στο τέλος των αγώνων η Ελλανόδικος Επίτροπος στεφάνωνε τους νικητές με θαλλό ελαίας (κότινο).

Στο θέατρο γινόνταν ακόμη και πνευματικοί αγώνες. Οι ποιητές απήγγελλαν τα ποιήματα τους, οι ιστορίες διάβαζαν τις ιστορίες τους, Ρήτορες ρητόρευαν και οι Καλλιτέχνες εξέθεταν τα έργα τους.

Ο Χορός και η μουσική αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος των θεατρικών παραστάσεων. Οι Δραματικοί χοροί ήσαν απαραίτητοι για τη διδασκαλία των δραμάτων και οι θυσίες γινόνταν με χορό και μουσική. Γνωστά είδη χορών είναι ο κυκλικός, που μοιάζει σαν το σημερινό συρτό και ο αντίχορος, που οι χορευτές χόρευαν δυο-δυο.  Στο μέσω των χορευτών στεκόνταν οι μουσικοί που έπαιζαν την φόρμιγγα, είδος κιθάρας, τραγουδούσαν και έδιναν το ρυθμό στους χορευτές.

Η μουσική και ο χορός έτερπαν και έφεραν ευθυμία και φαιδρότητα στους θεατές, μόρφωναν το πνεύμα, συντελούσαν στην ανάπτυξη των ηθικών δυνάμεων της ψυχής και θεράπευαν χρόνια ψυχικά και νευρικά νοσήματα. Εφ’ όσον το Θέατρο συνδέονταν με τη θρησκεία των αρχαίων και αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος της λατρείας, εύλογο είναι ότι και στο Ιερό του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης θα υπήρχε Θέατρο. Δεν αποκλείεται λοιπόν η Αρχαιολογική σκαπάνη να φέρη στο φως ίχνη Θεάτρου, εφ’ όσον στο χώρο αυτό υπήρχε η κατάλληλη και φυσική τοποθεσία (έδαφος με κλίση και επίπεδο) για την ίδρυση και λειτουργία του. Αν υπήρχε Θέατρο στα Κιόνια οι λόγοι της αχρηστεύσεως του από τους χρόνους της ανακατασκεύης του Ιερού είναι οι παρακάτω:

1) επειδή η πόλη της Τήνου ήταν η έδρα της Βουλής και του Δήμου των Τηνίων. 2) επειδή οι Σύνεδροι και το Κιονόν των Νησιών των συνεδρίαζαν στο Πρυτάνειο που βρισκόταν στην πόλη και προς τα Βόρεια του Ιερού Ιδρύματός Ευαγγελιστρίας και 3) επειδή οι προσκυνητές του Ιερού του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης εύρισκαν ανέσεις περισσότεες στην πόλη, ώστε μετά την τελετή της θυσίας να πορεύωνται σ’ αυτή και να παρακολουθούν τις θεατρικές παραστάσεις στο κοινό Θέατρο του Διονύσου και του Ποσειδώνα για το οποίο θα γίνη λόγος πιο κάτω.

Σε ένα ψήφισμα που βρέθηκε προς τα Δυτικά του Ιερό Ιδρύματος και μέσα στον κήπο του Αθηναίου, αφιερωμένο από τον Δήμον και την Βουλή της Τήνου στο Μελησία του Μελησίου το Μυτιληναίο αναγράφεται, πως η απόδοση των τιμών και η στέψη έγινε στο Θέατρο του Διονύσου. Από το ψήφισμα αυτό συνάγεται, πως ο παραπάνω κήπος μαζί με τα αγροτικά κτήματα που βρίσκονται προς τα βόρεια του Φραγκ. Φιλιππούση, του Χατζίρη και των Πατέρων  αποτελούσαν το θέατρο του Διονύσου, Καθώς είναι γνωστό ο Ναός του Διονύσου υπήρχε εκεί όπου σήμερα έχει ανεγερθή ο Ναός της Μεγαλόχαρης. Το παραπάνω Θέατρο από τον Γ΄π.Χ. αιώνα υπήρξε κοινό για τις πανηγύρεις των Ποσειδωνίων και των Διονυσίων, καθώς αναφέρεται σε άλλα ψηφίσματα.

Ο χώρος που καταλαμβάνουν τα παραπάνω κτήματα και ο κήπος ήταν κατάλληλα για την ίδρυση Θεάτρου. Τα κτήματα των Πατέρων , του Χατζίρη και το μισό του Φραγκ. Φιλιππούση , έχουν κλίση προς τα νότια για την κατασκευή των λιθίνων κερκίδων , το άλλο μισό του Φραγκ. Φιλιππούση και ο κήπος του Αθηναίου για την κατασκευή της Ορχήστρας και της σκηνής.

Στο κτήμα του Χατζίρη κατά την ανακαίνιση της οικίας βρέθηκε υπόγεια μαρμαρόστρωτη στοά από την οποία ανέβαναν και κατέβαιναν οι αθλητές κάτω από τις κερκίδες στο στίβο του Θεάτρου. Στο ίδιο κτήμα βρέθηκε κεραμίδι κυκλικό με τα γράμματα Ε.Α.Κ. και με γραμμές σαν ακτίνες που είχαν κατεύθυνσιν από την περιφέρεια στα γράμματα. Το εύρημα αυτό κατά τους αρχαιολόγους είναι εισιτήριο Θεάτρου. Το Ε εσήμαινε πέμπτη  το Α. αριστερά και το Κ κερκίδα. Βρέθηκαν ακόμη στην περιοχή αυτή αρκετά μετάλλινα νομίσματα με δυσδιάκριτες παραστάσεις. Στον κήπο του Αθηναίου βρέθηκε ορθογώνιο μάρμαρο μήκους 0,80 , πλάτους 0,22 και πάχους 0,18. Στο μέσο είναι τοποθετημένο μισό κιονόκρανο ρυθμού δωρικού και τμήμα του κορμού του κίονα με εξ (6) ραβδώσεις . Το σχήμα και οι διαστάσεις του αρχιτεκτονικού τούτου μέλους δείχνουν πως μπορεί να προέρχεται από την κορωνίδα της σκηνής του Θεάτρου.

Στο κτήμα του  Χατζίρη βρέθηκαν δύο κιονίσκοι περιρραντηρίου και μια μαρμάρινη βάση κιόνος αττικού τύπου.

Επίσης σε ένα κτήμα της περιοχής αυτής υπήρχε εντοιχισμένο μαρμάρινο θραύσμα ενεπίγραφης στήλης με ψήφισμα και με τη λέξη << Εκατοντερίφα >>. Εικάζεται ότι με το ψήφισμα αυτό ο Δήμος και η Βουλή των Τηνίων απένεμαν τιμές και στεφάνωναν κάποιον που πρόσφερε στο Ιερό του Διονύσου για θυσία εκατό (100) ερίφια.

Ανασκαφική έρευνα

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ

Σε μια τοποθεσία παραλιακή που βρίσκεται βορειοδυτικά της πόλεως Τήνου σε απόσταση 3 χιλιομέτρων απ’ αυτή και συνδέεται με αυτοκινητόδρομο (δεν θα αργήση να έχη τακτική συγκοινωνία δυο φορές την ημέρα με το Λεωφορείο Τήνου – Πύργου, όταν διανοιχθή αυτοκινητόδρομος που θα συνδέη την τοποθεσία αυτή με το εξωκκλήσι Αγίας Μαρίνα) είχεν ιδρυθή το Ιερών δυο συζύγων Θεών του υγρού στοιχείου και μεγάλων θαυματουργών γιατρών. Η τοποθεσία αυτή ονομάζεται Κιόνια. Προς τα βόρεια των Κιονίων υψώνονται απότομες πλαγίες των βουνοκορφών που τις αυλακώνουν τρεις ορμητικοί χείμαροι. Ο ένας απ’ αυτούς που λέγεται «Σαμπιά», ελίσσεται σαν φίδι από τα κράσπεδα του Εξωμβούργου και εκβάλει στην ανατολική πλευρά της τοποθεσίας κοντά στο Ιερό. Μια αμμουδιά μήκους ενός χιλιομέτρου εκτείνεται στα νότια. Αρχίζει από την εκβολή του χειμάρρου «Σαμπιά» και φτάνει μέχρι το παραλιακό εξωκκλήσι «Παναγία η Κιονιώτισσα».

Στην αμμουδιά αυτή ξεσπά άλλοτε απαλό και χαδιάρικο και άλλοτε μανιασμένο και αφρισμένο κύμα. Στην ανατολική πλευρά και μέσα στους παρακείμενους αγρούς μήκους 250 μέτρων και μέχρι του χειμάρρου του Παππά, είχεν ιδρυθεί το Ιερό του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης.

Ο καταλυτής χρόνος των 2.500 και πλέον ετών, ο φανατισμός των πρώτων χριστιανών που γκρέμιζαν και κατέστρεφαν κάθε κτίσματα της αρχαίας θρησκείας,, η μη κατανόηση της αξίας των ανεκτιμήτων προχριστιανικών θρησκευτικών και καλλιτεχνικών κειμηλίων, τα οποία κατέστρεφαν και τέλος η αρχαιοκαπηλεία συνέβαλαν ώστε ο χώρος αυτός να ερειμωθή και να μεταβληθή σε αγρούς. Εξ άλλου το γύρω από το Ιερό άλσος που είχεν έκταση 30 και πλέον στρεμμάτων ΄χει αποψιλωθή. Έτσι δεν έμειναν ίχνη που να δείχνουν, πως στο χώρο αυτό υπήρχε στην παλήα εποχή λαμπρό Ιερό.

Ο βέλγος αρχαιολόγος H.Demoulin ήλθε στην Ελλάδα κατά το έτος 1902 και υπηρέτησε στη Γαλλική Αρχ. Σχολή, φλέγοντας από το πάθος της ανακαλύψεως αρχαίων επιγραφών και για το σκοπό αυτό περιήλθε πολλά μέρη της Ελλάδας. Έφθασε και στην Τήνο κατά το Μάρτιο του 1902 και ερεύνησε διάφορα μέρη του νησιού. Κύριος σκοπός του ήταν να ανακαλύψη την τοποθεσία, όπου στην αρχαία εποχή βρησκόταν το μεγάλο και ωραίο Ιερό του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης, που κάνεις από τους αρχαίους και νέους συγγραφείς δεν κατώρθωσε να την καθορίση.

Μόνο ο γεωργάφος Στράβων που ταξίδεψε στα Νησιά του Αιγαίου Πελάγους κατά το τέλος του Α΄ π.Χ. αιώνα ανεφέρει, πως το ιερό ήταν μεγάλο και «θέας άξιον», πως βρισκόταν έξω από την πόλη της Τήνου και μέσα σε άλσοςκαι πώς στο Ιερό αυτό υπήρχαν μεγάλα εστιατόρια για την εξυπηρέτηση των πολυπληθών προσκυνητών που έφθαναν στην Τήνο από τα γειτονικά, για να γιορτάσουν τα Ποσειδώνια.

Από τους νεώτερους συγγραφείς μονάχα ο Λ. Ροςς που ήλθε στην Τήνο κατά τα μέσα του 19ου αιώνα συμπεραίνει την ακριβή θέση του Ιερού. Αναφέρει, πως απέναντι από το πικρό κόλπο του Σταυρού υπάρχει ένα αλίπεδο μικρό που ονομάζεται «Σαμπιά» και βρίσκεται στο ανατολικό μέρος της τοποθεσίας «Κιόνια». Τούτο απέχει μισή λεύγα (2.500 μ.) από την παλιά πόλη και βορειοδυτικά αυτής. Αλλά δεν μπόρεσε να περισυλλέξη τεκμήρια επιτόπου που να επιβεβαιώνουν την υπόθεση του.

Με τις πιο πάνω πληροφορίες του Στράβωνα και του Λ. Ροςς ο Βέλγος αρχαιολόγος είχεν επισημάνει την τοποθεσία που έπρεπε να ανακλάψη. .Η τοποθεσία αυτή βρίσκεται περί τα 250 μέτρα δυτικά της εκβολές του χειμάρρου «Σαμπιά» και απέχει από την θάλασσα περί τα εξήντα (60) μέτρα.

Είχε κάνει δοκιμαστικές ανασκαφές έρευνες μέσα σε παραλιακά αργοκτήματα που βρίσκονταν μεταξύ των Χειμάρων «Σαμπιά» και «Κολώνες» (Λαγκάδι του Παππά) κατά τον Ιούνιο και Ιούλιο του 1902. από τις πρόχειρες αυτές ανασκαφές ήλθαν στο φως θεμέλια αρχαίων οικοδομών και επιγραφές που μνημόνευαν τους αρχαίους Θεούς Ποσειδώνα και Αμφιτρίτη. Δεν του έμενε πια ανφιβολία, πως ο χώρος που αναζητούσε ήταν αυτός.

ΑΝΑΣΚΑΦΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ

Πρόλαβε τώρα επιτακτική η ανάγκη διενεργείας συστηματικών ανασκαφών.

Μαζί με τον τότε Επιμελητή Αρχαιοτήτων Τήνου Νικόλαο Σακελλίωνα ζητούν την άδεια από το Υπουργείο Εκκλησιαστικών και Παιδεία να προβούν σε ανασκαφές. Ακόμη ζητούν να εγκρίνη το Υπουργείο και χορηγήση πίστωση το Ιερό Ίδρυμα Ευαγγελιστρίας για την αγορά των αργών όπου βρισκόταν το Ιερό. Το Υπουργείο έδωσε την έγκριση και το Ιερό Ίδρυμα αγόρασε τους αγρούς υπό τον όρο, ότι θα ανήκουν σ’ αυτό και θα παραχωρηθούν για αρχαιολογικές έρευνες, τα δε αρχαιολογικά αντικείμενα που επρόκειτο να αποκαλυφθούν θα παραμείνουν στην Τήνο και θα φυλαχθούν σε μια από τις αίθουσες του Ιερού Ιδρύματος, μέχρι να συσταθή Αρχαιολογικό Μουσείο στα Κιόνια, οπότε θα μετακομιζόταν σ’ αυτό.

Και τώρα παρουσιαζόταν οξύ το πρόβλημα της εξευρέσεως πόρων για τις διενέργειες των ανασκαφών.

Ο εξαίρετος αυτός αρχαιολόγος και λάτργς του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού απευθύνεται προς τον Βέλγο πρεσβευτή στην Αθήνα Γκιγιώμ και το Βέλγο πρόξενο Ρόσσελς. Λάτρεις επίσης και αυτοί της αρχαίας Ελλάδος απευθύνονται στο Υπουργείο Τεχνών του Βελγίου και σε Αρχαιοφίλους συμπατριώτες τους από τους οποίους ζητούν και παίρνουν γενναίες συνδρομές που τις παραχωρούν στον Η. Ντεμουλέν.

Γεμάτος τώρα από ενθουσιασμό και χαρά αρχίζει συστηματικές ανασκαφές από τις 18 Αύγουστο 1902 μέχρι τις 27 Σεπτεμβρίου 1902 μέσα στα παραλιακά αγροκτήματα που βρίσκονταν περί τα 250 μέτρα δυτικά του χειμάρρου «Σαμπία».

Με τις ανασκαφές αυτές του Η. Ντεμουλέν αποκαλύφθηκαν 1) Ο ναός, 2) Η βάση Φιλείνου, 3)οι βάσεις αγαλμάτων, 4) Τα υδραγωγεία και λουτρά, 5) Η εξέδρα, η κρίση του Ποσειδώνος και 6) Τα εστιατόρια και καταλύμματα.

Αντάξιος συνεχιστής του έργου του Η. Ντεμουλέν υπήρξεν ο συνάδερφός του P. Graindor μέλος τα Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής Αθηνών. Αφού πήρε την άδεια από τον πρώτο να συνεχίση τις ανασκαφές φθάνει στην Τήνο κατά το έτος 1905. ζήτησε και αυτός δια μέσου του Holleau, Διευθυντού της Γαλλικής Σχολής Αθηνών από τον Ρόσσελ, σύμβουλο της Βελγικής πρεσβείας στην Αθήνα, και από το Υπουργείο Καλών Τεχνών του Βελγίου και έλαβε συνδρομές με τις οποίες ανέσκαψε τον χώρο που βρίσκεται ανατολικά από το ναό κατά τους μήνες Ιούνιο και Ιούλιο 1905.

Με τις ανασκαφές αυτές αποκάλυψε 1) Τον βωμό και την Ιερά οδό, 2) Την εξέδρα, 3) Τον τοίχο του περιβόλου, 4)τα προπύλαια και 5) το θησαυρό.

Διάφορα κτίσματα

Προβαίνουμε στην περιγραφή των ερειπείων των διαφορών κτισμάτων που έχουν αποκαλυφθή από τους δύο Βέλγους Αρχαιολόγους και επιχειρούμε να δώσωμε μια παραστατικήν εικόνα της μορφής που είχαν κατά την αρχαιότητα.

1) Ο Ναός. Σε απόσταση 60 μέτρων από την ακτή και 100 μέτρων από τη ρίζα του αρχαίου λιμενοβραχίονα που έκειτο στην εκβολή του χειμάρρου Παππά, αποκαλύφθηκαν τα θεμέλια αρχαίας ορθογώνιας οικοδομής με μήκος βορείας και νότιας πλευράς ανά 20.90 μ. και ανατολικής και δυτικής ανά 16.10 μ. το οικοδόμημα αυτό αποτελούσε τον Ναό του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης και χωριζόταν στον Πρόναο που έκειτο ανατολικά και στο σηκό (κυρίως ναό) που έκειτο δυτικά. Ο σηκός ήταν σχεδόν τετράγωνος με μήκος 6.10 μ. και πλάτος 5.55 μ. Ο Ναός ήταν οίκος Θεού, όχι τόπς συγκεντρώσεως των πιστών. Η προσευχή και οι θυσίες γινόνταν στο τέμενος, τον ιερό δηλαδή υπαίθριο περίβολο.

