Ήρας=αιθέρος=ήρως=ψυχή

‘Ο έρωτας και το πάθος  δύο τιτάνων θεών  όταν 

  με τα φτερά της επιθυμίας  συναντώνται  πετώντας

σε σύννεφο  βροχής  χρυσό

ΌΤΑΝ Ο ΖΕΥΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΗΝ ΗΡΑ , ο ΝΟΥΣ μετά από πολλές Ερωτικές ενώσεις και πολλά παιδιά ενώθηκε με την ΨΥΧΗ, ο έρωτας τους υπήρξε κεραυνοβόλος και θυελλώδης ο δε γάμος τους έγινε με θεϊκή λαμπρότητα .

Ο Ζεύς , μας λέει ο Oμηρος στην Ιλιάδα, συνάντησε την Ήρα στα ανάκτορα της Ίδης στην Κρήτη και την αγάπησε. Η ένωσή τους έγινε κάποια άνοιξη στην Σάμο, όπου υπήρχε παμμέγιστος ναός της Θεάς, στο σημείο που ακόμη και σήμερα λέγεται Ηραίον .Τη ζήτησε σε γάμο ενώ εκείνη τον απέκρουσε με περηφάνια. Τρελός από έρωτα ο Ζήνα δεν παραιτήθηκε από τους σκοπούς του και μια βροχερή, χειμωνιάτικη μέρα, καθώς η θεά περπατούσε στο δάσος, μεταμορφώθηκε σε κούκο, που έπεσε στα πόδια της ανυποψίαστης Ήρας. Η θεά το λυπήθηκε ,το πήρε στην αγκαλιά της και το χάιδεψε Τότε ο Άναξ θεών και ανθρώπων πήρε την πραγματική του μορφή. Μεγαλόπρεπος, επιβλητικός, πανίσχυρος και ακαταμάχητος, εξουδετέρωσε και τις τελευταίες ικμάδες αντίστασης της θεάς, που έγινε για πάντα δική του, αφού πρώτα εξασφάλισε την “υπόσχεση γάμου» .Η συζυγική τους ζωή τρικυμιώδης και πολυτάραχη, με αλλεπάλληλες εκρήξεις οργής και ζήλιας της θεάς και με συχνούς καβγάδες ανάμεσα στο θεϊκό ζευγάρι.

Πιστή και αφοσιωμένη, τρυφερή αλλά και η δυναμική και πολυμήχανη, εριστική και ολίγον γκρινιάρα, καταπιεστική και ζηλόφθονη, παθιασμένη και εκδικητική αδάμαστη και αγέρωχη σύζυγος, σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της ,μάχεται, αγωνίζεται απεγνωσμένα για ότι δικαιωματικά της ανήκει, για το αντικείμενο του πόθου της.

Από την άλλη βλέπουμε τον νεφεληγερέτη, αστραποβόλο και κεραυνοβόλο Δία, να καταφεύγει σε τεχνάσματα και μηχανορραφίες για να αποφύγει της θυελλώδεις εκρήξεις της οργής της και παρόλα αυτά δεν ανεχόταν κανέναν να ερωτοτροπεί με την πανέμορφη σύζυγό του Ήρα.

Ο Ζεύς μέσα από τους ομηρικούς στίχους, δήλωνε ότι περιφρονούσε την οργή και την γκρίνια της και της ζητούσε, επίμονα, υποταγή, ενώ δεν δίστασε να κάνει κάποτε πράξεις τις απειλές του, όταν, δεμένη χειροπόδαρα, την κρέμασε ανάμεσα στον αιθέρα και στα σύννεφα. Ο Ήφαιστος έτρεξε να την βοηθήσει και την ξεκρέμασε από τα σύννεφα, αλλά μόλις το έμαθε ο Δίας τον κατακρήμνισε και θα κατρακυλούσε αιώνια αν δεν τον μάζευε η Θέτις.

