Tὰ Mέρη τῆς Ψυχῆς (Τίμαιος) και τα Επτά Ενεργειακά Κέντρα

Tὰ Mέρη τῆς Ψυχῆς (Τίμαιος) και τα Επτά Ενεργειακά Κέντρα:

Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΑΝΑΛΥΕΙ ΤΑ ΜΕΡΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ ΤΟΥ ΚΗΡΥΚΕΙΟΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΥΝΤΑΛΙΝΗΣ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ 'Τίμαιος' ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ

Ἡ κορυφὴ:

Ἡ κορυφὴ (λατ. vertex), τὸ ὑψηλότερον σημεῖον τῆς κεφαλῆς. Ἐκεῖ τοποθετεῖται ἡ ἔδρα τοῦ Νοῦ, τοῦ καθαροῦ πυρὸς ποὺ περιέχει τὸ ἀνώτατον μέρος τῆς ψυχῆς. Οἱ ἄνθρωποι μὲ ἰσχυρὰν τέτοια σύνδεσι ἀπεικονίζονται μετὰ φλογεροῦ στεφάνου περὶ τῆς κεφαλῆς των, ὥσπερ ὁ ἥλιος καὶ ὁ ἡλιακὸς αὐτοῦ στέφανος (ὁρατὸς κατὰ τὴν ἡλιακὴν ἔκλειψιν). Εἰς τὴν Ἰνδικὴν θρησκείαν ἀναλογεῖ πρὸς τὸ 7ον Τσάκρα, τῆς κορυφῆς τῆς κεφαλῆς. Λέγεται Σαχασράρα ποὺ σημαίνει "χιλιοπέταλος", μία ἀκριβὴς περιγραφὴ τῆς κορώνας. Κέντρον τοῦ οὐρανίου Νοῦ, συμβολίζεται μὲ ἰῶδες χρῶμα(τὸ τελευταῖο πρὸς τὰ μέσα τοῦ οὐρανίου τόξου, ποὺ ὠνομάστηκε ἔτσι ἀπὸ τὸ ἴον εἶδος βιολέττας). Λίθοι ἁρμονικοὶ εἶναι ὁ διαυγὴς κρύσταλλος, ὁ ἀποφυλλίτης, ὁ χρυσοβήρυλος καὶ τὸ καλούμενον ζιρκόνιον.

Οἱ ἄνθρωποι στέκονται ὄρθιοι λόγῳ τῆς συνδέσεως τοῦ ὑψηλοτέρου σημείου τῆς κεφαλῆς των μὲ τὸν Οὐρανόν. Εἰς τὴν κορυφήν εὐρίσκεται ὁ οἶκος τοῦ πλέον θεϊκοῦ καὶ ἱεροῦ τμήματός των, ὁ Νοῦς, τὸ καθάριον πὺρ τῶν ἀστέρων ποὺ ἐμπεριέχεται εἰς τὸ ἀνώτατον μέρος τῆς ἀθανάτου Ψυχῆς. Πρόκειται διὰ τὸ ἀείζωον πὺρ, οὐσίαν ἐκ τῆς ἀποτελεῖται ὁ Κόσμος καὶ οἱ Θεοί, διότι ὁ οὐρανός εἶναι πύρινος καὶ ὅλα ἐκ τοῦ πυρὸς προέρχονται καὶ εἰς αὐτὸ ἐπιστρέφουν. Κάθε στιγμή ὁ κόσμος ἀνανεώνεται καθὼς μέρη του ἐκπυρώνονται ἐνῶ ἄλλα δημιουργοῦνται ἐκ νέου, "πὺρ ποὺ συμφώνως μὲ καθορισμένα μέτρα ἀνάβει καὶ μὲ καθορισμένα μέτρα σβήνει", ὅπως μᾶς λέγει καὶ ὁ Ἡράκλειτος.

Ἡ ἀέναη αὐτὴ παλμικὴ κίνησις εἰκονοποιεῖ τὴν σπειροειδὴν κυκλικότητα ποὺ ὅλα τὰ οὐράνια σώματα ἀκολουθοῦν, εἴτε πρόκειται διὰ ἀστέρας εἴτε διὰ γαλαξίας ἢ δι' ὁλόκληρα γαλαξιακὰ σμήνη. Ἡ κίνησις αὐτὴ εἶναι εὔτακτη, ῥυθμικὴ καὶ ἀντικατοπτρίζει τὸν κοσμικὸν παλμόν ἢ ἐάν προτιμᾶτε τὸν κοσμικὸν χορόν. Διὰ τοῦτον καὶ ἡ θεωρία περὶ "big-bang" δὲν εὐσταθεῖ εἰδωθεῖσα ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴν φιλοσοφικὴν ὀπτικὴν αφοῦ μία τέτοια ἔκρηξις δὲν εἶναι εὔτακτη καὶ δὲν δύναται νὰ ἔχῃ εὔτακτον ἀποτέλεσμα. Ὅμως τὸ σύμπαν εἶναι εὔτακτον καὶ ἡ τάξις, ὁ ρυθμός καὶ ἡ ἀρμονία ποὺ τὸ διέπει διαφαίνεται παντοῦ εἰς τὴν πλεγματικὴν δικτυακὴν γεωμετρίαν αὐτοῦ, εἰς τὴν σπειροειδὴν του μορφὴν καὶ εἰς τὰς κινήσεις τῶν ἀστέρων καὶ τῶν γαλαξιῶν.
Ὅπως ἐπάνω ἔτσι καὶ κάτω. Αἱ ἀναλογίαι τοῦ μακροκόσμου τηροῦνται εἰς τὸν μικρόκοσμον καὶ μία θαυμάσια εἰκόνα αὐτοῦ εἶναι ὁ ἄνθρωπος: πλήρης, αἰώνια κινούμενος, φθαρτός ἀλλὰ καὶ ἄφθαρτος - ἓν ἀληθὲς Φυτὸν Ουράνιον, ὅπως πολὺ ὀρθῶς τὸν ὠνόμασε ὁ Πλάτων.

Ὁ ἐγκέφαλος:

Ὁ ἐγκέφαλος (λατ. cerebrum), ὁ κύριος φορέας τῆς ἀθανάτου ψυχῆς. Ἐκεῖ ἐδράζει ἡ διάνοια καὶ ἡ λογικὴ σκέψις, μέσῳ τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος δύναται νὰ γνωρίσῃ τὴν οὐσίαν τοῦ Κόσμου, νὰ φιλοσοφήσῃ καὶ νὰ ἀνελίξῃ ἐαυτόν φθάνοντας εἰς τοὺς Θεούς. Εἰς τὴν Ἰνδικὴν θρησκείαν ἀναλογεῖ πρὸς τὸ 6ον Τσάκρα, μεταξὺ τῶν ὀφθαλμῶν. Λέγεται Ἄτζνα ποὺ σημαίνει "ἠγετικὴ ἀρχή" ἢ "ἐκτέλεσις", ταιριαστὸ ὄνομα διὰ τὸ κέντρον τῆς διανοίας καὶ τῆς λογικῆς. Κέντρον τῆς Διανοήσεως, συμβολίζεται μὲ ΒΑΘΥ κυανοῦν χρῶμα(Indigo or indikon color). Λίθοι ἁρμονικοὶ εἶναι ὁ ἀδάμας, ὁ ἀμέθυστος, ὁ σάπφειρος, τὸ κοράλι, ὁ μαργαρίτης, ὁ γαλακτώδης κρύσταλλος, καὶ ὁ καλούμενος τουρμαλίνης.

Ἀντικατοπτρίζοντας τὸ σφαιρικὸν σχῆμα τοῦ σύμπαντος, οἱ Θεοί ἔδωσαν τῷ ἀνθρώπῳ σῶμα σφαιρικὸν, αὐτὸ ποὺ σήμερα ἀποκαλοῦμε κεφαλή, καὶ ἐκεῖ ἐνσωμάτωσαν τὰς δύο θεϊκὰς κυκλικὰς τροχιάς, μία κίνησιν ὀμαλῆς περιστροφῆς ἀφοῦ διαλογίζεται πάντα μὲ τὸν ἴδιον τρόπον καὶ διὰ τὰ ἴδια πράγματα καὶ μία κίνησιν πρὸς τὰ ἐμπρὸς, ἀφοῦ κυριαρχεῖται ἀπὸ τὴν ὀμοιόμορφον περιφορὰ τοῦ Ταυτοῦ. Οὕτως ἡ κεφαλή εἶναι τὸ θεϊκὸν μέρος, αὐτὸ ποὺ ἐξουσιάζει ὅλον τὸ ὑπόλοιπον σῶμα θέτοντας τὸ εὐέλικτον αὐτὸ ὄχημα μεταφοράς εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τῆς κεφαλῆς, διὰ νὰ τὸ βοηθᾷ εἰς τὴν ἐκτέλεσιν ὅλων τῶν δυνατῶν κινήσεων.

Ὁ μυελός, τὸ ἀγκυροβόλιον τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἴδια ἡ οὐσία της κι εἶναι ἐκεῖ ὅπου στερεώνονται οἱ δεσμοί τῆς ζωῆς. Αὐτὸ τὸ μέρος τοῦ μυελοῦ ποὺ ἀποτελεῖ γόνιμον ἔδαφος διὰ τὸ θεῖον σπέρμα, ἔχει σχῆμα σφαιρικὸν διότι στεγάζεται ἐντός τῆς κεφαλῆς κάθε ὁλοκληρωμένου ἐμβίου ὄντος καὶ ὀνομάζεται ἐγκέφαλος. Ὁ ἐγκέφαλος καλύπτεται διὰ λίαν λεπτοῦ ὀστοῦ καὶ μεσολαβεῖ ἡ κατὰ τὸ δυνατὸν ὁλιγοτέρα σάρξ, διότι ἡ ὀξεία αἴσθησις δὲν συνυπάρχει μὲ τὰ χονδρὰ ὀστά καὶ τὴν πυκνὴ σάρκα. Ἒτσι ὁ ἐγκέφαλος εἶναι τὸ πλέον φρόνιμο και εὐ-αίσθητο μέρος τοῦ σώματος ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ τὸ πλέον εὐάλωτο.

Ἐπειδὴ μία ἀπὸ τὰς δύο θεϊκὰς κινήσεις εἶναι αὐτὴ πρὸς τὰ ἐμπρὸς, τὸ ἐμπρόσθιον μέρος θεωρεῖται πιὸ εὐγενές καὶ πιὸ ἠγετικό ἀπὸ τὸ ὀπίσθιον. Εἰς τὴν σφαίραν τῆς κεφαλῆς λοιπὸν διαχωρίζεται ἡ ἐμπρόσθια πλευρά διὰ τοῦ προσώπου, καὶ αὐτὸ εἶναι προικισμένο μὲ ὄργανα ἰκανὰ νὰ ἐκφράσουν κάθε προσδοκίαν τῆς ψυχῆς. Τὸ κυριότερο ὄργανόν του εἶναι οἱ οφθαλμοί, ποὺ ὀνομάζονται "φωσφόροι". Ἡ ἀνόθευτη φωτιὰ, ἡ εὐρισκομένη ἐντός τοῦ σώματος εἶναι ἀδελφή τῆς ἥμερης φωτιᾶς τοῦ ἡμερησίου φωτός, καὶ ῥέει διαμέσῳ τῶν ὀφθαλμῶν λεῖα καὶ πυκνή. Τὸ δὲ κέντρον τῶν ὀφθαλμῶν εἶναι ἰδιαιτέρως πολυπλεγμένον, οὕτως ὥστε νὰ λειτουργῇ ὡς φίλτρον, φράζοντας τὴν δίοδον εἰς τὰ συμπαγῆ ὑλικὰ καὶ ἀφήνοντας νὰ περάσῃ μόνον ἡ καθαρὴ φωτιὰ.

Εἰς τὸ φῶς τῆς ἡμέρας τὸ ρεῦμα τῆς ὁράσεως βγαίνει ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμούς καὶ καθὼς τὸ ὅμοιον ἔλκεται ἀπὸ τὸ ὅμοιον, συνενώνεται μὲ τὸ ἐξωτερικὸν φῶς καὶ δημιουργεῖται οὕτως ἕν σῶμα ὁμοιογενὲς οἰκεῖον δι' ἠμᾶς, εἰς τὴν εὐθείαν τῶν ὀφθαλμῶν, ὁπουδήποτε κι ἂν εὑρίσκεται τὸ ἐξωτερικὸν ἀντικείμενον ἐπὶ τοῦ ὁποῖου προσκρούει τὸ ῥεῦμα αὐτὸ καὶ μεταφέρει τὰς κινήσεις ποὺ προκαλοῦνται κατὰ τὴν πρόσκρουσιν διαμέσῳ ὅλου τοῦ σώματος εἰς τὴν ψυχήν, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν γέννησιν τῆς αἰσθήσεως ποὺ καλεῖται ὅρασις. Ὅταν ἡ ἀδελφικὴ φωτιὰ χάνεται καθὼς ἐρχεται ἡ νὺξ, τὸ ῥεῦμα τῆς ὁράσεως ἀποκόπτεται, διότι καθὼς έξέρχεται ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμούς καὶ κατευθύνεται πρὸς κάτι ἀνόμοιον ἀλλοιώνεται καὶ τελικῶς σβήνει.

Τὸ ἄτομον δὲν βλέπει πλέον και ἔτσι ἐπέρχεται ὁ ὕπνος. Ὅταν κλείνουν τὰ βλέφαρα -οἱ προστάται τῆς ὀράσεως- ἡ δύναμις τῆς φωτιᾶς φυλακίζεται εἰς το ἐσωτερικὸν, αἱ ἐσωτερικαὶ κινήσεις διαχέονται κι ἐξομαλύνονται καὶ ἐπικρατεῖ γαλήνη. Ἡ πλήρης γαλήνη ὀδηγεῖ εἰς ὕπνον βαθὺν μὲ ἐλάχιστα ὄνειρα, ἐάν ὡστόσο παραμείνουν κάποιαι βασικαὶ κινήσεις, τότε ἀναδύονται ποικίλαι φανταστικαὶ εἰκόναι ἀνάλογαι μὲ τὸ εἶδος τῶν κινήσεων καὶ τὴν περιοχήν ὅπου ἔχουν ἀπομείνει - εἰκόναι ποὺ ἔχουν ἀναπλασθεῖ ἐντός μας ἀλλὰ ποὺ ὅταν ξυπνήσουμε θυμόμασθε σὰν ἐξωτερικὰ γεγονότα.

Ἡ μόνη ὀντότης εἰς τὴν ὁποίαν ἀρμόζει ἡ ἀπόκτησις τοῦ νοῦ εἶναι ἡ ψυχή. Ἡ μεγαλύτερη ὠφέλεια ποὺ προσφέρουν οἱ ὀφθαλμοί εἶναι ἡ ὅρασις, διότι δίχως αὐτὴν δὲν θὰ μπορούσαν να εἰδωθοῦν καί νὰ παρατηρηθοῦν οἱ ἀστέρες, ὁ Ἥλιος καὶ ὁ οὐρανός. Ἐνῶ τώρα ἡ παρατήρησις τῆς ἡμέρας καὶ τῆς νυκτός, τῶν μηνῶν, τῆς ἐναλλαγῆς τῶν ἐτῶν, τῶν ἰσημεριῶν καὶ τῶν τροπικῶν, ὀδήγησε εἰς τὴν ἐπινόησιν τῶν ἀριθμῶν, ἔδωσε τὴν ἔννοιαν τοῦ Χρόνου καὶ ὥθησε εἰς τὴν διερεύνησιν τῆς φύσεως τοῦ σύμπαντος. Ἀπὸ αὐτὴν τὴν πηγήν ἀντλοῦν οἱ ἄνθρωποι τὴν φιλοσοφίαν, τὸ μέγιστον ἀγαθόν ποὺ ἐδώρισαν ἢ θὰ δωρίσουν ποτὲ οἱ Θεοί τοῖς θνητοῖς ἀνθρώποις.

Ὁ Ἰσθμός:

Ὁ τράχηλος (λατ. collum), ἡ περιοχὴ τοῦ λαιμοῦ καὶ τοῦ αὐχένος ἀποτελεῖ τὸ ὅριον μεταξὺ τοῦ ἀθανάτου καὶ τοῦ θνητοῦ μέρους τῆς Ψυχῆς, καλεῖται δὲ Ἰσθμός. Ἡ κύρια λειτουργεία τοῦ ἰσθμοῦ εἶναι ἡ ἐπικοινωνία τῶν δύο αὐτῶν μερῶν καὶ ἰδίως ἡ προστασία τοῦ ἀνωτέρου μέρους ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὰς ἀνάγκας τοῦ κατωτέρου. Εἰς τὴν Ἰνδικὴν θρησκείαν ἀναλογεῖ πρὸς τὸ 5ον Τσάκρα, τοῦ λαιμοῦ. Λέγεται Βισούντχαποὺ που σημαίνει "καθαρμός" ἢ "καθαρότης", ὄνομα δηλοῦν τῆς προστατευτικῆς καὶ καθαρτικῆς λειτουργείας διὰ τὸ ἀνώτερον μέρος τῆς ψυχῆς. Κέντρον τῆς Ἐπικοινωνίας, συμβολίζεται μὲ οὐρανί χρῶμα. Λίθοι ἁρμονικοὶ εἶναι ὁ κυανόλιθος (κοιν. "λάπις λαζούλι"), ὁ γλαυκὸς ἀχάτης, ὁ καλούμενος ἀζουρίτης, ὁ χαλαζίας λίθος ὁ καλούμενος "τίγρεως ὀφθαλμός", τὸ γλαυκὸν ὀπάλιον, καὶ οἱ καλούμενοι "τυρκουάζ" καὶ "ἀκουαμαρίνα".