Επάνω στη βάση της μεγάλης αυτής κατασκευής που αποτελούσε την κρήπιδα του Ναού, αποκαλύφθηκε ο στύλος με σχήμα ορθογώνιο. Η νότια και βόρεια πλευρά έχουν μήκος ανά 17 μ. και η ανατολική και δυτική ανά 12 μ. Ο στυλοβάτης ήταν στρωμένος από τις τέσσαρες πλευρές με σχιστολιθιακές πλάκες και όλη η εσωτερική επιφάνεια ήταν επίσης στρωμένη με μικρούς ακατέργαστους λίθους. Στρώση της επιφανείας  του στυλοβάτη με μαρμάρινες πλάκες δεν υπάρχει. Ο στυλοβάτης βρίσκεται σε ύψος επάνω από την επιφάνεια του παλαιού εδάφους κατά την ανατολική και νότια πλευρά περί το 1.50 μ. και η κρηπίδα συνδέεται με έξη βαθμίδες. Από τη βόρεια και δυτική πλευρά συνδέεται με 1-2 βαθμίδες. Επάνω στο στυλοβάτη κατά διαστήματα ήταν τοποθετημένοι, κίονες ραβδωτοί στην εξωτερική επιφάνεια, ο κάθε κίονας απετελείτο από περισσότερα κυλινδρικά μαρμάρινα κομμάτια τους σπονδύλους. Ο κάθε σπόνδυλος είχε στο κέντρο των δυο κυκλικών επιφανειών από μιαν οπή. Στη μια οπή ήταν σφηνωμένο μετάλλινο έμβολο. Το έμβολο του ενός σπονδύλου ήταν εφαρμοσμένο στην οπή του υπερκειμένου σπονδύλου. Έτσι σχηματίζονταν ο κίονας. Τέτοιους κίονες είχε ο ναός ανά 7 στις βόρεια και νότια πλευρά και ανά 5 στη δυτική και ανατολική. Από τα ίχνη εδράσεως των κιόνων επάνω στον στυλοβάτη φαίνεται πως ο ναός ήταν περίστυλος. Από τις διαστάσεις ενός επιστυλίου (μηκ. 1,75 , πλ. 1,25 και πάχους 0,40 εκ.) υπολογίγεται πως ο ναός είχε συνολικά είκοσι τέσσερις κίονες.           

Επάνω στον τελευταίο σπόνδυλο ήταν τοποθετημένο το κιονόκρανο με την επάνω επιφάνεια τετράγωνη και ευρύτερη. Επάνω στα  κιονόκρανα ήταν τοποθετημένο το κιονόκρανο με την επάνω επιφάνεια τετράγωνη και ετρύτερη. Επάνω στα κιονόκρανα ήταν τοποθετημένα τα επιστύλια που συνέδεαν ανά δύο τους κίονες. Τα επιστύλια ήταν ορθογώνιοι μακρόστενοι μαρμάρινοι δίσκοι με τις διαστάσεις που αναγράφομε παραπάνω. Προς το επάνω μέρος έφεραν βραχείς ανάγλυφους πήχεις από τους οποίους κρένονται μικρές ανάγλυφες αποφύσεις σαν σταγόνες. Επάνω από τα επιστύλια ήταν τοποθετημένες μαρμάρινες στενές ταινίες και επάνω απ’ αυτές το διάζωμα. Επάνω από το διάζωμα ήταν τοποθετηνένο το γείσο  δηλαδή η κορνίζα που είχε κλίση προς τα εμπρός για να πέφτουν τα βρόχινα νερά της στέγης στο έδαφος. Ο σκελετός της στέγης ήταν ξύλινος με κλίση προς τα βόρεια και νότια και καλύπτονταν με σχιστολιθικές πλάκες ή κεραμίδια, που προεξείχαν στις 4 πλευρές για να πέφτουν τα βρόχινα νερά στο έδαφος. Στην ανατολή και δυτική πλευρά υψώνονταν το αέτωμα, τοίχος που είχε σχήμα τριγώνου με ίσα α δύο πλαγινά σκέλη, και πλαισιώνονταν με γείσο. Παρά τη βάση και στις άκρες των δύο αερωμάτων ήταν τοποθετημένα γλυπτά μαρμάρινα θαλάσσια τέρατα, ανά δύο στο καθένα. Τα τρία απ’ αυτά βρίσκονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Τήνου, το άλλο έχει χαθή.

Η οριζόντια επιφάνεια της εξωτερικής βάσεως της οικοδομής διαστάσεων καθώς φαίνεται παραπάνω, 20,90Χ16,10 μ. έφθανε μέχρι της περιμέτρου του στυλοβάτη διαστάσεως 17Χ12 μ.

2) Οι Θησαυροί. Βορειοανατολικά του Ναού αποκαλύφθηκαν τα ερείπια ενός μικρού ορθογωνίου ναομόρφου οικοδομήματος μήκους 4,50 και πλάτους από σχιστολίθου με εξωτερική επένδυση από μαργαρίνες πλάκες. Σώζεται μονάχα η βορειοδυτική γωνία του. Μέσα στα ερείπια βρέθηκαν χάλκινα καρφιά και χάλκινοι σύνδεσμοι. Ο θησαυρός χρησίμευε για τη φύλαξη των πολυτίμων αναθημάτων που είχαν σχέση με τη λατρεία. Άλλος επίσης «θησαυρός, είδος μικρής ορθογώνιας υπόγειας αποθήκης αποκαλύφθηκε στο πάτωμα του Σηκού του Ναού.

3) τα προπύλαια. Σε απόσταση 12 μέτρων από τη νοτιοανατολική γωνία του Ναού αποκαλύφθηκαν τα προπύλαια. Εδώ βρέθηκε ένα τμήμα πλακόστρωτο με 5 πλάκες που καλύπτουν ένα χώρο 4,25Χ1,55 μ. Το πλακόστρωτο αυτό τμήμα έχει κατεύθυνση από νότια προς βόρεια και αποτελεί μέρος διαδρόμου από τα προπύλαια στην ανατολική πλευρά του ναού, όπου βρισκόταν η είσοδος.

4) Βάση Φιλείνου. Προς τη δυτική πλευρά του ναού και σε απόσταση 6,80 μ. αποκαλύφθηκε λιθόκτιστη βάση διαστάσεως 4.40Χ3.63 μ. στρωμένη με  μαρμάρινες πλάκες. Επάνω σε μια απ’ αυτές ήταν χαραγμένο το όνομα ΦΙΛΕΙΝΟΣ που ήταν αρχηγός πλούσιας οικογενείας της Τήνου και είχε κάμει πολλές δωρεές στο Ιερό.

Η βάση αυτή στολίζουν στις 4 γωνίες με μικρούς κίονες ιωνικού ρυθμού. Εικάζεται ότι στη βάση αυτή ήταν τοποθετημένος ο ανδριάντας του Φιλείνου ή των παιδιών του Σατύρου και Μαλθακής μαζύ με μαρμάρινη αναθηματική στήλη.

5) Μικρός ναός και βάσεις αγάλματα.

Προς τη νότια πλευρά του ναού και σε απόσταση 6.50 μ. αποκαλύφθηκαν τα θεμέλια παλαιάς ορθογώνιας οικοδομής διαστάσεων 7.75 Χ 6.70 μ. είσοδο από τη μικρότερη ανατολική πλευρά. Το κτίσμα αυτό ήταν μικρός ναός. Η εξωτερική επιφάνεια των τοίχων είχεν επενδυθεί με μαρμάρινες τετράγωνες ή ορθογώνιες πλάκες που στηρίζονταν επάνω σε λίθινη βάση. Κοντά στην οικοδομή βρέθηκαν διάφορα αγάλματα άλλα ακέραια και άλλα ακρωτηριασμένα, καθώς και πολλά συντρίμματα από τέτοια. Στο μέσον της οικοδομής αποκαλύφθηκε τετράγωνη χαμηλή βάση που η κάθε πλευρά της προμετωπίζονταν με λίθινες πλάκες μήκους 1.25 και πλάτους 0.50 μ. η βάση αυτή σκεπάζονταν με μαρμάρινο επιστέγασμα και αποτελούσε τον βωμό, επάνω στον οποίο γινόνταν οι αναίμακτες θυσίες.

Προς τα δυτικά του ανωτέρω μικρού ναού και σε απόσταση 10 μέτρων αποκαλύφθηκε άλλη μαρμάρινη ορθογώνια βάση, διαστάσεων 10 Χ 4.50 Στο μέσον της βάσεως αυτής υπήρχεν ημικυκλικό βάθρο αγάλματος κενό. Στη βάση αυτήήταν τοποθετημένα αγάλματα - αφιερώματα στον Ποσειδώνα και την Αμφιτρίτη.

Προς τα ανατολικά του μικρού τούτου ναού και σε απόσταση 10 μέτρων αποκαλύφθηκε και άλλη ορθογώνια λίθινη βάση διαστάσεων 2.75Χ1.35 μ. που καλύπτουν με μαρμάρινη στρώση. Στο μέσον της βάσεως υπήρχε ημικυκλικό μαρμάρινο βάθρο αγάλματος. Τα τρία τεμάχια της μαρμάρινης πλάκας που ακάλυπτε το ανωτέρω βάθρο βρέθηκαν και φέρουν χαραγμένα τα γράμματα Π.Ρ.

6) Υδραγωγεία και λουτρά.

Προς τα βόρεια της βορειανατολικής γωνίας του ναού και σε απόσταση 35 μέτρων αποκαλύφθηκαν δεξαμενές. Μέσα σ’ αυτές διοχετεύονταν άφθονα νερά με υδραγωγεία που τις συνέδεαν με πηγές κείμενες στον παρακείμενο χείμαρρο (λαγκάδι του Παππά). Με τα νερά αυτά υδρεύονταν και ελούζονταν οι πολυπληθείς προσκυνητές του Ιερού του Ποσειδώνος  και της Αμφιτρίτης, καθώς επίσης και οι προσκυνητές του Ιερού του Απόλλωνος της Δήλου που πολλοί απ’ αυτούς αποβιβαζόνταν στην Τήνο και ελούζονταν για να μεταβούν εκεί καθαροί και εξαγνισμένοι. Επίσης με τα νερά αυτά αρδεύονταν το μεγάλο άλσος του Ιερού. Η εξαφάνιση των νερών αυτών οφείλεται σε σεισμικές δονήσεις και σε άλλα άγνοστα γεωλογικά φαινόμενα. Καταστρεπτικοί σεισμοί εκλόνισαν τις Κυκλάδες, την Πελοπόννησο και τη Μικρά Ασία κατά τα έτη 361 – 362 και 417 μ.Χ. κατά τους τελευταίους που ήταν οι περισσότερο καταστρεπτικοί, βουνά είχαν υποστή καθίζηση, άλλα είχαν αναφανή και νησιά και ηφαίστεια είχαν αναδυθή από τη θάλασσα.

Από τα υδραγωγεία αυτά και τις δεξαμενές διοχετευόνταν τα νερά στα λουτρά και στις κρήνες.

Περί τα τέσσαρα μέτρα προς τα νότια της βάσεως του Φιλείνου αποκαλύφθηκε ένα λουτρό. Ο λουτήρας, μια μικρή δεξαμενή ορθογώνια, διαστάσεων 4Χ2.20 μ. βρισκόταν στη δυτική πλευρά. Η αίθουσα αυτή αποτελούσε το αποδυτήριο του λουτρού. Από την αίθουσα αυτή κατέβαιναν στον λουτήρα εκείνοι που λούζονταν από κλίμακα με τρία σκαλοπάτια. Το αποδυτήριο είχε δύο θύρες, η μία για την είσοδο και έξοδο και η άλλη για την κατάβαση στο λουτήρα. Στη μια σώζετε το μαρμάρινο κατώφλι με τις οπές συγκρατήσεως της θύρας.

Επίσης στα νοτιοανατολικά του ναού και σ απόσταση 30-40 μέτρων αποκαλύφθηκαν ίχνη υδραγωγείων και λουτήρων που οι τοίχοι τους έφεραν επίχρισμα από ασβέστη.

7) Η κρήνη του Ποσειδώνος.

Ένα από τα εξαίρετα αρχιτεκτονικά δημιουργήματα του Ιερού αποκαλύφθηκε προς τα βόρεια της βορειανατολικά γωνίας του ναού και σε απόσταση 27 μέτρων, η περίφηνη κρήνη του Ποσειδώνος.

Το κτίσμα αυτό εξέλαβε ο Ντεμούλέν για εξέδρα που απ’ αυτήν παρακολουθούσαν οι επίσημοι τις μεγαλοπρεπείς τελετές που γίνονταν κατά τις μεγάλες εορτές των Ποσειδωνίων και τούτο, γιατί στο μέσον και στο βάθος του κτίσματος αυτού υπήρχαν ημικυκλικά μαρμάρινα καθίσματα.

Ο εξαίρετος επιστήμων και ακαδημαϊκός κ. Αναστάσιος Ορλάνδος αντικρούει τον. Χ. Ντεμουλέν και αποφαίνεται, ότι το οικοδόμημα ήταν η κρήνη του Ποσειδώνος. Τούτο έχει κατερειπωθή, διατηρούνται όμως σε καλή κατάσταση τα μαρμάρινα ημικυκλικά καθίσματα, το μαρμαροστρωμένο δάπεδο και μερικά σκόρπια αρχιτεκτονικά μέλη. Στο μέρος που έκειτο η κρήνητου Ποσειδώνος η επιφάνεια του αρχαίου εδάφους βρίσκεται περί το 1.50 μ. χαμηλότερα από την επιφάνεια του σημερινού εδάφους. Το κτίριο είχε σχήμα ορθογώνιο. Η εσωτερική πλευρά είχε επενδυθή με μαρμάρινες τετραγωνικές πλάκες. Το μήκος του κτηρίου ήταν 11 μέτρα, με πρόσοψη νοτιοδυτική και το πλάτος 4 μέτρα. Ο θεμέλιος λίθος της προσόψεως υψώνονταν επάνω από την επιφάνεια του εδάφους κατά 0.14 μ. και επάνω σ’ αυτήν ήτον τοποθετημένος ο στυλοβάτης με ύψος 0,14 .μ. και πλάτος 0,47 μ. Στην επάνω επιφάνεια του στυλοβάτου φαίνονται τα ίχνη εδράσεως των κιόνων τέσσαρα σε κάθε πτέρυγα και δύο στο μεσαίο τμήμα που εσχημάτιζε την εξέδρα. Μερικοί μονάχα κίονες των πτερών έχουν διασωθή. Η κάτω διαμερίσματος του κάθε κίονα, καθώς φαίνεται από τη βάση του που εδράζονταν στο στυλοβάτη, ήταν 0,39 μ. και το ύψος του 2,25 μ. Το κάτω τμήμα των κιόνων ύψους 0,75 μ. ήταν λείο και στιλπνό και το άνω ύψους 1.50 μ. έφερε ραβδώσεις.

Το οικοδόμημα παρουσιάζει από την ανατολική και δυτική πλευρά δυο σκλελη τα πτερά και το μεσαίο τμήμα που η πρόσοψή του ήταν πιο βαθεία από την πρόσοψη των πτερών κατά 1 μέτρο. Η κάτοψη των πτερών έχει σχήμα σχεδόν τετράγωνο με μέτωπο 3.30 μ. και βάθος 2.87 μ., δε μεσαίο τμήμα έχει σχήμα ημικυκλικό με μέτωπο 3.84 μ. Ο στυλοβάτης και η εσωτερική και η εσωτερική στρώση σώζονται. Επίσης σώζεται από το μεσαίο τμήμα ένα μέρος από τον ημικυκλικό τοίχο. Παρά τον τοίχο αυτό σώζεται ολόκληρο το μαρμάρινο ημικυκλικό εδώλιο της εξέδρας βάθους 0.34 μ. και ύψους 0,38 μ. που καταλήγει στα άκρα του ημικυκλίου σε πόδια λεονταρίου. Το δάπεδο των πτερών και του μέσου τμήματος είναι στρωμένο με μαρμάρινες τεραγωνικές πλάκες. Στο βάθος του ημικυκλίου υπήρχαν δυο έδρες και ανά τέσσαρες προς τις πλευρές των πτερύγων. Επάνω στο στυλοβάτη της προσόψεως ήταν τοποθετημένοι δέκα κίονες κυκλικοί μαρμάρινοι, ανά 4 σε κάθε πτέρυγα και δύο στο μεσαίο τμήμα κατασκευασμένοι από σπονδύλους που η συνδέσις των ήταν όμοια με τη σύνδεση των κιόνων του ναού.

Τους τελευταίους σπονδύλους εκάλυπταν τα κιονόκρανα δωρικού ρυθμού και επάνω απ’ αυτά ήταν τοποθετημένα τα επιστύλια, μαρμάρινοι ορθογώνιοι, μακρόστενοι δοκοί που συνέδεαν ανά δύο τους κίονες. Στο επάνω μέρος έφεραν χαραγμένη ταινία πλάτους 0,03 μ. από την οποία κρεμόνταν ανά εξ μικρές σταγόνες. Επάνω από τα επιστύλια ήταν τοποθετημένο το διάζωμα και επάνω απ’ αυτό το γείσο. Μαρμάρινες πλάκες με ανάγλυφο αστέρια, τα φατνώματα, εκάλυπταν την οροφή. Το μεσαίο τμήμα ήταν ακάλυπτο και αποτελούσε την αναπαυτήρια εξέδρα. Στην μέση των εσωτερικών πλευρών των βορεινών τοίχον των δύο πτερών ήταν εντοιχισμένες ανά μία μαρμάρινες τετραγωνικές πλάκες με ανάγλυφα λιοντάρια. Πίσω από τους βορεινούς τοίχους των δύο πτερών βρισκόνταν το τέρμα των υδραγωγών σωλήνων και η δεξαμενή. Απ’ αυτή και με υδραγωγό σωλήνα που περνούσε μέσα από τους βορεινούς τοίχους των δύο πτερύγων διοχετεύονταν νερό και έρεε από τα στόματα των λιονταριών σε ύψος 1.34 μ. από το δάπεδο. Από εδώ γινόνταν η ύδρευση του Ιερού με υδρίες. Το περίσσιο νερό έρεε σε συλλεκτήριες δεξαμενές που βρισκόνταν κάτω και μπροστά από τα στόματα των λιονταριών, και όταν αυτές εγέμιζαν διοχετεύονταν σε μικρά γλυπτά αυλάκια του δαπέδου στο παρακείμενο έδαφος ή με υδραγωγούς σωλήνες στα λουτρά ή και στις λοιπές κρήνες του Ιερού.

Στους εσχάτους Ρωμαϊκούς χρόνους κτίστηκε η κάτοψη της εξέδρας και μετατράπηκε και αυτή σε συλλεκτήρια δεξαμενή ποσίμου νερού και σε κολυμβήθρα λουτρού. Κατά τους χριστιανικούς χρόνους η ημικυκλική εξέδρα εχρησίμευε σαν αψίδα ιερού μικρής χριστιανικής εκκλησίας.

Το αριστούργημα αυτό της αρχιτεκτονικής των μακρυνών μας προγόνων είχε κατασκευασθή περί το τέλος του 4 π.Χ. αιώνα και είναι από τα αρχαιότερα μνημεία του ιερού του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης.

