Savitri Devi - Η ΑΣΤΡΑΠΗ ΚΑΙ Ο ΗΛΙΟΣ

Savitri Devi «Η Αστραπή και ο Ήλιος»

Η Savitri Devi είναι μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες, μυστηριώδεις και πολυσχιδείς φυσιογνωμίες της Πανάριας ιδεολογικής κοινότητας. Ελληνίδα στην καταγωγή από την πλευρά του πατέρα της, Αγγλίδα από τη μητέρα της, μεγαλωμένη στη Γαλλία, και σύζυγος Ινδού βραχμάνου, η ζωή της καθορίστηκε από την αναζήτηση της Πατρίδας, τον επαναπροσδιορισμό της ευρωπαϊκής της ταυτότητας πέρα από τον ιουδαϊσμό και τον χριστιανισμό, την ανακάλυψη μιας ζωντανής άριας θρησκείας στην Ινδία, και εν τέλει την ταύτισή της με τον Εθνικοσοσιαλισμό και τη λατρεία στο πρόσωπο του Αδόλφου Χίτλερ. Η φιλοσοφική φαρέτρα της Devi περιλαμβάνει ιδέες οι οποίες γνωρίζουν στις μέρες μας νέο ενδιαφέρον και ανταπόκριση στους κύκλους του οικολογικού / πράσινου κινήματος, και η ίδια, προσωπική λατρεία ως πρόδρομος ενός νέου, δικαιότερου και ισορροπημένου κόσμου. Στο πλαίσιο αυτό, παρουσιάζουμε σήμερα αποσπάσματα από το έργο της «Η Αστραπή και ο Ήλιος».

Οι ιδέες

Οι ιδέες της Devi αποτελούν ένα αμάλγαμα Ελληνικής φιλοσοφίας, τευτονικών δοξασιών και ινδουιστικής πνευματικότητας. Έχοντας μελετήσει στο πανεπιστήμιο Βολταίρο και Καντ, Έλιοτ και Λεκόντ ντε Λίλ, Καϊρη και Ιουλιανό, η Devi σχηματοποιεί τα πιστεύω της σε μια ελκυστική στιχομυθία ρομαντισμού και μαχητικότητας, ρασιοναλισμού και εσωτερικής λατρείας, ενδεδυμένη μια μουσική αποθέωση της Ομορφιάς και της Νεότητας. Στη βάση της φιλοσοφίας της συναντούμε έναν φυλετικό μανιχαϊσμό βασισμένο στην αντίθεση του Αρείου με το Σημιτικό, του συλλογικού με το ατομικό, της αρμονίας με το χάος.
Το κέντρο του ενδιαφέροντός της είναι η αιώνια Τάξη της Φύσης, ο προαιώνιος Κόσμος της ύπαρξης του οποίου ο άνθρωπος αποτελεί μέρος και όχι το κέντρο. Η Devi καταδικάζει την κρεοφαγία, την εκμετάλλευση των ζώων, τις ταυρομαχίες, το κυνήγι, τη θανάτωση και το εμπόριο της σάρκας τους, ως ανάξια του ανθρώπινου Λογικού. Είναι επίσης ένθερμη φυλετιστής. Υποστηρίζει πως ο ρατσισμός είναι οικολογικά επιβεβλημένος προκειμένου να επιβιώσει η Φύση. Ως εκ τούτου απορρίπτει τον χριστιανικό γιουνιβερσαλισμό, και την τελεολογική του θεολογία, πέραν της ιουδαϊκής καταγωγής του, και υιοθετεί την κυκλική πορεία της Ιστορίας που ακολουθεί τον απόλυτο φυσικό νόμο, «τον χορό» όπως τον ονομάζει, της γέννησης, του θανάτου και της γέννησης…Ο κόσμος της Devi είναι ένας κόσμος ομορφιάς και δύναμης, όπου σκοπός της ύπαρξης είναι η συνείδηση του Ωραίου και του Αληθινού, και η ταύτιση με το ρυθμό του Σύμπαντος. Αυτή η θεώρηση του θεϊκού, ξεπερνά τα στενά όρια του ενός εξ αποκαλύψεως θεού που φροντίζει και αγαπά τους ακολούθους και δημιουργούς του όπως συμβαίνει στον ιουδαϊσμό, τον χριστιανισμό και τον μωαμεθανισμό, και τοποθετεί στη θέση τους την αέναη τάξη του Σύμπαντος ως απόλυτη έκφραση της θεότητας.