Τὸ ἀθάνατο μέρος τῆς ψυχῆς, ἐπικεντρώνεται εἰς τὴν περιοχήν τῆς κεφαλῆς καὶ ἰδίως ἐντός τοῦ μυελοῦ τῶν ὀστῶν τῆς σπονδυλικῆς στήλης. Οὐσιαστικῶς ἔχει ὡς ὄχημά του ὅλο τὸ σῶμα, ἐνῶ ἐν σώματι καθαυτῷ ἐδράζει καὶ τὸ θνητόν μέρος τῆς ψυχῆς. Ἀναγκαῖον ὅριον μεταξὺ τῶν δύο μερῶν αὐτῶν εἶναι ὁ τράχηλος, ποὺ ὁ Πλάτων ὀνομάζει "ἰσθμόν" καὶ "ὅριον μεταξὺ τῆς κεφαλῆς καὶ τοῦ στήθους". Κρατεῖ τὰ δύο μέρη χωριστὰ ὥστε τὸ ἀνώτερο μέρος νὰ παραμένῃ ἀγνότερο καὶ ἀνενόχλητο ἀπὸ τὰς ταραχὰς ποὺ ἀναγκαστικῶς φέρει τὸ θνητὸ μέρος.

Ἐπίσης λειτουργεῖ σὰν ἀμφίδρομη γέφυρα ἐπικοινωνίας μεταξύ τῶν δύο μερῶν, προάγοντας τὴν ἁρμονικὴν συνεργασίαν ταυτοχρόνως μὲ τὴν προφύλαξιν τοῦ ἀθανὰτου μέρους. Ἡ διπλή του λειτουργία διαφαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ στόμα ποὺ ἐξυπηρετεῖ τόσο τὰς ἀνάγκας τῆς θρέψεως ὅσο καὶ τὴν καλλιέργειαν τῶν ἀρίστων.

Ἡ εἴσοδος τοῦ στόματος ἐξυπηρετεῖ τὸ ἀναγκαῖον, διότι ἀναγκαῖα εἶναι αὐτὰ ποὺ εἰσέρχονται καὶ προσφέρουν τροφήν διὰ τὸ σῶμα, ἐνῶ ἡ ἔξοδος ἀπὸ αὐτὸ ἐξυπηρετεῖ τὸ ἄριστον, διότι τὸ ρεῦμα τῶν λόγων ποὺ ῥέει πρὸς τὰ ἔξω καὶ τίθεται τῇ ὑπηρεσίᾳ τῆς φρονήσεως εἶναι ἡ πλέον κάλλιστη καὶ ἄριστη πηγή ποὺ δύναται τὶς νὰ φαντασθῇ.

Ἡ Φρήν:

Ἡ φρὴν (λατ. cor), ἡ θωρακικὴ χώρα ἄνωθεν τοῦ διαφράγματος καὶ ὑπὸ τοῦ λαιμοῦ φιλοξενεῖ τὸ ἀνώτερον ἐκ τῶν θνητῶν μερῶν τῆς Ψυχῆς ὃν καλεῖται "θυμοειδὲς". Ἐδῶ εὑρίσκεται ἡ ἕδρα τῶν συγκινήσεων ποὺ χαρακτηρίζονται ἀπὸ ἔντασιν καὶ πάθος, ὄπως ἡ ἀνδρεία, ὁ θυμός, ὁ Ἔρως. Συσχετίζεται δὲ μὲ τὸ "πνεῦμα", τὴν θείαν πνοὴν καὶ τὴν ἔμπνευσιν τῶν εὐγενῶν ἰδεῶν. Εἰς τὴν Ἰνδικὴν θρησκείαν ἀναλογεῖ πρὸς τὸ 4ον Τσάκρα, τῆς καρδίας. Λέγεται Ἀναχάτα ποὺ σημαίνει "ἐκεῖνο ποὺ δὲν χτυπιέται" ἀναφορικῶς μὲ τὴν ἐκπεμπτικὴν λειτουργεία του: νὰ αἰσθάνεται, νὰ ἐμπνέῃ, νὰ ἐκφράζῃ τὴν συγκίνησιν. Συνδέεται μὲ τὴν prana, τὴν ζωτικὴν πνοὴν καὶ τὴν λειτουργίαν τῆς ἀναπνοῆς. Κέντρον τοῦ Συναισθήματος, συμβολίζεται μὲ πράσινον χρῶμα. Λίθοι ἁρμονικοὶ εἶναι ὁ σμάραγδος, τὸ ρουμπίνι, ὁ μαλαχίτης, ὁ νεφρίτης (ζαντ), ὁ ἀβεντουρίνης, ὁ ὀφίτης, τὸ περίδοτον, τὸ ἐσπεριδόχρωμον ὀπάλιον καὶ ὁ ῥοδόχρωμος χαλαζίας.

Τὸ θνητὸ μέρος τῆς ψυχῆς περιλαμβάνει τὰ δεινὰ καὶ ἀναγκαῖα πάθη: τὴν ηδονήν, τὰς λύπας, τὸ θάρρος καὶ τὸν φόβον (τοὺς ἄφρονας σύμβουλους), τὸν θυμόν ποὺ δύσκολα καταλαγιάζει καὶ τὴν ἐλπίδα. Εἶναι συνδεδεμένο μὲ τὴν ἄλογην αἴσθησιν καὶ μὲ τὸν ἔρωτα, τὸν ἐπιχειρητὴν τῶν πάντων. Ἡ θνητὴ ψυχή θεωρεῖται πὼς διαθέτει μία καλύτερην καὶ μία χειρότερην πλευράν, οὕτως ἡ θωρακικὴ κοιλότης ἐπίσης χωρίζεται εἰς δύο μέρη ἔχοντας ἐν μέσῳ τὸ διάφραγμα.

Ἐκεῖνο τὸ μέρος τῆς ψυχῆς ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἀνδρεία καὶ πάθος ἐπειδὴ ἔχει τάσιν ἐπιβολῆς εὑρίσκεται πλησιέστερα τῆς κεφαλῆς, μεταξὺ τοῦ διαφράγματος καὶ τοῦ λαιμοῦ, ὥστε νὰ ἀκούῃ τὸν ὀρθὸν λόγον καὶ νὰ συμπράττῃ εἰς τὴν χαλιναγώγησιν τῶν ἐπιθυμιῶν. Ἡ δὲ καρδία, ὁ κόμβος τῶν φλεβῶν καὶ τοῦ αἵματος ποὺ διατρέχει ὁρμητικῶς ὅλα τὰ μέλη, εὑρίσκεται εἰς τὴν θέσιν τῆς σκοπιᾶς, δηλαδὴ τοῦ φρουροῦ.

Ὅταν μαίνεται ὁ θυμός καὶ καθὼς ὁ λόγος ἀναγγέλει τὴν τέλεσιν μίας ἀδίκου πράξεως, εἴτε ἀπὸ ἐξωτερικούς παράγοντας εἴτε ἀπὸ τὰς ἐσωτερικὰς ἐπιθυμίας, ἡ καρδία διαμέσου ὅλων τῶν στενωπῶν μεταφέρει ταχυτάτως τὰς διαταγὰς καὶ τὰς ἀπειλὰς πρὸς κάθε μέρος τοῦ σώματος ποὺ δύναται νὰ ἀντιληφθῇ αὐτὰς, ὥστε νὰ συμμορφωθῇ μετὰ τῶν ἐπιταγῶν τοῦ ἀνωτέρου μέρους τῆς ψυχῆς.

Ἡ καρδία πρὸ τοῦ ἐπερχομένου κινδύνου καὶ τῆς ἐγέρσεως τοῦ θυμοῦ ἀναταράσσεται καὶ ὅλη αὐτὴ ἡ διέγερσις τῶν παθῶν ἐκδηλώνεται μὲ τὴν μορφήν τοῦ πυρὸς. Οὕτως πλησίον τῆς καρδίας εὑρίσκονται οἱ πνεύμονες διὰ νὰ τὴν βοηθοῦν, ἀπορροφώντας τὸν ἀέρα καὶ τὰ ὑγρά, ψύχοντας τὴν καρδίαν καὶ παρέχοντας δρόσον καὶ χαλάρωσιν κατά τὴν ὑπερθέρμανσιν. Διὰ τοῦτον καὶ οἱ πνεύμονες περιβάλλουν τὴν καρδίαν σᾶν μαλακὸ καὶ προστατευτικὸ πλέγμα, οὕτως ὥστε ὅταν τὸ πάθος δυναμώνει ἐντὸς της, νὰ ἐπικοινωνῇ μὲ τὸ μαλακὸν της περίβλημα, νὰ δροσίζεται καὶ μειώνοντας τοὺς πόνους της νὰ μπορῇ μαζί μὲ τὸν θυμόν νὰ ὑπηρετῇ εὐκολοτέρως τὸν λόγον.

Τὰ δύο μέρη τῆς θνητῆς ψυχῆς συνδέονται ἀντιστοίχως μὲ τὸν θυμόν καὶ τὰς ἐπιθυμίας εὑρισκόμενα τὸ πρῶτον εἰς τὸ στῆθος καὶ τὸ δεύτερον εἰς τὴν κοιλίαν. Ὁ θυμός καθορίζει τὴν ἀνθρώπινη ἀνδρείαν καὶ τὴν θέλησιν διὰ ἐπικράτησιν, συνδέεται μετὰ τῆς λειτουργείας τοῦ αἵματος ἐν τῷ ὀργανισμῷ καὶ διατηρεῖ μεγαλυτέρα συγγένεια πρὸς τὴν φρόνησιν.

Ἡ Γαστήρ:

Ἡ γαστὴρ (λατ. abdomen), ἡ κοιλιακὴ χώρα ὑπὸ τοῦ διαφράγματος καὶ ἄνωθεν τοῦ ὀμφαλοῦ φιλοξενεῖ τὸ κατώτερον ἐκ τῶν θνητῶν μερῶν τῆς Ψυχῆς ὃν καλεῖται "ἐπιθυμητικὸν". Κύρια λειτουργία του εἶναι ἡ θρέψις τοῦ σώματος. Ἐπιθυμητικὸν ἔχουν ἐπίσης τὰ δένδρα καὶ τὰ φυτά. Τοῦτο εἶναι ἡ πηγὴ πάσας ἐπιθυμίας σχετικῆς μὲ τὰς σωματικὰς ἀνάγκας ὄπως ἡ ὄρεξις τοῦ σώματος διὰ τροφὴν ἀλλὰ καὶ ἄλλαι ὀρέξεις ὄπως ἡ ἐρωτικὴ. Εἰς τὴν Ἰνδικὴν θρησκείαν ἀναλογεῖ πρὸς τὸ 3ον Τσάκρα, τοῦ ἡλιακοῦ πλέγματος. Λέγεται Μανιπούρα ποὺ σημαίνει "χώρα τοῦ λαμπεροῦ κοσμήματος" καὶ ἡ λειτουργεία του εἶναι ἐπιθετική: νὰ κατακτᾷ, νὰ καταναλώνῃ, νὰ μετασχηματίζῃ ἄλλα πράγματα σὲ μέρη τοῦ ἑαυτοῦ του. Κέντρον τῆς Θέλησεως, συμβολίζεται μὲ κίτρινον χρῶμα. Λίθοι ἁρμονικοὶ εἶναι ὁ κρύσταλλος ῥουτιλίου, ὁ κιτρίνης κρύσταλλος, ὁ κίτρινος ἴασπις, τὸ ἤλεκτρον, ὁ χρυσοβήρυλλος ἡλιόδωρος, ὁ λίθος ὁ καλούμενος "γαλῆς ὀφθαλμός" καὶ τὸ καλούμενον τοπάζιο.

Τὸ ἄλλο μέρος τῆς ψυχῆς, ἐκεῖνο ποὺ ἐπιθυμεῖ τὰ φαγητά, τὰ ποτά και ὅ,τι ἄλλο τοῦ ἐπιβάλλει ἡ φύσις τοῦ σώματος, εὑρίσκεται μεταξὺ τοῦ διαφράγματος καὶ τοῦ ὁρίου τῆς περιοχῆς τοῦ ὀμφαλοῦ. Ὁ χώρος αὐτὸς εἶναι σᾶν φάτνη διὰ τὴν τροφήν τοῦ σώματος. Αὐτὸ τὸ μέρος τῆς ψυχῆς δὲν πρόκειται ποτέ νὰ κατανοήσῃ τὸν ὀρθὸν λόγον καὶ ἂν ἀκόμη ἐρχόταν εἰς ἐπαφήν μὲ ἐπιχειρήματα δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ ἀντιληφθῇ τὴν σημασίαν των. Ἔτσι εὑρίσκεται εἰς τὴν μεγαλύτερην ἀπόστασιν ἀπὸ τὴν ἔδραν τῶν ἀποφάσεων, τὴν κεφαλήν, ὥστε νὰ προκαλῇ τὸν ἐλάχιστον θόρυβον καὶ τὴν ἐλάχιστην ἐνόχλησιν ἐπιτρέποντας εἰς τὸ κυρίαρχον μέρος τῆς ψυχῆς νὰ διαβουλεύεται ἀπερίσπαστο.

Τὸ μέρος αὐτὸ τῆς ψυχῆς ὅμως ἔχει μία ἰδιότητα, νὰ ψυχαγωγεῖται άπὸ τὰ εἴδωλα καὶ τὰ φάσματα τῆς νυκτὸς καὶ τῆς ἡμέρας. Το χάρισμα αὐτὸ ἀξιοποιεῖ τὸ ἧπαρ, ποὺ εὑρίσκεται μαζί του εἰς τὴν ἱδίαν κατοικίαν. Τὸ ἧπαρ εἶναι πυκνὸ, λεῖο και λαμπερὸ, προικισμένο μὲ γλυκύτητα ἀλλὰ καὶ μὲ πικρότητα. Ὑπὸ καταστάσεων φόβου ἢ ἀπειλῆς, τὸ ἧπαρ ἀποκτᾶ ἕνα πρασινωπὸν "χολῶδες" χρῶμα, συμπιέζεται ἀπὸ ἄκρη σὲ ἄκρη, ζαρώνει καὶ τραχύνεται φράζοντας τὰς πύλας εἰσόδου του καὶ προκαλώντας πόνους και λύπας.

Ὅταν ὅμως δέχεται πνοὴν πραότητος ἐκ τῆς διανοίας, τότε ἡ πικρότης ἡρεμεῖ ἐνῶ ἡ γλυκύτης ἐνεργοποιεῖται καὶ τὰ στοιχεῖα τοῦ ἥπατος ἐπανέρχονται εἰς τὴν ὀρθήν, λεῖαν καὶ ἐλευθέραν μορφήν των. Τότε τὸ σύνοικον μέρος τῆς ψυχῆς γίνεται ἤπιο κι εὐτυχὲς τὴν νύκτα καὶ καθὼς εἶναι ἀποκομμένο ἀπὸ τὸν λόγον καὶ τὴν φρόνησιν, ἐπιδίδεται με σοβαρότητα εἰς τὴν ὀνειρομαντείαν. Οὕτως τὸ "μαντεῖον τοῦ σώματος" διὰ τῆς ἐκεῖ θέσεῶς του προσδίδει εἰς τὸ ἀνάξιον μέρος τῆς ψυχῆς μία ἐπαφήν μετὰ τῆς ἀληθεῖας.

Οὐδεῖς ἀσκεῖ τὴν ἀληθινὴν κι ἐμπνευσμένη μαντικήν μὲ τὸν νοῦ του, ἀλλὰ εἴτε κατὰ τὸν ὕπνον του, ὅταν ἡ δύναμις τῆς φρονήσεως εἶναι ἀδρανῆς, εἴτε ὅταν μεταμορφώνεται ἀπὸ κάποια ἀσθένεια ἢ ἀπὸ ἱερὸν παροξυσμόν. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐπανευρίσκει τὴν λογικὴν του ἀναπολεῖ τὸ ὄνειρον ἢ τὸ ὅραμα -τὰς μαντικὰς ἢ θεϊκὰς ῥήσεις, τὰ φάσματα ποὺ εἶδε- καὶ μὲ τὴν λογικὴν του προσπαθεῖ νὰ διακρίνῃ τὶ ἀκριβῶς σημαίνουν. Καὶ δι' ὅσον καιρόν ζεῖ αἱ ἐνδείξεις τοῦ ἥπατος εἶναι ἀρκοῦντως σαφεῖς, ὅταν ὅμως πεθάνει, αὐτὸ γίνεται τυφλὸ καὶ τὰ μαντικὰ του σημεῖα πλέον συγκεχυμένα, διὰ νὰ τοὺς ἀποδοθεῖ νόημα σαφές.