8) εστιατόρια και καταλύματα.

Σε απόσταση 10 μέτρων από το μέσων της βόρειας πλευράς του ναού βρίσκεται η νοτιοανατολική γωνία αρχαίας οικοδομής με νοτιοδυτικό προσανατολισμό μήκους 22 μ. και πλάτους 11 μ.

Με παραλλήλους εσωτερικούς τοίχους η οικοδομή χωριζόνταν σε τρία διαμερίσματα με δύο εισόδους από την πρόσοψη. Το κάθε διαμέρισμα χωριζόνταν σε τρία δωμάτια άνισα. Το θεμέλιο της οικοδομής πάχους 0,80 μ. κτίστηκε από οριζόντιες λίθινες πλάκες συναρμολογημένες με κάθετους λίθινους συνδέσμους. Επάνω από το θεμέλιο υψώνονταν τοίχος πάχους 0,62 μ. κατασκευασμένος από λευκές μαρμάρινες πλάκες κατεργασμένες και συνδεόμενες μεταξύ των μικρότερα μαρμάρινα τεμάχια. Ο τοίχος προς τα βορειοανατολικά σώζεται σε ύψος 0,85 μ. Δύο ογκώδεις πλάκες η μία επάνω στην άλλη παρά τη βάση και στο μέσον του βορειοανατολικού εσωτερικού τοίχου χρησίμευαν για βάθρο αναθηματικής στήλης.

Από τα παραπάνω αποκαλυφθέντα ερείπεια και από τα πήλινα θραύσματα που βρέθηκαν στη βορειοανατολική πλευρά της οικοδομής συνάγεται, ότι ανήκε στους Ρωμαϊκούς χρόνους και χρησίμευε σαν ξενώνας και εστιατόριο των επισήμων επισκεπτών και προσκυνητών του Ιερού.

Από του χείμαρρου «Σαμπιά» και μέρα στα αγροτικά παραλιακά κτήματα μέχρι της ανατολικής πλευράς του χώρου που έχει ανασκαφή μέχρι σήμερα, αποκαλύφθηκαν θεμέλια παλαιού τοίχου πάχους πάνω από ένα μέτρο και μήκους 170 μ. Επίσης αποκαλύφθηκαν δύο παράλληλοι προς αυτόν θεμέλιοι τοίχοι και σε απόσταση επτά μέτρων ο ένας από τον άλλο.

Μακρά στοά σχηματίζουν με τη στέγαση του χώρου που περιλαμβάνοταν από τον βόρειο και τον μεσαίο τοίχο. Η στοά αυτή χρησίμευε για κατάλυμα των πολυπληθών προσκυνητών. Ο νότιος τοίχος έφερε κοινοστοιχία δωρικού ρυθμού, με επιστύλια.

Με τη στέγαση του χώρου που περιλαμβάνονταν μεταξύ του μεσαίου τοίχου και της κιονοστοιχίας σχηματίζονταν υπόστεγο που χρησίμευε για την  εστλιαση των προσκυνητών. Υπόστεγο που χρησίμευε για την εστίαση των προσκυνητών. Από τους πολλούς μικρούς κίονες της κιονοστοιχίας, τα κιόνια, πήρε το όνομά του η τοποθεσία αυτή.

Λίγο ψηλότερα από το Ιερό και σε θέση δεσπόζουσα και περίοπτη κατάλληλη για την επισκόπηση ολόκληρου του ιερού είχαν οικοδομηθή οι κατοικίες του κληρικού και λαϊκού προσωπικού του Ιερού

9) Βωμός.

Προς τα ανατολικά του ναού και σε απόσταση 25 μέτρων έκειτο ο βωμός πλακοστρωμένος με μεγάλες μαρμάρινες τετραγωνικές πλάκες ψηλότερα από το έδαφος, που έφερε στις τέσσαρες πλευρές δύο σκαλοπάτια ύψους 0,34. Ο βωμός ήταν σχεδόν τετράγωνος με διαστάσεις 10.77 Χ 10.48. Τα θεμέλια ήταν κτισμένα με μεγάλους τετράγωνους σχιστόλιθους. Επάνω σε αυτούς τοποθετήθηκε η πρώτη στρώση μ μαρμάρινες ορθογώνιες πλάκες που διατηρούνται εν μέρει στη βόρεια και δυτική πλευρά. Από τη βόρεια πλευρά σώζονται πέντε με μήκος διάφορο, ύψος 0,34 από το έδαφος, και πλάτος που κυμαίνεται από 1,06 έως 1.40 μ. Το δυτικό τμήμα της πλευράς διατηρείται σε μήκος 5.54. οι συνδέσεις των πλακών γινόνταν με αρπαγές που το σχήμα των δεν είναι γνωστό. Ένα δυσδιάκριτο αποτύπωμα ευθείας γραμμής που απέχει από την εξωτερική πλευρά των πλακών της πρώτης στρώσεως κατά 0,425 μ. δείχνει την τοποθέτηση της εξωτερικής πλευράς των πλακών της δευτέρας στρώσεως. Από τη δυτική πλευρά που είναι απέναντι στο ναό μένουν μονάχα δύο συνεχόμενες πλάκες σε απόσταση δύο μέτρων από τη βορεοδυτική γωνία. Έχουν μήκος και οι δύο 3.34 μ. πλάτος 1.06 μ. είναι ύψος 0,34 μ.

Οι τρείς πλευρές του βωμού η βόρεια, ανατολική και νότια ήταν ντυμένες με μαρμάρινες ορθογώνιες και συνεχόμενες πλάκες με μήκος η κάθε μία 0,64 μ., ύψος 0,81 μ. και πάχος 0,15 μ. Οι πλάκες αυτές πλαισιώνονταν από την κάτω και την επάνω πλευρά με μαρμάρινες ορθογώνιες στενόμακρες πλάκες με κάθετες ραβδώσεις. Οι πλάκες αυτές σχημάτιζαν το διάζωμα του βωμού. Τούτο ως διάκοσμο είχε ανάγλυφη γιρλάντα στολισμένη με κλώνους δάφνης, με άνθη της ροδιάς και του νάρκισσου και από τα φρούτα, τσαμπιά από σταφύλια, απίδια, καρύδια, αμύγδαλα, μήλα Πουλιά ήταν τοποθετημένα εδώ και εκεί επάνω στη γιρλάντα.

Επάνω από κάθε μια από τις κυμάνσεις της γιρλάντας χαριτωμένοι ρόδακες συμπλήρωναν τη γυμνότητα του βάθους - κεφαλές ταύρων επίσης συμπληρώναν τα άκρα της γιρλάντας της κάθε πλευράς.

Η δυτική πλευρά που βρισκόταν απέναντι από το ναό ήταν ακάλυπτη. Με δύο σκαλοπάτια ανέβαιναν στο βωμό. Το βωμό πλαισίωνε από τις τέσσαρες πλευρές στρώση με μαρμάρινες πλάκες.

Μέσα στο πλακοστρωμένο και πλαισιωμένο από το διάζωμα αυτό κρηπίδων, το βωμό, υπήρχε ο κυρίως βωμός ή το θυσιαστήριο. Και αυτό ήταν κτισμένο επάνω σε μικρό κρηπίδωμα υψηλότερα από το δάπεδο κατά τρία σκαλοπάτια και είχε σχήμα κυβικού περίπου μέτρου, κτισμένο από τις τρείς πλευρές με πυρίμαχους λίθους.

Επάνω στο θυσιαστήριο τοποθετούσαν τα θύματα (βόδια, αρνιά, ερίφια) και από την ακάλυπτη πλευρά άναβαν φωτιά οι ιερείς με το δεξί πόδι πατούσαν το πρώτο και το τρίτο σκαλοπάτι. Και τις τρείς πλευρές του θυσιαστηρίου εκάλυπταν μαρμάρινες πλάκες με διάκοσμο από ανάγλυφα ζώα και καρπούς.

Το βωμό οι αρχαίοι θεωρούσαν σαν άσυλο που σ’ αυτό κατέφευγαν όσοι διώκονταν. Δεν προρούσε κανείς να αποσπάσει εκείνους που πρόφθαναν να πατήσουν το πόδι σ’ αυτόν.

Ο ναός συνδεόταν με το βωμό με ένα διάδρομο, την Ιερά Οδό, μήκους 25 μ. στρωμένο με επιμέλεια και ακρίβεια με μαρμάρινες ορθογραφίες λείες πλάκες που έχουν διάφορες διαστάσεις. Το μήκος τους ποικίλλει από 1 ως 1.80 μ. και το πλάτος από 0.63 ως 0,93 μ. Μικρό τμήμα της πλακοστρώσεως αυτής σώζεται στο μέσον του διαδρόμου. Όλος ο χώρος που βρισκόνταν στα βόρεια και νότια της Ιεράς οδού αποτελούσε την αυλή (τέμενος). Στο χώρο αυτό συγκεντρώνονταν οι πιστοί κατά τιε εορτές των Ποσειδωνίων.

Το θυσιαστήριο, θέατρο από τους επισήμους της εξέδρας, βρισκόταν στο βόρειο τμήμα του βωμού και στο νότιο τα αγάλματα του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης για τα οποία θα γίνει λόγος παρακάτω.

10) Η εξέδρα.

Σε απόσταση 1.70 μ. ανατολικά του βωμού αποκαλύφθηκε η εξέδρα κατασκευασμένη από λευκό μάρμαρο με μήκος προσόψεως 3,90 μ. και σχεδόν παράλληλη προς την ανατολικά πλευρά του βωμού. Το σχήμα της είναι ημικυκλικό από την ανατολική πλευρά και το δάπεδο της είναι στρωμένο με μαρμάρινες πλάκες. Ο τοίχος της ημιπεριφερείας είναι κτισμένος σε ύψος 1,32 μ. από το δάπεδο με μάρμαρα από την εξωτερική πλευρά κυρτά και από την εσωτερική κοίλα και τελειώνει σε γωνιαίες παραστάσεις. Μαρμάρινη ημικυκλική κορνίζα με κάθετες ραβδώσεις πλάτους 0,70 μ. εστεφάνωνε την εξέδρα. Στην επάνω επίπεδη επιφάνεια του τοίχους της ημιπεριφερείας ήταν τοποθετημένες πλάκες μαρμάρινες με επιγραφές, καθώς επίσης και οι ανδριάντες του Αριστογένους και του Ιατροκλέους προς το εσωτερικό της εξέδρας. Τα αποτυπώματα των πελμάτων των ποδιών διατηρούνται. Στο εσωτερικής ημιπεριφερείας υπάρχει μαρμάρινο ημικυκλικό κάθισμα με βάθος 0,31 μ. και ύψος 0,38 μ. από το δάπεδο της εξέδρας. Η απόσταση από την επιφάνεια του καθίσματος μέχρι της κορνίζας 0,94 μ. χρησίμευε για ερεισίνωτο και ήταν αρκετή για να κάθωνται άνετα στα καθίσματα οι επίσημοι που παρακολουθούν τις θυσίες. Η κορνίζα τους προστάτευε από τις ηλιακές ακτίνες και από τη βροχή. Τέσσαρα μάρμαρα του ερεισινώτου είναι ενεπίγραφα από την κοίλη πλευρά. Προ του ημικυκλίου επί του δαπέδου φαίνονται τα ίχνη τριών κιόνων. Επίσης στις πλευρές υπάρχουν βαθύνσεις για τέσσαρες κίονες από την μια και την άλλα πλευρά. Κατά τη Βυζαντινή εποχή η εξέδρα χρησιμοποιήθηκε σαν αψίδα εκκλησίας, αφού έγιναν μερικές μετατροπές.

11) Ο τοίχος του περιβόλου.

Παράλληλα με τη βόρεια πλευρά του βωμού και σε απόσταση τεσσάρων μέτρων απ’ αυτή, αποκαλύφθηκε τοίχος από μάρμαρο λευκός μήκος 40 μέτρων, σχεδόν παράλληλος μ’ αυτή, που εκτείνεται προς τα νοτιοανατολικά και περνά πίσω από την εξέδρα. Ο τοίχος αυτός έχει οικοδομηθή με μάρμαρα ορθογώνια διαφόρων διαστάσεων και οι αρμοί τους είναι κάθετοι.

Ο τοίχος αρχίζει πίσω από τη βορειοδυτική γωνία του βωμού, οπού, υπάρχει μικρή θύρα που άγει από το περίβολο στην έκταση και βρίσκεται προς τα βόρεια του τοίχου και υποβαστάζεται απ’ αυτόν.

Πίσω από την εξέδρα αποκαλύφθηκαν ερείπεια ορθογωνίου κτίσματος Ρωμαϊκής εποχής που η πρόσοψή του μήκους 4.40 μ. εξέχει λίγο προς το εσωτερικό. Το πίσω τμήμα του κτίσματος έχει καταστραφή, παραμένει δε ο τοίχος της προσόψεως.

Επάνω στο θεμέλιο της προσόψεως, κατασκευασμένο από σχιστόλιθο, υψώνονται ακόμη δύο στρώσεις από μαρμάρινες πλάκες. Επάνω σ’ αυτές ήταν τοποθετημένη βάση ραβδωτή που υποβάσταζε δύο μαρμάρινα βάθρα. Στο ένα απ’ αυτά ήταν χαραγμένη αφιέρωση προς τιμήν Ρωμαίου ανθυπάτου. Το άλλο η βάση εφίππου ανδριάντα Ρωμαίου.

Στο ανατολικό άκρο του τοίχου της προσόψεως του κτίσματος υπάρχει σκάλα με πέντε σκαλοπάτια. Το πρώτο από σχιστόλιθο αποτελεί την κρηπίδα του τοίχου και τα υπόλοιπα είναι μαρμάρινες ορθογώνιες πλάκες που είχαν αποσπασθή από το βωμό. Αυτή η σκάλα πλάτους ενός μέτρου, οδηγεί σε έκταση που υποβαστάζεται από τον τοίχο. Σε χώρο επίπεδο απέναντι στο τελευταίο σκαλοπάτι και προς το άκρο του τοίχου της προσόψεως υπάρχουν λείψανα υδραγωγών πηλίνων σωλήνων.

Όταν επαναληφθούν οι ανασκαφές μέσα στους αγρούς που βρίσκονταν πίσω από την εξέδρα θα βρεθούν ίχνη της συνεχείας του τοίχου προς τα ανατολικά.

Από ανασκαφικές έρευνες που έγιναν είκοσι (20) μέτρα νότια από τη νοτιοανατολική γωνία του ναού, αποκαλύφθηκαν λείψανα τοίχου κτισμένου με τα ίδια εργαλεία και υλικά και παραλλήλου προς το τμήμα που αποκαλύφθηκε.

Από τις πιο πάνω αποδείξεις και ενδείξεις συνάγεται, ότι το Ιερό περιβαλλόταν από τη βόρεια και νότιο πλευρά, πιθανώς δε και από την ανατολική και δυτική (τούτο θα αποδειχθή από μελλοντικές ανασκαφές) με τοίχο - φράκτη που αγνοούμε το ύψος του.

Αρχαιολογικά ευρήματα

ΤΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΟΣ

Καθώς αναφέραμε σε προηγούμενο κεφάλαιο μέχρι τον Γ΄ αιώνα π.Χ. ήταν καθιερωμένη στην Τήνο μόνο η λατρεία του Ποσειδώνος. Κατά την ανακατασκευή και ανακαίνιση του Ιερού που έγινε από του 278 π.Χ. μέχρι του 261 π.Χ. καθιερώθηκε και η λατρεία της Αμφιτρίτης και το άγαλμα του Ποσειδώνος αντικαταστάθηκε με το σύμπλεγμα του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης.

Ο αρχαιολόγος Π. Γκαιντόρ προσπάθησε να αναπαραστήση το σύμπλεγμα, με τη βοήθεια τριών τηνιακών νομισμάτων, που αποτελούν τρεις ξεχωριστούς τύπους. πρώτος τύπος παρουσιάζει τον Ποσειδώνα να κάθεται με ένα δελφίνι στο δεξί χέρι. Ο τύπος αυτός είναι σπάνιος και παλαιότερος από τη χρονολογία της κατασκευής του συμπλέγματος. Ο δεύτερος παρουσιάζει τον Ποσειδώνα όρθιο σε πλάγια στάση (προφίλ). Κρατεί ένα δελφίνι στο δεξί χέρι και με το αριστερό στηρίζει στην Τρίαινα. Το δεξί του πόπι προβάλλει λίγο προς τα εμπρός. Και ο τύπος αυτός δεν ταιριάζει σε σύμπλεγμα γιατί μας παρουσιάζει το δελφίνι να συμπροσκυνά με τον Ποσειδώνα. Ο τρίτος τύπος παρουσιάζει τον Ποσειδώνα όρθιο και κατά μέτωπο. Στηρίζει το αριστερό του χέρι στους γοφούς και με το δεξί μισοκλεισμένο κρατεί την τρίαινα. Ο τύπος αυτός φαίνεται να αποδίδη το σύμπλεγμα. Σε μερικά σπάνια νομίσματα παριστάνεται κάτω από ένα αέτωμα ζεύγος θεών από τους οποίους ο ένας μοιάζει με τον Ποσειδώνα. Κοντά σ’ αυτόν πρέπει να είναι η Αμφιτρίτη και όχι ο Διόνυσος όπως παλαιότερα είχε νομισθή.

Σε άλλο νόμισμα παρουσιάζεται η ίδια στάση και κίνηση της Αμφιτρίτης. Στο κεφάλι που το στρέφει λίγο προς τα δεξιά, φορεί διάδημα, στο αριστερό χέρι κρατεί σκήπτρο που μοιάζει σαν θύρσος, το δεξί έχει σηκωμένο και φαίνεται να στέκεται δίπλα σε μια πλώρη πλοίου και παριστάνεται σαν πρωράτης - βοηθός και προστάτης των ναυτικών. Στο ίδιο νόμισμα φαίνεται και το ντύσιμο της θεάς, λεπτή και ελκυστική με χιτώνα ζωσμένο κάτω από το στήθος, και επάνω σ’ αυτόν ιμάτιο που σκεπάζει το κάτω μέρος του σώματος.

Το σύμπλεγμα καθώς περιγράφεται  πιο πάνω φιλοτέχνησε ο Τελεσίνος ο Αθηναίος, το δε Τελεσίνου - Τελεσίου. Ήταν έργο αρίστης τέχνης ύψους εννέα πήχεων (τεσσάρων περίπου μέτρων) από πάριο μάρμαρο καθώς μας πληροφορε’ί ο Φιλόχωρος: «Τελεσίου του Αθηναίου έργα εισίν αγάλματα εννεαπήχη Ποσειδώνος και Αμφιτρίτης τα εν Τήνω προσκυνούμενα».