Στις μεγάλες τους αντιπαραθέσεις κατορθώνει να πάρει με το μέρος της την Αθηνά και τον Ποσειδώνα. Όταν η θεά αποφάσισε να εγκαταλείψει για πάντα τη “συζυγική κλίνη ο Δίας ένιωσε την επιθυμία του να ξαναφουντώνει για εκείνη και μηχανεύτηκε ένα τέχνασμα για να τη φέρει πάλι κοντά του, διαδίδοντας ότι θα παντρευτεί μια πανέμορφη νύμφη. Η Ήρα, τυφλωμένη από τη ζήλια της, όρμησε με μίσος στη νέα αντίζηλή της, που ήταν ένα ξόανο ντυμένο στα λευκά και της πέταξε τα πέπλα. Στη θέα όμως του ξόανου, ξέσπασε σε γέλια ενώ έπεσε με λαχτάρα στην αγκαλιά του αγαπημένου της, με την αγάπη της αναζωπυρωμένη.

Η Ήρα αγαπήθηκε, λατρεύτηκε και τιμήθηκε από τους Έλληνες, στη ψυχή των οποίων, η αγέρωχη αυτή γυναικεία παρουσία, ήταν απόλυτα δικαιωμένη. Αν και δεν ήταν γνωστή σαν πολεμική θεά, στάθηκε στο πλευρό των Ελλήνων κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου

Συχνά η Ήρα περιγραφόταν ή απεικονιζόταν κρατώντας κάποιο σκήπτρο ως σύμβολο κυριαρχίας ή έχοντας στα χέρια της ρόδι (σύμβολο γονιμότητας). Άλλα γνωστά σύμβολα της Ήρας ήταν το παγώνι, ο κούκος που συμβολίζει τον ερχομό της άνοιξης και είναι το έμβλημα της σοφίας της δείχνοντας πόσο πολύτιμες είναι οι συμβουλές της . Υπήρχε στην κορυφή του σκήπτρου που κρατούσε η θεά στο άγαλμά της στο Ηραίο του Άργους, αποτελούσε και το σύμβολο του έρωτα του Δία γι’ αυτή, επειδή, με τη μορφή του κούκου την κατέκτησε. Θεωρείται και θεά των τοκετών λόγω της κόρης της Ειλείθυιας. Ο Παυσανίας μας λέει σχετικά : «Προβάλλονται για το σύμβολο αυτό λόγοι μυστικοί, που εγώ θέλω ν’ αποσιωπήσω». . Κυριότερο ζώο από τα αφιερωμένα στην Ήρα είναι το παγώνι, που το λαμπρό του φτέρωμα συμβολίζει τον έναστρο ουρανό.

Το όνομα της Ήρας σημαίνει Ουράνια Δόξα, το Κλέος , και είναι η αδιαφιλονίκητη θεά της Αίγας. Τιμάται ιδιαίτερα στα υψώματα και τις κορυφές των βουνών και προσονομάζεται Ακραία Θεά. Ως βασίλισσα του Ουρανού επιβλέπει , ελέγχει και καθιερώνει τις κινήσεις των Αστέρων και των Αστερισμών.

Η θέση της είναι πάντα δίπλα στον Δία, στις συνελεύσεις κάθεται σε χρυσό θρόνο και κατά την είσοδό της όλοι σηκώνονται και υποκλίνονται

Προς τιμήν της Ήρας γίνονταν γιορτές σε πολλές πόλεις της αρχαίας Ελλάδας και ονομάζονταν Ηραία, στην Κνωσό της Κρήτης, στην Μυτιλήνη, στον Ακράγαντα , Συρακούσες, Κρότωνα. Η λατρεία της Ήρας περιείχε μία βαθειά διδασκαλία και ιδιαίτερη μύηση, καθώς η Ηραική μύηση ήταν η πιο αρχαία και η πιο περιεκτική. Οι ναοί προς τιμήν της είχαν το όνομα Ηραίον .Τα λαμπρότερα Ηραία γίνονταν στο Άργος, τη Σάμο ,όπου μυήθηκε ο Σάμιος νεαρός τότε Πυθαγόρας και στην Ολυμπία