Ὁ Πλάτων εἰς Τίμαιον ἀποσαφηνίζει τὴν σχέσιν τῶν ὀνείρων μὲ τὰ μέρη τῆς ψυχῆς, ἀποσυνδέοντάς τα ἀπὸ τὸ ἀνώτερον μέρος τῆς ψυχῆς καὶ τοποθετώντας τα εἰς τὸ κατώτερον, "θνητὸν" μέρος. 

Εἰς Πολιτείαν ὑποστηρίζει ὅτι ὅποιος φροντίζει καλὼς καὶ καταπραΰνει τὸ ἐπιθυμητικὸν καὶ τὸ θυμοειδὲς μέρος τῆς ψυχῆς του, δὲν ἔχει νὰ φοβηθῇ τίποτε ἀπὸ τὰ φάσματα ποὺ ἐμφανίζονται εἰς τὰ ὄνειρὰ του -τὰς θηριώδεις καὶ ἀναίσχυντας εἰκόνας ποὺ ταλαιπωροῦν τοὺς περισσότερους ἀνθρώπους.

Ἀντιθέτως μάλιστα διὰ τοὺς ἀγαθούς τὰ ὄνειρα ἔχουν θετικὴ λειτουργία ποὺ μπορεῖ μάλιστα νὰ ἅπτεται τῆς ἀληθείας. Οὕτως ὁ Πλάτων περιγράφει τὰ ὄνειρα τοῦ Σωκράτους εἰς Κρίτωνα, ὅπου μία γυναίκα τοῦ ἀποκαλύπτει διὰ τελετουργικῆς και συμβολικῆς γλώσσης ὅτι ὁ θάνατός του θὰ καθυστερήσει κατὰ μία ἡμέραν καὶ εἰς Φαίδωνα, ὅπου πρὸς τὸ τέλος τὴς ζωῆς του παίρνει κατὰ γράμμα τὸ ἐπίμονον ὄνειρον ποὺ τοῦ ἐπιτάσσει νὰ ἀσχοληθῇ μὲ τὴν μουσικὴν, ἐνῶ ἕως τότε τὸ ἑρμήνευε ὡς προτροπήν διὰ τὴν φιλοσοφίαν, τὴν μεγίστην μουσικήν.

Εἰς Φαίδρον ὁ Πλάτων συνδέει τὸν μάντιν μὲ τὸ μένος (τὴν μαντικὴν μὲ τὴν μανικὴν) καὶ διαχωρίζει τὸ ἔργον του ἀπὸ τὴν οἰωνιστικὴν, τὴν τῶν ἐμφρόνων ζήτησιν τοῦ μέλλοντος, τὴν λογικὴν δηλαδή ἑρμηνείαν τῶν θείων σημάτων. Ὑποστηρίζει ὅτι ἡ οἰωνιστικὴ προήλθε ἀπὸ τὴν οἰονοΐστικὴν, ποὺ ἐτυμολογικῶς ἐμπεριέχει τὴν ἀνθρώπινην οἲησιν, τὸν νοῦ καὶ τὴν ἱστορίαν. Ἐπίσης ἀπορρίπτει τὴν λαϊκὴν πίστην εἰς τὴν οἰωνοσκοπίαν ἀπὸ τὰ ἐντόσθια τῶν θυσιασθέντων σφαγίων, ἐξηγώντας εἰςΤίμαιον ὅτι τὸ ἧπαρ δὲν διατηρεῖ τὴν μαντικὴν του ἱδιότητα ὅταν πεθάνει καὶ μόνον συγκεχυμένα σημεῖα δύναται νὰ δώσῃ. Ὁ Πλάτων ἀποδίδει τὴν ἱδιαίτερην αὐτὴν λειτουργία τοῦ ἥπατος εἰς ὅλους τοὺς ζωικοὺς ὀργανισμούς καὶ ὅχι μόνον εἰς τὸν ἀνθρώπινον.

Ἡ Γονή:

Ἡ γονὴ (λατ. genitalia), τὰ γεννητικὰ μέρη ὄπως ἡ μήτρα καὶ τὸ σπέρμα, παρέχουν τὴν ἀναπαραγωγικὴν ἱκανότητα τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ μυελὸς τῶν ὀστῶν εἶναι ἡ λεπτοφυὴς ὕλη τῆς ἰδίας τῆς ψυχῆς καὶ ὁ δεσμὸς τῆς ζωῆς μὲ τὸν ὁποῖον ἀρμόζεται ἡ Ψυχὴ ἐν τῷ Σώματι. Ὁ μυελὸς τοῦτος κατερχόμενος ἀπὸ τὴν σπονδυλικὴν στήλην, συγκεντρώνεται εἰς τὴν γονήν, εἰς τὰ γεννητικὰ ὄργανα τοῦ ἀνδρὸς καὶ τῆς γυναικός, καὶ γίνεται ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς ἀπὸ ὅπου προβάλλει τὸ νεογνό. Εἰς τὴν Ἰνδικὴν θρησκείαν ἀναλογεῖ πρὸς τὸ 2ον Τσάκρα, τῶν γεννητικῶν ὀργάνων. Λέγεται Σβαντχιστχάνα ποὺ σημαίνει "τὸ ἀγαπημένο τῆς μέρος", ταιριαστὸ ὄνομα διὰ τὸ ἀφροδίσιον κέντρον.

Κέντρον τῆς ἀναπαραγωγῆς καὶ τῆς ἐρωτικῆς πράξεως, συμβολίζεται μὲ κρόκινον (πορτοκαλί) χρῶμα. Λίθοι ἁρμονικοὶ εἶναι ὁ ἀμετρίνης κρύσταλλος, ὁ πυρόχρωμος καὶ ἐρυθρὸς ἀχάτης, ὁ ἐρυθρὸς γρανάτης, ὁ ἐρυθρὸς ἴασπις, τὸ ἠλιοτρόπιον (κοιν. "αἱματόπετρα", bloodstone), τὸ καρνεόλιον, ὁ σεληνόλιθος καὶ ὁ ῥοδοχρωσίτης.

Τὸ ἀθάνατον μέρος τῆς ψυχῆς συγκεντρώνεται εἰς τὴν περιοχήν τῆς κεφαλῆς καὶ ἰδίως ἐν τῷ μυελῷ τῆς σπονδυλικῆς στήλης, ποὺ ὁ Πλάτων ὀνομάζει καὶ "σπέρμα". Εἰς τὴν ἔξοδον τῶν ποτῶν, ἐκεῖ ὅπου φθάνουν τὰ πόσιμα ὑγρά ἀφοῦ ὁλοκληρώσουν τὴν διαδρομήν των ἀπὸ τοὺς πνεύμονας καὶ τὰ νεφρά καταλήγοντας εἰς τὴν κύστιν ἀπὸ ὅπου καὶ ἀποβάλλονται τῃ πιέσει τοῦ ἀέρος, οἱ θεοί ἤνοιξαν δίοδον ἐπικοινωνίας μὲ τὸν μυελόν, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὴν κεφαλήν καὶ τὸν αὐχένα ἐκτείνεται συμπαγῆς κατὰ μήκος τῆς σπονδυλικῆς στήλης (ἱερὰ σύριγξ)..

Ὁ μυελός ὅμως εἶναι ἔμψυχος καὶ μόλις ηὗρε διέξοδον, ἐμφύσησε ἀκριβῶς εἰς τὴν περιοχήν τῆς διεξόδου αὐτῆς τὴν ζωτικὴν ἐπιθυμίαν τῆς ἐκροῆς κι οὕτως ἐδημιουργήθη ὁ γενετήσιος ἔρως. Ὁ Πλάτων πιστεύει ὅτι λόγῳ αὐτοῦ ἡ φύσις τῶν γεννητικῶν ὀργάνων εἶναι ἀνυπάκουη καὶ αὐταρχικὴ, ἐπιχειρώντας ἐν τῷ οἴστρῳ της νὰ κυριαρχήσει ἐπὶ τῶν πάντων, καὶ τούτο συμβαίνει ὁμοῖως τοῖς ἀνδράσι καὶ ταῖς γυναιξί. Ἐάν τὴν ἐποχήν τοῦ οἴστρου μείνουν διὰ πολὺ χρόνον ἄγονα δυσανασχετοῦν καὶ ἀγανακτοῦν, καὶ ἡ ἀνάγκη αὐτὴ περιφερόμενη εἰς ὅλον τὸ μῆκος καὶ τὸ πλάτος τοῦ σώματος προκαλεῖ τὴν χειροτέραν δυστυχίαν καὶ γεννᾷ κάθε εἴδους ἀσθένεια.

Αὐτὸ συνεχίζεται ἕως ὁ ἔρως καὶ ἡ ἐπιθυμία τοῦ ἀνδρός καὶ τῆς γυναικός συναντηθοῦν, σᾶν νὰ ἤθελαν νὰ κόψουν μαζί τὸν καρπόν ἑνός δένδρου. Τότε σπέρνουν εἰς τὸ γόνιμο ἔδαφος τῆς μήτρας μικροσκοπικά, ἀόρατα καὶ ἀδιάπλαστα ζῷα (ζῳντανά δηλαδή πράγματα) τὰ ὁποῖα σταδιακῶς διαμορφώνονται καὶ θρέφονται εἰς τὸ ἐσωτερικὸν μέχρι νὰ μεγαλώσουν καὶ τελικῶς ἐξέρχονται εἰς τὸ φῶς, ὁλοκληρώνοντας οὕτως τὴν γέννησιν τῶν ἐμβίων ὅντων.

Ἡ ἀντίληψις αὐτὴ περὶ μικροσκοπικῶν ἀοράτων καὶ ἀδιαπλάστων ζῴων μᾶλλον χρεώνει τόν Πλάτωνα μὲ τὴν ἀνακάλυψιν τῶν σπερματοζωαρίων καὶ δὲν συναντάται εἰς τοὺς προγενεστέρους φιλοσόφους.

Τὸ Ἱερὸν Ὀστοῦν:

Τὸ ἱερὸν ὀστοῦν (λατ. os sacrum) εἶναι ἡ κατάληξις τῆς σπονδυλικῆς στήλης, τῆς ὀνομασθείσης "ἱερὰ σύριγξ". Ἡ σπονδυλικὴ στήλη περιέχει τὸν μυελόν, τὴν λεπτοφυὴν ὕλην τῆς Ψυχῆς καὶ οὐσίαν ζωῆς, τὸ δὲ ἱερὸν ὀστοῦν εἶναι ἡ βάσις καὶ ἐκ τῶν κυριοτέρων κέντρων συμπυκνώσεως αὐτῆς. Εἰς τὴν Ἰνδικὴν θρησκείαν ἀναλογεῖ πρὸς τὸ 1ον Τσάκρα, τοῦ ἱεροῦ ὀστοῦ. Λέγεται Μουλαντχάρα ποὺ σημαίνει "ἡ ῥίζα-βάσις", ὄνομα σύμβολον τῆς ἀγκύρας τῆς ζωῆς καὶ τῆς ζωτικῆς ἐνεργείας. Κέντρον τῆς Βάσεως τῆς ζωτικῆς ἐνεργείας, συμβολίζεται μὲ ἐρυθρὸν χρῶμα, Λίθοι ἁρμονικοὶ εἶναι ὁ αἱματίτης, ὁ καπνίας κρύσταλλος, ὁ μέλας γρανάτης, ὁ καστανὸς ἴασπις, ὁ ὀψιδιανός καὶ ὁ μέλας ὄνυξ.

Τὸ ἀθάνατο μέρος τῆς ψυχῆς, συγκεντρώνεται εἰς τὴν περιοχήν τῆς κεφαλῆς καὶ ἰδίως εἰς τὸν μυελόν, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὴν κεφαλήν καὶ τὸν αὐχένα ἐκτείνεται συμπαγῆς κατὰ μήκος τῆς σπονδυλικῆς στήλης, τῆς ἱερᾶς σύριγγος. Ἡ ὕπαρξις τοῦ μυελοῦ ποὺ ὁ Πλάτων ἀποκαλεῖ καὶ "σπέρμα" εἶναι πολὺ σημαντικὴ διότι ἐν μυελῷ στερεώνονται οἱ δεσμοί τῆς ζωῆς καὶ ῥιζώνει τὸ θνητὸ γένος.

Ὁ ἴδιος ὁ μυελός ἐδημιουργήθη ἀπὸ ἄλλα στοιχεῖα. Ἐκ τοῦ συνόλου τῶν πρωταρχικῶν τριγώνων, οἱ θεοί ἀπομόνωσαν ὅσα ἦταν τέλεια καὶ λεῖα ἄρα κατάλληλα, λόγῳ τῆς ἀκριβείας των, διὰ τὴν παραγωγήν τοῦ πυρὸς, τοῦ ὕδατος, τοῦ ἀέρος καὶ τῆς γῆς, καὶ τὰ ἔμειξαν εἰς τὰς ὀρθὰς ἀναλογίας δημιουργώντας πανσπερμίαν δι' ὅλον τὸ θνητὸν γένος. Σὲ αὐτὸ τὸ ὑπόστρωμα ἐδράζουν τὰ εἶδη τῶν ψυχῶν, οὕτως ὁ μυελός γίνεται τὸ ἀγκυροβόλιον ὅλων τῶν δεσμῶν τῆς ψυχῆς καὶ γύρω του οἰκοδομεῖται τὸ σῶμα, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὴν κατασκευήν τοῦ ὀστεΐνου περιβλήματος τοῦ μυελοῦ.

Τὰ ὀστᾶ θεωροῦνται ὅτι προέρχονται ὰπὸ τὸ κοσκίνισμα καθαρῆς καὶ λείας γῆς ποτισμένης μὲ μυελόν καὶ ζυμωμένης. Κατόπιν ἡ ζύμη εἰσήχθη πυρὸς καὶ ἐμβυθίσθη ὕδατος καὶ κατόπιν πολλῶν τέτοιων διαδοχικῶν ἐμβαπτίσεων κατέστη ἀδιάλυτη πυρὸς τὲ καὶ ὕδατος. Δι' αὐτοῦ τοῦ πέτρινου περιβλήματος εἶναι ποὺ προφυλάσσεται τελείως ὁ μυελός. Ὅσα ὀστᾶ ἦσαν ἰδιαιτέρως ἔμψυχα ἐκαλύφθησαν μεθ' ὀλίγων σαρκῶν ἐνῶ τὰ πλέον ἄψυχα καλύπτονται ὑπὸ πολλῶν καὶ πυκνῶν. Ἐκεῖ λοιπόν ὅπου ἐδράζει ἡ φρόνησις καὶ ἡ ὀξεῖα αἴσθησις τὸ δέρμα εἶναι λεπτὸ ἐπιτρέποντας τὴν ἀντίληψιν ποὺ ἐξυπηρετεῖ τὸ ἔργον τῆς διανοίας.

Κατὰ μῆκος τῆς ράχεως ἐκτείνονται οἱ σφόνδυλοι, κυλινδρικοὶ στροφεῖς ποὺ ἀρχίζουν ἀπὸ τὴν περιοχήν γύρω ἀπὸ τὸν διαυχένιον καὶ τὸν νωτιαῖον μυελόν ἕως τὴν βάσιν τῆς λεκάνης, με ἀρμούς ἀνάμεσά των ὥστε νὰ διευκολύνεται ἡ κίνησις καὶ ἡ κάμψις. Ἡ ἱερὰ σύριγξ καταλήγει εἰς ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα μέρη τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, τὸ ἱερὸν ὀστοῦν. Ἐκεῖ εὑρίσκεται τὸ ἀγκυροβόλιον τῆς ψυχῆς ποὺ τὴν συνδέει μὲ τὸ στοιχεῖον τῆς γῆς, ἕνα σημεῖον συγκεντρώσεως τῆς ζωτικῆς δυνάμεως τῆς ψυχῆς.

Σημαντικὴ ἐδῶ εἶναι ἡ ἄποψις τοῦ Πλάτωνος ὅτι ὁ ἀνθρώπινος ὀργανισμός, μὲ τὰ ὄργανα καὶ τοὺς ἱστούς του συνδέονται ὄχι μὲ τὴν φυσικὴν δομήν καὶ ἀποτελεσματικότητα ἀλλὰ μὲ τὴν ψυχήν, μὲ τὴν νόησιν καὶ τὴν εὐγενὴν φιλοσοφικὴν εἱμαρμένην τοῦ ἀνθρώπου κατά τὴν πορείαν του πρὸς τὴν γνῶσιν τοῦ ἀγαθοῦ.

ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ

ΕΡΩΤΗΣΗ: Αισθάνομαι μεγάλη την ανάγκη να εμπιστεύομαι, ιδιαίτερα θέλω να μπορέσω να εμπιστευτώ εσένα και υποφέρω που δεν το κάνω αυτό.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οι άνθρωποι που εμπιστεύονται τον εαυτό τους μπορούν κι εμπιστεύονται τους άλλους. Οι άνθρωποι που δεν εμπιστεύονται τον εαυτό τους δεν μπορούν να εμπιστευτούν κανένα. Η εμπιστοσύνη προβάλλει μέσα από την εμπιστοσύνη στον εαυτό. Αν δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, τότε δεν μπορείς να εμπιστευτείς εμένα΄ δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανένα. Αν δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, πώς να εμπιστευτείς την εμπιστοσύνη σου; Για την δική σου εμπιστοσύνη θα πρόκειται. Ισως να εμπιστεύεσαι εμένα, αλλά για τη δική σου εμπιστοσύνη πρόκειται: εμπιστεύεσαι εμένα και δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου. Δεν είναι λοιπόν το ζήτημα εγώ, είναι ένα βαθύ ζήτημα σχετικό με τον εαυτό σου.

Ποιοι είναι οι άνθρωποι εκείνοι που δεν μπορούν να εμπιστευτούν τον εαυτό τους; Κάτι δεν πήγε κάπου καλά. Πρώτον, είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν καλή εικόνα για τον εαυτό τους΄ είναι επικριτικοί απέναντι στον εαυτό τους. Αισθάνονται πάντοτε ένοχοι και ότι κάνουν πάντοτε λάθος. Είναι πάντα αμυντικοί και προσπαθούν πάντα να αποδείξουν ότι δεν κάνουν λάθος, νιώθουν όμως βαθιά μέσα τους ότι κάνουν πράγματι λάθος. Είναι οι άνθρωποι από τους οποίους έλειψε κατά ένα τρόπο το περιβάλλον της αγάπης.

Οι ψυχολόγοι λένε ότι ο άνθρωπος που δεν μπορεί να εμπιστευτεί τον εαυτό του είναι επόμενο να έχει κάποιο βαθιά ριζωμένο πρόβλημα με τη μητέρα του. Η σχέση μητέρας-παιδιού κάπου δεν συνέβη όπως θα έπρεπε. Επειδή η μητέρα είναι ο πρώτος άνθρωπος στην εμπειρία του παιδιού΄ αν αγαπάει το παιδί η μητέρα, το παιδί αρχίζει να αγαπάει τη μητέρα και να εμπιστεύεται τη μητέρα. Μέσω της μητέρας το παιδί αποκτά επίγνωση του κόσμου. Η μητέρα είναι το παράθυρο από όπου μπαίνει το παιδί μέσα στην ύπαρξη του κόσμου.

Σιγά-σιγά, αν υπάρχει μια όμορφη σχέση μεταξύ παιδιού και μητέρας, ανταπόκριση, βαθιά ευαισθησία, βαθιά μεταβίβαση ενέργειας, άνθισμα. . . τότε το παιδί αρχίζει να εμπιστεύεται και τους άλλους. Επειδή ξέρει πως η πρώτη εμπειρία ήταν όμορφη, δεν υπάρχει λόγος να σκεφτεί ότι η δεύτερη δεν θα είναι όμορφη. Υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύει ότι ο κόσμος είναι όμορφος.

Αν υπήρχε κατά την παιδική σου ηλικία ένα περιβάλλον βαθιάς αγάπης γύρω σου, θα γίνεις θρησκευόμενος άνθρωπος, θα προβάλει η εμπιστοσύνη. Θα εμπιστεύεσαι, η εμπιστοσύνη θα γίνει μια φυσική σου ιδιότητα. Κατά κανόνα, δεν θα δυσπιστείς απέναντι σε κανένα, εκτός κι αν προσπαθήσει κανείς πολύ να σου δημιουργήσει δυσπιστία΄ μόνο τότε δεν θα εμπιστεύεσαι. Θα είναι όμως κατ΄εξαίρεση πράγμα η δυσπιστία. Σε εξαπατάει κάποιος και προσπαθεί πολύ να καταστρέψει την εμπιστοσύνη σου. Ίσως να καταστραφεί η εμπιστοσύνη προς τον άνθρωπο εκείνο, αλλά δεν θα αρχίσεις να μην εμπιστεύεσαι όλη την ανθρωπότητα. Θα πεις, ΄΄Είναι ένας άνθρωπος μόνον αυτός και υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι. Εξ αιτίας ενός μόνο ανθρώπου, γιατί να δυσπιστώ απέναντι σε όλους;΄΄

Αν όμως λείπει η βασική εμπιστοσύνη και κάτι έχει πάει στραβά ανάμεσα σε σένα και τη μητέρα σου, τότε η δυσπιστία γίνεται η βασική σου ιδιότητα. Τότε κατά κανόνα, με φυσικό τρόπο, δυσπιστείς. Δεν υπάρχει ανάγκη να το αποδείξει κάποιος. Δεν έχεις εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και τότε, αν θέλει κάποιος να τον εμπιστευτείς, θα πρέπει να δουλέψει πολύ, πάρα πολύ. Κι ακόμη και τότε, θα τον εμπιστεύεσαι υπό όρους. Κι ακόμη και τότε, η εμπιστοσύνη εκείνη δεν θα περιλαμβάνει τα πάντα. Θα είναι πολύ μικρή΄ θα απευθύνεται μόνο σε ένα άνθρωπο. Αυτό είναι το πρόβλημα.

Σε παλιές εποχές, οι άνθρωποι είχαν μεγάλη εμπιστοσύνη. Η σράντα, η εμπιστοσύνη, ήταν μια απλή ιδιότητα. Δεν υπήρχε λόγος να την καλλιεργήσεις. Μάλιστα, αν ήθελε κανείς να γίνει μεγάλος σκεπτικιστής, να αμφισβητεί, τότε χρειαζόταν μεγάλη εκπαίδευση, μεγάλη διάπλαση. Οι άνθρωποι ήταν απλούστατα γεμάτοι εμπιστοσύνη, γιατί οι σχέσεις αγάπης ήταν πάρα πολύ βαθιές. Στο σύγχρονο κόσμο η αγάπη έχει εξαφανιστεί κι η εμπιστοσύνη δεν είναι τίποτε άλλο από την αποκορύφωση της αγάπης, την αφρόκρεμα της αγάπης. Η αγάπη έχει εξαφανιστεί. Τα παιδιά γεννιούνται σε οικογένειες όπου ο πατέρας κι η μητέρα δεν αγαπιούνται. Γεννιούνται τα παιδιά΄ η μητέρα δεν νοιάζεται, δεν ασχολείται με το τι θα τους συμβεί. Ενοχλείται μάλιστα, επειδή αποτελούν ένα είδος αναστάτωσης και αναστατώνουν τη δική της ζωή. Οι γυναίκες αποφεύγουν τα παιδιά και αν τους συμβούν παιδιά, μοιάζει σαν να πρόκειται για κάποιο δυστύχημα. Και υπάρχει μια βαθιά αρνητική στάση. Το παιδί αισθάνεται την αρνητική αυτή στάση΄ δηλητηριάζεται ήδη από την αρχή. Δεν μπορεί να εμπιστευτεί τη μητέρα.

. . . Μια φιλοσοφία δεν γεννιέται μέσα από το τίποτα. Μια φιλοσοφία προέρχεται μέσα από την ύπαρξή σου, τη βιωμένη εμπειρία σου. Αν είχε αγαπήσει βαθιά τη μητέρα τα παιδί και η μητέρα είχε ρίξει βροχή πάνω του την αγάπη της, είναι τούτο η αρχή όλης της εμπιστοσύνης για το μέλλον. Τότε το παιδί θα κάνει πιο πολλές σχέσεις αγάπης με γυναίκες, θα κάνει κι άλλες σχέσεις αγάπης με φίλους, κάποια μέρα θα μπορέσει να παραδοθεί σε ένα Δάσκαλο και, τελικά, θα μπορέσει να διαλύσει εντελώς τον εαυτό του μέσα στο θεϊκό στοιχείο. Αν όμως λείπει ο βασικός συνδετικός κρίκος, τότε λείπουν τα θεμέλια. Τότε προσπαθείς πολύ, αλλά γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Αυτό ακριβώς αισθάνομαι για εκείνον που έκανε την ερώτηση.

΄΄ Αισθάνομαι μεγάλη την ανάγκη να εμπιστεύομαι΄΄... ναι, επειδή η εμπιστοσύνη είναι τροφή. Χωρίς εμπιστοσύνη, παραμένεις πεινασμένος, λιμοκτονείς. Η εμπιστοσύνη είναι η λεπτότερη τροφή για τη ζωή. Αν δεν εμπιστεύεσαι, δεν μπορείς να ζεις πραγματικά. Φοβάσαι πάντα΄ σε περιβάλει ο θάνατος, όχι η ζωή. Όταν έχεις μέσα σου βαθιά εμπιστοσύνη, αλλάζει το όλο τοπίο. Τότε βρίσκεσαι στο σπίτι σου και δεν υπάρχει καμιά σύγκρουση. Τότε δεν είσαι ένας ξένος μέσα στον κόσμο. Δεν είσαι από αλλού, δεν είσαι αλλοδαπός. Ανήκεις στον κόσμο, ο κόσμος ανήκει σε σένα. Ο κόσμος είναι χαρούμενος που υπάρχεις΄ ο κόσμος σε προστατεύει. Η αίσθηση αυτή της βαθιάς προστασίας δίνει θάρρος΄ και δίνει θάρρος για να προχωρήσεις σε άγνωστα μονοπάτια.

Όταν η μητέρα βρίσκεται μέσα στο σπίτι, το παιδί έχει θάρρος. Το έχεις προσέξει; Μπορεί να βγει έξω στο δρόμο το παιδί, μπορεί να πάει στον κήπο και μπορεί να κάνει χίλια πράγματα. Όταν δεν βρίσκεται εκεί η μητέρα, κάθεται μέσα, φοβάται. Δεν μπορεί να βγει έξω΄ δεν βρίσκεται εκεί η προστασία του, δεν βρίσκεται εκεί η προστατευτική ατμόσφαιρα. Η ατμόσφαιρα είναι τελείως ξένη.

Αν έχεις ζήσει παιδική ηλικία με βαθιά προσφορά αγάπης κι εμπιστοσύνης προς εσένα, σχηματίζεις μια όμορφη εικόνα για τον εαυτό σου. Κι αν ήταν πραγματικά πολύ αγαπημένοι μεταξύ τους οι γονείς σου κι ήταν ευτυχισμένοι για σένα, διότι ήσουν η κορύφωση της αγάπης τους, το κρεσέντο της αγάπης τους, η πραγμάτωση της αγάπης τους, αν ήταν βαθιά ερωτευμένοι, τότε εσύ αποτελείς το τραγούδι που γεννήθηκε μέσα από την αγάπη τους. Αποτελείς την απόδειξη, την ένδειξη ότι αγαπούσαν ο ένας τον άλλο. Είσαι δημιούργημά τους: νιώθουν ευτυχισμένοι για σένα, σε αποδέχονται και αποδέχονται το πώς είσαι. Ακόμη κι αν προσπαθούν να σε βοηθήσουν, προσπαθούν να σε βοηθήσουν με τρόπο γεμάτο αγάπη. Ακόμη κι αν λένε καμιά φορά, ΄΄Μην το κάνεις αυτό,΄΄ δεν νιώθεις πως σε προσβάλουν. Νιώθεις μάλιστα πως σε φροντίζουν.

Αλλά όταν λείπει η αγάπη και ο πατέρας κι η μητέρα λένε συνεχώς, ΄΄Μην το κάνεις αυτό,΄΄ και ΄΄Κάνε το άλλο,΄΄ σιγά-σιγά το παιδί αρχίζει να μαθαίνει ότι, ΄΄Δεν με αποδέχονται έτσι όπως είμαι. Αν κάνω κάποια πράγματα, με αγαπάνε. Αν δεν κάνω κάποια πράγματα, δεν με αγαπάνε. Αν κάνω κάποια άλλα πράγματα, με μισούν.΄΄

Αρχίζει λοιπόν να συρρικνώνεται. Την καθαρή του ύπαρξη δεν την αποδέχονται και δεν την αγαπούν. Η αγάπη είναι υπό όρους΄ χάνει την εμπιστοσύνη του. Τότε δεν θα μπορέσει ποτέ να έχει όμορφη εικόνα για τον εαυτό του. Γιατί είναι τα μάτια της μητέρας όπου καθρεφτίζεσαι για πρώτη φορά κι αν μπορείς αν δεις ότι υπάρχει εκεί ευτυχία, ευδαιμονία, ενθουσιασμός, μεγάλη έκσταση μόνο και μόνο που σε παρατηρεί, ξέρεις ότι είσαι πολύτιμος, ξέρεις ότι έχεις εγγενή αξία. Τότε είναι πολύ εύκολο να εμπιστεύεσαι, πολύ εύκολο να παραδίνεσαι, γιατί δεν φοβάσαι. Αν όμως ξέρεις ότι κάνεις λάθος, τότε προσπαθείς πάντα να αποδείξεις ότι είσαι σωστός.

Οι άνθρωποι αρχίζουν να φέρνουν αντιρρήσεις. Όλοι εκείνοι που φέρνουν αντιρρήσεις είναι συνήθως άνθρωποι που δεν έχουν καλή εικόνα για τον εαυτό τους. Είναι πολύ αμυντικοί, πολύ εύθικτοι. Αν υπάρχει ένας άνθρωπος γεμάτος αντιρρήσεις κι εσύ πεις, ΄΄Εκανες λάθος στο τάδε πράγμα,΄΄ πέφτει αμέσως πάνω σου, θυμώνει πολύ. Δεν μπορεί να δεχτεί ούτε μια μικρή φιλική παρατήρηση. Αν όμως έχει καλή εικόνα για τον εαυτό του, είναι πρόθυμος να ακούσει, είναι πρόθυμος να μάθει, είναι πρόθυμος να σεβαστεί τη γνώμη των άλλων. Ίσως να έχουν δίκιο, κι ακόμη κι αν έχουν εκείνοι δίκιο κι ο ίδιος έχει άδικο, δεν ανησυχεί, γιατί δεν έχει σημασία αυτό. Στα δικά του μάτια παραμένει καλός.

Οι άνθρωποι είναι εύθικτοι. Δεν θέλουν κριτική, δεν θέλουν να τους λέει κάποιος να κάνουν τούτο, δεν θέλουν να τους λέει κάποιος να κάνουν εκείνο. Και οι άνθρωποι αυτοί νομίζουν ότι δεν μπορούν να αφεθούν επειδή είναι πολύ ισχυροί. Είναι απλώς άρρωστοι, νευρωτικοί. Μόνο ένας ισχυρός άντρας ή γυναίκα μπορεί να παραδίνεται -οι αδύναμοι ποτέ. Γιατί αν παραδοθούν, θα νομίζουν ότι θα γίνει γνωστό σε όλο τον κόσμο πως είναι αδύναμοι.

Ξέρουν πως είναι αδύναμοι, ξέρουν πως έχουν σύμπλεγμα κατωτερότητας, κι έτσι δεν μπορούν να υποκλιθούν μπροστά σου. Τους είναι δύσκολο, γιατί η υπόκλιση σημαίνει πως αποδέχονται ότι είναι κατώτεροι. Μόνο ο ανώτερος άνθρωπος μπορεί να υποκλίνεται΄ οι κατώτεροι άνθρωποι δεν μπορούν να υποκλιθούν ποτέ. Δεν μπορούν να σεβαστούν κανέναν, γιατί δεν σέβονται τον εαυτό τους. Δεν ξέρουν τι θα πει σεβασμός και φοβούνται πάντα να αφεθούν, γιατί αν αφεθούν, σημαίνει για κείνους αυτό πως είναι αδύναμοι.

Αν λοιπόν αισθάνεσαι πως είναι δύσκολο να εμπιστεύεσαι, τότε πρέπει να πας προς τα πίσω. Πρέπει να σκάψεις βαθιά μέσα στις αναμνήσεις σου. Πρέπει να πας στο παρελθόν σου. Πρέπει να καθαρίσεις το νου σου από τις περασμένες εντυπώσεις. Θα πρέπει να έχεις έναν μεγάλο σωρό σκουπίδια από το παρελθόν σου΄ διώξε τα. Το κλειδί για να το κάνεις αυτό είναι το εξής: να πας προς τα πίσω όχι ως μνήμη απλώς αλλά ως επαναβίωση.