Ο Τελεσίνος δούλεψε στην Δήλο από το 285 ως το 275 π.χ. και από την αποχή αυτή μέχρι το 261 ερφάστηκε στην Τήνο και φιλοτέχνησε το σύμπλεγμα. Το σύμπλεγμα ήταν τοποθετιμένο προς τη νότια πλευρά του βωμού ορατό από τους προσκυνητές που έπλεαν προς το Ιερό του Απόλλωνος στη Δήλο.

Πιθανώς κατά τη Ρωμαϊκή εποχή να φορτώθηκαν σε πλοίο για να μεταφερθούν στη Ρώμη το παληό άγαλμα του Ποσειδώνας, καθώς και το σύμπλεγμα και το πλοίο να ναυάγησε ή να είναι θαμμένα τα τεμάχιά τους στο χώρο που δεν έχει ακόμη ανασκαφή ή να έχουν θραυσθή και μετραπή σε ασβέστη. Τα δύο μεγάλα δάκτυλα, ευρήματα του Χ. Ντεμουλέν, ανήκουν σε ένα από τους δύο θεούς.

ΤΟ ΗΛΙΑΚΟ ΩΡΟΛΟΓΙΟ

Το ηλιακό ωρολόγιο που σώζεται ακέραιο και βρίσκεται στο αρχαιολογικόμουσείο έχει κατασκευασθεί ο Ανδρόνικος ο Κυρρήστης από την Κύρρο της Μακεδονίας, στην αρχή του Β΄ αιώνα π.Χ. Έργο του ιδίου είναι «ο πύργος των ανέμων» με ηλιακό επίσης ωρολόγιο στην Αθήνα.

Τούτο βρέθηκε κοντά στην εξέδρα. Είναι στήλη με τέσσαρες πλευρές από μάρμαρο λευκό, ύψους 0.69, πλάτους 0.58 μ. και πάχους 0,56 μ. Στηρίζεται σε βάση  χαμηλή τετράπλευρη. Οι τρεις πλευρές είναι κάθετες προς την βάση. Η μια από αυτές που έχει πλάτος 0,58 μ. φέρει επιγραφή τιμητική για τον Ανδρόνικο από δώδεκα σειρές που αρχίζει λίγο ψηλότερα από τη μέση και φθάνει ως τη βάση. Από τη μέση της επάνω επιφανείας και με κατεύθυνση πλάγια προς την ενεπίγραφη πλευρά, είναι λαξευμένο κοίλο ημισφαίριο που φέρει λέξη οριζόντιες γραμμές και ένδεκα κάθετες. Λίγο ψηλότερα από την επιγραφή και από το κατώτατο σημείο της περιφερείας του ημικυκλίου στηρίζονταν το άκρο βελόνας από ορείχαλκο με κατεύθυνση λοξή προς τα επάνω κατά τέτοιο τρόπο ώστε οι ηλιακές ακτίνες να πέφτουν επάνω της όλη την ημέρα και η σκιά της να πέφτη διαδοχικά επάνω στις κάθετες γραμμές που έδειχναν τις ώρες κατά τη θερινή περίοδο. Η ενεπίγραφη πλάκα ήταν στραμμένη προς το νότο. Η απέναντι της ενεπίγραφης πλευρά είναι κάθετη προς τη βάση, αλλά προεξέχει προς τα επάνω. Στο ανώτερο τμήμα της πλευράς αυτή είναι λαξευμένο κοίλο ημισφαίριο με τέσσαρες οριζόντιες γραμμές και επτά κάθετες. Στο ανώτατο ή κατώτερο σημείο της περιφερείας αυτής του πλαγίου ημικυκλίου ήταν στηριγμένο το άκρο ορειχάλκινής βελόνας με κατεύθυνση λοξή, ώστε να είναι απέναντι από την κάθυετη διάμετρο της περιφέρειας του ημισφαιρίου. Οι ηλιακές ακτίνες έπεφταν στη βελόνα όλη την ημέρα και σκιά της έπεφτε διαδοχικά στις επτά κάθετες γραμμές που έδειχναν τις ώρες κατά τη χειμερινή περίοδο.

Η πλευρά που ήταν λαξευμένο το ημισφαίριο αυτό ήταν στραμμένη στο νότο. Στο κατώτατο σημείο της πλευράς αυτής φαίνονται δυο ανάγλυφα δελφίνια.

Από το χώρο που ανέσκαψαν οι αναφερθέντες αρχαιολόγοι είχαν ανευρεθή τα παρακάτω αρχαιολογικά αντικείμενα.

ΜΑΡΜΑΡΙΝΑ ΓΛΥΠΤΑ, ΑΝΑΓΛΥΦΑ ΚΑΙ ΠΗΛΙΝΑ

Χ. Ντεμουλέν: έξι θαλάσσια τέρατα, δύο τεμάχια θαλασσίου δράκοντος, δυο κεφαλές δελφίνων, ένα πτερύγιο, μια κεφαλή Ασκληπιού, μισό αγαλματίδιο Πριάπου βασιλέως Μιλησίων, δυο μεγάλα θραυσμένα δάκτυλα, τέσσαρες κορμοί ανδριάντων αυτοκρατόρων Ρωμαίων, ένας ανδριάντας ανδρός που περιβάλλεται με μανδύα, δυο γυναικεία αγάλματα θραυσμένα, μια κεφαλή γυναικός, ένα τμήμα ιωνικού κιονόκρανο, δύο πόδια τραπεζιού που κοσμούνται με νύχια λιονταριού, μια αιχμή ακοντίου και ένα παιχνίδι σχήματος αστραγάλου από ορείχαλκο, τέσσαρες πήλινες λυχνίες, δύο κύπελλα και ένα πλήθος από θραύσματα αγαλμάτων και πηλίνων αγγείων μαύρων, κόκκινων και φαίων.

ΙΙ. Γκαιντόρ: Μία κεφαλή δελφινιού, αγάλματα γυναικός εφθαρμένο και σπασμένο στο ύψος των γονάτων με κάλυμμα στο κεφάλι - κεφαλή παιδιού. Παρά τη φθορά της διαφαίνεται το λεπτό χαμόγελο λίγο μοχθηρό. Κεφαλή του Ποσειδώνος, με το κεφάλι σκυμμένο και το πρόσωπο σκυθρωπό. Μια κεφαλή εφήβου, με τα μαλλιά της κεφαλής βοστρυχωμένα, με το μέτωπο ψηλά, με τα μάτια βαθουλωμένα. Μια κεφαλή της Δήμητρας, με τα μαλλιά της κεφαλής, που γέρνει αριστερά, βοστρυρωμένα και σκεπασμένα με λεπτό κάλυμμα. Η λύπη είναι αποτυπωμένη στο πρόσωπο της . δυο ανάγλυφα δελφίνια που βυθίζονται. Ανάγλυφος και αινιγματικός κορμός της θεάς Νίκης. Λείπει η κεφαλή. Φέρει ρομφαία στον ώμο που την υποβαστάζει με τον αριστερό βραχίονα. Το ανάγλυφο των ροδιών στις αρχές του 2ου π.Χ. αιώνα.

Τα Ρωμαϊκά αγάλματα γυναικών και οι ανδριάντες που αναφέρονται παρά πάνω ήταν δημιουργήματα μάλλον βιοτεχνικά και εμπορικά παρά καλλιτεχνικά που τα κατασκεύαζαν εμπειροτέχνες. Η κεφαλή, κινητή, του κάθε τιμημένου Αυτοκράτορα, στρατηγού ή συζύγου τους ετοποθετείτο μετέπειτα.

ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ

Χ. Ντεμουλέν: 46 αρχαία νομίσματα και ένα ενετικό, χάλκινα περί τα είκοσι (20) δυσδιάγνωστα. Από τα ανωτέρω τα είναι τηνιακά ένα της Άνδρου και τα υπόλοιπα Ρωμαϊκά αυτοκρατορικά. Από α τελευταία καταδεικνύεται πως το ιερό του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης, δεν έπαυαν να το επισκέπτωνται μέχρι των αρχών του Δ΄ αιώνα μ.Χ.

Π. Γκραίντορ: Δέκα πέντε (15) αρχαία νομίσματα τα περισσότερα εφθαρμένα. Τα πέντε απ’ αυτά είναι τηνιακά. Από τη μιαν όψη παρουσίαζαν το καφάλι του Ποσειδώνος ή του Άμμωνα Δία και από την άλλη την τρίαινα με δελφίνια που βυθίζονται. Ένα νομίσματα της Αθήνας. Ένα νόμισμα του δήμου των Μιλησίων, με το κεφάλι του Αδριανού από την μιαν όψη και με την Αρτέμιδα από την άλλη. Δύο αυτοκρατορικά Ρωμαϊκά νομίσματα με τα κεφάλια του Γορδιανού και του Βαλεριανού.

ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ ΑΝΑΘΗΜΑΤΙΚΕΣ

Χ. Ντεμουλέν: 1)Επιγραφή σε μαρμάρινη πλάκα αφιερωμένη στο Σάτυρο Φιλείνου διαστάσεων 0,60 Χ 0,20, 0,06 μ.

2) Όμοια επιγραφή αφιερωμένη στο Σάτυρο και την αδερφή του /μαλθακή, διαστάσεων 0,62 Χ 0,47 Χ 0,10 μ. η επιγραφή αυτή ήταν χαραγμένη σε πέντε τεμάχια μαρμαρίνων πλακών που είχαν εντοιχισθή στον τοίχο και στο δάπεδο του εξωκκλησίου «Άγιος Βασίλειος» Λεβαντάδου. Από το εξωκκλήσι τα ανωτέρω τεμάχια έχουν εξαφανισθή.

Ο Σάτυρος και η Μαλθακή ήταν τέκνα του Φιλείνου. Η μαλθακή είχεν υιοθετηθή από τον Θεοπεθεία άρχοντα της πόλεως και μετά την υιοθεσία όμως εξακολουθείνα αναφέρεται με το όνομα του πραγματικού της πατέρα Φιλείνου.

Τα δύο αδέρφια θεωρούνται σαν δύο αδέρφια του τόπου, που έχουν προσφέρει πολυάριθμες δωρεές στο Ιερό του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης στα Κίονια και στα Ιερά των θεών που λατρευόνταν στο Ήριστον (περιοχή κόμης).

3) Βάση ορθογώνια από μάρμαρο λευκό διαστάσεων 0,90 Χ 0,50 Χ 0,20.στη μια πλευρά της βάσεως είναι χαραγμένη επιγραφή – αφιέρωση του ιερέα Θεοδαισίου προς τον Ποσειδώνα και την Αμφιτρίτη.

4) Στήλη κυλινδρική από μάρμαρο κυανόλευκο ύψος 0,57 μ. διαμέτρου 0,35 μ. Σ’ αυτήν είναι χαραγμένη επιγραφή - αφιέρωση του Διομήδη και της Αριστέας προς τον Ποσειδώνα και την Αμφιτρίτη.

5) Μαρμάρινη πλάκα διαστάσεων 0,69 Χ 0,42 Χ 0,08 με πολλά σβυσμένα γράμματα και λέ3εις. Σ’ αυτήν είναι χαραγμένη επιγραφή αφιέρωση της ……. Ηνιόχου προς τον Ποσειδώνα και την Αμφιτρίτη.

6) Βάση τετράγωνη από κυανόλευκο μάρμαρο διαστάσεων 0,95 Χ 0,46 Χ 0,33 μ. Δεν είναι δυνατόν να αναγνωσθή, επειδή ελλείπουν πολλές λέξεις και γράμματα.

7) Τέσσαρα τεμάχια από μάρμαρο λευκό διαστάσεων 0,50 Χ 0,10 μ. Στην επιγραφή αυτή αναφέρονται τα ονόματα των Λυτοκρατόρων Νέρωνα και Τραϊανού.

8) Μαρμάρινή πλάκα λευκή διαστάσεων 0,16 Χ 0,11 Χ 0,02. Στην επιφάνεια αναφέρονται τα ονόματα των αυτοκρατόρων Τραϊανού και Ανδριανού.

9) Τεμάχιον κυπέλου από λευκό μάρμαρο. Επάνω στο χείλος υπάρχει χαραγμένη η λέξις «Ποσειδώνι».

10) Μαρμάρινη πλάκα λευκή διαστάσεως 0,34 Χ 0,23 Χ 0,10 μ. Σ’ αυτήν αναφέρεται το όνομα Θεοτίμου του Αθή…

11) Τεμάχιο από λευκό μάρμαρο διαστάσεων 0,23 Χ 0,18 Χ 0,06 μ. Σ’ αυτό αναφέρεται το όνομα Βασιλείδης.

ΙΙ. Γκραιντόρ: 1) Μαρμάρινη πλάκα από λευκό μάρμαρο διαστάσεων 0,35 Χ 0,36 Χ 0,10 μ. Στην επιγραφή αυτή μνημονεύεται ο αρχηγός του στολίσκου Αγαθάγητος του Δαμώνασκος, οι Τριήραρχοι Αγήμων του Δημοστράτου και Αγασήδαμος του Καλλιστράτου μαζί με τους Ρόδιους ναυτικούς που έλαβον μέρος σε επιχειρήσεις εναντίον του Φιλίππου του 5ου βασιλέως της Μακεδονίας στις αρχές του Β΄ αιώνα π.Χ. Η επιγραφή είναι αφιέρωμα των Ροδίων προς τον Δία, τον Ποσειδώνα, την Αρτέμιδα, τον Ηρακλή. Επίσης αφιέρωμα είναι και ο ναός που ανήγειραν (πιθανώς να πρόκειται για το μικρό ναό που ανεκάλυψε ο Χ. Ντεμουλέν προς τα νότια τοου μεγάλου ναού), προ τιμήν του Ασφαλείου Ποσειδώνος.

2) Βάση αγάλματος από λευκό μάρμαρο διαστάσεως 0,25 Χ 0,79 Χ 0,74 μ. Σ’ αυτή μνημονεύονται τα ονόματα Ευαντίδης Αρυστογένου, Ναύσιος Χρυσογόνου, που τιμούν το γιο Νησιωτών, στις αρχές του Β΄ αιώνα. Είναι αφιέρωμα στον Ποσειδώνα και την Αμφιτρίτη του Β΄ αιώνα. Είναι αφιέρωμα στον Ποσειδώνα και την Αμφιτρίτη. Η βάση έφερε δύο όπες για το στήριγμα των ποδιών του ανδριάντα του τριηράρχου και μια μικρότερη για το στήριγμα του κουτιού που κρατούσε με τα δύο του χέρια.

3) Επιγραφές επάνω στο ερεισίνωτο της εξέδρας.

α) Μαρμάρινή λευκή πλάκα με ύψος 0,69, πλάτος 1,17 και πάχος 0,22. στην επιγραφή αυτή αφιέρωμα προς τον Ποσειδώνα και την Αμφιτρίτη, η Ναύσιος Χρυσογόγου τιμά ον πάππον της Ηνίον.

γ) Ναρμάρινη λευκή πλάκα με ύψος 0,99, πλάτος 1,17 και πάχος 0,22. Στην επιγραφή αυτή αφιέρωμα προς τον Ποσειδώνα και Αμφιτρίτη, ο ……… τιμά τον δικό της …….. τον Αριστολόχον που είχε τιμηθή από τον Δήμο με πολύ μεγάλες τιμές.

δ) Μαρμάρινή λευκή πλάκα με ύψος 0,88, πλάτος 1,17 και πάχος 0,22. στην επιγραφή αυτή αφιέρωμα προς τον Ποσειδώνα και την Αμφιτρίτη η ……. τιμά την θυγατέρα της ……. Λυσιθέου του Αρχιλόχου.

Βάσεις δύο συμπλεγμάτων του καλλιτέχνη Λγαζία του Μνηνοφίλου από την Έφεσο από μάρμαρο λευκό.

Η κάθε μια έχει ύψος 0,49, πλάτος 0,98 και πάχος 1,30 μ. Πανομοιότυπη επιγραφή είναι χαραγμένη και στις δύο βάσεις. Σ’ αυτήν μνημονεύεται ο Ρωμσσίος Γάϊος Πανδύσιος γιος του Γναΐου, πρόξενος στην Τήνο που κατ’ επιθυμία του ανθυπάτπυ της Μικράς Ασίας κατά το έτος 46 π.Χ. Ποπλίου του Σερουιλίου γιου του Ποπλίου του Ισαυρικού, στη διοίκηση του οποίου υπαγόταν η Τήνος, χαρίζει στον Ποσειδώνα και την Αμφιτρίτη τις νίκες, τους έρωτες και τους αντέρωτες.

Επάνω στην κάθε μία απ’ αυτές τις βάσεις, ήταν τοποθετημένα τα αγάλματα των δύο αδερφών Έρωτα και Αντέρωτα που παρουσιάζονταν σε πάλη και το άγαλμα της Νίκης, που στεφανώνει τον Νικητή έρωτα.

Τα δύο αυτά πανομοιότυπα συμπλέγματα εστόλιζαν τα δύο άκρα των βαθμίδων της δυτικής πλευράς του βωμού.

6) Σε ένα από τα βάθρα που υποβαστάζονταν από κίονα ραβδωτό, τοποθετημένο πίσω από την εξέδρα στον τοίχο της προσόψεως παλαιάς οικοδομής, υπήρχε ο ανδριάντας Ρωμαίου ανθυπάτου. Στο άλλο βάθρο ήταν γραμμένη επιγραφή - αφιέρωση στον  Ποσειδώνα και την Αμφιτρίτη, με την οποία ο δήμος της Τήνου τιμά σαν σωτήρα και ευεργέτη τοναθύπατο Λεύκιο Κοΐντιο το γιο του Λευκίου Ρούφο για την αρετή και την καλοκαγαθία του.

Οι παραπάνω επιγραφές τιμητικές Ρωμαίων ανθυπάτων είχαν αποσβεσθή από τους στρατηγούς του Μιθριδάτη (8 π.Χ.) κατά τα μέσα δε του Α΄ αιώνα και είχαν ξαναχαραχθή.