Κύρια έκφραση του θεϊκού στον κόσμο είναι ο ίδιος κόσμος και λατρεία του η λατρεία του Ηλιακού δίσκου ως αστείρευτης, ανιδιοτελούς και ζωοποιού Ενεργείας.

Το βιβλίο

Έχοντας ξεδιπλώσει η ίδια την πορεία της σε προηγούμενα βιβλία της όπως «Η Λίμνη με τους Λωτούς» (1940), το «Προειδοποιώ τους Ινδούς» (1939), «Το Αιώνιο Μήνυμα του Ακενατών» (1940), και «Ο γιος του Θεού» (1946), «Η Αστραπή κι ο Ήλιος» αποτελεί την πληρέστερη καταγραφή της Αριοναζιστικής φιλοσοφίας της. Γραμμένο στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια στην Ευρώπη, είναι ένας συγκερασμός των έμφυτων προσωπικών πιστεύω της, του θαυμασμού της για τον Αδόλφο Χίτλερ και της θλίψης της απέναντι στον Εθνικοσοσιαλισμό που δεν μπόρεσε να υπηρετήσει όπως θα ήθελε, καθώς και παγανιστικών και Ινδουιστικών στοιχείων που θεωρούσε τα τελευταία ζωντανά σπαράγματα της πανάρχαιας Άριας παράδοσης.
Το βιβλίο πρωτοεκδόθηκε στην Καλκούτα το 1958. Η συγγραφή του ξεκίνησε τον Απρίλιο του 1948 στο Εδιμβούργο όπου εργαζόταν στην ιματιοθήκη ενός περιοδεύοντος χορευτικού συγκροτήματος, συνεχίστηκε στη Γερμανία στη φυλακή του Βερλ, το καλοκαίρι του 1949, στη γενέθλια Λυών μεταξύ 1951 και 1952, και κατά το προσκύνημά της στη Γερμανία ως το 1956.

Η Αστραπή και ο Ήλιος

Στο βιβλίο αυτό η Savitri Devi αναπτύσσει τη θεωρία της σύμφωνα με την οποία όλοι οι κύκλοι της ιστορίας ξεκινούν με μια Χρυσή Εποχή που καταλήγει στην πτώση και την αναγέννηση σε έναν νέο ιστορικό κύκλο. Ως χαρακτηριστικά παραδείγματα ιστορικών φυσιογνωμιών που χαράσσουν το ιστορικό γίγνεσθαι φέρνει τον άριας καταγωγής βασιλιά Ακενατών της Αιγύπτου (Φαραώ Αμένοφις Δ΄, 14ος π.Χ. αιώνας), που απαρνήθηκε τους αιγυπτιακούς θεούς και ανέπτυξε μιαν ηλιακή λατρεία μη βίας. Αυτός ήταν, κατά τον χαρακτηρισμό της Devi, μόνον «ήλιος». Ακολουθεί ο μογγόλος κατακτητής Τζένκις Χαν (1167-1227), εγωιστής και αποστασιοποιημένος από τις αιώνιες δυνάμεις και τους νόμους του σύμπαντος. Αυτός ως δύναμη καταστροφής ήταν «αστραπή».
Και τέλος, ο Αδόλφος Χίτλερ, ένας ηγέτης συνδεδεμένος με τις αιώνιες Αλήθειες και πρόθυμος να χρησιμοποιήσει τη Δύναμη προκειμένου να τις υλοποιήσει ήταν μαζί «αστραπή και ήλιος».