Κάνε το να γίνει διαλογισμός σου. Καθημερινά, τη νύχτα, πήγαινε προς τα πίσω επί μια ώρα. Προσπάθησε να ανακαλύψεις όλα όσα συνέβησαν στην παιδική σου ηλικία. Όσο πιο βαθιά μπορέσεις να πας τόσο το καλύτερο΄ γιατί κρύβουμε πολλά πράγματα που έχουν συμβεί, αλλά δεν τους επιτρέπουμε να ανέβουν στο επίπεδο της συνειδητότητας. Άσε τα να ανέβουν στην επιφάνεια. Κάνοντας έτσι κάθε μέρα, θα ανιχνεύεις όλο και πιο βαθιά. Πρώτα θα θυμηθείς κάπου που ήσουν στην ηλικία των τεσσάρων ή πέντε ετών και δεν θα μπορέσεις να πας παραπέρα. Ξαφνικά θα είσαι αντιμέτωπος με ένα Σινικό Τείχος. Προχώρησε όμως. Σιγά-σιγά, θα δεις ότι πηγαίνεις πιο βαθιά: στα τρία σου χρόνια, στα δυο.

Έχουν φτάσει άνθρωποι έως το σημείο εκείνο που γεννιόντουσαν, βγαίνοντας από τη μητρική κοιλιά. Υπήρξαν άνθρωποι που έφτασαν έως τις αναμνήσεις μέσα στην μητρική κοιλιά και υπάρχουν άνθρωποι που έφτασαν πέρα από αυτό, στην προηγούμενη ζωή όταν πέθαιναν.

Αν όμως μπορέσεις να φτάσεις στο σημείο εκείνο όπου γεννιόσουν και μπορέσεις να ξαναζήσεις εκείνη τη στιγμή, θα είναι στιγμή μεγάλης αγωνίας, πόνου. Θα νιώσεις σχεδόν σαν να γεννιέσαι ξανά. Μπορεί να φωνάξεις όπως φώναξε το παιδί για πρώτη του φορά. Θα νιώσεις ασφυκτικά, όπως ασφυκτικά ένιωθε και το παιδί όταν πρώτη φορά βρέθηκε έξω από τη μητρική κοιλιά -διότι για λίγα δευτερόλεπτα δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Υπήρχε μεγάλη ασφυξία: έπειτα κραύγασε και ήρθε η αναπνοή και άνοιξαν οι οδοί, άρχισαν να λειτουργούν οι πνεύμονες. Ίσως χρειαστεί να πας έως εκείνο το σημείο.

Από εκεί επιστρέφεις. Πήγαινε ξανά, έλα πίσω, κάθε νύχτα. Θα πάρει τουλάχιστον τρεις με εννέα μήνες και κάθε μέρα θα νιώθεις λιγότερο βάρος, όλο και λιγότερο βάρος και ταυτόχρονα θα προβάλει η εμπιστοσύνη, παράπλευρα. Όταν καθαρίσει το παρελθόν και έχεις δει όλα όσα έγιναν, έχεις απελευθερωθεί από τούτο. Αυτό είναι το κλειδί: αν αποκτήσεις επίγνωση οποιουδήποτε πράγματος που υπάρχει στη μνήμη σου, απελευθερώνεσαι από κείνο. Η επίγνωση απελευθερώνει, η έλλειψη συνειδητότητας δημιουργεί δεσμά. Τότε θα μπορέσει να υπάρξει η εμπιστοσύνη.

Οι ψυχολόγοι το βρήκαν αυτό -ότι η αγάπη είναι τροφή. Μόλις πριν από είκοσι χρόνια, αν έλεγε κάποιος ότι η αγάπη αποτελεί αδιόρατη ζωτικότητα, οι επιστήμονες θα έβαζαν τα γέλια. Θα είχαν σκεφτεί, ΄΄Είσαι ποιητής, ζεις μέσα στις ψευδαισθήσεις και τα όνειρα. Τροφή η αγάπη; Ανοησίες. Τώρα όμως οι επιστημονικοί ερευνητές λένε, ΄΄ Η αγάπη ΕΙΝΑΙ τροφή.΄΄ Οταν δίνεις τροφή σε ένα παιδί, τρέφει αυτή το σώμα του΄ κι αν δεν του δίνεις αγάπη, τότε δεν τρέφεται η ψυχή του. Η ψυχή του παραμένει ανώριμη. Υπάρχουν τώρα τρόποι να μετρήσεις αν αγαπούν ή όχι ένα παιδί, αν του δίνουν τη ζεστασιά που χρειάζεται ή όχι. Μπορείς να δώσεις σε ένα παιδί όλη την τροφή που χρειάζεται, όλη την ιατρική φροντίδα που χρειάζεται, σε ένα νοσοκομείο. Απομάκρυνε μόνο τη μητέρα΄ δώσε του γάλα, φάρμακα, φροντίδα, τα πάντα, αλλά μην το αγκαλιάζεις, μην το φιλάς, μην το αγγίζεις.

Έχουν γίνει πολλά πειράματα. Το παιδί αρχίζει σιγά-σιγά να συρρικνώνεται μέσα του. Αρρωσταίνει και στις πιο πολλές περιπτώσεις πεθαίνει, χωρίς κανένα ορατό αίτιο. ΄Η, αν επιβιώσει, επιβιώνει στο ελάχιστο: γίνεται ανόητο, ηλίθιο. Θα ζήσει, αλλά θα ζει ακριβώς στο περιθώριο. Δεν θα προχωρήσει ποτέ βαθιά μέσα στη ζωή΄ δεν έχει καθόλου ενέργεια. Αν αγκαλιάζεις το παιδί, αν του δίνεις τη ζεστασιά του σώματός σου, είναι τούτο τροφή για το παιδί, πολύ αδιόρατη τροφή. Αυτό το αναγνωρίζουν τώρα σιγά-σιγά.

Ας σου κάνω μια πρόβλεψη: μετά από είκοσι ή τριάντα χρόνια, οι ψυχολόγοι θα μπορέσουν να ανακαλύψουν ότι η εμπιστοσύνη αποτελεί ανώτερη τροφή, μεγαλύτερων δυνατοτήτων -ανώτερη από την αγάπη. . . Σαν την προσευχή. Η εμπιστοσύνη είναι προσευχητικότητα, αλλά είναι πολύ αδιόρατη. Μπορείς να την νιώσεις. Αν έχεις εμπιστοσύνη, θα δεις ξαφνικά ότι με μένα πας σε μια πιο μεγάλη περιπέτεια, η ζωή σου αρχίζει να αλλάζει αμέσως. Αν δεν έχεις εμπιστοσύνη, θα στέκεις εκεί. Μιλώ συνεχώς, σε τραβώ συνεχώς΄ εσύ είσαι κολλημένος -κατά κάποιο τρόπο συνέχεια σου διαφεύγω. Αφησε να προβάλει η εμπιστοσύνη σου. Η εμπιστοσύνη αυτή θα αποτελέσει γέφυρα ανάμεσα σε σένα και σε μένα. Τότε οι κοινές λέξεις γίνονται φωτεινές, τότε η παρουσία μου απλώς μπορεί να είναι μια μητρική κοιλιά και μπορείς να ξαναγεννηθείς.

ΟΧΙ οπως οι άνθρωποι που έχουν εμπιστοσύνη επειδή φοβούνται, επειδή θέλουν κάποιον από τον οποίο να κρεμαστούν, στον οποίο να προσκολληθούν, φοβούνται και θέλουν να κρατήσουν το χέρι κάποιου, κοιτάζουν τον ουρανό και προσεύχονται στο Θεό απλώς για να νιώσουν άφοβοι. Το έχεις προσέξει; Καμιά φορά, όταν περνάς από ένα σκοτεινό δρόμο τη νύχτα, αρχίζεις να σφυρίζεις ή αρχίζεις να τραγουδάς -όχι πως πρόκειται να σε βοηθήσει αυτό. Βοηθάει όμως κατά ένα τρόπο. Όταν τραγουδάς, ζεσταίνεσαι. Όταν τραγουδάς, έχεις μια ασχολία΄ ο φόβος καταπιέζεται. Όταν σφυρίζεις, αρχίζεις να νιώθεις καλά. Ξεχνάς ότι είναι σκοτεινά και ότι είναι επικίνδυνα, αλλά δεν κάνει αυτό κάποια διαφορά στην πραγματικότητα. Αν υπάρχει φόβος και κίνδυνος, αυτός εξακολουθεί και υπάρχει. Υπάρχει μάλιστα περισσότερο, γιατί τον άνθρωπο που είναι απασχολημένος με το τραγούδι μπορεί να τον ληστέψουν πιο εύκολα, επειδή θα είναι σε λιγότερη εγρήγορση. Θα είναι λιγότερο προσεκτικός καθώς σφυρίζει. Δημιουργεί μια ψευδαίσθηση γύρω του με το σφύριγμα. Αν η εμπιστοσύνη σου προβάλει μέσα από το φόβο, καλύτερα να μην την έχεις αυτή την εμπιστοσύνη. Είναι ψεύτικη.

Έχω ακούσει. . .

Ο Μουλά Νασρουντίν ανέβηκε στο κάθισμα του κουρέα και ρώτησε, ΄΄Πού είναι ο κουρέας που δούλευε συνήθως στο διπλανό κάθισμα;΄΄

΄΄Αα, ήταν θλιβερή η περίπτωσή του,΄΄ είπε ο κουρέας. ΄΄Άρχισε να γίνεται πολύ νευρικός κι απελπισμένος που η δουλειά δεν πήγαινε και τόσο καλά κι όταν μια μέρα είπε ένας πελάτης ότι δεν θέλει μασάζ, τρελάθηκε εκείνος κι έκοψε το λαιμό του πελάτη με ένα ξυράφι. Βρίσκεται τώρα στο κρατικό ψυχιατρείο. Με την ευκαιρία, εσείς, κύριε, θέλετε μασάζ;΄΄

΄΄Μα και βέβαια!΄΄ είπε ο Μουλά Νασρουντίν.

Μπορεί από φόβο να λες ΄΄μα και βέβαια΄΄, δεν είναι όμως εμπιστοσύνη αυτό. Η εμπιστοσύνη γεννιέται μέσα από την αγάπη κι αν βλέπεις ότι δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι, τότε πρέπει να δουλέψεις πολύ. Έχεις πολύ φορτωμένο παρελθόν, φορτωμένο λάθος. Πρέπει να το καθαρίσεις, να το κάνεις καθαρό.

Osho, The Beloved, Τόμος 2, Ομιλία #4

ΕΡΜΗΣ Ο ΥΙΟΣ ΤΗΣ ΜΑΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΗΡΥΚΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΟΓΚΑ

Το κηρύκειο είναι σύμβολο της ερμητικής επιστήμης και της επιστήμης του Γιόγκα που απαντάται σε διαφορετικά εννοιολογικά πλαίσια με διαφορετικές σημασίες.

Ήταν το κύριο έµβληµα του Ερµή, το οποίο σχηµατιζόταν από λεπτή ράβδο δάφνης ή ελιάς. Γύρω-γύρω περιτυλλίσσονταν δύο φίδια, που τα κεφάλια τους συναντιώνταν αντικρυστά. Λίγο πιό πάνω, στην κορυφή της ράβδου, υπήρχαν δυό φτερούγες.

Η οµοιότητά του µε το έµβληµα του Ασκληπιού είχε ως αποτέλεσµα την υιοθέτηση του κηρύκειου ως συµβόλου των γιατρών και της Ιατρικής Επιστήµης γενικότερα. Κι ο Ερµής, δίχως να είναι καθ’ αυτό θεός της Ιατρικής, επιστατούσε στην υγεία των ανθρώπων και στην ανάγκη τούς πρόσφερνε αποτελεσµατική συνδροµή κατά των ασθενειών. ∆ιηγούνταν, πως κάποτε είχε σώσει την Τανάγρα από µιά θανατηφόρα επιδηµία.

To DNA είναι ο κώδικας της ζωής, αποτελεί το συστατικό των χρωµοσωµάτων και των γονιδίων και βρίσκεται στον πυρήνα του κυττάρου. Περιέχει κωδικοποιηµένες πληροφορίες για τη µεταβίβαση των γενετικών χαρακτηριστικών από τη µία γενιά στην επόµενη, καθώς επίσης για το σχηµατισµό µορίων, που είναι απαραίτητα για την ανάπτυξη του οργανισµού. Μοιάζει µε διπλή έλικα, που σχηµατίζεται από δύο µακρά σπειροειδή νήµατα (κλώνους), πλεγµένα το ένα γύρω από το άλλο κι αποτελείται από τέσσερις αζωτούχες βάσεις. Στον πυρήνα των σωµατικών κυττάρων του ανθρώπου υπάρχουν 23 ζεύγη χρωµοσωµάτων.

Ο θεός Ερμής μωρό ακόμα κατασκεύασε τη λύρα από το κέλυφος μιας χελώνας και τα νεύρα των βοδιών που έκλεψε από τον αδελφό του Απόλλωνα. Όταν ο Ερμής αναγκάστηκε να ομολογήσει την κλοπή των βοδιών, προκειμένου να εξευμενίσει τον οργισμένο Απόλλωνα άρχισε να παίζει τη λύρα. Εκείνος μαγεύτηκε τόσο από τον ήχο της που τον συγχώρεσε και την αντάλλαξε με την μαγική του ράβδο. Έτσι ο Ερμής βρέθηκε με το κηρύκειο, το οποίο στην αρχή ήταν απλά ένα ξύλο ελιάς με δυο ταινίες που στριφογύριζαν γύρω του. Αργότερα ο Ερμής συναντά στην Αρκαδία δύο φίδια που αλληλοσπαράσσονται. Ρίχνει ανάμεσα τους το ραβδί και εκείνα τυλίγονται γύρω του.

Από την άλλη πλευρά τόσο η ελιά όσο και τα φίδια, είναι αρχαιότατα σύμβολα της αθανασίας. Επομένως το κηρύκειο στα χέρια του Θεού Ερμή φέρει το επιπλεόν νόημα ότι δίνει ζωή στους νεκρούς.

Εδώ χρειάζεται να αναφερθεί ότι ο θεός Ερμής είναι στην ελληνική μυθολογία ο αγγελιαφόρος του Δία αλλά μέσα στα καθήκοντα του είναι και η μεταφορά των ψυχών στον Άδη εξ ου και το όνομα Ψυχοπομπός. Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι υμνούσαν μέσω των ποιητών τους αυτή την ιδιότητα του Ερμή και τις μαγικές ιδιότητες του κηρυκείου. Ο ΘΕΟΣ ΕΡΜΗΣ Ο ΥΙΟΣ ΤΗΣ ΜΑΙΑΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΓΧΕΕΤΑΙ ΕΠ' ΟΥΔΕΝΙ ΜΕ ΤΟΝ ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΟ ΕΡΜΗ ΤΟΝ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟ.

Το Κηρύκειο, από το ρήμα κηρύσσω, που σημαίνει καθιστώ κάτι δημόσια γνωστό μεγαλοφώνως, αναγγέλλω, διαλαλώ κάτι, ήταν η ράβδος που κρατούσαν στην αρχαιότητα οι κήρυκες κατά την άσκηση των καθηκόντων τους και το σύμβολο επίσης που φέρνει στις διάφορες παραστάσεις ο Θεός Ερμής. Οι κήρυκες στην αρχαιότητα ήταν μια ιδιαίτερη τάξη υπαλλήλων ή υπηρετών που είχαν σαν καθήκον την εξαγγελία των μηνυμάτων και διαταγών της πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας. Όπως οι Ολύμπιοι θεοί είχαν σαν αγγελιαφόρο τους κήρυκα τον Ερμή, έτσι και οι αρχαίοι Έλληνες, από τους Ομηρικούς κι όλας χρόνους, είχαν τους κήρυκές τους, τους μεσάζοντες δηλαδή μεταξύ της ανώτερης εξουσίας και του λαού. Τα καλύτερα προσόντα για την ανάδειξη και διορισμό ενός τέτοιου κήρυκα ήταν η γλυκειά (λιγύφθογγος, ηερόφωνος, εύφωνος) και δυνατή φωνή, όπως π.χ. του Στέντορα, του «χαλκεόφωνου» ήρωα του Τρωικού πολέμου που αναφέρει στην Ιλιάδα ο Όμηρος, ο οποίος, όπως λέγεται, είχε μια δυνατή φωνή όσο 50 ανδρών και από το όνομα του οποίου παράγεται η γνωστή έκφραση «στεντορεία φωνή».