7) Τρία τεμάχια που αποτελούν πλάκα από μάρμαρο λευκό με ύψος 0,34, πλάτος 0,25, πάχος 0,10  μ. Σ’ αυτήν είναι χαραγμένες δυο επιγραφές. Στην πρώτη, αφιέρωμα στον Ποσειδώνα και την Αμφιτρίτη μνημονεύεται το όνομα του ιερέα Θεοδαισίου γιου του ιερές Σωσιβίου. Στη δεύτερη επίσης αφιέρωμα στον Ποσειδώνα και την Αμφιτρίτη, ο παραπάνω ιερέας τιμά την γυναίκα του Καλλίουν. Η παραπάνω μαρμάρινη πλάκα αποτελούσε  ένα μέρος βάσεως, επάνω στην οποίαν ήταν τοποθετημένοι οι ανδριάντες του Θεοδαισίου και της γυναίκας του.

8) Μαρμάρινη λευκή πλάκα με ύψος 0,40, πλάτος 0,22 και πάχος 0,07 μ. με την επιγραφή «Απόλλωνος Προστατηρίου». Η λατρεία του Απόλλωνα γινόταν μέσα στο τέμενος του ιερού του Ποσειδώνος. Η χρήση της γενικής και η μη αναγαφή του ονόματος του αφιερωτολυ (επιγραφή με τα ίδια γνωρίσματα «Αρτέμιδος Αγεμονείας Ορθωσίας» είχε βρεθή στο ιερό) αποτελούν ενδείξεις, πως το αφιέρωμα προέρχεται από κάτοιικο δωρικής φυλής. Το ουσιαστικό άλλως τε «προστατήριος» φανερώνει ένα μήνα πιθανώς του Ανθεστηριώνα  των Βοιωτών. Έτσι μπορεί να υποστηριχθή η γνώμη πως η ιωνική Τήνος είχε δεχθή σε μιαν ωρισμένη εποχή Βοιωτούς αποίκους.

Οι υπερμεγέθεις ανάγλυφοι αμφορείς και πίθοι που βρέθηκαν στο ναό της Δήματρας και Περσεφόνης παρά τα κράσπεδα του Εξωμβούργου ανάγονται στον 8ον ή 7ον αιώνα π.Χ. Πανομοιότυποι αμφορείς και πιθοί βρέθηκαν και στη Βοιωτία. Τούτο φανερώνει πως υπήρχαν σχέσεις μεταξύ Τηνίων και Βοιωτών από την εποχή αυτή.

9) Μισή ενεπίγραφη στήλη από μάρμαρο λευκό με ύψος 0,19, πλάτος 0,20 και πάχος 0,035 μ. Σ’ αυτήν αφιέρωμα προς τον Ποσειδώνα και την Αμφιτρίτη, η Μαλθακή Φιλείνου τίμα τον αδερφό της Σάτυρο που είχε καταλάβη όλα τα ανώτερα αξιώματα.

10) Οκτώ τεμάχια μαρμάρινα με σβυσμένα τα περισσότερα γράμματα. Απ’ αυτά τα δύο μήκους 3,30 μ. αποτελούσαν κορνίζα με ραβδώσεις.

11) Ορθογώνια ενεπίγραφη πλάκα από μάρμαρο πρασινωπό κομμένη στα δύο, με μήκος ο,89, πλάτος 0,78 και πάχος 0,76. στην επιγραφή αυτή μνημονεύεται το όνομα προσώπου (είναι σβυσμένο) που είχεν αναλάβει το ρόλο του διαιτητού και προσπαθούσε να καταπαύη τις έριδες και να συμφιλιώνη τους Τηνίους. Η πλάκα αυτή χρησίμευε για βάση του αγάλματος της θεάς Ομόνοιας με χαμηλωμένα τα μάτια. Οι διχόνοιες και έριδες ήταν συχνές ανάμεσα στους Τηνίους κυρίως από τους μεταξύ των δανεισμούς.

12) Τρία πήλινα ορθογώνια ενεπίγραφα κεραμίδια. Το ένα έχει ύψος 0,11, πλάτος 0,12 και πάχος 0,021 μ. είναι χαραγμένη η επιγραφή Ε. Ψ. Π. Το πρώτο φανερώνει το αρχικό γράμμα του ονόματος του κεραμέως αγγειοπλάστη του ιερού, Ερμογένη, το δεύτερο την τρίαινα και το τρίτο το σύμπλεγμα των αρχικών γραμμάτων των ονομάτων Ποσειδών και Αμφιτρίτη.

ΨΗΦΙΣΜΑΤΑ

Οι αρχαίοι και μακρινοί μας πρόγονοι εξεδήλωναν με ψηφίσματα την εκτίμηση και ευγνωμοσύνη που ένοιωθαν για τους εντοπίους και ξένους που πρόσφεραν εξαιρετικές υπηρεσίες στον τόπο.

Στην αρχαία ιστορική εποχή, η Τήνος αποτελούσε ξεχωριστό κρατίδιο με δική του διοίκηση.

Επειδή όμως το κρατίδιο το απειλούσαν πολλοί και σοβαροί κίνδυνοι, γι’ αυτό συνήπτε συμμαχίες με ισχυρές πόλεις, την Ερέτρεια, την Αθήνα και τη Ρόδο, στην ουσία όμως ο Δήμος των  Τηνίων ήταν υποτελής σ’ αυτές. Έτσι σχηματιζόταν ισχυρή Ομοσπονδία.

Σε κοινή συνέλευση του λαού της Τήνου και των αντιπροσώπων του (ο δήμος και η βουλή) ή των αντιπροσώπων της Ομοσπονδίας των Νησιωτών και άλλων που παρευρίσκονταν στις πανηγύρεις, κυρίως ναυτικών (οι Σύνεδροι και το Κοινόν των Νησιωτών) έπερναν αποφάσεις με τις οποίες τιμούσαν και επαινούσαν πρόσωπα για τις εξαιρετικές τους πράξεις και για τις εξυπηρετήσεις που περείχαν στον τόπο. Τα αμφικτυονικά συνέδρια των Νησιωτών που γινόνταν στην Τήνο είναι γνωστά πριν ακόμα αρχίσει η λατρεία του Απόλλωνος στην Δήλο. Τις αποφάσεις αυτές εχάρασσαν σε λίθινες ή μαρμάρινες πλάκες και σε στήλες μαρμάρινες κυλινδρικές ή ορθογώνιες και τις τοποθετούσαν σε περίοπτα και εμφανή σημεία του ιερού, της αγοράς και του θεάτρου, ώστε να διαβάζονται από τους προσκυνητές. Τα ψηφίσματα αυτά συντελούσαν στο φρονηματισμό των θεατών και αποτελούσαν  κίνητρα προς μίμηση και εκτέλεση εξαιρετικών πράξεων αναλόγων με εκείνες που περιείχαν τα ψηφίσματα.

Τα περισσότερα από τα ψηφίσματα που βρέθηκαν στο ιερό του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης, ανάγονται στον Γ΄ και Β΄ π.Χ. αιώνα και προέρχονται από τη βουλή και το Δήμο των Τηνίων, δύο πήγαζαν από το Συνέδριο των Νησιωτών και ένα από την Τηνία φυλή των Δονακέων.

Κατά τον Β΄ π.Χ. αιώνα η Τήνος υπό την επικυριαρχία της Ρόδου ευημερούσε. Είχε συνάψει εμπορικές και φιλικές σχέσεις με αλλά νησιά του αρχιπελάγους.

Στις πανηγύρεις του ιερού του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης οι αντιπρόσωποι της ομοσπονδίας συζητούσαν και έπαιρναν αποφάσεις επάνω σε θέματα πολιτική, στρατιωτικά, εμπορικά και οικονομικά.

Με τα ψηφίσματα αυτά απονέμουν τιμές και επαίνους σε διάφορα πρόσωπα που διακρίνονται για το ήθος και την αρετή, τα στεφανώνουν κατά τις εορτές και πανηγύρεις, τους παραχωρούν τιμητικές θέσεις κατά τις θυσίες που τελούνται στο ιερό, τους δίνουν την προεδρία των ελλανοδίκων επιτροπών στους αγώνες που τελονύται στο θέατρο, τους θεωρούν και αυτούς και τους απογόνους τους σαν ευεργέτες και φιλοξενουμένους του Δήμου, στις ιερές πομπές τους δίνουν την πρώτη θέση μετά το ιερατείο, αν το επιθυμονύ επιτρέπουν την εγγραφήν τους σαν μέλη μιας φυλής (κοινότητας) ή φατρίας(οικισμοί της κοινότητας) και τους παραχωρούν αγροτικά κτήματα, σπίτια, καθώς και λοιπά δικαιώματα των πολιτών του Δήμου ή της φυλής, τους εξασφάλιζαν ειρηνική διαβίωση κατά τον πόλεμο και τους παρείχαν ασυλία κατά τους διωγμούς. Οι στρατηγοί και οι βουυλευτές παρείχαν ασυλία κατά τους διωγμούς. Οι στρατηγοί και οι βουλευτές είναι υποχρεωμένη να τους παραχωρούν κάτι που έχουν ανάγκη και αυτοί και οι απόγονοί τους.

Καταχωρούμε παρακάτω πίνακα των ονομάτων εκείνων που τιμώνται με ισάριθμα ψηφίσματα. Τα ψηφίσματα αυτά είναι γραμμένα με σκαλιστά κεφαλαία γράμματα. Επάνω σε λίθινες ή μαρμάρινες πλάκες και ήταν τοποθετημένα αλλά στο ιερό του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης και άλλα στο θέατρο του Διονύσου και του Ποσειδώνος. Εκατοντάδα και πλέον ψηφισμάτων έχουν δημοσιεύσει οι δύο αρχαιολόγοι που ανέσκαψαν.

Χ. Ντεμουλέν: 1) Ο γιατρός Απολλώνιος του Ιεροκλέουςο Μιλήσιος τιμάται από τους Τηνίους και τους συνέδρους των Νησιωτών για τον ενάρετο βίο του, για τις παροχες σε κείνους που είχαν κατάρτηση και για την αυτοθυσία που έδειξε να παραμείνη σε μια επιδημία μεταξύ των ασθενών του και του νοσηλεύη.

2) Ο Διοτίμας Διοδότου, Ιερώνυμους Ιερωνύμου και Σωσίστρατος Δημοκράτου δικαστές τιμώνται από τους συνέδρους και το κοινό των Νησιωτών για την προσπάθεια που καταβάλλουν να συμβιβάζουν τους αντιδίκους και σε περίπτωση που δεν το επιτυγχάνουν, να τους δικάζουν δίκαια.

3) Ο Φιλότιμος του ………, ο Ιδομενεύς του Τιμοκράτους και ο Κόσμιος του Κοσμίου οι Ρόδιοι τιμώνται από την Βουλή και το Δήμο των Τηνίων για τον ενάρετο βίο τους, για τις παροχές στους απόρους και για την καλή συμπεριφορά.

4) Ο Διόδωρος του ……… ο Αθηναίος τιμάται από το Δήμο και τη Βουλή των Τηνίων για τον ενάρετο βίο του.

5) Ο Πολυχάρης και ο Άρχιππος του Πολυχάρου οι Ιουλιήτες τιμώνται από τη βουλή και τον Δήμο των Τηνίων για τον ενάρετο βίος τους και για τις παροχές τους προς τους ενδεείς.

6) Ο Ζήνων του Ζήνωνος ο Κυρηναίος τιμάται από τη Βουλή και το Δήμο των Τηνίων την οικειότητα που δείχνει στους Τηνίους, για τις παροχές του στους απόρούς και για την εξύμνηση και διαφήμιση της Τήνου.

8) Ο Νυμφαίος του Αθηναίωνος ο Βυζάντιος τιμάται από τη βουλή και το δήμο των Τηνίων για τον ενάρετο βίο του και για το χαρμόσυνο άγγελμα που έφερε στην Τήνο, την ασυλία του Ιερού, σύμφωνα με το χρησμό του μεντείου των Δελφών .

8) Η Αλκινόη ……… η Αιτώλισσα από Θρονίου τιμάται από τη βουλή και το Δήμο των Τηνίων, για την εξύμνηση και διαφήμιση της Τήνου και για τον ύμνο που έγραψε αφιερωμένο στο Δία, τον Ποσειδώνα και την Αμφιτρίτη.

9) Ο Μήδειας του Μηδείου, ο Σωνιάδης του Καλλιφώντος και ο ιερέας του Ασκηπιού Μήδειος του Σουνιάδου, τιμώνται από τις φυλές (κοινότητες) των Ηρακλειδών, των Υακυνθέων των Ειλειθυϊαίων και των Δονακέων για τον ενάρτο βίο τους, για τις παροχές στους απόρους και για την καλή τους συμπεριφορά. Το ψήφισμα αναγράφεται σε δύο λίθινες στήλες. Η μία τοποθετήθηκε στο ιερό του Ασκληπιού και η άλλη στο ιερό του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης.

10) Ο Χαρίνος του Χαρίνου ο Αθηναίος τιμάται από τη Βουλή και το Δήμο των Τηνίων για τον ενάρετο βίο του και για τις παροχές στους απόρους πολίτες.

11) Ο Ακουσίλας του Σωτάδα ο Γορτύνιος τιμάται από τη Βουλή και το Δήμο των Τηνίων για τον ενάρετο βίο του, για τις παροχές στους απόρους πολίτες και για την καλή του συμπεριφορά.

12) Ο Αφόβητος του Τιμοκράτου και ο Διονύσιος του Όρθωνος οι Άνδριοι, τιμώνται από τη Βουλή και το Δήμο των Τηνίων για τον ενάρετο βίο τους, για τις παροχές προς τους απόρους πολίτες και για την καλή τους συμπεριφορά.

13) Ο Διόδωρος του ……… ο Αθηναίος, τιμάται από τη Βουλή και το Δήμο των Τηνίων για τον ενάρετο βίο του, για τις παροχές στους απόρους και για την καλή του συμπεριφορά.

ΙΙ. Γκραίντορ: 1) Ο Μελησίας του Μελησίου ο Μυτιληναίος τιμάται από τη Βουλή και το Δήμο των Τηνίων δια τον ενάρετο βίο του και για τις παροχές στους απόρους πολίτες.

2) Ο Μνησίδης του Φωκαέως ο Δήλιος, τιμάται από τη Βουλή και το Δήμο των Τηνίων για τον ενάρετο βίο του και για τις παροχές στους απόρους πολίτες.

3) Ο Τίμων του Νυμφοδώρου ο Συρακούσιος, τιμάται από τη Βουλή και το Δήμο των Τηνίων και από τους Συνέδρους των Νασιωτών, για τον ενάρετο βίο και για τις παροχές στους απόρους πολίτες.

4) Ο Διομήδης του Πρώτωνος ο Θρυήσιος, τιμάται από τη Βουλή και το Δήμο των Τηνίων, για τον ενάρετο βίο του και για την προσπάθειά του σαν γυμνασιάρχης να εκγυμνάζη τους νέους.

6) Ο ……… του Κτησωνίδου ο Δήλιος τιμάται από τη Βουλή και το δήμο των Τηνίων για τις ευεργεσίες που παρέχει σ’ αυτόν.

7) Ο Δημόνικος του ……… τιμάται από βουλή και το Δήμο των Τηνίων γιατί είναι φιλότιμος, δίκαιος, έμπειρος, στοχαστικός, φρόνιμος και συγκαταβατικός.

Στο Βρετανικό Μουσείο, υπάρχει ψήφισμα της Βουλής και του Δήμου των Τηνίων, χαραγμένο σε μαρμάρινη στήλη που είχε στηθή στο ιερό του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης. Μ’ αυτό τιμάται ο Αμμώνιος του Αμμωνίου ο Αθηναίος εξαίρετος φίλος των Τηνίων. Και στην Τήνο παρείχε βοήθεια σε κείνους που είχαν ανάγκη και στην Αθήνα φιλοξενούσε στο σπίτι του κάθε Τηνιακό που έφθανε εκεί. Ανε\τίγραφο του ψηφίσματος αποφασίζεται να σταλή στην Αθήνα, για να μάθουν οι Αθηναίοι, πως οι Τηνιακοί τιμούν τους ευεργέτες.

Τέλος περί τις 80 ενεπίγραφες πλάκες και θραύσματα αυτών έχουν βρεθή από τους δύο αρχαιολόγους, με σβυσμένα τα ονόματα εκείνων που τιμώνται και πολλά γράμματα και λέξεις σε σημείο που δεν είναι δυνατόν να αναγνωσθούν τα ψηφίσματα.

Ο Σάρλ Μισσέλ καθηγητής του Πανεπιστημίου της Λιέγης είχε βρει δύο ψηφίσματα που αφορούσαν το ιερό του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης. Το πρώτο του Κοινού των Φωκέων χαραγμένο σε μαρμάρινη στήλη βρέθηκε στον τοίχο του ναού της Κραναίας Αθήνας, έξω από την Ελάτεια της Φωκίδος και ήταν γραμμένο σε δωρική διάλεκτο. Απ’ αυτό καταφαίνεται η φιλία και η οικειότητα των αρχαίων Τηνίων προς τους Φωκείς, σε βαθμό που οι πρώτοι είχαν κηρύξει σαν άσυλο για τους Φωκείς ολόκληρη τη νήσο Τήνο. Ακόμη καταφαίνεται ο σεβασμός των Φωκέων προς το ναό του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης, για την κατασκευή του οποίου εψήφισαν προσωρινή εισφορά από πέντε (5) μνας με την επιφύλαξη να προσφέρουν περισσότερα και να απονείμουν έπαινο στην πόλη της Τήνου για την επιμέλεια των κατοίκων της προς κατασκευή του ναού. Το ψήφισμα ανέγραψαν σε τρείς στήλες, τη μια την είχαν αποθέσει στο ιερό της Κραναίας Αθήνας, την άλλη στην Αγορά της Ελατείας και την Τρίτη στους Δελφούς.

Το δεύτερο ψήφισμα αναφέρει ότι οι Φωκείς, ύστερα από πρόσκληση τους από τους Τηνίους να παραστούν στην εορτή «τα Ξένεια» αποφάσισαν να αποστείλουν θεωρό (επίσημο αντιπρόσωπό τους).

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Νοερά αναπολούσε και αναπλάσσομε με τη φαντασία μας τις εικόνες του καλλιμαρμάρου και περιστύλου ναού, του βωμού, της καλλιτεχνικής κρήνης του Ποσειδώνος, της μαρμάρινης και κομψής εξέδρας των αγαλμάτων και ανδριάντων - των μακρών στοών - καταλυμάτων και εστιατορίων.