Οι ηγέτες χωρίζονται σε τρεις ομάδες. Είναι αυτοί που βρίσκονται «Μέσα στο Χρόνο», οι δυνατοί δηλαδή και αδίστακτοι που ενεργούν σύμφωνα με το δικό τους στενό συμφέρον και που, παρά την περιστασιακή ευμάρεια, κάνουν τον Κόσμο να γερνά, παραβιάζοντας τους νόμους του, και εξαντλώντας τον μέχρι να φθάσει στο τέλος του κύκλου. Όσοι βρίσκονται «Πέρα από το Χρόνο», είναι αυτοί που αναγνωρίζουν τη θεμελιώδη ενότητα του θείου. Αυτοί είναι οι πνευματικοί ηγέτες της Εποχής της Αλήθειας “Σάτια Γιούγκα”, κατά την οποία επικρατεί πλήρης τελειότητα και δικαιοσύνη. Αυτούς η Devi τους αποκαλεί «εξόριστους του Χρυσού Αιώνα στην εποχή του Σκότους», που ζουν στο δικό τους εσωτερικό σύμπαν αρνούμενοι τον πραγματικό κόσμο που βρίσκεται γύρω τους. Αυτοί οι ηγέτες, στους οποίους κατατάσσει μεταξύ άλλων τον Χριστό και το Βούδα, δεν είναι σε θέση να δημιουργήσουν εκ νέου τη Χρυσή Εποχή. Τέλος, η τρίτη κατηγορία ηγετών είναι όσοι στέκονται «Eνάντια στον Χρόνο». Είναι αυτοί που παίζουν τον καθοριστικό ρόλο στο στον αγώνα για τον ερχομό της Χρυσής Εποχής καθώς η “Κάλι Γιούγκα” πλησιάζει στο τέλος της. Σε αυτούς κυριαρχούν τα ηλιακά χαρακτηριστικά και ιδανικά των ηγετών «Πέρα από το Χρόνο», είναι όμως έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν τις βίαιες πρακτικές του ηγέτη «Μέσα στο Χρόνο» προκειμένου να υλοποιήσουν τη συλλογική αναγέννηση του κόσμου. Οι άνθρωποι που στέκονται «Ενάντια στο Χρόνο» συνδυάζουν τις αρετές της «Αστραπής» και του «Ήλιου» και είναι οι πραγματικοί ήρωες της Ιστορίας, οι χτίστες και οι υπερασπιστές που αφιερώνουν τη ζωή τους στην πραγμάτωση μιας νέας βιώσιμης πραγματικότητας πάνω στο πρότυπο του οράματός τους για την Αλήθεια. Είναι αυτοί οι σπάνιοι μύστες που επιταχύνουν την αναπόφευκτη πτώση, υποσχόμενοι ταυτόχρονα τον ερχομό της Χρυσής Εποχής.
Ο κύριος εκπρόσωπος της κατηγορίας αυτής, ο πιο σημαντικός άνθρωπος «Ενάντια στο Χρόνο» είναι ο Αδόλφος Χίτλερ. Ο Χίτλερ είναι, κατά το ινδουιστικό πρότυπο που χρησιμοποιεί η Devi, ο αβατάρ, ο διάμεσος μεταξύ του θεϊκού και του ανθρώπινου, αυτός που, όπως υπόσχεται o Σρι Κρίσνα στη Μπαγκαβάτ Γκίτα «Όταν η δικαιοσύνη συντρίβεται, όταν το κακό θριαμβεύει, τότε επανέρχομαι. Για την προστασία του καλού, για την καταστροφή όσων απεργάζονται το κακό, για την εγκαθίδρυση της βασιλείας της Δικαιοσύνης, γεννιέμαι ξανά και ξανά, σε κάθε εποχή».