Τα μεγάλα Μυστήρια της Ήρας γινόταν στην Κρήτη , και στην Περαχώρα στην περιοχή του Λουτρακίου, εκεί όπου κάποτε στο βυθισμένο τώρα Ηραίο είχαν προσέλθει όλοι οι μεγάλοι Νόες της Ελλάδος για να μάθουν την εσωτερική Αλήθεια. Η ιστορία της χερσονήσου της Περαχώρας είναι συνδεδεμένη με το ναό της Ήρας Ακραίας , τότε η περιοχή που είχε τ’ όνομα “Πείραιον ή Πειραίον, και περίοδος ακμής του ιερού χρονολογείται τον 7ο και 6ο αιώνα Π.Ε.

Μια από τις πόλεις που αγαπά ιδιαίτερα η Ήρα είναι το Άργος, όπου τελούνταν οι τρεις περιφημότερες προς τιμήν της γιορτές και τελετές, που κατά την παράδοση είχαν θεσπιστεί από τον Λυγκέα, το γαμπρό του Δαναού και θέσπισε αγώνες προς τιμή της .
Πριν από τους αγώνες γίνονταν θυσίες ταύρων από ιέρεια που πήγαινε στο ναό πάνω σε άμαξα που τη έσερναν βόδια λευκά. Ύστερα ακολουθούσε λιτανεία και μετά οι αγώνες εκ των οποίων ο πιο ξακουστός ήταν «ο δρόμος με τις ασπίδες» κι ήταν έφιπποι όσοι παίρνανε μέρος στον αγώνα αυτόν, τρέχοντας μ’ όση μεγαλύτερη ταχύτητα μπορούσαν καρφώνοντας το δόρυ τους σε μιαν ασπίδα κρεμασμένη από ακόντιο καρφωμένο στο έδαφος. Κι ο νικητής είχε για έπαθλο στεφάνι από μυρσίνη και ασπίδα.
Το «Ηραίο» του Άργους ήταν ένα από τα αρχαιότερα ιερά της Ελλάδος.

Κατά μια παράδοση που αναφέρει ο Παυσανίας, η Ήρα και ο Ποσειδώνας φιλονίκησαν κάποτε για την κατοχή της Αργολίδας .Την διαφορά τους την έλυσε ο Φορωνέας, με τον Κηφισό και τον Ίναχο, που έβγαλαν απόφαση υπέρ της Ήρας. Ο Φορωνέας είχε ιδρύσει τον πρώτο ναό από τους αφιερωμένους στην Ήρα, όπου υπήρχαν πολλά αγάλματα, καθώς επίσης και μια στήλη από πέτρα, που τις εορτάσιμες μέρες τη στολίζανε με ταινίες και κρόσια και πολλά ξύλινα αγάλματα, που από αυτά ένα ήταν από ξύλο αγραπιδιάς.

Στο ναό αυτό το «Ηραίο» του Άργους, υπήρχε και ένα περίφημο άγαλμα της θεάς, το ίδιο φημισμένο με το άγαλμα του Δία στην Ολυμπία, έργο του Πολύκλειτου που έδωσε το σωστό πρόσωπο και σώμα της θεάς, μεταδίδοντας έτσι το μεγαλείο της αλλά και την αγάπη που έτρεφε ο Ελληνικός κόσμος στο πρόσωπό της.

Ο Παυσανίας περιγράφει το άγαλμα : « Το δε άγαλμα της Ηρας, επί θρόνου κάθηται μεγέθει μέγα, χρυσού μεν και ελέφαντος, έπεστι δε ο στέφανος χάριτας έχων και ώρας επειργασμένας, και των χειρών τη μεν καρπόν φέρει ροιάς, τη δε σκήπτρον κοκκυγα δε επί τω σκήπτρω καθήσθαι.»

