ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ & ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ ότι διδάσκεται και στον Γιόγκα

ΤΗΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΝ ΠΡΟΣΚΑΛΩ ΤΗΝ ΣΥΖΥΓΟΝ ΤΟΥ ΖΗΝΟΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΓΕΝΝΗΣΕ ΤΑΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΥΣΑΣ.

ΜΑΚΑΡΙΑ ΘΕΑ, ΔΥΝΑΜΩΣΕ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΑΠΟΔΙΩΞΕ ΤΗΝ ΛΗΣΜΟΣΥΝΗ.

ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ Η ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ ΗΤΑΝ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΜΗΤΡΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝ.

ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΗ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΘΑ ΧΑΘΕΙ.

ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ Η ΜΝΗΜΗ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΤΕΚΝΩΝ ΤΗΣ ΗΡΑΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ.

ΣΤΙΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥΣ ΣΑΝ ΑΥΤΗ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ ΤΟΥ 1821 Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΜΝΗΣΗ, ΟΠΩΣ ΔΙΔΑΣΚΕ Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ.

Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΑΠΟΔΙΔΕΤΑΙ ΣΤΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΕ ΜΙΑ ΕΞΙΣΟΥ ΛΟΓΟΔΥΝΑΜΙΚΗ ΛΕΞΗ, ΤΗΝ ΘΥΜΗΣΗ.

Η ΘΥΜΗΣΗ ΠΑΡΑΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΗΡΙΚΗ ΛΕΞΗ «ΘΥΜΟΣ» ΠΟΥ ΘΑ ΠΕΙ «ΨΥΧΗ».

ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ «ΙΕΡΑ ΟΔΟ» ΤΗΣ ΕΝΘΥΜΗΣΕΩΣ-ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΛΑΒΟΥΜΕ ΕΘΝΙΚΗ ΜΥΗΣΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΕΝΝΑΙΕΣ

ΨΥΧΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΤΕΣΤΗΣΑΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ... ΝΕΟ ΕΛΛΗΝ

Άλλο Βροτός(ανθρωπόζωον), Άλλο Θνητός(άνθρωπος), και Άλλο Αθάνατος(Θείο Όν)

ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ

Μνημοσύνην καλέω, Ζηνός σύλλεκτρον, άνασσαν,

ή Μούσας τέκνωσ' ιεράς, οσίας, λιγυφώνους,

εκτός εούσα κακής λήθης βλαψίφρονος αιεί,

πάντα νόον συνέχουσα βροτών ψυχαίσι σύνοικον,

ευδύνατον κρατερόν θνητών αύξουσα λογισμόν,

ηδυτάτη, φιλάγρυπνος υπομνήσκουσά τε πάντα,

ών άν έκαστος αεί στέρνοις γνώμην κατ<ά>θηται,

ούτι παρεκβαίνουσ', επεγείρουσα φρένα πάσιν.

αλλά, μάκαιρα θεά, μύσταις μνήμην επέγειρε

ευιέρου τελετής, λήθην δ' από τών δ' απόπεμπε.

                  ……………………………………………

(Την Μνημοσύνην προσκαλώ, την συζυγον του Διός, την

βαοίλισσαν. ή οποία εγέννησε τας ιεράς Μούσας, τας οσίας, τάς

λιγυροφώνους πού έχει πάντοτε την

μνήμην της έξω από την κακίαν ή οποία βλάπτει τάς

φρενας καί συγκρατεί κάθε νουν των βροτών σύνοικον με τας

ψυχάς και αυξάνει τον δυνατόν και ισχυρόν λογισμόν των

ανθρώπων είναι γλυκύτατη, αγαπά την αγρυπνίαν υπενθυμίζει

τα πάντα περί των οποίων ο καθένας σχηματίζει πάντοτε

γνώμιν ούτε παρεκτρέπεται καί διεγείρει εις όλους την σκέψιν.

Αλλά μακαρία θεά, ξεσήκωσε την μνήμην εις τους

μύστας της ιεράς ταύτης τελετουργίας, και απόδιωξε από αυτούς την λησμοσύνη).

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ & ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ.

«Μη ύπνον μαλακοίσιν έπ΄όμασσι προσδέξασθαι,

Πριν των ημερινών έργων τρίς έκαστον επελθείν:

Πη παρέβην; Τι δ΄έρεξα; Τι μοι δέον ούκ ετελέσθη;

Αρξάμενος δ΄από πρώτου επέξιθι και μετέπειτα

Δειλά μεν εκπρήξας επιπλίσσεο, χρηστά δε τέρπευ».

ΑΠΟΔΟΣΗ:

«Στα βλέφαρα σου ο ύπνος να μην έλθη, πριν σταθμίσης εν έκαστον έργον εκείνης της ημέρας τρεις φοράς.