Για τον σύγχρονο κόσμο

«Το άτομο που ζει κάτω από το σιδερένιο κι ατσάλινο καθεστώς της σύγχρονης «προόδου» μπορεί να φαει ό,τι του κάνει κέφι (σε μεγάλο βαθμό, τουλάχιστον), να παντρευτεί όποιον του αρέσει (δυστυχώς!), και να πάει όπου του αρέσει (τουλάχιστον στην θεωρία). Αλλά αναγκάζεται να δεχθεί σε όλα τα ζήτημα που ξεπερνούν το άτομό του, στα ζητήματα που έχουν πραγματικά σημασία, τα πιστεύω, τη στάση ζωής, την κλίμακα των αξιών και, σε μεγάλο βαθμό, τις πολιτικές απόψεις που τείνουν να ισχυροποιήσουν το ισχυρό κοινωνικοοικονομικό σύστημα εκμετάλλευσης στο οποίο ανήκει (ή μάλλον στο οποίο εξαναγκάζεται να ανήκει προκειμένου να είναι σε θέση να επιζήσει), και στο οποίο είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Και μάλιστα, τον κάνουν να πιστεύει ότι είναι προνόμιό του να είναι ένας τροχός σε έναν τέτοιο οργανισμό, ότι τα ασήμαντα ζητήματα στα οποία αισθάνεται πως είναι κύριος του εαυτού του είναι, αντίθετα, τα πιο σημαντικά, τα μόνα πραγματικά σημαντικά. (…) Κι ακόμη, του λένε, στις δημοκρατικές χώρες τουλάχιστον, ότι είναι ελεύθερος από κάθε άποψη, ότι είναι ένα άτομο που δεν έχει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν εξόν στη δική του συνείδηση - μετά από χρόνια έξυπνης διαμόρφωσης έπλασαν την «συνείδησή του» κι ολόκληρη την ύπαρξή του τόσο βαθιά, σύμφωνα με το σχέδιό τους, που δεν είναι πλέον σε θέση να αντιδράσει διαφορετικά».

Η εποχή της πτώσης

«Δεν υπάρχει ελπίδα να «διορθωθούν τα πράγματα» σε μια τέτοια εποχή. Είναι μια εποχή κατά την οποία από τη διαφθορά των γυναικών επέρχεται η σύγχυση των φυλών. Από τη σύγχυση των φυλών, η απώλεια της μνήμης. Από την απώλεια της μνήμης, η έλλειψη κατανόησης. Και από αυτήν όλα τα δεινά. Είναι η εποχή κατά την οποία το ψέμα βαπτίζεται «αλήθεια» και η αλήθεια καταδιώκεται ως ψέμα ή λοιδορείται ως παραφροσύνη, στην οποία οι απολογητές της αλήθειας, οι θεόπνευστοι ηγέτες, οι αληθινοί φίλοι της φυλής τους και του συνόλου της ζωής, οι θεϊκοί άνδρες, ηττώνται και οι οπαδοί τους ταπεινώνονται και η μνήμη τους συκοφαντείται, ενώ οι άρχοντες του ψεύδους χαιρετίζονται ως «σωτήρες», η εποχή στην οποία κάθε άνδρας και γυναίκα βρίσκεται σε λάθος θέση κι ο κόσμος κυριαρχείται από κατώτερα υποκείμενα, μπασταρδεμένες φυλές και φαύλες δοξασίες, όλα τους κομμάτι μιας σύμφυτης ασχήμιας πολύ χειρότερης από την απόλυτη αναρχία».

Για τις θρησκείες

Το πρακτικό αποτέλεσμα των μεγάλων θρησκειών απόδρασης από τους περιορισμούς του χρόνου, το πρακτικό αποτέλεσμα των διδαχών των μεγάλων ανδρών “Πέρα από το Χρόνο” μετά τον Ακενατών, είναι η πτώση του φυλετικού επιπέδου και κατά συνέπειαν της ποιότητας των ίδιων τους των πιστών και, μέσω αυτών και των προσήλυτων τους, της ανθρωπότητας γενικότερα, όχι – δυστυχώς - μια γενεά από sadhus (σ.σ. ινδοί ασκητές) και ρεμβάζοντες αγίους, ακολουθούμενων από έναν πλανήτη χωρίς ανθρώπους (χωρίς αμφιβολία ομορφότερου απ΄ ό,τι είναι εδώ και καιρό ) αλλά, μάλλον, διασταυρώσεις Αρίων με Μογγόλους, ή Αριου και Εβραϊκού αίματος (…) Οι υπερκόσμιες διδασκαλίες σύμφωνα με τις οποίες ο άνθρωπος θεωρείται πριν απ΄ όλα “ψυχή”, ενήργησαν υπέρ σχημάτων άδικης παγκόσμιας κυριαρχίας από την ίδια τη χριστιανική εκκλησία και από έναν μεγάλο αριθμό χριστιανών κυβερνητών. (…) Με άλλα λόγια, υπάρχει σ΄ αυτήν τη σκοτεινή εποχή, χώρος μόνο για θρησκείες “ενάντια στο χρόνο”, εκτός από τις ψεύτικες θρησκείες “μέσα στο χρόνο”. Στον ειλικρινή, νοήμονα και απολύτως συνεπή οπαδό μιας διδασκαλίας που είναι εκατό τοις εκατό “πέρα από το χρόνο”, εκατό τοις εκατό ενάντια στη βία, δεν απομένει παρά μία οδός: η εξαφάνιση. Δεν ανήκει σε αυτόν τον πλανήτη, αυτήν την εποχή. Πρέπει να φύγει και να μην επιστρέψει. Η μη βία δεν είναι μόνον ασύμβατη με την ύπαρξη οποιουδήποτε κράτους, οιασδήποτε συλλογικής ζωής, μα είναι αταίριαστη με την ίδια τη ζωή.