Σύμφωνα με το Θουκυδίδη, το κηρύκειο των κηρύκων «όπερ ειώθασι φέρειν οι κήρυκες κατ’ αυτών» (αυτό δηλαδή που φέρουν κατά συνήθεια μαζί τους οι κήρυκες) ήταν «ξύλον ορθόν, έχων εκατέρωθεν δύο όφεις περιπεπλεγμένους και αντιπροσώπους προς αλλήλους κειμένους» (ήταν ένα όρθιο ξύλο, γύρω από το οποίο περιελίσσονταν δύο φίδια με τα κεφάλια τους απέναντι το ένα στο άλλο. Στις παραστάσεις τώρα των αγγείων και άλλων μνημείων τέχνης, το κηρύκειο που κρατά ο Ερμής είναι ανάλογο με την ιδιότητα που αυτός εκάστοτε έχει ως ποιμένας, αγγελιαφόρος και ψυχοπομπός. Έτσι:

1. Στις αγγειογραφίες που ο Ερμής παριστάνεται σαν ποιμένας που οδηγεί ένα ποίμνιο προβάτων, φέρει στο αριστερό του χέρι μια απλή ποιμενική ράβδο (ή αγκλίτσα), η οποία καταλήγει στο πάνω μέρος της σε δυο διασταυρούμενα κέρατα στο σχήμα ενός ανοικτού στο πάνω μέρος 8 (δηλαδή ενός κύκλου με πάνω του ένα ημικύκλιο. Αυτή η μορφή κηρυκείου συναντάται επίσης σε ειδώλια των Θεσπιών και της Τανάγρας, όπου ο Ερμής παριστάνεται ως κριοφόρος. Οι παραστάσεις αυτές, με αυτό το σχήμα του κηρυκείου, είναι κατά το πλείστον των αρχαϊκών χρόνων μέχρι του 5ου αιώνα π.Χ και φανερώνουν τον ποιμενικό τύπο του Ερμή.

2. Ο θεός Ερμής φέρει στο αριστερό του χέρι το σκήπτρο ενός κήρυκα, ως το αχώριστο και προσωπικό σύμβολό του ως αγγελιαφόρου θεού του Ολύμπου. Σε αυτή την περίπτωση, το Κηρύκειο παριστάνεται σύμφωνα με την παραπάνω περιγραφή του Θουκυδίδη, αποτελείται δηλαδή από μια ράβδο γύρω από την οποία συμπλέκονται δύο φίδια, με τα σώματά τους να σχηματίζουν ένα S, τις ουρές τους ενωμένες και τα κεφάλια τους απέναντι το ένα του άλλου. Αυτό το σχήμα κηρυκείου καθιερώθηκε να κρατούν οι κήρυκες κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους στις αγορές και στις συνελεύσεις, γι’ αυτό και ο Ερμής, σαν κήρυκας των Ολυμπίων Θεών και αγγελιαφόρος των μηνυμάτων τους, έγινε ο προστάτης της τάξεως των κηρύκων, όπως αναφέρουν ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης.

Είναι πάμπολλες οι παραστάσεις του Ερμή σε διάφορα έργα τέχνης που φέρει αυτού του είδους το οφειοειδές Κηρύκειο ως ο αγγελιαφόρος των θεών, ιδιαίτερα σε αγγειογραφίες των κλασσικών χρόνων.

3. Ο Ερμής ως ο αποκοιμιστής (υπνοδότης), ονειροπομπός (προκλητής ονείρων) και ψυχοπομπός (οδηγός των ψυχών) όταν αγγίζει τους αθρώπους με τη μαγική ράβδο του, αντίστοιχα τους αποκοιμίζει, τους φέρνει όνειρα (ή ακόμα τους ξυπνά από τον ύπνο τους) και προσελκύει τις ψυχές των νεκρών οδηγώντας τες στον Άδη - παραδίδοντάς τες ουσιαστικά στον Χάρωνα που τον αναμένει στη βάρκα του. Τα Ομηρικά έπη περιγράφουν αυτή τη μαγική ράβδο ως χρυσή και την ονομάζουν «Κηρυκίνη», ενώ ο Ησύχιος την ονομάζει «Δράκοντα». Με αυτήν ο Ερμής στην Ιλιάδα βυθίζει τους φρουρούς του στρατοπέδου των Ελλήνων σε ύπνο για να περάσει ο Πρίαμος και να ζητήσει από τον Αχχιλέα το πτώμα του γιου του.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις το οκτάσχημο ή οφιδόσχημο κηρύκειό του Ερμή κοσμείται με ταινίες που κρέμονται από την κορυφή της ράβδου ή με ένα άνθος λωτού, και τα δυο σύμβολα ικεσίας και λησμονιάς, καθώς ο θεός παρουσιάζεται να οδηγεί τις ψυχές των νεκρών στον Αδη. Τέτοιες παραστάσεις κηρυκείου φέρουν συνήθως οι λευκές λήκυθοι του 5ου π.Χ αιώνα. Σε μεταγενέστερες απεικονίσεις, πάνω από τα κεφάλια των φιδιών, στην κορυφή της ράβδου, προστέθηκαν δύο φτερούγες, κάνοντας έτσι το Κηρύκειο πτερωτό, όπως και τα σανδάλια του «γρηγορόφτερου» Ερμή.

Στην Ομήρου Οδύσσεια διαβάζουμε:

«Είπε και υπάκουσε ο γοργός του Δία αποκρισάρης. Κι έδεσε ευθύς στα πόδια του τα δύο όμορφα σαντάλια, χρυσά και αιώνια, που μαζί με την πνοή του ανέμου, παντού, σε ατελείωτες στεριές και πέλαγα τον πάνε. Έπειτα πήρε το ραβδί, που ανθρώπων - όσους θέλει - μαγεύει μάτια ή και ξυπνά πάλι άλλους κοιμισμένους. Μ’ αυτό στα χέρια ο δυνατός Αργοφονιάς πετούσε.» 

Το αντίδοτο του Ερµή

Σύµφωνα µε τη Μυθολογία ο Ασκληπιός διδάχθηκε την επιστήµη της Ιατρικής από το Χείρωνα, έγινε δε τόσο διάσηµος γιατρός, που όχι µόνο βοηθούσε τους ανθρώπους ν’ αποφύγουν το θάνατο, αλλά τόλµησε ν’ αναστήσει µε την επιστήµη του και νεκρούς (Απολλόδωρος, «Βιβλιοθήκη», Γ΄118-120). Κατόπιν αυτού ο θεός του Άδη, Πλούτων, θύµωσε και ειδοποίησε τον αδελφό του ∆ία, ότι υπάρχει κίνδυνος να ξεφύγουν οι άνθρωποι από τον φυσικό νόµο του θανάτου. Έπειτα απ’ αυτό ο Ζευς κατακεραύνωσε τον Ασκληπιό και τον θανάτωσε.

Στη ραψωδία κ της «Οδύσσειας», όπου περιγράφεται η περιπέτεια του Οδυσσέα

και η µεταµόρφωση των συντρόφων του σε χοίρους στο νησί της Κίρκης, υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις, ότι ο Όµηρος µεταφέρει πληροφορίες, από τις οποίες προκύπτει, ότι υπήρχε γνώση της γενετικής από πανάρχαιες ακόµα εποχές. Συγκεκριµένα:

Το όνοµα Κίρκη δεν είναι κάποιο τυχαίο, ούτε το όνοµα του γιού της Κίρκης και του Οδυσσέα που είναι Τηλέγονος.

Όταν ο Όµηρος περιγράφει κάποιο πρόσωπο, συνήθως εκτός από το όνοµα χρησιµοποιεί κι ένα η περισσότερα επίθετα, που το προσδιορίζουν καλύτερα. Τα επίθετα που χρησιµοποιεί για την Κίρκη είναι: πολυφάρµακος (κ 276), πότνια (σεβαστή: κ 549), καλλιπλοκάµοιος (κ 220) και εϋπλόκαµος (κ 136 και λ 8). Το πολυφάρµακος και το πότνια µπορούν εύκολα να εξηγηθούν, γιατί, όπως αναφέρει ο ποιητής, ήταν θεά (αδελφή του Αιήτη, κόρη του Ήλιου και της κόρης του Ωκεανού Περσηίδας ή κατ’ άλλους της Εκάτης). Για να επιµένει όµως ο Όµηρος, που πάντα ακριβολογεί, σε τρία σηµεία µάλιστα στην περιγραφή, ότι η Κίρκη είχε καλούς πλοκάµους, πρέπει να είναι πολύ σηµαντικό, κι ασφαλώς δεν πρέπει να αναφέρεται στην κόµµωσή της.

Το αντίδοτο στον Οδυσσέα δεν το έδωσε η θεά Αθηνά, που πάντα τον προστάτευε, αλλά ο κάτοχος του κηρυκείου Ερµής.

Η Κίρκη είχε τέσσερις θεραπαινίδες («αµφιπόλους»: κ 348-349), όσες και οι βάσεις του DNA. (*)

Ο αριθµός των τεσσάρων θεραπαινίδων θα µπορούσε να θεωρηθεί τυχαίος, αλλά ο Όµηρος µας δίνει έντεχνα κι άλλον έναν εκπληκτικό αριθµό, ο οποίος δεν φαίνεται να είναι τυχαίος. Όταν οι σύντροφοι του Οδυσσέα πήγαν στο ανάκτορο της Κίρκης, χωρίστηκαν σε δύο οµάδες. Στην µία αρχηγός ήταν ο Ευρύλοχος και στην άλλη ο Οδυσσέας. Μαζί του ο κάθε αρχηγός πήρε 22 άνδρες (κ 203-209). Ο Όµηρος µας περιγράφει λοιπόν δύο οµάδες των 22, κι αν προσθέσουµε και τους αρχηγούς, προκύπτουν δύο οµάδες των 23. Σαςθυµίζει τίποτε αυτός ο αριθµός; Είναι ο αριθµός των χρωµοσωµάτων στον πυρήνα των ανθρωπίνων κυττάρων!

Αυτός είναι ο τρόπος, µε τον οποίο έχουν διασωθεί πληροφορίες πανάρχαιας επιστηµονικής γνώσης δια µέσου των χιλιετιών µε την βοήθεια της Μυθολογίας. Ασφαλώς δεν ήταν δυνατόν σε κανέναν άνθρωπο τόσα χρόνια να σκεφθεί, γιατί επισηµαίνει ο Όµηρος τον αριθµό των 2 × 23. Μόνο τώρα µετά την αποκωδικοποίηση του DNA, και µε σοβαρή κι επισταµένη µελέτη των κειµένων µπορούν να εξαχθούν τέτοια συµπεράσµατα.

Αυτός είναι επίσης κι ο ορθός τρόπος, µε τον οποίο πρέπει να προσεγγίζεται η Μυθολογία. Ποτέ δεν έχει ζήσει γυναίκα Κίρκη, ούτε έχουν ποτέ εκτυλιχθεί οι ιστορίες, που περιγράφει ο Όµηρος στο ανάκτορό της. Με το όνοµα Κίρκη και µε τις περιπέτειες, που περιγράφονται στην ραψωδία κ διασώθηκαν πληροφορίες για τα επιτεύγµατα της γενετικής επιστήµης της «Χρυσής Εποχής» (όπως ονοµάζεται από αρχαίους συγγραφείς µιά πανάρχαια -µή προσδιορίσιµη επ’ ακριβώς χρονικά- εποχή υψηλού πολιτισµού).

Παρόµοιες πληροφορίες για την πανάρχαια Γενετική και το DNA υπάρχουν πολλές και σε άλλους αρχαίους συγγραφείς και σε άλλες µυθολογικές περιγραφές. Τα δύο φίδια δεν απεικονίζονται µόνο στο κηρύκειο του Ερµή. Με τα δυό φίδια είναι γεµάτη η Μυθολογία µας. Η θεά Ήρα έστειλε δύο φίδια στον Ηρακλή, όταν ήταν βρέφος. Η θεά Αθηνά, αφού αναδέχθηκε τον Εριχθόνιο από την γη, τον έκλεισε σε ένα κιβώτιο και του έβαλε φύλακες δύο φίδια. Στο Ανάκτορο της Κνωσού βρέθηκε αγαλµατίδιο της θεάς Μητέρας, που κρατάει στα χέρια της δύο φίδια.

Εκτός από τα δύο φίδια, που ελίσσονται το ένα γύρω από το άλλο, συχνά συναντάται η παραλλαγή του ενός φιδιού να ελίσσεται γύρω από ένα ξύλο, το σύµβολο του θεού της Ιατρικής Ασκληπιού. Χαρακτηριστικότατη περίπτωση αυτής της παραλλαγής περιγράφεται στην Αργοναυτική Εκστρατεία και στην «Μήδεια».

Η αλληγορία του µύθου της Μήδειας

Η Μήδεια έχει συγγένεια µε την Κίρκη. Είναι κόρη του βασιλιά της Κολχίδας Αιήτη· κατά συνέπεια είναι εγγονή του Ήλιου κι ανηψιά της Κίρκης. Μητέρα της είναι η Ωκεανίδα Ιδυία (ή κατά τον ∆ιόδωρο η Εκάτη, οπότε η Μήδεια κι η Κίρκη είναι αδελφές). Χωρίς τη βοήθεια της Μήδειας ο Ιάσων δεν θα µπορούσε να πάρει το Χρυσόµαλλο ∆έρας, το οποίο βρισκόταν σε δένδρο, που το φύλαγε ένα τυλιγµένο γύρω του φίδι.

Η συγγένεια της Μήδειας µε την Κίρκη, το όνοµα Ιάσων (αυτός που ιατρεύει) και το ξύλο, που περιελίσσεται το φίδι, µας παραπέµπουν στο DNA. ∆εδοµένου, ότι οι µύθοι είναι πολυεπίπεδοι, κι απαιτείται διεπιστηµονική προσέγγιση για την ερµηνεία τους, εξετάζοντας την Αργοναυτική Εκστρατεία µε το παραπάνω σκεπτικό υποθέτουµε, ότι περιγράφεται αλληγορικά η πορεία της Ιατρικής Επιστήµης προς την ανακάλυψη του DNA. ∆εν είναι όµως µόνον αυτό.

Η Μήδεια στην Ιωλκό έπεισε τις κόρες του Πελία, πως ήταν ικανή να ξανακάνει νέο τον πατέρα τους, ο οποίος άρχιζε να γερνάει. Τους το απέδειξε υποβάλλοντας σε πειραµατικές συνθήκες ένα γέρικο κριάρι (το έβαλε σε λέβητα µε φάρµακα). Η επίδειξη πέτυχε κι έτσι εφαρµόστηκε και στον Πελία, χωρίς όµως επιτυχία. Η καταλυτική λεπτοµέρεια, ότι τα παιδιά της παρουσιάζεται ότι τα σκότωσε η ίδια η Μήδεια από εκδικητική ζηλοτυπία, είναι εύρηµα του Ευριπίδη. Το µύθο της «Μήδειας» πραγµατεύτηκε κι ο Αισχύλος στο έργο του «∆ιονύσου τροφοί», καθώς κι ο Σοφοκλής στον «Αιγέα» και στις «Πελιάδες». Τα έργα αυτά δυστυχώς δεν διασώθηκαν. Σώθηκε µόνο η «Μήδεια» του Ευριπίδη· εξαφανίστηκαν επίσης τα άλλα δύο δράµατα της τριλογίας, καθώς και το σατυρικό δράµα που τη συνόδευε. Η «Μήδεια» του Ευριπίδη (431 π.Χ.) είναι το µόνο ίσως κείµενο, όπου υπονοείται ο φόνος των παιδιών. Μετά από προσεκτική µελέτη του όµως, προκύπτει κάτι καταπληκτικό, που ανατρέπει όλα όσα νοµίζαµε, ότι γνωρίζαµε για τη «Μήδεια», καθ’ ότι ούτε στη «Μήδεια» του Ευριπίδη αποδεικνύεται, ότι η Μήδεια σκότωσε τα παιδιά της!

Η επίµαχη σκηνή περιγράφεται στο τέλος του έργου. Στο Αρχαίο Ελληνικό ∆ράµα καµµία σκηνή φόνου δεν λαµβάνει χώρα ενώπιον των θεατών. Στην «ορχήστρα» είναι ο Χορός, ενώ ακούγονται οι φωνές των παιδιών –που λένε ότι η µητέρα τους πλησιάζει µε ξίφος– από το παρασκήνιο, το οποίο είναι ο ναός της Ακραίας Ήρας. (∆ιαβάστε προσεκτικά τους στίχους από 1.277 έως το τέλος). 

Εµφανίζεται κατόπιν ο Ιάσων και ακούει από τον Χορό, ότι η Μήδεια σκότωσε εξ αιτίας του τα παιδιά τους. –Που είναι σκοτωµένα (ρωτάει), µέσα η έξω; -Αν ανοίξεις την πόρτα, θα δεις τον φόνο των δικών σου παιδιών (απαντάει ο Χορός). Παρουσιάζεται τότε η Μήδεια έτοιµη να φύγει. Λογοµαχεί µε τον Ιάσονα, ο οποίος της ζητάει να θάψει και να κλάψει τα παιδιά του. Η Μήδεια όµως αρνείται και προφασίζεται, ότι θέλει να τα θάψει η ίδια στο τέµενος του ναού της Ήρας, για να µην τα καθυβρίσουν οι πολέµιοι. Η λογοµαχία συνεχίζεται κι η Μήδεια του αρνείται ακόµα και να τα χαϊδέψει, να τα φιλήσει ή να τα αγκαλιάσει και, χωρίς κανένας να διαβεβαιώσει, ότι τα παιδιά είναι πράγµατι σκοτωµένα, τελειώνει η τραγωδία.