Τι παρέβην;  Τι έπραξα; Τι έπρεπε να πράξω και δεν το έπραξα;

Αρχόμενος δε από του πρώτου, εξέτασε αυτά μέχρι τέλους, και μετά ταύτα, τα κακώς πεπραγμένα να ψέγης (διορθώνεις) τον εαυτό σου, αν πάλι καλώς έπραξες, να τέρπεσαι (χαίρεσαι)».

(Ιεροκλέους «Χρυσά Έπη» στ. 40-45)

Εξασκηθείς ο πυθαγόρειος εις την πρωϊνην απομνημόνευσιν των λόγων και των πράξεων του, ευρίσκεται προ της νυκτερινής κατακλίσεως ενώπιον νέου παραγγέλματος. Δεν του επιτρέπεται να κλείσει τα βλέφαρα του, εάν προηγουμένως δεν προβή εις την λεπτομερή εξέτασιν, και όχι απλήν επισκόπησιν, των πραξεών του.

ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΑΥΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ Η ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΣΙΣ, ΑΛΛΑ Η ΑΥΤΟΚΑΘΑΡΣΙΣ.

                                                ◊

ΓΑΙΑ + ΟΥΡΑΝΟΣ è ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ + ΡΕΑ + ΚΡΟΝΟΣ. 

ΡΕΑ + ΚΡΟΝΟΣ è ΖΕΥΣ.

ΖΕΥΣ + ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ è ΜΟΥΣΕΣ-ΜΥΗΣΕΙΣ.

Με την ροη (ΡΕΑ) του χρόνου (ΚΡΟΝΟΣ) η μνημοσύνη (ΜΝΗΜΗ) και ο Ζευς (ΝΟΥΣ), αφυπνίζουν την ΝΟΗΣΗ μας  με τον ορθό τρόπο της προσεγγίσεως μας της λογικής, της ευθυκρισίας και της φρονήσεως.

Η γέννηση των Μουσών/Μυήσεων θα έλθη μετά από συνεύρεση της Μνημοσύνης και του Διός,  εφόσον εις τον ύμνο της Μνημοσύνης νόηση (λογική) και συναίσθημα (στέρνο) πρέπει να διεγείρονται, εξισορροπημένα και εν συνδυασμό.

Ο ύμνος ολοκληρώνεται με την νέα επίκληση προς την θεά, όπως επιτρέπει από τους Μύστες κατά την διάρκεια των ιερών τελετών να αποτυπώνουν την θεια Μυσταγωγία, απομακρύνοντας την λήθη εξ΄αυτών. Ο Ύμνος θα φέρει δειλά σε επαφή τον Μύστη με τις Μούσες/Μυήσεις.    

 Επαναλαμβάνεται ότι η παρέμβαση της μνήμης είναι καθοριστικής σημασίας εις την αυτοκριτική δια την κάθαρση και το «εαυτόν γνώναι». Το δικαστήριο της ψυχής οφείλει να είναι λεπτολόγο και συγκεκριμένο ια την ορθή, συνεπή και δίκαια εκκαθάριση των ¨λογαριασμών¨.

Η κάθαρσις δεν θα φέρει την επιθυμητήν ηρεμίαν εις την ψυχήν, εάν δεν αποδοθή δικαιοσύνη. 

                                                      ◊            

            ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ

Μνημοσύνην καλέω, Ζηνός σύλλεκτρον, άνασσαν,

ή Μούσας τέκνωσ' ιεράς, οσίας, λιγυφώνους,

εκτός εούσα κακής λήθης βλαψίφρονος αιεί,

πάντα νόον συνέχουσα βροτών ψυχαίσι σύνοικον,

ευδύνατον κρατερόν θνητών αύξουσα λογισμόν,

ηδυτάτη, φιλάγρυπνος υπομνήσκουσά τε πάντα,

ών άν έκαστος αεί στέρνοις γνώμην κατ<ά>θηται,

ούτι παρεκβαίνουσ', επεγείρουσα φρένα πάσιν.

αλλά, μάκαιρα θεά, μύσταις μνήμην επέγειρε

ευιέρου τελετής, λήθην δ' από τών δ' απόπεμπε.

                  ……………………………………………

(Την Μνημοσύνην προσκαλώ, την συζυγον του Διός, την

βαοίλισσαν. ή οποία εγέννησε τας ιεράς Μούσας, τας οσίας, τάς

λιγυροφώνους πού έχει πάντοτε την

μνήμην της έξω από την κακίαν ή οποία βλάπτει τάς

φρενας καί συγκρατεί κάθε νουν των βροτών σύνοικον με τας

ψυχάς και αυξάνει τον δυνατόν και ισχυρόν λογισμόν των

ανθρώπων είναι γλυκύτατη, αγαπά την αγρυπνίαν υπενθυμίζει

τα πάντα περί των οποίων ο καθένας σχηματίζει πάντοτε

γνώμιν ούτε παρεκτρέπεται καί διεγείρει εις όλους την σκέψιν.

Αλλά μακαρία θεά, ξεσήκωσε την μνήμην εις τους

μύστας της ιεράς ταύτης τελετουργίας, και απόδιωξε από αυτούς την λησμοσύνη).