«Η θεά καθόταν σε θρόνο από ελεφαντόδοντο και χρυσό. Στο διάδημά της ήταν χαραγμένες οι Χάριτες και οι Ώρες, στο ένα της χέρι κρατάει το σκήπτρο και στο άλλο ένα ρόδι.» Χρυσελεφάντινο ήταν το άγαλμα αυτό της Ήρας, όπως και το άγαλμα της Ήβης, έργο του Ναυκύδη, μαθητή του Πολυκλείτου, τοποθετημένο δίπλα στο άγαλμα της μητέρας της.
Άλλες πόλεις που είχαν φημισμένους ναούς της Ήρας, ήταν οι Μυκήνες, η Τίρυνθα, η Σπάρτη, η Ολυμπία και το Ναύπλιο. Όταν καταστράφηκε η Τίρυνθα, το αρχαιότερο ξύλινο άγαλμα της Ήρας που βρισκόταν στο ναό της μεταφέρθηκε στο Ηραίο του Άργους. Στο δε Ναύπλιο υπήρχε η παράδοση πως η θεά Ήρα λουζόταν κάθε χρόνο στον Κάναθο, πηγή που το νερό της, της ξανάδινε την παρθενία της.
Το Ηραίο της Ολυμπίας περιείχε πολλά καλλιτεχνήματα, μεταξύ των οποίων σπουδαιότερη ήταν η λάρνακα του Κύψελου. Κι έχουμε αρκετά λεπτομερειακή περιγραφή από τον Παυσανία: ήταν από ξύλο κέδρου και στολισμένη με μικρές παραστάσεις από ελεφαντόδοντο ή από χρυσό κι άλλες χαραγμένες στο ίδιο το ξύλο, που αναπαράσταιναν, στις πλευρές, σκηνές από την μυθολογία.
Εδώ βρισκόταν ένα από τα σπουδαιότερα αριστουργήματα της ελληνικής γλυπτικής, ο Ερμής του Πραξιτέλη.
Ο ναός της Ήρας στην Κόρινθο βρισκόταν έξω απ’ την πόλη, σ’ ένα ακρωτήρι. Είχαν εξιλεωτικό χαρακτήρα οι τελετές που τελούνταν κάθε χρόνο σ’ αυτόν, συνδεόμενες με το μύθο της Μήδειας – μ’ εκείνη την εκδοχή που είχε αφήσει για ασφάλεια στο ιερό της θεάς τα παιδιά της.
Είναι ο μόνος ναός της θεάς που είχε Μαντείο. Το μόνο που γνωρίζουμε σχετικά μ’ αυτό είναι πως η θεά Ήρα «ήταν πολύ επιβλητική, πάρα πολύ επιφυλακτική, ώστε πολύ δύσκολα μπορούσε κανείς να εισακουστεί απ’ αυτή».
Στο Ηραίο της Μαντινείας υπήρχε και ένα άγαλμα της θεάς του Πραξιτέλη

Στην Αθήνα, υπήρχε ναός της Ήρας στο δρόμο προς το Φάληρο. Στην Αττική της είχαν αφιερώσει το μήνα Γαμηλίωνα ( 15 Ιανουαρίου-!5 Φεβρουαρίου), που κατά τη διάρκειά του τελούνταν οι περισσότεροι γάμοι.