Για τον Εθνικοσοσιαλισμό

Στην ουσία, η Εθνικοσοσιαλιστική ιδέα ξεπερνά όχι μόνο τη Γερμανία και την εποχή μας, αλλά και την Αρία φυλή και την ίδια την ανθρωπότητα σε κάθε εποχή, [γιατί] εκφράζει την μυστηριώδη και αλάνθαστη σοφία σύμφωνα με την οποία η Φύση ζει και δημιουργεί. Την απρόσωπη σοφία του αρχέγονου δάσους, του απύθμενου ωκεανού και των σφαιρών στα σκοτεινά πεδία του διαστήματος. Και είναι προς δόξαν του Αδόλφου Χίτλερ ότι δεν επέστρεψε απλώς σε εκείνη τη θεϊκή σοφία – επικρίνοντας τον ανόητο ενθουσιασμό του ανθρώπου για τη “διανόηση”, την παιδαριώδη υπερηφάνεια του για την “πρόοδο”, και την εγκληματική προσπάθειά του να υποδουλώσει τη Φύση -, αλλά την κατέστησε τη βάση μιας πρακτικής αναγεννητικής στρατηγικής παγκόσμιας εμβέλειας, ακριβώς τώρα, στον υπερφορτωμένο πληθυσμιακά, πολιτιστικά και τεχνολογικά κόσμο μας, στο τέλος ακριβώς των σκοτεινών χρόνων.

(…)

Ο Εθνικοσοσιαλισμός θα αναγεννηθεί γιατί είναι αληθινός [και σύμφωνος με] την συμπαντική πραγματικότητα, και γιατί αυτό που είναι αληθινό είναι αξεπέραστο.