                                             

«Ο κριτικός έλεγχος του εαυτού, ως είπεν ο πλάτων εις τον διαλογον ¨Σοφιστής¨, είναι σπουδαιότερος καθαρμος».

                                        

«…Κράτειν δ΄ειθίζεο τώνδε:

Γάστρος μεν πρώτιστα και ύπνου, λαγνείας τε και θυμού»

ΑΠΟΔΟΣΗ:

(…Να συνηθίζεις να συγκρατής τον εαυτόν σου από τα ακόλουθα:

Της κοιλίας μεν πρώτιστα και του ύπνου, της λαγνείας και του θυμού).

                                                      ◊

Ο Πυθαγόρειος συγκρατεί δια της συνήθειας τα πάθη του. Η διατροφική αντίληψη του ανθρώπου πρέπει να κατευθύνεται κατά κύριο λόγο στην συγκράτηση της ποσότητας. Λίγη τροφή, τόση όση να μην φτάνει ο άνθρωπος στον κορεσμό.

Σώμα υπέρβαρο ή ακόμη σοβαρότερο, παχύσαρκο, καθίσταται τροχοπέδη στην ψυχονοητική μας άνοδο. Το βάρος του άλογου σώματος παρασυρόμενο προς την Γη, συμπαρασύρει και το λογικό στην πτώση.

¨…αναβάλετε για αργότερα τον υλικό πειρασμό της τροφής, ξεγελάστε το ύπουλο σώμα, υποσχόμενοι συνεχώς ότι θα το ικανοποιήσετε. Το αργότερο θα είναι όλο και αργότερο, φροντίζοντας να απασχολείτε τον εαυτό σας με κάτι χρησιμότερο¨.  

                                             ◊ 

Σε αυτήν την προκαταρτική φάση η οποία προηγείται του Ελληνικού διαλογισμού, η πειθαρχία είναι απαραίτητος σύντροφος της ψυχής, όσον και αν αυτή είναι ταλαιπωρημένη από την κόπωσιν της ημέρας. Συχνά όμως η ανεκπαίδευτος ψυχή συμβαίνει να προσποιήται ότι νυστάζει, προκειμένου να αποφύγη τον ενοχλητικόν δικαστήν.

                                             ◊

Αί λεπτοφυείς οντότητες ή ο «Δαίμων» της ψυχής, είναι τώρα εις θέσιν να έλθουν εις επικοινωνίαν και να την βοηθήσουν εφ΄όσον αυτή ανεγνώρισεν και μεταννόησεν (μετα εντός της εννόησεν) τας συνέπειας των «παθών» της. Δύσκολον να τα επαναλάβη, εφ΄όσον αποκεκαθαρμένη, ήλθεν εις επαφήν με ανώτερα όντα κατά την διάρκεια του ύπνου, και  έλαβε τας απαντήσεις εις τα ερωτηματικά και αδιέξοδα καθημερινά της προβλήματα.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ – ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ», ΑΛΤΑΝΗ.

                                            ◊                   

        ...Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΥΜΝΟΥ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ Η ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗΣ ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΜΑΣ, ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΟΥΝ ΤΗΝ ΚΥΤΤΑΡΙΚΗ ΜΑΣ ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΞΑΓΝΙΖΟΥΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΒΑΘΙΕΣ ΜΥΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ. Ο ΑΠΩΤΑΤΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΚΛΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΝΑ ΕΞΑΣΚΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΜΑΣ ΖΩΗ,  ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ «ΠΟΤΙΣΟΥΜΕ» ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΜΕ ΑΛΗΘΙΝΗ ΓΝΩΣΗ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΣΩΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑ ΠΙΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΗΓΗ (ΠΥΛΗ) ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΟΔΕΥΣΕΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ. ΕΚΕΙ ΟΜΩΣ ΘΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ ΔΥΟ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΝΑ ΠΕΙ:

«Γης παις ειμί και ουρανού αστερόεντος, αυτάρ εμοί γένος ουράνιον. τόδε δ’ ίστε και αυτοί. Διψίη δ’ ειμί αύη και απόλλυμαι. Αλλά δότ’ αίψα ψυχρόν ύδωρ προρρέον της Μνημοσύνης από λίμνης».

(Της Γης παιδί είμαι και του έναστρου Ουρανού• το γένος μου είναι βεβαίως ουράνιο. Αυτό το γνωρίζετε και οι ίδιοι. Φλέγομαι από την δίψα μου και χάνομαι• δώστε μου γρήγορα κρύο νερό που αναβρύζει από της Μνημοσύνης την λίμνη).  

……Και αυτοί θα σου δώσουν να πιής από την ιερή κρήνη

Και τότε μαζί με τους άλλους ήρωες θα βασιλεύης...».

πηγή: ΑΝΑΞ ΑΥΤΟΝ