Στις Πλαταιές γιόρταζαν τα «Δαίδαλα», που, καθώς έλεγαν, ιδρύθηκε από την ίδια την Ήρα, που πήραν τ’ όνομά τους από τη λιτανεία και περιφορά κατά την γιορτή αυτή ξύλινου ομοιώματος της παρθένας Δαιδάλης, σ’ ανάμνηση μιας περιπέτειας της θεάς. Κι ήταν τα «Δαίδαλα» τα Μικρά, κάθε εξαετία και τα Μεγάλα, κάθε εξήντα χρόνια με συμμετοχή όλων των πόλεων της Βοιωτίας.
Στην Εύβοια, τιμούσαν την Ήρα όπου κατά την παράδοση είχε ανατραφεί από την τροφό της Μάκριδα κι όπου την είχε σαγηνεύσει ο Δίας, μεταμορφωμένος σε κούκο.
Επίσης λάτρευαν τη θεά στη Θράκη και σε μερικά νησιά του Αιγαίου, στη δε Σάμο βρισκόταν ο μεγαλύτερος από τους αφιερωμένους στην Ήρα ναούς, που, καθώς έλεγαν είχε χτιστεί από τους Αργοναύτες.
Το αρχαιότερο σύμβολο της θεάς ήταν μια απλή σανίδα, που αντικαταστάθηκε αργότερα από ένα ξύλινο ομοίωμα λιγότερο άτεχνο.
Οι Σάμιοι ισχυρίζονταν ότι η Ήρα γεννήθηκε στο νησί τους στην όχθη του ποταμού Ιμβράσου, κάτω από μία Λυγαριά, την στιγμή που ο Ήλιος βγαίνει να φωτίσει τον κόσμο και να δώσει χαρά στους ανθρώπους. Στις ετήσιες γιορτές τους παίρνανε μέρος όλοι οι κάτοικοι για να τιμήσουν τη γέννησή της. Μετέφεραν το άγαλμα της θεάς στις όχθες του Ίμβρασου ποταμού και το έκρυβαν κάτω από μια οξιά κι εκεί το αναζητούσαν ύστερα οι Σάμιοι σε μεγάλη πομπή και με κάθε επισημότητα , ήσυχοι πια με την επιστροφή της γιατί την αγαπούσαν και ήλπιζαν σε αυτή. Σε αυτή την ετήσια γιορτή της, γινόταν μεγάλη παρέλαση νέων . Στην Σάμο η θεά φέρνει το όνομα Οπλοσμία, καθώς και στην Ιλιδα.

Την Ήρα την τιμούσαν και στη Μεγάλη Ελλάδα, ιδιαίτερα στην Σικελία, όπου στις Συρακούσες, στον Ακράγαντα και τη Σελινούντα είχαν χτίσει οι κάτοικοι ναούς προς τιμήν της.

Από το γάμο της Ήρας και του Δία γεννήθηκαν ο Άρης ,η Ήβη και η Ειλείθυια. Η Ήβη που προκύπτει από τον γάμο Ψυχής και Νου , σαν ειδική δότρια της Αμβροσίας και σαν συντηρητής των νιάτων, προσωποποίηση της αιώνιας νεότητας, η αιώνια Άνοιξη, η ανανεώνουσα τα πάντα, ανέλαβε και άλλα έργα αργότερα. Ήταν μέλος της χορευτικής ομάδας του Ολύμπου, μαζί με τον Γανυμήδη, τις Χάριτες, τις Ώρες, την Αρμονία, την Αφροδίτη και ίσως και την Άρτεμη. Το χορό συνόδευαν με μουσική οι Μούσες και ο Απόλλωνας με τη λύρα του

H Ήβη κόρη του Ιερού Ζευγαριού σύμβολο της νιότης, της ζωντάνιας, της ορμής και της ομορφιάς αυτής της ηλικίας του ανθρώπου είχε αναλάβει να προσφέρει στους θεούς νέκταρ και αμβροσία. Η αμβροσία ήταν η τροφή που τους διατηρούσε πάντα νέους και τους προφύλαγε από τη φθορά του χρόνου.

Αιώνια νεότητα συνοδεύει την ψυχή, η οποία επαξίως έφερε σε αρμονική λειτουργία τον συναισθηματικό της κόσμο μετά του νοητού. Η σύνδεση των αθανάτων μετά των θνητών επιτεύχθηκε με τον γάμο της Ήβης με τον εκπρόσωπο της θνητής ανθρωπότητας Ηρακλή.