Τα παιδιά και ο πατέρας της Μήδειας

Το γεγονός, ότι –σύµφωνα µε τον Ευριπίδη– η Μήδεια δεν αποδεικνύεται, ότι σκότωσε τα παιδιά της, αλλά µάλλον σκηνοθέτησε τον φόνο για τους δικούς της λόγους (προκειµένου να τα προστατέψει), σε συνάρτηση και µε συγκερασµό αρκετών άλλων µεµονωµένων διασωθεισών παραδόσεων άλλων αρχαίων συγγραφέων (πχ. Απολλόδωρου 1,127 κ.ε. και 1,144 κ.ε., Παυσανία 2,3,6-11, Σχόλια στον Πίνδαρο, Ολύµπια 13,74 κ.λ.π.), µας οδηγεί στις εξής δύο εκδοχές:

Είτε πως οι Κορίνθιοι οργάνωσαν φόνο εναντίον της κι εναντίον των παιδιών της, οπότε αυτή µεν γλίτωσε, τα παιδιά της όµως τα σκότωσαν οι Κορίνθιοι µέσα στο ναό, είτε πως • κάθε παιδί που γεννούσε η Μήδεια το έβαζε στο ναό της Ακραίας Ήρας στην Κόρινθο, προκειµένου να το κάνει αθάνατο, αλλά αυτή η διαδικασία το σκότωνε.

Η δεύτερη αυτή εκδοχή παρουσιάζει περισσότερο ενδιαφέρον, καθ’ ότι µοιάζει µε την προσπάθεια, που είχε κάνει η Μήδεια να ξανανιώσει τον Πελία. Ενώ µε το κριάρι τα κατάφερε, µε τους ανθρώπους τα πράγµατα ήταν δυσκολότερα. Οι περιγραφές αυτές µας θυµίζουν τις προσπάθειες των επιστηµόνων της εποχής µας, τα γενετικά πειράµατα των οποίων άρχισαν να έχουν ικανοποιητικά αποτελέσµατα στα ζώα (πρόβατο «Ντόλυ»), αλλά είναι δύσκολο να εφαρµοσθούν στον άνθρωπο.

Στην Αρχαία Ελληνική Γραµµατεία έχουµε πολλές περιγραφές θεών, που πετάνε µε το άρµα τους, που συνήθως το σέρνουν πτερωτά άλογα. Η Μήδεια όµως, φεύγοντας από την Κόρινθο για την Αθήνα, δεν πήγε επιγείως, αλλά χρησιµοποίησε ιπτάµενο άρµα, που το έσερναν δύο φίδια!

Το επίπεδο, στο οποίο είχε φθάσει η Ιατρική και η ποιότητα ζωής της «Χρυσής Εποχής» περιγράφεται από τον Ησίοδο ως εξής: «Σαν θεοί ζούσαν (οι άνθρωποι) έχοντας ανέγνοιαστη ψυχή χωρίς ολότελα κόπους και πόνο κι ούτε τα φοβερά γεράµατα ήταν επάνω τους· και πάντα ίδιοι στα πόδια και στα χέρια χαίρονταν στα συµπόσια έξω απ’ όλα τα κακά και πέθαιναν σα δαµασµένοι από τον ύπνο» («Έργα και Ηµέραι»,112-117).

(*) Κάθε κλώνος του DNA αποτελείται από πολλά µόρια, που λέγονται νουκλεοτίδια και είναι τεσσάρων ειδών: η αδενίνη, η θυµίνη, η κυτοσίνη και η γονανίνη· συµβολίζονται δε αντίστοιχα µε τα γράµµατα Α, Θ, Κ και Γ. Θα µπορούσαν ίσως να λέγονται αλλιώς και να συµβολίζονται µε τα γράµµατα Ι, Χ, Ω και Ρ; «Έτρεχε το αθάνατο αίµα της θεάς, ο ιχώρ, ο οποίος κυκλοφορεί ακριβώς µέσα στους µακάριους θεούς» (Ε 340.) ∆εν έχουν γίνει µέχρι τώρα σοβαρές προτάσεις, για το τι ήταν ο ιχώρ. Όµως, µε δεδοµένο, ότι ο ιχώρ έχει τέσσερα γράµµατα, όσα τα νουκλεοτίδια του DNA, µιά σοβαρή συνεργασία φιλολόγων, γλωσσολόγων, γιατρών και βιολόγων προς αυτή την κατεύθυνση, ίσως να µας επιφυλάσσει εκπλήξεις...

Το Κηρυκειον στις Απόκρυφες Επιστήμες Οι Έλληνες τροποποίησαν το κηρύκειο, το οποίο έγινε το κατεξοχήν έμβλημα της ερμητικής επιστήμης. Η παράδοση αναφέρει ότι μέσω αυτού ο μύστης οδηγείται στην κατανόηση των μυστικών της φύσης και την απόκτηση ανώτερης γνώσης. Όπως ο θύρσος στα μυστήρια τουΔιόνυσου έτσι και το κηρύκειο εκπροσωπεί το δένδρο της ζωής, την οδό των μυστηρίων, η οποία οδηγεί προς την κατανόηση των απόκρυφων επιστημών και ιδιαίτερα της ερμητικής φιλοσοφίας. Το κηρύκειο πάνω στο δένδρο της ζωής, συμβολίζει την μέση οδό, τη χρυσή ατραπό. Στην Καμπάλα το Κέτερ, (η ανεξιχνίαστη μονάδα, η ρίζα των πάντων ) βρίσκεται στην κορυφή του κηρυκείου. Σε κάθε σημείο τομής των φιδιών δημιουργείται και ένας κόσμος. Κατεβαίνοντας προς τα κάτω συναντάμε το Νταάτ (γνώση, ομιλία), το Τίφαρετ (ομορφιά, αρμονία, ισορροπία) στο κέντρο, το Γεσούντ (θεμέλιο, η λεπτή βάση πάνω στην οποία στηρίζεται ο φυσικός κόσμος, το αστρικό πεδίο) και τελικά το Μαλκούτ (ο φυσικός κόσμος, η ύλη). Στο αλχημιστικό κηρύκειο, τα φίδια καλύπτονται από δυο φτερά, τα οποία συμβολίζουν την πνευματική φύση του Χόχμα ("σοφία") και του Μπίνα ("κατανόηση").

Στον καββαλιστικό συμβολισμό πάνω στο κηρύκειο χρησιμοποιούνται τα εβραϊκά γράμματα και ιδιαίτερα τα αποκαλούμενα μητρικά γράμματα του εβραϊκού αλφαβήτου. Αυτά είναι τα Άλεφ, Μεμ και Σιν. Εφόσον σύμφωνα με την καββαλιστική φιλοσοφία όλα τα πράγματα στον κόσμο, συνεπώς και μέσα στην ανθρώπινη ψυχή, έχουν προέλθει από τα τρία ανώτερα στοιχεία, τότε, δίκαια αυτά μπορούν να ονομαστούν Μητρικά. Επάνω στο κηρύκειο το γράμμα Σιν με τις αιχμές συμβολίζει το κεντρικό στέλεχος με τα δύο φτερά. Στο κέντρο βρίσκεται το γράμμα Άλεφ, το οποίο συμβολίζει τα κεφάλια και τους λαιμούς των δυο συμπλεκομένων ερπετών. Από κάτω βρίσκεται το γράμμα Μεμ,τ ο οποίο συμβολίζει το υπόλοιπο από τα σώματα των ερπετών.Εδώ έχουμε το αντίστροφο από τον συμβολισμό του κύπελου, το οποίο υπονοεί τη δεκτικότητα. Εδώ τα τρία μητρικά γράμματα συνθέτουν ένα ενεργητικό αρσενικό σύμβολο. Και αυτό γιατί στην κορυφή βρίσκεται το Πυρ, δηλαδή το γράμμα Σιν, το οποίο αριθμητικά αντιστοιχεί στην εβραϊκή φράση που σημαίνει το Πνεύμα των Θεών ή θεϊκό Πνεύμα. Μας θυμίζει εκείνη τη θεϊκή , γεμάτη έμπνευση φωτιά, η οποία κατά την Πεντηκοστή κατήλθε στους Αποστόλους, ευλογώντας και εξαγνίζοντας τους, αποδίδοντας τους το χάρισμα των γλωσσών. Η θρησκευτική η μυστικιστική και καλλιτεχνική έμπνευση είναι το αποτέλεσμα της καθόδου του πνεύματος στη στειρότητα της ανθρώπινης ψυχής.

Η συνείδηση αντιστοιχεί στα δύο κεφάλια των ερπετών, στο γράμμα Άλεφ το οποίο αναφέρεται στο στοιχείο του Αέρα. Από κάτω είναι το Μεμ, η γεμάτη πάθη φύση του ανθρώπου, η ζωική του ψυχή που είναι υδάτινη, ταραγμένη και μερικές φορές θυελλώδης και άλλοτε αδρανής χωρίς καμία δραστηριότητα. Το φίδι στην απόκρυφη επιστήμη συμβολίζει τη γνώση και την αλήθεια. Αυτός ο συμβολισμός είναι πανάρχαιος, όπως φανερώνουν πολύ πρώιμες απεικονίσεις του. Οι πρώτες αναπαραστάσεις το παρουσιάζουν ως ράβδο στεφανωμένη από δύο κύκλους που σχηματίζουν τον αριθμό 8 ή από ένα κύκλο που έχει επάνω του ένα μισοφέγγαρο. Στην αριθμοσοφία το ∞ είναι το σημείο του απείρου.

Είναι ένα σύμβολο κοσμικό, αστρικό ή αστρονομικό, πνευματικό ακόμη και φυσιολογικό και η σημασία του αλλάζει ανάλογα με την εφαρμογή του. Αναλογεί στο νευρικό σύστημα του ανθρώπινου σώματος του οποίου τον έλεγχο πρέπει να έχει απολύτως ο μύστης. Τα δύο φίδια συμβολίζουν το θετικό και το αρνητικό ρεύμα και την σχέση των αντιθέτων. Το φως και το σκοτάδι, τη δημιουργικότητα και την παθητικότητα, τον ουρανό και την γη, το Ράγιας και τοΤάμας, υποδηλώνοντας βαθύτερα μια Μοναδική Έσχατη πραγματικότητα που στην κινεζική φιλοσοφία ονομάστηκε Ταό και στην Ερμητική φιλοσοφία Παν. Το στέλεχος που βρίσκεται ανάμεσα στα δύο φίδια, συμβολίζει την ισορροπία και την αρμονία των αντιθέτων.

Εκτός των παραπάνω το Κηρύκειο σημαίνει τη συνεχή διάρκεια της ζωής μεταξύ της γέννησης και του θανάτου. Είναι το έμβλημα της διπλής πολωμένης κοσμικής δύναμης. Μεταφυσικά, το κηρύκειο αντιπροσωπεύει την πτώση του αρχέγονου πρωταρχικού υλικού στην γήινη χονδροειδή ύλη, οπότε η Μία πραγματικότητα διαιρέθηκε σε καλή και κακή και έγινε πλάνη. Αστρονομικά, το κεφάλι και η ουρά του κηρυκείου αντιπροσωπεύουν τα σημεία της εκλειπτικής όπου οι πλανήτες, ο ήλιος και η σελήνη σφιχταγκαλιάζονται.

Φυσιολογικά, είναι το σύμβολο της αποκατάστασης της χαμένης ισορροπίας ανάμεσα στη Ζωή και τα ζωικά ρεύματα που επιτελούν διάφορες λειτουργίες στο ανθρώπινο σώμα.

Το σύμβολο στην ανατολική Σανσκριτική φιλοσοφία της Τάντρας και του Γιόγκα.

Στην ανατολική φιλοσοφία το κηρύκειο συνδέεται με την Κουνταλίνι και τα ενεργειακά κανάλια Ίντα και Πιγκάλα. Η Κουνταλίνι είναι η ενέργεια που αναπαύεται στην βάση της σπονδυλικής στήλης στο Μουλαντάρα Τσάκρα. Είναι η ενεργειακή πηγή, η ζωτική ενέργεια που ενεργοποιεί τα τσάκρας. Το Ίντα, το Πιγκάλα και η Σουσούμνα είναι τα σημαντικότερα κανάλια μέσω των οποίων κυλάει η αφυπνισμένη ενέργεια Κουνταλίνι. Το Ίντα είναι το αριστερό κανάλι το θηλυκό, φορέας των σεληνιακών ρευμάτων. Το Πιγκάλα είναι το δεξί κανάλι, το αρσενικό, φορέας της ηλιακής ενέργειας. Η Σουσούμνα είναι το κεντρικό κανάλι και αντιστοιχεί στον Σείριο. Στην Ινδία συμβολιζόταν με ένα καλάμι μπαμπού με επτά ρόζους και στην Ελλάδα με το κηρύκειο.

Το κηρύκειο του Ερμή & το DNA.

Το DNA θεωρείται η μεγαλύτερη ανακάλυψη του 20ου αιώνα καθώς περιέχει τις γενετικές πληροφορίες που καθορίζουν τη βιολογική ανάπτυξη όλων των κυτταρικών μορφών ζωής και των περισσότερων ιών. Η αποκωδικοποίηση του έχει συμβάλλει σημαντικά στην σύγχρονη ιατρική και βιολογία, καθώς τα βήματα που έχουν σημειωθεί είναι σημαντικά.

Η ανακάλυψη της δομής του DNA πραγματοποιήθηκε το 1953 από τους Τζέιμς Γουάτσον και Φράνσις Κρικ. Για αυτή τους την επίτευξη τιμήθηκαν με το βραβείο Νόμπελ το 1962, το οποίο βραβείο Νόμπελ μοιράστηκαν με τον Μόρις Γουίλκινς ο οποίος εργάστηκε προς την ίδια κατεύθυνση. Αυτοί οι δύο επιστήμονες εργάστηκαν πάνω στην δομή του DNA στην διπλή έλικα δηλαδή καθώς και στα χαρακτηριστικά του DNA. Εκτός από την ανακάλυψη των τεσσάρων αζωτούχων βάσεων του DNA, σημειώθηκε ότι οι δύο αλυσίδες που αποτελούν το DNA σχηματίζουν δεξιόστροφη διπλή έλικα. Όλες οι παραπάνω μελέτες έχουν σημειώσει πρόοδο και στον κλάδο της ανθρωπολογίας εκτός από την γενετική, την βιολογία και την ιατρική.

Οι αναφορές στην αρχαία Ελληνική γραμματεία αλλά και στην μυθολογία είναι αρκετές για τον «πρόγονο» του γνωστού σε εμάς γενετικού κώδικα DNA. Σύμφωνα με τον Απολλόδωρο το Κηρύκειο του Ερμή είχε επινοηθεί από το μάντη Τειρεσία, όταν βρήκε στην Κυλλήνη δύο φίδια ζευγαρωμένα και, επειδή τα πλήγωσε, έγινε γυναίκα. Ύστερα από λίγο καιρό ξαναβρήκε τα ίδια φίδια ζευγαρωμένα και ξανάγινε άνδρας.

Η εξέλιξη της ιατρικής και όλων των συναφών επιστημών είναι συνεχής. Κάπως έτσι και στον 20ο αιώνα αυτή η σπουδαία ανακάλυψη ήταν σίγουρα η εξέλιξη της ιατρικής στην αρχαία Ελλάδα και γενικότερα στον αρχαίο κόσμο. Για κάποιους η μυθολογία και αρκετά έργα των αρχαίων μας συγγραφέων αποτελούν παραμύθια, αλλά ευτυχώς δεν ισχύει αυτό διότι μέσα από αυτόν τον τρόπο (της Μυθολογίας) διασώθηκαν όλα αυτά τα στοιχεία δια μέσου των χιλιετιών!!! Και πάντα στην πρόοδο των επιστημών και σε ότι αποδεικνύεται μέσω εργαστηρίου καλό είναι να υπάρχει έστω και η βασική γνώση της… ιστορίας!!!