Αναπολούμε ακόμη τις τριήρεις που κατέπλεαν στην Τήνο έμφορτες από ένα κόσμο θρησκευόμενο και ους ασθενείς να προσέρχωνται στο ναό για να ζητήσουν την ίαση των από τους μεγάλους ιατρούς - συζύγους - θεούς. Αναπολούμε ακόμη τις θρησκευτικές πανηγύρεις και θυσίες, τις μεγαλοπρεπείς τελετουργίες και τους αθλητικούς και πνευματικούς αγώνες του θεάτρου. Αποθαυμάζομε το δημοκρατικό πνεύμα της αρχαίας εποχή, ώστε ο λαός και οι αντιπρόσωποί των (Δήμος και Βουλή) παίρνουν αποφάσεις επάνω σε θέματα ζωτικά και ποικίλα. Αποθαυμάζομε ακόμη την πνευματική και καλλιτεχνική ανάπτυξη των πολιτών, ώστε να είναι σε θέση να κρίνουν, να επευφημούν α να κατακρίνουν έργα τέχνης και πνεύματος στο αρχαίο θέατρο.

Ένας υπέροχος πολιτισμός σαν φωτεινός άστρο διέλαμψε και εμεσουράνησε στον τόπο μας κατά την π.Χ. εποχή. Λάτρεις του αρχαίου αυτού πολιτισμού οι δύο ευγενείς Βέλγοι αρχαιολόγοι Χ. Ντεμουλέν και ΙΙ. Γκραιντόρ καταφθάνουν στην Τήνο στις αρχές του παρόντα αιώνα και ενθουσιασμό επισημαίνουν τον αρχαιολογικό χώρο των Κιονίων, ζητούν και συλλέγουν από τους συμπατριώτες τους χρήματα, μοχθούν και δουλεύουν για να φέρουν εις πέρας ένα μέρος, το σπουδαιότερο, από τις ανασκαφές των Κιονίων. Αποκαλύπτουν τα διάφορα κτίσματα του ιερού και τα αρχαιολογικά ευρήματα που ανασύρουν από τη γη, όσα αναφέραμε στα σχετικά κεφάλαια, τα αφήνουν στον τόπο. Κι’ εμείς οι νεώτεροι αφήσαμε πολλά απ’ αυτά να φυγαδευθούν, είτε από άγνοια της αξίας τους είτε από άλλους λόγους. Σαν επιτακτικά λοιπόν και κατεπείγοντα προς επίλυση προβλήματα προβάλλονται η ολοκληρωτική ανασκαφή του ιερού του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης, η αναστήλωση των διαφόρων κτισμάτων του και η φροντίδα για τη διαφύλαξη και εισαγωγή στο Αρχαιολογικό μας Μουσείο των αρχαίων θησαυρών που μέλλον να ανασυρθούν από τη γη των Κιονίων. Το όφελος για τον τόπο θα είναι τεράστιο.

Προσπάθεια όσο μπορούσαμε, με τις ασθενικές μας δυνάμεις, να ανασύρωμε από τα βά8η των αιώνων και να περιγράψωμε μια πτυχή του τρόπου και του τόπου της θρησκευτικής ζωής των αρχαίων Τηνίων. Στον αναγνώστη αφήνουμε να κρίνη αν πετύχαμε ή όχι στη προσπάθεια αυτή.

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΑΡΧΑΙΩΝ ΝΑΩΝ ΚΑΙ ΠΟΙΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΧΤΙΣΤΙΚΑΝ ΠΑΝΩ ΤΟΥΣ ΠΛΗΡΗΣ ΟΔΗΓΟΣ

Είναι ευρύτερα γνωστό πως δίπλα ή κάτω από μία εκκλησία υπάρχουν τα ερείπια κάποιου αρχαίου ελληνικού ναού. Σε αρκετές, μάλιστα περιπτώσεις, οι ίδιοι οι αρχαίοι ναοί έχουν μετατραπεί σε χριστιανικές εκκλησίες.

Όποιον ιερέα κι αν ρωτήσουμε γιατί χτίστηκαν χριστιανικοί ναοί πάνω σε αρχαίους ναούς και ιερά θα μας πει πως ήθελαν να «εξαγνίσουν» το χώρο από την «ειδωλολατρία» των «εθνικών». Αυτό, ίσως, είναι η μισή αλήθεια.

Πιθανότερο είναι πως ήθελαν να «ελέγξουν» ή να «εκμεταλλευτούν» την δύναμη των αρχαίων ιερών. Εξάλλου είναι γνωστό και κατά ένα μεγάλο ποσοστό επιβεβαιωμένο ότι οι αρχαίοι ναοί ήταν ιδρυμένοι πάνω σε τόπους δύναμης, πάνω σε ειδικούς ενεργειακούς τόπους οι οποίοι πρόφεραν ηρεμία, γαλήνη, ίαση, οριακά φαινόμενα κλπ.

Ωστόσο, η δύναμη ενός τόπου φαίνεται να «λειτουργεί» σύμφωνα με την «ηθική» αυτών που διαμένουν εκεί. Ή για να το πω διαφορετικά: η δύναμη ενός τόπου γίνεται γόνιμη και δημιουργική, για τον άνθρωπο, όταν αυτός που θα κατοικήσει εκεί το κάνει με σεβασμό. Τότε ο άνθρωπος «συντονίζεται» με την δύναμη, ή έρχεται σε συνάφεια με το «θείο». Διαφορετικά η δύναμη μένει στείρα και δεν αποδίδει. Ο τόπος μπορεί να γίνει περίτρανος και λαμπρός αλλά η δύναμη δεν αποδίδει. Ή μάλλον αποδίδεται, διαχέεται αλλά δεν εκλαμβάνεται.

Σε όσες εκκλησίες δεν έχουν «προσαρμοστεί» δεν έχουν εναρμονιστεί στο περιβάλλον όπως οι αρχαίοι ναοί, πάνω στους οποίους κτίστηκαν, έχουν παρατηρηθεί πολλά διαζύγια και όχι μόνο δεν στεριώνει ο γάμος αλλά και τα παιδιά που βαφτίζονται σε τέτοια μέρη-εκκλησίες δεν έχουν την «απαραίτητη» ή «απαιτούμενη» πνευματική και ψυχική ισορροπία.

ΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΑΡΧΑΙΩΝ ΤΟΠΩΝ & ΙΕΡΩΝ

Αν με προσοχή ερευνήσουμε τα ονόματα των εκκλησιών και των αρχαίων ιερών, θα διαπιστώσουμε εύκολα, πως σε πληθώρα των περιπτώσεων αυτοί που ονόμασαν τις εκκλησίες πολύ απλά αντιστοίχισαν το όνομα που ήταν αφιερωμένος ο αρχαίος ναός με τον χριστιανικό άγιο που έχτισαν από πάνω του.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αντικατάσταση του ονόματος αρχαίου ναού απόΔήμητρα Χθονία σε Άγιο Δημήτριο. Όπου δηλαδή υπάρχει εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, στο ενενήντα τις εκατό των περιπτώσεων έχει χτιστεί πάνω σε αρχαίο ναό της Δήμητρας Χθονίας. Το ίδιο συμβαίνει με τα πιο πολλά εκκλησάκια του προφήτη Ηλία που έχουν «αντικαταστήσει» τους αρχαίους ναούς του Απόλλωνα Ηλίου. Ή ακόμα και τα εκκλησάκια του Αγίου Γεωργίου έχουν πάρει τη θέση ναών και ιερών του Δία.

Για παράδειγμα οι περισσότερες εκκλησίες του Αγίου Πέτρου είναι κωδικοί που σχετίζονται με κάποιο «ειδικό» πέτρωμα ή ορυκτό στο υπέδαφος της εκκλησίας -πρώην αρχαίου ναού- με κάποιο πολύτιμο, ημιπολύτιμο λίθο ή ακόμα και «μαγικό» ή «μυθικό» λίθο (συνήθως Ερμές, Απόλλωνος Αυγιέου, ομφαλούς κλπ) τους οποίους, αν και «ειδωλολατρικής» προέλευσης η εκκλησία τους κρατά καλά φυλαγμένους στους κόλπους της.

Οι εκκλησίες με την ονομασία Κοίμηση της Θεοτόκου κωδικοποιούν την παρέμβαση του ιερατείου σε κάποια πύλη, είσοδο, σπηλιά κλπ που -φυσικά βρίσκεται από πάνω τους η συγκεκριμένη εκκλησία- «κοίμισαν» δηλαδή σφράγισαν και απομόνωσαν την όποια είσοδο από το ευρύ κοινό και τους πιστούς, συνήθως για προσωπική εκμετάλλευση ή για άλλους λόγους.

Μια διαφορετική σημασία έχουν οι εκκλησίες Παναγία η Τρυπητή στο Αίγιο, Παναγία η Εκατονταπυλιανή στην Πάρο, Παναγία η Παραπορταριανή στην Μύκονο, η μονή Μέγα Σπήλαιο στα Καλάβρυτα κλπ. Όλες υποδηλώνουν πως βρίσκονται επάνω ή δίπλα σε ανοίγματα από σπηλιές, οι οποίες ναι μεν δεν έχουν σφραγιστεί, αλλά και πάλι οι περισσότερες δεν είναι προσβάσιμες για το κοινό.

Με σπηλιές, άλλου είδους, συνδέονται και οι εκκλησίες που έχουν το όνομα της Αγίας Παρασκευής και που σημαίνει ότι το κτίριο βρίσκεται «παρά Εκάβης» ή σχετίζεται με το όνομα των Καβείρων, οπότε η σύνθεση των λέξεων οδήγησε στην παραφθορά του Παρασκευή, ή πολύ απλά συνδύασαν το όνομα αυτό με τις σπηλιές της Εκάβης ή των Καβείρων, λόγω της ομοιότητας των ονομάτων.

Και στις δύο περιπτώσεις, η Εκάβη και οι Κάβειροι υπονοούν υποχθόνιους θεούς που βγαίνουν από την γη, μέσα από σπηλιές, γι αυτό και στην συγκεκριμένη είσοδο ήρθε και χτίστηκε η εκκλησία της αγίας Παρασκευής, για να εμποδίσει την έξοδό τους..

ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΠΟΥ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΝ ΥΠΟΓΕΙΩΣ

Πολλές εκκλησίες, κυρίως βυζαντινές και των πρώτων χριστιανικών χρόνων έχουν χτιστεί πάνω σε αρχαία ιερά και ναούς που αυτά είχαν πρόσβαση σε υπόγειες στοές που επικοινωνούσαν με άλλα συστήματα στοών και έφταναν τελικά να επικοινωνούν με άλλους ναούς ή τοποθεσίες.

Τέτοια παραδείγματα έχουμε στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης, με το λιγότερο τέσσερις υπόγειες διαδρομές που η μία από αυτές καταλήγει στις κατακόμβες του Αϊ-Γιάννη του Πρόδρομου απέναντι από την Αγία Σοφία, και η άλλη στα κάστρα. Τον Άι Γιάννη τον Πρόδομο πολλοί τον ξέρουν και ως Αι Γιάννη τον Υπόγειο.

Στην Σύρο, η ορθόδοξη εκκλησία Κοίμησης της Θεοτόκου και η οποία είναι χτισμένη πάνω από τον αρχαίο ναό της Φρατρίας Αθηνάς, έχει ένα πολύπλοκο σύστημα στοών στα υπόγειά του και επικοινωνεί με άλλους ορθόδοξους αλλά και καθολικούς του νησιού.

ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΑ ΠΑΝΩ Ή ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΑΡΧΑΙΑ ΙΕΡΑ

Είδαμε πως οι χριστιανικοί ναοί χτίστηκαν πάνω στους αρχαίους για πολλούς λόγους. Όταν δεν τους «σκέπαζαν» με χριστιανικούς ή όταν δεν τους γκρέμιζαν εκ θεμελίων, κι όταν δεν μπορούσαν να τους καταστρέψουν, τότε πολύ απλά τους μόλυναν. Έπρεπε να μολυνθεί το αρχαίο ιερό, αφού δεν μπορούσαν αλλιώς οι χριστιανοί να «κλέψουν» την δύναμη του τόπου. Ο πιο απλώς και πιο εύκολος τρόπος για να μολύνουν ήταν με την ίδρυση και τοποθέτηση στην κατάλληλη θέση ενός νεκροταφείου, όπως εκείνο που αποκάλυψε η αρχαιολογική σκαπάνη κολλημένο στην πλευρά ιερού ναού του Απόλλωνος στους Δελφούς ή εκείνο που επίσης ανακαλύφθηκε στον χώρο των Ιερών στην Νεμέα.

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Στις αρχαίες πόλεις του Άθωνα λατρευόταν ο Ζευς Ομάλιος ή Φύξιος, ο Απόλλων, ο Διόνυσος, ο Ηρακλής, ο Τιτάνας Κρείος, ο Νηρέας, η Αφροδίτη η Ουρανία, η Μορφώ, η Άρτεμις η Αγραία και Ποτάμια, η Δήμητρα και άλλες πελασγικές και θρακικές Θεότητες. Στην κορυφή του Άθωνα υπήρχαν πολλοί βωμοί διαφόρων θεοτήτων. Μία από τις προσωνυμίες του Δια ήταν «Αθώος Ζεύς» επειδή υπήρχε κάποτε στην κορυφή του Άθω άγαλμα του Δία, σήμερα βέβαια δεν υπάρχει.

Αξίζει να προσέξουμε, πως το ιερό της Αρτέμιδος αποτελούσε άβατο για τους άντρες, αλλά όχι για όλη την χερσόνησο, όπως συμβαίνει σήμερα, παρά μόνο γύρω από το ιερό. Στο ιερό κατοικούσαν μόνο γυναίκες, ιέρειες της θεάς, όπου και τελούσαν τα Μυστήρια της Αρτέμιδος από ανύπανδρες γυναίκες, όχι μόνο προς τιμή της αλλά και προς τιμή του Απόλλωνα και της Δάφνης.

Η αδελφή του Απόλλωνα, είχε ως βασίλειό της την άγρια παρθένο φύση, που δεν είχε βεβηλωθεί από ανθρώπινο χέρι. Αυτή την έννοια έχει και η προσωνυμία της ως Αγνή και Παρθένος. Προσωνυμίες που απέκτησε και η Παναγία για διαφορετικούς λόγους. Η Άρτεμις είναι επίσης Θεά των τοκετών γι αυτό και την αποκαλούν Παιδοτρόφο, Εύλοχον, Ειλειθυίαν. Για παρόμοια φροντίδα και προστασία παρακαλείται και η Παναγία από γυναίκες που βρίσκονται σε ενδιαφέρουσα.

Κατά το πρώτο ήμισυ του 11ου αιώνα, αρχίζει να επικρατεί η ονομασία που όλοι γνωρίζουμε σήμερα «Άγιον Όρος».

ΑΚΡΟΠΟΛΗ

Ήδη από τον 6ο μ.Χ. αιώνα ο Παρθενώνας βεβηλώνεται, ή αν θέλετε, μετατρέπεται σε χριστιανική εκκλησία της Παρθένου Μαρίας. Το 1204, η εκκλησία αυτή μετατρέπεται σε φράγκικη, ενώ μερικούς αιώνες μετά, ο τουρκικός ζυγός επεμβαίνει και αλλάζει το σκηνικό σύμφωνα με τα δικά του θρησκευτικά δεδομένα. Στα 1456 ο Παρθενώνας γίνεται τούρκικο τζαμί.

Διάφοροι χώροι της Ακρόπολης αλλάζουν και γίνονται χριστιανικοί. Για παράδειγμα μία σπηλιά που βρίσκεται πάνω από το θέατρο μετατρέπεται και αφιερώνεται στην Παναγία την Χρυσοσπηλιώτισα. Το Ασκληπιείο αλλάζει σε ναό των Αγίων Αναργύρων. Η Αρχαία Κρήνη, όπως και κάθε πηγή που για τους αρχαίους -όπως και σήμερα είναι παραδεκτό - είχε θαυματουργές ιδιότητες, αν και καθόλα «ειδωλολατρικής» έμπνευσης γίνεται Αγίασμα, για τις ίδιες, φυσικά, ιαματικές ιδιότητες.

Απέναντι από την Ακρόπολη υπάρχει ο λόφος που βρίσκεται το αστεροσκοπείο. Παλιά λεγόταν λόφος των Νυμφών επειδή εκεί υπήρχε ιερό τους. Στο ίδιο πιθανόν μέρος, ή πολύ κοντά υπάρχει σήμερα ο ναός της Αγ. Φωτεινής.

ΘΗΣΕΙΟ

Μεταξύ 6ου και 8ου αιώνα σφραγίστηκε η είσοδος του πρόναου για να γίνει εκεί το Ιερό Βήμα. Στον τοίχο του προδόμου ανοίχτηκε η κύρια είσοδος της εκκλησίας. Στην βόρεια πλευρά ανοίχτηκε μικρή πόρτα (σήμερα είναι κλειστή με παράταιρο τρόπο). Πιθανότατα, ανοίχτηκαν τρεις ακόμα πλάγιες πόρτες μετά το έτος 979, οπότε και έγινε η εικονογράφηση των εξωτερικών τοίχων. Στα τέλη του 10ου ή κατά τις αρχές του 11ου αιώνα, έγινε ριζική ανακαίνιση της εκκλησίας με δαπάνες πιθανότατα του Βυζαντινού αυτοκράτορα Βασιλείου Β΄ του Βουλγαροκτόνου.

Κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας, το Θησείο μετατράπηκε σε λατινική εκκλησία. Στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, περιήλθε πάλι στους Έλληνες ως εκκλησία, αλλά επιτρεπόταν μόνο μία φορά τον χρόνο, στις 23 Απριλίου του Αγίου Γεωργίου, να λειτουργούν. Το 1836 το Θησείο γίνεται αποθήκη και μετά την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό, ξανά εκκλησία του Αγίου Γεωργίου μέχρι το 1835, οπότε και μετατράπηκε σε προσωρινό αρχαιολογικό μουσείο και αργότερα σε αποθήκη αρχαιοτήτων. Το 1936 και με απόφαση του αρχαιολογικού συμβουλίου γκρεμίστηκαν οι μεταγενέστεροι τοίχοι με τους οποίου φρασσόταν ο πρόναος αναστυλώθηκαν και συμπληρώθηκαν οι δύο κίονες, οι χριστιανικές τοιχογραφίες και αγιογραφίες αφαιρέθηκαν.

ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΡΧΑΙΑ ΙΕΡΑ

Στην Αθήνα και στην οδό Μητροπόλεως έξω από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων υπάρχει το εκκλησάκι της Αγίας Δύναμης. Αν και μικρό κάτω από την εκκλησία υπάρχουν μεγάλα υπόγεια με στοές που οδηγούν σε διάφορες κατευθύνσεις. Η Αγία Δύναμη είναι χτισμένη πάνω σε αρχαίο ιερό των Ιλισιάδων Μουσών.