Η Ήβη αποτέλεσε και την επισφράγιση της συμφιλίωσης της Ήρας και του Ηρακλή. Όταν ο ήρωας έγινε δεκτός ως μέλος των θεών του Ολύμπου, εκείνη τον αρραβωνιάστηκε και έπειτα τον παντρεύτηκε. Από το γάμο τους γεννήθηκαν δυο παιδιά, ο Αλεξιάρης και ο Ανίκητος. Επιπλέον, με το γάμο αυτόν ο Ηρακλής θα έμενε για πάντα νέος, μακριά από κάθε κακό, χάρη στην αμβροσία που του εξασφάλιζε η γυναίκα του. Λέγεται, μάλιστα, πως ο ανιψιός του Ηρακλή, ο Ιόλαος, μπόρεσε να ξαναβρεί τα πρώτα του νιάτα, χάρη στην Ήβη, έπειτα από μεσολάβηση του Ηρακλή.

Όμως χωρίς σθένος, το οποίο υπερασπίζεται το δίκαιο, αυτές οι ιδιότητες είναι άνευ αξίας και αποτελέσματος. Ο Άρης, αναγραμματισμός της μητέρας του Ήρας, είναι το «Έρκος Ολύμπου», ο «δικαιοτάτων αγός φωτών», σύμφωνα με τον Ορφικό ύμνο εις τον Άρη.. Ο Άρης είναι ο προασπίζων τα ειρηνικά έργα με το σθένος του και την πυγμή του και όχι ο καταστροφέας αυτών. Ο τελευταίος των Ορφικών Ύμνων κλείνει με την επιταγή της Δικαιοσύνης η οποία διέπει τον Σύμπαν, και την οποία προασπίζεται ο μέγας «χρυσεοπήληξ», ο φέρων χρυσήν περικεφαλαίαν, σύμβολο της προστασίας του αθάνατου σθένους, της κεφαλής του, δια την επικράτηση του Δικαίου, αρμοδιότητας του Άρη.

Άλλη κόρη της είναι η Ειλείθυια, μητέρα των ωδινών και των τοκετών, που βοηθά για την ανώδυνη γέννα. Η Ειλειθυία, τελευταίο τέκνο του ιερού ζεύγους είναι η αρωγός στους τοκετούς των θεών και των ανθρώπων, και είναι ο σύνδεσμος μεταξύ αοράτου και ορατού πεδίου, καθώς βοηθά να έλθουν στον αισθητό κόσμο οι ψυχές προς ενσάρκωση.

Η Ειλείθυια =ΕΛΕΥΣ (ΣΙΣ) ΘΕΙΑ, βοηθά στον τοκετό της Λήδας, όπως ορίζουν οι αρμοδιότητές της. Η Ήρα δεν συμπαρίσταται γιατί αρνείται να δεχτεί ότι άλλη θεά είναι σε θέση να προσφέρει στην εξελικτική κοσμική πορεία το ΦΩΣ. Διότι μπορεί η ΨΥΧΗ να είναι Αθάνατος και Αυτοκίνητος αλλά δεν είναι αυτόφωτος, είναι ετερόφωτος οπότε αδυνατεί να δώσει κάτι που δεν το κατέχει. Η Ηρα-Ψυχή γνωρίζοντας την Ανάγκη να γεννηθεί το ΦΩΣ-ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ , δεν αποτρέπει να κόρη της να προσφέρει τις υπηρεσίες της στην Λητώ.

Τον Ήφαιστο η Ήρα τον γέννησε μονάχη της και ως αντίκρισμα και αντίβαρο για τη γέννηση της Αθηνάς .Σύμφωνα με τον Ομηρικό ύμνο και τον Στησίχορο η Ήρα γέννησε τον φοβερό Τυφωέα, μάστιγα των θνητών ενώ σύμφωνα με τον Ησίοδο τον γέννησε η Γαία με την βοήθεια της Ήρας. Το αποκρουστικό θηρίο κατόρθωσε τελικά να εξοντώσει ο Δίας σε τρομερή μονομαχία .