ΑΛΛΟΙ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΚΗΡΥΚΕΙΟΥ

Η βασική εξωτερική και εσωτερική σημασία του Κηρυκείου είναι η συμφιλίωση ή εναρμόνηση και ισορροπία των αντιθέτων, που παριστάνουν τα δύο αντιμαχόμενα φίδια, μέσω της κεντρικής κατακόρυφης ράβδου γύρω από την οποία αυτά ελίσσονται. Το Κηρύκειο παριστάνει έτσι και το Νόμο της Τριάδας (Ενεργητική Δύναμη - Παθητική Δύναμη- Εξουδετερωτική (ή Εξισορροπητική) Δύναμη ή ακόμα το Νόμο της Διαλεκτικής Σύνθεσης των Αντιθέτων: Θέση-Αντίθεση-Σύνθεση. Στο Χριστιανισμό συμβολίζει την «Αγία Τριάδα»: Πατήρ, Άγιο Πνεύμα και Υιός, με το Άγιο Πνεύμα να αποτελεί την Παθητική (ή Θηλυκή) Αρχή και τον Υιό την Συμφιλιωτική Αρχή Πατρός και Αγίου Πνεύματος. Στον Ταοϊσμό την τριαδικότητα Γιν ( Παθητική ή Θηλυκή Αρχή), Γιανγκ (Ενεργητική ή Αρσενική αρχή) και Ταό (Ενοποιητική ή Εξισορροπητική Αρχή). Στο επίπεδο των ατόμων αντιστοιχεί στην τριαδικότητα του πρωτονίου (θετικό), ηλεκτρονίου (αρνητικό) και νετρονίου (ουδέτερο). Στην κβαντική φυσική εκφράζει το Νόμο της Συμπληρωματικότητας σωματιδίου και κύματος.

Εσωτερικά τα δύο αυτά φίδια, ελισσόμενα αντιθέτως γύρω από τη κατακόρυφη ράβδο του Κηρυκείου, δημιουργούν 7 συνολικά κουλούρες, με τα σημεία συνάντησής τους να αντιστοιχούν στα επτά τσάκρας ή κέντρα του ψυχοφυσικού μας (αιθερικού) δυναμικού. Οι κουλούρες επίσης των φιδιών διατεμνόμενες από την κατακόρυφη ράβδο δημιουργούν το Ελληνικό γράμμα Φ, σύμβολο του Χρυσού Αριθμού (1,618).

Σύμφωνα με τον Ιάμβλιχο, o αριθμός 8 είναι ο πρώτος και ο μoναδικός κύβος μέσα στη δεκάδα και ένας αρτιάρτιος αριθμός (το μισό του είναι επίσης άρτιος αριθμός). Λόγω της σημασίας του στη μουσική αρμονία (ογδόη, οκτάβα) ονομάζετο Παναρμόνιος και η οκτάδα Καδμεία από το όνομα της συζύγου του Κάδμου Αρμονίας. Από τις Μούσες αντιπροσώπευε την Ευτέρπη (που είναι η όγδοη στη κανονική σειρά). Τον ονόμαζαν επίσης Μητέρα, και Κυβέλη, γιατί είναι ο κύβος του 2, που αντιπροσωπεύει κατ' εξοχήν τη θηλυκότητα και τη γονιμότητα. Σύμφωνα με το Φιλόλαο ο έρωτας και η φιλία, ή η σκέψη και η φαντασία, συναντώνται στα όντα που έχουν σχέση με τον αριθμό 8.

Το Κηρύκειο έτσι, μέσω της αντιστοιχίας του με την ογδοάδα, παραπέμπει εκτός από το Νόμο της Τριάδας, στον οποίο ήδη αναφερθήκαμε, και στο Νόμο της Οκτάβας, που διέπει και το περιοδικό σύστημα των στοιχείων στη Χημεία, ο οποίος όμως είναι αρκετά πιο σύνθετος για να αναφερθούμε εδώ. Οι δύο αυτοί Νόμοι, της Τριάδας και της Οκτάβας, θεωρούνται εσωτερικά (φιλοσοφικά) σαν οι σημαντικότεροι νόμοι του σύμπαντος.

Ο Πρόκλος ονομάζει την Ογδοάδα "αιτία για την πρόοδο όλων των πραγμάτων, διότι ενώ η Εννεάδα συγγενεύει με τη Μονάδα, αφού είναι ένα καινούργιο Ένα (Εν-νεάς), η Ογδοάδα συγγενεύει με τη Δυάδα της οποίας είναι ο κύβος". Τέλος ο Θέων ο Σμυρναίος αναφέρει ότι μερικοί πιστεύουν ότι οι θεοί που κυβερνούν τα πάντα είναι 8, όσες και οι σφαίρες που περιστρέφονται γύρω από τη Γη.

Από τη μεριά του, ο Πέτρος. Γράβιγγερ θεωρεί το Κηρύκειο σαν τη σημαντικότερη παράσταση της Ογδοάδας και παρατηρεί:

«Το Κηρύκειο με τα δυο συνεστραμμένα φίδια γύρω από μια κατακόρυφη ράβδο παριστάνει την πτώση της πρωταρχικής ύλης στη σταθμητή ύλη της γέννησης και την κατοπινή επιστροφή της στην αρχική πηγή από την οποία αυτή απέρρευσε. Τα δυο φίδια συμβολίζουν τα δυο ρεύματα του πρωταρχικού Χάους, το πέρας-άπειρο, φως-σκοτάδι ή άρρεν-θήλυ. Ο κεντρικός λοιπόν άξονας είναι αυτός που διαχωρίζει και συγχρόνως συμβιβάζει τα αιωνίως αντίθετα και αντιστοιχεί στον Άξονα του Κόσμου. Η καθοδική και ανοδική αντίστοιχα κατεύθυνση των δυο φιδιών συμβολίζει επίσης τις δυο πύλες των ηλιοστασίων και κατ' επέκταση τα δυο λειτουργήματα του Ερμή σαν αγγελιαφόρου των θεών στους ανθρώπους και σαν ψυχοπομπού, που επαναφέρει δηλαδή τις ψυχές στη πηγή από την οποία προήλθαν. Όπως ο Θύρσος του Διόνυσου, έτσι και το Κηρύκειο του Ερμή φαίνεται να αναφέρεται στο "Δένδρο της Ζωής" και στο νευρικό σύστημα του ανθρώπου κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης, το οποίο πρέπει να κυριαρχήσει ο μύστης».

Τα φίδια επίσης, όπως και η ελιά (της ράβδου του Κηρυκείου), ήταν στην αρχαιότητα σύμβολα της Αθανασίας (ή ακόμα της Γνώσης και της Αλήθειας) και αυτό μας δίνει την υπόδειξη ότι το κηρύκειο μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τον Ερμή όχι μόνον για τηνν καθοδήγηση των ψυχών εις τον Άδη, αλλά και για την ανάσταση των νεκρών ή την αποτροπή του θανάτου.

Δύο βασικές ιδιότητες του φιδιού παραπέμπουν στη χρησιμοποίησή του σα συμβόλου της αθανασίας ή ελιξιρίου της ζωής: η απόρριψη κατά τακτά διαστήματα του παλιού του δέρματος και η εμφάνισής του έτσι σα νέου, και το δηλητήριό του, το οποίο σε κατάλληλες, ελεγχόμενες δόσεις μπορεί να αποτελέσει ιατρικό και φάρμακο. Το ίδιο ακριβώς παριστάνει και η ράβδος του Ασκληπιού.

Από πολύ παλιά έτσι το ελιξίριο της ζωής συνδέθηκε με διάφορες δηλητηριώδεις ουσίες και με τα μυστήρια του θανάτου. Στη μη σωστή κατανόηση της αρχαίας μαγικής φόρμουλας με τη βοήθεια της οποίας το δηλητήριο καθίσταται το Παγκόσμιο Φάρμακο ή Πανάκεια οφείλονται οι θάνατοι πολλών αρχαίων, αλλά και νεότερων αλχημιστών από την κατάποση διαφόρων δηλητηρίων στην προσπάθειά τους να γίνουν αθάνατοι. Οι «Όφεις» που κατείχαν το μυστικό της αθανασίας ήταν επίσης ένα αλληγορικό όνομα για τους αρχαίους μυημένους ή «Δράκοντες της Σοφίας», οι οποίοι θεωρούνταν ότι κατέχουν τα μυστικά της Αθανασίας. Ανάλογα, οι ινδουιστικοί οφιοειδείς Νάγκας, που λέγεται ότι κατέχουν μεγάλη εσωτερική γνώση και σίντις (ψυχικές δυνάμεις) θεωρούνται φύλακες των μαγικών πετραδιών που δίνουν την αθανασία.

Αξίζει να σημειώσουμε πάντως ότι υπάρχουν πολλοί αρχαίοι ελληνικοί μύθοι που συνδέονται με δυο φίδια. Για παράδειγμα η θεά Ήρα έστειλε δυο φίδια να πνίξουν το βρέφος Ηρακλή, Η θεά Αθηνά έκλεισε τον Εριχθόνιο σε ένα κιβώτιο και έβαλε σα φύλακες δύο φίδια. Η Ιέρεια Ολυμπιάδα που έπαιζε στα Καβείρια Μυστήρια με τα Φίδια. Ένα αγαλματίδιο επίσης της κρητικής Θεάς Μητέρας που βρέθηκε στο Ανάκτορο της Κνωσού, κρατούσε στα χέρια της δύο φίδια. Γενικά το φίδι αναφέρεται πάρα πολύ συχνά σα σύμβολο στην αρχαία ελληνική μυθολογία.

Το Κηρύκειο χρησιμοποιείται επίσης κατεξοχήν στην Αλχημεία, στεφανωμένο συνήθως εδώ με τις δυο φτερούγες στην κορυφή, οι οποίες αντιστοιχούν στην παγκόσμια αρσενική και θηλυκή αρχή που απέρρευσαν από το «Ανεξιχνίαστο Ύψος» ή Στέμμα (Κέτερ στην Καμπάλα) στην κορυφή τους, το αδιάστατο δηλαδή σημείο της «Μοναδικότητας» ή «Παραδοξότητα» (singularity) από το οποίο απέρρευσε ο κόσμος ή, αλχημιστικά, στο Θείο και τον Υδράργυρο ή ακόμα στις δύο βασικές αλχημικές διαδικασίες της Διάλυσης και της Σύμπυξης (Solve et Coagula), στις οποίες στηρίζεται η εκτέλεση του Magnum Opus (του Μεγάλου Έργου) των αλχημιστών ή η κατασκευή της Φιλοσοφικής Λίθου. Τα φτερά συμβολίζουν επίσης την πτητικότητα των ουσιών που λαμβάνουν μέρος στην αλχημική διαδικασία και φιλοσοφικά την υπέρβαση και μεταστοιχείωση του κατώτερου στο Ανώτερο.

Σύμφωνα με την εσωτερική παράδοση, η σωστή κατανόηση του Κηρυκείου βοηθά στην αποκάλυψη των μυστικών της φύσης και στην επίτευξη μιας ανώτερης, υπερβατικής γνώσης και ιδιαίτερα της Ερμητικής Φιλοσοφίας. 

Ο ΕΡΜΗΣ ΤΗΣ ΜΑΙΑΣ Ο ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

Το Κηρύκειο του Ερμή αποτελεί επίσης ένα βασικό σύμβολο του Αστρικού Φωτός ή Μεγάλου Μαγικού παράγοντα, που αντιστοιχεί στη μυστηριώδη αλχημική ουσία Αζώθ, η έλλειψη της οποίας καθιστά ανέφικτο το Μεγάλο Έργο. Το Αστρικό Φως συνδέεται επίσης με την Εννεάδα και το σπειροειδές ή οφιοειδές γράμμα θ του Ελληνικού αλφαβήτου, που επίσης την παριστάνει, ή ακόμα με τον Ερημίτη, την ενάτη Κλείδα του Ταρώ. Και το Κηρύκειο όμως συνδέεται, λόγω σχήματος, εκτός από την τριάδα, και με την Εννεάδα, εφόσον τα δυο συνεστραμμένα φίδια παριστάνουν αλληλοσυμπλεκόμενα τον αριθμό 8 και ο κεντρικός ανάμεσά τους άξονας (ράβδος) τη μονάδα (8+1=9). Σημειώνουμε ακόμα τις εννέα Μούσες, τις τρεις τριάδες κοσμογονικών θεών της Ορφικής Θεολογίας και ότι τα Μεγάλα Ελευσίνια Μυστήρια, που ασχολούνταν με το μυστήριο της ζωής και του θανάτου, διαρκούσαν 9 ημέρες..

Το Κηρύκειο συνδέεται έτσι άμεσα με την αλχημεία, στις παραστάσεις τις οποίας αντιπροσωπεύει πάντα το θεό Ερμή, τον πλανήτη Ερμή και τον αλχημικό «Υδράργυρο», που επηρεάζεται αστρολογικά από τον πλανήτη Ερμή και σε αρκετές ξένες γλώσσες, όπως π.χ. στα αγγλικά, έχει το ίδιο ακριβώς όνομα με αυτόν. Το ίδιο το Κηρύκειο αποτελεί επίσης ένα αλχημικό σύμβολο της επιτέλεσης του Μεγάλου Έργου.

Στην ανατολική φιλοσοφία συνδέεται με τα τρία αιθερικά κανάλια κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης: τα δύο πλευρικά Ίντα (αριστερό-σεληνιακό) και Πιγκάλα (δεξιό-ηλιακό) και το κεντρικό κανάλι της Σουσούμνα. Από το τελευταίο ανέρχεται η οφιοειδής δύναμη της Κουνταλίνη προς το κέντρο της κεφαλής (Χιλιοπέταλλο Λωτό), μετά την αφύπνισή της στο κέντρο Μουλαντάρα στη βάση της σπονδυλικής στήλης.

Η Κουνταλίνι, που αναπαύεται στην βάση της σπονδυλικής στήλης, είναι η ενεργειακή πηγή, η ζωτική ενέργεια που ενεργοποιεί τα αιθερικά (ψυχοφυσικά) κέντρα ή τσάκρας. Η Ίντα, η Πιγκάλα και η Σουσούμνα είναι τα σημαντικότερα κανάλια μέσω των οποίων κυλάει η αφυπνισμένη, μετά από κατάλληλη γιογκική άσκηση, ενέργεια της Κουνταλίνι..

Το Κηρύκειο Πηνίο

Το κηρύκειο πηνίο αποτελείται από ένα συνηθισμένο μονωμένο χάλκινο σύρμα περιελιγμένο στη μορφή μιας διπλής έλικας γύρω από ένα πυρήνα σιδήρου. Υποστηρίζεται ότο το πηνίο αυτό όταν τροφοδοτηθεί με ένα ρεύμα υψηλής συχνότητας δείχνει να .παραβιάζει τους βασικούς νόμους του ηλεκτρομαγνητισμού. Ή πρώτη βασική του ιδιότητα είναι ότι, διαφορετικά από ένα συνηθισμένο πηνίο, έχει μηδενική εμπέδηση,. Όταν τροφοδοτηθεί έτσι με ηλεκτρική ενέργεια δε θερμαίνεται.. Η δεύτερη ιδιότητά του είναι ότι έχει άπειρο συντονισμό. Διαφορετικά από ένα συνηθισμένο πηνίο το οποίο συντονίζεται κυρίως στη φυσική θεμελιώδη συχνότητά του και ασθενικά στη δεύτερη ή τρίτη αρμονική, το κηρύκειο πηνίο μπορεί να συντονίζεται ισχυρά σε οποιοδήποτε αριθμό τυχαίων συχνοτήτων. Το σήμα επίσης που λαμβάνεται με ένα τέτοιο πηνίο δεν μπορεί να ανιχνευθεί από μια τυπική συσκευή ελέγχου ραδιοσυχνότητας. Πολλοί ραδιοερασιτέχνες και ηλεκτρονικοί που έχουν χρησιμοποιήσει κηρύκεια πηνία έχουν μπερδευθεί αρκετά με αυτά. Ένας ραδιοερασιτέχνης ανακάλυψε ότι με δύο τέτοια πηνία, το ένα χρησιμοποιούμενο σαν πομπός και το άλλο σαν δέκτης, το δεύτερο δε θα συνελάμβανε το σήμα από το πρώτο, εκτός και αν ήταν εντελώς ευθυγραμμισμένο με το άλλο. Για να μεταδοθεί το σήμα η ευθυγράμμιση έπρεπε να είναι τόσο ακριβής όσο αυτή της ακτίνας ενός λέιζερ.

Μερικοί ερευνητές έχουν επίσης αναφέρει διάφορα απρόσμενα παράξενα αδρανειακά αποτελέσματα σε σχέση με αυτά τα πηνία. Με τον ενεργοποίηση ενός κηρύκειου πηνίου με παλμικές εκρήξεις μικροκυματικής συχνότητας, αυτό άρχισε να εκτελεί μικρές αναπηδήσεις από το έδαφος. Το γιατί πηδούσε έτσι ή γιατί δείχνει τα άλλα παράξενα φαινόμενα που του αποδίδονται δεν μπορεί να εξηγηθεί από την κλασσική ηλεκτρομαγνητική θεωρία και θα πρέπει να αποδοθεί στο πεδιακό αποτέλεσμα που παράγεται από το μοναδικό τρόπο περιέλιξής του.

more: Κηρύκειον ο Γιόγκα του Ιαπετικού Ερμή - Τάντρα η Καλχική Αφύπνιση http://delfeios.blogspot.gr/2013/06/blog-post_27.html