Στον ίδιο δρόμο, λίγο πιο πέρα και κάτω από την Μητρόπολη των Αθηνών, ή πολύ κοντά της, βρισκόταν ο ναός της Υπερβόρειας Ειλείθυιας προστάτιδας του τοκετού. Η Ειλείθυια είχε ταξιδέψει στην Δήλο για βοηθήσει την Λητώ, μητέρα του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος, για να γεννήσει. Είναι γνωστή και ως Άρτεμις Ειλείθυια.

Στην οδό Ευριπίδους υπάρχει το εκκλησάκι του Αϊ-Γιάννη του Πρόδρομου, γνωστό και ως Αϊ Γιάννη της Κολώνας, διότι μέσα στην εκκλησία, στον χώρο του ιερού και στο αριστερό του μέρος υπάρχει αρχαίος κορινθιακός κίονας, ο οποίος βγαίνει πάνω από τα κεραμίδια της εκκλησίας. Στην βάση της κολόνας, οι παλιοί Αθηναίοι έδεναν πολύχρωμα νήματα και κορδέλες, για να γιατρέψει ο Άι-Γιάννης τις αρρώστιες τους. Πρόκειται για ένα εντελώς αρχαίο «ειδωλολατρικό» συνήθειο που έκαναν σε αντίστοιχα μέρη για να ζητήσουν προστασία από τον Απόλλωνα Αυγιέα.

Λίγο πιο πέρα από τις Στήλες του Ολυμπίου Διός, υπάρχει ένα κοίλωμα που στην παλιότερη Αθήνα ήταν γνωστό ως Βατραχονήσι. Εκεί που βρίσκεται σήμερα το εκκλησάκι της Αγίας Φωτεινής, υπήρχε βωμός των Ιλισιάδων. Από εκεί περνούσε ο ποταμός Ιλισσός, όπου και η Κρήνη Καλλιρόη, πηγή που έπαιρναν νερό οι αρχαίες Αθηναίες κόρες για να χρησιμοποιήσουν στις τελετές του γάμου.

Στο αρχαίο νεκροταφείο του Κεραμεικού, επί της οδού Πειραιώς και Ιεράς Οδού, υπάρχει η εκκλησία της Αγίας Τριάδος που βρίσκεται μέσα στον αρχαιολογικό χώρο.

Αν ακολουθήσουμε την Ιερά Οδό από τον Κεραμεικό στα τέσσερα περίπου χιλιόμετρα θα συναντήσουμε ένα εκκλησάκι. του Αγ. Σάββα. Εκεί, σύμφωνα διάφορες ιστορικές πηγές, επιγραφές και άλλες, υπήρχε μία ιερή συκιά. Αυτό, βέβαια, μας το επιβεβαιώνει και ο Παυσανίας: «Υπάρχει επίσης βωμός του Ζεφύρου και ιερό της Δήμητρας και της Κόρης, όπου τιμώνται μαζί και η Αθηνά και ο Ποσειδών. Στο μέρος αυτό λένε πως ο Φύταλος είχε δεχτεί στο σπίτι του τη Δήμητρα και πως η θεά τους έδωσε σ αντάλλαγμα (σ.τσ. για πρώτη φορά) το οπωροφόρο δέντρο της συκιάς.»

Ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο της Ιεράς Οδού, φτάνουμε στο Δαφνί, ο ναός της Παναγίας είναι χτισμένος πάνω στα ερείπια του ελληνικού ναού του Απόλλωνος Δαφναίου.

Στην Ελευσίνα υπάρχει η εκκλησία του Αγίου Ζαχαρία, η οποία είναι χτισμένη ακριβώς πάνω στα ερείπια βυζαντινής που και αυτή είχε χτιστεί ακριβώς πάνω στα ερείπια του αρχαίου ναού του Τριπτόλεμου. Εκεί κοντά άλλωστε βρέθηκε και το γνωστό ανάγλυφο με την Δήμητρα και την Κόρη που δίνουν στον Τριπτόλεμο τον καρπό του σίτου. Αλλά και στο αρχαίο τελεστήριο της Ελευσίνας έχει χτιστεί το βυζαντινό ναίδριο της Παναγίας.

Η μονή Καισαριανής και η μονή Αστερίου είναι χτισμένες πάνω σε αρχαίους ναούς και ιερά της Αρτέμιδος και των Καβείρων αντίστοιχα. Η μονή της Καισαριανής είναι του 10ου αιώνα και χτίστηκε πάνω σε παλαιότερη του 4ου μ.Χ. Η της Καισαριανής και Αστερίου επικοινωνούν μεταξύ τους με υπόγειες στοές καθώς και με άλλα υπόγεια μονοπάτια που οδηγούν σε άλλες αρχαίες ιερές τοποθεσίες.

Στο Μαρούσι, υπάρχει ένα εκκλησάκι ο Αι-Γιάννης, του 15ου αιώνα και ο οποίος έχει χτιστεί πάνω στα θεμέλια του προϋπάρχοντος αρχαίου ελληνικού ναού της Αρτέμιδος Αμαρυσίας.

Στην Άνω Γλυφάδα, έξω από την Αθήνα, υπάρχει η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Κόρακα, ο οποίος είναι χτισμένος πάνω σε αρχαίο ναό του Απόλλωνα. Αξίζει να τον επισκεφτείτε και να δείτε το εσωτερικό της εκκλησίας καθώς «κρύβει» πολλά από τον αρχαίο ναό.

Στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής, υπάρχει η γνωστή σπηλιά της Πεντέλης που κατά τους αρχαίους θεωρούνταν «Αιπόλειο του Πανός» ή αλλιώς «Παναιπόλειο», δηλαδή ο Πόλος του Πάνα ή του Παντός. Τα διάφορα «υπερφυσικά» φαινόμενα στο σπήλαιο αλλά και στην γύρω περιοχή «δίνουν και παίρνουν» όπως και οι διάφορες θεωρίες γι αυτά. Ο τόπος εκεί φαίνεται να έχει κάποια ιδιαίτερη ενέργεια. Για τους λόγους αυτούς, προφανώς, αναγέρθηκε μικρή εκκλησία προκειμένου να «εξαγνίσει» τον τόπο ή να οικειοποιηθεί την ενέργεια της περιοχής. Πεντέλη, άλλωστε, σύμφωνα με μία σύγχρονη εκτίμηση σημαίνει «Πύλη εν τω τέλη».

Κοντά στον Μαραθώνα υπάρχει η Μονή Βρανά. Είναι χτισμένη στο αρχαίο ιερόΔήμητρος Χθονίας. Μάλιστα, εκεί υπάρχει και κάτι το ιδιαίτερα χαρακτηριστικό. Η μονή είναι «εντοιχισμένη» σε μία σπηλιά, -σφραγίζοντας έτσι την πρόσβαση- από ορισμένο ύψος της οποίας στάζει μύρο. Το μύρο αυτό, βέβαια, είναι πλέον «άγιο» και «ιερό», αφού σε κανέναν από τους επισκέπτες και τους πιστούς, δεν πάει το μυαλό ότι το «αγιασμένο» αυτό μύρο προϋπήρχε της εκκλησίας, από τα «ειδωλολατρικά» χρόνια. Ανάλογο φαινόμενο υπάρχει σε αρκετές εκκλησίες όπως στην Αγία Παρασκευή Τεμπών.

Ας περάσουμε τώρα στην Πελοπόννησο και την αρχαία πόλη της Σικυώνας. Εκεί θα συναντήσουμε μία Φράγκικη εκκλησία του Ζαρακά, η οποία είναι χτισμένη ακριβώς δίπλα σε ναό της Αρτέμιδος.

Στην αρχαία πόλη Βούρα της ΒΔ Πελοποννήσου, στη σημερινή θέση Τρουπιά όπου βρίσκεται το μετόχι της μονής του Άγιου Σπηλαίου υπήρχε ιερό και μαντείο του Ηρακλή. Βρισκόταν μέσα στο σπήλαιο, όπου φυσικά και το άγαλμα του Ήρωα.

Η Παναγία η Χελιδονού στην Τράπεζα της παραλιακής Αχαίας είναι χτισμένη στα ερείπια αρχαίου ναού αφιερωμένου στην Γαία.

Το απόμερο γραφικό ερημοκλήσι της Οσιοπαρθενομάρτυρος Θεοδώρας της Πελοποννησίας, με την θαυμαστή, σαν από εξωτικό παραμύθι, δασοσκέπαστη οροφή της, στους πρόποδες του Τετραγίου όρους, τέσσερα περίπου χλμ από το χωριό Βάστα Μεγαλοπόλεως και σε υψόμετρο περί τα 860μ. Ενδέχεται να ανεγέρθη στα ερείπια ναού του τραγοπόδαρου αρχαίου θεού Πάνα -του σατανά κατά τους χριστιανούς. Χάλκινα αγαλματίδια που βρέθηκαν εκεί προ δεκαετιών ενισχύουν, χωρίς να επιβεβαιώνουν την εικασία αυτή.

Η εκκλησία όπου παντρεύτηκε ο ήρωας της επανάστασης Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στο χωριό Ζαρούχλα Αχαίας είναι χτισμένος επάνω στον ναό Καταθεσίου Αρτέμιδος.

Το γνωστό Ποντικόκαστρο είναι και αυτό χτισμένο πάνω σε αρχαίο ναό της Αρούρας Αρτέμιδος, όπου από κάτω υπάρχουν υπόγειες αρχαίες στοές και περάσματα.

Από το να γίνει εκκλησία δεν γλίτωσε ούτε το εργαστήριο του Φειδία, στο οποίο φιλοτέχνησε το περίφημο χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία, ενός από τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου. Πολύ παράξενο, κατά την άποψη του γράφοντα, που ένα απλό εργαστήρι, το οποίο δεν υπήρξε ούτε ιερό, ούτε λατρευτικός τόπος, ούτε κάτι άλλο, να γίνει εκκλησία. Στα ερείπια του εργαστηρίου χτίστηκε μια μεγάλη βυζαντινή εκκλησία από τον Θεοδόσιο τον Β΄.

Φτάνοντας στο Άργος, θα συναντήσουμε στους πρόποδες της κορυφής Ασπίδας το εκκλησάκι του Αγίου Ηλία. Είναι χτισμένο στα ερείπια του ιερού του Απόλλωνα και της Αθηνάς, που ήταν και μαντείο.

Στο Ελληνικό θα συναντήσουμε τα απομεινάρια μίας πυραμίδας, από τις ελάχιστες που έχουν διατηρηθεί σχεδόν (ο θεός να το κάνει αυτό το «σχεδόν») σε ακέραια κατάσταση. Μερικά μέτρα δίπλα της υπάρχει και εκεί μία εκκλησία. Κι όμως ο τόπος δεν ήταν ιερός. Η πυραμίδα αυτή αποτελούσε κατά πάσα πιθανότητα φρυκτωρία. Τι λόγους είχε να χτιστεί εκεί εκκλησία;

Το ίδιο μπορούμε να αναρωτηθούμε για την εκκλησία της Επισκοπής η οποία βρίσκεται στο κοίλο του αρχαίου θεάτρου της Τεγέας.

Η αρχαία Τεγέα συνορεύει με την αρχαία Μαντίνεια στον αρχαιολογικό χώρο της οποίας υπάρχει η εκκλησία της Αγίας Φωτεινής. Η εκκλησία αυτή είναι η παράξενη εκδοχή αρχιτεκτονικής χριστιανικού οικοδομήματος. Σε τίποτα δεν θυμίζει εκκλησία. Αυτό που είναι βέβαιο είναι πως βρίσκεται χτισμένη στα θεμέλια του ναού της Αρτέμιδος και χτίστηκε αποκλειστικά από τα αρχαία αυτά οικοδομικά υλικά, καθώς από τα αιγυπτιακά Σεραπεία της περιοχής και επίσης από ένα ναίσκο της θεάς Ήρας.

Το εκκλησάκι της Παναγίας της Ραχιώτισας στην Φλιούντα, είναι και αυτό χτισμένο επάνω στο αρχαίο Ασκληπιείο.

Στην αρχαία Τροιζήνα υπήρχε ναός της Αφροδίτης Κατασκοπίας εκεί που σήμερα βρίσκεται η εκκλησία της Επισκοπής.

Στον Ταύγετο και στην αρχαία πόλη Βρυσέαι υπήρχε ναός και άγαλμα του Διονύσουστο ύπαιθρο και πηγή. Σήμερα υπάρχει εκκλησία. Στην ίδια περιοχή υπάρχει και εκκλησάκι του προφήτη Ηλία για το οποίο υπάρχει η παράδοση ότι: «μετά από τάμα πιστού, οι εργάτες προσπάθησαν να κτίσουν το εκκλησάκι στην απέναντι κορφή, αλλά τα υλικά το βράδυ εξαφανίζονταν και τα έβρισκαν την επομένη, στη ψηλότερη κορφή όπου τελικά κατασκευάστηκε». Παράξενο που το τάμα του πιστού δεν «έπιασε» και το εκκλησάκι ήθελε να χτιστεί σε εκείνη την κορυφή του Ταύγετου, όπου βρισκόταν η ιερή τοποθεσία του Ήλιου ή του Απόλλωνα.

Σε Μεσσηνιακό βουνό πάνω από το χωριό Παλαιό Λουτρό, συναντούμε στη σπηλιά του Κουφιέρου το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων. Εκεί υπήρχε αρχαιότατος ναός από τον οποίο δεν σώζεται τίποτα, για να μας τον θυμίζει, έστω και ονομαστικά.

Σε δρακόσπιτο της Όχης, στην Εύβοια, υπήρχε παλιά ιερό της Ουράνιας Αφροδίτης. Δίπλα υπήρχε και η Ελαιατική Σχολή που μετατράπηκε σε χριστιανικό φροντιστήριο με το όνομα Μονή των Ομολογητών.

Στην κεντρική Ελλάδα, στην Αγ. Μαρίνα Βοιωτίας αν αναζητήσουμε θα βρούμε την εκκλησία του Αγίου Βλάσιου, ο οποίος είναι χτισμένος πάνω σε αρχαίο ιερό του Πανοπέα, ο οποίος, σημειώστε έφτιαχνε ανθρώπους από πυλό. Σήμερα η ίδια περιοχή είναι γνωστή από αναφορές για εμφανίσεις ΑΤΙΑ. Πως να μην χτιστεί εκεί μία εκκλησία να εξαγνίσει τον χώρο!

Μεταξύ Κάστρου και Ορχομενού, στο χωριό Παύλο και στην αρχαία Υηττό το εκκλησάκι του Αγίου Αθανασίου στην κορυφή του λόφου αντικαθιστά ναό του Ηρακλή, από το ίδιο αρχαίο υλικό. Μάλιστα η Αγία τράπεζα έχει το εξής παράδοξο: ήταν αφιερωμένη στον ρωμαίο αυτοκράτορα Σεπτίμο Σεβήρο. Ο Άγιος Νικόλαος ήταν Ασκληπιείο κάτι που επιβεβαιώνεται και από την ενεπίγραφη πλάκα.

Έξω από τον Ορχομενό, ήταν ο τάφος του Ησιόδου, ο ναός του Βάκχου, μα κυρίως και πάνω από όλα βρισκόταν ο ναός των Χαρίτων, αφιερωμένος στις Τρεις Χάριτες, τις οποίες τιμούσες οι Ορχομένιοι με τα Χαριτήσια, γιορτές που περιλάμβαναν μουσικούς αγώνες, στους οποίους έπαιρναν μέρος αοιδοί και ποιητές από όλη την Ελλάδα. Στην θέση του ναού και κατασκευασμένη από το ίδιο αρχαίο οικοδομικό υλικό χτίστηκε η βασιλική της μονής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, του 874.

Στην Λαμία, αν επισκεφτούμε το κάστρο Αφανός θα διαπιστώσουμε ή θα μάθουμε πως έχει χτιστεί πάνω από το ναό Δήμητρας Χθονίας. Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι πως επικοινωνεί υπογείως με το απέναντι βουνό στο οποίο υπάρχει η εκκλησία του Αγίου Λουκά, η οποία και αυτή είναι χτισμένη σε αρχαίο ιερό ναό.

Ο ναός των Παμμεγίστων Ταξιαρχών και Αγίων Πάντων, προστάτες των πανέμορφων και ολοπράσινων Μηλιών Πηλίου. Στην ίδια θέση που βρίσκεται σήμερα ο ναός, υπήρχε βωμός και ιερό του αρχαίου Ερμή, επίσης ψυχοπομπού ο οποίος λατρευόταν και ως κήρυκας. Το ίδιο ψυχοπομποί είναι και οι Μιχαήλ και ο αγγελιοφόρος Γαβριήλ στους οποίους αφιερώθηκε ο ναός, σαν συνέχεια της παλιάς θρησκείας, αλλά που στην ουσία η αντικατάσταση αυτή δήλωνε τη νίκη του «Ενός και Αληθινού Θεού», ο οποίος απέτασσε τα φαντάσματα των ειδώλων και του παγανισμού.

Στον Όλυμπο είναι εμφανές και προφανές ότι εκκλησάκια όπως π.χ. του πρ. Ηλία ή το εκκλησάκι της Αγίας Κόρης είναι χτισμένο σε αρχαίο ναό. Το πρώτο αντικαθιστά τονΒωμό του Διός και το δεύτερο ναό της Κόρης της Δήμητρας, Περσεφόνης, ή ενδεχομένως και της Αρτέμιδος καθώς και αυτή ήταν Παρθένος και προστάτης της αμόλυντης Φύσης.

Στους πρόποδες του Παγγαίου, θα βρούμε ένα εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας. Απ έξω υπάρχει μία ορθογώνια παραλληλόγραμμη πέτρα που ονομάζεται «η πέτρα του Απόλλωνα». Η πέτρα αυτή ανήκει στον Απόλλωνα Αυγιέα, όπου οι αρχαίοι και κάποιοι σημερινοί, αλλά παλιοί Έλληνες έκαναν σπονδές με λάδι, τη στόλιζαν με πολύχρωμες ταινίες, για να τους προστατεύει.

Στο κέντρο της Έδεσσας θα δούμε τον ναό ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Χωρίς μεγάλη προσπάθεια θα διακρίνουμε κιονόκρανα που παλιά ανήκαν σε ιερό του Υψίστου Δία, πάνω στον οποίο άλλωστε χτίστηκε η κατοπινή εκκλησία.