Η Ήρα-Ψυχή είναι σύμμαχος του Ποσειδώνα, γεμάτη από φόβους και ανασφάλειες γι΄αυτό γεννά το μεγαλύτερο τέρας της Μυθολογίας τον Τυφώνα, καθώς επίσης εκτρέφει και ένα ακόμη τέρας την Λερναία Ύδρα.

Ζεύς ο Νους και Ήρα η καθολική ψυχή του κόσμου … «Ψυχοτρόφους αύρας θνητοίς παρέχουσα προσηνείς…. Χωρίς γαρ σέθεν ουδέν όλως ζωής φύσιν έγνω…» Παρέχεις εις τους ανθρώπους ήπιες αύρες που τρέφουν τας ψυχάς…διότι χωρίς εσένα κανένα γενικώς πλάσμα δεν γνωρίζει την φύσιν της ζωής…). Ο ορφικός ύμνος μας παραπέμπει στην Ήρα –ψυχή από την οποία προήλθαν τα πάντα, αφού είναι η ψυχή του κάθε μικροκοσμικού και μακροκοσμικού όντος. Ζεύς και Ήρα συγκροτούν τον γάμο τον ιερό των δύο Αρχών σε μία και μοναδική Ουσία, εντός του κόσμου, όπου τα πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν και μέσα στον οποίον μετέχουν όλα τα όντα.

Πριν από την Ήρα-Ψυχή ο Ζεύς-Νους είχε άλλες οκτώ συζύγους, η ένατη είναι η Ήρα. Ο αριθμός εννέα σύμφωνα με τον Όμηρο τον Πυθαγόρα αλλά και τον Ησίοδο έχει βαθειά σημασία και υποδηλώνει το τέλος ενός κύκλου και την έναρξη ενός νέου, την ολοκλήρωση ενός γεγονότος με μία καινούργια αρχή ή την επιστροφή στην πηγή. ΕΝ-ΝΕΑ ΕΝΙ ΝΕΑ ΠΑΛΑΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ.

Τα γεννηθέντα τέκνα του Διός από τις οκτώ Θέαινες προετοιμάζουν τον Παν-Συμπαντικό Νού για την τελική, οριστική και αμετάκλητο σύζευξη του Νού με την Συμπαντική Ψυχή της «Λοισθοτάτης» συζύγου Ήρας.

Η νοσταλγία της ψυχής για την μακρινή της πατρίδα την φέρει σε επαφή με τον Ουράνιο Θείο Διάκοσμο. Η Ψυχή επικοινωνεί με την πιο ψηλή κορυφή του Ολύμπου δια-μέσου του Ύμνου, και συντονίζεται με την επιθυμία της για την υψίστη κοινωνία. Μόνο με αυτόν τον τρόπο η ένθεος ψυχή καθίσταται δέκτης των αντίστοιχων ενεργοποιημένων ήχων, που αφουγκράζεται και εντυπώνει στο λογιστικό της μέρος.

Η ψυχή δεν καταδέχεται εμπορικές συναλλαγές με τους θεούς , ούτε ζητιανεύει, γι΄αυτό και θέλει να αναιρέσει τις προγραμματισμένες κατευθύνσεις που τις έχουν επιβάλλει εδώ και 2.000 χρόνια στην εποχή των Ιχθύων, εγκλωβίζοντας τον ανθρώπινο νού.

Οι ύμνοι και οι επικλήσεις που εκφέρει θέτουν σε παλμοδονητική ροή την φωνή των θνητών όντων με τους αστέρες, έτσι ώστε πομποί και δέκτες να ανταλλάσσουν ερωτικά τις ενέργειές τους, εκμηδενίζοντας τις αποστάσεις.

Τα φτερά του Έρωτα!

Της Ήρας και του Διός

οι μεταμορφώσεις και το παιγνίδι του φωτός