Για τους πιστούς

Λίγοι αντιστέκονται και παραμένουν, πιο δυνατοί καθώς η πλημμύρα απλώνεται και βρυχάται τριγύρω τους, σαν νικηφόροι βράχοι, σαν ανίκητοι βράχοι, στη μέση της εξαπλούμενης πλημμυρίδας. (…). Δεν ξεχνούν τίποτε, δε συγχωρούν τίποτε, και μαθαίνουν όσα μπορούν. Κρατούν μες στις καρδιές τους και ανταποκρίνονται [με τη ζωή τους] στις εντολές της νέας θρησκείας της Άριας υπερηφάνειας και της συμπαντικής αλήθειας όπως την εξέφρασε ο Μάρτυρας Αλφρεντ Ρόζενμπεργκ: “Θα είστε γενναίοι, δεν θα κάνετε κακό. Θα αγαπάτε τον Θεό σε όλα τα ζωντανά πλάσματα, ζώα και φυτά. Θα κρατήσετε το αίμα σας καθαρό…”. Συγκεντρώνονται πότε, πότε, όποτε μπορούν, και διαβάζουν τα έργα του Νίτσε και του Ρόζενμπεργκ και του Φρέμσεν, μα ιδιαίτερα το “Ο αγών μου” του Αδόλφου Χίτλερ. Και σχολιάζουν τα αιώνια λόγια [του]. Θυμούνται και λένε στα παιδιά τους το μήνυμα της ελπίδας, το μυστικό του αήττητου, το κάλεσμα στη δύναμη, μια από τις τελευταίες προτάσεις στο βιβλίο του Φύρερ: “Ένα κράτος που στην εποχή της φυλετικής μίανσης αφοσιώνεται στη φροντίδα των καλυτέρων φυλετικών του στοιχείων, δεν μπορεί παρά μια μέρα να γίνει ο κυρίαρχος της γης”. Εργάζονται. Περιμένουν. Ζουν. Είναι, σ΄ αυτούς τους όλο και πιο σκοτεινούς χρόνους, το αναλλοίωτο στοιχείο “ενάντια στο χρόνο”. Σταδιακά ένας μικρός αριθμός μυημένων αποκτούν πλήρη συνείδηση του εαυτού τους και της σημασίας τους και της αποστολής τους, σαν αυτόν που μου είπε, στις 28 Οκτωβρίου 1953: “Μέχρι το 1945 ήμασταν ένα Κόμμα. Από το 1945 έχουμε γίνει ο πυρήνας μιας μεγάλης νέας πίστης. Ανακαλύψαμε ποιοι είμαστε, και Ποιος είναι ο Φύρερ μας ”.

Για τον Αδόλφο Χίτλερ

“Θέλουμε να ελπίζουμε ότι η μνήμη του ενός - πριν- τον- τελευταίο και πιο ηρωικού από όλους τους άνδρες μας “Ενάντια στο Χρόνο”, του Αδόλφου Χίτλερ, θα επιζήσει, τουλάχιστον στα τραγούδια και τα σύμβολα, σε αυτό το μακρύ χρονικό ταξίδι της γήϊνης Τελειότητας όπου ο "Κάλκι", ο τελευταίος Έκλεκτός, θα την ανοίξει. Θέλουμε να ελπίζουμε πως οι κύριοι του χρόνου, άνθρωποι του ίδιου αίματος και της ίδιας πίστης μ΄ αυτόν, θα του αποδώσουν τιμές θεού, με τελετές πλήρεις νοημάτων και δυνάμεως, στη δροσερή σκιά των ατελείωτων αναγεννημένων δασών, στις ακτές, ή απάνω στις ανέγγιχτες κορυφές των ορέων, αντικρίζοντας τον ανατέλλοντα ήλιο”.

Savitri Devi Mukherji (September 30, 1905 – October 22, 1982) was the Greek-French writer Maximiani Portas, a prominent proponent of animal rights, deep ecology and spiritual priestess of National Sosialism Cosmotheory.

Born as Maximiani Julia Portas in 1905, Savitri Devi was the daughter of Maxim Portas, a French citizen of Greek and Italian ancestry and an Englishwoman, Julia Portas (née Nash). Maximine Portas was born two and a half months premature, weighing only 930 grams (2.05 lbs), and was not at first expected to live. She formed her political views early. From childhood and throughout her life, she was a passionate advocate for animal rights.

Portas studied philosophy and chemistry, earning two Masters Degrees and a Ph.D. in philosophy from the University of Lyon. She next traveled to Greece, and surveyed the legendary ruins. Here, she became familiar with Heinrich Schliemann's discovery of swastikas in Anatolia. Her conclusion was that Ancient Greeks were Aryan in origin.

During World War II, Devi sided with the Axis powers, clashing with her mother, who served with the French Resistance during the German occupation of France.

In 1940, she married Asit Krishna Mukherji, a Bengali Brahmin with National Socialist views who edited the pro-German newspaper New Mercury.

We like to hope that the memory of the One-before-the-last and most heroic of all our Men “against Time” — Adolf Hitler — will survive, at least in songs and symbols, in that long Age of earthly Perfection which “Kalki,” the last One, is to open. We like to hope that the Lords of the new Time-cycle, men of his own blood and faith, will render him divine honours, through rites full of meaning and full of potency, in the cool shade of the endless re-grown forests, on the beaches, or upon inviolate mountain-peaks, facing the rising Sun.