Βορειότερα θα συναντήσουμε την πασίγνωστη εκκλησία της Αγίας Σοφίας. Αυτό που δεν είναι γνωστό είναι πως ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος τον ναό του Ήλιουμετασκεύασε σε ξενώνα της Αγίας Σοφίας. Παρενθετικά αξίζει να πούμε πως ο ίδιος έκανε το ναό της Άρτεμης εκτροφείο μεταξοσκώληκων ενώ τον ναό της Αφροδίτης μετέτρεψε σε πορνείο.

Ο ίδιος δεν στάθηκε σε αυτές μόνο τις αλλαγές. Η γνωστή Ροτόντα, που ονομάστηκε στις μέρες μας έτσι λόγω του κυκλικού της σχήματος, ήταν ναός των Καβείρων. Με διαταγή του, γίνεται και αυτός χριστιανική εκκλησία με την ονομασία Ναός των Ασωμάτων (ή) και Ναός των Αγίων Αγγέλων. Βέβαια, έχει και ένα τρίτο όνομα -σαν τους λωποδύτες- το οποίο είναι Άγιος Γεώργιος. Ο ναός των Καβείρων κατά τον τουρκικό ζυγό έγινε το Ορτάτς-Σουλτάν-Οσμάν-Τζαμί.

Η εκκλησία Αχειροποίητος, στην Θεσσαλονίκη, έχει και αυτή χτιστεί στα θεμέλια αρχαίου ναού και συγκεκριμένα της Αφροδίτης. Στα χρόνια κατοχής από τους Τούρκους, η Αχειροποίητος μετατρέπεται με την σειρά της σε τζαμί.

Παρενθετικά αξίζει να σημειώσουμε ή να επισκεφτούμε τους Κήπους του Πασά, στην Θεσσαλονίκη. Είναι και αυτοί χτισμένοι στα αρχαία ερείπια ενός αρχαίου ιερού τηςΑφροδίτης.

Στο Βελούχι της Ευρυτανίας, αν αναζητήσουμε θα βρούμε τον εγκαταλειμμένο ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Έχει χτιστεί πάνω σε παλαιότερο χριστιανικό ναό, κι αυτός πάνω σε αρχαίο ναό του Διονύσου.

Τα θεραπευτικά αρχαία λουτρά, της αρχαίας Τραϊανούπολης, στην Θράκη, συνοδεύονται από την εκκλησία της μαρτυρικής Αγίας Γλυκερίας.

Αλλά ούτε και οι αρχαίοι ναοί και τα ιερά στα νησιά μας έχουν μείνει χωρίς την συντροφιά μίας εκκλησίας, από πάνω ή δίπλα τους.

Ο ναός του Αγίου Γεωργίου μέσα στο Παλαιό Φρούριο της Κέρκυρας, χωρητικότητας 4000 ατόμων περίπου. Ανεγέρθηκε το 1840 από Αγγλικανούς και το 1865 μετατρέπεται σε ορθόδοξη εκκλησία, ενώ από το 1956 περνάει στην λήθη. Στη θέση του υπήρχε ναός ή βωμός, πιθανότατα του Δία.

Στα βόρεια της Κέρκυρας, στην Κασσιόπη, ο σημερινό ναός της Παναγίας που υπάρχει εκεί έχει χτιστεί πάνω ακριβώς από τον αρχαίο ναό του Δία. Επίσης στην Παλαιοκαστρίτσα όπου υπάρχει το βυζαντινό μοναστήρι της Παναγιάς, θεωρείται από αρχαιολόγους ότι κάπου από κάτω του ή στην ίδια περιοχή βρίσκεται το ανάκτορο τουβασιλιά Αλκίνοου. Ποιος, όμως, τολμάει να «σηκώσει» το μοναστήρι και να κάνει ανασκαφές;

Στο ίδιο νησί η βασιλική της Παλαιόπολης, η Αγία Κερκύρα, είναι το παλαιότερο χριστιανικό μνημείο του νησιού (5ος αι.). Σήμερα παραμένει ερειπωμένο από τους Βομβαρδισμούς του Β΄ ΠΠ. Στο κτίσμα έχουν χρησιμοποιηθεί μέρη και υλικά από το δωρικό ναό της Αρτέμιδος (580 π.Χ.) που έχει ανακαλυφθεί εκεί, δίπλα στη Μονή των Αγίων Θεοδώρων.

Στο Νυδρί της Λευκάδας, θα βρούμε μία πυραμίδα και δίπλα της ένα εκκλησάκι.

Στην Σαλαμίνα, αυτοί που έχτισαν την Μονή Φανερωμένης, έκαναν το παν για να θάψουν από κάτω της αρχαίο ναό. Τα κατάφεραν τόσο καλά που δεν είμαστε σε θέση να πούμε σε ποιόν ήταν αφιερωμένος.

Στο νησάκι Κρανάη, σημερινό Μαραθωνήσι που βρίσκεται στον Λακωνικό κόλπο υπάρχουν ερείπια του ναού της Αφροδίτης Μιγωνίτιδως, και αναγερμένο στη θέση του την σημερινή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.

Στα Κύθηρα, πάλι, αρκετές εκκλησίες είναι χτισμένες πάνω σε αρχαίους ναούς και ιερά, αλλά αρκετές από αυτές για λόγους που δεν γνωρίζουμε παραμένουν κλειστές για τους επισκέπτες.

Πάτμος, ο λαξεμένος βράχος Καλλικατσού, στους πρόποδες του οποίου και μέσα στην θάλασσα υπάρχουν τα θεμέλια μικρής εκκλησίας της Παναγίας της Φυλαττομένης. Εκεί υπήρχε ναός της Αναδυομένης Αφροδίτης ή της Σελήνης.

Στην Ρόδο στον ναό των Ιπποτών, που ήταν αφιερωμένος στον Άγιο Ιωάννη του Κολοσσού, έχουν βρεθεί επιγραφές που υποδεικνύουν ή μαρτυρούν έμμεσα για ένα ιερό ή ναό του θεού Ήλιου. Στο ίδιο σημείο ήταν, κατά πάσα, πιθανότητα τοποθετημένο ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου, ο Κολοσσός της Ρόδου, ο οποίος ήταν αφιερωμένος στον θεό Ήλιο.

ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΡΧΑΙΑ ΜΑΝΤΕΙΑ

Παρόμοια χριστιανική αντιμετώπιση είχε και το Τροφώνιο μαντείο, καθώς χρειάστηκαν δύο εκκλησίες για να «καλύψουν» την «ειδωλολατρική» εμβέλεια του χώρου. Σήμερα θα δούμε μία διώροφη εκκλησία εκεί. Ο πρώτος όροφος που βρίσκεται και στην επιφάνεια είναι ο ναός της Αγίας Σοφίας. Η δεύτερη εκκλησία βρίσκεται στο υπόγειο της πρώτης, δηλαδή μέσα στο σπήλαιο που από το έδαφος μπορούσε να κατέβει ο χρηστηριαζόμενος. Η υπόγεια αυτή εκκλησία είναι της Αγ. Βαρβάρας.

Στο μαντείο του Αχέροντα έχει ιδρυθεί βυζαντινός ναός και χριστιανικό νεκροταφείο, για να μολυνθεί η περιοχή, το οποίο όμως μεταφέρθηκε κατα τις ανασκαφές, ενώ η μονή και η εκκλησία διατηρήθηκαν.

Στο Νεκρομαντείο Ταινάρου, θα δούμε σήμερα τον ναό του Ασωμάτου. Αν παρατηρήσουμε καλύτερα θα δούμε πως είναι χτισμένος με τα οικοδομικά υλικά κάποιου αρχαίου κτίσματος, τα οποία σαφώς προδίδουν την ύπαρξη ιερού αρχαίου, που δεν ήταν άλλος από τον ναό του Ποσειδώνα, όπως μας λένε και οι πηγές.

Η κρήνη της Κασταλίας, στους Δελφούς, είχε μετατραπεί και αυτή σε ένα μικρό εκκλησάκι, που όμως προς έκπληξη των ευσεβών χριστιανών, χρειάστηκε να γκρεμιστεί από την αρχαιολογική σκαπάνη.

Παρόμοια χριστιανική αντιμετώπιση είχε και το Τροφώνιο μαντείο, καθώς χρειάστηκαν δύο εκκλησίες για να «καλύψουν» την «ειδωλολατρική» εμβέλεια του χώρου. Σήμερα θα δούμε μία διώροφη εκκλησία εκεί. Ο πρώτος όροφος που βρίσκεται και στην επιφάνεια είναι ο ναός της Αγίας Σοφίας. Η δεύτερη εκκλησία βρίσκεται στο υπόγειο της πρώτης, δηλαδή μέσα στο σπήλαιο που από το έδαφος μπορούσε να κατέβει ο χρηστηριαζόμενος. Η υπόγεια αυτή εκκλησία είναι της Αγ. Βαρβάρας.

Στο μαντείο του Αχέροντα έχει ιδρυθεί βυζαντινός ναός και χριστιανικό νεκροταφείο, για να μολυνθεί η περιοχή, το οποίο όμως μεταφέρθηκε κατα τις ανασκαφές, ενώ η μονή και η εκκλησία διατηρήθηκαν.

Στο Νεκρομαντείο Ταινάρου, θα δούμε σήμερα τον ναό του Ασωμάτου. Αν παρατηρήσουμε καλύτερα θα δούμε πως είναι χτισμένος με τα οικοδομικά υλικά κάποιου αρχαίου κτίσματος, τα οποία σαφώς προδίδουν την ύπαρξη ιερού αρχαίου, που δεν ήταν άλλος από τον ναό του Ποσειδώνα, όπως μας λένε και οι πηγές.

Η κρήνη της Κασταλίας, στους Δελφούς, είχε μετατραπεί και αυτή σε ένα μικρό εκκλησάκι, που όμως προς έκπληξη των ευσεβών χριστιανών, χρειάστηκε να γκρεμιστεί από την αρχαιολογική σκαπάνη.

Στο μαντείο του Αχέροντα έχει ιδρυθεί βυζαντινός ναός και χριστιανικό νεκροταφείο, για να μολυνθεί η περιοχή, το οποίο όμως μεταφέρθηκε κατα τις ανασκαφές, ενώ η μονή και η εκκλησία διατηρήθηκαν.

Στο Νεκρομαντείο Ταινάρου, θα δούμε σήμερα τον ναό του Ασωμάτου. Αν παρατηρήσουμε καλύτερα θα δούμε πως είναι χτισμένος με τα οικοδομικά υλικά κάποιου αρχαίου κτίσματος, τα οποία σαφώς προδίδουν την ύπαρξη ιερού αρχαίου, που δεν ήταν άλλος από τον ναό του Ποσειδώνα, όπως μας λένε και οι πηγές.

Η κρήνη της Κασταλίας, στους Δελφούς, είχε μετατραπεί και αυτή σε ένα μικρό εκκλησάκι, που όμως προς έκπληξη των ευσεβών χριστιανών, χρειάστηκε να γκρεμιστεί από την αρχαιολογική σκαπάνη.

Στο Νεκρομαντείο Ταινάρου, θα δούμε σήμερα τον ναό του Ασωμάτου. Αν παρατηρήσουμε καλύτερα θα δούμε πως είναι χτισμένος με τα οικοδομικά υλικά κάποιου αρχαίου κτίσματος, τα οποία σαφώς προδίδουν την ύπαρξη ιερού αρχαίου, που δεν ήταν άλλος από τον ναό του Ποσειδώνα, όπως μας λένε και οι πηγές.

Η κρήνη της Κασταλίας, στους Δελφούς, είχε μετατραπεί και αυτή σε ένα μικρό εκκλησάκι, που όμως προς έκπληξη των ευσεβών χριστιανών, χρειάστηκε να γκρεμιστεί από την αρχαιολογική σκαπάνη.

Η κρήνη της Κασταλίας, στους Δελφούς, είχε μετατραπεί και αυτή σε ένα μικρό εκκλησάκι, που όμως προς έκπληξη των ευσεβών χριστιανών, χρειάστηκε να γκρεμιστεί από την αρχαιολογική σκαπάνη.

Ο παλαιός ναός του Αγ. Ανδρέα προστάτη της Πάτρας, είναι χτισμένος επάνω σε ολόκληρο το μαντείο της Δήμητρας και της θεάς Γης. Το νερό της πηγής στα τότε χρόνια θεωρούνταν αλάθητο στην διάγνωση των νόσων, σήμερα θεωρείται «αγίασμα»

Στο μαντείο Δειραδιώτου Απόλλωνος, είχε και εκεί ο βωμός καλυφθεί με χριστιανική εκκλησία, της οποίας υπάρχουν ερείπια σήμερα.

Στο μαντείο Διδύμων ή αλλιώς Μαντείο των Βραγχιδών, κοντά στη Μίλητο, υπάρχει η χριστιανική εκκλησία στο όνομα του Ιωάννη του Θεολόγου.

Δίπλα στο μαντείο Πτώου Απόλλωνος, έχει χτιστεί η χριστιανική Μονή της Οσίας Πελαγίας.

Και η καταγραφή των εκκλησιών που έχουν χτιστεί επάνω σε μαντεία, αρχαίους ναούς και ιερά δεν τελειώνει.

Στο μαντείο Δειραδιώτου Απόλλωνος, είχε και εκεί ο βωμός καλυφθεί με χριστιανική εκκλησία, της οποίας υπάρχουν ερείπια σήμερα.

Στο μαντείο Διδύμων ή αλλιώς Μαντείο των Βραγχιδών, κοντά στη Μίλητο, υπάρχει η χριστιανική εκκλησία στο όνομα του Ιωάννη του Θεολόγου.

Δίπλα στο μαντείο Πτώου Απόλλωνος, έχει χτιστεί η χριστιανική Μονή της Οσίας Πελαγίας.

Και η καταγραφή των εκκλησιών που έχουν χτιστεί επάνω σε μαντεία, αρχαίους ναούς και ιερά δεν τελειώνει.

Στο μαντείο Διδύμων ή αλλιώς Μαντείο των Βραγχιδών, κοντά στη Μίλητο, υπάρχει η χριστιανική εκκλησία στο όνομα του Ιωάννη του Θεολόγου.

Δίπλα στο μαντείο Πτώου Απόλλωνος, έχει χτιστεί η χριστιανική Μονή της Οσίας Πελαγίας.

Και η καταγραφή των εκκλησιών που έχουν χτιστεί επάνω σε μαντεία, αρχαίους ναούς και ιερά δεν τελειώνει.

Δίπλα στο μαντείο Πτώου Απόλλωνος, έχει χτιστεί η χριστιανική Μονή της Οσίας Πελαγίας.

Και η καταγραφή των εκκλησιών που έχουν χτιστεί επάνω σε μαντεία, αρχαίους ναούς και ιερά δεν τελειώνει.

Και η καταγραφή των εκκλησιών που έχουν χτιστεί επάνω σε μαντεία, αρχαίους ναούς και ιερά δεν τελειώνει.

Στην γενέτειρα πατρίδα του Πυθαγόρα, στην Σάμο και κοντά στο Πυθαγόρειο υπάρχει ένα σπήλαιο που πριν ακόμα από την εποχή του φιλόσοφου λειτουργούσε ως Μαντείο από την βαθύτατη αρχαιότητα. Η ιέρεια που χρησμοδοτούσε ταυτίζεται με την Ιεροφίλη των Δελφών. Σήμερα στον χώρο αυτό υπάρχει η εκκλησία Παναγία η Σπηλιανή, η Καληαρμένισσα, ενώ έξω από το σπήλαιο και κολλητά στην είσοδό του υπάρχει μία ακόμα εκκλησία του Αγ. Γεωργίου, λες και υπήρχε ιδιαίτερος λόγος να εξασφαλιστεί με δύο χριστιανικούς ναούς ο «εξαγνισμός» του χώρου.

Τον χώρο του μαντείο Ισμηνίου Απόλλωνος, μολύνει σήμερα το κοιμητήριο του Αγ. Λουκά.

Το ίδιο συμβαίνει και στο Μαντείο Αμφικλείας από το παρακείμενο κοιμητήριο.

Στον Πειραιά και στο Αρχαιολογικό του Μουσείο μπορείτα να βρείτα τα Μεγαλύτερα Ορυχάλκινα Αγάλματα στον Κόσμο του Απόλλωνος της Αρτέμιδος και της Αθηνάς τα οποία βρέθηκαν στο Ναό του Σωτήρος Διός οπου εκει επάνω κτίστηκε η σημερινή εκκλησία του Αγιου Σπυρίδωνα στον Πειραιά ο οποιος είναι και ο πολυούχος της Πόλης, και στον Ναό της Σωτήρος Αθηνάς όπου εκεί επάνω κτίστηκε η σημερινή Αγία Τριάδα στον Πειραιά.

Ο Απόλλωνας του Πειραιά, ύψους 1,95, είναι ο μοναδικός σωζόμενος χάλκινος κούρος και συγχρόνως το αρχαιότερο ελληνικό χυτό άγαλμα. Στο εσωτερικό του βρέθηκαν τμήματα του πήλινου πυρήνα και του σιδερένιου σκελετού δίνοντάς μας εξαιρετικές πληροφορίες για τη δημιουργία του έργου. Ο θεός αναγνωρίζεται από τα εξωτερικά θεϊκά εμβλήματα, το τόξο και την φιάλη, ίχνη των οποίων διακρίνονται στα χέρια του αλλά και το ήθος της μορφής. Προβάλλει το δεξί πόδι σε αντίθεση προς το κανονικό σχήμα του κούρου, κάτι που οφείλεται πιθανώς στην παρουσία δίπλα του, της Λητούς και της Αρτέμιδος. Χρονολογικά ο Απόλλων βρίσκεται κοντά στο τέλος του 6ου αι. π.Χ. και είναι λίγο νεότερος από τον Κροίσο της Αναβύσσου. Η απουσία του γεμάτου αυτοπεποίθηση αρχαϊκού μειδιάματος προσδίδει μια ιδιαίτερη σοβαρότητα στην έκφραση του μακρόστενου, αυστηρού προσώπου. Η ελαφριά κλίση και στροφή προς τα δεξιά που διακρίνεται στην κόμμωση αλλά και στις ασυμμετρίες του προσώπου και του κορμού, δείχνουν τη συγκέντρωση της κίνησης και της προσοχής του θεού σε εκείνη την πλευρά, όπου αυτός κάνει σπονδές. Το ψηλό μέτωπο στέφουν, ως ιωνικό κιονόκρανο, δύο ζεύγη ελικωτών βοστρύχων .